ျမန္မာစာကို ျမတ္ႏိုးသူ

ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက သူေရးတဲ့စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရတယ္။အေျခခံပညာအဆင့္မွာ  ျမန္မာစာ စာစီစာကုံး စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရင္း၊ က်က္ရင္း ေက်ာင္းစာေမးပြဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေျခခံပညာအဆင့္ၿပီးလို႔ နည္းနည္းေလးအရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ၀ါသနာပါရာစာအုပ္ စာေပေတြဖတ္ရႈရင္းနဲ႔လည္း သူ႔ရဲ႕စာအုပ္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့တယ္။


သူ႔ရဲ႕စာအုပ္ေတြမွာ  “ ျမန္မာဘာသာစကားပညာရွင္မ်ားႏွင့္ဘာသာစကားအျမင္” “လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ဘ၀အေထြေထြ” “သက္တံေရာင္စံုဘာသာစကား” “ခ်စ္သူမ်ားကိုအဆံုးစီရင္ျခင္း” စတဲ့စာအုပ္ေတြကေန ေနာက္ဆံုးထြက္ရွိတဲ့ “စကားစာအလကၤာ”ဆိုတဲ့စာအုပ္အထိ ျမန္မာစာအေၾကာင္း၊ မွားယြင္းတတ္တဲ့အေရးအသားေတြ၊ အသံထြက္ေတြ၊ ျမန္မာစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းေၾကာင္းေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ေရးသားခဲ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေက်ာင္းၿပီးဆံုးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္လာေတာ့လည္း သူစာအုပ္ေတြကို သီးသန္႔အလုပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာရျပန္တယ္။ လုပ္ငန္းခြင္လိုအပ္ခ်က္အရ သတ္ပံုသတ္ညႊန္းေတြ၊ သဒၵါအထားအသိုေတြကို သိေအာင္ သူ႔စာအုပ္ေတြကို လက္ကိုင္ထားခဲ့ရျပန္တယ္။

တစ္ခါတေလ လုပ္ငန္းခြင္ကေပးတဲ့ ကာလတိုသင္တန္းေလးမွာလည္း သူနဲ႔ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ဆံုၿပီး ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေရးထံုးေတြ၊ သဒၵါပိုင္းဆိုင္ရာအထားအသိုေတြကို ေမးျမန္းခြင့္ရခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္တမ္းေတာ့ ျမန္မာစာကိုတတ္သေယာင္ေယာင္ ပီပီျပင္ျပင္မတတ္ေသးတာ သူနဲ႔ေတြ႕မွ သတိထားမိခဲ့ရတယ္။

“ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေက်နပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္။ ဘာလို႔ျမန္မာစာယူလဲ၊ ဒီျပင္ဘာသာယူရင္ ဒီထက္ႀကီးပြားမွာေပါ့တဲ့။ မႀကီးပြားလည္းေနပါေစ၊ ျမန္မာစာယူတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေနအထားေရာက္လာတာပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲေက်နပ္ရင္ၿပီးတာပါပဲဆိုၿပီး ျမန္မာစာကိုပဲ တသက္လံုး အာရံုစိုက္ၿပီး ဒါကိုပဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးလိုလိုလားလားနဲ႔ ယူခဲ့တာ။ ဟိုးတုန္းကတည္းကေျပာၾကပါတယ္။ ျမန္မာစာမယူဘဲ သခ်ၤာယူရင္ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၿပီ၊ က်ဴရွင္ျပစားရင္ေတာင္ က်ဴရွင္ဆရာႀကီးျဖစ္တာေပါ့ဆိုၿပီး။ သခ်ၤာယူရင္ ႏိုင္ငံျခားေတြဘာေတြသြားရမွာေပါ့။ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတြရမွာေပါ့။ ျမန္မာစာယူေတာ့ ဘာလုပ္မလဲလို႔ တခ်ိဳ႕ေတြ ေျပာၾကတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ရပါတယ္ ေပါ့။ အခုေနစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ျမန္မာစာယူခဲ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာစာကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့အေနအထားတစ္ခုကိုရတယ္။ ျမန္မာစာယူတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ရတယ္။ဒီျပင္ဘာသာယူရင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရမွာေပါ့လို႔ေျပာေပမယ့္ အခုျမန္မာစာယူရင္း ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ေဒါက္တာဘြဲ႕ရခဲ့တာပဲေလ။ သူ႔ကုသိုလ္ကံနဲ႔သူပဲေလ။ ႏိုင္ငံျခားမသြားရဘူးဆိုတာက ပညာေတာ္သင္မသြားရေပမယ့္ သင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့အေတြ႕အႀကံဳေတြရတာပဲ။ ဒါေတြဟာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ေက်နပ္စရာပဲ” လို႔ ျမန္မာစာဆရာႀကီး ဦးခင္ေအး ကဆိုတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္းက ေလးစားခဲ့ရတဲ့၊ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ) ဆိုတဲ့ကေလာင္နဲ႔ စာေပေလာကမွာထင္ရွားတဲ့ ဆရာႀကီးဦးခင္ေအးရဲ႕ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

 ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕နယ္အပိုင္၊ ၿမိဳ႕နဲ႔ ၁၄ မိုင္ကြာေ၀းတဲ့ က်ံဳတနီးဆိုတဲ့ေက်းရြာေလးမွာ လယ္သမားမိဘႏွစ္ပါးကေန ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ သူ႔ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။   ေမြးခ်င္း ၂ ေယာက္သာရွိတဲ့ သူတို႔မိသားစုေလးဟာ လယ္ပိုင္ယာပိုင္နဲ႔ အတန္အသင့္ျပည့္ျပည့္စံုစံု၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ေက်းရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ မတက္ေရာက္ခင္ကတည္းက အိမ္မွာ အဘိုးျဖစ္သူရဲ႕သင္ၾကားေပးမႈနဲ႔အတူ ၄ ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ကတည္းက သူကစာဖတ္၊ စာေရး တတ္ခဲ့တယ္။

အဘိုးျဖစ္သူက ရြာကလူေတြကိုစာသင္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ တရြာလံုးက “ဆရာေလး” လို႔ေခၚၾကတယ္။ အရမ္းလည္း ေလးစားၾကတယ္။ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဘိုးျဖစ္သူကို အားက်ၿပီး ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို  သေဘာက်ေနခဲ့တယ္။ အဘိုးရဲ႕ သင္ၾကားျပသမႈကိုခံယူရင္း၊ အဘိုးရဲ႕ စာအုပ္စာေပေတြကို ဖတ္ရႈရင္း ငယ္စဥ္ကတည္းက စာဖတ္၀ါသနာက သူ႔မွာ အျမစ္တြယ္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီလို ေက်းရြာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ယူရင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖတ္သန္းေနစဥ္မွာပဲ သူ႔အသက္ ၉ ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္မွာ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုနဲ႔ ႀကံဳလာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တိုင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကာလမွာ KNDO သူပုန္ေတြက ရြာကိုမီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့တာပါပဲ။ သူပုန္ေတြလာမယ္ဆိုတာ သတင္းႀကိဳတင္ရထားတဲ့အတြက္ သူတို႔ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြဟာ ၿမိဳ႕ေပၚကိုထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့လို႔ ဘာအႏၱရာယ္မွမႀကံဳခဲ့ရေပမယ့္ ရြာမွာအိမ္ေစာင့္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ၿပီး ေနအိမ္လည္း ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူဟာ စိတ္ေလေလနဲ႔ အညာဘက္က ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြရွိရာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္က အင္းကန္ေက်းရြာမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္၊ သူ(၁၀)ႏွစ္သားေလာက္မွာေတာ့ သူတို႔မိသားစုဟာ အညာကေန ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကၿပီး အဲဒီတုန္းက နယ္ကေနစစ္ေျပးလာတဲ့သူေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္သူေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဗဟန္းၾကားေတာရလမ္းမွာ တစ္လ ၁၅ က်ပ္ေပးရတဲ့ အိမ္ငယ္ေလးကိုငွားရမ္းေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာသူက ၄ တန္းေျဖၿပီးစ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စာေပဖတ္ရႈမႈကိုမပ်က္ယြင္းေစမယ့္ အေျခအေနနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သူေနထိုင္ရာအိမ္ရဲ႕ေရွ႕မွာဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလူငယ္မ်ားအစည္းအရံုး စာၾကည့္တိုက္မွာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြ၊ စာအုပ္စာေပေတြ ဖတ္ရႈခြင့္ရခဲ့သလို ရပ္ကြက္ထဲမွာေနတဲ့ ဦးသိန္းျမင့္ဆိုတဲ့ သတင္းစာေရာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့သူ႔ကို သတင္းစာေတြ ေပးဖတ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေပမယ့္ စာေပနဲ႔မျပတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းပညာကိုေတာ့ ဆက္မတက္ျဖစ္ဘဲ ေဆာ့ကစားလိုက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႔ ၃ ႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ေလာက္အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္လာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကလည္း မိခင္ျဖစ္သူကို ေက်ာင္းထားဖို႔တိုက္တြန္းလာၾကတယ္။အဲဒီေနာက္ ကန္ေတာ္ႀကီးရပ္ကြက္က ကန္ေတာ္ႀကီးျမဴနီစီပယ္ေက်ာင္းမွာ သူ႔ကိုေက်ာင္းအပ္ခဲ့ေတာ့ ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္မွ ၄ တန္းကိုျပန္ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းက ေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။

ဆရာႀကီးဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျမန္မာစာနဲ႔ သခ်ၤာဘာသာရပ္ေတြမွာထူးခၽြန္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးျမဴနီစီပယ္ေက်ာင္းမွာပညာသင္ၾကားေနစဥ္ ၃တန္းကိုသင္တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္က ၁၀တန္းစာေမးပြဲေျဖရတယ္။ သူ႔ကိုစာသင္ေပးတဲ့ ဆရာႀကီးဦးတင္က အဲဒီ ၁၀ တန္းေမးခြန္းကိုယူၿပီးသူ႔ကိုေျဖခိုင္းၾကည့္ေတာ့ ေအာင္မွတ္ ၄၀ ရခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ၄တန္းစာေမးပြဲမွာ သခ်ၤာနဲ႔ ပထ၀ီဘာသာရပ္ေတြမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

၅ တန္းကေန ၇ တန္းအထိကိုေတာ့ ဗဟန္းအစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့တယ္။ သူ ၆ တန္းအေရာက္မွာေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူပါ ဆံုးပါးသြားခဲ့တဲ့အတြက္ ႀကီးေတာ္ျဖစ္သူက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။

စာေပမ်ိဳးေစ့အခံရွိတဲ့သူ႔အတြက္ေတာ့ ဗဟန္းအစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ၃ ႏွစ္တာေနလာခဲ့တာဟာ စာေပနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေလ့အက်င့္ေတြရလာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢစာေစာင္ထုတ္ေတာ့ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေဖာ္ျပခြင့္ရခဲ့သလို က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲေတြ၊ စကားရည္လုပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
သူ ၆ တန္းႏွစ္မွာ မိဘေတြမရွိေတာ့ေပမယ့္ စာေတာ္တဲ့အတြက္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးအျဖစ္ တစ္လ(၇)က်ပ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေငြဟာ သူ႔အတြက္ေက်ာင္းစာအုပ္နဲ႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြ၀ယ္ယူဖို႔ လံုေလာက္ခဲ့တယ္။

၇ တန္းႏွစ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း စေကာလားရွစ္ေလွ်ာက္ထားခဲ့တာ ရခဲ့တယ္။ စေကာလားရွစ္က တစ္လ (၁၅) က်ပ္ရေတာ့ သူ႔အတြက္ ပိုအဆင္ေျပခဲ့တယ္။၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ခရိုင္မွာ ပထမ နဲ႔ ၇ တန္းစာေမးပြဲကိုေအာင္ခဲ့တယ္။

၇ တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အထက၁ ဗဟန္းမွာ ၈ တန္းနဲ႔ ၉ တန္း တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့တယ္။ စာထူးခြ်န္တဲ့အတြက္ စေကာလားရွစ္ ၂ ႏွစ္ဆက္ရခဲ့တယ္။၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲေျဖဆိုတဲ့အခါ ေက်ာင္းမွာေျဖဆိုတဲ့ လူ ၃၆၀ မွာ သူတစ္ဦးတည္းသာေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အျပင္ ျမန္မာစာနဲ႔ သခ်ၤာဘာသာရပ္ေတြမွာ ဂုဏ္ထူးပါခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္က တကၠသိုလ္၀င္တန္းေေအာင္ျမင္သူေတြထဲမွာ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရခဲ့တာဟာ သူတစ္ဦးတည္းရွိခဲ့တယ္။ေငြတာရီေရႊတံဆိပ္ဆုနဲ႔ လွသမိန္ေရႊတံဆိပ္ဆုေတြလည္း ရခဲ့တယ္။

