အမွတ္တရ ပန္းပြင့္ေတြ ေ၀စဥ္က...
|
7:58 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကၽြန္ေတာ္ကအရင္တုန္းကလို သူ႕အတြက္ ခ်ာတိတ္ေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာရယ္၊ သူဟားတိုက္ရယ္ေမာ ပစ္လိုက္တိုင္း မ်က္ႏွာငယ္နဲ႕ ေခ်ာင္ကုတ္ေနတတ္တဲ့ေကာင္ငယ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ ဘူးဆိုတာရယ္ ကို သူအံ့ၾသတႀကီးနဲ႕ သိသြားေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးက်ရင္ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳးရံုေလးပဲ ျပံဳးေနလိုက္မယ္။ မမေရ ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ ဆိုတဲ့အၿပံဳးမ်ဳိးနဲ႕ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ဒီလမ္းေလးကို ေလွ်ာက္လာကတည္းက သူ႕အေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ခုေလာက္ဆို သူ အိမ္ေထာင္ရွင္မႀကီးျဖစ္ေနေလာက္ေရာေပါ့။သူ႕အမ်ဳိးသားက သူ႕ထက္ႀကီးမလား၊ ငယ္မလား။
“ မမက ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့လူကိုမခင္တတ္ဘူး” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ေစြေစြ လွမ္းၾကည့္ၿပီး သူေျပာခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ဒီေကာင္က ရင္ေတြကြဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ သူကဆက္ေျပာေသးတယ္။ “ ဒါေပမဲ့ ေအာင္ေအာင့္ကိုေတာ့ မမခင္ပါတယ္” တဲ့။ ကဲ မခက္ဘူးလား။ သူဆိုတာကလည္းအဲဒီလိုမ်ဳိးပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြ တက္လိုက္၊ က်လိုက္ ျဖစ္ေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြလုပ္ခဲ့တာေပါ့။
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းသစ္ပင္ရိပ္တစ္ခုေအာက္မွာ ခံုတစ္ခုလြတ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ခ်င္သြား တယ္။ နာရီကိုၾကည့္ၿပီးအတန္းခ်ိန္လိုေသးလားလို႕လည္း ၾကည့္ရေသးတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေန မွေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုေစာင့္မေနေစခ်င္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ေနရတာနဲ႕ ေက်ာင္းခ်ိန္မွန္တယ္ကို မရွိလွဘူး။ သူကလည္းေက်ာင္းခ်ိန္ေတာ့ အလြတ္မခံေစခ်င္ဘူးထင္ပါတယ္။
“ ေအာင္ေအာင္ အတန္းသြားတက္ေလ” ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့သူေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ႕နားေနရရင္ အလိုလိုအူရႊင္ေနတတ္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ အတန္းခ်ိန္လြတ္မွာထက္ သူ႕ကို လြတ္သြားမွာသိပ္ေၾကာက္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကိုလိုက္တဲ့သူက သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ သူ႕အိမ္နားကေကာင္တစ္ေကာင္ရယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ဒါကိုပဲ သူပါသြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနခဲ့တာ။
ထိုင္ခံုေလးမွာကၽြန္ေတာ္၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္အခ်ိန္ရေသးတယ္ေလ။ ခံုက ေရနည္းနည္းစိုေနတယ္။ကၽြန္ေတာ့္လံုခ်ည္ေရစိုမွာေတြဘာေတြ စိုးရိမ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ခံုတန္းလ်ားေလးတစ္ခုမွာ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္မယ္လုပ္ေတာ့ ခုလိုပဲ ေရစိုေနတဲ့ ခံုေလးကိုကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႕ ထုတ္သုတ္ေပးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလက္ကိုင္ပ၀ါကလည္း သူနဲ႕ ေတြ႕မွကၽြန္ေတာ္ေဆာင္ျဖစ္တာပါ။
ေအးဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ရူးခဲ့ရတယ္ဆိုတာကလည္း အဓိပၸါယ္မရွိဘူး ထင္ရေပမယ့္ ခံစားရတုန္းကေတာ့တကယ္ခံစားခဲ့ရတာပဲ။
သူကကၽြန္ေတာ္နဲ႕အရပ္ခ်င္းမတိမ္းမယိမ္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မေတြ႕ခင္တုန္းကေတာ့ သူက ခံုျမင့္ဖိနပ္ေတြစီးေလ့ရွိတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သြားလာေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူဖိနပ္အပါးေလးေတြပဲ စီးေတာ့တယ္တဲ့။ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ၾကြားရတာေပါ့။
“မမက ငါ့ေၾကာင့္ဖိနပ္ထူထူေတြမစီးေတာ့ဘူးတဲ့။ ငါနဲ႕အရပ္တန္းတူျဖစ္သြားမွာစိုးလို႕ သူဖိနပ္ အပါးေလးေတြပဲစီးေတာ့တယ္တဲ့ကြ”။
