ခ်စ္ျခင္းၿပိဳင္ရာ ကာရန္ စကားထာ

by Han Thit Nyeim on Saturday, October 1, 2011 at 10:49am

 

ဒီတစ္ေခါက္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက “ကာရန္စကားထာ” ေတြပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ လူေတြျဖစ္ၾကတာေၾကာင့္ ခ်စ္ေရးႀကိဳက္ေရးေတြမွာ တည့္တိုးမေျပာဘဲ ပရိယာယ္ေတြသံုးၿပီး ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကေန ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ စကားထာေတြ အမ်ားစုကလည္း အပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေရးရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာမ်ားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကာရန္စကားထာ အမ်ားစုဟာ ခ်စ္မႈေရးရာဆီ ဦးတည္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူၾကတာမ်ားပါတယ္။


ေရွးေရွးက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ စကားထာ၊ ပေဟဠိ ဝွက္တဲ့ေနရာေတြမွာ အေတာ္ေလး အားသန္ပံုရွိၾကပါတယ္။ စကားထာေတြကို စဥ္းစားေတြးေခၚဉာဏ္ရင့္သန္ေစဖို႔နဲ႔ တစ္စံုတစ္ခုကို တိုက္႐ိုက္ တည့္တိုးႀကီး မေျပာခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ အသံုးျပဳေလ့ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ့ေရေျမ စားဝတ္ေနသဘာဝ၊ ယဥ္ေက်းမႈ အေလ့အထေတြနဲ႔အတူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးခ်ခဲ့ေသာ ျမန္မာမႈတစ္ရပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ဒီစကားထာေတြ၊ ပေဟဠိေတြကို တျခားလူမ်ိဳးျခား ဘာသာတစ္ခုခုကို နားလည္ေအာင္၊ ျမန္မာအရသာမပ်က္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။

ကာရန္စကားထာေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကာရန္ယူၿပီး ဖြဲ႕ဆိုၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ကာရန္တစ္ခုေနာက္ကို လိုက္မယ္ၿပီးယူမယ္ဆိုရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ အပ်ိဳလူပ်ိဳတို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္နီးစပ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အရာဝတၳဳ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဖြဲ႕ဆိုၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဥပမာ။ ။ “ေျပာလိုက္ပါကြယ့္ ရန္ျဖစ္ခ်ိန္”  ဆိုတာကို “ေပါလိုက္တာဟဲ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္” လို႔ မယူဘဲ “ေခ်ာမိုက္ပါတဲ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္” လို႔ ယူတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ (နမူနာေျပာတာပါ။)

ဒီလိုကာရန္ယူတဲ့ေနရာမွာ လံုးဝထပ္တူက်ေအာင္ ကာရန္ယူတာမ်ိဳးရွိသလို၊ ခ်ိတ္မိ႐ံုမွ် ကာရန္ယူတာမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။

ကာရန္ထပ္တူ
ဝွက္။ ။ စံပယ္ျဖဴပန္
ေဖာ္။ ။ အရြယ္တူၾကံ

ဝွက္။ ။ စပါး စကုျဗတ္။
ေဖာ္။ ။ မယား တစ္ခုလပ္။

ကာရန္ခ်ိတ္ဆက္႐ံုမွ်
ဝွက္။ ။ ေသတၱာထဲ ေၾကာင္ေအာ။့
ေဖာ္။ ။ မင္းႏွမ ငါေခ်ာ့/ ႏွမငိုေတာ့ ေမာင္ေခ်ာ့။

ဝွက္။ ။ ကၽြဲခ်ိဳေပၚ ငွက္ခါးဥ။
ေဖာ္။ ။ ကိုရင္ႏွစ္ပါး ရည္းစားလု။

ဒီလိုမ်ိဳး ကာရန္ယူတဲ့ေနရာမွာ ႐ိုင္းတဲ့ဘက္ကို မယူဘဲ ခ်စ္စရာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ ဘက္ကို ယူတာမ်ားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကာရန္စကားထာေတြဟာ ျမန္မာမႈနယ္ပယ္မွာ အထင္အရွားရွိၿပီးသား၊ တည္တံ့ၿပီးသား စကားထာေတြျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စကားထာေတြက ဆို႐ိုးစကားအျဖစ္ေတာင္ တြင္က်ယ္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားထာေတြဟာ အလြတ္က်က္ၿပီး မွတ္သားသိမ္းဆည္းသင့္တဲ့့ စကားထာေတြလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဝွက္။ ။ မက်ည္းသီး ေကာက္ေကြး ေလာက္ေလးႏွင့္ေဆာ္။
ေဖာ္။ ။ နင့္ႏွမ ဆံေတာက္ကေလး ေနာက္ေဖးကေမွ်ာ္။

