“အသက္ရွည္စြာ အနာမဲ႔ေရး”
|
2:35 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
တတ္ကၽြမ္းတဲ႔သမားေတာ္မ်ားနဲ႔တိုင္ပင္လို႔ ေျမးအဖြားနွစ္ေယာက္
ေသြးခ်ိန္ေဆးေသာက္မွန္ခဲ႔လို႔ ေသသြားတဲ႔အထိ သူ႔ကို ေသြးတိုးေရာဂါကဒုကၡေပးမသြားပါဘူး။ သူမရွိတဲ႔ေနာက္ Amlodipine တို႔၊ Repace H တို႔၊ Atovastin တို႔ေပၚလာတဲ႔အခါ ကိုယ္လည္း ပုံမွန္ေဆးတိုက္ရမယ္႔ အဖြားမရွိေတာ႔လို႔ သိပ္အကၽြမ္းတဝင္ မရွိေတာ႔ဘူး။ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ လူနာကုတဲ႔အခါမွာလည္း သည္လိုပဲ သူမ်ားေပးသလို လိုက္ေပးထားလိုက္ေတာ႔ ထူးထူးေထြေထြ ျဖစ္ေလ႔ျဖစ္ထရွိေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို သိပ္အာရုံမထားမိဘူး။ ကိုယ္႔ဦးေလးဆုံးကာနီးမွာေတာ႔ Enalapril ဟာ ေက်ာက္ကပ္မေကာင္းတဲ႔သူေတြကို ေပးဖို႔မသင္႔ဘူး လို႔ မွတ္လိုက္မိတယ္။အခု ကုိယ္႔ညီေတြမွာ ေသြးတိုးျဖစ္ေနတယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ႔ သူတို႔တေတြ ဘာေဆးေတြ ေသာက္ေနသလဲဆိုတာ စိတ္ဝင္စားလာမိပါတယ္။ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ကားေမာင္းရင္း ကိုယ္တစ္ျခမ္းေလးလာလို႔ ေသြးတိုးတယ္ထင္ေတာ႔မွကိုယ္႔အေမေသာက္တဲ႔ ေဆးျခင္းထဲမွာ ေသြးက်ေဆး ဘယ္ဟာလဲ ေမးၿပီး ေသာက္သတဲ႔။ ေသြးေလးဘာေလးခ်ိန္မၾကည့္ဘူးလား လို႔ ေမးေတာ႔ ညက ခ်ိန္ၾကည့္တာ ၂၀၀ / ၁၃၀ လို႔ ေပၚတယ္။ စက္က မွားေနတယ္ထင္လို႔တဲ႔။ ေသြးက်ေဆးဆိုတာ ဝမ္းႏႈတ္ေဆးလို အိမ္သာမသြားတာၾကာမွ ေသာက္ရတယ္ ထင္ေနသလားမသိပါဘူး။ အခုေတာ႔ မနက္တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ႀကိမ္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ၿပီး ေဆးေသာက္ရန္ အမိန္႔ေတာ္မွတ္ထားလိုက္တယ္။
သူ႔ေအာက္က အငယ္ဆုံးညီမွာလည္း ေသြးတိုးရွိတာပဲတဲ႔။ သူ႔ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြလည္းတိုးလိုက္တာ အေပၚေသြးက ၂၀၀ ပတ္ခ်ာလည္မွာ လို႔ဆိုေတာ႔ သူ႔ကိုလည္း သည္အတိုင္းလႊတ္ထားလို႔မျဖစ္ျပန္ေခ်ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူက ဆရာဝန္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ မွန္မွန္ျပၿပီး ေဆးေသာက္မွန္တယ္ဆိုလို႔ေတာ္ေသး တာေပါ႔။ သူ႔အလုပ္က သေဘၤာသားဆိုေတာ႔ သေဘၤာျပန္တက္မယ္ လုပ္တဲ႔အခါ ေဆးဝါး အလုံအေလာက္အိမ္ကလိုက္ဝယ္ေပးၾကသတဲ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မွတ္သားသား ေရးေပးလိုက္ခ်င္လို႔ အိမ္ကကို္ယ္႔ကိုေခၚတဲ႔အခါ ေဆးထုပ္ႀကီးၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ၾကြတ္ၾကြတ္အိပ္ႀကီးနဲ႔ တစ္လုံးအျပည့္ရွိတယ္။ေဆးဖိုးတင္ နွစ္သိန္းေက်ာ္သတဲ႔။ ဘုရား ဘုရား။ ကိုယ္သာ အဲသည္ေဆးေတြ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ရရင္ေသမ်ားသြားမလား မသိပါဘူး။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဘယ္ေဆးကိုမွ ဆယ္ရက္ျပည့္ေအာင္ မေသာက္ဖူးဘူး။ေရာဂါေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ခ်င္ေန၊ ေဝဒနာသက္သာတဲ႔ေန႔ဟာ ေဆးေသာက္ဖို႔ ေမ႔သြားတဲ႔ေန႔ပဲ။က်ိတ္မွိတ္ၿပီး ဆက္ေသာက္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ ေနမေကာင္းေသးလို႔ပဲ။ ထားပါေလ။ ကိုယ္မေသာက္နိုင္လည္းသူေသာက္ႏိုင္လို႔ေသာက္တာ ေသာက္ပေစေပါ႔။ ျဖစ္လာမွေတာ႔ မေသာက္လို႔ရမလား။
