ဒီမိုကေရစီ ေလ့လာေရး စာစဥ္ အခန္း(၁) အပိုင္း(၅)

ဒီမုိကေရစီက်င့္၀တ္နွင့္ နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံျပဳျခင္း သေဘာတရား

(Political Opposition With Democratic Ethic)

        ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သည္ ျပည္သူလူထု အခ်ဳပ္အျခားအာဏာပိုင္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မ်ားသကဲ့သို႔ အာဏာကုိ လူတဦး သို႔မဟုတ္ လူတစုက လက္၀ါးၾကီး အုပ္ထားျခင္းမ်ိဳးကို ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္က ခြင့္ျပဳသည္မဟုတ္ေပ။ သက္ဆုိင္ရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တရပ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ လုိအပ္မည့္အာဏာမ်ားကို ထုိလူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း မွီတင္းေနထုိင္သူမ်ားအၾကား ခြဲေ၀ျဖန္႔ၾကက္ထားပါမွ ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျဖစ္သည္ဟု ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္၏ ၀ိေသသလကၡဏာ ကုိ ေထာက္ျပရေပမည္။ ၄င္းသည္ ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွ အာဏာခြဲေ၀ က်င့္သုံးျခင္းျဖစ္သည္။

          ကိုယ္စားျပဳ ဒီမုိကေရစီသာ ထြန္းကားေသာ ယေန႔ ကမၻာ့နုိင္ငံေရးေလာကတြင္မႈ ျပည္သူလူထု အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပုိင္မႈႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းအၾကား အာဏာခြဲေ၀ေရးဆုိေသာ ဒီမုိကေရစီ၏ အနစ္သာရအရ ျပည္သူတဦးခ်င္း၏ တုိက္ရုိက္ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈကို အျပည့္အ၀  လမ္းဖြင့္ထားရန္ အခက္အခဲ ရွိလာသျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို ကိုယ္စားျပဳနုိင္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာရသည္။ နုိင္ငံေရးပါတီမ်ား နုိင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနရျခင္းသည္ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမုိကေရစီ၏ ၀ိေသသတခုျဖစ္ျပီး ဒီမုိကေရစီ၏ မူလအနွစ္အရသာ ျဖစ္ေသာ ျပည္သူတဦးခ်င္းအၾကား အာဏာခြဲေ၀ေရး ဆုိသည္မွာလည္း ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ပါတီမ်ားအၾကား အာဏာခြဲေ၀ေရး အျဖစ္သုိ႔ ေျပာငး္လဲလာခဲ့သည္။ ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္တရပ္တြင္ အာဏာရပါတီ အတုိက္အခံပါတီဟူ၍ ရွိေနျခငး္သည္ပင္ ထုိပါတီမ်ားအၾကား အာဏာခြဲေ၀ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းကို ရည္ညႊန္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပါတီတခုသည္ အစိုးရ ဖြဲ႔နုိင္ေလာက္ေအာင္ ေရြးေကာက္ပြြဲတြင္  အနုိင္ရသျဖင့္ အစုိးရဖြဲ႔ျပီး နုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရနုိင္ေသာ္လည္း ၄င္းပါတီသည္ နုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရေနေသာ္လည္း ၄င္းပါတီသည္ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ (Totalitarianism) ကို က်င့္သုံးေသာ နုိင္ငံမ်ားမွ ပါတီမ်ားက့ဲသို႔ အရာကိစၥအားလုံးကို ထင္ရာစုိင္း လုပ္ေဆာင္ခြင့္မရွိေပ။ ထုိအာဏာရပါတီ (Governing Party)  သည္ ပါလီမန္အတြင္း၌ အတုိက္အခံပါတီ (Opposition Party) မ်ား၏ ဆန္႔က်င့္ဘက္ေမးခြန္းထုတ္မႈ၊ အတုိက္အခံျပဳမႈတုိ႔ကို စနစ္တက်နွင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္လည္ေျဖၾကားရန္ တာ၀န္ရွိသည္။ အာဏာရပါတီကို ျပည္သူလူထု အမ်ားစုက ေထာက္ခံထားသကဲ့သုိ႔ အတုိက္အခံပါတီကိုလည္း အေရအတြက္ တခုရွိေသာ ျပည္သူလူထုေရးဆုိသည္ကို ပါတီမ်ားအၾကား အာဏာခြဲေ၀ေရး အသြင္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလုိက္ ျခင္းသည္ ယေန႔ ကမၻာတြင္ ထြန္းကားေနေသာ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမုိကေရစီပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဒီမုိကေရစီ နုိင္ငံမ်ားတြင္ အာဏာရပါတီနွင့္ အတုိက္အခံပါတီမ်ားအၾကား အာဏာခြဲေ၀ေရးစနစ္ ခုိင္မာမည့္ နုိင္ငံေရးစနစ္ကို ဖန္တီးထားၾကေပမည္။

          တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ နုိင္ငံမ်ားမွလြဲလွ်င္ အာဏာရပါတီ၊ အတုိက္ခံပါတီမ်ားဟူ၍ ရွိေနၾကသည္။ နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံ အင္အားစုသည္လည္း အမ်ားအျပားရွိနုိင္သည္။ အတိုက္အခံလုပ္ျခင္းသည္ ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္အတြင္ အျဖစ္မေန ပါ၀င္ရျပီး နုိင္ငံေရးစနစ္အရပင္ အားေပးရမည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ နုိင္ငံေရး အတုိက္အခံလုပ္ျခင္းသည္ တျခားနည္းလမ္း တသြယ္ျဖင့္ အေျဖကို ျပဆုိျခင္း (Alternative Solution) ျဖစ္ရန္ လုိအပ္သည္။ အဓိပၸါယ္မွာ အေၾကာင္းအရာတခုကို အာဏာရပါတီက ေဆာင္ရြက္ရာမွ မွားယြင္းသည္ဟု ေ၀ဖန္ေသာအတုိက္အခံပါတီ (မ်ား) သည္ မွန္ကန္သည္ဟု ေျပာဆုိနုိင္ေသာ အျခားနည္းလမ္း ရွိရေပမည္။ ထုိသို႔ေသာ အျခားနည္းလမး္ တသြယ္ျဖင့္ အေျဖကို ျပဆုိျခင္းမဟုတ္ေသာ နုိင္ငံေရး အတုိုက္အခံ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ အပ်က္သေဘာကို ေဆာင္ျပီး ဒီမုိကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္နွင့္ ကိုက္ညီေသာ နုိင္ငံေရး အတုိက္အခံလုပ္ျခင္းမ်ဳိး မျဖစ္နုိင္ေပ။ အေျဖရွိေသာ  နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံ လုပ္ျခင္းမ်ိဳးကသာ ဒီမုိကေရစီ နုိင္ငံေရးစနစ္ တည္တံ့ခုိင္ျမဲမႈကို အေထာက္အကူျပဳနုိင္ျပီး ထုိ႔သို႔မဟုတ္ပါက အာဏာရပါတီနွင့္ အတုိက္အခံ ပါတီမ်ားအၾကား နိုင္ငံေရးပိတ္ဆုိ႔မႈ (Political Deadlock) မ်ား စဥ္ဆက္မျပက္ ျဖစ္ေပၚေနျပီး ထုိအေျခအေနသည္ အာဏာရွင္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေပမည္။ အာဏာရွင္ အမ်ားစုသည္ ထုိအားနည္းခ်က္မ်ားကို အခြင့္အေကာင္းယူခဲ့ၾကသည္။