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူးဗ်ာ။သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူ႕အေၾကာင္းေလး မ်ားၾကြားလိုက္ရရင္ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေပ်ာ္ေနေတာ့တာ။ ဟိုေကာင္ေတြကလည္း ႏွာေခါင္းရႈံ႕တဲ့ေကာင္က ရႈံ႕၊ ေတာ္ပါကြာဆိုၿပီးေျပာသူေတြက ေျပာ။ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက စိတ္၀င္စားေနတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတာ။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေတြထဲမွာေတာ့သူက သိပ္လွတယ္ဗ်ာ။ ႏႈတ္ခမ္းနီကို ပန္းေရာင္ေလးေတြ အျမဲဆိုးတယ္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးက ပါးပါးေလးရယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ရင္ သူ႕ေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ လံုး၀ကိုမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မ်က္လံုး။ မ်က္လံုးက၀ိုင္းစက္ေနတာမ်ဳိးလည္းမဟုတ္၊ က်ဥ္းေနတာမ်ဳိးလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္မ်ားလွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအၾကည့္ေတြကို သိမ္းထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ဖူးတယ္ခင္ဗ်။
သူ႕ပါးေပၚမွာ၀က္ျခံဖုေလးေတြ တစ္ဖု၊ ႏွစ္ဖုေလာက္ေတာ့ အျမဲရွိတတ္တယ္။ တျခားေကာင္မေလးေတြလို သူက သနပ္ခါးစက္တင္တာမ်ဳိးမလုပ္ဘူးဗ်။တစ္ခါတစ္ခါ စကားေျပာေနရင္ အဲဒီဖုေတြကို လက္သည္းနဲ႕ ကုတ္ေနတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည့္ရင္း“မမ မနားဘူးလား။ ဘာလို႕ ဖဲ့တာေနတာလဲ” လို႕ ေမးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး “ ဟင္..သတိေတာင္မထားမိပါဘူးကြာ” ဆိုၿပီး ရယ္ေနတယ္ေလ။
ကဲ.. ကၽြန္ေတာ္မေျပာဘူးလား။သူဆိုတာမ်ဳိးက ဘယ္လိုပဲေနေန ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားေအာင္ကို ျဖစ္ေနတတ္တာ။
သူနဲ႕ေန႕လယ္စာစားၾကတိုင္း သူက သူ႕ထမင္းဘူးထဲက ဟင္းေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ထည့္ေပးတတ္တယ္။တစ္ရက္ေတာ့ “မမ အရင္ထည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ပဲ” လို႕ ေျပာၿပီးသူ႕ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္မိတယ္။ “ ဒီကေစတနာနဲ႕ ထည့္ေပးတာ မစားခ်င္လည္း သြန္ပစ္လိုက္” တဲ့။ ကဲဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ စိတ္ဆိုးစရာမဟုတ္ေပမယ့္သူစိတ္ဆိုးသြားတယ္ဆို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစကားမေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္ေနကုန္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ဘယ္လို ေနရမွန္းကို မသိတာ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္းအျပစ္တင္မဆံုးဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိခဲ့ဘူး။ သူ႕အတန္းထဲလည္း အရင္လို၀င္မထိုင္ရဲဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အတန္းေရွ႕နားက ေကာ္ရစ္ဒါေထာင့္မွာပဲ ထိုင္ေနရတယ္။အတန္းတက္ဖို႕လည္း ဘယ္စိတ္ပါေတာ့မလဲဗ်ာ။
သူ႕ကိုေစာင့္ရင္းကၽြန္ေတာ္ လက္ေတြတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ဳိးေနခဲ့တာကို မွတ္မိေနတယ္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ထိုင္ေနရင္းကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာလာရပ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္ေျခဖမိုးေလးကိုလည္း မွတ္မိေနတယ္။ ေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲတဲ့။
သူစိတ္ေကာက္ေျပသြားၿပီလား၊မေျပေသးဘူးလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ရင္ထဲေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုလာေခၚတယ္ေလ။ သူသာ အဲ့ေန႕က တစ္ေန႕လံုး စိတ္ေကာက္ေနခဲ့ ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ညေတာင္သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာမိုးလင္းထိ ထိုင္ေနမိမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ရူးမိရင္ အဆံုးစြန္ထိကိုရူးခ်င္တာကိုး။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြလည္းသူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တယ္။ သူစိတ္ေကာက္တိုင္း အေၾကာင္းရင္း ေတြက သိပ္အေရးမႀကီးတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီအေရးမႀကီးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အေရးတႀကီးေျဖရွင္းေနခဲ့ရတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အရက္ေတြမူးေနခဲ့တာကိုလည္း သူစိတ္ေကာက္ေသးတယ္။ တကယ္ဆို သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမျဖစ္ၾကေသးဘဲသူခုလို တရား၀င္စိတ္ေကာက္တာ တစ္မ်ဳိးေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုေကာင္ေတြက ကိုယ္အရက္ေသာက္တာကို စိတ္ေကာက္မယ့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရွိေနတာ အေပါင္းအသင္းေတြထဲဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းခဲ့သလဲ။
