ေျမငလ်င္ပညာရွင္

 Zaw Naung Ling

“ဘ၀မွာ အခက္ခဲဆံုးအလုပ္ကေတာ့ အျမင္ေတြေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ရတဲ့အလုပ္ပဲ” လို႔ သူကေျပာတယ္။
သူ႔ပံုစံက ပိန္ပိန္ပါးပါး။ အသားခပ္ျဖဴျဖဴ။ အက်ၤီလက္ရွည္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ထားတယ္။ မတိုးလြန္း မက်ယ္လြန္းတဲ့ အသံနဲ႔ ကြမ္းကို တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕၀ါးရင္း ခပ္ေအးေအးေျပာျပေနတယ္။


“ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေခတ္တစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ ငလ်င္သုေတသနကို အေလးအနက္မထားၾကဘူး။ မိုးဇလဌာနက လူေတြကေတာ့ အားေပးၾကပါတယ္။ ၀ိုင္းၿပီးပံ့ပိုးေပးတယ္။ အစိုးရတစ္ရပ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သတင္းေပးတာ၊ ဒီလိုေျပာဆိုတာေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ျဖတ္ေတာက္တာေတြ၊ ပိတ္ပင္တာေတြရွိေသးတယ္။ လူေတြ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေအာင္လုပ္တယ္ထင္တယ္။ အျမင္ေတြကကြဲေနတာေပါ့။ အဲဒီအျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲယူရတယ္”လို႔ ေျမငလ်င္ပညာရွင္ ဦးစိုးသူရထြန္း က ဆိုတယ္။

၂၀၀၈ နာဂစ္မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ လူအမ်ားအျပားေသေၾကပ်က္စီးၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ႏိုင္ငံ့အၾကီးအကဲေတြရဲ႕အျမင္ေတြ သိသိသာသာေျပာင္းလဲလာတာကလည္း အဆိုးထဲက အေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ ရွာႀကံေျဖသိမ့္ရမလိုပါပဲ။

ဦးစိုးသူရထြန္းတို႔လို ငလ်င္ပညာရွင္ေတြလည္း သူတို႔ရဲ႕ပညာရပ္မွာ သုေတသနျပဳတာ၊ ျပည္သူေတြကို သတင္းထုတ္ျပန္တာေတြကို အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုၿပီးပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လုပ္ကိုင္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဦးစိုးသူရထြန္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမငလ်င္ေကာ္မတီ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဘူမိသိပံအသင္း၊ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္သိပံအသင္းတို႔မွာ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ၿပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

“ ဘယ္ေတာ့မွ အရမ္းလည္းမခ်မ္းသာခ်င္ဘူး။ အရမ္းလည္း ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်င္တဲ့သူလည္းမဟုတ္ဘူး။ အမ်ားအတြက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာတာပါ” လို႔လည္း ဦးစိုးသူရထြန္းကေျပာတယ္။

သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြက  အေဖကတပ္မေတာ္သား၊ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ၊ သည္ေတာ့ ၀န္ထမ္းသားသမီးျဖစ္တဲ့ သူက ေအာင္လံၿမိဳ႕မွာသာ ေမြးဖြားခဲ့ေပမယ့္ နမ့္စမ္၊ မေကြး၊ မိတီၳလာ၊ ျမစ္ႀကီးနား စတဲ့ျမိဳ႕ေတြမွာ ငယ္ဘ၀ကိုျဖတ္သန္း  ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ ေမြးခ်င္း ၄ ဦးရွိၿပီး သူက ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မွာေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဒုတိယေျမာက္သားျဖစ္တယ္။

ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ အ.ထ.က ၁ မွာ ၁၀တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ဘူမိေဗဒ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပညာဆည္းပူးခဲ့တယ္။၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွာ ေျပာင္းေရႊ႕သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ မဟာသိပံဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။

“ ဘူမိကိုယူတာက အမွန္ေျပာရင္ ဒို႔ႏွစ္မွာ အမွတ္ေတြက အေတာ္ေလး ကေသာင္းကနင္းျဖစ္တယ္။ အမွတ္က  ၄၃၄ မွတ္ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ေစာရင္ အဲဒီအမွတ္က ဆရာ၀န္ျဖစ္တယ္။  ဒို႔ႏွစ္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ ေယာက္က်ားေလးေတြမ်ားတဲ့ဘာသာရပ္လည္းျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး ကြင္းဆင္းရတဲ့ဘာသာရပ္လည္းျဖစ္ေတာ့ ယူျဖစ္ခဲ့တာ” လို႔ သူကဆိုတယ္။