          ယေန႔ျပည္ေထာင္စုသမတ ဂ်ာမဏီနုိင္ငံ (Federal Republic of Germany) ဟု လူသိမ်ားေသာ ဂ်ာမဏီနုိင္ငံသည္ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးမတုိင္မီ (1918-1933) ကာလမ်ားအတြင္းက ၀ုိင္မာသမတနုိင္ငံ (Weimar Republic) အျဖစ္ ဖြဲ႔စည္း ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိ၀ုိင္မာသမတ နုိင္ငံလက္ထက္တြင္ အမ်ားအားျဖင့္ အာဏာရပါတီမွာ နုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚအရ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို ယုံၾကည္ေသာ လစ္ဘရယ္ပါတီျဖစ္သည္။ ထုိလစ္ဘရယ္အစိုးရ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ နုိင္ငံေရးအတုိက္ အခံအင္အားစုႏွစ္ရပ္မွာ လက္ယာနုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚရွိသူမ်ား ျဖစ္သည့္ အမ်ိဳးသား၀ါဒီမ်ားႏွင့္လက္၀ဲနုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚ ရွိသူမ်ား ျဖစ္သည့္ အမ်ိဳးသား၀ါဒီမ်ားနွင့္ လက္၀ဲနုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚရွိသူမ်ား ျဖစ္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ျဖစ္သည္။  လစ္ဘရယ္ မ်ားသည္ ကမၻာ့နုိင္ငံအမ်ားစုတြင္ လက၀ဲနွင့္လက္ယာ နုိင္ငံေရး အင္အားစု နွစ္ရပ္စလုံး၏ ဘုံရန္သူကဲ့သုိ႔ အတုိက္အခံျပဳခံၾကရသည္။ ၀ုိင္မာသမတ နိုင္ငံ၏ ၀ုိင္မာအစိုးရသည္ လက္၀ဲနွင့္လက္ယာ အင္အားစုနွစ္ရပ္စလုံး၏ အတုိက္အခံအင္အားကို မလြန္ဆန္နုိင္ဘဲ အစိုးရအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ေပးရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အာဏာရပါတီတခုကို ျဖဳတ္ခ်နုိင္ပါက အတုိက္အခံပါတီမ်ားသည္ အစိုးရဖြဲ႔စည္းရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။

          ဤအဆင့္တြင္ ၀ုိင္မာသမတနုိင္ငံ၌ အၾကီးအက်ယ္ ျပႆနာၾကဳံရေတာ့သည္။ လက္၀ဲအင္းအားစုနွင့္ လက္ယာအင္းအားစုမ်ားသည္ လစ္ဘရယ္အစုိးရကို အတုိက္အခံျပဳရာတြင္သာ တူညီျပီး နွစ္ခုေပါင္းမွာသာ အစုိးရဖြဲ႔နုိင္ေသာ အင္အားတခုျဖစ္နုိင္သည့္ ၄င္းအင္အားစုမ်ားသည္ အစိုးရဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္ နုိင္ငံေရး အေျခခံ သေဘာတူညီျဖစ္နုိင္သည့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ရေအာင္မလုပ္ ေဆာင္နုိင္ခံေပ။ ၀ါဒေရးရာအရ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒသည္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ အေျခခံေပါက္ဖြား လာရေသာ အရစၥတုိကရက္မ်ား (Aristocrat) (အခ်ိဳ႕မ်ာ သက္ဦးဆံပုိင္ဘုရင္စနစ္ကို အားေပးသူမ်ား) နွင့္ ကြန္ဆာေဗးတစ္မ်ားကို သုတ္သင္ရွင္လင္းရန္ ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္ကို ရုရွားေအာက္တုိဘာေတာ္လွန္ေရးက သက္ေသျပလ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ုိင္မာသမတနုိင္ငံတြင္ အတုိက္အခံလုပ္ေနတာ အင္အားစု အခ်င္းခ်င္းအၾကားတြင္လည္း နုိင္ငံေရးပဋိပကၡမ်ား ရွိေနျပန္သည္။ ဤအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ၀ုိင္မာသမတနုိင္ငံကာလ ေတာက္ေလွ်ာက္တြင္ လစ္ဘရယ္ အစုိးရက အာဏာရလုိက္၊ အခိ်န္ကာလတခုတြင္ အတုိက္အခံမ်ားက ျဖဳတ္ခ်လိုက္၊ မၾကာခင္ ျပန္ျဖဳတ္ ခ်ခံရလုိက္ စသည့္သံသရာထဲတြင္ တည္ျငိမ္ေသာအစုိးရ မေပၚထြက္ခဲ့ေပ။ ထုိအေျခအေနတုိ႔သည္ နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံမ်ားက အျခားနည္းလမ္းတသြယ္ျဖင့္ အေျဖကို  ျပဆုိျခင္းဟူေသာ အေျခအေနအရ ႏုိင္ငံေရးအတုိက္အခံ မလုပ္နုိင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိအေျခအေနေၾကာင့္ အစုိးရ မတည္ျငိမ္မႈကိုသာ ျဖစ္ေစျပီး မည္သည့္ရလဒ္ကိုမွ် မည္သူကမွ မခံစားရေပ။ ၄င္း၏ အက်ိဳးအဆက္အေနျဖင့္ ဟစ္တလာ၏ အာဏာရွင္စနစ္ ေပၚထြက္ေရးကို အားေပးရာသာ ေရာက္ခဲ့သည္။ 