ဘယ္လိုေသာက္ေနသလဲလို႔ ေမးေတာ႔ ေနာက္တစ္ခါ ဘုရားတရျပန္ေရာ။ သူ႔ဆရာဝန္ကို မေစာ္ကားပါဘူး။ ကိုယ္ကုေနတဲ႔လူနာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူကုေနတဲ႔လူနာ သူပဲ သိလိမ္႔မေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္သာဆိုရင္ ကိုယ္႔လူနာအဲ႔သေလာက္ ေဆးေတြ မေပးရဲဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ ဘယ္သူနဲ႔ျပၿပီး ဘယ္သူေသာက္ခိုင္းတာလဲ လို႔ျပန္ေမးရပါတယ္။ လူနာက အာမခံပါတယ္။ သူ႔ေသြးေပါင္ခ်ိန္က သည္ေဆးေတြနဲ႔မွ တိုးတယ္။ သူမ်ားေပးေနက်မီလီဂရမ္နဲ႔ မျဖဳံဘူးတဲ႔။ ကိုယ္နဲ႔ ၁၂ နွစ္ကြာတဲ႔ ညီအငယ္ဆုံးဟာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ၁၆၀/ ၁၀၀ ေအာက္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မဆင္းပါဘူးတဲ႔။ သည္လိုဆိုရင္ သူ႔တစ္သက္မွာ အဲသည္ေဆးေတြကိုေနာက္ထပ္ နွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေသာက္ရဦးမွာပဲ။ ေဆးတစ္ခုရဲ႕ သက္တမ္းဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မွခံတာ မဟုတ္ဘူး။ အဖြားေသာက္ခဲ႔တဲ႔ ေဆးေတြဟာ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက အေကာင္းဆုံးလို႔ ေျပာၾကေပမယ္႔ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ၾကာတဲ႔အခါ ေသာက္သုံးရန္မသင္႔ေသာ လို႔ ေျပာရမေလာက္ အျပစ္ေတြ ေတြ႔လာၿပီ။အခု သူေသာက္ေနတဲ႔ ေဆးေတြဟာလည္း အခုလို ဟစ္ျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ မဟာၾသသဓနတ္ေဆးေလာက္ ေၾကာ္ျငာၿပီး ေရာင္းေနေပမယ္
႔ေနာက္အသစ္ေတြေပၚလာေတာ႔ ေခြးေခ်းေလာက္မွ မေကာင္းတဲ႔ေဆး ျဖစ္ရဦးမွာ ဓမၼတာပဲ။ သူေသာက္ေနတဲ႔ေဆးေတြရဲ႕ေကာင္းက်ဳိးဆိုးျပစ္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ခံစားရမွာ အေသအခ်ာပဲ။ ေသြးတိုးလူနာတိုင္းကိုကိုယ္ေျပာေနက်စကားရွိတယ္။ “အျမစ္ျပတ္ေပ်ာက္ဖို႔ ဆရာလည္ မရွာနဲ႔။ အိမ္ကဟာႀကီးနဲ႔သာ ကြဲခ်င္ကြဲမယ္။ေသြးတိုးနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ကေတာ႔ မေသမခ်င္း ဘယ္ေတာ႔မွ မကြဲေတာ႔ဘူး။ တည့္ေအာင္ေပါင္းဖို႔ပဲႀကိဳးစား။ တက္ေနတဲ႔ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ကို္ယ္႔ကို အနၱရာယ္မေပးေအာင္ ဘယ္လိုေခ်ာ႔ေပါင္းမလဲပဲစဥ္းစား။ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္လည္း ဂရုစိုက္။” လို႔ မွာေလ႔ရွိတယ္။ သက္ဆုံးတိုင္ ေသာက္ရမယ္႔ေဆးဆိုေတာ႔အဲသည္မယားစားရိတ္ မွန္မွန္ေပးႏိုင္ေအာင္လည္း ဘတ္ဂ်က္ထဲ ထည့္ဆြဲဖို႔လိုမယ္။ သည္ကေန႔ေပါက္ေစ်းနဲ႔တင္ေျခာက္လစာ နွစ္သိန္းစြန္းစြန္း ေပးေနရၿပီ။ ဆရာဝန္ျပခေတြ မပါေသးဘူး။
