ကေလးစာေပခ်စ္တဲ့ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြ

Zaw Naung Ling

“ အရင္ေခတ္က ကေလးေတြနဲ႔ အခုေခတ္ကေလးေတြက အသိဥာဏ္ခ်င္းမတူၾကေတာ့ဘူး။ နည္းပညာကို လက္ေတြ႔က်က် အသံုးျပဳတဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ တတ္သိလိမၼာ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြအေပၚမွာ ကိုယ္ကျပန္ၿပီးေလ့လာေနရၿပီ။ ဒီေန႔ကေလးေတြနဲ႔ အံ၀င္မယ့္ဇာတ္မ်ိဳးေတြ ကိုယ္က စဥ္းစားၿပီးေရးေနရၿပီ” လို႔ ေျပာလာသူက အသက္(၇၄) ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြ။


ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းမွာ ကေလးလူငယ္စာေပေတြကိုပဲ အစဥ္တစိုက္ေရးသားလာခဲ့ၾကသူေတြအထဲမွာ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြလည္းတစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္တယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲကို၀င္ေရာက္ကာစ ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြတည့္မတ္မွန္ကန္မႈဟာ ေနာင္မွာ လူႀကီးျဖစ္လာမယ့္ သူတို႔ဘ၀ေတြအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ သူကခံယူထားသူ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ကေလးလူငယ္စာေပေတြကိုပဲ တစ္စိုက္မတ္မတ္ေရးသားလာခဲ့တယ္။

သူ႔ရဲ႕စာေရးသက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္  လက္ရွိအခ်ိန္အထိ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ငါးဆုနဲ႔ စာေပဗိမာန္စာမူဆု ႏွစ္ဆုရရွိခဲ့ရာမွာ အားလံုးဟာ ကေလးလူငယ္စာေပေတြခ်ည္းသာျဖစ္ခဲ့တယ္။

“တက္ေနျခည္၀န္းတမွ်” “ေပတိုး” “ ျမန္မာကေလးသိပံ၀တၳဳ” စာအုပ္ေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို ကေလးစာေပဆုအျဖစ္ရရွိခဲ့ၿပီး “ေန၀န္းနီနီ” နဲ႔ “စုစုလိႈင္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္” စာအုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆု၊ လူငယ္စာေပဆု ရရွိခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ စာေပဗိမာန္စာေပဆုကိုေတာ့ “ ျမန္မာကေလးပံု၀တၳဳ” နဲ႔ “ ျမန္မာကေလးသိပံ၀တၳဳ” စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကေလးစာေပဆုရရွိခဲ့ပါတယ္။

“ ကေလးစာေပ၊ လူငယ္စာေပက ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ လူငယ္အေနနဲ႔ေရးခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုကိုယ္တိုင္က (၇၄) ႏွစ္ေရာက္ၿပီ။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ေခတ္စနစ္ကလည္း ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။ ကေလးေတြရဲ႕အသိဥာဏ္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ထိေတြ႕မႈအပိုင္း၊ လူငယ္ေတြရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ထိေတြ႕မႈအပိုင္းေတြကေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ” လို႔ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြက ေျပာတယ္။

သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ အသက္(၇၄) ႏွစ္အရြယ္ဆိုေပမယ့္ လူငယ္တစ္ေယာက္လို သြက္လက္ေနဆဲ။ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုကအစ လူငယ္တစ္ေယာက္လိုပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေတြ႕ရတယ္။ အျဖဴေရာင္သမ္းေနတဲ့ ဆံပင္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးတခ်ိဳ႕ကိုသာ မေတြ႕ရရင္ သူ႔အသက္ကို ရွိရင္းစြဲထက္ ေလွ်ာ့တြက္မိမွာ ေသခ်ာတယ္။

ျမန္မာစာေပပညာရွင္ ဒဂုန္ဦးလွေဘနဲ႔ ေဒၚတုတ္တို႔က ၁၉၄၁ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေရးဆရာ နဲ႔ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူပါ။ ဖခင္ျဖစ္သူက ဒဂုန္မဂၢဇင္းရဲ႕ တိုက္ထိုင္အယ္ဒီတာတစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံစာေရးဆရာမ်ားအသင္းရဲ႕အမႈေဆာင္လည္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရႊျပည္တန္ ပံုႏွိပ္တိုက္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္းကိုလည္း တည္ေထာင္ခဲ့တာမို႔ သူဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့ရသူျဖစ္တယ္။

