ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရး၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္မ်ား အခန္း (၃) ၊ အပိုင္း(၂)

ျပဳိင္ဖက္ကင္းမဲ့ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ

          နုိင္ငံေတာ္၏ အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ကုိ ပထမပိုုင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသကဲ့သုိ႔ (အင္အားခ်နဲ႔၍ အရည္အ ခ်င္းမျပည့္မီသည့္နုိင္ငံမဟုတ္ဘဲ) စနစ္က်နမွန္ကန္သည့္ နုိင္ငံေတာ္တစ္ရပ္သည္ သတ္မွတ္ ထားေသာ ပုိင္နက္တစ္ခုတြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ လူတုိ႔အေပၚ၌ သက္ေရာက္မႈရွိသည့္ ျပိဳင္ဖက္မဲ့ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ကုိပုိင္ဆုိင္သည္။ ဤသုိ႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ နုိင္ငံေတာ္ကုိယ္၌က တုႏႈိင္းမဲ့စြာ စြမ္းပကား ၾကီးေန၍ မဟုတ္ပါ။ နိုင္ငံေတာ္ အာဏာတြင္ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ လည္းေကာင္း၊ သဘာ၀အရလည္းေကာင္း ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားရွိပါသည္။

ဥပမာဆုိရေသာ္ ဒီမုိကေရစီနုိင္ငံတုိ႔တြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အား ဥပေဒေဖာ္ကဖ်က္မႈ တစ္ခုခုအတြက္ သမာသမတ္က်ေသာ တရားစီရင္မႈ တစ္စံုတစ္ရာမျပဳလုပ္ဘဲ၊ အျပစ္ေပးပုိင္ခြင့္မရွိေအာင္ နုိင္ငံေတာ္အာဏာကုိ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ ကန္႔သတ္ထားပါသည္။ သဘာ၀အကန္႔အသတ္ဟုဆုိရာတြင္ ရုပ္၀တၱဳပုိင္းဆိုင္ရာႏွင့္ စီးပြားေရးပုိင္းဆုိင္ရာ အကန္႔အသတ္မ်ားကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ အၾကင္နာတရားႏွင့္အျပည့္စံုဆံုး နုိင္ငံေတာ္ တစ္ရပ္သည္ပင္ နုိင္ငံတကာနားလည္မႈကုိ ျမွင့္တင္ရန္အလုိ႔ငွာ နုိင္ငံသားတုိင္းအား အထူးတန္းခရီးစဥ္ျဖင့္ ကမၻာတစ္ပတ္ ပုိ႔ေဆာင္ရန္မတတ္နုိင္သကဲ့သုိ႔ အၾကင္နာတရားအကင္းမဲ့ဆံုး နုိင္ငံေတာ္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ နုိင္ငံသားတုိ႔အား သူတုိ႔၏ လက္ခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ ဧ၀ရက္ေတာင္ ထက္ပုိျမင့္ေသာ ေတာင္တစ္လံုးကုိ ေျမဖုိ႔ တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ အမိန္႔မေပးနုိင္ပါ။ ဤသုိ႔ျပဳလုပ္ေစရန္ အခ်ိန္ႏွင့္လုပ္အားတုိ႔ လုိအပ္သည့္အေလ်ာက္ နုိင္ငံ၏အရင္းအျမစ္တုိ႔ကုိ ျဖဳန္းတီးပစ္ရာေရာက္မည့္အျပင္ ထုိေတာင္အတုသည္လည္း ျပိဳက်ပ်က္စီးသြားနုိင္ ပါေသးသည္။

          နုိင္ငံေတာ္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကုိ ျပိဳင္ဖက္မရွိ ပုိင္ဆုိင္ရျခင္းမွာ အထက္တစ္ေနရာ တြင္ဆုိခဲ့သည့္ ဥပေဒျပဳေရး၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရးဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ရန္ လုိအပ္ေသာ အခြင့္အာဏာႏွင့္ အရင္းအျမစ္တုိ႔ကုိ နုိင္ငံေတာ္တစ္ခုတည္းကသာ ပုိင္ဆုိင္ေစရန္ျဖစ္သည္။ နိုင္ငံ တစ္နိုင္ငံတည္း အတြင္းတြင္ ထိုလုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို ယွဥ္ျပဳိင္ေဆာင္ရြက္မည့္ ျပဳိင္ဖက္မ်ားကို နိုင္ငံေတာ္ က ခြင့္မျပဳပါ။ ထိုထက္ ပုိ၍ဆိုရလွ်င္ ထိုလုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားသည္။ နိုင္ငံေတာ္က တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအျဖစ္ ပါ၀င္ေသာ ပမာဏၾကီးမားသည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးၾကီးပါသည္။ စနစ္က်န၍ ေတာင့္တင္းေသာ နိုင္ငံေတာ္တစ္ရပ္ မရွိဘဲနဲ႔ ေခတ္မွီတိုုးတက္ေသာ စက္မႈနိုင္ငံၾကီးတစ္ခု တည္ေထာင္ရန္ ဆိုသည္မွာ စိတ္ကူး၍ပင္ မျဖစ္နိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။