သူစိတ္ေကာက္ၿပီးေနာက္ရက္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက အရက္ေသာက္ဖို႕ ေခၚရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းမိတယ္။“မမက မႀကိဳက္ဘူးကြ။ ဟိုေန႕ကဆို ငါ့ကို စကားေတာင္မေျပာလို႕ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာ့လိုက္ရတယ္ကြာ”။အဟား။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တကယ္ကို ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာနဲ႕ ေျပာခဲ့တာ။
သူက စာေတာ့အေတာ္ေလးက်က္တယ္။ သူစာက်က္ၿပီး ေနာက္ရက္ဆိုရင္ သူ႕မ်က္လံုးတစ္၀ိုက္က ညိဳေနေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္အဲဒီလို သူ႕မ်က္လံုးနားညိဳေနတာျမင္ရင္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူမူးလဲ သြားေတာ့မွာလားဆိုၿပီးတစ္ေနကုန္ သူ႕ကို လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက ေနသိပ္ပူတာ။ ဒါေပမဲ့ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ထီးမေဆာင္းဘူး။ ေနပူထဲလည္း ေက်ာင္းထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာပဲ။ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ တာ၀န္က သူ႕ကို ထီးလိုက္ေဆာင္းေပးရတာေပါ့။ လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့မုန္႕တိုင္းလည္းသူက ၀ယ္စားေသးတာ။ ေနပူထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနၿပီဆိုရင္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚေလးမွာ ေခၽြးစက္ေလးေတြသီးေနတတ္တယ္။ သူက အဲဒီေခၽြးစက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မသုတ္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္သူ႕ေခၽြးစက္ေလးေတြကို သိပ္သုတ္ေပးခ်င္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သုတ္ေပးခြင့္မရွိလို႕ သူ႕ကိုတစ္ရွဴးထုတ္ေပးလိုက္ရင္ သူက အဲဒီေခၽြးေတြကို သုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါက် ေတာ့လည္းအဲဒီေခၽြးစက္ေလးေတြကိုကၽြန္ေတာ္ႏွေျမာသြားျပန္ေရာ။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းခက္တယ္ဗ်ာ။ သူ႕ကို ဘယ္လိုခံစားေနရမွန္းကို မသိတာ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာ မေနခ်င္ဘူး။ သူဘယ္ေတြသြားစရာရွိေနလဲ ကၽြန္ေတာ္လိုက္တာပဲ။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္ထင္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူအေဖာ္အေလွာ္ ရတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲကေဆးလိပ္ကို ေတာက္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ စာသြားသင္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။ သူ႕အေၾကာင္းက ေတြးရင္ ဆံုးမွာမွမဟုတ္တာ။ သူ႕အေၾကာင္းေတြးၿပီးတိုင္းလည္း သက္ျပင္းခ်ရတာ အျမဲပဲ။ ၿပီးရင္လည္း ေတြ႕သမွ်အမ်ဳိးသမီးတိုင္းကို သူနဲ႕ ႏႈိင္းယွဥ္ေနမိတာ။
ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရမယ့္ ဥပေဒေဆာင္နားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ ေယာက္နဲ႕အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႕ တူတယ္ ထင္ေနျပန္ေသးတယ္ဗ်ာ။လမ္းေလွ်ာက္လာပံု၊ ေဘးက လူကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး စကားေျပာေနပုံေတြက သူနဲ႕ တူသလိုလိုရွိေနတာကိုး။
ရုတ္တရက္အဲဒီအမ်ဳိးသမီးေျခလွမ္းေတြရပ္သြားတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြလည္း ေႏွးသြားတယ္ဆိုရင္ သူဘယ္သူလဲ သိေလာက္ေရာေပါ့။ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းေနတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႕ေတြ႕မယ္လို႕ ေန႕တိုင္းေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ငါးႏွစ္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ သူနဲ႕ေတြ႕မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္တို္င္းလည္းဘယ္ေတာ့မွမေတြ႕ခဲ့ဘူးေလ။ ဒါေပမ့ဲ ခုေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြက သူ႕ရဲ႕အံ့ၾသမႈေတြေၾကာင့္ ၀ိုင္းစက္စက္ေလး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္သိပ္လြမ္းေနရတဲ့သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ။
