“အေဖ့ဘုတ္”

Soe Min August 31, 2014 at 9:14am

          လြန္ခဲ့တဲ့ငါးနွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ဘူတန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္မိတာက ဟိုေရာက္ရင္ စာေလးဘာေလးဖတ္၊ နိုင္ငံျခားကဘြဲ႕တစ္ခုခုရနိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းကို ငါးမွ်ားသလို စိမ္ေျပနားေျပထိုင္ျပီး ေစာင့္ဖမ္းမယ္ေပါ့။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းျဖစ္တာ မျဖစ္တာ အပထား၊ အစစအရာရာ ကိုယ္လို ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ေတြအတြက္ ဘာတက္လမ္းအခြင့္အေရးမွ မရွိ၊ တားဆီးဆို႔ပိတ္ တြန္႔လိပ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ျပည္တြင္းကေန ထြက္ေပါက္တစ္ခုအျဖစ္ တိုးဝင္ခဲ့ပါတယ္။
သြားကာနီးလာကာနီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ရေအာင္ အီးေမးလိပ္စာေလးေတြ မွတ္သားေမးျမန္းျပီး ဆိုရွယ္နက္ဝခ္ႀကီးကို ျဖန့္က်က္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ့ဂ်ီေမးအေကာင့္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းက ၂၀ ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးပါဘူး။ နိုက္ကလပ္ထဲဝင္လာကာစ အူေႀကာင္ေႀကာင္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္လို ဟိုလူ့ေတြ႕ျပဳံးျပ၊ သည္လူ့ေတြ႕နွုတ္ဆက္၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ စားျပီးျပီလား။
လုပ္ေနတုန္း အျပင္မွာ လူခ်င္းတစ္ခါမွ မေတြ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြအသစ္တစ္ေယာက္က ေဖ့စ္ဘုတ္ဆိုတာ အသစ္ေပၚေနတယ္ေလ။ သုံးၾကည့္ပါလား။ လို႔ လာဖိတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရစစၥႀတီလုပ္မိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ ရက္မွာပါ။ ဆရာဝန္အလုပ္ဝင္တာ ၁၃ နွစ္တိတိ ၾကာတဲ့အခါမွာေပါ့။

          ဆတ္ဆတ္ေဆာ့ေဆာ့ နံမည္ေတြ အီးေမးေတြ ေမးရုံနဲ႔ အားမရေသးဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္ႀကီးက ပရိုဖိုင္းဓါတ္ပုံကေလး တင္ပါတင္ပါ တစာစာ ေတာင္းဆိုေနတဲ့အခါ ကိုယ္ကလည္း ဘူတန္ကိုေရာက္ကာစ ညစာစားပြဲကအျပန္ ရီေဝေဝ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံ ေကာက္တင္လိုက္တယ္။ ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသား။ ညဘက္ႀကီးကို ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးတပ္လို့။ အိမ္သာထဲမွာ မွန္ၾကည့္ရင္း ဖုန္းနဲ့ရိုက္ထားတာ။ Selfie စစ္စစ္ႀကီး။ ဒါေၾကာင့္ နစ္ကီဘိုမင္းေအာင္ေလးကို ကိုယ္က အားေပးတာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း သူနဲ႔သိပ္မထူးဘူး။ သူ႔ေလာက္ေတာင္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲေလးကို ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းႀကီး ေနမ်ဳိးေဆးကေတာ့ ျမင္ရွာတယ္။  ေမာင္ရင္ တစ္ေန႔က်ရင္ နံမယ္ႀကီး အႀကီးႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို့ သူအရင္ဆုံး ေဟာကိန္းထုတ္တာ။ (ဘယ္ေလာက္မ်ား အူနာေနတယ္ မသိဘူး) ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပသိ ဒါႀကီး ပရိုဖိုင္းလုပ္ထားေတာ့ ျပင္သစ္ကမိတ္ေဆြသစ္ေတြနဲ့ မိတ္ဆက္ေပးခံရတဲ့အခါ “အဲ့တစ္ေယာက္ မွန္ေရာမွန္ရဲ့လား။” လို့ ေမးၾကတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ဓါတ္ပုံေျပာင္းခိုင္းတယ္။ “အမယ္ ၾကည့္စမ္း။ သူမ်ားလွတာ မနာလိုၾကပဲကိုး။” လို့ ကြ်ဲျမီးတိုတိုနဲ့ အဝတ္ေတြ မီးပူတိုက္ေနရင္း ဝက္ကင္ကေလးကေန ရိုက္တင္လိုက္တဲ့ စူပုတ္ပုတ္ ဓါတ္ပုံဟာ အခု လက္ရွိ ပရိုဖိုင္းပုံ ျဖစ္လာတာပဲ။ လူေတြကလည္း အေျပာမလြတ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ထိမ္းလာတဲ့ ကေလးေတြက အဲ့ဒီဓါတ္ပုံလွမ္းျမင္တဲ့အခါ “ေမေမေရ။ ကိုကိုဖိုးခ်ဳိက ငယ္ငယ္တုန္းကပုံကေလး တင္ထားတယ္။” လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါဆိုလည္း ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ အသက္ႀကီးမသြားေအာင္ ဒီပုံကေလးကိုပဲ မေျပာင္းပဲထားလိုက္တာပ ေနာ့။ (လာလာေျပာင္းခိုင္းတဲ့သူေတြ မနည္းလွဘူး။ ေတာ္ျပီ။ ေျပာင္းဘူး။)