ေရႊျပည္တန္စာအုပ္တိုက္မွာ စာစီစာရိုက္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက၀ိုင္းကူလုပ္ကိုင္ရင္း တတ္ကၽြမ္းခဲ့သလို စာျပင္သမားအျဖစ္ စာမူေတြကိုကူညီဖတ္ရႈရင္း စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ေရးသားပံု၊ ေရးသားနည္းေတြကို ေလ့လာသိမွတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ စာေရးသားခ်င္စိတ္ေတြလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိန္းေအာင္းလာခဲ့တယ္လို႔ သူကဆိုတယ္။

၁၉၅၈ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကစၿပီး စာေပနယ္ထဲကို ကေလာင္နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထြန္း ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ “စာေရးဆရာတစ္ဦး”ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေရးသားခဲ့တဲ့ “စာေပ” ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးဟာ သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုးေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေငြတာရီမဂၢဇင္းမွာ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္က “ေရေက်ာ္ေအာင္ေဆြ” ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္နဲ႔ေရးသားခဲ့တဲ့ “မနက္ျဖန္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုးကဗ်ာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

၁၉၆၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ “ပိုင္ေသာပန္းမႏြမ္းေစခ်င္” ဆိုတဲ့ တစ္က်ပ္တန္ေခတ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လံုးခ်င္း၀တၳဳရွည္ကို “ေအာင္ေဆြတင့္”ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္နဲ႔ေရးသားခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွာ ၀ိဇာဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ခ်ိန္ကစလို႔ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ “တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြ” ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္တမ်ိဳးတည္းကိုခံယူၿပီး စာေပေတြေရးသားခဲ့တယ္။

လက္ရွိအခ်ိန္အထိ လံုးခ်င္း၀တၳဳေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီးတဲ့အထဲက “အခ်စ္ငရဲ အသည္းနိဗာန္”၊ “ေလ၀ိညာဥ္ ေန၀ိညာဥ္”၊ “သုတၱ သို႔မဟုတ္ ပန္းပြင့္အသည္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း” ဆိုတဲ့ စာအုပ္သံုးအုပ္ကို အားအရဆံုးျဖစ္တယ္လို႔ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြက ဆိုတယ္။

 သူသိမ္းဆည္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြၾကားမွာ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို အတန္ၾကာ ေမႊေႏွာင့္ရွာေဖြရင္း ထုတ္ျပတဲ့အခါ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၀န္းက်င္က ထြက္ရွိခဲ့တဲ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာဖံုးအျပင္အဆင္ဒီဇိုင္း ၊ စာလံုးအထားအသို၊ စာအုပ္အရြယ္အစားနဲ႔ စကားအေျပာအဆို ဒိုင္ယာေလာ့ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ အျမင္တမ်ိဳးဆန္းေနျပန္တယ္။

“ ပထမ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္က လူ႔သေဘာတရားေတြ၊ ဒသနေတြပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အားရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တယ္။ တတိယစာအုပ္က အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဟစ္ပီေတြေပၚလာၿပီး လူငယ္ထုထဲမွာ ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္။ အေမရိကန္ကိုေရာက္သြားတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တစ္ေယာက္က ဟစ္ပီအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလး။ ဟစ္ပီေတြရဲ႕စကားေျပာဆိုပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံုေတြ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြကို ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပသြားတာ။ အဲဒီေခတ္က လူငယ္ပိုင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး လႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳျဖစ္ခဲ့တယ္” လို႔ သူက စာအုပ္ေတြကိုကိုင္ရင္း ေျပာျပတယ္။