က်န္းမာျခင္းသည္လာဘ္တစ္ပါးဆိုတာ ေနမေကာင္းေတာ႔မွ သိရတာမ်ဳိးပါ။ ကိုယ္လည္းပဲ ကိုယ္႔ညီေတြ အဲသေလာက္ထိေဆးေကာင္းဝါးေကာင္း ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းေတြ လက္စြဲထားမွီဝဲေနရမွန္း သိတဲ႔အခါက်မွ “ဟယ္က်န္းက်န္း။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ငါေတာ႔ အဲ႔သလို ေဆးေတြ ေသာက္မေနရေသးတာ အံ့ၾသစရာပဲ။” လို႔သတိဝင္လာပါတယ္။ တစ္မိတည္းဖြားေသာ္ျငားလည္း ခုခ်ိန္ထိ ေသြးတိုးမရွိတာ ဂ်မခါနာမွာ ကေလးခ်င္းမွားလာလို႔လား မသိပါဘူး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၃ လ ေလာက္က ေသြးလွဴတဲ႔အခ်ိန္အထိ ၁၂၀ / ၈၀ ေလာက္မွာပဲရွိေသးတယ္။ တစ္ခါမွ အဲသည္ထက္ မပိုဖူးဘူး။ ေဆးနဲ႔ဝါးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ထိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ေသာက္ရမွာကို အင္မတန္ ဝန္ေလးတယ္။ သည္အသက္သည္အရြယ္အထိ ေဆးရုံတက္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွ မရွိေသးဘူး။ခြဲစိတ္ကုသမႈဆိုတာလည္း သူမ်ားကိုသာ လုပ္ဖူးတယ္။ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ေတာ႔ ေျခသည္းေတာင္ မခြာဖူးဘူး။ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ေအာ္ရီဂ်င္နယ္။ အက်ဳိးေပးသန္လြန္းလို႔ လက္ခ်ည့္ပဲ ငါးခါက်ဳိးဖူးတာပဲေျပာစရာရွိတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အဲ႔ေလာက္က်န္းမာေနမွန္း တစ္ခါမွ မေတြးမိေပါင္။ ကိုယ္တိုင္ကဆရာဝန္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔က်န္းမာေရးကိုယ္ ဂရုစိုက္တတ္တာကိုး လို႔ လာမေျပာနဲ႔။ ဝါးကနဲ ရယ္ပလိုက္မယ္။ေပလြန္းေတလြန္းလို႔ ကိုယ္နဲ႔ အတူေနဖူးတဲ႔သူတိုင္း ကိုယ္႔ကို ဆူဖူးၾကတာခ်ည့္ပဲ။ လူမိုက္ကံေကာင္းေျပာအားရွိေနတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အက်ဳိးတရားမဆို အေၾကာင္းတရားမပါပဲ ျဖစ္ကိုမျဖစ္ဘူး။အေၾကာင္းကေတာ႔ ရွိကိုရွိတယ္။
မုန္းပါတယ္ေမာင္႔ကိုထဲက ဝင္းဦးႀကီးလို မိုးေပါက္ကေလးမွန္ ဟပ္ခ်ဳိး ဟပ္ခ်ဳိးေခ်၊ ဆရာဝန္ဆီေျပး၊ အေႏြးထည္ေလးဝတ္ထားဆိုတာမ်ဳိး က်န္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္ေသာ္ျငားလည္း ကိုယ္႔ရုပ္ကိုယ္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ဂရုစိုက္တဲ႔ေနရာက်ေတာ႔ ပိုကိုပိုတာပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက လွခ်င္တဲ႔စိတ္က ငယ္ထိပ္တက္ကပ္ေနတာ။ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔ လမ္းမေတာ္မွာ ေဆးစစ္ရတဲ႔အခါ ကိုယ္အေလးခ်ိန္က ၈၄ ေပါင္၊ အရပ္က ၅ ေပ၂ လက္မ။ ကိုယ္႔အေနာက္က ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က “ေပါင္ ၉၀ ေတာင္ မျပည့္ဘူးေတာ႔” ဆို ဟားတာခံရေသး။အထက္တန္းေက်ာင္းတေလွ်ာက္လုံး ညွက္စိ လို႔ အေခၚခံရတဲ႔ ကိုယ္ဟာ ေကာလိပ္တက္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔အရပ္ရွည္မွ ျဖစ္မယ္ ထင္လို႔ ၁၄ ရက္အတြင္း အရပ္ရွည္နည္း စာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔အရြယ္ခ်င္းမကြာတဲ႔ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းက အတင္းေရကူးသင္ခိုင္းတယ္ဗ်။ မနက္ဆို ေလးနာရီခြဲ၊ငါးနာရီေလာက္ အိမ္မွာလာႏႈိးေရာ။ လိုင္းကားနဲ႔ သထုံလမ္းက တကၠသုိလ္ ေရကူးကန္ကို ၆ နာရီအေရာက္သြားၿပီး ၈ နာရီထိုးတဲ႔အထိ ေန႔တိုင္း ေရကူးတာ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္က အားကစားဆို ဘာတစ္ခုမွဝါသနာ မပါပါဘူး။ ပန္းခ်ီေလးဆြဲ၊ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ သာသာယာယာ ေနခ်င္တာ။ သူ႔ဟာက မနက္အေစာႀကီးလည္းထရေသး။ ဆံပင္ေတြ အသားအေရေတြလည္း ဆလုံေရာင္ ျဖစ္ရေသး။ ကူးကာစကဆို ေမာလည္းေမာေသးတာ။ ဒါေပမယ္႔အရပ္ကေလး သိသိသာသာ ရွည္ထြက္လာေတာ႔ ကူးရက်ဳိးနပ္သားေလ ဆို အားႀကဳိးမာန္တက္ေတာ႔ ကူးျဖစ္တယ္။
