ခ်စ္ျခင္း၏ ယဥ္ေက်းမူ
|
9:51 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်မကို အခ်စ္အေၾကာင္းေရးပါလား ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာလာပါသည္။
ရုတ္တရက္ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုေတာ့ က်မ ဘာေရးရမွန္းမသိ ...တခါမွေရးဖို့ စိတ္ကူးေတာင္မရွိဖူးပါ။
အခ်စ္အေၾကာင္းနဲ့ပါတ္သတ္ျပီး လူေတြကအမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆဖဲြ႔ႏြဲ႔ျပီး ေရးတာေတြေတာ့ ဖတ္ခဲ့ သိခဲ့ဖူးပါသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ေကာ ပါတ္၀န္းက်င္ရဲ့အေတြ႔အၾကဳံအရပါ အခ်စ္နဲ့ပါတ္သတ္ျပီး အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို့ေတာ့ သိပ္မေတြးခဲ့ဖူးပါ။
ငယ္ငယ္ကထဲက က်မက စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္၀တၱဳေတြဆို သိပ္မဖတ္ပါ။ ကိုယ္မသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြသာ ရွာဖတ္ျပီး ၊ အခ်စ္၀ထၱဳစာအုပ္မ်ိဳးဖတ္မိလဲ တ၀က္ေလာက္က် ပစ္ထားလိုက္ျပီး ကိုယ့္ဖာသာစိတ္ကူးနဲ ့ပဲစဥ္းစားလိုက္သည္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို့..စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ကိုယ့္ဖာသာေတြးယူလို႔ရတဲ့စာအုပ္မ်ိဳးေတြဆို ေခါင္းမာမာနဲ့ မဖတ္ပါ။ ကဲ ခုေတာ့ က်မအေတြးနဲ့ ခ်စ္ျခင္းအေၾကာင္းေျပာခ်င္ ေရးခ်င္ပါသည္။
က်မေတြးမိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဟာ ယဥ္ေက်းမူ႔ျဖစ္ပါသည္။ က်မတို့ေတြဟာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ခ်စ္ျခင္းနဲ့ ကင္းကြာ၍မရပါ။ မိသားစုေမာင္ႏွမ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူရီးစား စသည္ျဖင့္ တေယာက္နဲ့တေယာက္ ခ်စ္ၾကျခင္းသည္ ႏိုင္ငံတကာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၏ တူညီေသာ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ပါသည္။ ဒဂုန္တာရာ၏ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈစာအုပ္မွာ ဆရာက ဒီလိုေရးထားပါသည္။ ယဥ္ေက်းမႈဟူေသာ စကားလုံးကို ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဟူေသာ အဓိပါယ္ျဖင့္သုံးႏႈန္းခဲ့သည္။ အဲဒီလိုေရးထားတာဖတ္ရလို႔ က်မသေဘာက်သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေနရာတိုင္းတြင္ က်မတို႔အတြက္ အေရးၾကီးပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းသည္လဲ ျငိမ္းခ်မ္းမႈတခုပဲ မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္ ခ်စ္ျခင္းတြင္ ေလာဘေတြပါလာသည့္အခါ ေဒါသနဲ႔ ပူေလာင္မႈေတြပါေရာပါလာတတ္သည္။ ဒါကို သီးျခားသတိထားသင့္ေသာ္လည္း ေလာကီလူသားတေယာက္ အေနႏွင့္ သတိမထားႏိုင္ပဲျဖစ္ရပါသည္။ ငါ့ရဲ့ အခ်စ္ကို ငါ့ရဲ့ေစတနာကို အသိအမွတ္အျပဳဘူးဟူေသာ စိတ္၊ ငါသာလွ်င္ပိုခ်စ္တာ ငါပဲပိုင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုေသာစိတ္ျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ပ်က္ေစပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းသည္ လူတိုင္းႏွင့္ ပါတ္သတ္ပါသည္။ တခ်ိဳ့က ငါကေတာ့တခါမွ မခ်စ္ဖူးပါ၊ မခ်စ္တတ္ပါ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွမခ်စ္ပါဟု ေၾကႊးေၾကာ္တာၾကားဖူးပါသည္။ က်မကေတာ့ ထူးဆန္းသည္လို႔ပဲ ထင္ပါသည္။ ဘုရားေဟာတဲ့ေမတၱာထားပါဆိုတာ တဘက္သူအေပၚ မွာထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတခုပဲျဖစ္ပါသည္။ ကိုရီးယားမွာဆိုလွ်င္ ယခုခ်ိန္မွာ လြန္စာေခတ္စားေနေသာ ဆာရန္းဟယ္ယိုဆိုသည့္စကားျဖင့္ ေခါင္းေပၚလက္ႏွစ္ဘက္ယွက္ကာ အသဲပုံလုပ္ျပတတ္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တခုပင္ရွိသည္။
