ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဘယ္ဆီမွာ...?

အိုေသြးနဲ႔ ေအေသြးအမ်ဳိးစား လူႏွစ္ဦးရဲ႕မီတာ(၅ဝဝဝ)အေျပးျပိဳင္ပဲြမွာ
ပညာရွင္တခ်ဳိ႕က စစ္တမ္းေကာက္ယူခဲ့ၾကတယ္။ စစ္တမ္းအရ လမ္းတစ္ဝက္မွာ အိုေသြးသမားက
“ေကာင္းလိုက္တာ.. မီတာ(၃ဝဝဝ)ေတာင္ ငါေျပးခဲ့ျပီ” လို႔ ေျပာတယ္။ ေအေသြးသမားက
“ဟင္း.. မီတာ(၂ဝဝဝ)ေတာင္ လိုေသးတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အေကာင္းဖက္ကို ေတြးေတာျခင္း (Positive thinking) ကို တေျဖးေျဖး
ေမြးျမဴလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။



ကေလးေတြနဲ႔ ညစာစားတိုင္း ကြ်န္မဟာသေတြ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
မိသားစုထမင္း၀ိုင္းေလး စိုစိုေျပေျပျဖစ္လာတဲ့အျပင္ ထမင္းစားျမိဳင္ခဲ့ၾကျပီး
ကေလးေတြ ခႏၶာဖြံ႔ျဖိဳးဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူျပဳခဲ့တယ္။ ထမင္းဟင္းေတြ
မေတာ္တဆေမွာက္ခဲ့ရင္လည္း သူတို႔ကို ကြ်န္မ မဆူခဲ့ဘူး။ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရင္
မေမွာက္ႏိုင္ဘူး၊ ေမွာက္ခဲ့ရင္လည္း ဘယ္လို သိမ္းက်ဴံးရမယ္ဆိုတာကိုပဲ
ကြ်န္မသင္ခဲ့တယ္။ ဒါမွ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သူတို႔ဘာသာ လုပ္တတ္သြားလိမ့္မယ္။


တစ္ခါက ကေလးေတြ ထမင္းစားေနတုန္း ကြ်န္မဟင္းရည္တစ္ခြက္ သယ္လာတယ္။
ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဟင္းရည္က စားပဲြေပၚမွာ ေမွာက္သြားခဲ့တယ္။ (ကြ်န္မက
ဘာလုပ္လုပ္ အေသးစိတ္ ဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့သူပါ)


“ဟာ.. ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာပဲ။ ေမေမ ဟင္းရည္ေတြ ေမွာက္ခ်မိျပီ။
ထီသြားထိုးဦးမယ္” လို႔ ကေလးေတြကို ကြ်န္မေျပာေတာ့ သူတို႔ေလးေတြရယ္ၾကျပီး
ကြ်န္မကို ကူသိမ္းေပးၾကတယ္။


“အာဟာရ စြပ္ျပဳပ္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ကြ်န္မဖတ္မိတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က
ဒီလိုဆိုထားပါတယ္။ မိခင္တစ္ဦးဟာ အလုပ္မွာ စိတ္မေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားကလည္း ေက်ာင္းမွာ မေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ
မိခင္က “သား လာကြာ.. စိတ္မေက်နပ္မႈေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေမေမတို႔ McDonalds
သြားစားၾကရေအာင္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီလိုအေမမ်ဳိးက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္လိုက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ
အျမဲတမ္းအေကာင္းဘက္ကိုပဲ ေတြးျမင္ေနမယ္လို႔ ကြ်န္မထင္တယ္။


ခဲြစိတ္ခန္း မၾကာခဏဝင္ရတဲ့ကြ်န္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူနာသတင္းေမးဖို႔
ေရာက္လာၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို “ငါမေသႏိုင္ေသးပါဘူးကြာ.. လူ႔ျပည္က အိမ္စာေတြ
ငါမျပီးေသးလို႔ ဘုရားသခင္က ေကာင္းကင္ဘံုေပၚ ငါ့ကိုေပးမတက္ေသးဘူး” လို႔
သူတို႔ကို ကြ်န္မစေနာက္ခဲ့တယ္။


မႏွစ္က ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ခဲြစိတ္ခံျပီးေနာက္ ကြ်န္မရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈတစ္ခ်ဳိ႔
ဆံုး႐ႈံးကုန္တယ္။ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကို “ဒီလို
မၾကာခဏအဖ်ားနာတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳက လူေတြကို ဘယ္လိုကူညီရမယ္၊ ဘယ္လို က႐ုဏာထားရမယ္၊
ဘယ္လို ကိုယ္ခ်င္းစာရမယ္ဆိုတာကို ငါပိုနားလည္ခဲ့တယ္” လို႔ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တယ္။

“ဘာျဖစ္လို႔ မိုးရြာရတာလဲ”လို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို “မိုးရြာမွ
သစ္ပင္ေတြ ေရအခမဲ့ခ်ဳိးရမယ္။ ျပီးေတာ့ ငါတို႔လည္း သိပ္မပူေတာ့ဘူး။ မပူေတာ့
ပန္ကာဖြင့္စရာမလိုဘူး။ မီတာခ သက္သာတာေပါ့” လို႔ ကြ်န္မေျပာျပလိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း အဲဒီကေလးဆီကေန မိုးရြာတာကို မေက်နပ္တဲ့အသံ မၾကားရေတာ့ဘူး။
ဟာသဥာဏ္ရႊင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမဲေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေနတတ္သလို
ကိုယ့္ေဘးက လူေတြကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားႏိုင္တယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလည္း
ေပါမ်ားႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မတို႔ မေပ်ာ္ရႊင္မွာလဲ?