          ဓါတ္ပုံေတြ တင္တတ္သြားတဲ့အခါ ပါလာတဲ့ Samsung Any Call ဖုန္းကေလးနဲ့ ျမင္ျမင္သမွ်ရိုက္ထားတာေလးေတြ တင္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ့္အရပ္မွာ နွင္းဆိုတာ ျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘူတန္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဇႏၷဝါရီလဆိုေတာ့ ဟိုမွာနွင္းထုကေလးေတြ ေရခဲစမ္းေခ်ာင္းကေလးေတြ ေတာေတြေတာင္ေတြေတြ႕ရင္ မေနနိုင္ဘူး။ ရိုက္မိတာေပါ့။ ရိုက္ျပီးေတာ့လည္း တင္မိတာေပါ့။ တင္မိေတာ့လည္း လွ်ာရွည္မိျပန္ေရာ။ Caption ဆိုတဲ့ စာတမ္းကေလးေတြနဲ႔ ဝါစာကမၼာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ေရးတယ္။ သူတို့တုိင္းျပည္ရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အေလ့အထကေလးေတြ၊ မင္သက္ဖြယ္ ရွုေမွ်ာ္ခင္းကေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မွ်ေဝမိတယ္။ ဓါတ္ပုံေလးေတြကလွ (ရွုခင္းပုံေတြကို ေျပာတာေနာ္) ေရးထားတဲ့ ေပါက္တတ္ကရေတြကလည္း ရယ္ရလို့ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေထြရာေလးပါး စကားေျပာျဖစ္သလို မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြလည္း ရလာတယ္။ ေရာက္ကာစက ကိုယ့္ျမဳိ႕မွာ ျမန္မာဆိုလို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမို႔ စကားေျပာခ်င္ အင္တာနက္ေပၚေရာက္မွပဲ ေလေၾကာရွည္ရတာ။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ Facebook ကို Tagged ေလာက္ မသုံးျဖစ္ဘူး။ Tagged က Mafia War ေန႔တိုင္းေဆာ့ျဖစ္ေတာ့ ေန႔တိုင္းဝင္ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ဂိမ္းက သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားမွ ပါဝါတက္တာဆိုေတာ့ တေန႔တေန႔ ကိုယ့္မွာ မိတ္ဖြဲ႕လိုက္ရတာ။ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားႀကီး ရွိတဲ့လူေတြဆို လိုက္လိုက္စကားေျပာတယ္။ အာဖရိကကလူေတြ ရုရွားက ကေလးေတြနဲ့ပါမက်န္ ေတာ္ကီေတြပြား၊ ရုရွားစကား တစ္လုံးစနွစ္လုံးစ သင္ေပး၊ အဆိုေတာ္ေတြနဲ့ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ရုရွားရက္ပ္သီခ်င္းေတြ ေရြးေပးတယ္။ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းသား။ ဆိုမာလီတို႔ အာဖဂန္နစၥတန္တို႔ကေန သူ႔ဆီမွာ ေဒၚလာသိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ “ျမန္ျမန္လာကယ္ပါဦး ခ်စ္သူေရ့။” ဆိုတဲ့ စာမ်ဳိးေတြလည္း ခဏခဏရတာေပါ့။ ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနျပီ။ “အိုင့္ဓါတ္ပုံ ပို႔လိုက္တယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ယူ႔ဓါတ္ပုံေလးလည္း ျပပါ။” ဆိုတာေတြလည္း တို႔က Spam ထဲ ထည့္ပလိုက္တာပဲ။