ဝွက္။ ။ ဇာျခင္ေထာင္ မီးေလာင္ေပါက္တယ္။
ေဖာ္။ ။ မလာခ်င္ေပါင္ ညည္းေမာင္ေၾကာက္တယ္။

ဝွက္။ ။ ဘူးေကာင္းေတာ့ စင္ခံ
ေဖာ္။ ။ လင္ေကာင္းေတာ့ စံ

ဝွက္။ ။ ၾကက္ဆူပင္ ဓားေမာက္စိုက္
ေဖာ္။ ။ လင္လိုခ်င္ ဆံေတာက္ကိုက္။

ဝွက္။ ။ ငါး ငါးသေလာက္
ေဖာ္။ ။ မယား ဆံေတာက္

ဝွက္။ ။ ခ်ည္ေသး၍ ခ်ားမလည္
ေဖာ္။ ။ ငယ္ေသး၍ နားမလည္

ဝွက္။ ။ အေရွ႕ေတာင္႐ိုး ေနေျပာက္ထိုး ပုဆိုးဘယ္သူ ကာပါ့မယ္။
ေဖာ္။ ။ ကၽြန္မတို႔လို အ႐ုပ္ဆိုး အမ်ိဳးဘယ္သူ ေတာ္ပါ့မယ္။

ဝွက္။ ။ ေရေနာက္မွ ေအး။
ေဖာ္။ ။ အပ်ိဳေပါက္မွ ေမႊး။

ဝွက္။ ။ ဟိုေရွ႕က ဗ်ိဳင္းျဖဴ ပိတ္ထူနဲ႔လား။
ေဖာ္။ ။ နင့္ႏွမငါယူ စိတ္တူရဲ႕လား။

ဝွက္။ ။ ပြင့္ဖူးသဇင္ ပင္ထိပ္တင္ ပန္ေတာ္ဝင္ဝင္မို႔ ထူးလွတယ္။
ေဖာ္။ ။ သူ႔သမီးျဖဴစင္ တစ္ခါျမင္ လိုခ်င္လို႔လည္း ႐ူးရတယ္။

ဝွက္။ ။ ေတာင္ကကြင္းျပင္ ၾကက္သြန္ပင္၊ ေရျမင္တယ္ေလး တေဖြးေဖြး။
ေဖာ္။ ။ သူသမီးျဖဴစင္ တျပက္ (တခဏ) ျမင္၊ ခ်စ္ခ်င္တယ္ေလး တေရးေရး။

ဝွက္။ ။ ေရႊကူေရအိုး ေသာက္ေရအိုး ခ်ိဳးနားေလေလ ေအးေလေလ။
ေဖာ္။ ။ နင့္လိုလူမ်ိဳး စကားအိုး ႀကိဳးစားေလေလ ေဝးေလေလ။

ဝွက္။ ။ ျမစ္အေရွ႕ဘက္က ေရႊသမင္ရယ္ ပစ္ခ်င္ပါေပါ့ ျမားမရွိ။
ေဖာ္။ ။ အိမ္ႀကီးေပၚက အပ်ိဳစင္ရယ္ ခ်စ္ခ်င္ပါေပါ့ အားမရွိ။