ပညာေရးဘက္မွာ ထူးခြ်န္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ဖက္မွာေတာ့ ဘ၀အေျခအေနက ေနေရးထိုင္ေရးအတြက္ အခက္အခဲေတြနဲ႔ႀကံဳခဲ့တယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဗဟန္းက ရပ္ကြက္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းေတာ့ ေရႊဂံုတိုင္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ေရႊဂံုတိုင္က ရပ္ကြက္ေတြကိုလည္း ဆက္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းေတာ့ ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္၊ ၁၃ ရပ္ကြက္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရျပန္တယ္။

၁၀ တန္းေအာင္ခဲ့ေပမယ့္ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ဖို႔ေတာ့ သူစိတ္မကူးရဲ။ အလုပ္လုပ္ရင္း သက္ႀကီးတကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖို႔ပဲစိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ တစ္ဖက္က ဆရာသမားေတြကလည္း ပညာထူးခၽြန္တဲ့သူ႔ကို တကၠသိုလ္ဆက္တက္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ပညာေရးအတြက္ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ေပးမယ္လို႔လည္း အားေပးၾကတာနဲ႔ တကၠသိုလ္ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာလည္း ၀ိဇၨာတြဲမွာ ထိပ္ဆံုးနားကပဲေအာင္ျမင္ခဲ့ေတာ့ စေကာလားရွစ္အျဖစ္ တစ္လကို ၇၅ က်ပ္နဲ႔ ၂ ႏွစ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလမွာပဲ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ မေနာ္ဟရီရပ္ကြက္မွာေနတဲ့ ဦးဟုတ္စြန္းက ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚစိမ့္ၾကည္ ကြယ္လြန္တ့ဲအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ပညာသင္ဆုေပးခဲ့တယ္။ တစ္လ ၇၅ က်ပ္နႈန္းနဲ႔ ၄ ႏွစ္ေပးမွာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းဥပေဒအရ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ စေကာလားရွစ္ ၂ ခုယူခြင့္မရွိတာေၾကာင့္ ၄ ႏွစ္စာရမယ့္ ေဒၚစိမ့္ၾကည္ ပညာသင္ဆုကိုပဲ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။

“ အဲဒီစတိုင္ပင္ေပးတဲ့ မိသားစုကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တိုင္ကလည္း သြားမေတြ႔ရဲေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အေထာက္အပံ့နဲ႔ ေက်ာင္းဆက္တက္ခဲ့ရတာ” လို႔ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေအးက ေျပာတယ္။

တကၠသိုလ္္ကို စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာ၊ အေနာက္တိုင္းရာဇ၀င္နဲ႔ သကၠတေဗဒဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ပထမႏွစ္ကိုထီးတန္းေကာလိပ္မွာတက္ခဲ့ရတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာပကေန ထီးတန္းကို မီးရထားလေပးလက္မွတ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ မနက္ ၉ နာရီတန္းကို တက္ႏိုင္ေအာင္ အိမ္ကေန ၆ နာရီေလာက္ထြက္၊ ကံဘဲ့ဘူတာကို ၄၅ မိနစ္ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၇း၂၀ မီးရထားနဲ႔စီး၊ ဟုမ္းလမ္းမွာဆင္းၿပီးေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္၊ ဒီလိုပံုနဲ႔ ေက်ာင္းကိုအသြားအျပန္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ မိုးလင္းသြား၊ မိုးခ်ဳပ္မွ အိပ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ခက္ခက္ခဲခဲပဲ ႀကိဳးစားပညာသင္ယူခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္နဲ႔  ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းနဲ႔ ေက်ာင္းစာေစာင္ေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ စာတိုေပစေတြ ေရးသားစျပဳေနပါၿပီ။

၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး အမွတ္ေကာင္းမြန္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ထူးတန္းကို ဆက္ၿပီးတက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ျပန္တယ္။ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္တဲ့အခါ ျမန္မာစာပါေမာကၡက ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ျဖစ္ၿပီး ျပင္ပစာစစ္အျဖစ္လာေရာက္စစ္ေဆးတဲ့သူကေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ျဖစ္ပါတယ္။

