ျမန္မာ ျပည္မွ ျဖစ္ပ်က္ ေနမွဳမ်ား

Min Min

စပယ္ရာက လက္နဲ႔ပုတ္ၿပီး ဟိုဘက္နည္းနည္းတုိးလို႔ေျပာမွ
သံုးေယာက္ထိုင္ခံုမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ၿဖဲကားထိုင္ေနတဲ့သူက
ဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေပါင္နည္းနည္းေစ့ေပးတယ္။

အုတ္နံရံကို အျဖဴေရာင္ႏုႏုေလးသုတ္ထားလိုက္
မၾကာခင္ မႈတ္ေဆးဗူးနဲ႔ ေရးခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေရးသြားၾကမယ္။

ေၾကာ္ညာဆိုင္းဘုတ္လွလွေလး၊ မီးေရာင္စုံေတြနဲ႔ထားတယ္ဆိုရင္
ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ ခဲနဲ႔ ပစ္ခြဲသြားတတ္ၾကတယ္။

ကားမွတ္တိုင္ေနာက္ခံမွာ ေၾကာ္ညာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးနဲ႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းရွိေနရင္
စာရြက္အပိုင္းေတြ၊ အပိုင္းေတြနဲ႔ မူလေၾကာ္ညာဘုတ္ႀကီးထက္မွာ
၀ိုင္းကပ္ၾကမယ္။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့သူေတြကလည္း
အရင္ ေၾကာ္ညာေတြကို ဖုံးအုပ္ၿပီး သူတို႔ေၾကာ္ညာကို ေပၚေအာင္ကပ္ၾကတယ္။
(အရင္ေၾကာ္ညာေတြကို မစာနာၾကဘူး)

လူကူးမ်ဥ္းၾကားရွိလည္း လူေတြက ကူးခ်င္တဲ့ေနရာက ကူးတယ္။
လူကူးမ်ဥ္းၾကားရွိလည္း ကားေတြက ေျဖးေျဖးေမာင္းခ်င္မွ ေမာင္းတယ္။
အဲဒိေတာ့ ကားေတြက လူေတြကိုတိုက္တယ္။ လူေတြေသတယ္။
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ မနည္းဘူးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးေတြ မပါမခ်င္း၊
ကိုယ္အတိုက္မခံရမခ်င္း ဒီေသာက္က်င့္ကို ျပင္ဖို႔မႀကိဳးစားၾကဘူး။

ရွင္းလင္းသန္႔ျပန္႔ေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးကို ငံု႔မၾကည့္ပဲ ကြမ္းတံေတြး
ဗ်စ္ကနဲေထြးခ်မယ္။ အုတ္နံရံတစ္ခုနားကပ္ၿပီး ေသးနဲ႔ပန္းမယ္။
ဒီအနံ႔ေတြ၊ ဒီအညစ္အေၾကးေတြက ပတ္၀န္းက်င္ကို ဘယ္လိုထိခိုက္လဲ လံုး၀မစဥ္းစားဘူး။
မီးစက္ကို ဒီအတိုင္းဖြင့္ထားမယ္။ ဒီဇယ္နံ႔၊ ဓာတ္ဆီနံ႕နဲ႔ မီးခိုးေတြက
ဘယ္သူေတြကို ထိခိုက္မလဲ မစဥ္းစားဘူး။
(မီးခိုးေတြလံုေအာင္၊ မီးစက္အသံမဆူေအာင္ လုပ္နည္းေတြ ရွိတယ္။ မလုပ္ဘူး။ ပိုက္ဆံကုန္လို႔)

ဆိုင္ကယ္ေပၚေရာက္ရင္ လီဗာအသားကုန္ဆြဲၿပီး ေ၀ါကနဲေ၀ါကနဲ
ေကာက္ေမာင္းမယ္။ ဦးထုပ္မေဆာင္းဘူး။ အႏၱရာယ္ကို မသိဘူး။
ေအး.. သိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေႏွာင္းသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္
က်ိဳး႐ုံပဲ့႐ုံျဖစ္ၾကည့္ ေနာင္တဘယ္ေတာ့မွမရဘူး။

