မုိးသည္း ည လမ္းခဲြ - ၂

Lynn Thet

ည(၁၂း၀၀) ေက်ာ္။ တစ္ေနကုန္ပဲြၾကမ္း
ေနေသာအစာအိမ္ကုိ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံး၊
လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္မွ်ျဖင့္ ေခ်ာ့ျမဴၿပီး
ျပန္လာခဲ့ရေသာ ညျဖစ္သည္။

ဒီလမ္းၾကားထဲက အေဆာင္တစ္ခုမွာ
ကၽြန္ေတာ္နားခုိခဲ့တာ တစ္လပဲ ရွိပါေသးသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္ ေလာက္က
ကၽြန္ေတာ္ က်င္လည္ က်က္စားခဲ့ေသာ
အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွ မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္
ျပန္ေတြ႔ခဲ့သည္။ ကုိေကာင္းခန္႔ျဖစ္သည္။

အခုသူက စင္တင္ေတးဂီတျခင့္ ေဖ်ာ္ေျဖ
ေရာင္းခ်သည္႔စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္
ဖြင့္ထားသည္။
သူ႔ဆုိင္မွ လစ္လပ္ေနေသာ ကီးဘုတ္တီး
သမားေနရာတြင္ အစားထုိးတာ၀န္ယူ
ေပရန္၊ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အၾကမ္းဖ်င္း
သေဘာတူညီမႈ ရရွိခဲ့သည္။ လတ္တ
ေလာ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ အခက္အခဲ
တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ ေျပလည္သြားမည္ျဖစ္
သည္။
ေလာကႀကီးက တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ပ်က္
ဖြယ္အတိ ျဖစ္၏။ အံ့၀င္ဂြင္က်မျဖစ္သည့္
ခပ္ပြပြဘ၀ႀကီးကုိ ၀တ္ဆင္ထားရတာ
ၾကာေတာ့ ၿငီးေငြ႔မိသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္အတြင္းက ကၽြန္
ေတာ့္၏ အိပ္မက္မွာ ေအာင္ျမင္ေသာ
ေတးေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔
ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေမြးထုတ္ခဲ့ေသာ
သီခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕မွာ အေဖအရင္း ေပ်ာက္
ခဲ့ရရွာသည္။
ဖလွယ္ရဂုဏ္သတိၱဆုိသည္႔ သီအုိရီကုိ
ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လြန္းစြာ ျဖစ္ရပါ
သည္။ အႏုပညာကုိ ေငြေၾကးျဖင့္ ညီမွ်
ျခင္း ခ်၍ရ၊ မရ။ တန္ဘုိးျဖတ္ဖုိ႔ ထုိက္
တန္မႈရွိ၊ မရွိဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ နား
မလည္၊ ပါးမလည္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ဂီတေလာက ၀ဲဂယက္ထဲတြင္ တီး၀ုိင္း
တစ္ခ်ဳိ႕၌ ဂီတာလုိက္တီးလုိက္၊ ကီးဘုတ္
္တီးလုိက္၊ သီခ်င္းေရးလုိက္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ပဲြ
မ်ားတြင္ ကုိယ္တုိင္ သီခ်င္း၀င္ဆုိလုိက္
ျဖင့္ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့ဖူးသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္အလုပ္၀င္မည္႔ဆုိင္ရွင္က
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ငတ္ေဖၚငတ္ဘက္၊ ေတ
ေဖၚ ေတဘက္၊ သီခ်င္းေရးေဖၚ ေရးဘက္
ျဖစ္သည္႔ အႏုပညာေရာင္းရင္း တစ္ဦး
ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လက္တဲြၿပီး၊(၄)ႏွစ္မွ်အၾကာ
တြင္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာအသုိင္းအ၀ုိင္း
မွ မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္
သည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ေပ
ေပျဖင့္ ႏြံနစ္က်န္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္
အၾကာမွာ အေမ့က်န္းမာေရးေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ နယ္ျပန္ဆင္းခဲ့ရသည္။ နယ္
မွာ (၅)ႏွစ္မွ် ေနၿပီး၊ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္
လာေတာ့ လြန္ခဲ့သည္႔(၁၀)ႏွစ္တုန္းက
ေရာက္ခဲ့သည္႔အတုိင္းပင္ ဒုကၡဆုိသည္႔
ေကာင္က ခရီးဦးႀကိဳျပဳေနျပန္ပါသည္။
တံခါးေစာင့္တစ္ဦး၏ ပညာအရည္အခ်င္း
သည္ပင္ တကၠသုိလ္ဘဲြ႔ရ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္
ဆယ္တန္းဆုိသည္႔ ဂိတ္၀တြင္ တဘုန္း
ဘုန္းလဲၿပဳိက်ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္
အတြက္ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးေနျခင္းမွာ
မထူးဆန္းလွေပ။
ကုိေကာင္းခန္႔ႏွင့္သာ ျပန္မေတြ႔ရလွ်င္
မနက္ျဖန္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္ရ
ခက္ခဲမည္႔ အႏၱရာယ္ေကာင္ျဖစ္ေနပါဦး
မည္။
ေတြးရင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္႔ လမ္းက
ပုံမွန္ထက္ေတာ့ အလွ်ား ပုိတုိပါသည္။
မုိးက ပုိမုိသည္းထန္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္
နားထဲတြင္ အသံေတြၾကားရသျဖင့္ လွည့္
ၾကည္႔မိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ထံ အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ လွ်င္ျမန္စြာ
ေရြ႕လ်ားလာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
သည္းသည္း ကဲြကဲြေတာ့ မရွိလွ။ ခႏၶာ
ကုိယ္ကုိ အသင့္အေနအထား ျပင္ဆင္ၿပီး
ရပ္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။
"ဒီမွာရွင့္...ရွင္ ကၽြန္မကုိ ကူညီတဲ့အေနန
ဲ႔အတူတဲြေလွ်ာက္ေပးႏုိင္မလား..."

ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာသည္႔အရိပ္
ကေလးက အသံမွ်င္မွ်င္ေလးျဖင့္ ေျပာ
လုိက္သည္။
သူမေနာက္ကုိ ေက်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ့
ယိမ္းယုိင္ေနသည္႔ ပုရိႆ (၃)ဦး။ အေျခ
အေနမွန္ကုိ ရိပ္စားမိလုိက္ၿပီ။ သူမကုိ
ေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦး ယွဥ္
တဲြေလွ်ာက္လုိက္ၾကသည္။ငနဲ(၃)ေကာင္
ကလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ပါလာၾက
ျပန္သည္။

" မုိးသည္း...နင္ ငါ့ကုိ ဒီလုိ ေခါက္ထားခဲ့
လုိ႔ မရဘူးေႏွာ္..."

"ကၽြတ္...ဇာတ္လမ္းေတာ့ စၿပီ"ဟု စိတ္
ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ဟီးရုိးမဟုတ္ပါ။ သတ္ပုတ္ျခင္းတြင္ ကၽြန္
ေတာ့္ပါရမီ အထမေျမာက္ခဲ့။ လမ္းမွာေခြး
ႏွစ္ေကာင္ကုိက္တာ၊ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ခြပ္
တာကအစ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေလ့ရွိေသာ
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ယခု အခင္းအက်င္း
သည္ မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးတစ္ခုပမာ ျဖစ္
ေနပါသည္။
" ဒါ ငါ့ခ်စ္သူ...နင္ ငါ့ကုိ မေႏွာက္ယွက္
စမ္းနဲ႔ ေအာင္ထုိက္...နင္နဲ႔ ငါ့ၾကား ဘာ
အကန္႔မွ မရွိေတာ့ဘူး...ကုိယ့္လမ္းကုိယ္
ေရြ႕ ၾကရေအာင္...."

ဘုရားေရ... ဒီ မုိးသည္းဆုိတဲ့ ေကာင္မ
ေလးကေတာ့ လုပ္ခ်လုိက္ၿပီ။ ေအာင္
ထုိက္ ဆုိသည္႔ သားသားနားနား ငမူး
ေလးက အားပါးတရရယ္ၿပီး-
"ဘာ...နင့္ခ်စ္သူ...ဟုတ္လား...ဟားဟား
ဟား...ရယ္ရခ်က္ကြာ...ဒီလုိ ဆယ့္ကုိး
ရာစု ဘုိးေတာ္ႀကီးက နင့္ခ်စ္သူ တဲ့လား..
အဟက္...ငါ့ကုိ လာမေဖါစမ္းနဲ႔ မုိးသည္း.
..လမ္းေပၚမွာ အခုမွ ေတြ႔တဲ့ ဘူမသိ၊ ကုိး
မသိ ဘုိးေတာ္ႀကီးကုိ ကုိးကြယ္ ဆည္း
ကပ္ေနမယ့္အစား၊ ငါ့ကုိပဲ အားကုိးလုိက္
စမ္းပါ..."