ဝွက္။ ။ ျခင္ေထာင္ကဲလား စာမနား။
ေဖာ္။ ။ နင့္လိုရည္းစား ငါမထား။

ဝွက္။ ။ ေရလည္ေခါင္ စေလာင္းႀကီး။
ေဖာ္။ ။ နင္ငယ္ငယ္က ႏွာေခါင္းႀကီး။

ဝွက္။ ။ ထန္းငုတ္တို ေသတၱာဆြဲ။
ေဖာ္။ ။ အဟုတ္ကို ခ်စ္တာပဲ။

ဝွက္။ ။ ပုစြန္ က်စ္စာခဲ။
ေဖာ္။ ။ အလြန္ ခ်စ္တာပဲ။

ဝွက္။ ။ ဂဏန္း က်စ္စာခဲ
ေဖာ္။ ။ အရမ္း ခ်စ္တာပဲ။

ဝွက္။ ။ လိပ္ျပာကင္းခ်ီ ႐ိုးမေတာင္
ေဖာ္။ ။ အိပ္ရာခင္းသည္ မိုးကေမွာင္

ငယ္ငယ္က ဘုရားပြဲေစ်းသြားရင္း အၿငိမ့္ပြဲမွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ပ်က္တာ ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔က ကာရန္စကားထာေတြ အျပန္အလွန္ဖြက္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္က “ေဟ့... လိပ္ျပာကင္းခ်ီ ႐ိုးမေတာင္ ကြာ...” လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က... “အိပ္ရာခင္းသည္ ... အဲ... အဲ... ဘာလုပ္မွာတုန္းကြ... မင္း မညစ္ပတ္နဲ႔ကြာ” လို႔ ေျဖေတာ့ လူႀကီးေတြက ရယ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ့ သေဘာမေပါက္ေတာ့ ဘာရယ္ရမွန္းမသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့မွ ေမးတဲ့လူက “ဟ... မင္းဘာသာ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာ... လိပ္ျပာကင္းခ်ီ ႐ိုးမေတာင္ဆိုတာ... အိပ္ရာခင္းသည္ မိုးကေမွာင္ လို႔ ဆိုလိုတာ” လို႔ ေျပာသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာလည္း လူႀကီးေတြက ထပ္ရယ္ၾကျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ဘာကိုမ်ား ရယ္ၾကတာတုန္းေတြးၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရေတာပါ့ဗ်ာ။

ဝွက္။ ။ ဇလံုပန္းကန္ အနားလန္။
ေဖာ္။ ။ မတူမတန္ ျပန္သာျပန္။

ဝွက္။ ။ ပိႏၷဲဆူးညိဳ စားမခ်ိဳ အပင္အိုလို႔လားဗ်ာ။
ေဖာ္။ ။ သူ႔သမီးပ်ိဳ မေျပာလို ကိုယ့္မွာ ရည္းစားရွိလို႔လားဗ်ာ။

ဝွက္။ ။ ထန္းလ်က္ျဖဴဆုပ္  လမ္းမွာျမႇဳပ္။
ေဖာ္။ ။ နင္လိုလူစုတ္ ပါးကိုပုတ္။

ဝွက္။ ။ အုတ္ဖိုဘူတာ အရြယ္လွတယ္။
ေဖာ္။ ။ က်ဳပ္ကို ယူပါ သူငယ္မရယ္။

ဝွက္။ ။ ဥကၠံသံုးဆယ္ အရြယ္လွတယ္။
ေဖာ္။ ။ က်ဳပ္ျပန္အံုး(ဦး)မယ္ သူငယ္မရယ္။

ဝွက္။ ။ ေရႊပံုေတာင္ရင္း မံုညႇင္းခင္း ပြင့္ကင္းတစီစီ
ေဖာ္။ ။ နင့္လိုလူဖ်င္း ရစ္ကိုခင္း ျမင္းႏွယ္တဟီဟီ

ဝွက္။ ။ ဘူးပင္မွတ္လို႔ စင္ေပၚတင္ အပြင့္က ယားတတ္တယ္။
ေဖာ္။ ။ လူပ်ိဳမွတ္လို႔ အိမ္ေပၚတင္ တစ္ခုလပ္ႏွင့္ ညားတတ္တယ္။

ဝွက္။ ။ ေလွကားရင္းမွာ ဆန္ခါႏွင့္ေသာ့
ေဖာ္။ ။ ႏွမခ်င္းစာ မလာႏွင့္ေတာ့

ဝွက္။ ။ ေခ်ာင္းကိုပစ္၍ ျမစ္ကိုရွာ ေရသာမ်ား၍ ငါးမေတြ႕။
ေဖာ္။ ။ အေဟာင္းကိုပစ္၍ အသစ္ကိုရွာ ေနရာမ်ား၍ ၾကားမေစ့။