          “အာဏာ” ဆိုေသာ စကားရပ္နွင့္ ပတ္သက္၍ ပိုမို၍ရွင္းလင္းပါအ့ံ။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္သည္ အာဏာသံုး၍ ခိုင္းေစျခင္း ခံရသည္ဟုဆိုလွ်င္ အဆုိပါပုဂၢိဳလ္အေနျဖင့္ လြတ္လပ္သည့္ အေနအထားတစ္ရပ္ တြင္ မိမိ၏စိတ္သေဘာအေလ်ာက္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္မွ ေဆာင္ရြက္မည္ျဖစ္သည့္ ကိစၥတစ္ရပ္ကို အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစခံရသည့္သေဘာ သက္ေရာက္ပါသည္။ နိုင္ငံေတာ္သည္ အခ်ဳပ္အျခာအဏာကို ျပဳိင္ဖက္မဲ့စြာပိုင္ဆိုင္ သည္ဟုဆိုရာ၌ ဓါးျပမ်ားက ဓါးနွင့္ေတ့ကာ အတင္းအက်ပ္ ပစၥည္းေတာင္းသကဲ့သို႔၊ နိုင္ငံသားတို႔က လုပ္ကိုင္ ရန္ဆႏၵမရွိသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကို အျမဲမျပတ္ ဖိအားေပး၍ အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစသည္ဟု အဓိပၸါယ္            မသက္ေရာက္ပါသည္။

          စင္စစ္ ဥပေဒေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားနွင့္ ၾကံဳလာတဲ့အခါမွသာ နိုင္ငံေတာ္က အာဏာသံုး၍ ၀င္ေရာက္စြက္ ဖက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ- ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သူတစ္ေယာက္အား သမာသမတ္က်ေသာ တရားစီရင္မႈျဖင့္ အျပစ္ရွိေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ျပီးသည့္ေနာက္မွ ထိုက္သင့္ေသာ ျပစ္မႈကို ထိုသူက်ခံေစရန္ အာဏာသံုး၍ ေဆာင္ ရြက္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ အခြန္ေရွာင္သူမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္သူမ်ား၊ ဥပေဒျပဳအဖြဲ႕ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စစ္မႈမထမ္းမေနရ ဥပေဒကို ေဖာက္ျပန္သူမ်ားနွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္လည္း ဤသို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ နိုင္ငံတို႔တြင္ရွိေသာ ဥပေဒကို ေလးစားသည့္ နိုင္ငံသားအမ်ားစုသည္ သူတို႔အေနျဖင့္ နိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ အတုတ္မ်ားစြာ ေပးေဆာင္ေနရသည္ဟု ခံစားေကာင္းခံစားရဖြယ္ ရွိသည့္တိုင္ သူတို႔၏ ေနစဥ္ဘ၀ကို အတင္း အက်ပ္ ခ်ဳပ္ထိန္းခံေနရသည္ဟု မယူဆၾကပါ။ သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတာ္က အာမခံထားသည့္ လြတ္လပ္မႈနွင့္ လံုျခံဳမႈတို႔ကို ခံစားေနၾကရျပီး ဤအရာတို႔မွ ကင္းလြတ္၍လည္း မေနနိုင္ၾကပါ။ နိုင္ငံေတာ္၏ အာဏာသည္ အစဥ္အျမဲ တည္ရွိေနေသာ္လည္း လူမ်ားစုတို႔အေနျဖင့္ အခ်ိန္နွင့္အမွ် သတိထားမိေနသည္ မဟုတ္ဟူ၍ ဖံုးဖိထားဘိသကဲ့သို႔ ရွိေနပါသည္။ “တရားဥပေဒ၏ ဓါးသြားသည္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဓါးအိမ္ထဲတြင္ ရွိေန၏” ဆိုသည့္ ဂ်ပန္စကားပံု တစ္ခုကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ တရားဥပေဒကို လိုက္နာေလ့ ရွိသည့္ နိုင္ငံသားတို႔၏ဘ၀ကို ရံဖန္ရံခါတြင္ နိုင္ငံေတာ္အာဏာက သက္ေရာက္စူးရွေလ့ ရွိပါသည္။ ဥပမာအား ျဖင့္ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းထက္ ပို၍ေမာင္းနွင္မႈေၾကာင့္ ေမာင္ေတာ္ယာဥ္ရဲ၏ ဒဏ္ေငြခ်မွတ္ခံရေသာ ယာဥ္ေမာင္း သူ၏ သာဓကမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။