          သည္လိုနဲ့ မိတ္ေဆြစာရင္းထဲမွာ ဘယ္သူ့ကို ယုံရတယ္။ ဘယ္သူ့ကို မယုံရဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ အလိုလို သိလာတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကထြက္ခဲ့တာ ဒါ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ပဲ။ ဘူတန္ကလြဲလို့ ဘယ္မွ မေရာက္ဖူးဘူး။ ကုုိယ္နဲ့အတူတူလာၾကတဲ့ ဆာဂ်င္ေတြထဲက ကာလကတၱားမွာ စာေမးပြဲသြားေျဖလို႔ရတယ္ လို့ သတင္းေပးလာေတာ့ အြန္လို္င္းကေန ေလွ်ာက္လႊာတင္ ပိုက္ဆံသြင္းျဖစ္တယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ တို႔ဆီမွာလို ကိစၥရွိတိုင္း ေနျပည္ေတာ္ လူကိုယ္တိုင္ အေရာက္လာ၊ စားပြဲတစ္လုံးခ်င္း စာရြက္လိုက္ေရႊ႕ရတဲ့ စံနစ္နဲ႔ဆို ေသရခ်ည္ရဲ့။ ပိုက္ဆံသြင္းတဲ့အလုပ္က လြယ္သေလာက္ ကာလကတၱားကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးပဲ စာအိပ္ေပၚက လိပ္စာကေလးနဲ႔ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ သြားရမယ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ေသးျပန္ဘူး။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ MAI က သူငယ္ခ်င္းမႀကီးက သူနဲ့ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ Captain နွစ္ေယာက္ ကာလကတၱားမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းေနတယ္လို့ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဟိုခမ်ာ ေလဆိပ္မွာေတာင္ လာႀကဳိရွာပါတယ္။ ကာလကတဿတားက ျမန္မာဘုန္းျကီးေက်ာင္းမွာ လိုက္အပ္ေပးလို့ ေနေရးထိုင္ေရးေရာ၊ စားေရးေသာက္ေရးပါ အဆင္ေျပသြားတယ္။ စာေမးပြဲေျဖရမယ့္ ေဟာ္တယ္ကိုလည္း လိုက္ရွာေပးတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးပါေပ့။ စာေမးပြဲေျဖျပီးေတာ့ ခြင့္ရက္ပိုေနတာနဲ့ ဘန္ေကာက္မေရာက္ဖူးလို့ တစ္ပါတ္ေလာက္ သြားလည္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ပါ စီစဥ္ေပးျပန္တယ္။

          ဒီတစ္ခါမွာလည္း ဘန္ေကာက္မွာ လာႀကိဳေပးမယ့္သူကို ရွာရျပန္တာေပါ့။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ျပန္ေတြ႕ထားတဲ့  အလုပ္သင္ဆရာဝန္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဘန္ေကာက္မွာ MPH တက္ေနတယ္။ သူလည္းပဲ လူကိုယ္တိုင္ ေလဆိပ္လာႀကဳိၿပီး တည္းစရာ ေဟာ္တယ္ပါ စီစဥ္ေပး။ ရထားစီးနည္း၊ ဘတ္စကားစီးနည္း၊ တကၠစီစီးနည္း၊ တုတ္တုတ္ဆိုင္ကယ္ စီးနည္းေတြပါ သင္ေပးတယ္။ ေစ်းတကာ့ေစ်း ဆိုင္တကာ့ဆိုင္၊ ဒစ္စေကာင့္ဘယ္မွာရွိတယ္ပါ သတင္းေပးလို့ ဟန္ကိုက်ေနတာပဲ။ ဒါေပသိ ဘန္ေကာက္ညလည္ဖို႔က်ေတာ့ သူကမိန္းကေလးမို႔ အားနာတာနဲ့ ေနာက္ထပ္ ေယာက်ၤားေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ လိုက္ရွာရျပန္တယ္။ ခက္ပါဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာပဲ ျပင္သစ္ေက်ာင္း အတူတူတက္ဖူးတဲ့ မတည့္အတူေန ညီေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚၿပီး မိုးအလင္း လည္ၾကပတ္ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေန့က် ပတၱရားသြားမယ့္ မွန္လုံကားေပါ္ လက္မွတ္ျဖတ္ျပီး တင္ေပးလိုက္ေတာ့ ကင္မရာတစ္လုံးနဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေလလြင့္ျခင္း လုပ္ရျပန္ေရာ။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ကိုယ့္ဓါတ္ပုံ ဘယ္သူရိုက္ေပးပါ့မလဲ ပူမေနနဲ႔။ အနားျဖတ္သြားတဲ့ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို “Photo please” လို့ လက္ကေလးေထာင္ျပီး ျပဳံးျပလိုက္။ သူ့႔ဘာသူ “One more” “One More” နဲ့ ရိုက္မဆုံးတာေၾကာင့္ ကင္မရာေတာင္ မနည္းျပန္ေတာင္းယူရမယ္။