ဝွက္။ ။ အသီးကိုလို အပင္ခ်ိဳင္ရတယ္။
ေဖာ္။ ။ သမီးကိုလို အေမပိုင္ရတယ္။

ဝွက္။ ။ ပင္စိမ္းပင္ေအာက္ ေခ်ဖိုေရာက္၊ ေရာက္တဲ့ေခ်ဖို ေခ်ၿမီးတို။
ေဖာ္။ ။ အပ်ိဳအိမ္ေအာက္ လူပ်ိဳေရာက္ ေရာက္တဲ့လူပ်ိဳ လူစိတ္တို။

ဝွက္။ ။ ၾကက္မတြန္လို႔ မိုးမလင္း၊ ၾကက္ဖတြန္မ မိုးလင္း။
ေဖာ္။ ။ ေမာင့္နာမည္၊ အမည္ရင္း ေျပာပါအရွင္း (လင္း)

ဝွက္။ ။ ထားဝယ္ေခ်ာင္းမွာ ေဒါင္းေတြ႕တယ္။
ေဖာ္။ ။ ငယ္ကေပါင္းမို႔ ေအာက္ေမ့တယ္။

ဝွက္။ ။ ပိန္းပင္မွာေဖာ့ အင္းမွာေမွ်ာ့။
ေဖာ္။ ။ အိပ္ခ်င္ပါေပါ့ ဆင္းပါေတာ့။

ဝွက္။ ။ ပိန္းပင္မွာဖူး အင္းမွာျမဴး။
ေဖာ္။ ။ အိပ္ခ်င္ပါဘူး ဆင္းပါဘူး။

ေရွးေရွးအခါ လသာညေတြမွာ လူပ်ိဳေတြဟာ အပ်ိဳေတြရွိရာသြားၿပီး စကားစျမည္ေျပာရင္း စကားထာေတြ ဝွက္တတ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာဆိုရင္း ညည့္နက္လာတဲ့အခါ လံုမပ်ိဳေတြက “ပိန္းပင္မွာေဖာ့ အင္းမွာေမွ်ာ့” လို႔ ေျပာတယ္။ “အိပ္ခ်င္ပါေပါ့ ဆင္းပါေတာ့” လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီအခါ မျပန္ခ်င္ေသးတဲ့ ကိုလူပ်ိဳ ကာလသားေတြက “ပိန္းပင္မွာဖူး အင္းမွာျမဴး” လို႔ ျပန္ေအာ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔အထာနဲ႔ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ိဳ႕ ပညာရွင္ေတြက “စကားထာဆိုတာ စကား၏ အထာ” လို႔ ဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဝွက္။ ။ ေညာင္ပင္ပတ္လည္ ခ်ည္ခံုတည္၊ ေစ်းသည္မ,လား ခ်ည္ခ်လား။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ရွင္သစ္ကယ္ လူထြက္တယ္၊ ဆန္းတယ္လလား သည္လလား။

ဝွက္။ ။ ေပပင္ ေပဖူး ေပရြက္ခူး ေပဖူးဖက္ကေတာ့။
ေဖာ္။ ။ မလာစဖူး အလာထူး လူဦးပါေပါ့ ျပန္ပါေတာ့။

ဝွက္။ ။ ဝါးလံုးေခါင္းထဲ စာဝတီး။
ေဖာ္။ ။ ခ်စ္ခ်င္ပါရဲ႕ ရြာမနီး။

ဝွက္။ ။ ေစ်းတန္း ေခြးအူ။
ေဖာ္။ ။ ေပးစမ္း ေဆးတစ္႐ွဴ

ဝွက္။ ။ ဆီးမီးခြက္ရယ္ ေဂ်ာင္ဂ်င္။
ေဖာ္။ ။ ေဆးတံေသာက္ပါ ေမာင္ရင္။

ဝွက္။ ။ ေခြးမပိန္ပိန္ ခ်ံဳကိုတိုး အ႐ိုးက်ိဳးပါ့မယ္။
ေဖာ္။ ။ ေဆးလိပ္ကုန္မွာ မစိုးပါႏွင့္ အဖိုးေပးပါ့မယ္။

ဝွက္။ ။ ေခြးေတာက္ပင္ ဆီးျဖဴရြက္။
ေဖာ္။ ။ ေဆးေသာက္ခ်င္ မီးယူခဲ့။

ဝွက္။ ။ င႐ုတ္ပင္ ဆားတို႔။
ေဖာ္။ ။ အဟုတ္ပင္ သြားစို႔။

ဝွက္။ ။ စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ ထရံကာ။
ေဖာ္။ ။ တကယ္ခ်စ္ရင္ စာျပန္ပါ။

