“အံဆုံးမေပါက္ေသးေသာ အလွမယ္ေလးအေျကာင္း”
|
8:28 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဒါေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာေၾကးဆိုရင္ သည္သြားေလးေတြ ေပါက္လာျပီဆိုရင္ အဲသည္ေခါင္းႀကီးထဲ ဦးေနွာက္ နဲ႔ အျပည့္ ရွိေနသင့္ျပီ။ မရွိရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မရွိရင္ ဒုကၡ နဲ႔ လွလွ နဲ႔ ေတြ႕ၾကရေတာ့မယ္ လို႔သာ မွတ္လိုက္။ ေလာကႀကီးဆိုတာ မာယာေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ လွည့္ဖ်ားေကာက္က်စ္တတ္သူေတြနဲ့လည္း မလြဲမေသြ ေတြ႕ရဦးမွာပဲ။ ကိုယ့္ဘက္က လက္နက္သဖြယ္ အားကိုးစရာဟာ စဥ္းစားဆင္ျခင္နိုင္တဲ့ ဦးေနွာက္တစ္ခုသာ ရွိတယ္။ က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကိုကယ္တင္မွာလည္း အဲသည္ဦးေနွာက္တစ္ခုပဲ အားကိုးရလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႕ကေလးေတြမွာ ဘဝေပးအေျခအေနအရ ကိုယ္ပိုင္ဦးေနွာက္တစ္ခုကို မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အံဆုံးကေလးေတြ ေပါက္လာတဲ့ထိေအာင္ေတာင္ မေစာင့္နိုင္ဘူး။ ေရကူးမတတ္ခင္ ေရကန္ထဲကို ျဗဳန္းကနဲက်သြားသလို ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ကူးရင္းခတ္ရင္း မုဆိုးစိုင္သင္သလို သင္ရေတာ့တယ္။ ေလာကရဲ့အလယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုခ်ျပီး ေအာင္ျမင္မွု နဲ႔ က်ရွုံးမွုအၾကားမွာ ၾကိဳးတန္းလမ္းေလွ်ာက္သလို ေလွ်ာက္ရတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ့ နုနုနယ္နယ္ ဦးေနွာက္ကေလးေတြက လမ္းအေရြးမွားသြားရင္ သူတို႔ဘဝတစ္ခုလုံးပါ ပန္္းေကာင္းအညြန့္က်ဳိး ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဥပမာျပရရင္ေတာ့ တျခား ဘယ္ကိုမွ သြားမၾကည့္ပါနဲ့။ ခုရက္ပိုင္း ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ နံမယ္အႀကီးဆုံး အလွမယ္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ပါ။ သူ့ရဲ့ဘဝဟာ အပ္ဖ်ားေပၚမွာတင္ထားတဲ့ မုန္ညင္းေစ့ကေလးလို သည္းထိပ္ရင္ဖိုစရာေကာင္းလွတယ္။ သူမ်ားတာလို့ လို္က္တာတဲ့သေဘာမ်ဳိး မရွိေပမယ့္ သူ့အျဖစ္အပ်က္ဟာ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ တပုံတပင္ႀကီးေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေနာင္လာလတၱံ႔ေသာ ေမာင္လူလွ၊ မမယ္လွကေလးေတြကို Lesson ေပးလိုက္ရပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေလးေလးေတြဟာ ကေလးဘဝအရြယ္မွာကတည္းက ေအာင္ျမင္မွုရဲ့အရသာကို ခံစားဖူးၾကတယ္။ ဥပမာ ေမသက္ထားေဆြလို ကေလးမ်ဳိး၊ ဟိုးတုန္းကဆိုရင္ ေအာင္ထြန္းေလး လို ကေလးမ်ဳိး။ လူမမယ္အရြယ္မွာကတည္းက ခိုင္မာႀကီးမားေသာ ဝင္ေငြေတြအျပင္ လူထုပရိသတ္ရဲ့ ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ နံမယ္ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေဇာျခင္းေတြကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရၾကတယ္။ သူတို့ေလးေတြရဲ့ အနုပညာပါရမီစြမ္းအားလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ အတိတ္ဘဝက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကုသိုလ္အဟုန္လို႔ ထင္ခ်င္ထင္။ အဲသည္အရြယ္ကေလးနဲ႔တင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ အရြယ္မတိုင္ခင္ ေရထဲကန္ခ်ခံရတဲ့ ကေလးမ်ားနဲ့ အလားသ႑န္တူတယ္။ ေရွ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းက အနုပညာတစ္ခုတည္းနဲ႔ မျပီးဘူး။ စီးပြားေရး၊ အသက္ေမြးမွုလုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲသည္လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔က်ေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ပါမလာရင္ ခရီးမေပါက္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ကို အုပ္ထိမ္းတဲ့မိဘမွာသာ ရင့္က်က္တဲ့ ဦးေနွာက္မရွိရင္၊ နိုင္နိုင္နင္းနင္း ပဲ့ကိုင္စီမံနိုင္ျခင္းမရွိရင္ ကေလးရထားတဲ့ ေအာင္ျမင္မွုက ေကာက္ရိုးမီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ (ဥပမာ မက္ေကာေလး နဲ့ သူ႔ေဖေဖ) ပိုက္ဆံရွာတဲ့ဦးေနွာက္ခ်ည့္ပဲရွိျပီး ကေလးရဲ့ အနုပညာကို နားမလည္ရင္လည္း ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ျပစားတဲ့ ေမ်ာက္ဇာတ္ဆရာလိုေနမယ္။ (ဥပမာ ဘရစ္တနီစပီးယား နဲ့ သူ႔ေမေမ) တစ္အိမ္လုံးေပါင္းလို႔မွ အံဆုံးတစ္ေခ်ာင္းမေပါက္တဲ့ မိသားစုဆိုရင္ေတာ့ တစ္အိမ္သားလုံး ဆပ္ကပ္ထဲေရာက္ဖို့သာျပင္။ လည္တဲ့သူက ခိုင္းစားသြားေတာ့မွာ။
ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ရုပ္ေခ်ာလို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာလို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ၊ လူႀကီးသားသမီးမို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ၊ အနုပညာေျပာင္ေျမာက္လြန္းလို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ အမ်ဳိးမ်ဳိးအစားစား ရွိေပမယ့္လည္း ဦးေနွာက္မရွိပဲ ေအာင္ျမင္တဲ့သူဆိုတာေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ၾကက္ကန္္းဆန္အိုးတိုးတာဟာ တစ္နပ္စာအျပင္ ပိုမစားနိုင္ဘူး။ ျပည္ေတာ္ခ်စ္ မင္းသားႀကီး ကိုကိုစိုးသူကို ၾကည့္ဗ်ာ။ သူက ရုပ္လည္းေခ်ာတယ္။ အသံလည္း ေကာင္းတယ္။ သီခ်င္းဆိုလည္း ပိုင္တယ္။ သရုပ္ေဆာင္လည္း ေတာ္တယ္။ ပညာတတ္၊ ဂုဏ္သေရရွိ၊ အမ်ဳိးေကာင္းသားႀကီး။ (ဂလု ဂလု။ ေရေသာက္၍ ေျပာသည္) ဒါေပသိ အဲ့ဒီအရည္အခ်င္းေတြအားလုံးက သူ့လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကေလး တစ္ခ်ပ္စီေလာက္ပဲ အသုံးဝင္တယ္။ တကယ့္ေသာ့ခ်က္က သူအဲသည္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြကို ကုိင္ျပီး ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လိုကစားသြားသလဲဆိုတဲ့ ဦးေနွာက္ကမွ အခရာ။ သူ႔လိုပဲ သူနဲ႔လယ္ဗယ္တန္းက ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အနုပညာရွင္ေတြအားလုံးဟာ ဦးေနွာက္ႀကီးႀကီးရွိလို့ အဲသလို ရပ္တည္ေနနိုင္တာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့သူဟာ ဦးေနွာက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ရွိသင့္တယ္။ "ဘယ္မွာလဲ ေျပာ။ သြားဝယ္ပလိုက္မယ္။” ဆိုရင္ေတာ့ လူဦးေနွာက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆိတ္ဦးေနွာက္ ဝက္ဦးေနွာက္ပဲ ရလိမ့္မယ္။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ဆိုတာ ဘယ္ေက်ာင္းက ေအာင္လက္မွတ္နဲ့မွ မတိုင္းတာဘူး။ ကိုယ္ နဲ႔ ကိုယ့္ပတ္ဝန္္းက်င္နဲ႔ ေန့စဥ္ ေနထိုင္ဆက္ဆံေရးမွာ ကိုယ္က အရာရာကို ဘယ္လိုစဥ္းစားသလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္တယ္။
အဲသလို စဥ္းစားသုံးသပ္ျပီး ဆုံးျဖတ္နိုင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိသမွ် အခ်က္အလက္အားလုံးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သုံးသပ္နုိင္ရတယ္။ သခ်ၤာတြက္သလိုပဲ။ ေပးထားခ်က္မွန္မွ အေျဖမွန္ထုတ္လို႔ရမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေလာကႀကီးက မာယာေတြ အျပည့္နဲ႔ပါဆိုမွ။ ကိုယ္ရထားတဲ့ အခ်က္အလက္တိုင္းဟာ အမွန္ခ်ည့္ပဲလို့ ဘယ္ေတာ့မွ ယုံလို႔မရဘူး။ ျမင္ျမင္သမွ် အမွားခ်ည့္ပဲလို႔လည္း တြက္လို့မရဘူး။ ဘယ္ဟာကအမွန္ ဘယ္ဟာက အမွားဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကည့္တတ္ဖို႔လိုတယ္။ လူေတြနဲ႔ ေပါင္းတဲ့အခါမွာလည္း အတူတူပဲေပါ့။ ဘယ္သူက ယုံလို႔ရတယ္။ ဘယ္သူက ယုံလို႔မရဘူး။ ဘယ္သူ့ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ယုံမွာလဲ ဆိုတာသိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အံဆုံးေပါက္ျပီ လို႔ မွတ္လိုက္။
သည္အခါမွာ ကိုယ့္ကို သူမ်ားေတြက မမွန္မကန္ လွည့္ဖ်ားျပီး လိမ္တာညာတာကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မလိမ္မညာ မလွည့္ဖ်ားပဲ ရိုးသားမွုရွိရွိ ဆက္ဆံဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ကိုယ္မေပးနိုင္တဲ့အရာကို သူမ်ားေတြဆီက ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ အဓိပၸါယ္မွ မရွိပဲ။ သူကမွ မမွန္တာ။ ကိုယ္ကခ်ည့္ အမွန္ေျပာလို႔ ရမလား လို႔ မတြက္ပါနဲ့။ အမွန္တရားဆိုတာ သူ့ပါးစပ္ထဲမွာေရာ၊ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲမွာေရာ မရွိဘူး။ သူ့ဟာသူေနတယ္။ ကိုယ္ကသာ အဲသည္အမွန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ လိုက္ေျပာရတာ။ တကယ္လို႔မ်ား သူကလိမ္တယ္။ ကိုယ္က အလိမ္ခံရတယ္။ နစ္နာဆုံးရွုံးမွု အထုိက္အေလ်ာက္ ရွိသြားတယ္။ ဒါ ဝမ္းနည္းစရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္မွန္တယ္ေလ။ စိတ္ဓါတ္အင္အား မဆုံးရွုံးဘူး။ ကိုယ္ကသာ ျပန္လိမ္လိုက္မယ္ လို့ စိတ္မကူးနဲ႔။ နွစ္မွားေပါင္းရင္ တစ္မွန္ မျဖစ္ဘူး။ သူမ်ားဆီက လိမ္ညာလွည့္ျဖားျပီး အက်ဳိးစီးပြား အျမတ္ထုတ္တာဟာ အနိုင္မဟုတ္ဘူး။ ရွုံးတာ။ မယုံဘူးလား။ သက္ေသျပမယ္။