နိုင္ငံေတာ္အာဏာသည္ အၾကြင္းမဲ့အာဏာေပေလာ

        ဤေမးခြန္းသည္ အတန္ငယ္ခက္ခဲေသာ ေမးခြန္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေရးတြင္ နိုင္ငံ ေတာ္အာဏာနွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးသျဖင့္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဘ၀မ်ားတြင္ နိုင္ငံေတာ္က ၀င္ေရာက္ဖြက္ဖက္ျခင္း နွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးတင္းက်ပ္ေသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ား ထားရွိသည့္တိုင္ေအာင္ အလြန္ ဒီမိုကေရစီနည္းက် အုပ္ခ်ဳပ္ပါသည္ ဆိုေသာ နိုင္ငံေတာ္မ်ားသည္ပင္ ပံု႑ာန္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရွိေသာ အၾကြင္းမဲ့အာဏာကို ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္ဟု ကၽြနု္ပ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ ဥပမာတစ္ခုအေနျဖင့္ ဖခင္တစ္ဦး၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္နွင့္ နုိင္ငံေတာ္၏လုပ္ပိုင္ခြင့္တို႔ အၾကားရွိ ၀ိေရာဓိတစ္ရပ္ကို တင္ျပလိုပါသည္။ တရုတ္ ဒႆနိက ပညာရွင္ ကြန္ျဖဴးရွပ္ (Confucius ၅၅၁-၄၇၉ ဘီစီ) ေရးသားေသာ “အနာလတ္စ္” (Analects) တြင္ နိုင္ငံျခား သားတစ္ဦးက သူ၏နိုင္ငံတြင္ လူတို႔သည္ တရားဥပေဒကို ေလးစားလွသည္ျဖစ္ရာ တရားရံုးေတာ္၌ သားျဖစ္သူ ကပင္ ဖခင္ကိုဆန္႔က်င္၍ ထြက္ဆိုနိုင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသည္ကို မိမိၾကားခဲ့ရ၍ အံ့ၾသထိတ္လန္႔မိသည္ဟု ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ပါသည္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္၏ အျမင္အရ သားေကာင္းသားျမတ္ တစ္ဦးအေနျဖင့္ ဖခင္ျဖစ္သူအား တရား ဥပေဒအရ အေရးယူခံရျခင္းမွ ကာကြယ္သင့္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိသားစု၏ သေဘာသ ဘာ၀သည္ နိုင္ငံေတာ္၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ထက္ ပို၍ျမင့္သည္ဟု ကြန္ျဖဴးရွပ္က ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္သစ္ နိုင္ငံေတာ္တို႔တြင္မူ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ပါသည္။ တရားရံုးေတာ္တြင္ မိသားစု၀င္ အခ်င္းခ်င္းဆန္႔က်င္္ထြက္ဆိုမႈကို တားျမစ္သည့္ ဥပေဒမ်ား ရွိနိုင္ေသာ္လည္း နိုင္ငံသားတို႔အေနျဖင့္ တရားဥပေဒနွင့္ ယွဥ္လာလွ်င္ မိသားစု၏ သစၥာကို အနစ္နာခံရတတ္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကိုျဖစ္သူက လူသတ္မႈက်ဴးလြန္သည္ကို ညီျဖစ္သူက သိလ်က္နင့္ ဖံုးကြယ္ထားလွ်င္ ၄င္းအေနနွင့္ ထိမ္ခ်န္မႈျဖင့္ အေရးယူခံရဖြယ္ ရွိပါသည္။

