အတၱဥခြံ

By Cloud Cuckoo Land · Last edited 7 hours ago · 

 

အတၱဆုိတာ “အေရြ႕” တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ႀကံဳတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလး ေျပာျပပါရေစ။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အတၱစိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ရလာခဲ့တယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက အတၱစိတ္ ဆုိတဲ့ “အေကာင္” ဥခြံထဲက ေပါက္ထြက္လာတာ သတိျပဳမိ တတ္လာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ တုန္းကေပါ့။ နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စာသြားသင္ ျဖစ္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ မီးေလာင္တာကုိ အစအဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ အဲဒီ ျဖစ္ရပ္ကုိ စာဖြဲ႔ ျပပါရေစ။


အဲဒီ အိမ္ဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာမွာ ရွိတယ္။ ေျမကြက္လပ္ ကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ တုိက္အိမ္ ေဆာက္ထားတာလည္း မၾကာေသးဘူး။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ အဲဒီ တုိက္အိမ္က အသားနားဆံုးပဲ။ အိမ္ပုိင္ရွင္မွာ သားသံုးေယာက္နဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ သားအႀကီးဆံုးက အဲဒီ အိမ္မွာပဲ က်ဴရွင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ဓာတုေဗဒ ဘာသာရပ္ အနီးကပ္ ပုိ႔ခ်ေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖိတ္ၾကားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မႏၲေလးၿမိဳ႕ကုိ ေစ်းဝယ္ ထြက္သြားတယ္။
သူတုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေစ်းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေတာ့ ေသာက္ေရသန္႔ ကုမၼဏီ တစ္ခုက အဲဒီအိမ္ကုိ ဝယ္ခ်င္တယ္။ ေပါက္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆ ေပးတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မေရာင္းဘူး။ သားေတြက ေရာင္းခ်င္တယ္။ သူ႔အေဖက ခရီးမထြက္ခင္မွာ ေျပာသြားတယ္။ ဒီအိမ္နဲ႔ေျမကုိ ေပါက္ေစ်းထက္ သံုးဆရရင္ ေရာင္းမယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီၿမိဳ႕မွာ သံုးညအိပ္ၿပီး စာသင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ အၾကာမွာ အဲဒီ အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးက မႏၲေလးက ခရီးေရာက္မဆုိက္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။
နယ္ၿမိဳ႕ေလး ဆုိေတာ့ မီးေလာင္တဲ့ အခါ ရရာ ေရပံုးေတြနဲ႔ ပက္ၾကတယ္။ မီးကုိ ၿငိမ္းသတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အိမ္ပုိင္ရွင္ အေဖႀကီးလည္း ပ်ာယာကုိ ခတ္လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြ႔တဲ့ ေရပံုးတစ္ပံုးကုိ ဆြဲၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးကုိ ေရနဲ႔ ၿငိမ္းသတ္ ေပးခဲ့ရတယ္။ ေရေတြလည္း ရႊဲလုိ႔၊ ရြံ႕ေတြလည္း ေပပြလုိ႔ေပ့ါ။
“ငါ့အိမ္ မီးေလာင္ေနၿပီ။ ၿငိမ္းၾကပါဟ၊ လုပ္ၾကေလ။ ဘာလုိ႔ ငါ့အိမ္ မီးေလာင္တာကုိ ဝုိင္းၾကည့္ ေနၾကတာတုန္း”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ ဒီအိမ္ကုိသာ သူခရီးမထြက္ခင္က ေရာင္းသြားခဲ့ရင္ ဒီလုိ ေသာကမ်ဳိး၊ ဒုကၡမ်ဳိး ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ သူ႔အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေနတာ သူ႔ကုိ ေလာင္ေနသလုိပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစား ေနမိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သားအႀကီးက သူ႔အေဖနားကုိ ကပ္လာတယ္။
“အေဖ…. စိတ္မပူနဲ႔ အေဖ။ ဒီအိမ္ကုိ ေပါက္ေစ်းထက္ သံုးဆေပးမယ္လုိ႔ မေန႔ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ အေရာင္းအဝယ္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထားၿပီးၿပီ အေဖရ။ အေဖစိတ္ကုိ ေအးေအးထားပါ။ ဒါ အေဖ့အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပဲ။ ဒီလူႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေသာကေတြ ေပ်ာက္သြားတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္မွဳေတြ ၿငိမ္းသြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ မီးေလာင္တာကုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္လုိပဲ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္သြားတယ္။ ငါ့အိမ္ကုိ မီးေလာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ခံစားခ်က္ ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဒုတိယသားက သူ႔အေဖကုိ ဝင္ေျပာတယ္။
“အေဖေရ… အေရာင္းအဝယ္ စာခ်ဳပ္သာ ခ်ဳပ္ထားတာ။ စရန္ ကလည္း နည္းနည္းေလးပဲ ေပးထားေသးတာ။ မဝယ္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ စရံ အဆံုးခံမယ္ ထင္တယ္”
သားအလတ္ရဲ႕ စကားကုိလည္း ၾကားေရာ အဲဒီ အေဖႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပ်ာယာ ခတ္သြားျပန္တယ္။ ငါ့အိမ္ကုိ မီးေလာင္ေနတယ္လုိ႔ ခံစား သြားရျပန္တယ္။