တကယ္လို့မ်ား ေမျမတ္နိုးဆိုတဲ့ကေလးမဟာ သူကရိုးလ်က္သားနဲ့ ကိုရီးယားကို မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာလွည့္ျဖားတဲ့ ကတိကဝတ္စာခ်ုပ္ေတြနဲ့ ေခၚသြားခံရျပီး ဟိုေရာက္ေတာ့မွ အတင္းအၾကပ္ အနိုင္က်င့္ခိုင္းေစတယ္ဆိုပါစို႔။ ေနာက္ဆုံးမွာ ရပ္သိရြာသိေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ကမာၻသိ မီဒီယာေတြေပၚမွာ နွစ္ျပားမွမတန္ေအာင္ သိကၡာခ် အရွက္ရေစတယ္ ဆိုပါစို႔။ (ဆိုပါစို႔ေနာ္။ ဆိုပါစို႔။) သူ့ဘက္က ကယ္တင္နိုင္စရာက အဲသည္ ရိုးသားမွုဆိုတာကို သက္ေသျပဖို႔မွတပါး တျခား ဘာနဲ႔မွ သိကၡာဆယ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ သူက တမ်ဳိးေျပာေနတယ္။ ဟိုဘက္က ကန္ထြီမန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးနဲ့ သူ႔အားပုဂ်ိက တမ်ဳိး ေလပုတ္ထုတ္ေဆးေဖာ္ေနတယ္။ ဘယ္သူကမွားတယ္ ဘယ္သူကမွန္တယ္ဆိုတာ သူတို႔မွတပါး ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ဒီအခါမွာ အရင္ဆုံး ခ်ိန္ထိုးျကည့္တာက ဘယ္သူက ယုံရေလာက္တဲ့လူလဲ။ ဘယ္သူက ကူလီကူမာမ်ားသလဲဆိုတာေပါ့။ သူ့မတိုင္ခင္က မယ္သုံးေယာက္လည္း အဲသည္အဖြဲ႕ဒဏ္မခံနိုင္လို့ ဒါမ်ဳိးျဖစ္ေပါင္းမ်ားျပီ ဆိုတဲ့ သတင္းသာမွန္ရင္ အဲသည္ဘက္က အနွုတ္လကၡဏာေပါ့။ သည္ေကာင္မေလးေရာ သူ႔အေမေရာ ကလိမ္ကက်စ္ေတြပါ။ ဘလာစီယာဝယ္စရာ ပိုက္ဆံမပါလို့ တို႔ေခ်းေပးလိုက္ရတာ၊ ဘယ္သူ နဲ႔တုန္းက ဘယ္သို႔ဘယ္ခ်မ္းသာ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြသာမွန္ရင္ ေကာင္မေလးဘက္က အနွုတ္လကၡဏာ။ အခုျဖစ္ရပ္က ဖန္ခြက္နွစ္ခြက္ ကိုင္ရိုက္လိုက္သလိုပဲ။ ခြမ္းကနဲ ျမည္သြားျပီ။ ဘယ္ဟာအစစ္လဲ။ မစစ္တဲ့ခြက္ကြဲမွာ။ နွစ္ခြက္လုံးမမွန္ရင္ နွစ္ခြက္လုံး ကြဲမွာ။
အခုေျပာခ်င္တာက သူတို့နစ္ေယာက္စလုံး ဘယ္သူမွန္ ဘယ္သူမွား မဟုတ္ဘူူးေနာ္။ ဘယ္ဘက္ကမွန္မွန္ ဘယ္ဘက္ကမွားမွား ကိုယ္နဲ႔မွ မပတ္သက္တာ။ ကိုယ္က ၾကားထဲက သင္ခန္းစာယူနိုင္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တကယ္လို့မ်ား ေကာင္မေလးဘက္က မလိမ္မညာ အရိုးခံစိတ္သေဘာထားနဲ့ ဘယ္သူ့ကိုမွ မလွည့္ဖ်ားပဲ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားနိုင္တဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းရွိရင္ သူမ်ားလႊင့္တဲ့ ေကာလာဟလက မွုေလာက္စရာ မရွိဘူး။ ဒါေျကာင့္ သူ႔ရဲ့ ရိုးသားမွုကသာ သူ႔ကို ကယ္တင္နိင္မယ္လို႔ ေျပာတာ။ ကုိယ့္ထက္ အင္အားႀကီးတဲ့ အတုိက္အခံကို ရင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ သတၱိလိုတယ္။ သတၱိရွိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ရတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ခ်င္ရင္ ရိုးသားရတယ္။ ရိုးသားမွုဆိုတာ ရိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အလိမ္ေပၚကို ေနာက္ထပ္အလိမ္မဆင့္ဖို့က အေရးႀကီးဆုံးပဲ။ အနိုင္ယူခ်င္ေဇာ၊ အရွုံးမေပးခ်င္ေဇာနဲ့ ပိပိရိရိ ဆက္လိမ္တာမ်ဳိးဆိုရင္ တကယ္လို႔ အခုကိစၥမွာ အနုိင္ရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာင္တစ္သက္လုံး လိပ္ျပာမလုံေတာ့ဘူး။ ေရွ့ဆက္ဖို့အတြက္ အရင္ဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆက္လိမ္ရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒါႀကီးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာ။ သူ့ထက္ဆိုးတာက “လိမ္လို႔ရတယ္။ လူေတြက ယုံၾကသားပဲ” လို့ ေတြးလိုက္တဲ့အတြက္ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လုံး မုသားေတြနဲ႔ စခန္းသြားရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒါ အညြန့့္က်ဳိးတာပဲ။ ဖန္စီေက်ာက္ကပ္ ကေရာင္းေလးတစ္ခုက ၁၉ နွစ္သမီးေလးကို ကူလီကူမာမႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းသြားေစမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူက နစ္နာတာလဲ စဥ္းစားပါ။ ျပီးခဲ့ျပီးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ မွန္တယ္လည္း မေဝဖန္ဘူး။ မွားတယ္လည္း မေဝဖန္ဘူး။ ေရွ့ဆက္မယ့္ မာယာေထာင္ေခ်ာက္ေတြမွာ အကြက္ေရႊ႕မမွားေအာင္ သတိေပးတာ သက္သက္ပဲ။ မုသားကို မုသားခ်င္း အနိုင္ယူလို့မရဘူး။ မုသားကို သစၥာနဲ႔သာ ေအာင္နိုင္ရာတယ္။ ဘယ္ဘုရားသခင္မဆို သည္အတိုင္းပဲ ေဟာတယ္။ ကေရာင္းကိစၥက ေနာက္နွစ္လေလာက္ဆို ဘယ္သူကမွ စကားထဲထည့္ေျပာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ေျပာတဲ့ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္နိုင္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ဦးေနွာက္ကေလး ေပ်ာက္မသြားေသးဘူးလို႔ ယူဆရမွာပဲ။
ေနာက္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ကသမီးရွင္ပီပီ သားသမီးခ်င္း၊ နွမသားခ်င္း စာနာမိတာပါပဲ။ ကိုယ့္သမီး ၁၆ နွစ္မ ဟာ ဘယ္ေနရာကိုမွ သူ႔ဘာသူ တစ္ေယာက္တည္း မသြားဖူးဘူး။ ေနာက္ နွစ္နွစ္ေလာက္ေနရင္ နိုင္ငံရပ္ျခားမွာ သမီးဘာသမီး ေတာ္သလိုသာ ေနခဲ့ေပေတာ့လို့ သူစိမ္းေတြလက္ထဲထားပစ္ခဲ့ဖို႔ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္သက္လုံး မ်က္စိေအာက္မွာ ရင္အုပ္မကြာထားဖို႔ရာက်ေတာ့လည္း သိပ္အတၱႀကီးလြန္းရာ က်တယ္။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီေတြနဲ႔ ေရကန္ထဲမ်ား ျပဳတ္က်သြားရင္ အခက္။ အဲသည္ျပသနာအတြက္ အေျဖကေတာ့ သမီးေခါင္းထဲကို ဦးေနွာက္တစ္ခု အျမန္ဆုံးေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးဖို႔နည္းပဲ ရွိတယ္။ အရာရာကို သူ႔ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒီလို ဆုံးျဖတ္တာမွန္ဖို့ ေလ့က်င့္ေပးရမယ္။ ကိုယ္ကဝင္ဝင္ဆုံးျဖတ္ေနရင္ သူဘယ္တတ္ပါ့မလဲ။ တကယ္လို႔မ်ား