ႏိုးစက္သံၾကားရင္ ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္တတ္ေပမယ့္
ကြ်န္မမွာ ၾကားႏိုင္စြမ္းရွိေသးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ဒီေလာကမွာ မၾကားႏိုင္တဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီး ႐ွိေနလို႔ပါပဲ။

မ်က္စိမွိတ္ျပီး မနက္ခင္းမွာ ေရာက္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို မုန္းမိေပမယ့္
ကြ်န္မမွာ ျမင္ႏုိင္စြမ္းရွိေသးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ဒီေလာကမွာ မ်က္မျမင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနလို႔ပါပဲ။


ကုတင္ေပၚက ထရမွာ ပ်င္းရိေနေပမယ့္ ကြ်န္မမွာ ခြန္အားနဲ႔
ထရပ္ႏုိင္စြမ္းရွိေသးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒီေလာကမွာ
မလႈပ္မ႐ွားႏိုင္ဘဲ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ဘဝဆံုးသြားရတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနလို႔ပါပဲ။

ေန႔တစ္ေန႔စတာနဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေတြက တဲြျပီးလိုက္ပါလာတယ္။ ဟိုပစၥည္း႐ွာမေတြ႔ဘူး၊
ဟင္းအိုးေဝက်လို႔ ညစ္ပတ္ကုန္ျပီ၊ ဟိုကေလးက ဒါယူမယ္၊ ဒီကေလးက ဒါစားမယ္နဲ႔
မနက္ခင္းတစ္ခုက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေပမယ့္ ကြ်န္မမွာ အိမ္တစ္အိမ္ရွိေသးတဲ့အတြက္
ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒီေလာကမွာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ
အမ်ားၾကီးရွိေနလို႔ပါပဲ။

စားပဲြ၀ိုင္းေပၚက စားေသာက္စရာေတြ မဂၢဇင္းေတြထဲကေလာက္ အဆင္းမလွေပမယ့္
ကြ်န္မတို႔မွာ စားဖို႔အစာေတြ ႐ွိေသးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။
ဒီေလာကမွာ ငတ္မြတ္ေနတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနလို႔ပါပဲ။


ဒီအလုပ္ကိုပဲ အထပ္ထပ္အခါခါ လုပ္ေနရလို႔ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔မိေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ဖို႔
ကြ်န္မအခြင့္အေရးရခဲ့တဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဒီေလာကမွာ
အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနလို႔ပါပဲ။

ဘဝကုသိုလ္ကံက ဆိုးလိုက္တာလို႔ မၾကာခဏ ကြ်န္မေရရြတ္တတ္ေပမယ့္
အသက္႐ွင္ခြင့္ရေနေသးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

ကြ်န္မနဲ႔အလုပ္အတူတူ၊ လခအတူတူ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ဘာေၾကာင့္ လူေတြ
ပိုေပ်ာ္ရႊင္ရတာလဲ? ဘာေၾကာင့္သူတို႔မွာ အားသစ္အျမဲရွိေနသလဲ?
တန္းတူမိသားစုတစ္စုမွာ ဘာေၾကာင့္ သူတို႔လင္မယားက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ပိုခ်စ္ၾကသလဲ? ဘာေၾကာင့္ မိဘနဲ႔သားသမီး အေပးအယူမွ်ေနၾကသလဲ? ဘာေၾကာင့္
သူတို႔ကေလးရဲ႕အျပံဳးေတြက ငါတို႔ကေလးထက္ ပိုၾကည္လင္ေနရသလဲ?
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိန္းႏႈန္းဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ျခားနားေနရသလဲ? လို႔ ေမးခဲ့တယ္။

အေမရိကား နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ Dale Carnegie ရဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈနဲ႔ ဖိအားကို
ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္(၃ဝ)ခ်က္ထဲမွာ အခ်က္တစ္ခ်က္က
“ကိုယ့္ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ကံေကာင္းျခင္းကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ပါ” တဲ့။ ကြ်န္မတို႔က
ကိုယ္ရဲ႕ကံေကာင္းျခင္းအစား ကံမေကာင္းတာကိုပဲ
တြက္ခ်က္ခဲ့ၾကတယ္။*စိတ္ပ်က္အား
ငယ္မႈကို ခံရတဲ့အခါ၊ အခက္အခဲေတြနဲ႔
ၾကံဳရတဲ့အခါ ထရပ္ၾကည့္ပါ။
အဲဒီအခက္အခဲထဲကေန ကံေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးတခ်ဳိ႔ကို ကြ်န္မတို႔
ျမင္ေကာင္းျမင္ပါလိမ့္မယ္။*


ႏိုင္းႏုိင္းစေန (Thursday, April 24, 2008)