သူတတိယႏွစ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာ သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ အေျပာင္းအလဲေတြအမ်ားအျပားျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရး၀ါသနာပါတဲ့သူေတြက ႏိုင္ငံေရးဘက္ကို စတင္ေျခဦးလွည့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြအျဖစ္ ထင္ရွားတဲ့သူေတြဟာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေဌးၾကြယ္ဟာ ဘူမိဌာနမွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆိုတယ္။

“ သူကေတာ့ ကဗ်ာဆရာေပါ့။ ကဗ်ာေတြအတူတူရြတ္ၾကတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ အတူတူသြားၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတဲ့သူေတြအားလံုးလိုလိုက ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာလုပ္ၾကတာမ်ားတယ္ေလ။ ပိုၿပီးခံစားလြယ္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး” လို႔ သူကျပန္ေျပာျပတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သူေတြရွိေပမယ့္ သူကေတာ့ ပညာရပ္ဘက္ကိုပဲဆက္လုပ္ဖို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။
ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ကို အစပိုင္းမွာ ထူးထူးျခားျခား စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘြဲ႔လြန္အတြက္ သုေတသနေတြလုပ္ရင္း၊ ကြင္းဆင္းေလ့လာရင္း တျဖည္းျဖည္းစိတ္၀င္စားလာခဲ့တယ္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာအျဖစ္၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ဒဂံုတကၠသိုလ္၊ ပုသိမ္တကၠသိုလ္တို႔မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

“အဓိကကေတာ့ Scientist ျဖစ္ခ်င္တာ။ Science Teacher ျဖစ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္မွာက သုေတသနေတြလုပ္ဖို႔ ၊ ပညာရွင္ျဖစ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာျဖစ္ေနတယ္။ သုေတသနေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္လို႔ရတယ္။ ကုမဏီမွာဆို သူ႔ရဲ႕ဘာသာရပ္ field တစ္ခုတည္းမွာပဲလုပ္ရတယ္။ ေဘာင္က်ဥ္းတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ျဖစ္တာ။ လုပ္ရင္းနဲ႔ စာသင္ရတယ္။ စာသင္ေတာ့လည္း ၀ါသနာပါလို႔မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေကာင္းဆံုးဆရာမျဖစ္ရင္ေတာင္ ဆရာညံ့မျဖစ္ခ်င္ ဘူးဆိုၿပီး တက္ႏိုင္သမွ်သင္ေပးခဲ့တယ္” လို႔ဆိုတယ္။

ဆရာအျဖစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ အလုပ္ကထြက္လိုက္တယ္။ သူအလုပ္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ေထာက္ကထိကရာထူးနဲ႔ပါ ။ ဒီလိုထြက္ခဲ့ရတာကလည္း အလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕သေဘာထားအျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲလာလို႔ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

တကၠသိုလ္မွာ သုေတသနေတြကို သူေမွ်ာ္မွန္းထားသေလာက္ တကယ္တမ္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာအျဖစ္စလုပ္ကာစက လူအင္အားအမ်ားအျပားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းၿပီး ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာမွာ အားက်ိဳးမာန္တက္သုေတသနေတြလုပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းလူစုကြဲလာၾကတာကလည္း သုေတသနေတြလုပ္ခ်င္တဲ့သူ႔အတြက္ အျပင္ကိုထြက္လုပ္ဖို႔ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပင္ပမွာ ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
“ေရြးခဲ့တာမွန္တယ္ေျပာရမယ္။ အခုေတာ့ အျပင္ကလုပ္တာ ပိုေကာင္းလာတယ္။ တကၠသိုလ္ထဲကဆရာဆရာမေတြနဲ႔ေရာ၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ေရာ ပူးေပါင္းၿပီး ပိုၿပီးလုပ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္” လို႔ သူကဆိုတယ္။

ဌာနက ထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေျမငလွ်င္ေကာ္မတီမွာ အတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္စယူခဲ့ၿပီး ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ကေန လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ဒုတိယဥကၠဌ အျဖစ္ တာ၀န္ယူထားတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဘူမိသိပံအသင္းမွာလည္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးတာ၀န္ယူထားတယ္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္သိပံကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး  ဒုတိယဥကၠဌအျဖစ္လက္ရွိအခ်ိန္အထိ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းေတြကို ေဆာင္ရြက္ေနတယ္။ အဲဒီ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမငလ်င္ေကာ္မတီတို႔၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဘူမိသိပံအသင္းတို႔၊ ျမန္မာ့ပတ္၀န္းက်င္သိပံတို႔ဟာ ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္လုပ္ကိုင္လိုၾကတဲ့သူေတြ စုေပါင္းဖြဲ႕စည္းထားၾကတာျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္မပါ၀င္ၾကပါဘူး။