အရပ္ထြက္လာေတာ႔ အလုံးအထည္က လိုခ်င္လာျပန္ေရာ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ညေနဘက္ ဂ်ဴဒိုကစားဖို႔ေခၚျပန္တယ္။ဝင္ကစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ ခဏခဏ ကိုင္အေပါက္ခံရတာရယ္။ ရင္ဘတ္ေတြ ပြန္းတာရယ္ နဲ႔ ဆက္မကစားေတာ႔ဘူး။ ဝရင္ၿပီးေရာေပါ႔ဆို အစားအေသာက္ဘက္ကို
အာရုံစိုက္လိုက္တယ္။ အင္မတန္အစားေခ်းမ်ားတဲ႔ ကိုယ္ဟာ အသီးအရြက္ဆိုရင္
ဘာအသီးအရြက္မွ မစားပါဘူး။ ဝက္သားဆိုရင္ အဆီမစားတတ္ဘူး။ဟိုဟာမစားဘူး သည္ဟာမစားဘူးေတြ စုံေနေအာင္ ေရွာင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဝခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔မႀကိဳက္တဲ႔အစာေတြကို က်ိတ္မွိတ္ၿပီး အက်င္႔ရလာတဲ႔အထိ စားတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္အာဟာရတို႔၊ ႏို႔ၾကက္ဥတို႔ကို ႀကိဳက္လည္းမႀကိဳက္ပဲနဲ႔ အဆီအသားတက္ခ်င္လို႔ မွာတယ္။ အိပ္ယာဝင္ကာနီးရင္စားစရာ တစ္ခုခု ရွာၿပီး ဗိုက္တင္းေအာင္ စားတယ္။ ဒါေပသိ ဝလားဆိုေတာ႔ မဝဘူး။ ဘာစားစားမဝတာ။ အဖြားကေတာ႔ ေျပာတယ္။ အဆီစား အသားမျဖစ္တာတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္တမ္း ဝလာတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔ကိုယ္ေပၚက အဆီတစ္ေအာင္စက်ဖို႔ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်ေအာင္ ျပန္ေလွ်ာ႔ယူရတယ္။ မစားစား စားစားကိုဝေနေတာ႔တာ။ ဝခ်င္လို႔ စားရတာလည္း တစ္ဒုကၡပဲ။ ပိန္ခ်င္လို႔ အစားေလ်ာ႔ရတာလည္း တစ္ဒုကၡပဲ။အဲသည္ဒုကၡ နွစ္ခုစလုံး ကိုယ္႔ကို နွိပ္စက္ဖူးတယ္။
အသက္၃၇၊ ေလာက္ကိုင္ကို ေရာက္ကာစမွာ သိပ္မဝေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ဗိုက္ကေလး နည္းနည္းပူတယ္ အေျပာခံရတာနဲ႔အသီးအရြက္ေတြခ်ည့္ လွိမ္႔တြယ္ေလ႔ရွိတယ္။ တရုတ္ဆိုင္ေတြက အေရာင္းခ်တဲ႔အခါတိုင္း ေဘာင္းဘီေတြေအာက္ေစ်းနဲ႔ လိုက္ဝယ္စုေတာ႔ ခါးနံပတ္က ၃၀ ေတြခ်ည့္ပဲ။ ေဆးေက်ာင္းတုန္းကနဲ႔စာရင္ နံပတ္နွစ္ခုတက္လာၿပီ။ အတူတူေနတဲ႔ သြားဆရာဝန္ကေလးက အားကစားသမားမို႔ မနက္တိုင္း အေစာႀကီးထၿပီး ေျပးတဲ႔အခါအေဖာ္ရေအာင္ အတင္းလိုက္ေျပးခိုင္းတာနဲ႔ ကိုယ္လည္းပဲ အိပ္ယာက မထခ်င္ေသာ္ျငား ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးလိုက္ေျပးျဖစ္တယ္။ သူက ကင္းဗတ္ဖိနပ္တစ္ရံဝယ္ေပးမယ္ လို႔ ဆြယ္တာကိုး။ လုပ္မယ္႔လုပ္မွေတာ႔ဘာလုပ္လုပ္ ကို္ယ္က က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္လို႔ေတာ႔ အျဖစ္မခံနို္င္ပါဘူး။ ႏြားပ်ဳိသန္လွ ႏြားအိုေပါင္က်ဳိးေပါ႔။သည္အသက္နဲ႔ သည္အသက္ က်န္ခဲ႔စရာလား။ မနက္ေျပးတဲ႔ဆီကျပန္လာရင္ တို႔ဟူးေႏြးပူပူကေလးမွာပဲရြက္စိမ္းစိမ္းကေလးနဲ႔ စားရတာ ခ်ဳိေနတာပဲ။ အီၾကာေကြးပြပြႀကီးေတြ ပဲႏို႔နဲ႔ စိမ္ေသာက္လည္းေကာင္းတယ္။ ေအဇက္ဂ်ီက ဆရာဝန္မကေလးရယ္၊ စီေအာရြာက ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးရယ္လည္း ပါေတာ႔ ပ်င္းစရာမေကာင္းေတာ႔ဘူး။ အားကစားကို ဝါသနာမပါဘူးဆိုေပမယ္႔ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ အဆြယ္ေကာင္းလို႔ရွိရင္အားနာပါးနာ လိုက္လုပ္ရင္းကေန မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ဆက္လုပ္ျဖစ္တဲ႔အက်င္႔ကေတာ႔ ရွိတယ္။ ကေလးဘဝကတည္းကကုိယ္႔အေဖက သိုင္းသင္တန္းေတြပို႔ရင္ စိတ္ထဲက တစက္မွမပါလည္း သူေၾကနပ္ေအာင္ လိုက္လုပ္ရတာအသားေသေနလို႔ ေနမွာေပါ႔။
ေလာက္ကိုင္မွာသိပ္မဝေသးတာ ဘူတန္ကိုေရာက္ေတာ႔ နွစ္လအတြင္း ေပါင္ ၂၀ ေလာက္ က်သြားတယ္။ အစားအေသာက္ ပုံစံခ်င္းမတူတာရယ္အစစအရာရာ ရွားပါးလြန္းတာရယ္ေၾကာင္႔ပါ။ ေလာက္ကိုင္က ဝယ္လာတဲ႔ေဘာင္းဘီေတြ ေခ်ာင္ေခ်ာင္က်လာလို႔ခါးပတ္မပါပဲ ဝတ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ ဘူတန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေနလိုက္တာ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔အာသာေတြ ျပတ္သြားသလား ေအာင္႔ေမ႔ရတယ္။ မနက္အိပ္ယာထရင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ေပါင္မုန္႔နွစ္ခ်ပ္၊ေန႔ခင္း ထမင္းတစ္ပန္းကန္၊ ည ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တစ္ပြဲ၊ ၾကားထဲမွာ ဘာမုန္႔ပဲသြားရည္စာမွ ခံမထားဘူး။စားခ်င္သပဆို စမူဆာ နဲ႔ ဘီစကစ္ပဲ ရွိမယ္။ ရွိတာ စားမယ္။ မရွိရင္ မစားပဲ ေနမယ္။ ဟိုဟာစားခ်င္လိုက္တာ သည္ဟာ စားခ်င္လိုက္တာ သိပ္မရွိေတာ႔ဘူး။ ညေနတိုင္း ေစ်းဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ေတာင္အတက္အဆင္းလမ္းေတြေပါ႔။ စားခ်င္လ်က္နဲ႔ အငတ္ခံေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စားခ်င္စိတ္ကို သိပ္မရွိတာ။စားေနက်အစာ၊ စားေနက်ပမာဏ၊ စားေနက်အခ်ိန္ မွန္ေနရင္ ရၿပီ။
အမ္းကိုေရာက္တဲ႔အခါက်ေတာ႔ဝိတ္က ထိန္းလို႔ေတာင္ မရေတာ႔ဘူး။ ရခိုင္စာ ရခိုင္ဟင္း ပင္လယ္စာ ေတာစာေတြက အသစ္အဆန္းဆိုေတာ႔အစားအေသာက္မွန္တယ္။ အသက္အရြယ္က ဝတဲ႔အရြယ္မို႔ ေၾကာင္စာေလာက္ စားတာေတာင္ ဝခ်င္ေနၿပီ။အလုပ္ရယ္၊ လည္တာပတ္တာရယ္၊ စာေရးတာရယ္နဲ႔ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈလည္း သိပ္မလုပ္နိုင္ေတာ႔ဘူး။အိမ္မွာ ေရခ်ဳိးၿပီးေခါင္းၿဖီးတဲ႔ ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္တဲ႔ မွန္ေသးေသးတစ္ခ်ပ္ပဲ ရွိတာမို႔ ကိုယ္႔ဘာသာဝလို႔ဝေနမွန္းလည္း သတိမထားမိဘူး။ အမ္းကျပန္ေျပာင္းကာနီး ဆရာမေတြက ေဘာင္းဘီရွည္လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔ခါးနံပတ္ေမးတဲ႔အခါ ခါတိုင္းလို ၃၀ လို႔ ေျပာလိုက္တာ ဝတ္ၾကည့္ေတာ႔ မေတာ္ေတာ႔ဘူး။ ၃၁ျဖစ္သြားၿပီ။ အဲသည္ေတာ႔မွ မဝတ္တာၾကာတဲ႔ေဘာင္းဘီေတြ အကုန္ျပန္ဝတ္ၾကည့္ေတာ႔ ၾကပ္စည္းထားသလိုအစ္တစ္တစ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ႏွေျမာလိုက္တာ။ ငါေတာ႔ ဝိတ္ခ်မွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္ လို႔ စိတၱဇဝင္သြားတယ္။
