ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ကာတြန္းေတြဆက္ေရးေနမယ့္သူ

Zaw Naung Ling

သူ႔နာမည္က ဦးေအာင္ကိုကိုေဇာ္၊ ဒါေပမဲ့ ဦးေအာင္ကိုကိုေဇာ္ဆိုတာကို သိသူအေတာ္ရွားပါတယ္။ ကာတြန္းေလာကမွာေတာ့ ေဖာင္းေဖာင္းဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္ကပဲ သူ႔အတြက္အမ်ားသူငါေခၚစရာ အမည္နာမတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔လူလတ္ပိုင္း နာမည္ႀကီး ကာတြန္းဆရာေတြထဲမွာ ေဖာင္းေဖာင္းလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ာနယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ေဖာင္းေဖာင္းဟာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနခဲ့ဲၿပီေလ။

ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕မွာေမြးဖြားခဲ့တဲ့သူ႔အတြက္ ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ေရခံေျမခံေတြ အဆင္သင့္ရွိမေနတာေတာ့ အမွန္ပါ။ မ်ိဳးရိုးထဲမွာလည္း ကာတြန္းဆရာဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ အေဖ့ဘက္က အဖိုးက ဇာတ္မင္းသား ၿမိဳ႕ေတာ္ဦးသိန္းေအာင္၊ အေမ့ဘက္က အဖိုးက ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ဦးသန္းႏြဲ႕ ဆိုေတာ့ အႏုပညာမ်ိဳးရိုးရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့အႏုပညာက ကာတြန္းပညာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

သူ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ ကာတြန္းစဆြဲတယ္။ ရယ္စရာမဂၢဇင္းရဲ႕ ကာတြန္းၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ရင္း ဆုေတြလည္းရခဲ့တယ္။ ပထမဆံုး ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ စာမူခရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရၿပီး ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတာက မႈခင္းစံုမဂၢဇင္းမွာ။ ရခဲ့တဲ့စာမူခက ၂၀၀။ ဒီလိုေဖာ္ျပခံလိုက္ရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္နဲ႔ ရတနာပံုတကၠသိုလ္မွာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ဓာတုေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႔ရခဲ့တဲ့သူ႔အတြက္ ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ရပ္တည္ေစမယ့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြကို တကိုယ္လံုးမွာ စီး၀င္ေစခဲ့တယ္။

သူ႔ရဲ႕ကာတြန္းဆရာဘ၀မွာ ေဖာင္းေဖာင္းရယ္လို႔ စာဖတ္သူေတြေရာ၊ ကာတြန္းဆရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာပါ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ျဖစ္သြားေစတဲ့ကာတြန္းတစ္ကြက္ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္  မႏၱေလးေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတယ္။

ကာတြန္းကေတာ့ရိုးရိုးေလးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ ျပင္ဦးလြင္မွာလုပ္တဲ့ တပ္မေတာ္ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္းဆင္းပြဲကိုလာၿပီဆိုရင္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ဟာ ေနရာတိုင္းမွာ ထံုးေတြနဲ႔ တေဖြးေဖြးေပါ့။ အဲဒီျမင္ကြင္းကို သူက သရုပ္ေဖာ္ခဲ့တာပါ။ ပံုထဲမွာ စည္ပင္၀န္ထမ္းႏွစ္ဦးက တစ္ေယာက္က ထံုးေတြေဖ်ာ္ထားတဲ့ ပံုးကိုကိုင္ထားၿပီး တစ္ေယာက္က ထံုးသုတ္တဲ့ တံမ်က္စည္းကိုကိုင္ထားတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ပံုရိပ္ေတြဟာ ထံုးေတြၾကားမွာ အရည္ေပ်ာ္ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ဖေယာင္းရုပ္ေတြလိုပါပဲ။ မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးသာ ေပၚေအာင္ ခပ္ေရးေရးေလးပဲဆြဲထားတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ကေတာ့ ဒီလို။ “ ဆရာ..တစ္ၿမိဳ႕လံုးသုတ္ၿပီးပါၿပီ ” ဆိုတဲ့စကားပါပဲ။ အဲဒီစကားကို ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ တိုက္ပံုနဲ႔လူကို ေျပာလိုက္တာပါ။