ဝွက္။ ။ ဆက္ရက္ပ်ံ ျခံမွာနား။
ေဖာ္။ ။  တစ္သက္ပန္ ၾကံမွာလား။

ဝွက္။ ။ သေျပပန္း တစ္ခက္ႏွစ္ခက္။
ေဖာ္။ ။ မေသြတမ္း တစ္သက္ႏွစ္သက္။

ဝွက္။ ။ ပဝါပါး မီးခဲထုပ္ေတာ့ ကၽြမ္းတတ္တယ္။
ေဖာ္။ ။ တစ္ရြာသား ရည္းစားလုပ္ေတာ့ လြမ္းရတတ္တယ္။

ဝွက္။ ။ ပဝါပါး ၾကက္သားထုပ္ေတာ့ စြန္းတတ္တယ္။
ေဖာ္။ ။ တစ္ရြာသား ရည္းစားလုပ္ေတာ့ လြမ္းရသည္။

ဝွက္။ ။ ဆက္ရက္ကိုး/သံုးေကာင္ အိုးထဲေလွာင္ အေတာင္ဘယ္သို႔ ခတ္မလဲ။
ေဖာ္။ ။ ညည့္နက္သန္းေခါင္ ေခြးကေဟာင္ အေမာင္ဘယ္က တက္မလဲ။

ဝွက္။ ။ ဟိုေရွ႕က ပိုးပဝါ က်ပ္စင္မွာထား ပိုးဟပ္စား။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ႀကီးလာတာ လိမ္းစရာ ေက်ာက္ပ်ဥ္မွာထား သနပ္ခါး။

ဝွက္။ ။ လက္ပံပင္ဖ်ား ေက်းကုလား၊ ေတာင္ဖ်ား တခါခါ။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ေရလူျခား တစ္ရြာသား စကားတဖြာဖြာ။

ဝွက္။ ။ ေရႊေတာင္ပံုလမ္း ပိုးမွ်င္တန္း ရက္ကန္းဘယ့္ႏွယ္ ယွက္မလဲ။
ေဖာ္။ ။ ငယ္ကမကၽြမ္း ႀကီးမွကၽြမ္း၊ အလြမ္းဘယ္လို ေျဖမလဲ။

ဝွက္။ ။ ၾကက္ဆူပင္ျမစ္ ပိုးခ်ည္ရစ္ အဆစ္တက္မွာ စိုးရတယ္။
ေဖာ္။ ။ ငယ္ကမခ်စ္ ႀကီးမွခ်စ္ အခ်စ္ပ်က္မွာ စိုးရတယ္။

ဝွက္။ ။ အေသဝနာစ ဗာလနံ။
ေဖာ္။ ။ (က) မေသခ်ာသမွ် ငါမျပန္ (ခ) အေျဖမပါသမွ် ငါမျပန္။

ဝွက္။ ။ ခေမာက္ဖ်ား စပါးသီး။
ေဖာ္။ ။ သေဘာက္သား စကားႀကီး။

တခ်ိဳ႕လူပ်ိဳကာလသားေတြက အပ်ိဳအိမ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းသလို “အေသဝနာစ ဗာလနံ” လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီညေတာ့ မင္းဆီက ခ်စ္အေျဖမမရသေရြ႕ “မေသခ်ာသမွ် ငါမျပန္” လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ေကာင္မေလးကလည္း “ခေမာက္ဖ်ား စပါးသီး = သေဘာက္သား စကားႀကီး” ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာပါသတဲ့။ လူပ်ိဳေတြက “ေစ်းတန္း ေခြးအူ = ေပးစမ္း ေဆးတစ္႐ႈ” လို႔ေျပာရင္ အပ်ိဳေတြက “ေခြးေတာက္ပင္ ဆီးျဖဴရြက္ = ေဆးေသာက္ခ်င္ မီးယူခဲ့” ဆိုၿပီးလည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာနဲ႔ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတာပါပဲ။

ဝွက္။ ။ သံပုရာသီးလံုးလွ ပင္ထက္က်၊ ေမႊးစတႀကိဳင္ႀကိဳင္။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ေရလူလွ ေမးမရ၊ ေငးစြတမိႈင္မိႈင္။