မရပါဘူး။ရန္ကုန္မွာ ပိုဝလာတယ္။ အေမ႔အိမ္ေရာ၊ ေယာကၡမအိမ္ေရာ၊ မိန္းမေရာ၊ ေစာင္းသင္တဲ႔အန္တီ႔အိမ္ေရာလူျမင္တာနဲ႔ ထမင္းျပင္ေကၽြးေတာ႔တာပဲ။ ေဆးရုံမွာလည္း လူနာေတြကေကၽြး၊ ေဆးကုမၸဏီေတြကေကၽြး၊ေက်ာင္းသားေတြကေကၽြး၊ စားလို႔ခ်ည့္ေနရတယ္။ ဒင္နာေတြ လန္႔ခ်္ေတြဆိုတာလည္း မၾကာခဏ။ ၾကာေတာ႔စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို မျမင္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဟင္းမေကာင္းတဲ႔အိမ္ကိုပဲ ဦးစားေပးစားခ်င္ေတာ႔တယ္။ဒါမွ နည္းနည္းပဲ စားမွာေလ။ ရွိတာေလးနဲ႔ပဲ ျဖစ္သလို စားလိုက္ပါေတာ႔ေနာ္ ဆို သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ။အလုပ္မ်ားလို႔ မနက္စာ ညစာေပါင္းစားလိုက္ရရင္ ဂိမ္းကစားရင္း ေဘာနပ္စ္ရသလို ေပ်ာ္တယ္။မရင္းႏွီးပဲ ရာထူးအရဖိတ္တဲ႔ စားပြဲေသာက္ပြဲေတြဆို သြားကိုမသြားေတာ႔ဘူး။ ဘီယာဆိုင္ နဲ႔တရုတ္ဆိုင္ကို သတိႀကီးစြာ ဆက္ဆံတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေလာက္ကိုင္မွာ ဝယ္ထားတဲ႔ ေဘာင္းဘီကေလးေတြဘီရိုထဲမွာ ျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ခါးက ၃၂ ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ။
သူေတာ္ေကာင္းေလးစိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနတာ မိုးနတ္မင္းႀကီး သိသြားလို႔ထင္တယ္။ ေလာက္ကိုင္ျပန္ သြားဆရာဝန္ကေလးကိုလႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူလည္း ဝေနလို႔ ဂ်င္ကစားေနတယ္။ လာေဆာ႔ပါလားတဲ႔။ ေအးေလ။ စမ္းၾကည့္တာေပါ႔။ေငြကုန္ေၾကးက်လည္းမမ်ား၊ ကိုယ္႔မွာလည္း အခ်ိန္ေတြ လမ္းေပၚကုန္ေနတာပဲ။ အဲသည္ဘက္ နည္းနည္းမွ်လိုက္တာေပါ႔။ဒါေပမယ္႔လည္း အက်င္႔ကပါေနေတာ႔ စထားမိတဲ႔အလုပ္ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိနဲ႔ တပ္မဆုတ္ခ်င္ဘူး။ သူမ်ားေတြဗိုက္ကေလးရွပ္ရွပ္ ၾကြက္သားအေျမာင္းလိုက္ကေလး ျမင္ရင္ “ငါလည္း ငယ္ငယ္က အဲ႔လိုဗိုက္ခ်ပ္ကေလးပဲ။ဘာလို႔ ျပန္မရရမွာလဲ” ဆို ခါးအနာခံ၊ ကိုယ္လက္အကိုက္ခံၿပီး ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္လိုက္ေဆာ႔ရျပန္ေရာ။ ပင္ပန္းခဲ႔သမွ်ဟာ “ပိန္သြားတယ္ေနာ္။” ဆိုတဲ႔ စကားေလးတစ္ခြန္း ၾကားလိုက္ရင္ပိန္းၾကာဖက္ေပၚ ေရမတင္သလိုပဲ။ ကိုယ္႔ခါးကေလးကိုယ္ ျပန္ျမင္ရလာေတာ႔ ဒီ႔ထက္မ်ား နည္းနည္းပိုႀကိဳးစားလိုက္ရင္ဟိုသူငယ္ေလးေတြေလာက္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ လို႔ အားသစ္ေတြေလာင္းမိတယ္။ ေဘာင္းဘီအေဟာင္းေလးေတြျပန္ဝတ္လို႔ရတာဟာ
ေဘာင္းဘီအသစ္ဝယ္ဝတ္တာထက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းပါလား။
ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ပိန္တယ္ ဝတယ္ထဲ အာရုံေရာက္ေနတာ အခု ညီေတာ္ေမာင္ ပမာဒ ေလခေတာ႔မွပဲ ငါ႔မွာက် ဘာလို႔ ေသြးတိုးမရွိေသးပါလိမ္႔လို႔ဆင္ျခင္မိတယ္။ တအူတုံဆင္း ေမာင္ႏွမေျခာက္ေယာက္ထဲမွာလည္း ကိုယ္က အပိန္ဆုံး ျဖစ္ေနတာသြားေတြ႕တယ္။ သည္အရြယ္ႀကီးေရာက္မွ လွခ်င္လို႔ မစားနိုင္မေသာက္နိုင္ ဝိတ္ေလွ်ာ႔ေနတယ္လို႔ ထင္ခ်င္တဲ႔သူလည္း ထင္မွာေပါ႔။ မလွခ်င္ေနပစီ အငတ္ေတာ႔ မခံနိုင္ေပါင္။ စားမွာပဲစားမွာပဲ ငါ႔ကိုလာမတားနဲ႔ ဆိုသူေတြလည္း ရွိပါလိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္သတိထားမိသြားတာကကိုယ္လုပ္ေနမိတဲ႔ အမူအက်င္႔ေတြဟာ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းသားပဲ လို႔ ဆင္ျခင္မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားေလရာ ေဆးအိပ္ေဆာင္ေနရၿပီ။ အူအတက္ကေလး ေရာင္လို႔ေတာင္မွ လာေလ။ခုံေပၚတက္ ခြဲရေအာင္ လုပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ႏွလုံး၊ အသည္း၊ ေရာဂါကင္းတယ္လို႔မရွိ။
ျဖစ္လိုက္ရင္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ။ ကုလိုက္ရရင္ မ်က္ကလဲဆန္ျပာ၊ ကုန္လိုက္ရတာ ေသာက္ေသာက္လဲ။အဲ႔ဒီေရာဂါေတြ မျဖစ္ခင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ထားလို႔ မရဘူးလား။ ရတာေပါ႔။ ဗက္ဆင္းထိုးတာေတာ႔မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ေနသလို လိုက္ေနၾကည့္ပါလား။ အဲ႔ဒါ Life Style Changes လို႔ ေခၚတယ္။
ကိုယ္႔ရဲ႕အသက္အရြယ္အလိုက္ ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ လိုအပ္တဲ႔ အစားအေသာက္ အခ်ဳိးအစား ပမာဏကို ကိုယ္႔ဘာသာခ်င္႔ခ်ိန္တတ္ရတယ္။ စိတ္ရွိတုိင္း သေဘာက် စားေသာက္ေနရင္ “You are what you eat.” ပဲျဖစ္လိမ္႔မယ္။ စားခ်င္တာေတြခ်ည့္ပဲ စားခ်င္တိုင္း မစားနဲ႔။ သင္႔ေတာ္မယ္ထင္ရင္ မစားခ်င္တာေတြကိုလည္းပဲအက်င္႔ရေအာင္ စားယူရလိမ္႔မယ္။ အစာလည္းေဆး ေဆးလည္းအစာ တဲ႔။ ဝါသနာ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ၊ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားကေလးကေတာ႔ မွႏ္မွန္လုပ္ေပးသင္႔တယ္။ က်န္းမာေရးထိခိုက္ေစမယ္႔အရာမ်ားက်ေတာ႔ ယတိျပတ္ မေရွာင္ႏိုင္ေတာင္ ႀကိမ္ေရနည္းေလေကာင္းေလပါပဲ။ အရက္၊ ဘီယာ၊ ေဆးလိပ္ဆိုတာအဲသည္ညီငယ္ေတြ လူလားမေျမာက္ခင္ကတည္းက ကိုယ္က က်င္႔သားရလာတာပါ။ အခုထက္ထိလည္း မလုပ္ေတာ႔တာတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ ေကာက္လုပ္တုန္းပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အၿမဲလုပ္ေနတာ၊ခဏခဏလုပ္ေနတာ၊ မလုပ္ရရင္ မေနနို္င္တာေတာ႔ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ သိပ္ကိုလွခ်င္လြန္းတဲ႔ကိုယ္ဟာသည္ရုပ္ႀကီး ဂ်ဳံးဂ်ဳံးက်သြားမယ္႔ အလုပ္ေတြကိုေတာ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္တာေပါ႔။
ဆိုလိုတာကအခု စလင္းေဘာ္ဒီ နဲ႔ အရမ္းကို ႏုပ်ဳိ လွပေနတယ္ေပါ႔ေနာ္ လို႔ ေၾကာ္ျငာဝင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ေဆးလြတ္ဝါးလြတ္၊ က်န္းက်န္းမာမာ၊ ကိုယ္လက္စိတ္ဝမ္း ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေနရတာ သိပ္အရသာ ရွိတယ္။ေဆးဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ ရာသက္ပန္ ေသာက္သုံးရေတာ႔မယ္ဆို ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးကေရွာင္မရဘူး။ အသက္ကေလးရလာေတာ႔ သဘာဝကေပးတဲ႔ စြမ္းအင္ေတြ ေလ်ာ႔ပါးၿပီး ေဆးကူ လူတြဲေနရတဲ႔ဘဝမ်ဳိးကို မလိုလားရင္ ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ ဆင္ျခင္ႏို္င္ဖို႔ နည္းလမ္းေကာင္းကေလး