အဲဒီကာတြန္း မႏၱေလးေန႔စဥ္သတင္းစာမွာပါလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပသနာစတက္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို စရဖ ေတြက စံုစမ္းတယ္။ တိုင္းမွဴးကလည္းေျဖရွင္းခ်က္ေတာင္းတယ္။ ဒီကာတြန္းကို ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆြဲတာလဲ၊ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သတင္းစာကထည့္တာလဲဆိုတာ ကာတြန္းဆရာေဖာင္းေဖာင္းေရာ၊ မႏၱေလးေန႔စဥ္သတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ နတ္ေမာက္ဦးထြန္းရွိန္ပါ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြေပးခဲ့ရတယ္။ ကာတြန္းဆရာရဲ႕ ကေလာင္အမည္ ေဖာင္းေဖာင္း ကိုေတာင္ ေသနတ္သံနဲ႔တူတယ္လို႔ယူဆၿပီး အစိုးရကို တိုက္ခိုက္တယ္ဆိုၿပီး ကေလာင္ေျပာင္းခိုင္းတဲ့အထိျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဖာင္းေဖာင္းကလည္း ကေလာင္ကိုမေျပာင္းေပးႏိုင္ေၾကာင္း တင္းခံရင္း မႏၱေလးမီဒီယာေတြမွာေရးဆြဲခြင့္ပိတ္ပင္မႈကို ခံယူလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကပဲ မႏၱေလးကာတြန္းဆရာအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ သူ႔ကို နာမည္ေလးစရလာေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ျပသနာက ဆက္ႀကီးထြားမလာဘဲ သက္သာရာရသြားတယ္လို႔ သူကေတာ့ယူဆခဲ့တယ္။

“ ကာတြန္းဆရာစစ္စစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့အေတြး၀င္သြားခဲ့တယ္ေလ။ အေရးယူခံရရင္လည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး ” လို႔ သူက ျပန္ေျပာျပတယ္။

ဒါေပမဲ့  ရန္ကုန္ကိုဆင္းလာၿပီး ကာတြန္းဆရာအျဖစ္ရပ္တည္မယ္ဆိုတဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ၁၉၉၇  ခုႏွစ္ေလာက္ကေတြးခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အေတြးေတြဟာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တဖန္ျပန္ၿပီး ငုပ္လ်ိဳးသြားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

“ စာမူခနဲ႔ ရပ္တည္လို႔မရဘူးဆိုတာ သိလာတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က စာမူခက ၁၅၀၊ ၂၀၀ ရတာ။ အမ်ားဆံုးေပးတဲ့ ဇီ၀က တို႔၊ ဓန တို႔က ၅၀၀။ အဲဒီေတာ့ ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲ့လာတယ္ ”လို႔ သူကဆိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ တျခားစီးပြားေရးလည္းလုပ္၊ ကာတြန္းလည္းေရး၊ ေျခာက္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္မွ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီးစာမူခထုတ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘ၀ကို ရပ္တည္ခဲ့ျပန္ေရာ။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္လာၿပီးစာမူခထုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံဟာ ေက်ာက္ဆည္ကိုျပန္ပါသြားဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ေက်ာက္ဆည္ကေတာင္ ရန္ကုန္လာဖို႔ လမ္းစရိတ္ကို ျပန္ျပန္ယူခဲ့ရတဲ့အေျခအေန။ သည္ေတာ့ ေက်ာက္ဆည္ကိုျပန္ပါတဲ့ပစၥည္းက ရန္ကုန္ေရာက္အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြသာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

၂၀၀၆၊ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္၊ သားသမီးေတြ ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကာတြန္းေလာကဟာ ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ေခတၱအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လို အင္တာနက္ကလည္းမတြင္က်ယ္၊ စာတိုက္ကပို႔လည္းေနာက္က်၊ တရက္ေနာက္က်ၿပီး ေက်ာက္ဆည္ကို ေရာက္လာတဲ့ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြဆီကလည္း လတ္ဆတ္တဲ့ အိုင္ဒီယာေတြမရ။ သည္ေတာ့ ကာတြန္းေရးဖို႔ကို သူ႔စိတ္ဓာတ္ေတြက်လာျပန္တယ္။ ေက်ာက္ဆည္မွာပဲ ထီေရာင္း၊ အေခြဆိုင္ဖြင့္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေထာင္နဲ႔ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလုပ္ေတြကလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ စီးပြားမျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါဘူး။

၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ထြက္လာၾကေတာ့ သူ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြျပန္သမ္းလာျပန္တယ္။ ရန္ကုန္ကိုတစ္လေလာက္ဆင္းဖို႔ ဇနီးနဲ႔တိုင္ပင္တယ္။ ဇနီးျဖစ္သူက အစိုးရ၀န္ထမ္းတစ္ဦးလည္းျဖစ္၊ ေယာက္ကၡမနဲ႔အတူေနသူလည္းျဖစ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းေတာ့ အေတာ္ေလးေအးခဲ့ရတယ္ေလ။

