မုိးသည္း ည လမ္းခဲြ (၁)

Lynn Thet

၁။

ည (၁၂း၀၀) ေက်ာ္။ အိမ္ျပန္လမ္းက တုိး
သက္ဆိတ္ၿငိမ္စြာ လွပေနသည္။ ညည့္
ယံမွာ မုိးဖဲြေလးမ်ား လြင့္ပ်ံေန၏။ ကၽြန္
ေတာ့္ရႈးဖိနပ္သံက အေမွာင္ထုတံခါးကုို
တေဒါက္ေဒါက္ လွမ္းေခါက္ေနသလုိလုိ။

အလင္းပြင့္ျပာျပာေတြက လမ္းေဘး
ေတာက္ေလွ်ာက္ စုန္းေတာက္ေနၾကသည္။

မာရီယာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိညမ်ဳိးကုိ
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။ ဒီ
လမ္းေလးေပၚမွာ မုိးကာအကၤ်ီတစ္ထည္
ကုိ ႏွစ္ေယာက္ၿခဳံဳၿပီး၊ ဘ၀တစ္ခုလုံး ေႏြး
ေထြးလုံၿခဳံလွၿပီဟု ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးသည္။
တစ္ဦး၏ေသာကကုိ တစ္ဦးမ်က္ႏွာေပၚ
အရိပ္မက်မိေစရ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္
ေယာက္ တဲြလက္မျဖဳတ္စတမ္း ၿမဲၿမံခဲ့ၾက
ဖူးသည္။
အခု ဒီလုိ မုိးညမ်ားကုိ သူ တစ္ေယာက္
တည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ရက္ေပါင္း
အေတာ္ပင္ ၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ယခင္က တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ
ေတာင္မ်ားလွၿပီထင္ေနေသာကၽြန္ေတာ္။
အနားမွာ မာရီယာမရွိေတာ့မွ ေသြးပ်က္
စျပဳလာသည္။
ဖင္စီခံထိ တုိ၀င္လာေသာ စီးကရက္ကုိ
ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ အားပါးတရရႈိက္
သြင္းၿပီး၊ ေတာက္ထုတ္ပစ္ လုိက္သည္။
အခုေနမ်ား မာရီယာကို ေတြ႔ရလွ်င္ အား
ပါးတရေပြ႔ဖက္နမ္းရႈံ႕ပစ္မိမည္ထင္သည္။
သုိ႔ေသာ္ စီးကရက္တုိလုိ ေတာက္ထုတ္
ပစ္ႏုိင္၊ မပစ္ႏုိင္ဆုိတာကုိေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ၊
မေသခ်ာပါ။
ကၽြန္ေတာ္က မာရီယာေလာက္ျပတ္သား
သည္႔ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ဳိး မျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့တာ
လား၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ မာရီယာကပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ေျပးလမ္းေပၚက ဖိတ္စင္ခၽြတ္
ေခ်ာ္ခဲ့တာလား ဆုိတာလည္း မသဲကြဲလွပါ။
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက မာရီယာလွည္႔
ျပန္ထြက္ခြာသြားမည္ဆုိသည္ကုိ သိပါ
လွ်က္ႏွင့္ တစ္ကယ္တန္း ရင္ဆုိင္ ႀကဳံ
ေတြ႔ လာရေသာအခါ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပင္
ျပင္ဆင္ဆင္အေနအထား ရွိမေနခဲ့။
(ကၽြန္ေတာ့္ထံပါးမွ ဤမွ် လြယ္လင့္တကူ
ကြယ္ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ဟု မယူဆခဲ့
ျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါပါလိမ့္မည္။)
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖရုိဖရဲ အသည္း
ကဲြေလသည္။
မာရီယာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆုံမွတ္မ်ဥ္းမွာ
ဤ လမ္းေပၚ၌ပင္ ျဖစ္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ႏွစ္ေယာက္၏ လမ္းခဲြညေနခင္းသည္
လည္း ဤလမ္းေပၚမွာပင္ က်ကဲြခဲ့ျခင္း
ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ သတိရျခင္းမ်ားစြာ
ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မာရီယာ ထားခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚ မွီစက္ခဲ့ဖူးေသာ သူမ
ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ေလး၏ အထိအေတြ႔ကုိ
သတိရသည္။ သူမ၏ရယ္သံမွ်င္မွ်င္ေလး
ကုိ လြမ္းမိ၏။ သူမ၏ ဆံႏြယ္စေပၚ တြယ္
ကပ္ေနေသာ မုိးစက္ပြင့္မႈန္ေလးမ်ားအား
ေငးေမာ ထိခတ္ခ်င္မိေသး၏။
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္၏ အဆုံးသတ္တြင္
"ၿပီးပါၿပီ" ဟု စာတမ္းေရးထုိးေလ့ရွိတတ္
ပါသည္။
ထုိကဗၺည္းစာတမ္းကုိ မာရီယာကုိယ္တုိင္
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာေရာက္ခ်ိတ္ဆဲြေပးေစ့
ခ်င္ပါ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မာရီယာ၏ အေငြ႔
အသက္ကုိ တုိ႔ထိမိရုံမွ်ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
ေသေပ်ာ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ေတာမေရာက္၊ ေတာင္မေရာက္ အေတြး
ရုိင္းေတြကုိ ေမာင္းမထုတ္ပစ္ရက္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ မာရီယာျပန္လာလိမ့္မည္
ဟု ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ရင့္ရင့္ရဲရဲေမွ်ာ္
လင့္ထားခ်င္ပါေသးသည္။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မာရီယာ၏
ေတြ႔ဆုံျခင္းမွာေရာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ
စြန္းထင္းခဲ့ဖူးပါသလား။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္လိမ့္
မည္မထင္ပါ။ မာရီယာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏
စတင္ဆုံစည္းခဲ့ေသာ မုိးသည္းညခ်မ္း
သည္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ရုိမန္တစ္မဆန္ခဲ့
ေခ်။
သုိ႔ေသာ္ ထုိညကပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏
သံေယာဇဥ္ခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္ဖုိ႔ အစပ်ဳိး
ခဲ့ရာလည္း ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
(ဆက္လက္ ေဖၚျပေပးသြားပါဦးမည္။)
-လင္းသက္-