သူ႔ရဲ႕၀တၳဳေတြအထဲမွာ “အတက္ကားကိုဦးစားေပးပါ”၊ “တတိယအသည္းႏွလံုး(တစ္ခါက တစ္ဘ၀)”၊ “ျမန္မာ့ကိုရုပ္ဆိုး”၊ “ဒို႔လက္ထဲကကမၻာ(ခ်စ္ပန္းေနၾကာ)”၊ “မုဆိုးေျခေထာက္ ဆူးေၾကာက္သလား”၊  “ငယ္နာမည္ အညိဳ”၊ “ႏွလံုးသားမ်က္ႏွာစာမူ”၊ “ခ်စ္သူမိုးေကာင္းကင္”၊ “ႀကိဳးေပ်ာက္တဲ့ႀကိဳး”၊ “ႀကိဳးအစႀကိဳးအဆံုး”၊ “ၾကမၼာရိုင္း” စတဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးေတြအျဖစ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ပါတယ္။ “ ပန္းႏုေရာင္မရင့္တရင့္” နဲ႔ “ သူရဲေကာင္းေလးမ်ား” ရုပ္ရွင္ကားေတြကေတာ့ ၀တၳဳမထြက္ဘဲ ရုပ္ရွင္အတြက္သီးသန္႔ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ၿပီး သိကၽြမ္းခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြအထဲမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္နဲ႔  ဒဂုန္တာရာတို႔ဟာ သူ႔ကို တူသားေနာင္မယ္လို ခင္မင္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူ ဒဂုန္ဦးလွေဘနဲ႔ ဦးသိန္းေဖျမင့္တို႔က ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာကို အတူထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ဦးသိန္းေဖျမင့္နဲ႔ ပိုၿပီးရင္းႏွီးထိေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

“ ဦးေလး ဦးသိန္းေဖျမင့္က ကိုယ့္ရဲ႕ဦးေလးအရင္းလိုပဲ ခ်စ္ခင္ခဲ့တယ္။ ခရီးရွည္လည္း အတူသြားဖူးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆိုဆံုးမမႈကိုလည္း အၿမဲတမ္းခံယူခဲ့တယ္” လို႔ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြ ကေျပာတယ္။

တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြဟာ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ၀တ္မႈံ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့ၿပီး ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာလည္း စိမ္းေရာင္လြင္ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ေသးတယ္။

၁၉၈၅ ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကတဲ့ ဟံသာ၀တီ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ ထြန္းေန႔စဥ္၊ ေၾကးမံု၊ ဗိုလ္တေထာင္၊ လုပ္သားေန႔စဥ္ စတဲ့သတင္းစာေတြ၊ အိုးေ၀၊ ခ်င္းတြင္း၊ ရႈေဒါင့္၊ ေရႊထူး၊ ေရွ႕သို႔ ၊ ပလုတ္တုတ္ ဟက္ပီးတိုင္းမ္ စတဲ့ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ၊ ေသြးေသာက္၊ အိုးေ၀၊ ခ်ယ္ရီ၊ မေဟသီ၊ လံုမေလး၊ ကလ်ာ စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြမွာ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ ရာခ်ီေရးသားခဲ့တယ္။

ကေလးစာေပ၊ လူငယ္စာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထင္ရွားတဲ့သမိုင္းမွတ္တိုင္တစ္ခုအျဖစ္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ ကေလးစာေပ၊ လူငယ္စာေပေတြေရးသားတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ ကာတြန္းဆရာေတြစုေပါင္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံမွာ မိတ္ဆံုစားပြဲျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတာကိုေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ အမွတ္တရအျဖစ္ ျပန္ေျပာျပတယ္။
အဲဒီမိတ္ဆံုစားပြဲမွာ စာေရးဆရာ(၄၀)ေက်ာ္ စုေပါင္းၿပီး စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အရင္က ကေလးစာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကူး၊ ကိုယ့္အယူအဆကိုယ္စီနဲ႔ တကြဲတျပားလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရာကေန အယူအဆေတြညိႈႏိႈင္းၿပီး လမ္းေၾကာင္းသစ္တစ္ခုကို ေဖာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

“ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာစာေပသမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ရင္ ကေလးစာေပမွာ ကေလးကဗ်ာနဲ႔ ဒ႑ာရီကေလးပံုျပင္ပဲရွိခဲ့တာ။ ကေလး၀တၳဳက တခ်ိဳ႕တေလရွိေပမယ့္ အားနည္းေနေသးတယ္။ လူငယ္စာေပက်ျပန္ေတာ့လည္း မရွိေသးဘူး။ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ေရးေနၾကတာပဲရွိၾကတာ။ စာေပစံႏႈန္းတစ္ခုေပၚမူတည္ၿပီး လူငယ္စာေပဆိုတာမရွိဘူး။ဘာေၾကာင့္မရွိေသးဘူးလို႔ ေျပာရလဲဆိုရင္ စာေပဗိမာန္စာမူဆု စတင္ေပးအပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ိဳးသားစာေပဆုျဖစ္လာတဲ့
အခ်ိန္အထိ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မတိုင္မီကာလေတြအထိ စာေပဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕မွာ လူငယ္စာေပဆုဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာႏိုင္တာ” လို႔ သူကဆိုတယ္။