ဝွက္။ ။ သစ္ပင္ခြၾကား ျမက္ထံုးထား၊ ငါ့ႏြားဘယ့္ႏွယ္ စားပါ့မယ္။
ေဖာ္။ ။ ခ်စ္သူရည္းစား ေနာက္ကထား၊ စကားဘယ့္ႏွယ္ ေျပာပါ့မယ္။

ဝွက္။ ။ လင့္စင္စပါး စာမစား၊ အဖ်ားစိမ္းလဲ့လဲ့။
ေဖာ္။ ။ နင့္ျပင္ရည္းစား ငါမထား ဘုရားစူးပါ့ကြယ္။

ဝွက္။ ။ ငါပိန္စပါး အဝယ္မွား၊ ဇလားနဲ႔လား တင္းနဲ႔လား။
ေဖာ္။ ။ ခ်စ္သူရည္းစား ေနာက္မွာထား။ မယားပါသလား သားပါသလား။

ဝွက္။ ။ စံပယ္ျဖဴပန္ေသာ ဘုရားမေမ့ႏွင့္။
ေဖာ္။ ။ အရြယ္သူၾကံေသာ စကားေကၽြးႏွင့္။

ဝွက္။ ။ ငွက္ေပ်ာဆင္အံ ဖက္စိမ္းခံ၊ ညႇာတံမေသးပါေစႏွင့္။
ေဖာ္။ ။ ဧကန္အမွန္ ခ်စ္လို႔ၾကံ၊ အျမန္မေႏွးပါေစႏွင့္။ (မွတ္ခ်က္။ ဆင္အံ = ငွက္ေပ်ာသီးနာမည္)

ဝွက္။ ။ မေရာင္းရ အိုးႏွင့္ဖ်ာ။
ေဖာ္။ ။ တေပါင္းလ ခိုးလွည့္ပါ။

ဝွက္။ ။ ေတာင္တန္းေပၚက ႏြယ္သာကီ။
ေဖာ္။ ။ (က) ေမာင္ထမ္းေခၚမယ္ဗ် ဆယ္နာရီ။ (ခ) ေမာင္ထမ္းေခၚမွ မယ္လာမည္။

ဝွက္။ ။ ကန္ႀကီးပတ္လည္ ကန္စြန္းႏြယ္၊ ကန္လယ္က်မွ အၫြန္႔ရ။
ေဖာ္။ ။ ရြာႀကီးပတ္လည္ မယားလယ္၊ ရြာလယ္က်မွ မယားရ။

ဝွက္။ ။ ေတာင္ႀကိဳေတာင္ၾကား ေပါက္သည့္ဝါး အဖ်ားခပ္သြယ္သြယ္။
ေဖာ္။ ။ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကား ေမြးသည့္သား စကားခပ္ႂကြယ္ႂကြယ္။

ဝွက္။ ။ စားေကာင္း မေကာင္း ဟင္းနည္းမွသိ။
ေဖာ္။ ။ မယားေကာင္းမေကာင္း ဆင္းရဲမွသိ။

ဝွက္။ ။ ေသတၱာထဲမွာ ႀကိဳး႐ႈပ္။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ရင္လာ မိုးခ်ဳပ္။

ဝွက္။ ။ ေသတၱာထဲမွာ ႀကိဳးရွင္း။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ရင္လာ မိုးလင္း။