တစ္ခုကိုေဝမွ်တာပါ။ ေရာဂါကို ျဖစ္ၿပီးမွ လိုက္ကုရတာဟာ လက္ထဲက လြတ္ထြက္သြားတဲ႔ ငါးရွဥ္႔ကို ေနာက္ကအၿမီးလိုက္ဆြဲရသလိုပဲ။ ရွာေဖြစုေဆာင္းထားသမွ်လည္း ျဖဴကာျပာကာ က်သြားႏိုင္တယ္။ ဘဝရဲ႕အရသာေတြကိုလည္း မခံစားႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါးဆိုတာ ဘုရားက အလကားေဟာထားတာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း အလကား ကုမွာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးထိုးၾကမ္းပါတယ္ဆိုေန။ မေၾကာက္ဘူးလား။
ဒါထက္စကားမစပ္ ေဆးထိုးခံရမွာ ေၾကာက္တဲ႔ ေဒၚယဥ္ႏြယ္ႀကီးဟာ သည္အသက္အရြယ္မွာ သူ႔ေျခမနဲ႔ နင္းထားတဲ႔ခဲမူးေစ႔ေကာက္ခ်င္ရင္ ဒူးမေကြးပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လက္ဖဝါးနဲ႔ ေထာက္လို႔ ကုန္းေကာက္နိုင္တယ္ေနာ္။က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နလပိန္းတုံးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတဲ႔ ထြိန္နင္မရွိတဲ႔ ဆရာဝန္ေတြအလကားေန ေဆးထိုးလို႔ ေသရတယ္ဆိုတာ သူ႔အေတြ႕အၾကဳံအရေျပာတာ။ သူကUNICEF Representative အေနနဲ႔တရုတ္ျပည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိုက္ေပ်ာင္မႀကီး လုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲသည္က တရုတ္ထုတ္ထုတ္ထားတဲ႔ဆရာဝန္ေတြဟာ သူေျပာသလိုပဲ ေဆးထိုးဖို႔ကလြဲလို႔ ဘာမွ မသိၾကဘူး။ ေဆးခန္းထဲဝင္ဝင္၊ ေဆးရုံေပၚေရာက္ေရာက္ပုလင္းေတြ အတင္းခ်ိတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ခ်ိတ္တဲ႔ပုလင္းထဲ ဘာေတြပါတယ္ေတာင္ သူတို႔ဘာသူတို႔ေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါျဖစ္ ဒါခ်ိတ္ ကုထုံးပဲ သူတို႔နားလည္တယ္။ ေလာက္ကိုင္မွာ အဲသည္တရုတ္ေဆးရုံေဆးခန္းေတြ မ်ားစြာေတြ႔ဖူးတယ္။ ေသလိုက္ၾကတာ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။သူတုိ႔အစိုးရက လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ တမင္ေမြးထုတ္ထားသလားမွ မသိတာ။ အခု သည္ဘြားေတာ္ႀကီးအဲသည္စကားေျပာတာဟာ ကိုယ္တို႔အစိုးရက လုပ္ေနက်အတိုင္း တရုတ္အတုခိုးမစိုးလို႔ ေျပာတာလို႔ထင္တယ္။ (ျပည္တြင္း၌သာ သုံးစြဲရန္ဆိုၿပီး အထူးကုေတြ တရုတ္ထုတ္ထုတ္မလို႔ ၾကံတဲ႔လူက ၾကံေနတယ္။) ေဆး ၁၊ ေဆး ၂၊ ေဆး/မန္း၊ ေဆး/ေကြး၊ စစ္/ေဆး ၿပီးေတာ႔ အခု ေဆး/ေတာင္ ဖြင္႔ေတာ႔မွာ မဟုတ္လား။ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကို ဦးစားေပး၊ ဆရာအလုံအေလာက္၊ သင္/ေထာက္ကူ အလုံအေလာက္၊ အလုပ္ခန္႔စရာေနရာအလုံအေလာက္မရွိပဲ အခုအတိုင္းဆက္သြားရင္ေတာ႔ သူေျပာသလို တကယ္ျဖစ္လာမွာ မလြဲဘူး။ ေဆးေတြကလည္းစိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္။ ဆရာဝန္ေတြကလည္း စိတ္ခ်ရတာ မဟုတ္။ အစိုးရေဆးရုံမွာက်ေတာ႔ ေျခခ်စရာေနရာမရွိ။ အျပင္ေဆးရုံမွာက်ေတာ႔ အေရးဆို ေရာင္းစရာခ်စရာ အထုပ္အထည္ မရွိရင္ အနားမကပ္နဲ႔။ ကိုယ္႔႔ဟာကိုယ္ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ၿပီး ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ေနတာသာ အေကာင္းဆုံးပါဗ်ာ။ မယုံမရွိပါနဲ႔။
Soe Min
0 comments:
Post a Comment