စာေပမိတ္ဆံုစားပြဲေတြကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ကစၿပီး ၁၉၇၁ ခုႏွစ္အထိ ႏွစ္စဥ္က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၿပီး တက္ေရာက္သူဦးေရ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုမိုမ်ားျပားလာခဲ့သလို က်င္းပျဖစ္ခဲ့တဲ့သံုး ႀကိမ္စလံုးမွာ လူငယ္စာေရးဆရာေတြနဲ႔အတူ သာဂဒိုး၊ တက္တိုး၊ ႏုယဥ္ စတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြက ပါ၀င္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။

“အဲဒီေခတ္တုန္းက စာေပေလာကမွာ လူႀကီး၊ လူငယ္ကြာဟမႈမရွိဘူး။ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး အျမင္ၾကည္ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္းအားေပးၾကတယ္။ ဆရာႀကီးတက္တိုးက လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ အမ်ိဳးသားစာေပဆုမွာ လူငယ္စာေပဆုတစ္ဆု တိုးျမွင့္ေပးသင့္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြေရးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အမ်ိဳးသားစာေပဆုေရြးခ်ယ္ေရးေကာ္မတီက အမ်ိဳးသားလူငယ္စာေပဆုကို တိုးျမွင့္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့တယ္” လို႔ သူက ျပန္ေျပာျပတယ္။

သူက ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး သမီးတစ္ဦး ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ စာေပအလုပ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ခဲ့သူပီပီ ဘ၀ရဲ႕ အနိမ့္၊ အျမင့္ မ်ိဳးစံုကို ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ သူကေတာ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္စနစ္ေတြ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြ၊ လူေနမႈပတ္၀န္းက်င္ေတြနဲ႔အညီ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ကေလးနဲ႔ လူငယ္စာေပေတြကို ဆက္လက္ေရးသားေနဆဲပါပဲ။

“ ဒီေန႔ေခတ္ကေတာ့ ကေလးေတြက ဂိမ္းလည္းကစားတယ္။ ကာတြန္းစာအုပ္လည္း ဖတ္ၾကတယ္။ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ဖတ္ၾကေသးတယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ စာမဖတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဖတ္ရင္လည္း သတင္းမီဒီယာဘက္ကို ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားလာၾကတယ္။ ရသစာေပေတြက တျဖည္းျဖည္းအားနည္းလာၾကတယ္” လို႔ တကၠသိုလ္ေမာင္ေအာင္ေဆြက ဒီေန႔ေခတ္အေျခအေနကို ေျပာတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ သူနဲ႔အတူ ကေလးစာေပနဲ႔ လူငယ္စာေပေတြကို အတူတကြ လက္တြဲေရးသားခဲ့ၾကသူ ေတြအထဲက ပ်ဥ္းမနားေမာင္နီသင္း၊ သူရေဇာ္ စတဲ့ သူေတြပဲ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနၾကၿပီး က်န္တဲ့စာေပပညာရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဆးလိပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲေသာက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ တီဘီေရာဂါျဖစ္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ က်န္းမာေရးကို ပိုမိုဂရုစိုက္ခဲ့ရတယ္။

လတ္တေလာမွာေတာ့ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းကစလို႔ မဂၢဇင္းနဲ႔ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကိုစုစည္းၿပီး “ အႏုပညာမ်ားနဲ႔ အတူျဖတ္သန္းျခင္း” ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္းစာအုပ္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။

“ က်န္းမာေရးက စကားေျပာလာေတာ့ မနက္ပိုင္းဆို လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ အစားကို မွန္မွန္စားတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းရင္ေတာ့ ေကာင္းသလို စာေတြဆက္ေရးေနဦးမွာပါ” လို႔ သူကဆိုပါတယ္။

 ေဇာ္ေနာင္လင္း