လယ္သမားေတြကို ကူညီေပးခ်င္တဲ့သူ

Zaw Naung Ling

“ ငါေသသြားရင္ င့ါအေခါင္းမွာ လူမႈထူးခၽြန္ ပ၊ ဒု၊ တ ေရး။အဲဒါပါရင္ ငရဲမင္းႀကီးက ငါ့ကိုစစ္ရင္ ငါ့အေခါင္းၾကည့္။ ဒါပဲ။ ၿပီးသြားၿပီ။ ငါနတ္ျပည္သြားမယ္။ အဲလို ကၽြန္ေတာ္အျမဲေျပာတယ္”
ဒီစကားကိုေျပာတဲ့ သူက ဦးျမတ္ဦး။ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္ အသက္(၈၀) ဆိုတဲ့အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ သြက္လက္ေနတုန္း။ လူမႈေရးအလုပ္ေတြမွာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတုန္း။


အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ဇာတိေမြးရပ္ေျမက ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ သူအမ်ားႀကီး ကူညီေပးခဲ့တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ေက်းလက္ေတာရြာေတြအထိ ဆင္းၿပီးကူညီေပးခဲ့တာေတြ မနည္းသလို ရန္ကုန္ကသူ႔အိမ္ကိုလာၿပီး အကူအညီေတာင္းၾကတဲ့ သူေတြလည္း မနည္းလွ။

နာဂစ္မုန္တိုင္းအလြန္ ကာလတစ္ခုမွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသက ေက်းလက္ေတာရြာေတြကိုသြားေရာက္ကူညီခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ခရီးစဥ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါသတင္းယူခဲ့ဖူးေတာ့ သူ႔အေပၚေဒသခံေတြရဲ႕ ယံုၾကည္အားကိုးမႈကို လက္ေတြ႕သိခဲ့ဖူးသလို ရန္ကုန္က သူ႔အိမ္ကို သတင္းကိစၥနဲ႔ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း သူ႔ဆီကို အကူအညီလာေတာင္းတဲ့သူေတြနဲ႔ မၾကာခဏဆံုခဲ့ရဖူးတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္က လူမႈေရးလုပ္ေတာ့ အသိအကၽြမ္းမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လာၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးေတြနဲ႔ ခင္တယ္၊ မင္တယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ခင္သလဲဆိုရင္ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို လူမွန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလူႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး မမွန္တာ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ဒီေန႔အထိအသက္ရွည္ေနတယ္၊ က်န္းမာေရးေကာင္းေနတယ္ဆိုတာ ဘုရားေပးတဲ့ဆုပဲ။ ဘာအခြင့္အေရးမွ မယူခဲ့ဘူး” လို႔ သူကဆိုတယ္။

 ဦးျမတ္ဦးက လပြတၱာသား။ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္၊ ေအာင္ႏိုင္ေက်းရြာမွာ သူ႔ကိုေမြးခဲ့တာ။ ဖခင္ျဖစ္သူက တရုတ္-ဗမာ ကျပား။ေစ်းဆိုင္၊ကုန္စံုဆိုင္ေတြဖြင့္ထားသူ။ အေမျဖစ္သူက သူႀကီးသမီး။လယ္ပိုင္ရွင္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါၿပီး ၁၉၃၅ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ကိုေမြးတယ္။ ေမြးခ်င္း ၃ ေယာက္မွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တယ္။

ငယ္စဥ္က ဂ်ပန္ေခတ္မို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့တယ္။ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္မွာ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ထဲက လိႈင္းဘုန္းေက်းရြာကိုေျပာင္းေရႊ႕ပညာသင္ၾကားခဲ့တယ္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွာ ဖခင္ျဖစ္သူဆံုးပါးခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူတစ္ဦးတည္း လက္ရွိလုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ခဲ့ရတယ္။

သူ ၁၅ ႏွစ္သားေလာက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာၿပီး ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္က လွ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းမွာ အထက္တန္းပညာအထိ သင္ယူခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ပညာေရးကေတာ့ ဒီတင္ပဲဆံုးခန္းတိုင္ခဲ့ရတယ္။

“ စီးပြားေရးကက်လာတယ္။ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ေအာက္မွာက ညီႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။သူတို႔ကိုေတာ့ ေက်ာင္းဆက္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားထြက္ရွာတယ္။ကုန္ကူးတယ္ေပါ့။ လပြတၱာနဲ႔ရန္ကုန္ ကုန္ကူးတယ္။ စားေသာက္ကုန္ပစၥည္းအားလံုးပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ၀ယ္တယ္။ ေတာမွာျပန္ေရာင္းတယ္” လို႔သူကေျပာျပတယ္။