သူ႔ရဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းအျဖစ္ကေတာ့ ဌာနကႏုတ္ထြက္ၿပီးေနာက္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ Resource and Environment Myanmar ဆိုတဲ့ အႀကံေပးကုမဏီကိုတည္ေထာင္ၿပီး စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေပၚထိခိုက္မႈေတြကို ေလ့လာဆန္းစစ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီကုမဏီရဲ႕ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ စီမံကိန္းသုေတသနေပါင္း ၅၀ ေလာက္ကို လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ ထင္ရွားတဲ့စီမံကိန္းေတြကေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္း၊ ေက်ာက္ျဖဴသဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းစီမံကိန္း၊ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းစီမံကိန္း၊ သီလ၀ါအထူးစီးပြားေရးဇုန္စီမံကိန္း၊ ေရႊလီ၂ ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း၊ အထက္ရဲရြာေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း စတာေတြျဖစ္ၿပီး စီမံကိန္းေတြေၾကာင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေပၚထိခိုက္ႏိုင္ေျခေတြနဲ႔ စီမံခန႔္ခြဲမႈစနစ္ေတြကို အစီရင္ခံစာေတြေရးသားခဲ့တယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ငလွ်င္သုေတသနလုပ္ငန္းေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ပိုမိုလုပ္ကိုင္လာခဲ့တယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြအထဲမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဘူမိေဗဒဌာန၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ က်ိဳတိုတကၠသိုလ္၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ကယ္လီဖိုးနီးယားနည္းပညာတကၠသိုလ္၊ စကၤာပူႏိုင္ငံေျမကမၻာေလ့လာေရးဌာန စတာေတြပါ၀င္ခဲ့တယ္။

ျပည္တြင္းမွာလည္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အတြက္ ဘူမိေဗဒကြန္းဖရင့္ကို ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ၂ ႏွစ္တစ္ႀကိမ္က်င္းပလာခဲ့တယ္။

“ လူသားအစ ျမန္မာက” လို႔ အယူအဆတစ္ရပ္ကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ပံုေတာင္ပံုညာလူသားပရိုင္းမိတ္သုေတသနျပဳေရး စီမံကိန္းစတဲ့အခါမွာလည္း သူပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းကို ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕က စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္ ပါေမာကၡေဒါက္တာတင္သိန္းကဦးေဆာင္ကာ အတူပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္မွာ ထူးခၽြန္တဲ့လူငယ္တခ်ိဳ႕ကိုေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ သူလည္းအဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးအျဖစ္ပါ၀င္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပရိုင္းမိတ္ေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အထူးျပဳဘာသာရပ္မဟုတ္ေပမယ့္ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာက္လႊာေတြကို ေလ့လာတိုင္းတာတဲ့ကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။