ဝွက္။ ။ ေသတၱာထဲမွာ ႀကိဳးတစ္ေခြ။
ေဖာ္။ ။ ေမာင္ရင္လာ မိုးကေစြ။

ဝွက္။ ။ ကြမ္းရြက္ႏွင့္ဆား။
ေဖာ္။ ။ လြမ္းလ်က္ႏွင့္သြား။

ဝွက္။ ။ ျခင္းၾကားထဲ ကြမ္းခ်။
ေဖာ္။ ။ စဥ္းစားလည္း လြမ္းရ။

ဝွက္။ ။ ကၽြန္းတံုးေၾကာင္ေလွ်ာက္။
ေဖာ္။ ။ လြမ္းတုန္းေမာင္ေရာက္။

ေရွးတုန္းက ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ စိတ္တို၍ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတတ္ေသာ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ ထိုအပ်ိဳႀကီးကို ခ်စ္ခင္စံုမက္တဲ့ လူပ်ိဳႀကီးက သူငယ္တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္မွ စ၍ ေရာက္လာကာ အပ်ိဳႀကီး ရက္ကန္းခတ္တဲ့ေနရာနားမွာ လာထိုင္ၿပီး ရက္ကန္းစင္မွာ ထြန္းထားတဲ့ မီးတိုင္မွ မီးက်ီခဲေတြကို ဆြေပးျခင္း၊ ရက္ကန္းစင္မွ ခ်ည္ျပတ္မ်ားကို ဆက္ေပးျခင္း စတာေတြနဲ႔ ကူညီေပးပါသတဲ့။

အဆိုပါ အပ်ိဳႀကီးကလည္း လူပ်ိဳႀကီးကို တြယ္တာစိတ္ ရွိသည့္အတိုင္း တစ္ရက္ လူပ်ိဳႀကီးသူ႔ထံ ေရာက္လာလာခ်င္းမွာပဲ “ကၽြန္းတံုးေၾကာင္ေလွ်ာက္” ဟု ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ “လြမ္းတုန္းေမာင္ေရာက္” ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ကို မသိေသာ လူပ်ိဳႀကီးက ႐ိုးအစြာျဖင့္... “ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေၾကာင္၊ ေနရာရွားလိုက္တာ ကၽြန္းတံုးေပၚ တက္ေလွ်ာက္ရတယ္” ဟု ျမည္တြန္ပါသတဲ့။

ဒါတင္မက အဆိုပါ လူပ်ိဳႀကီးက အျခားေသာ ကာလသားေတြလို စကားထားဝွက္ျခင္း၊ ပေဟဠိဖြက္ျခင္း စတဲ့ (အဲဒီေခတ္က စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့) အရာေတြကိုလည္း ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ မေျပာတတ္ေခ်ဘူးသတဲ့။ (ဒါေၾကာင့္ပဲ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာေနမယ္။) ဒီေတာ့ အပ်ိဳႀကီးခမ်ာ ဆက္လက္ဧည့္ခံဖို႔ ၿငီးေငြ႕ငိုက္ျမည္းလာပါသတဲ့။ လူပ်ိဳႀကီးကလည္း စကားမစႏွင့္ သန္းေခါင္ၾကက္တြန္သံပင္ ၾကားရခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါသတဲ့။

သန္းေခါင္ၾကက္တြန္သံကို ၾကားတာနဲ႔ အပ်ိဳႀကီးဟာ အၾကံထုတ္ၿပီး လူပ်ိဳႀကီးကို စကားစတင္လိုက္တယ္။

“ေမာင္ႀကီရဲ႕... ၾကက္ေတြ တြန္ကုန္ပါေရာ့လား... ဘာၾကက္မ်ား ပါလိမ့္ေတာ္...”

အပ်ိဳႀကီးက ပရိယာယ္ႏွင့္ ေမးသည္ကိုလည္း မရိပ္မိ၊ သူ႔ကို ျပန္ေစလိုသည္ကိုလည္း မသိရွိေသာ လူပ်ိဳသိုးႀကီး ခမ်ာ အပ်ိဳႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳစြာ ေျဖသတဲ့။

“အင္း... ေညာင္ကန္ၾကက္လား၊ တညင္ၾကက္လား တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္မေပါ့...”

ထိုအခါ အပ်ိဳႀကီးသည္ လူပ်ိဳႀကီး၏ မသိသားဆိုးရြားမႈကို သည္းမခံႏိုင္သည့္အျပင္ လူကလည္း အိပ္ငိုက္လာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္ လူပ်ိဳႀကီး၏ မ်က္ႏွာကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ေျပာသတဲ့။

“အခ်ိန္ကို သိခ်င္လို႔ ေမးတာ ေတာ္ေရ႕... ကိုင္း သိၿပီလား”

အဲဒီလို အပ်ိဳႀကီးက ခပ္ဆပ္ဆပ္ႏွင့္ တိတိလင္းလင္းႀကီး ေျပာခ်လိုက္တာႏွင့္အတူ အပ်ိဳႀကီး၏ ေဒါသတႀကီး မ်က္ႏွာထားကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးခမ်ာ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸာယ္ကို ရိပ္မိသည့္္ပမာ မ်က္ႏွာထား ခ်ိဳသာစြာႏွင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖပါသတဲ့ဗ်ာ။

“ေအာ္... အခ်ိန္ကိုေမးတာလား၊ သိပါဘူးဗ်ာ။ ေမာင္ႀကီးက မ်ိဳး႐ိုးကိုေမးတယ္မွတ္လို႔။ အခ်ိန္ဆိုရင္ ဘာရွိမွာလဲ။ ဒီေကာင္အသံေသးေသးေလး ရွိေသးတာပဲ။ အလြန္ဆံုး တစ္ပိႆာထက္ မပိုပါဘူး...”