သူ႔အသက္၂၅ ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ဘဲ့ ေက်းရြာသူ ေဒၚစန္းရင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အဲဒီမွာပဲအေျခခ်တယ္။ ေနာက္ေတာ့ကုန္ကူးတဲ့အလုပ္အျပင္ တပ္မေတာ္ကလုပ္တဲ့ စစ္ဘက္ကုန္စည္ေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းမွာ ငါးပုစြန္ဒိုင္မွဴးအျဖစ္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ သမီး၃ ဦး၊ သားတစ္ဦး၊ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး စီးပြားေရးအေျခအေနလည္း ေကာင္းမြန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခတ္မွာ ရန္ကုန္ကို ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္။

“ ေျပာင္းရတဲ့ အေၾကာင္းကရွိတယ္။ ဖမ္းမယ္ ဆိုလို႔ ေျပာင္းရတာ။ အဲဒီတုန္းက ဒိုင္မွဴးလုပ္ေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္။စစ္တပ္က တည္ၿမဲ ဖ.ဆ.ပ.လ။ သန္႔ရွင္း ဖ.ဆ.ပ.လ နဲ႔ၿပိဳင္ေတာ့ တည္ၿမဲရံႈးတယ္။ သန္႔ရွင္း အမတ္ျဖစ္တယ္။ လက္ထဲမွာ ေသနတ္ေတြရွိတာ သူတို႔သိတယ္။စစ္တပ္ကေပးထားတာ။ အဲဒီတုန္းက သူပုန္ကလည္းရွိတယ္။ သတ္မွာစိုးလို႔ လက္နက္ေတြေပးထားတာ။ ဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ရန္ကုန္ေျပးလာရတာ။ တကယ့္၊ တကယ္က ေျပးလာရတာ။ တည္ၿမဲနဲ႔ သန္႔ရွင္း ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမေကာင္းလို႔ ရန္ကုန္ေျပာင္းလာရတာ” လို႔ သူကဆိုတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္က ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းမွာျပန္လည္အေျခခ်ေနထိုင္ရင္း သားသမီးေတြနဲ႔အတူ အေရာင္းအ၀ယ္အလုပ္ပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့တယ္။၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရလက္ထက္မွာ တပ္မေတာ္ကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ကိုင္လာတဲ့အခါ အဆက္အသြယ္ေတြျပန္ရၿပီး သူအလုပ္ရခဲ့တယ္။

 “ တပ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ငါးဖမ္းတယ္။ တိုက္ရင္းကုန္ထုတ္၊ ကုန္ထုတ္ရင္းတိုက္ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း လိုက္လုပ္ရတယ္။ တပ္မေတာ္သေဘၤာေတြနဲ႔ငါးဖမ္းတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ငါးဖမ္းတယ္။ကိုယ္ပိုင္ငါးဖမ္းသေဘၤာေတြလည္းရွိတယ္။ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြေအာင္ျမင္တယ္”လို႔ သူကဆိုတယ္။

၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ပါတီေကာင္စီေခတ္မွာ သမ၀ါယမအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕စည္းလာၾကတဲ့အခါ ငါးဖမ္းသေဘၤာဆိပ္ကမ္းေတြမွာ ခိုး၀ွက္လုယက္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို စည္းရံုးေျပာဆိုၿပီး ရန္ကုန္တိုင္းကုန္ထုတ္သမ၀ါယမအသင္းကိုဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ကိုင္ေနရင္း ၁၉၈၈အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ သမ၀ါယမအသင္းေတြလည္းအမ်ားအျပား ပ်က္စီးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ လက္ရွိလုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း ေရာင္းခ်ၿပီး ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို ရပ္နားခဲ့တယ္။

“ အေမက အသက္ႀကီးလာေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ သားရယ္ တံငါးလုပ္ငန္းမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆိုတာနဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ အေမက အသက္ႀကီးလာေတာ့ဒီလုပ္ငန္းကို မႏွစ္သက္ဘူး။ အေမ့ရဲ႕ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာၿပီး အလုပ္ေျပာင္းလိုက္တယ္” လို႔သူကေျပာတယ္။

၁၉၈၉ခုႏွစ္၊ န.၀.တ အစိုးရေခတ္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္ကုန္စည္ႀကီးၾကပ္ေရးအဖြဲ႕၊ ေနာင္ရိုးပင္လယ္ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမွာ  အႀကံေပးပုဂိၢဳလ္အျဖစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး အဆင့္လစာရရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေနာင္ရိုးငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမွာလည္း ၁၉၉၂ ခုႏွစ္အထိပဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရၿပီး ရပ္နားခဲ့ရတယ္။

“ အဲဒါကလည္း အဲဒီတုန္းက ဦးစီးခ်ဳပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္က အကုသိုလ္လုပ္ငန္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ ရပ္ပစ္လိုက္တာ။ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္က မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးေျပာလို႔” လို႔ သူကဆိုတယ္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ဦးစီးဦးေဆာင္ မလုပ္ကိုင္ေတာ့ဘဲ နားနားေနေနနဲ႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြဘက္ကို အာရံုစိုက္လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ သားသမီးေတြကလည္း အရြယ္ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ေတြကပဲ ဂဏန္းေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္း၊ အထည္ဆိုင္လုပ္ငန္း၊ ကုန္မ်ိဳးစံုေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္း၊ အေပါင္ဆိုင္လုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

သူကေတာ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေမြးရပ္ဇာတိေျမျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး၊ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ထဲက လယ္သမားေတြရဲ႕အခက္အခဲေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေျဖရွင္းေပးခဲ့တယ္။လယ္သမားေတြအတြက္ စိုက္ပ်ိဳးစရိတ္ေခ်းေငြနဲ႔ လယ္ယာသံုးပစၥည္းေတြ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တယ္။မီးေဘး၊ ေရေဘးနဲ႔ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြက်ေရာက္လာတဲ့အခါေတြမွာလည္း သြားေရာက္ကူညီေပးခဲ့တယ္။ အလွဴေငြနဲ႔ စားစရာေတြ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။

၁၉၉၅  ခုႏွစ္မွာ တြံေတး၊ ခေနာင္တိုေခ်ာင္း၀မွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသြားသေဘၤာတစ္စီးနစ္ျမဳပ္ခဲ့တုန္းက ကူညီကယ္ဆယ္မႈေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ လူအမ်ားအျပားေသေၾကခဲ့ရတဲ့ အဲဒီျဖစ္စဥ္မွာ သက္ဆိုင္ရာက တစ္စုတစ္ေ၀းတည္းျမွဳပ္ႏွံဖို႔စီစဥ္တာကို မလိုလားတဲ့အတြက္ တစ္ဦးခ်င္းစီျမွဳပ္ႏွံႏိုင္ေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။

“ လူေတြအမ်ားႀကီးေသတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေလာင္းေတြသြားဆယ္တယ္။ စည္ပင္ရဲ႕လုပ္နည္းလုပ္ဟန္က အေလာင္းေတြကို  ေျမႀကီးတူးၿပီးျမွဳပ္လိုက္မယ္။ ဘယ္သူရယ္ဘယ္၀ါရယ္မေရြးဘူး။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္က မေက်နပ္ဘူး။ ဒါလူေတြေသတာ၊ ေခြးေတြ ၀က္ေတြေသတာမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္အေခါင္းလွဴပါရေစဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြကို ခြင့္ေတာင္းရတယ္။ ၿပီးမွ အေလာင္းတစ္ေလာင္း၊ အေခါင္းတစ္လံုးလွဴတယ္။ အေခါင္းေပါင္း ၇၀ ေလာက္လွဴရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သခ်ိဳၤင္းကိုပို႔ၿပီး တစ္ေခါင္းခ်င္းျမွဳပ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးပင့္တယ္။ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ပရိတ္ရြတ္တယ္။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ သေဘၤာျမဳပ္တယ္ၾကားလို႔ ရြာကတက္လာတဲ့အမ်ိဳးေတြကိုလည္း လူ ၅၀ ေလာက္ ထမင္းေကၽြးရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာထားတယ္။ ထမင္းေကၽြးတယ္” လို႔သူကဆိုတယ္။

တပ္မေတာ္နဲ႔အတူႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးေတြက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီး အမ်ိဳးသားညီလာခံမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးအျဖစ္ တက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။

လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ လူမႈထူးခၽြန္ဆု(တတိယဆင့္) ကို ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာရရွိခဲ့ၿပီး လူမႈထူးခၽြန္ဆင့္(ဒုတိယဆင့္) ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာရရွိခဲ့တယ္။ လူမႈထူးခၽြန္(ပထမဆင့္)မွာလည္း ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ အဲဒီႏွစ္မွာမေၾကညာျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္မရရွိခဲ့ဘူး။အဲဒီႏွစ္က လူမႈထူးခၽြန္ဆုေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကို တစ္ဦးမွ် မေၾကညာျဖစ္ေတာ့ဘဲ သံဃာေတာ္နဲ႔ သီလရွင္ေတြကိုသာေပးအပ္ခဲ့တယ္။

“ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ပိုကူညီခဲ့တယ္။ ေဆး၀ါးမကုသႏိုင္တဲ့သူေတြကို ေငြေထာက္ပံ့တယ္။ နာေရးေတြမွာကူညီတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ သိန္း၂၀၀၀ ေလာက္ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္” လို႔ သူကဆိုတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္က လယ္သမားေတြကို ဆန္၊ စားနပ္ရိကၡာ၊ေသာက္သံုးေရ၊ လယ္ယာသံုးပစၥည္း၊ စက္သံုးဆီနဲ႔ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးေတြ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ေက်းလက္က ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြမီးဖြားတဲ့အခါ၊ အေရးေပၚ ေဆးရံုတက္ေရာက္ကုသတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာလည္း  ေဆးရံုကိုလာရတဲ့ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ခကို ေထာက္ပံ့တဲ့အေနနဲ႔ လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚက အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႕မွာ  ရန္ပံုေငြေပးအပ္ထားၿပီး ျပန္လည္ထုတ္ယူႏိုင္တဲ့အစီအစဥ္ကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာေတာ့ လပြတၱာေဒသခံေတြက တိုက္တြန္းခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ တစ္သီးပုဂၢလ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲ ငါးေသာင္းေက်ာ္ရရွိခဲ့ေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုႀကံ႕ခိုင္ေရးနဲ႔ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးပါတီက ကိုယ္စားလွယ္က ေနာက္ဆံုးမွာ အႏိုင္ရရွိခဲ့တယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္က ပါတီႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဘူး။ ျပည္သူအတြက္လုပ္ခ်င္တဲ့ႏိုင္ငံေရးပဲ။ တစ္သီးပုဂၢလဆိုတာ ဘယ္ပါတီစြဲမွမပါဘူး။ ျပည္သူ႔အတြက္လုပ္ခ်င္လို႔၊ ျပည္သူကလည္း ေတာင္းဆိုလို႔ ၀င္လုပ္ခဲ့တာ။ လာမယ့္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း လူေတြက ေတာင္းဆိုေနၾကတာပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေလးျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနၾကည့္ရမွာပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ က်န္းမာေရးအေျခအေနၾကည့္ရမွာပဲ ”လို႔ သူကဆိုတယ္။

 ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္သူလယ္သမားအသင္းမွာ နာယကအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးသြင္းအားစုေတြ မတတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္သမားေတြအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလယ္ယာစီးပြားအမ်ားပိုင္ကုမၸဏီ၊ ျမန္မာ့ၾသဘာကုမၸဏီ၊ ဒိုင္းမြန္းစတားကုမၸဏီ စတဲ့ကုမၸဏီေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး သိန္း ၈၀၀၀ ဖိုးပမာဏရွိတဲ့ ဓာတ္ေျမၾသဇာေတြကို အေၾကြးစနစ္နဲ႔ ရရွိေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့တယ္။

“ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္နဲ႔စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ၀ယ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေၾကြးေပးတယ္။ သူတို႔ကို တစ္ရစ္ခ်င္း ျပန္ဆပ္ခိုင္းတယ္” လို႔ သူကေျပာတယ္။

ဦးျမတ္ဦးဟာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္သူလယ္သမားအသင္း၊ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီးဓမၼာရံု၊ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္အသင္း၊ ဇီ၀ိတဒါနပါရမီကုသိုလ္ျပဳအဖြဲ႔( လပြတၱာ၊ ေျမာင္းျမ) စတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာ နာယကအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေနၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံငါးလုပ္ငန္းအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနသလိုဇာတိေျမျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီးထဲက လပြတၱာ၊ ေျမာင္းျမ စတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ လယ္ယာေျမအမႈေတြ၊ မတရားႏွိပ္စက္ခံရမႈေတြကိုလည္း ကူညီေျဖရွင္းေပးလ်က္ရွိပါတယ္။

“ အမွန္တရားပဲျဖစ္ေစရမယ္။ အခုက တခ်ိဳ႕လယ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးခံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အမ်ားႀကီးေရာက္ လာၾကတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားအသင္းအေနနဲ႔ အမွန္တရားဘက္က ကာကြယ္ေပးမယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားအမ်ားစုက ရိုးတယ္။ အတယ္။ပညာအရည္အခ်င္းနိမ့္တယ္။ အဲဒီေတာ့ နည္းနည္းလည္တဲ့သူက အႀကံအဖန္လုပ္စားၾကတယ္။ အဲဒါကို တြန္းလွန္ခ်င္တယ္။ ကုစားခ်င္တယ္။ေတာင္သူလယ္သမားအသင္းနာယကဆိုတဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္။ အသက္ရွင္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ေတာင္သူေတြအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခ်င္တယ္”  လို႔ ဦးျမတ္ဦးကဆိုပါတယ္။

ေဇာ္ေနာင္လင္း