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ခါထြက္သြား
သည္။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုစာမွ် ကြာဟသြား
ရုံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၀တ္ထားသည္႔ Levi's
501 ဂ်င္းႏွင့္ Country Shoe တုိ႔ ေခတ္
ေနာက္ျပန္ လန္က်ကုန္ၿပီလား။

" ကၽြတ္..ကၽြတ္..ကၽြတ္..နင္က သနား
စရာ အမႈန္အမႊားေလးပါလား ေအာင္
ထုိက္ရယ္...ဒါ ငါ့ခ်စ္သူမွ ငါ့ခ်စ္သူအစစ္
ပါ...လုံး၀ ေဆးမျဖန္းထားဘူး....ေရမထုိး
ထားဘူး....အေလးခ်ိန္ နည္းနည္းေလးမွ
မေလ်ာ့တဲ့ ငါ့ခ်စ္သူ...ဟုတ္ၿပီလား...ငါတုိ႔
က တစ္နယ္တည္းသားေတြေလ...ေမာင္
က ငါ့ကုိ စိတ္မခ်လုိ႔ လုိက္လာတာ...ငါ
တုိ႔ မၾကာခင္ လက္ထပ္ျဖစ္ေတာ့မွာဟ...
အဲ့က်ရင္ နင့္ကုိ ဖိတ္စာ လွမ္းပုိ႔လုိက္ပါ့
မယ္...နင္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ရမယ္ေႏွာ္...”

ေျပာေနရင္း မုိးသည္းက ကၽြန္ေတာ့္
လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းခ်ိတ္ၿပီး၊ သူ႔ေမးေစ့
ခၽြန္ခၽြန္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့ ပုခုံးေပၚ ေမွး
တင္လုိက္သည္။

" ေမာင္...ကၽြန္မကုိ ေမာင့္ မုိးကာအက်ႍ
ီေလး တစ္၀က္ေလာက္ ေပးၿခဳံပါလား..."
" ေၾသာ္...အင္း..."

ကၽြန္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္စြာျဖင့္
၀တ္ထားသည္႔ မုိးကာအက်ၤ ီကုိ ခၽြတ္ၿပီး
သူ႔ ပုခုံးေပၚ လႊမ္းၿခဳံေပးမိသည္။ မုိးသည္း
က ကၽြန္ေတာ့္ ခါးကုိ ဖက္ၿပီး-
" ေမာင္...သြားၾကရေအာင္ေလ...ကၽြန္မ
ခ်မ္းေနၿပီ..."

ကၽြန္ေတာ့္ သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈအားလုံး
သည္ မုိးသည္း၏ အသံမွ်င္မွ်င္ေလး
ေအာက္တြင္ ၾသဇာ တည္ရွိေန၏။
ထုိညက မုိးသည္းသည္းတြင္ မုိးသည္းဆုိ
သည့္ေကာင္မေလးကုိသူမတုိ႔သူငယ္ခ်င္း
တစ္စု ငွားရမ္း ေနထုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ လမ္းထဲရွိ တုိက္ခန္းသုိ႔ ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။
ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ကပ္ပါလာ
ၾကေသာ ေအာင္ထုိက္တုိ႔ေၾကာင့္ မုိး
သည္း ေနထုိင္သည္႔ တုိက္ေရွ႕ ေရာက္
သည္႔တုိင္ေအာင္ ခ်စ္သူစုံတဲြသဖြယ္
သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရပါသည္။
ထုိည၌ မုိးသည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေကာ္
ဖီ တစ္ခြက္ျဖင့္ ဧည္႔ခံခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့့္
နာမည္ "ညခ်မ္း"ဟု သိလုိက္ရေသာအခါ
မုိးသည္းက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာၿပီး၊
" ဒါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းရင္
မုိးသည္းည ျဖစ္ၿပီေပါ့ ေမာင္ရဲ႕..." ဟု
ေနာက္ေျပာင္ေလသည္။
ထုိညမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခဲ့ရသည္႔
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္အတူ၊ မုိးသည္းဆုိ
သည္႔ ေကာင္မေလးကုိ အမွတ္တရျဖစ္
ေနဦးမွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့
သည္။
(ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားမည္ ျဖစ္သည္။)
-လင္းသက္-