ဒုတိယကမၻာစစ္အျပီး ဂ်ာမဏီကုိ စစ္ႏုိင္ မဟာမိတ္အဖြဲ႔၀င္ အုပ္စုမ်ားနွင့္ ဆုိဗီယက္ ျပည္ေထာင္စတုိ႕က ခြဲျခမ္းပစ္လုိက္ျပီးေနာက္တြင္ အေနာက္ဂ်ာမဏီနုိင္ငံကို ျပည္ေထာင္စုသမတ ဂ်ာမဏီနုိင္ငံအျဖစ္ ဖြဲ႔စညး္တည္ေထာင္ လုိက္ၾကသည္။ ထုိအခါ ဂ်ာမန္တုိ႔သည္ ၀ုိင္မာသမတနုိင္ငံ လက္ထက္က ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရေသာ အားနည္းခ်က္ကို ေရွာင္ရွားနုိင္ရန္ ၄င္း၏ နုိင္ငံေရးစနစ္တြင္ နုိင္ငံေရး အတုိက္အခံ လုပ္ရာ၌ အျပဳသေဘာေဆာင္ေစရန္ ျပဌာန္လာေတာ့သည္။ ျပည္ေထာင္စုသမတ ဂ်ာမဏီနုိင္ငံ သည္ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ (Parliamentary Democracy) နုိင္ငံတခုျဖစ္သည္။ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ၏ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားအရ အာဏာရေနေသာ အစုိးရတုိင္းသည္ ပါလီမန္အတြင္း၌ အခ်ိန္မေရြး အယုံအၾကည္ မရွိဆုိ တင္သြင္းခံရနုိင္သည္။ ထုိအဆုိကို မဲခြဲဆုံးျဖတ္ရာ၌ အစုိးရမွ ရုံးနိမ့္လွ်င္ ရာထူမွႏႈတ္ထြက္ေပးရသည္။ ၀ိုင္မာသမတနုိင္ငံ လက္ထက္တြင္ ထုိလုပ္ထုံးလုပ္နည္း ရုိးရုိးကိုသာ က်င့္သုံးခဲ့ျခင္းေအာက္တြင္ လစ္ဘရယ္အစိုးရ မၾကာခဏ ျဖဳတ္ခ်ခံရျပီး အတုိက္အခံမ်ားကလည္း အစုိးရမဖြဲ႔နုိင္ေသာ အေနအထားမ်ား ၾကဳံေတြ႔ရသည္။ ၄င္းအားနည္းခ်က္ကို ကုစားရန္ ျပည္ေထာင္စုသမတ ဂ်ာမဏနုိင္ငံလက္ထက္ အေျခခံ ဥပေဒတြင္ ပုဒ္မတခု ထည့္သြင္းျပဌာန္းထားသည္။ ထုိပုဒ္မ ျပဌာန္းခ်က္အရ မူလ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္နွင့္ အစုိးရအဖြဲ႔ကို မျဖဳတ္ခ်မီ အတုိက္အခံမ်ားသည္ ၄င္းတုိ႔ေထာက္ခံေသာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ အစုိးရအဖြဲ႔ကို ေရြးခ်ယ္ေပးရမည္ျဖစ္ သည္။ ထုိေရြးခ်ယ္ျခင္း မျပဳနုိင္ပါက ယခင္အစုိးရကို