ေနာက္ေတာ့ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေရႊတိဂံုဘုရားနားက ဖြားခက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၊ ေက်ာက္ဆည္ဓမၼာရံု၊ ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္က ညီမတစ္ေယာက္အိမ္၊ ၿမိဳ႕ထဲက အေဒၚအိမ္၊ အဲဒီေနရာေတြက သူ႔အတြက္ေနေရးကို ႀကံဳသလိုေျဖရွင္းေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြကိုကာတြန္းေတြလိုက္ပို႔ရင္း ကားမွားစီးတဲ့ဒုကၡ၊ မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားတဲ့ဒုကၡေတြကေတာ့ သူ႔အတြက္ စာဖြဲ႔စရာေတာင္ မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲ။ ပင္တိုင္ေရးတဲ့ကာတြန္းဆရာရွိပါတယ္ဆိုၿပီး ပယ္လႊတ္တဲ့ဂ်ာနယ္တိုက္လည္းႀကံဳရတယ္။ ကာတြန္းကိုၾကည့္ၿပီးလိုေသးတယ္လို႔ေျပာတဲ့ တိုက္မ်ိဳးလည္းႀကံဳရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအားမေလ်ာ့ဘဲ စာပိုဖတ္၊ ဦးေႏွာက္ကပိုေတြး၊ ကာတြန္းမ်ားမ်ားေရးရင္း ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

“ မွတ္မွတ္ရရဗ်ာ။ ကာတြန္းေတြလိုက္ပို႔ရင္း မပါ မပါ နဲ႔ ပိုက္ဆံက ၂၀၀ ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ စားစရာကမရွိေတာ့ဘူး။ ၂၀၀ နဲ႔ ငါဘာစားလို႔ရမလဲ လိုက္ရွာတယ္။ အဲဒီမွာ မုန္႔လံုးေရေပၚသည္ သြားေတြ႕တာပဲ။ ဟာ.. ဒါေတာ့ ငါဗိုက္ျပည့္ေလာက္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး ၂၀၀ ဖိုး၀ယ္စား၊ ေရအ၀ေသာက္ၿပီး အိပ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုနဲ႔ စခဲ့ရတယ္” လို႔ သူကေျပာျပတယ္။

ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမလားပဲ။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြမွာ သူ႔ကာတြန္းေတြ တစ္ခုစ၊ ႏွစ္ခုစ ပါလာတယ္။ သည္လိုနဲ႔ပဲ ေဖာင္းေဖာင္းရဲ႕ ရန္ကုန္လက္က်န္ေန႔ရက္ေတြကို အသက္ဆက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

၂၀၁၃ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ကစၿပီး ကာတြန္းေလာကမွာ ေဖာင္းေဖာင္း ဆိုတဲ့ကေလာင္ဟာ လူလားေျမာက္လာခဲ့တယ္ဆိုရမယ္။ စာေပစိစစ္ေရးမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ေတြးသမွ်၊ ေရးသမွ် ကာတြန္းေတြနီးပါးကို ေဖာ္ျပခြင့္ရလာျဖင္းဟာ သူ႔အတြက္ ႀကိဳးစားသမွ်ကို အရာထင္လာခဲ့တယ္ေလ။ ေန႔စဥ္အျဖစ္အပ်က္ေတြကို Up Tp Date ျဖစ္ေအာင္ ကာတြန္းေတြေရးရင္း ေဖာင္းေဖာင္းဟာ ေဖေဇာ္ဂ်ီဆိုတဲ့ ကေလာင္ခြဲတစ္ခုကို ေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္လာခဲ့တယ္။

“ ေဖ့ဘုတ္က ေအာင္ျမင္မႈလည္းပါတယ္။ ေရးခဲ့တဲ့ ကာတြန္းေတြကို ေဖ့ဘုတ္မွာတင္တဲ့အခါ လူႀကိဳက္မ်ားလာတယ္။ ေဖ့ဘုတ္ကေနပဲ ပရိသတ္အေတာ္မ်ားမ်ားရလာခဲ့တယ္။ တျခားေပ့ေတြကလည္း ကူးယူေဖာ္ျပမႈေတြလုပ္လာတယ္” လို႔ သူကဆိုတယ္။

နာမည္ရလာတာနဲ႔အမွ် သူပိုႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သတင္းစာဖတ္၊ တီဗီၾကည့္၊ ေရဒီယိုနားေထာင္၊ အြန္လိုင္းမွာမ်က္ျခည္မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္၊ ရသမွ်အိုုုင္ဒီယာကို စာရြက္ေပၚခ်ေရး။ ႀကံဳတဲ့ေနရာမွာ ကာတြန္းေရးရင္း ရပ္တည္လာခဲ့တယ္။ ေနရာမေရြးကာတြန္းေရးတာေၾကာင့္ေရာ၊ ကာတြန္းေရးတဲ့အခါမွာ ခဲၾကမ္းမဆြဲဘဲ တန္းေရးတာေၾကာင့္ေရာ ေ၀ဖန္မႈေတြေတာ့ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခံယူခ်က္ကေတာ့ ျပတ္သားခဲ့တယ္။