          ေက်ာပိုးအိပ္တစ္လုံး၊ လက္ပေတာ့တစ္လုံး၊ ကင္မရာတစ္လုံးနဲ့ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လည္ရတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲ။ ေတာသားေတာ့ ေတာသားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ Facebook ႀကီး ေက်းဇူးနဲ့ ျမင္ျမင္ကရာလူကို မိတ္ဖြဲ႕ၿပီး ကုန္းဆင္းတတ္လာတယ္။ ဆရာသမားမ်ားကလည္း
ေလဆိပ္မွာကတည္းက ေျမပုံေတြရသေလာက္ယူလာျပီး ကိုယ္တည္းတဲ့ ေဟာ္တယ္ လိပ္စာကဒ္ေတြပါ နွစ္ခုသုံးခု အိပ္ထဲေဆာင္ထားခိုင္းတယ္။ ထိုင္းစကားမတတ္လည္း ကိစၥမရွိဘူး။ အေရးၾကဳံရင္ သူတို႔ဆီဖုန္းေခါ္ျပီး ကမ္းေပးလိုက္။ အိုေကမွာ စိုေျပသြားမယ္။ ဘန္ေကာက္ဟာ ကာလကတၱားနဲ့ မတူဘူး။ ေဖာ္ေရြတယ္။ Tourist Friendly ျဖစ္တယ္။ ဘရာသာေရ ေဇပါတယ္။ ေငြသာအရင္ မစပါ ဆိုတဲ့ျမဳိ႕။ ခရီးသြားျပီး ျပန္လာရင္ ဓါတ္ပုံေတြ တထပ္ႀကီးနဲ့ဆိုေတာ့ လွရာရာေရြးျပီး Photo Essay ေရးသလို ကလီကမာေလးေတြ ေရးတင္မိျပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေပးတယ္။ ရယ္ရလို႔။

          ဘူတန္ဟာ ကိုယ့္ကို စာမေရး ေရးျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔သလား မသိပါဘူး။ ေရာက္စမွာ ဘူတန္သတင္းစာထဲ ကိုယ္တို႔ ျမန္မာဆရာဝန္ေတြကို တို႔သလိုထိသလို အင္တာဗ်ဴးးတစ္ခု ပါလာတယ္။ ဒါေတာ့ ဘာရမလဲ။ တို႔လည္း ေရးတတ္ပါ့။ ခြန္းတုံ့မခံ ျပန္ေရးျပီး ပုံနွင့္တကြ သတင္းစာတိုက္ ပို့လိုက္တယ္။ အမယ္ ကိုယ္လည္း ဘာရမလဲ နဲ႔ ေတြ႕တာပဲ။ သူတို့ဆီက စာေပစိစစ္ေရးကပ္ေၾကးစာ မိသြားတာေပါ့။ ဟိုျဖတ္သည္ျဖတ္နဲ့ ေပးစာက႑မွာ တိုနံ႔န႔ံကေလးပဲ ပါလာတယ္။ ေဒၚခင္နွင္းယုေျပာတဲ့ “ယမင္းရုပ္ကေလးကို ပဒုမေပါင္တိုျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္တယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသြားတယ္။ “ေတာ္ျပီ။ ေနာက္မေရးေတာ့ဘူး။” ဆိုေပမယ့္ ခြင့္ျပန္ကာနီး ထားခဲ့ရတဲ့ ခြဲလူနာတစ္ေယာက္ကို လက္လႊဲယူမယ့္ ေနာက္ဆရာဝန္က လူနာနွင့္တကြ ဓါတ္ပုံမွတ္တမ္းယူတဲ့အခါ မခံခ်င္စိတ္နဲ့ လူနာေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ေစာင့္ျပီး “Milestone in Bhutan” ဆိုျပီး ေရးမိျပန္တယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အျဖတ္မခံနိုင္လို့ ဘယ္ကိုမွ မပို႔ေတာ့ဘူး။ Facebook ေပၚတင္ ကိုယ့္စာမ်က္နွာေပၚ ကိုယ္တင္ထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ၾက၊ အားေပးၾကတယ္။

          အဲဒီအခ်ိန္ Facebook ေပၚမွာ ကိုယ္ကလိုက္လိုက္ဖတ္ရတဲ့ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား၊ စာေရးေကာင္းသူမ်ားနဲ႔ ခင္မင္ရင္းနွီးစြာ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္နွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ဆရာ / ဆရာမႀကီးမ်ားကိုလည္း အထင္ႀကီး အားက်စြာ လိုက္လံမွတ္သား ဖတ္ရွုမိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာဝီကီပီးဒီးယားဆိုတဲ့ စာမ်က္နွာ တစ္ခုလည္း ပါတယ္။ ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ့လို့ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလ့လာစ ကေလးေတြဖတ္ဖို႔ အဘိဓါန္တစ္အုပ္လိုေတာ့ အသုံးဝင္တယ္။ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္လို႔ ေျပာမရဘူး။ ကိုယ့္အဆင့္ေလာက္နဲ့ သိခ်င္တာရွိ လွန္ေလွာရွာေဖြလို႔ရတယ္။ အဲသည္ထဲမွာ သမိုင္းရာဇဝင္ေတြ ေရးေနတဲ့ လဂြန္းအိမ္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္က “ဘယ္သူမွလည္း မွန္မွန္မေရးၾကဘူး။ လုပ္ၾကပါဦး။ ေရးၾကပါဦး။ ကူၾကပါဦး။” လို့ ဗ်ဳိးးဟစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူတတ္ႀကီး လုပ္ျပီး “ေရးေပးမယ္ေလ။ ဘာေရးေပးရမလဲ” လို့ ေမးၾကည့္တယ္။ “ေဆးပညာနဲ့ဆိုင္တာေတြ ေရး” တဲ့။ ဒါေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ေဆးေလာကမွာ ကို္ယ့္အဆင့္က ကခ်လာ။ ဖြတ္က်ား။ ဝီကီပီးဒီးယားႀကီးမွာ ေဆးေၾကာင္းဝါးေၾကာင္းေတြ ေရးလိုက္ရင္ ေခ်းစိမ္းပန္းမွာစိုးလို႔ ေရးကို မေရးရဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သာေတာင့္သာယာ ျမန္မာသီခ်င္းေလးေတြအေၾကာင္းပဲ ေရးပ်ဇီေနာ္။ လို့ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ နဲ့ စေရးျဖစ္ေရာ။ ကနဦးေတာ့ နွစ္မ်က္နွာေလာက္ထြက္လာဖို႔အေရး ျဖစ္ျဖစ္ျမည္ေအာင္ ေရးယူရတာ။ ဘာအကိုးအကားဖတ္စရာ စာအုပ္မွလည္း မပါလို႔ သီခ်င္းစာသားေတြ မမွားေအာင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ရတယ္။ ဒီအခါမွာ ဂီတခ်စ္သူ နွမေလးနွစ္ေယာက္ကို အားကိုးရတယ္။ ဟနစံ နဲ႔ ေအးလဲ့ထြင္းပါ။ သူတို့ဆီမွာ ေတာ္ေတာ္ စုမိေဆာင္းမိ ရွိတာကလား။ တစ္ေယာက္ေသာသူက သူတို့ဆီပို႔တယ္လို့ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ သတင္းၾကားမိတာပဲ။ (ေပၚတင္ ဖြသည္) သီခ်င္းစာသားေတြ မေသခ်ာတဲ့အခါ အရီးေဒါ္စႏၵာလွုိင္ကို အပူကပ္ရျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ဳိးးေနတဲ့အခိုက္ နည္းေပးလမ္းျပ တည့္မတ္ေပးတာကေတာ့ ဆရာအတၱေက်ာ္ခင္ဗ်။ အားလည္းေပး (ေျမွာက္လည္းေပး)၊ လက္တြဲလည္း ေခၚသဗ်ာ။ အသက္အရြယ္ခ်င္းမတူေပမယ့္ ကိုယ္လို ထမင္းလြတ္ ရူးနိုင္တဲ့သူေတြနဲ့ ခင္မိေတာ့ အခ်ိန္မေတာ္ သန္းေကာင္ေက်ာ္ေတြ ဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္သိခ်င္တာရွိ အားမနာတမ္း အကူအညီေတြ ထေတာင္းၾကေရာ။