အထက္က ျဖစ္ရပ္ေလးမ်ိဳးကိုပဲ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းက ေလဘာတီမျမရင္ဆိုဖို႔ ေရးေပးတဲ့ “ႏွစ္ပိႆာခြဲ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းထဲမွာလည္း ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုထားပါေသးတယ္။

အ႐ုဏ္က်င္းပါေပါ့
လင္းၾကက္ကယ္ ေရႊေတာင္ပံ
ႏွက္သံျပင္း ယြင္းတဲ့ခ်ိန္ေနာ္
တြန္သံေပး ေဝးနီးေခၚ တေၾကာ္ေၾကာ္
အခန္႔သင့္ သူျပန္လာေသာ္
ဒါက ဘာၾကက္တုန္းလို႔
ခပ္ေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေမးလိုက္ရင္ေနာ္
စစ္တေကာင္းၾကက္ႀကီးပါကြာ
အခ်ိန္မနည္းေပါင္
ႏွစ္ပိႆာခြဲေလာက္ေတာ့ ႐ိွမေပါ့ ေျဖပံုေပၚ။

ျမန္မာ့႐ိုးရာ စကားထာ စာအုပ္မွာပါတဲ့ ေဒၚၾကည္ဦးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေလးနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။

“အမယ္လည္း စိတ္တူ၊ ပ်ိဳ႕သည္းအူ ေရႊႏြယ္႐ိုး၊ စိုးပိုင္ခဲ့သူ” မ်ားအဖို႔ေတာ့ ဒီလို စကားထာဝွက္ျခင္းဓေလ့သည္ စိတ္၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ သာယာမႈအရသာေလးမ်ားကို ရေစသည္။ ခ်စ္သူအခ်င္းခ်င္း မေထ့တေထ့ ေငါ့လံုးကေလးမ်ားႏွင့္ ကလူက်ီစယ္မႈကေလးမ်ားသည္ မိဘေမာင္ဖြားမ်ား၏ မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ခ်စ္ေသာသူခ်င္း၏ ႏွလံုးသားမ်ားကို သာယာၾကည္ႏူးေစသည္။ မည္သို႔ေသာ မွားယြင္းမႈမ်ားကို ဖန္တီးခြင့္မရသည္ျဖစ္၍ ေရွးလူတို႔၏ ဓေလ့ထံုးစံသည္ မမွားအပ္ေသာ တရားကို ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္း ကာကြယ္ေပးျခင္းျဖင့္ လုလင္၊ လံုမပ်ိဳတို႔၏ ကိုယ္က်င့္တရားကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေစသည့္ အလြန္အဖိုးထိုက္ေသာ ျမန္မာမႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။

ေမတၱာျဖင့္
ဟန္သစ္ၿငိမ္
....................................................................

ကိုးကား၊ မွီျငမ္း

• ျမန္မာ့႐ိုးရာ စကားထာမ်ား၊ ၾကည္ဦး
• ျမားနတ္ေမာင္ ပေဟဠိ (၁၊ ၂)၊ လြဏ္းေမာင္
• ခရီးေဆာင္ ျမန္မာအဘိဓာန္၊ ျမန္မာစာအဖြဲ႕ ဦးစီးဌာန
• http://myanmarsar.zaung.net/
• http://myomamusic.com/

....................................................................

Related Posts:

ကမခ် စကားထာ
တီထြင္ဖြဲ႔ရာ ခ်စ္စကားထာ
ဟိန္သစ္ျငမ္တဲ့ ဟန္သစ္ၿငိမ္
ဟန္သစ္ၿငိမ္ရဲ႕ ဟိန္သစ္ျငမ္
ျမန္မာ ဒါဗင္ခ်ီကုဒ္