“ ဒီေန႔ေခတ္က ႀကံဳသလိုေရးတတ္တဲ့အရည္အခ်င္းလိုတယ္ေလ။ အခ်ိန္ဆြဲလို႔မရဘူး။ေဘာလံုးစကားနဲ႔ေျပာရရင္ တိုက္စစ္မွဴးက ႀကံဳသလိုဂိုးသြင္းတတ္ဖို႔လိုတယ္။ ေနရာေရြးေနလို႔မရဘူး” လို႔ ေဖာင္းေဖာင္းကဆိုတယ္။

ဒါေပမဲ့သူ႔အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕လက္ရာေတြပိုၿပီးေကာင္းမြန္ဖို႔ေတာ့ ေလ့လာသင္ယူမႈေတြ အခုထိျပဳလုပ္ေနဆဲပါ။ ေက်ာက္ဆည္မွာေနတုန္းက ကာတြန္းဦးလွေဖ၊ ကာတြန္းေပတလူတို႔ဟာ နည္းျပလမ္းညႊန္ဆရာေတြျဖစ္ခဲ့သလို အခုအခ်ိန္မွာလည္း အေမရိကားမွာေရာက္ေနတဲ့ ဆရာဦး၀င္းထြန္းဆီကေန ကာတြန္းပညာကို သင္ယူေနပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္တိုင္လည္း လက္ရွိသူ႔ရဲ႕လက္ရာေတြအေပၚ မေက်နပ္ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။

“ အိုင္ဒီယာကိုဦးစားေပးၿပီး အရုပ္ကိုဦးစားမေပးျဖစ္ေတာ့ အားနည္းသြားတာေပါ့ဗ်ာ” လို႔ သူက၀န္ခံတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ လက္ရွိမွာေတာ့ သူဘ၀ကို သူ၀ါသနာပါတဲ့ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္လို႔ရသြားပါၿပီ။ တစ္ရက္ကို ၃ ပံုေလာက္ပ်မ္းမွ်ေဖာ္ျပခံေနရတဲ့သူ႔အတြက္ အခုဆိုရင္ ေက်ာက္ဆည္အျပန္လက္ေဆာင္ဟာ ရန္ကုန္ေရာက္အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အပတ္စဥ္တိုင္း ေငြျပန္ပို႔ႏိုင္သလို အိမ္ျပန္ရင္လည္း မ်က္ႏွာပန္းလွခဲ့ပါၿပီ။

“ မိန္းမက အၿမဲတမ္းဒဏ္ခံရွာတယ္ဗ်။ ေပးသေလာက္ယူရွာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္လို႔ ရံႈးခဲ့တာလည္း မၿငိဳျငင္ခဲ့ဘူး။ ေစ်းဖိုးကအစေပးသေလာက္ယူခဲ့တာ ”လို႔ သူကခ်ီးက်ဴးတယ္။

အခုေတာ့ အသက္ ၃၇ ႏွစ္အရြယ္ ကာတြန္းဆရာေဖာင္းေဖာင္းမွာ ေက်ာက္ဆည္က မိသားစုကိုေခၚၿပီး ရန္ကုန္မွာအေျခခ်ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြရွိလာပါၿပီ။ သားႏွစ္ေယာက္အထဲက ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါတဲ့ သား အႀကီးျဖစ္သူကိုလည္း အႏုပညာတကၠသိုလ္မွာထားဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိလာပါၿပီ။ ကာတြန္း၀ါသနာပါတဲ့လူငယ္ေတြကို ပညာသင္ေပးဖို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈေတြရွိလာပါၿပီ။

“ အခုအခ်ိန္က အခါအခြင့္သင့္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တုန္းကလို အခြင့္အလမ္းရွားပါးတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခုေခတ္မွာ ေခတ္ေကာင္းလို႔ ဒုန္းဆို၀င္လာတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ တခ်ိဳ႕ကာတြန္းဆရာေတြ အရုပ္မေရးတတ္ေသးဘူး။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး” လို႔ ဒီေန႔ေခတ္ကာတြန္းေလာက အေျခအေန တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို သူကေျပာျပတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာက္ဆည္သား ကာတြန္းဆရာေဖာင္းေဖာင္းကေတာ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ မ်က္ျခည္မျပတ္စီးေမ်ာရင္း ၀ါသနာပါရာကာတြန္းပညာကို ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ က်န္းမာေရးအေျခအေန ကအစ ေရးခြင့္ရတဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဆက္လက္ေရးသားသြားမယ္လို႔ အခိုင္အမာဆိုေနပါေလရဲ႕။

ေဇာ္ေနာင္လင္း