 အျခားဥပမာတစ္ခုမွာ ကေလးသူငယ္တို႔အား မိဘတို႔ကနွိပ္စက္သည့္ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ အၾကင္နာ တရားေခါင္းပါးသည့္ မိဘအခ်ိဳ႕သည့္ ကေလးသူငယ္မ်ားအား ျပင္းထန္စြာ ရိုက္နွက္ျခင္း၊ အစာေရစာ အငတ္ ထားျခင္း အခန္းငယ္မ်ားတြင္ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းနွင့္ အဆံုးစြန္အားျဖင့္ သတ္ျဖတ္ပစ္သည္အထိ ျပဳမူၾကပါ သည္။ အံ့အားသင့္စရာတစ္ခုမွာ ေရွ႕ေခတ္ေရာမနိုင္ငံတြင္ မိသားစု၏ဖခင္ (pater families) ျဖစ္သူက ဆႏၵျပင္းျပလြန္းလ်င္ မိမိ၏သားသမီးမ်ားကို ကြပ္မ်က္(သတ္ျဖတ္) ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဆိုေသာ ျဖစ္ရပ္ပင္။ တစ္အား ျဖင့္ သားသမီးမ်ားသည္ ဖခင္၏ ကိုယ္ပုိင္ပစၥည္းျဖစ္သည္ ဆိုေသာ သေဘာပင္တည္း။ ကေလးသူငယ္မ်ား အား နွိပ္စက္ကလူျပဳသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားအပါအ၀င္ အိမ္တြင္းေရး မွန္သမွ်သည္ အာဏာပိုင္တို႔နွင့္ မသက္ဆိုင္ ဆိုသည့္ အယူအဆမ်ိဳး ကမၻာအနွံ႕တြင္ ရာစုနွစ္မ်ားစြာနွင့္ ခ်ီ၍ တည္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။

          သို႔ေသာ္ ဤစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးသည္ ယေန႔ေခတ္အဖို႔ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ မသိနားမလည္ေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားကို မိဘတို႔က ရက္စက္စြာနွိပ္စက္ျပဳမူသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ ဥေရာပ၊ ေျမာက္အေမရိကနွင့္ အာရွနိုင္ငံတို႔တြင္ပါ နိုင္ငံေတာ္အာဏာအား အသံုးျပဳကာ မိသားစုဘ၀ကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ အေရးယူမႈမ်ား ရွိလာျပီ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီနုိင္ငံမ်ားတြင္ ကေလး သူငယ္မ်ားအပါအ၀င္ နိုင္ငံသားတို႔၏ အခြင့္အေရးသည္ အေရးအၾကီးဆံုးျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည့္အား ေလ်ာ္စြာ ယင္းအခြင့္အေရးတို႔အား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကို မိသားစုတစ္စုအတြင္း၌ မိဘမ်ားရရွိၾကသည့္ ရပိုင္ခြင့္ထက္ပို၍ အေလးထားေဆာင္ရြက္ေနရျပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်း၍ လူသားဆန္သည့္ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းတစ္ရပ္ တည့္တံ့ေရးအတြက္ မရိွမျဖစ္ လုိအပ္သည့္ ကိစၥရပ္မ်ား၊ ဥပမာ လူတစ္ဦးခ်င္း၏ ရပိုင္ခြင့္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ နိုင္ငံအား က်ဴးေက်ာ္လာမည့္ တိုင္းတပါးရန္သူမ်ားအား တြန္လွန္ကာကြယ္ျခင္း၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ကူးစက္ေရာဂါတို႔ေဘးမွ နိုင္ငံသားတို႔အား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းနွင့္ လူတစ္ဦးခ်င္း သို႔မဟုတ္ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုလံုးအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးၾကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ ေဆာင္ရြက္ရသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ နိုင္ငံေတာ္၏အာဏာသည္ အၾကြင္းမဲ့ သို႔မဟုတ္ ထိုမွ်နီးပါး ရွိေနျပီဟု ယူဆနိုင္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသို႔ဆိုျခင္းအားျဖင့္ နိုင္ငံေတာ္ထံတြင္ အရာခပ္သိမ္းနွင့္ ပတ္သက္၍ နွစ္သက္သလို ေဆာင္ရြက္နိုင္သည့္ အခြင့္အာဏာမ်ိဳး တရား၀င္ရွိေနသည္ဆိုသည့္သေဘာ မသက္ေရာက္ပါ။ နိုင္ငံေတာ္ အေနျဖင့္ ရက္စက္ေသာမိဘမ်ား၏ လက္၀ယ္ရိွကေလးသူငယ္မ်ားကို တရား၀င္ကယ္ဆယ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသည္ ဆိုျခင္းသည္ ၁၉၇၅ ခုနွစ္မွ ၁၉၇၈ ခုနွစ္ အတြင္း၌ ကေမၻာဒီးယား ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ မိသား စု၏ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ပ်က္ယြင္းေစလိုသည့္သေဘာျဖင့္ ကေလးသူငယ္တိုင္းကို မိဘမ်ားနွင့္ အတင္းအဓမၼ ခြဲခြာထား ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဆိုသည့္ သေဘာမ်ိဳးမသက္ေရာက္ပါ။ 

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။  

ကက္နက္ေအ မက္ေကးေရးသား၍ ေဒါင္းညိုဘာသာျပန္ဆိုေသာ
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရး၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္မ်ား စာအုုပ္မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။