“လုပ္ၾကပါဟ… ၿငိမ္းၾကပါဟ။ ဘာလုိ႔ ဝုိင္းၾကည့္ ေနၾကတာလဲ။ ကူညီၾကပါဦး။ ငါ့အိမ္ႀကီး မီးေလာင္ေနၿပီ။ ဝုိင္းၾကပါ။ ပက္ၾကပါ”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တတိယသားက အေဝးကေနၿပီး သူ႔အေဖဆီကုိ ေျပးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖကုိ ဒီလုိ ေျပာတယ္။
“အေဖေရ… အဲဒီ ကုမၼဏီက မန္ေနဂ်ာနဲ႔ သားနဲ႔က သူငယ္ခ်င္း။ အခု ေလးတင္ အဲဒီ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ “ေဘာ့စ္” ဆီကုိ ဖုန္းဆက္တယ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ “ေဘာ့စ္” က ျပန္ေျပာတယ္။ အိမ္မီးေလာင္တာ ေျမ မီးေလာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဝယ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ ကိစၥ။ ဝယ္မယ္တဲ့။ အဲဒီ ေျမေပၚမွာ အေဆာက္အအံု အသစ္ ျပန္ေဆာက္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္ အေဖ”
“မင္းဟာက ေသခ်ာရဲ႕လားကြ”
“ေသခ်ာပါတယ္ အေဖရ၊ သား အခုေလးတင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ စကား ေျပာလာတာ။ သားေရွ႕မွာတင္ သူဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးတာ။ အေဖ စိတ္ေအးေအး ထားပါဗ်ာ”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အိမ္ႀကီးက မီး ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းေနပါၿပီ။ အိမ္ေနာက္ပုိင္း တစ္ပုိင္းလံုး မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပစၥည္းမွလည္း မသယ္ ျဖစ္ၾကဘူး။ သားငယ္ရဲ႕ စကားကုိလည္း ၾကားေရာ သူ႔အေဖဟာ မ်က္ရည္ေတြကုိ သုတ္လုိက္တယ္။ ပုဆုိးကုိ ျပင္ဝတ္ လုိက္တယ္။ ေျမႀကီးေပၚကုိ ထုိင္ခ် လုိက္တယ္။ သူမ်ားအိမ္ မီးေလာင္ေနသလုိ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ေအးေဆး သက္သာစြာပဲ သက္ျပင္း ခ်လုိက္ပါတယ္။
“ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီလုိ…. ကတိတည္တဲ့ သူနဲ႔ ေတြ႔ရတာ အေဖေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ”
မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးကုိ သားအဖေတြ ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။
ကိုယ့္အိမ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ေအးသြားတယ္။ လူေတြကလည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ မီး သူ႔ဘာသာသူ ၿငိမ္းမယ့္ အခ်ိန္ကုိပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ႀကီးဟာ ျပာပံု ျဖစ္ခါနီးေနၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အငယ္ဆံုး သမီးက ငုိၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ရွိရာကုိ ေျပးလာတယ္။
“အေဖေရ… ဒီအိမ္ႀကီးကုိ ဝယ္လက္က စရန္ အဆံုးခံမယ္တဲ့”
သားအငယ္က ဝင္ေျပာတယ္။
“နင္ကလည္း မဟုတ္တာ။ ငါ အခုေလးတင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တာ သူ႔ရဲ႕ ေဘာ့စ္က ေျမကုိ မီးေလာင္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေပးထားတဲ့ ကတိအတုိင္း ဝယ္မယ္တဲ့။ ငါနားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရတာ”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ အေဖဟာ ေသြးတုိးသလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ေမာသလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။
“အငယ္မ နင္ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ၊ အေဖ့ကုိ ေသခ်ာ ရွင္းျပစမ္း။ ငါေသလိမ့္မယ္။ အႀကီးေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ အလတ္ေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ အငယ္ေကာင္က တစ္မ်ဳိး၊ နင္က တစ္မ်ဳိးနဲ႔”
“ဟုတ္တယ္ အေဖရ၊ သမီးေရွ႕မွာ မန္ေနဂ်ာဆီက ဖုန္းထပ္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါ ဖုန္းဆက္တာ ကေတာ့ ေဘာ့စ္ရဲ႕ မိန္းမက ဆက္တာတဲ့။ ဒီလုိ မီးေလာင္မွေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး “လာဘ္” ရွိမွာလဲတဲ့။ ဒီလုိ အတိတ္နမိတ္ မေကာင္းတဲ့ ေျမကုိ မဝယ္ရဘူးတဲ့။ စရန္ကုိ အဆံုးခံမယ္တဲ့ အေဖရ”
သမီး စကားလည္း ဆံုးေရာ…. အဲဒီ အေဖႀကီးက သတိေမ့ သြားပါေတာ့တယ္။
————————-
အတၱစိတ္ဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလုိက္တာ။
မီးေလာင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္က အတူတူပဲ။
ငါ့အိမ္ဆုိတဲ့ စိတ္ပူးကပ္ေနခ်ိန္မွာ အတၱဟာ ဥခြံထဲက ေဖာက္ထြက္ လာပါေတာ့တယ္။
ငါ့အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ အတၱဟာ ဥခြံထဲမွာ ငုပ္လွ်ိဳးၿပီး ေနျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီ ျဖစ္ရပ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အတၱစိတ္ရဲ႕ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြကုိ အတုိင္းသား ျမင္ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
ငါ့ဟာ…. ငါ့ဥစၥာ… ငါ့ပစၥည္း… ငါ့ေျမ… ငါ့သား… ငါ့မယား…
ငါ.. ငါ… ငါ.. ဆုိတဲ့ အတၱစိတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒုကၡေပးေနတာ။ ပူေလာင္မွဳေတြ ေပးေနတာကုိ အတုိင္းသား ျမင္လုိက္ ရပါေတာ့တယ္။
အတၱစိတ္ ဆုိတဲ့ “အေကာင္” ဥခြံထဲက ေပါက္ထြက္ လာတာကို သတိနဲ႔ ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။

posted by ဦးဘုန္း(ဓာတု၊မႏၲေလး)