ျမန္မာျပည္ေျပာင္းလဲမႈ ဘယ္ကိုဦးတည္ေန

My Interview with VOA chief U Than Lwin Tun

by Bo K Nyein on Thursday, September 15, 2011 at 11:22pm

http://www.voanews.com/burmese/news/democracy-forum/burma_forum_09-11-2011-129565773.html
 တနဂၤေႏြ, 11 စက္တင္ဘာ 2011

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ႏိုင္ငံျပင္ပမွာ ေရာက္ရွိေနသူေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာၿပီး ႏိုင္ငံဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအတြက္ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ဆိုတဲ့ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ ႔ ေျပာဆိုခ်က္ဟာ လက္ေတြ႔ၾကတာမို႔ ဆႏၵရွိသူေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဖက္ကေန ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔သင့္တယ္လို႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ့အေရးေလ့လာေနသူတဦးျဖစ္တဲ့ ဦးဘုိဘုိေက်ာ္ၿငိမ္းက ေျပာဆိုပါတယ္။


ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ေတြ႔က်တဲ့ သေဘာလုိ႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္က စီးပြားေရးအရ ေနာက္က်က်န္ခဲ့တယ္။ စီးပြားေရးဆိုတာ တေယာက္ထဲတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးက်တယ္။ တိုးတက္တယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ သန္း (၅၀) လံုး ခံစားရတယ္။ ဒီလို အစိုးရအေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒီလို စီးပြားေရးေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ပညာရွင္ေတြကို ေခၚတယ္ဆိုတာကို အေကာင္းဖက္ကပဲျမင္တယ္။ အေကာင္းျမင္တယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအရ ေျပာတာတခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ အဓိက ခံစားရ၊ ဆံုးရႈံးတဲ့အရက Human Resources လို႔ေခၚတဲ့ ပညာတတ္ေတြ၊ တက္ကၽြမ္းတဲ့လူေတြ၊ လူေတာ္ေတြ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ေၾကာင့္ အသီးသီး တိုင္းျပည္ကေန ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလူေတြက ပထမေတာ့ ထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာျပန္ေကာင္းသြားတာလဲဆိုေတာ့ ဒီလူေတြက အေတြ႔အႀကံဳအမ်ားႀကီး ရသြားခဲ့တယ္။ အေတြ႔အႀကံဳအမ်ားႀကီး ရသြားေတာ့ အျမင္က်ယ္သြားတာေပါ့။ အျမင္က်ယ္သြားေတာ့ ဒီလူေတြဟာ ကမာၻနဲ႔ခ်ီၿပီးျမင္တယ္။ ခရီးေတြသြားၾကတယ္။ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ေနၾကတဲ့အခါၾကေတာ့ ျပန္လာလို႔ရိွရင္ တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔သာ စနစ္ကို ခဏေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔အတြက္ကို ေနာက္ဆံုး တကၠစီေမာင္းတဲ့လူက ျပန္လာၿပီး starbucks ေကာ္ဖီဆိုင္ပဲ ေထာင္ေထာင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ပဲေထာင္ေထာင္ အျမင္မတူတဲ့အခါက်ေတာ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမတူတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔က လုပ္ပံုကိုင္ပံု မတူၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုပဲ စီးပြားေရးဆိုတာ တေယာက္တည္းလုပ္လို႔ မရဘူး။ အစိုးရကလည္း တေယာက္တည္း လုပ္လို႔မရဘူး။ အစိုးရက လုပ္ႏိုင္တဲ့လူေတြကို အခြင့္ေရးေပးတာပဲ ရွိတယ္။ အားလံုး ဝိုင္းလုပ္ၾကရတယ္။ တိုင္းျပည္တခုကို ထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ ပညာရွင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ စီးပြားေရးကို နားလည္းသူေတြ။ ဥပမာ ဆူရွိလုပ္တဲ့လူေတြ ျပန္လာၿပီး ဆူရွိ လုပ္လို႔ရတယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ျဖတ္ေမးခ်င္တာက ဒီလို ျပင္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဒီလိုျပင္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အျမင္က်ယ္လာတဲ့လူေတြ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့လူေတြ ျပန္လာခြင့္ရၿပီဆိုေပမယ့္ ဗမာျပည္အတြင္းမွာ ေရာက္လာခဲ့ၿပီးရင္ ဒီလူေတြအေနနဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရၾကမလား။ အခြင့္အလမ္းေတြေရာ ေပၚလာမလား။ ဒီလူေတြက ဗမာျပည္အတြင္းမွာ ရွိေနၿပီသာ သူမ်ားထက္ပိုၿပီး အခြင့္အေရးေတြပိုရေနတဲ့ လက္ရွိ အခြင့္ထူးခံ လူပုဂိဳလ္ေတြ၊ လူပိုင္ခြင့္ ရွိသူေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ား တိုးေပါက္ႏိုင္မလဲ။

ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ။ ။ ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ေတြ႔က်က်ပဲ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ျပန္လာၾကပါေခၚတိုင္း ျပန္လာၾကတဲ့လူတိုင္း အခြင့္ေရးတူၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ လက္ရွိ ဗမာႏိုင္ငံရဲ ႔ စီးပြားေရးအေျခအေနကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Crony capitalism လို႔ေခၚတဲ့ ေရာင္ရင္း၊ ရင္းျဖာ အရင္းရွင္စနစ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဆုိလုိခ်င္တာက free market လို႔ေခၚတဲ့ စီးပြားေရးေစ်းကြက္စနစ္ကို သံုးေပးမယ့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္က အာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ရွိရင္ အခြင့္ထူးခံ နီးစပ္တဲ့လူေတြပဲ ႀကီးပြားတဲ့ စနစ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဆုိေတာ့ ဒီျဖစ္သြားတဲ့လူေတြကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဂငယ္ေကြ႔ ၁၈၀ ဒီဂရီ ေရႊ ႔ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔က်က် စဥ္းစားသင့္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း လုပ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ေဟ့ လုပ္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေန ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ စိတ္ပ်က္ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္သြားတဲ့လူလည္း ရွိမယ္။ ရွိေနတဲ့စနစ္မွာလည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္မယ့္လူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ထို႔အျပင္မွာ က်ေနာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္အုပ္စုအေနနဲ႔ အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္စရာ မရွိဘူး။ အစိုးရက development လို႔ေခၚတဲ့ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈကို လုပ္တယ္။ အစိုးရ မလုပ္ႏိုင္တာေတြ ရွိတယ္။ ပညာေရးမွာရွိတယ္။ က်န္းမာေရးမွာရွိတယ္။ ဒါေတြကို humanitarian ေခၚတယ့္ ျပည္သူလူသားေတြ ေကာင္းဖို႔အတြက္ဟာ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံေရးပဲ ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီလိုေနရာမွာ က်ေနာ္က ျပန္လာတဲ့လူေတြ အစိုးရေအာက္မွာ လုပ္ရမယ္ဆိုတယ္လို႔ မဆိုဘူး။ အစိုးရမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အစိုးရကလည္း အားလံုးကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အစိုးရမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဟာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကို ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီးေတာ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔က လုပ္တာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္က အမ်ားႀကီးေနာက္က်ေနခဲ့တယ္။ မီွဖို႔အတြက္ကို အေရွ ႔ေတာင္အာရွမွာေတာင္ မီွဖို႔အတြက္ကို အမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ရွိတယ္။ အကယ္၍မ်ား အစိုးရက ဒီလို အခြင့္အေရး ေပးလို႔ရွိရင္ေတာ့ ယူခ်င္ႏိုင္တဲ့လူ ယူႏိုင္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အေစာပိုင္းက ဦးဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း က လက္ေတြ႔က်က် စဥ္းစားဖို႔ဆုိၿပီး ေျပာသြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာျပည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ေနရတာက ဥပမာအားျဖင့္ စီးပြားေရးမွာဆုိရင္ အႀကံေပးအဖြဲ႔ေတြ ေပၚလာတယ္။ အႀကံေပးလုိ႔ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔တင္ျပလာတဲ့ စာတမ္းေတြကို လူေတြ၊ ျပင္ပက ဖတ္ရႈခြင့္ရလာေအာင္၊ ေဝဖန္ခြင့္ရလာေအာင္ ေဖာ္ျပလာတာေတြ ရိွလာတယ္။ ဒါကို ႀကိဳဆိုရမယ့္ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔က်က် ဆိုလို႔ရွိရင္ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာျဖစ္ေနတဲ့ croynism လို႔ေခၚတဲ့ ေဆြမ်ဳိးညာတိ ေကာင္းစားေရးဝါဒ၊ အာဂတိလိုက္စားေရး တိုက္ဖ်က္ေရးစတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တိတိက်က် အာဏာရွိၿပီး စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တဲ့၊ အေရးယူႏိုင္တဲ့ အစိုးရနဲ႔ မပတ္သက္တဲ့ သီးျခားေကာ္မရွင္ေတြ ဘာေတြေပၚလာဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါမလား။

ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ။ ။ ဒီဟာကိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အာဏာရွိေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္ေလာက္ ခြင့္ျပဳခ်င္သလဲ။ ခြင့္ျပဳႏိုင္သလဲဆိုတာ ဘယ္အစိုးရမဆို အုပ္စုဆိုတာ ရွိတယ္။ Factional politics အုပ္စုတိုက္ပြဲေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီဟာေတြကို က်ေနာ္တို႔ မသိဘူး။ ဒီဟာကို ျဖစ္လာႏိုင္တယ္၊ မျဖစ္လာဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒါက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တိုးတက္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရမွာပဲ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက အရင္တုန္းက စစ္အာဏာရွင္လက္ထက္မွာတုန္းက အကုန္လံုးက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္ထားတယ္။ အခုအခ်ိန္က လုပ္ခ်င္တဲ့လူ၊ လုပ္ခ်င္စိတ္ပိုတဲ့ လူတစုရွိလာတယ္။ တပိုင္းတေဒသအားျဖင့္ေပ့ါ။ အကုန္လံုးကေတာ့ လုပ္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို အတိုက္အခံျပဳေနမယ့္။ သူတုိ႔အထဲမွာ အတိုက္အခံျပဳေနမယ့္ လူေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ ဆုိေတာ့ ဒီဟာကို ျဖစ္တဲ့အခါၾကေတာ့ ဒါျဖင့္မွာ ဒါျဖင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ expectation ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္း သြားေမွ်ာ္လင့္ရင္ေတာ့ သြားတဲ့လူက စိတ္ဓါတ္က်လိမ့္မယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ လုပ္ခ်င္တဲ့လူတစုကေန အေစာပိုင္းေတြမွာ ၾကားလာရတဲ့ကိစၥေတြက ဗမာႏိုင္ငံဟာ တကယ့္ကို ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေနပါၿပီ။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြ အင္မတန္ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ပါၿပီလို႔ ဝန္ခံမႈေတြ ေပၚလာတယ္။ ဆင္းရဲမဲႊေတမႈေတြ ပေပ်ာက္ေရးဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေပၚလာတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ တခ်ဳိ ႔က ေျပာလာတာကဆိုရင္ ဗမာျပည္မွာ ဆင္းရဲမႊဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးထက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမႈ အာဂတိလိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္မႈ အရင္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြကလည္း ေပၚလာခဲ့တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း တရုတ္ျပည္ကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ တရုတ္ျပည္မွာဆိုရင္ အစိုးရနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက သူတုိ႔ရဲ ႔ ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ စီးပြားေရးအခြင့္အလမ္းေတြကို တိုးတက္လာေအာင္ဆိုၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးတယ္။ အားေပးတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အာဂတိတိုက္ဖ်က္ေရးကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္တြယ္တာကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒါဟာ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အလုပ္ေတြကို အရင္လုပ္ဖို႔ မလိုဘူးလား။

ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါကို လက္ေတြ႔မက်ဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တိန္ေရွာင္ဖိန္ ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တခ်ိန္တည္းမွာ အႏွစ္ (၂၀) (၃၀) ၾကာတယ္။ ဒီဟာကို ကိုင္တြယ္ဖို႔အတြက္ကို။ က်ေနာ္တို႔မွာ မဆလစိတ္၊ မဆလအက်င့္ေတြကလည္း ရွိေနေသးတယ္။ မဆလအက်င့္ေတြကလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ဒါက အစိုးရေကာ၊ တပ္ေကာ ရွိေနတယ္။ အာဂတိလိုက္စားတယ္ဆိုတာလည္း အေမရိကမွာလည္း မကင္းဘူး။ တရုတ္မွာလည္း မကင္းဘူး။ အာဏာရွိလို႔ရွိရင္ အာဂတိလိုက္စားမႈဆိုတာ ရွိေနမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အာဏာယူထားတဲ့ လူေတြဟာ တိုင္းျပည္ တကယ္ခ်စ္လို႔ရွိရင္ အာဂတိကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိဖို႔လိုတယ္။ ဒါက အဓိကပဲ။ ဆိုေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာလည္း အခုအခ်ိန္အထိ အာဂတိလိုက္စားမႈကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကမွာလည္း မကိုင္တြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ အေမရိကမွာလည္း ဒီေန႔အထိ အာဂတိလိုက္စားမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးပါတယ္။ ခင္မ်ားတို႔လည္း သိပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီဟာကို ပယ္ေပ်ာက္သြားဖို႔ အဓိက အေရးႀကီးဆံုးက အာဏာရွိတဲ့လူေတြသည္ အာဏာရမယ္လူေတြသည္၊ ယူႏိုင္သည့္ လူေတြသည္ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့စိတ္ ရွိလုိ႔ရွိရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးေဆာင္တဲ့စိတ္က မ်ားလို႔ရွိရင္ အာဂတိလုိက္စားမႈနည္းမယ္။ ဒီလို အာဂတိလိုက္စားမႈ နည္းတဲ့အခါၾကေတာ့ ဥပမာ တိန္ေရွာင္ဖိန္ တို႔ဆိုရင္ တကယ္ တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းစားေစခ်င္တယ္။ အာဂတိလိုက္စားမႈကို တိုက္ဖ်က္ေစခ်င္ေပမယ့္ အကုန္ မတိုက္ဖ်က္ႏို္င္ခဲ့ဘူး။ ဟူးယင္ေတာင္ ရဲ ႔ ဟိုဒင္ၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ ရွန္ဟန္ရဲ ႔ ေပၚလစ္ဗ်ဴဟာ chief ကို သူတုိ႔ လာဘ္စားမႈနဲ႔ ျဖဳတ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါ သံုးေလးငါးႏွစ္ ကာလတုန္းကေပါ့။ အခုအခ်ိန္အထိ ရွိေနေသးတယ္။ ေဘဂ်င္းၿမိဳ ႔မွာ ေငြရွင္ေတြက ေပါင္းၿပီးေတာ့ လူေတြ၊ အိမ္ေတြကို မတရားသိမ္းတာ အခုထိ ရွိေနေသးတယ္။ အင္မတန္ ယုတ္ဆိုးပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း အာဂတိလိုက္စားမႈကိုလည္း တုိက္ဖ်က္တဲ့လူက တိုက္ဖ်က္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးကို လုပ္ေဆာင္မယ္လူကလုပ္။ ဒါျဖစ္မွ ဒါလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ တုိးတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ဗမာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာျဖစ္ေနတဲ့ အာဂတိလိုက္စားမႈ။ ဒါမွမဟုတ္ အေစာက ဦးဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ေျပာသလို အေမရိကန္ျဖစ္ေနတဲ့ အာဂတိလိုက္စားမႈေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ တျပည္လံုး ေခါင္းေဆာင္မႈတပိုင္းလံုး အာဂတိလုိက္စားမႈေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ျငင္းလို႔မရႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ဒီအေျခအေနကေန ေလ်ာ့က်သြားေအာင္ လုပ္လာမယ္ဆိုတဲ့ အရိပ္လကၡဏာေတြက ေပၚေနၿပီလား။ ရွိေနၿပီလား။

ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ။ ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အခုနက်ေနာ္ေျပာတဲ့ မဆလ ကေန အာဏာကို စစ္တပ္က ဘာနဲ႔ ထိန္းတာလဲဆိုရင္ အာဏာကို ေငြနဲ႔ ဝယ္ယူတာပဲ။ ဒီဟာႀကီးကို ျပန္ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ယူရပါမယ္။ နည္းတဲ့ ေက်ာ္လႊာမႈလည္း ေက်ာ္လႊာရမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဆိုေတာ့ ဒီဟာကို ျမင္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး။ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ ဒါကို ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိသူေတြ ရွိပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အခ်ိန္အတာကလည္း အမ်ားႀကီး တိုေသးတယ္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္ေတာက္ေလွ်ာက္မွာ ဦးေနဝင္းကစၿပီး စစ္အာဏာရွင္ကို အာဏာထူးေထာင္တဲ့ေနရာမွာ စစ္ဗိုလ္ေတြက ဒီစနစ္ကို က်င့္သံုးလိုက္ေတာ့ အာဂတိလိုက္စားမႈဆိုတာ currency လိုပဲ ေငြေၾကးလိုပဲ လာျဖစ္တယ္။ ဒီဟာကို ျပင္ဖို႔ဆိုတာ အခ်ိန္လည္း အမ်ားႀကီးယူရမယ္။ တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း မ်ားလာရမယ္။ တရုတ္ျပည္မွာလည္း တိုးတက္ခ်င္တာ မ်ားလာတဲ့အခါၾကေတာ့၊ ျမင္လာတဲ့အခါၾကေတာ့၊ တိုးတက္မႈေတြ မ်ားလာတဲ့အခါၾကေတာ့ လူေကာင္းေတြမ်ားမ်ား ပိုေပၚလာၾကတယ္။ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ ေျပာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္း မျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္ထင္တယ္ သံုးရာခိုင္ႏႈန္း ေလးရာခိုင္ႏႈန္း ငါးရာခိုင္ႏႈန္း ေျပာင္းရင္ေတာ့ ဒါကို ေျပာင္းၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒီကေနမွတဆင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြားရမယ္။ အေရးႀကီးဆံုးကစနစ္ပါ။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ အဲဒီေတာ့ ေယဘုယ် သံုးသပ္ခ်က္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ ႔ အျမင္က ဗမာျပည္မွာရွိေနတဲ့ လက္ရွိအေျခအေနဟာ အေကာင္းဖက္ကို သြားေနတယ္လို႔ ျမင္တယ္ေပါ့။

ဦးဘုိဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ။ ။ အေကာင္းဖက္ကို သြားစရာလမ္းရွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ သြားေနၿပီလို႔ က်ေနာ္ မေျပာဘူး။ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္လာေသးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိတဲ့အေျခအေနမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ပဋိသေႏၶ ေတာင္ မတည္ရေသးဘူး။ တည္ဖို႔အေျခအေနမွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။

ဦးသန္းလြင္ထြန္း ။ ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဇင္းမယ္ၿမိဳ ႔မွာ ရွိေနသူ ျမန္မာ့အေရး ေလ့လာသံုးသပ္ေနသူ ဦးဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းကို ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခဲ့တာပါ။