ျဖဳတ္ခ်ခြင့္မရွိေပ။ ထုိနုိင္ငံေရးလုပ္ဟန္ ကို ႏႈိင္းယွဥ္ နုိင္ငံေလ့လာသူမ်ားက အျပဳသေဘာ အယုံအၾကည္မရွိအဆုိ (Constructive Non-Confidence) ဟု ဆုိသည္။ ၄င္း၏ အနွစ္သာရမွာ နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံလုပ္ရာတြင္ အျခားနည္းလမး္တသြယ္ျဖင့္ အေျဖျပဆုိျခင္းျဖစ္ရန္ လုိအပ္ျခင္း သို႔ မဟုတ္ နိုင္ငံေရး အတုိက္အခံ လုပ္ရာတြင္ အျပဳသေဘာေဆာင္ရန္ လုိအပ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ဒိုတိယကမၻာစစ္အျပီးကတည္းက ဂ်ပန္နုိင္ငံတြင္ အနွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ အာဏာရရွိလာခဲ့ေသာ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကေရစီကရက္ အစုိးရသည္ အယုံအၾကည္မရွိ အဆုိတင္သြင္းခံရ၍ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ ေပးရျပီးေနာက္ ပါလီမန္ကိုဖ်က္သိမ္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲသစ္မ်ားက်င္းပ စေသာ နုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားသည္ ၁၉၉၄ ခုနွစ္ဦးကတည္းက ျဖစ္ပြားေနခဲ့သည္။ ဂ်ပန္နုိင္ငံေရး သမုိင္းတြင္ စံတင္ေလာက္ေအာင္ပင္ (၆) လအတြင္း ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ (၃) ဦးအထိ အေျပာငး္အလဲျဖစ္ခဲ့သည္။ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကရက္ ျပိဳကြဲျပီးေနာက္တြင္ နုိင္ငံေရးပါတီအခ်ိဳ႕ မႈိလုိေပါက္လာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကရက္ ပါတီသည္ တခုတည္းအားျဖင့္ အာဏာရပါတီအျဖစ္ ရပ္တည္နုိင္ျခင္းမွလြဲ၍ အင္အားအေကာင္းဆုံး ပါတီတခုအေနျဖင့္ တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ အင္အားအေကာင္းဆုံးမ်ာ ဆုိရွယ္လစ္မ်ားဟု လူသိမ်ားေသာ ဆုိရွယ္လစ္ဒီမုိကရက္ပါတီ ျဖစ္သည္။