          ကိုယ့္ထက္ အေရးေကာင္းတဲ့၊ လက္သာတဲ့ သင္ဆရာျမင္ဆရာေတြ မနည္းလွပါဘူး။ ကမာၻစိုးမင္းတို့၊ စိမ္းခက္စိုးတို့၊ ဟန္သစ္ျငိမ္၊ နဝန၊ ျမစ္က်ဳိးးအင္း၊ မင္းဒင္၊ ဘာတင္တင္ လိုက္ဖတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရးလိုက္ရင္ အဆုံးထိ လက္ကမခ်နိုင္ေအာင္ အေရးေကာင္းလ်က္သားနဲ႔ မွန္မွန္ မေရးပဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ အလုပ္ပဲ မအားလို႔လား မသိ။ ကိုယ္ကေတာ့ အားအားလ်ားလ်ား အိပ္ခ်ိန္ထဲကဖဲ့ျပီး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးတဲ့အခါက် မုဆိုးစိုင္သင္သလို ေရးရင္းေရးရင္း စာေခ်ာေခ်ာလာတယ္။ (အရင္ကနဲ႔စာရင္ ေျပာတာပါ။ သူမ်ားေတြေတာ့ မီပါဘူး) အစပိုင္းမွာ ပရိသတ္ သိပ္မရွိေတာ့ ကိုယ္ႀကိုးစားပန္းစား ေရးထားတဲ့စာကေလးကို ဆယ္လီဗ်စ္တီ မ်က္နွာႀကီးေတြက ေကာက္ေကာက္ရွယ္လိုက္ရင္ ကိုယ့္မွာ ဝမ္းေတြကိုသာလို့။ သူတို့ဆီေရာက္မွ လူဖတ္မ်ားမွာကိုး။ ေနာင္က်ေတာ့ ကိုယ့္စာမ်က္နွာေပၚ သူမ်ားက ေၾကာ္ညာထိုးသလို လာလာတင္ထားတဲ့အခါလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာလို့ ျဖဳတ္မပစ္ပါဘူး။ သူတို့လည္း လူဖတ္ေစခ်င္လို႔ေနမွာေပါ့။ တခါတခါက်ရင္ေတာ့ ေဝါကို ပိတ္ထားရတယ္။ ကိုယ္က တစ္ပတ္ေနမွ နွစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးနိုင္တာ။ သူတို႔က တစ္ေန႔တည္း ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ Tagged လုပ္ျပီး လာတင္ထားေတာ့ ပြစေလာင္းကိုလန္ေနတာပဲ။

         ေရးတာက သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းဆိုေပမယ့္ အဲသည္ကေန ကိုယ့္ေခါင္းထဲရွိတာေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ ကုိယ္ဟာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးသမားဆိုတဲ့ ရုပ္ႀကီးက တစတစ ထင္ရွားလာတယ္။ တမင္လိုက္ဆန္႔က်င္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို့နဲ႔ကိုယ္နဲ႔  ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းမွန္း သိလာတာ။ ကိုယ္သာ ကြန္ဒိုေပၚေန၊ ျပိဳင္ကားစီးတဲ့ လူႀကီးသားတစ္ေယာက္ဆို အဲ့သလိုအျမင္မ်ဳိးးေတြ ဘယ္ျမင္တတ္ပါ့မလဲ။ ျမင္ေတာင္ ပါးစပ္ကေလး ပိတ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ကိုး။ ခ်ဳိကုပ္ရွိရာ ခ်ဳိေထာင္မလာတဲ့အတြက္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း စာဖတ္ပရိသတ္ေတြထဲမွာလည္း ဒီမိုသမားေတြ မ်ားမ်ားလာတာ သဘာဝေပါ့။ (ဒီမိုေခၚတာ မႀကိဳက္ရင္ ဟိုမိုလို႔ မွတ္ပလိုက္မွာေနာ္)

          ေရးသက္ေတြးသက္ကေလး အထိုက္အေလ်ာက္ရလာေတာ့ ဟိုလူေကာင္းတယ္ သည္လူမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ေတြကို ေက်ာ္ျပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္ျဖစ္ သူလုပ္တဲ့အလုပ္ကိုပဲ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး ေဝဖန္တတ္လာတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ဟာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ က်ယ္ျပန့္လာရုံသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေတြးအျမင္နဲ႔ အသိအလိမၼာလည္း တိုးတက္လာေစသားပဲ။ ဟိုးေရွးေရွ႕ေရးကာစက စာေတြျပန္ဖတ္ရင္ ကေလးဘဝက ဓါတ္ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္ရသလို ခံစားရတယ္။ ကိုယ္နဲ့ထိေတြ႕ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းကေလးလည္း သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ အစိုးရကေလာ္တုပ္ရင္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ “လက္ခုပ္တီးျပီး အားေပးလိုက္ၾကပါခင္ဗ်ား။” ဆိုတဲ့လူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔က ကိုယ့္ကို အမွန္တဝက္ေရာ ေဖာက္ျပန္ေရးဝါဒီတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆဲဆိုစြန့္ခြာသြားျကျပီ။ သြားပေစေလ။ ကိုယ္စာေရးေနတာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ဆဲဆိုဖြင့္ထုတ္ရုံသက္သက္ေတာ့ မရည္ရြယ္ဘူး။ အျပစ္ကိုရွာတာ အေျဖကို ေတြ႕ခ်င္လို႔။ အျပစ္တင္တဲ့ဆီမွာ ရပ္ေနရင္ ကိုယ့္မွာလည္း အျပစ္မကင္းဘူး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္း အစဥ္တစိုက္ေရးေနတဲ့ ကိုယ့္စာေတြကို တခ်ဳိ႕ေသာ စစ္သားျကီးမ်ားက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္ရွုေဝမွ်ေနတယ္။ ဆိုကၠားသမားဖတ္ဖတ္၊ ဝန္ႀကီးဖတ္ဖတ္၊ အလကားေန မ်က္နွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအျမင္မွ်ေဝတာကေန အေျပာင္းအလဲနဲ႔ အေရြ႕တစ္ခုခု ရွိလာနိုင္ေကာင္းရဲ့လို့ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပါ။ ငါေရးလိုက္တာ ဘယ္သူဖတ္ျပီး ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့လို႔ ဝါစရာအေၾကာင္း ရွိလို့လား။