ဖုန္းကတ္ေတြေရာင္းတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာင္းမေလာက္ဘူး။
ဘယ္ေလာက္မလဲ။ လူတိုင္းက လိုလိုမလိုလုိ ၀ယ္ေနၾကတာကိုး။
တစ္ေယာက္ကို ဆယ္ကတ္၊ ကတ္ႏွစ္ဆယ္။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲမသိ။ ေအာ္ရီဒူးတစ္လံုး၊
အမ္ပီတီတစ္လံုး၊ တယ္လီေနာတစ္လံုး ၀ယ္ကိုင္ၾကဦးမယ္။
ျပန္ေရာင္းစားမယ္။ ၁၅၀၀ တန္ကို ေသာင္းေက်ာ္ေပးၿပီးေရာင္းမယ္။
ဒါလည္း ၀ယ္တဲ့သူက ရွိတာပဲ။

ကိုယ့္မွာ ဖုန္းကတ္ရွိၿပီးၿပီ.. ေတာ္ၿပီဆိုတဲ့သူ.. ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။
တန္တယ္ဆိုရင္ ဘာမွမလုိပဲေတာင္ ဆင္ကို ၀ယ္လာခ်င္ၾကတာပဲ။
တကယ္ဖုန္းမကိုင္ႏိုင္ေသးတဲ့သူေတြကို စာနာမယ့္သူ အင္မတန္ရွားတယ္။

ကိုယ့္ဖုန္းကတ္ထဲမွာ ေငြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကတ္၀ယ္ရင္ ဘယ္ေလာက္
ပိုေပးတယ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ ထပ္၀ယ္ၾကတယ္။ ၀ယ္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။
တစ္ကတ္၀ယ္ရင္ အရင္ထက္ပိုမ်ားတာေတြ ေပးမယ္ေျပာျပန္ေရာ။
ေရာ္.. ထပ္၀ယ္ၾကတာေပါ့။ လိုအပ္တယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။

ဇာတ္ကားတစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း႐ိုက္လို႔ ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ။
လူေတြရယ္မွ၊ ျမန္ျမန္႐ိုက္ႏိုင္မွ၊ ေငြျပန္၀င္မွ.. အဲသလိုအေတြးအေခၚနဲ႔
ပ႐ိုဂ်ဴဆာေတြ၊ ဒါ႐ိုက္တာေတြ၊ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလာၿပီလဲ။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ ဘယ္နားမွာ လုပ္စားၾကမလဲ။

ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ ေသာက္သူတင္မက ပတ္၀န္းက်င္ပါ အႀကီအက်ယ္ထိခိုက္တတ္တာကိုသိတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ကားမွတ္တိုင္ေတြ၊ သေဘၤာေတြမွာ
ေဆးလိပ္ေတြ ေသာက္ေနၾကတာပဲ။

ခက္ခက္ခဲခဲမလုပ္ရဘူး။ အဆီက်မယ္။
ပင္ပင္ပန္္းပန္းမလုပ္ရဘူး။ ပိုက္ဆံရမယ္။
အခုခ်က္ခ်င္းကို ခ်မ္းသာမယ္။ ကုသုိလ္ေတြရမယ္။
စသျဖင့္ စသျဖင့္ .. ဆြဲေဆာင္ၾကည့္ရင္
ခ်က္ခ်င္း ပါလာတတ္ၾကတယ္။
လိမ္ရတာအရမ္းလြယ္။ ညာရတာ အရမ္းလြယ္တယ္။
တကယ္ ေအာင္ျမင္မယ့္နည္းလမ္းခ်ျပၾကည့္။
ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။

တစ္ေယာက္ေယာက္က ေအာင္ျမင္သြားရင္လည္း
၀ိုင္းဆြဲခ်ခ်င္ၾကတယ္။ မနာလိုစိတ္ေတြလည္းရွိရဲ႕။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့အက်င့္နည္းပါးတာပဲ။

က်ဳပ္ေျပာေနတာေတြ အကုန္လံုးက အစိုးရတို႔၊ ပညာေရးတို႔၊ စီးပြားေရးတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။
ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြပဲ။
ဒီဘက္ေခတ္မွာက သူမ်ားဆီက အျပည့္ယူၿပီး၊ ကိုယ့္ဆီက နည္းနည္းပဲေပးရတဲ့ (ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ ျပန္မေပးရတဲ့)
သူမ်ိဳးကိုမွ လူရည္လည္တယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတယ္။
အဲလိုမလုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ေသာက္ေပါေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
လူရည္မလည္၊ နလပိန္းတံုး၊ ငအေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။

က်ဳပ္တို႔ရင္ထဲကို မွန္ကန္၊ လြတ္လပ္၊ မွ်တ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့
လူႀကီးလူေကာင္းအေတြးအျမင္ေတြ ဘယ္လိုျပန္ထည့္ၾကမလဲ။

(မစၥတာကီးဘုတ္)
Credit : Thet Aung min Latt