သူ႕ဆီတည့္တည့္ေလွ်ာက္ေနရင္းကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြကို ေမ့ေနခဲ့တယ္။ “ေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းထဲကို ဘာလာလုပ္တာလဲ”တဲ့။ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး သူ႕ဆီက စကားသံအရင္ထြက္ လာတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထဲမွာစာသင္ေနတယ္မမ။ ကၽြန္ေတာ္ က်ဴတာ စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္ေလ” ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္ပဲၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလးေတြမ်ား စို႕ေနသလားမေသခ်ာပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခ်င္ရာ ျမင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
“အိုး.. ေအာင္ေအာင္မင္း ဆရာျဖစ္ေနၿပီလား။ မမ ထင္ေတာင္ ထင္မထားဘူး။ ဒါမမ အမ်ဳိးသားေလ။ ေက်ာင္းနားကို ေရာက္တုန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကိုလြမ္းလုိ႕ ေက်ာင္းထဲ ၀င္လာတာ။ သူက ေနပူလို႕တဲ့ မမကို ပြစိပြစိလုပ္ေနတယ္” တဲ့။
တကယ္ပါဗ်ာ။သူက အရင္အတိုင္းပဲ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကလည္း အရင္အတိုင္းပဲ။ စကားေျပာပံုကလည္း အရင္အတိုင္းပဲေပါ့ဗ်ာ။သူ႕ေဘးက သူ႕အမ်ဳိးသား ဆိုတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေခ်ာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန္႕ၿပီးျပံဳးျပတယ္။
ေနာက္ သူဘာေတြေျပာသြားေသးလဲကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီလားလို႕ လည္းေမးတယ္ထင္ပါရဲ႕။သံုးေယာက္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း စကားေတြလႈိင္လႈိင္ေျပာလို႕ အရင္လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႕ကိုေငးလို႕ေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ိန္ကေတာ့ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပါပဲ။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ စကားရပ္ေျပာရဖို႕ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငါးႏွစ္လံုးလံုး ေစာင့္ေနခဲ့သလိုျဖစ္ သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့သူတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ သူက သူ႕တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကုိ သတိရလို႕တဲ့။ အဲဒီ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပါေနခဲ့ ေသးသလား။ သူ႕ေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးေပါ့ဆိုၿပီး သူ႕အမ်ဳိးသားကို ေျပာလိုက္မလား။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူ႕ေရွ႕မွာ ရင့္က်က္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သလား၊ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလားဆိုတာကိုေသခ်ာစဥ္းစားေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ သူ႕ေရွ႕ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျမဲလိုလို ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသလိုပဲဆိုတာ ျငင္းမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ာတိတ္ဘ၀ဆိုတာကို ထားခ့ဲေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေရွ႕မွာ ပညာေတြ သင္ၾကား ေပးရဦးမယ္။
ငယ္ကာလဆိုတာနည္းနည္းေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ခ်စ္တယ္လို႕ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။။သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မသက္ေရာက္ေအာင္ ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို စြဲလန္းခဲ့တာေတာ့တကယ္ပါဗ်ာ။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ တြယ္တာေနဖို႕ဆိုတာ စကားလံုးေတြနဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္စရာမလိုဘူးလို႕ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ေလ။
သူ႕အတြက္အမွတ္တရ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း အင္း… အမွတ္တရပဲ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ သူ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ကအမွတ္တရ
တစ္ခုေလာက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ကိုပဲ ေက်နပ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲ မ၀င္ခင္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေသးတယ္။ သူ႕လမ္းေလွ်ာက္ပံုခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ဟာ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းသြားတယ္။
ဒီေန႕ကိုလည္း ေနာက္ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္မ်ား ကၽြန္ေတာ္သတိရမိမလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…..။
Jip Too
0 comments:
Post a Comment