ဂုဏ္ထူးတန္းကို ျမန္မာစာနဲ႔ပဲ ဆက္လက္သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွာ ဂုဏ္ထူးတန္းကို ပထမတန္းကပဲ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဂုဏ္ထူးတန္းေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့အခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီကို အတူတက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ၄ ဦး သြားၿပီး က်ဴတာလုပ္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာတဲ့အခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးက ၀န္ထမ္းေရးရာဌာနကိုသြားၿပီးေလွ်ာက္လႊာတင္ခိုင္းခဲ့တယ္။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္မွာေတာ့ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း ၄ ဦးလံုးကို အလုပ္ခန္႔ခဲ့ၿပီး သူကေတာ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္၊ ျမန္မာစာဌာနမွာ အလုပ္ရခဲ့တယ္။

“ တစ္လ ၃၀၀ ရတယ္။ ဂုဏ္ထူးတန္းေအာင္ဆိုေတာ့ ၇၅က်ပ္ရတယ္။ စုစုေပါင္း ၃၇၅ က်ပ္ရတယ္။ အားလံုးအဆင္ေျပေျပစားေသာက္ႏိုင္တယ္။ ႀကိဳက္သေလာက္ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ႏိုင္တယ္။ အိမ္ကိုလည္း ေငြပို႔ႏိုင္တယ္။ ေငြ တန္ဖိုးရွိတဲ့ေခတ္ကိုး” လို႔ ဆရာႀကီးကေျပာျပတယ္။

ျမန္မာစာဌာနမွာ နည္းျပဆရာျဖစ္လာတဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕အသက္က ၂၃ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ဆိုရြယ္တူေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွာ ၂ ႏွစ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီးတဲ့အခါ ရန္ကုန္၀ိဇၨာနဲ႔ သိပၸံတကၠသိုလ္မွာ ၃ ႏွစ္ ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ပညာေရးတကၠသိုလ္ကိုေရာက္ခဲ့ၿပီး ၁၉၇၇ ခုႏွစ္အထိ ၉ ႏွစ္ၾကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

“ အဲဒီကာလဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးကာလျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ပညာေရးတကၠသိုလ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နတ္ေရကန္ပါပဲ။ပညာေရးတကၠသိုလ္မွာ နည္းျပဆရာဆိုေပမယ့္ ရွိသမွ်အတန္းေတြ၀င္ရတယ္။ ပထမႏွစ္ B.Ed ကေန ပဥၥမႏွစ္ B.Ed အထိ အတန္းအားလံုးကို သင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။စာေတြဖတ္ရတယ္။ေလ့လာရတယ္။ သင္ၾကားရတယ္။ အေရးပါတဲ့အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေကာင္းေကာင္းရခဲ့တယ္။ သင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူလားေျမာက္ခဲ့တယ္။တစ္ဖက္ကလည္း စာေပေတြေရး၊ ေက်ာင္းမွာလည္း စာတမ္းဖတ္နဲ႔ စာေပေလာကမွာလည္း လူလားေျမာက္လာခဲ့တယ္” လို႔ ဆရာႀကီးဦးခင္ေအးကဆိုတယ္။

နည္းျပဆရာအျဖစ္ (၁၄ ) ႏွစ္ၾကာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္ကို လက္ေထာက္ကထိကအျဖစ္ တစ္ေက်ာ့ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ ၃ ႏွစ္ေနခဲ့ၿပီးတဲ့အခါ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။

ပညာေရးတကၠသိုလ္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒၚစုစုႏြယ္နဲ႔ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ဦးထြန္းလင္းၿခံလမ္းက အိမ္အမွတ္ ၃၅ မွာ ႏွစ္ဦးသားဘ၀ကိုထူေထာင္ရင္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မွာေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ ဆရာမေဒၚစုစုႏြယ္ကလည္း နည္းျပတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ရာထူးအဆင့္ဆင့္တိုးရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ သူနဲ႔အတူလက္တြဲတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။