သမီးက ဆယ္တန္းေတြ ဘာေတြေအာင္လို႔ နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုလာခဲ့ရင္ အခုသည္မွာ ရွိေနတဲ့ တစ္မိသားစုလုံး သမီးေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္မလာနိုင္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ့။ အဲ့ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ေနေရးထိုင္ေရး၊ စားေရးေသာက္ေရး၊ သြားေရးလာေရး၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ အဲ့ဒါေတြ အားလုံး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး နွစ္က်ပ္ဖိုးဘဝမ်ဳိးကို သမီးကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားထားဖို႔ေတာ့ လိုျပီထင္ပါတယ္။
ကိုယ့္မိဘမွ အပျဖစ္ေသာ တစိမ္းေတြရဲ့အလယ္မွာ အမွားအမွန္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားျပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္နိုင္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ အခုေျပာတဲ့ အံဆုံးမေပါက္ေသးေသာ အလွမယ္ကေလး ပုံျပင္ဟာ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီး ရနိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက မိန္းကေလးေတြကို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ၊ အေနအထိုင္ ပိပိျပားျပား၊ စည္းကမ္းကေလးနဲ႔ ေနဖို့ ဘာ့ေၾကာင့္ တစာစာ သြန္သင္ရသလဲ သိျပီလား။ နို႔မို႔ ကိုယ့္ပစၥည္းနဲ့ကိုယ္၊ မ်က္လုံးကြ်တ္ထြက္ေအာင္ အၾကည့္ခံရျပီးမွ “ဟိုဟာေလးကို ဟိုလိုလုပ္လိုက္ပါလား။ သည္ဟာေလးကို သည္လိုလုပ္လိုက္ပါလား” နဲ့ ေျမွာက္ေပးတုန္းက ေျမွာက္ေပး၊ မတည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ “ေအာ္မဟုတ္ဘူး။ ေဘာ္ဒီရုံကဆင္းလာတာ” လို့ ရပ္သိရြာသိ လိုက္ေအာ္တာ ျမင္တယ္ဟုတ္။ အရပ္ထဲ မသာအိမ္က အေကာက္ေကာက္တဲ့မိန္းမႀကီးလို “နင္ေဖာ္လို႔ရသမွ် ငါနဲ႔လည္းဆိုင္တယ္” လို့ စာခ်ဳပ္ႀကီးနဲ့ ဟိန္းလားေဟာက္လားလုပ္တဲ့ မိန္းမႀကီးေတြေရာ ေတြ႕ဖူးျပီလား။ “ရုပ္ကေလးသနရုပ္ပနဲ႔ ေယာင္းမျမင္းစီးထြက္ရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ ကေရာင္းျကီးပါ သုတ္ေျပးပါေပါ့။” လို့ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ သူခိုးဟစ္ခံရတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘက္က ကယ္တင္နိုင္မယ့္ ခုခံအားဟာ ဘဘဗိုလ္ခ်ုပ္ျကီး နဲ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ာနယ္၊ မီဒီယာမ်ားနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္ ကိုကိုမမမ်ားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တစ္သက္လုံး ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ ရိုးဂုဏ္တစ္ခုကသာ ကိုးကြယ္ရာ သစၥာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေအာင္ သြန္သင္ခ်င္ပါတယ္ေလ။
Soe Min
0 comments:
Post a Comment