သူက “ ၉၇ ကေန အလုပ္ထြက္တဲ့ ၂၀၀၄ အထိပဲ။ ထြက္ၿပီးေတာ့ အရင္က ဒီစီမံကိန္းကို လုပ္ခဲ့တဲ့ေထာက္လွမ္းေရးကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ နိုင္ငံျခားပညာရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္နဲ႔ျပင္သစ္ကပညာရွင္ေတြက ဘာဆက္လုပ္ရမလဲမသိေတာ့ ဆက္သြယ္လာတယ္။ဆက္သြယ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနနဲ႔ေပါင္းၿပီးလုပ္ဖို႔ အႀကံေပးလိုက္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနကလည္း သူတို႔မွာ ပညာရွင္မရွိေသးေတာ့ ဒို႔ကိုပဲ အလြတ္သေဘာလိုက္ေပးပါဆိုေတာ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ဆက္လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္”လို႔ ေျပာျပတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ငလွ်င္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ သုေတသနေတြဘက္ကို ပိုမိုအားစိုက္လုပ္ကိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး  အခုအခ်ိန္အထိ စာတမ္းေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ေရးသားဖတ္ၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္လို႔ သူကေျပာျပတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအင္ဂ်င္နီယာအသင္းကလည္း ငလ်င္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈေတြကို အားေပးခဲ့တယ္။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာလႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီးငလ်င္၊ ၂၀၀၄မွာ လႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ ဆူးမားၾတားငလ်င္ေၾကာင့္ ဆူနာမီျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ဂ်ပန္ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းေလ့လာရင္း သူကလည္း ငလ်င္ဘက္ကို ပိုမိုစိတ္၀င္စားလာခဲ့တယ္။  ဆူနာမီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ၁၇၆၂ ခုႏွစ္က ရခိုင္ကမ္းေျခမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ငလ်င္ေၾကာင့္ ဆူနာမီျဖစ္ပြားျခင္းရွိမရွိ၊ အတိတ္ကဆူနာမီအေၾကာင္းကိုေလ့လာခဲ့တယ္။ စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ဆက္လက္ေလ့လာခဲ့တယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ပညာရွင္ မစၥတာအိုရာက အႀကံေပးတဲ့အတြက္ ငလ်င္ဆိုင္ရာစာတမ္းဖတ္ပြဲကို ျပည္တြင္းမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာတမ္းဖတ္ပြဲကေန ႏိုင္ငံတကာ အဆက္အသြယ္ေတြ ပိုရလာခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမၻာေပၚမွာ ငလ်င္အလႈပ္ခတ္ဆံုးရပ္၀န္း ၂ ခုအထဲက တစ္ခုမွာ က်ေရာက္ေနတာမို႔ အျမဲ သတိျပဳဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျမငလ်င္ပညာရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဦးစိုးသူရထြန္းက သတိေပးတယ္။  ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တစ္ႏွစ္ကို ငလ်င္ေပါင္း ၁၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ လႈပ္ခတ္ေနၿပီး ထိခိုက္ေသေၾကမႈေတြမွာလည္း ငလ်င္ျပင္းအားေၾကာင့္ထက္ အေဆာက္အအံုေတြမခိုင္ခံ့မႈေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈေတြမ်ားျပားလာတာကို ေတြ႕ရတယ္လို႔ သူကရွင္းျပတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ငလ်င္ကိုေလ့လာသုေတသနျပဳတဲ့ ပညာရွင္ေတြဟာ လူႀကီးပိုင္းနဲ႔ လူလတ္ပိုင္းကိုေရာက္ရွိလာတာမို႔  မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြေမြးထုတ္ဖို႔ လိုအပ္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြေမြးထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာလည္း သူတို႔ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ၾကာရွည္သုေတသနျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြဖန္တီးေပးဖို႔ အားနည္းေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆိုတယ္။  ဒါေၾကာင့္ အစိုးရကဦးစီးတည္ေထာင္တဲ့ ေျမငလ်င္ဆိုင္ရာ သုေတသနစင္တာတစ္ခုတည္ေထာင္ႏိုင္ဖို႔လိုတယ္လို႔လည္း သူကေထာက္ျပတယ္။

၂၀၀၀ ျပည္ႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ဆရာဘ၀မွာ သူအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ အိမ္ေထာင္ဘက္က တကၠသိုလ္က သရုပ္ျပဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒၚထားထားေအာင္။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ သားဦးကေလးေမြးေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက အလုပ္ကေနတစ္ခါတည္းႏုတ္ထြက္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ သူတို႔မိသားစုမွာ သားတစ္ဦး သမီးတစ္ဦး ရရွိေနပါၿပီ။

“ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀၊ ဆရာဘ၀မွာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဆရာဆရာမဆိုေတာ့ အင္မတန္ခက္ခဲတယ္။ ရံုးအလုပ္ခ်ိန္ပ်က္မွာ စိုးရတာနဲ႔၊ သားသမီးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရတာနဲ႔။ အလုပ္ကထြက္လိုက္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဆင္ေျပလာပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကစီးပြားေရးဘက္မွာပဲ လုပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္” လို႔ ဦးစိုးသူရထြန္းကေျပာတယ္။

ဘ၀တစ္ေလ်ာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်ကာစအခ်ိန္မွာ အခက္အခဲအနည္းငယ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္နဲ႔ တိုးတက္လာတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ မိသားစုရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနအရေရာ၊ ဘာသာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကၽြမ္းက်င္မႈအရေရာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

“ ဒါေတြအားလံုးက ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လို႔မရပါဘူး။ အခုက စကားေျပာတဲ့ Speaker လိုျဖစ္ေနလို႔သာ လူေတြပိုသိေနတာပါ။ တကယ္တမ္းက တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေနၾကတာပါ။ ႏွစ္ခုလံုးမွာ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ” လို႔ ဦးစိုးသူရထြန္းက ဆိုတယ္။

 ေဇာ္ေနာင္လင္း