လစ္ဘရယ္ဒီမုိကရက္ပါတီ အာဏာလက္လြတ္ ျဖစ္ခဲ့ရျပီးေနာက္ ညႊန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ တဖြဲ႔ကုိ ဦးေဆာင္ကာ အာဏာရလာေသာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဟုိဆုိကား၀ါးသည္ ေငြေရးေၾကး ကိစၥတခုနွင့္ ပတ္သက္ျပီး စြပ္စြဲမႈအသံမ်ား ထြက္ေသာအခါ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့ရသည္။ ၄င္းကို ရာထူးဆက္ခံေသာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္မ်ာ ဆုိတုိမုိဟာတာ ျဖစ္သည္။ ဆုိတုိဟာတာ၏ ၀န္ၾကီးအဖြဲ႔သည္လည္း ဟုိဆုိကား၀ါး ၀န္ၾကီးအဖြဲ႔ကဲ့သုိ႔ပင္ ညႊန္ေပါင္းျဖစ္ေသာ လည္း ဟုိဆုိကား၀ါး၏ ၀န္ၾကီးအဖြဲ႔နွင့္ ကြဲျပားထူးျခားေသာ နုိင္ငံေရးေနာက္ခံ ရွိျပန္သည္။ ဟုိဆုိကား၀ါး၏ လက္ထက္တြင္ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔တြင္ ဆုိရွယ္လစ္မ်ား ပါ၀င္ေနခ်ိန္နွင့္ တျပိဳင္နက္တည္းတြင္ပင္ ဆုိရွယ္လစ္မ်ားကို တခ်ိန္တြင္ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔မွ ထုတ္ပစ္နုိင္ရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး အျခားေသာ အဖြဲ႔မ်ားက ညြန္႔ေပါင္းတြင္ ပါ၀င္လာေစရန္ စည္းရံုးခဲ့သည္။ ဆုိတုိမုိဟာတုိ႔၏ ေျခလွမ္းမ်ားကို သိရွိသြားေသာအခါ ဆုိရွယ္လစ္အုပ္စုသည္ ဆုိတုိမိုဟာတာ၏ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔မွ ႏႈတ္ထြက္သြားခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ အျခားအဖြဲ႔မ်ား၏ လုံေလာက္ေသာ ေထာက္ခံမႈလည္းမရ၊ ဆုိရွယ္လစ္မ်ားကလည္း ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ကို စြန္႔ခြာသြားသည့္အခါ ဂ်ပန္နုိင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ လူနည္းစုအစုိးရကို ဆုိတုိမိုဟာတာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ရသည္။ ဆုိတိုမိုဟာတာ၏ လူနည္းစုအစုိးရ သည္လည္း ၾကာၾကာ သက္ဆုိးမရွည္လုိက္ရ။ အယုံအၾကည္မရရွိ အဆုိတင္မည္ဟု အသံၾကားရုံးမွ်ျဖင့္ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ေပးလုိက္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရအဖြဲ႔ တရပ္ ထပ္မံဖြ႔ဲစည္း ေပၚေပါက္ခဲ့ျပန္သည္။ ဆုိိတုိမိုဟာတာ၏ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရကို အတိုက္အခံလုပ္ေနတာ အဓိက နုိင္ငံအင္းအားစုႏွစ္ရပ္မွာ ဆုိရွယ္လစ္မ်ားနွင့္ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကရက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ 