          တေျဖးတေျဖးနဲ့ ကိုယ္စာေရးရတဲ့  အေတြးအျမင္ Vision က်ယ္ျပန့္လာသလို၊ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ Mission လည္း က်ယ္ျပန့္လာတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝထဲမွာလည္း ငါ့ဘက္ကၾကည့္ရင္ ငါသာအမွန္ဆိုတဲ့ တဘက္သတ္ အတၱစြဲေတြ ပါးလ်ားလာတယ္။ အရင္တုန္းက ဆရာဝန့္ဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္မယ္ လို့ ဆရာဝန္ေတြဘက္က ကာကြယ္ခုခံ ေခ်ပျပီး ေရးခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ဆရာဝန္ေတြဘက္မွာ လိုအပ္ခ်က္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို သုံးသပ္ေထာက္ျပျပီး ေရးတတ္လာတယ္။ ေရးရုံသက္သက္ မဟုတ္ပဲ အျပင္မွာလည္း လက္ေတြ႕က်င့္သုံးျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻ Virtual World ထဲမွာ Blue Print ထုတ္ျပီး အျပင္ေလာက Actual World ထဲမွာ လက္ေတြ႕ အိမ္ေဆာက္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ကိုယ့္ဖာသာ သိလာတာေလ။ ငါစာေရးတာ လူႀကိဳက္မ်ားရင္ ဂ်ာနယ္တိုက္ကိုပို႔ၿပီး စာမူခေတာင္းမယ္။ စာအုပ္ထုတ္ျပီး ေရာင္းစားမယ္။ နံမယ္ေက်ာ္ရင္ မိန္းကေလးေတြ ဝိုင္းေနတတ္တယ္။ အဲ့ဒါေတြ တစ္ခုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး။ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု လိုခ်င္တယ္။ စာဖတ္တဲ့သူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ။ ဒါပဲ။ အဲ့ဒါရရင္ ေတာ္ျပီ။

           အခုေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္သုံးျဖစ္တာ ငါးနွစ္ေက်ာ္လာျပီ။ တျခားအေကာင့္ခြဲေတြ ကေလာင္ပုန္းေတြလည္း မသုံးဘူး။ သည္အေကာင့္တစ္ခုတည္းကေန စြဲစြဲျမဲျမဲ သုံးလာတာဆိုေတာ့ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ခိုင္မာတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုေတာ့ ထြက္ေပၚလာခဲ့ျပီ။ သည္အေကာင့္ကိုသုံးျပီး ဘယ္သူ့ကိုမွ ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ေညာင္ျမစ္မတူးခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္၊ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္သူေတြ သိကၡာက်၊ ရွက္ရြံ႕အားငယ္စရာေတြ မျဖစ္ေအာင္ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္။ သည္အေပၚမွာ ျမင္ေနဖတ္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ဘဝဟာ အျပင္မွာလည္း သည္အတိုင္း ထပ္တူပဲ။ ဘာကိုမွ လုပ္ၾကံဖန္တီး ဖုံးကြယ္ထားစရာ မရွိဘူး လို႔လည္း သိေစအပ္ပါတယ္။ (ဖင္လွန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဖင္ပဲေတြ႕ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ သူမ်ားနည္းတူပါပဲ။) သူမ်ားကို ျပစ္တင္ေဝဖန္တတ္သူသက္သက္ မျဖစ္လိုတဲ့အတြက္၊ ကိုယ္ကို္ယ္တိုင္လည္း အျပစ္ကင္းေအာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာျပဳျပင္တယ္။ နွစ္ေတြလေတြ ၾကာလာေတာ့ အဲသည္အက်ဳိးးလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ခံစားရတာေပါ့။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွု မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရဲ့ အသက္ေမြးမွုဘဝ Professional life နဲ႔ Social Media နဲ႕ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ပဲ ဘယ္လိုစခန္းသြားေနတာလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနသူမ်ားအတြက္ပါ။ သူတို႔ခ်င္း အညမညေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။

          တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သည္ငါးနွစ္အတြင္းမွာ ေဖ့စ္ဘုတ္ႀကီးဟာ ကိုယ့္ဘဝကို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ အက်ဳိးးေက်းဇူးလည္း မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ေလာဘႀကီးသလား မသိပါဘူး။ သည္ေဖ့စ္ဘုတ္ႀကီးကို ကိုယ့္မိသားစုဘဝအတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖုံ အသုံးခ်ခ်င္ေသးတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ သစ္ပင္စိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့ကြယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ သီးပြင့္လာဖို႔အတြက္ေပါ့။ သမီး နဲ႔ ကိုယ္ဟာ အသက္အားျဖင့္ ၃၂ နွစ္ ကြာတယ္။ ကိုယ္အခုေျပာေနတဲ့စကားေတြကို သမီးေလးက နားလည္သေဘာေပါက္နိုင္စရာ မရွိဘူး။ အေတြးေတြအျမင္ေတြကိုလည္း လိုက္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတြက သူ့အသက္ကေလး အထိုက္အေလ်ာက္ရလာမွ ျဖစ္မွာ။ အဲ့သည္အခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္က မရွိေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက စူပါမန္းကားၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့တဲ့ သူ႕ေဖေဖ၊ ေမေမက ေရခဲနန္းေတာ္ႀကီးထဲကေန အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ကေလးကို မွာတမ္းေတြ ေခြ်သလိုမ်ဳိးး၊ ကုိယ့္သမီးေလးကို သိေစခ်င္တာ နားလည္ေစခ်င္တာေတြကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဖတ္ရွုနားေထာင္ဖို႔ ေျပာျပထားရစ္ခ်င္တယ္။ ေနရူးႀကီး ေထာင္ထဲကေန အင္ဒီယာဂႏၵီအတြက္ေရးတဲ့ “ခ်စ္သမီးသို႔ ေပးစာမ်ား” ကို အရမ္းပဲ အားက်မိတယ္။ အဲ့ဒါ ကိုယ့္ရဲ့ အိပ္မက္ပဲ။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အဖြားျဖစ္သူဟာ သူ့ဘဝအေတြ႕အၾကဳံေတြကတဆင့္ ကိုယ့္အတြက္ သိသင့္သိထိုက္တာမ်ားကို ကရားေရလြွတ္ တတြတ္တြတ္ ပို႔ခ်သြန္သင္ခဲ့တယ္။ သမီးကိုလည္း သူ့အေဖ ဘဝအေတြ႕အၾကဳံေတြကတဆင့္ ဘယ္လိုေတြးေခၚသုံးသပ္သြားသလဲ။ သူဘာေတြမွားခဲ့သလဲ။ ဘယ္လိုအမွားေတြကို ေရွာင္ခဲ့သလဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းက တိုက္စားလို့ ယဥ္ေက်းမႈ ကမ္းပါးေတြ ျပဳိၿပဳိလိုက္လာတဲ့အခါမွာ ေဖတို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ သည္လိုကေလးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္လို့လည္း ပုံျပင္ေဟာင္းကေလးေတြ ထားခဲ့ခ်င္တာေပါ့။ တရုတ္ရာဇဝင္ဆရာႀကီး စီမာခ်န္ဟာ သူေသေတာ့မွ သူ့ေျမးကေလးဖတ္ရွုဖို႔ သူတစ္သက္တာျပုစုခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္သမိုင္းက်မ္းႀကီးကို ေတာင္ေတာ္ျမတ္မွာ    ႁမွဳပ္နွံထားခဲ့သလိုပါပဲ။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြဟာလည္း တစ္ေန႔ေသာအခါ ကိုယ့္သမီး အလြမ္းေျပ ဖတ္ရွုရယ္ေမာဖို႔၊၊ သူ့အေဖအေၾကာင္းကို နားလည္နိုင္ေစဖို႔၊ အေဖ့ဘုတ္အုပ္ႀကီးတစ္အုပ္အျဖစ္ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္ေလ။
Soe Min