“ က်ဴရွင္ျပဖို႔ဆႏၵမရွိလို႔ ဘယ္သူမွ က်ဴရွင္မျပဘူး။ စာေရးၿပီး ေရာင့္ေရာင့္ရဲရဲေနတယ္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ က်ဴရွင္မျပခဲ့ဘူး” လို႔ ဆရာႀကီးကဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဦးထြန္းလင္းၿခံလမ္း အိမ္နံပါတ္ ၃၅ ကေန ျမန္မာစာဌာနကေန အိမ္ခန္းေပးတဲ့အခါ အဲဒီအိမ္ခန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အိုဆာကာႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္မွာ ဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ ၂ ႏွစ္ၾကာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ပန္မွာေနထိုင္ခဲ့ရတာက သူ႔အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳအရေရာ ေငြေရးေၾကးေရးအရပါ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာရတဲ့၀င္ေငြေလးေတြနဲ႔ လက္ရွိေနထိုင္တဲ့ လွည္းတန္းက တိုက္ခန္းေလးကို ၀ယ္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကျပန္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡရာထူးနဲ႔ ဆက္လက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ အၿငိမ္းစားယူတဲ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္အထိပါပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ Ph.D ေတြအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြေရးဆြဲခဲ့သလို သင္တန္းသားေတြလည္းေမြးထုတ္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲ ေမးခြန္းပံုစံျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြမွာလည္း ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေန ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါရဂူဘြဲ႕ကို ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရတာကေတာ့ သူ႔ဘ၀အတြက္ မွတ္တိုင္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးအပ္တဲ့ ၀ိဇၨာပညာထူးခၽြန္ဆု(ဒုတိယဆင့္)ကိုလည္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရတယ္။

ဆရာႀကီးရဲ႕စာေပသမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုးထုတ္ေ၀တဲ့စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပအတတ္ပညာ” ဆိုတဲ့စာအုပ္က ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ၆ ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ရိုက္ႏွိပ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။၁၉၈၇ ခုႏွစ္က ကထိကရာထူးနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ေရးသားခဲ့တဲ့ “ ျမန္မာစကား ျမန္မာစာရုပ္ပံုလႊာ” ဆိုတဲ့စာအုပ္ဟာ စာေပဗိမာန္ဆုရခဲ့ၿပီး သူ႔အတြက္စာေပေတြဆက္လက္ေရးသားဖို႔ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။

စာမူေတြဆက္တိုက္ေရးျဖစ္သလို ထုတ္ေ၀သူေတြကလည္း စုစည္းၿပီးထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ စာအုပ္ေတြက ဆက္တိုက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ “ ႏွစ္ ၄၀ ဘ၀မွတ္တိုင္မ်ား” ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဘ၀မွတ္တမ္းစာအုပ္ကေတာ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆု( စာပေဒသာဆု) ရခဲ့တယ္။

အျငိမ္းစားယူၿပီးေနာက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ “ ဘာသာအျမင္ စာေပအျမင္” ဆိုတဲ့စာအုပ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဂ်ပန္အေတြ႕အႀကံဳေတြကိုေရးသားထားတဲ့ “အိုဆာကာဧည့္သည္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကလည္း သုတစြယ္စံု စာေပဆုရခဲ့တယ္။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ “ ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာစာေပသမိုင္း” ဆိုတဲ့စာအုပ္က ထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းဆုရခဲ့သလို ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ “ ဆရာ၀န္တင္ေရႊတသက္တာစာေပဆု”လည္း ရခဲ့တယ္။

လက္ရွိအခ်ိန္အထိ စာအုပ္ေပါင္း (၆၃) အုပ္ထြက္ရွိၿပီးျဖစ္သလို ေဆာင္းပါးေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ သုေတသနစာတမ္း ၃၀ ေက်ာ္ေရးသားခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးဦးခင္ေအးဟာ လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)မွာ အပတ္စဥ္သင္ၾကားပို႔ခ်ေနဆဲျဖစ္သလို ျမန္မာစာအဖြဲ႔မွာလည္း အခ်ိန္ျပည့္အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနတာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကတည္းက ျဖစ္ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ အသက္(၇၄) ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးခင္ေအးဟာ ျမန္မာစာေပေလာကအတြက္ စာေပေတြဆက္ေရးရင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ျမန္မာစာဌာနမွာလည္း ပါရဂူတန္းေတြကို သင္ၾကားပို႔ခ်ရင္း၊ ျပင္ပစာစစ္အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရင္း ဘ၀ကို ဆက္လက္ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။

“ စာေပကေတာ့ ေရးႏုိင္သေလာက္ဆက္ေရးေနဦးမွာပါ။ စာအလုပ္၊ ေပအလုပ္ကိုပဲ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လို႔ ခံယူထားပါတယ္” လို႔ ဆရာႀကီးက ဆိုပါတယ္။

ေဇာ္ေနာင္လင္း