၄င္းအင္အားစု ႏွစ္စု အတုိက္အခံအျဖစ္ ေပါင္းမိေသာအခါတြင္ ဆုိတုိမုိဟာတာ၏ ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔သည္ မည္သို႔မွ် ေတာင့္ခံမထားနုိင္ေတာ့ဘဲ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ေပးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ အစိုိးရဖြဲ႔စည္းရန္ အခြင့္အေရး နွင့္ တာ၀န္သည္ ဆုိရွယ္လစ္မ်ားနွင့္ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကရက္မ်ား လက္တြင္းသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သို႔ျဖင့္၍ ဆုိရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ မူရာယားမား ေခါင္းေဆာင္ေသာ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရအဖြဲ႔ တရပ္ ေပၚေပါက္လာကာ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ၾကီးအမ်ားစုမွာ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကရက္မ်ား ပါ၀င္ေနသည္။

ဂ်ပန္နုိင္ငံေရး သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္လွ်င္ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကရက္မ်ား အာဏာရယူခဲ့ေသာ စစ္လြန္ေခတ္ အနွစ္(၄၀) ကာလတေလွ်ာက္လုံးတြင္ ဆုိရွယ္လစ္မ်ားက အဓိက အတုိက္အခံျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခါ နုိင္ငံေရးအလွည့္အေျပာင္းေၾကာင့္ တခ်ိန္ ရန္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ေသာ အုပ္စုနွစ္ခုသည္ အစုိးရတခုကို ပူေပါင္း၍ ဖြဲ႔စည္းလာရသည္။ အစုိးရအဖြဲ႔ အတြင္း တူညီေသာမူ၀ါဒ ေပၚလစီမ်ားကို ခ်မွတ္ျခင္းမျပဳနုိင္သည့္ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မႈရာယားမား၏ ညြန္းေပါင္းအစိုးရအဖြဲ႔ သည္လည္း အတုိက္အခံမ်ားက ျဖဳတ္ခ်စရာမလုိဘဲ အလုိလုိ ပ်က္သုဥ္းရသည့္ အေျခအေနသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္လာနုိင္ေပသည္။

ဂ်ပန္နုိင္ငံ၏ မ်က္ေမွာက္နုိင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားသည္ ၀ုိင္မာသမတနုိင္ငံေခတ္ကကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ားအဖုိ႔ အာဏာရအစိုးရကို အဆက္ဆက္က အတုိက္အခံလုပ္ခဲ့သလုိ အျခားနည္းတသြယ္ျဖင့္ အေျဖကို ျပဆုိျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဂ်ာမန္နုိင္ငံေရး စနစ္အရ နုိင္ယွဥ္ေျပာရလွ်င္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံ လုပ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။

 နုိင္ငံတခုတြင္ ဒီမုိကေရစီက်င့္သုံးမႈ အေတြ႔အၾကဳံရွိျခင္း မရွိျခင္းတည္းဟူေသာ နုိင္ငံေရးေနာက္ခံ ကားခ်ပ္ေပၚတြင္ အစိုးရတည္ျငိမ္မႈရွိျခင္း မရွိျခင္းဟူေသာ ပုံရိပ္ကို ထင္ဟပ္ေစေသာ အခါ၀ယ္ အက်ိဳးဆက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေပၚနုိင္ပါသည္။ ဂ်ပန္နုိင္ငံသည္ ဒီမုိကေရစီက်င့္သုံးမႈ အေတြ႔အၾကဳံရွိေသာ နုိင္ငံတခုျဖစ္သျဖင့္ အစုိးရ မတည္မျငိမ္ျဖစ္ျခင္းသည္ ၾကီးၾကီးမားမား ဆုိးရြားေသာ နုိင္ငံေရးအက်ိဳးအဆက္မ်ားကို မျမင္ေတြ႔ ရတတ္ေသာ္လည္း အစုိးရ၏ မတည္ျငိမ္မႈသည္ နုိင္ငံေရးနွင့္ စီးပြားေရးက႑မ်ားကို ထိခုိက္ေနွာက္ယွက္သလုိ ျဖစ္နမည္ကား ဓမၼတာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကိုကား မည္သို႔ပင္ ဒိီမုိကေရစီက်င့္သုံးမႈ အေတြ႔အၾကဳံရွိပါေစ ခံစားၾကရမည္ခ်ဥ္းသာျဖစ္မႈသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီဖြဲ႔ျဖိဳးမႈ နည္းေသးေသာ နုိင္ငံမ်ားတြင္ကား အစုိးရ မတည္မျငိမ္ျဖစ္မႈသည္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ေပၚေပါက္ေစေသာ နုိင္ငံအက်ိဳး အဆက္မ်ားကို ခံစားရနိုင္ဖြယ္ရွိသည္။ အာဏာရွင္ျဖစ္လုိသူတုိ႔သည္ အစုိးရမတည္မျငိမ္ျဖစ္မႈကို အဓိက အေၾကာင္းျပခ်က္အေနျဖင့္ အသုံးျပဳကာ ျပည္သူတုိ႔ ဒီမုိကေရစီကို က်င့္သုံးရန္ မထုိက္တန္ဟု ဆုိၾကလ်က္ အာဏာသိမ္းျခင္း၊ အာဏာရွင္စနစ္ ထူေထာင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာၾကသည္။

ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ရပ္ကို တည္ေဆာက္မည္ဆုိပါက အတုိုက္အခံအင္အားစုမ်ား တရား၀င္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ေနနုိင္ေအာင္ နုိင္ငံေရးစနစ္အရပင္ ဖန္တီထားရန္လုိသည္။ အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ား ရွင္သန္ရပ္တည္ေနျခင္းသည္ အာဏာရအစိုးရမွသည္ အာဏာရွင္အစုိးရ အျဖစ္မကူးေျပာင္းနုိင္ရန္ ထိန္ခ်ဳပ္နုိင္ေရးအတြက္ အေရးၾကီးေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ျဖစ္သည္။ အာဏာခြဲေ၀ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၏ အသြင္သ႑ာန္လည္းျဖစ္သည္။ ဤကား ဒီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အတုိက္အခံ အင္အားစုမ်ား လုိအပ္ခ်က္အရ ပါ၀င္ေနျခင္းကို ညႊန္းဆုိးေနျခင္းျဖစ္သည္။ တျခားတဘက္တြင္ကား အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ား နုိင္ငံေရးအတုိက္အခံလုပ္ရာတြင္ အျပဳသေဘာေဆာင္ျခင္း သုိ႔မဟုတ္ အျခားနည္းလမ္း တသြယ္ျဖင့္ အေျဖကို ျပဆုိျခင္းျပဳရန္ လုိအပ္သည္။

အတုိက္အခံအင္အားစုမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ အာဏာရရွိေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာ အဖြ႔ဲအစည္းမ်ားျဖစ္ေပသည္။ အတုိက္အခံအင္အားစု အခ်င္းခ်င္းအၾကားတြင္ အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ နုိင္ငံေရးအရ သေဘာတူညီနုိင္ေသာအခ်က္ (Political Threshold) သည္ အာဏာရအစုိးရကို အတုိက္အခံလုပ္ျခင္း တမ်ိဳးတည္း မျဖစ္သင့္ပါ။ အာဏာရအစုိးရကို ျဖဳတ္ခ်ျပီးေနာက္ အတုိက္အခံ အင္အားစုမ်ား အာဏာရလာခ်ိန္တြင္ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္မည့္ အနိမ့္အုံးအဆင့္ နုိင္ငံေရးသေဘာတူညီမႈမ်ိဳး ရွိထားသင့္သည္။ ထုိသုိ႔ သေဘာတူညီမရွိဘဲ အတုိက္အခံ အင္အားစုမ်ား အာဏာရလာလွ်င္လည္း ၾကာၾကာမျမဲဘဲ အတြင္းပဋိမကၡမ်ားပင္ ၾကဳံေတြ႔နုိင္ေၾကာင္း နုိင္ငံတကာ အေတြ႔အၾကဳံမ်ားမရ အထင္အရွားေတ႔ြရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒိီမုိကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို အေထာက္အကူျပဳလုိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ ခုိင္မာေစလုိလွ်င္ အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေသာအတုိက္အခံလုပ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ အျခားနည္းလမ္းတသြယ္ျဖင့္ အေျဖကို ျပဆုိျခငး္နည္းျဖင့္ နုိင္ငံေရး အတုိက္အခံ လုပ္ျခင္းမွာလည္း ဒီမုိကေရစီက်င့္စဥ္ တရပ္ပင္ျဖစ္လာသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္။
ABSDF မွထုတ္ေ၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ ေလ့လာေရးစာစဥ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။