က်မတို႔ေတြဟာ လူအခ်င္းခ်င္းသာမဟုတ္ပါ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္အရာေတြ႔လွ်င္ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏႈးစိတ္ျဖစ္ၾကရပါသည္။ တိရိစၦာန္ေလးေတြ ေခြးေလးေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ ခေလးေလးမ်ားရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အမူအရာေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ေတာင္ အလိုလိုျပဳံးသြားတတ္ၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြက ျဖဴစင္သျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ပဲ ခ်စ္သည့္အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ျပီးေနတတ္ၾကတာကို ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ခ်စ္ျခင္းသည္ ျငိမ္းခ်မ္းၾကည္ႏႈးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒဂုန္တာရာ၏ စာထဲမွာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ရိုင္းရာမွ ယဥ္လာသည္အထိတိုးတက္လာျခင္းဟူေသာ အနက္ဟုပါပါသည္။ ခ်စ္ေနသည့့္အခါ ယဥ္ေက်းနဴးညံ့ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေမတၱာျဖင့္ခြင့္လႊတ္လိုက္သျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကိုရပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကည့္ေသာအခါ သိလာရသည္။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္။ လူတေယာက္ကို မုန္းရန္ သူ႔အျပစ္မ်ားရွာၾကံေတြးကာမုန္းစိတ္ထားဖို႔လြယ္ပါသည္။ ခ်စ္စိတ္ထားဖို႔ခက္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္တာလဲဟု ေမးလွ်င္ ပညာတတ္လို႔ ရုပ္ေခ်ာလို႔ဟုေျဖလွ်င္ ဒီေလာကၾကီးမွာ ပညာတတ္သူ ရုပ္ေခ်ာသူေတြအလြန္ေပါပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို အကုန္မခ်စ္ႏိုင္ပါ။
ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ဟု အစရွာေျပာဖို႔ခက္သည္လို့က်မထင္ပါသည္။ တဘက္လူက ကိုယ့္ကိုမုန္းေအာင္လုပ္ရန္ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ေတာ့ အလြန္ခက္ပါသည္။ ကိုယ့္ဘက္က တခုခုေတာ့ေပးရပါမည္။ သူ႔ဆီသြားရတာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ဖုံးဆက္ရတာ ပိုက္ဆံကုန္တယ္လို႔ေတြးမိေပမယ့္ သူနဲ့စကားေျပာရတာ ေတြ႔ရတာ ၾကည္ႏႈးစရာေကာင္းသည္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈအလိုလိုရွိလာသည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္က သူ႔ဆီကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းကို တိုင္းတာတန္ဖိုးျဖတ္လို႔မရပါ။ စိတ္ေက်နပ္ျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္း၏ အစျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ မတ္လ ၁၄ရက္ေန႔ ဟာ အျဖဴေရာင္အခ်စ္ေန႔လို့ေခၚရမယ့္ ၀ႈိႈက္ေဒး (White Day )့ ေန့ျဖစ္ပါသည္။၊သူတို႔အယူအဆက Valentine Day မွာ မိန္းကေလးေတြက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာကို White Dayက်ေတာ့ ေယာက္က်ားေလးေတြက မိန္းကေလးေတြြကို ျပန္ျပီးလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ေန႔ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သိရသေလာက္ခုခ်ိန္ထိ ဒီယဥ္ေက်းမႈမေပၚလာေသးပါ။ အဲဒီေန႔အတြက္ က်မတို႔ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ေသာၾကာေန႔ကထဲက လက္ေဆာင္ေလးေတြစေရာင္းေနပါျပီ။ ၀ိႈက္ေဒးက ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုရီးယားမွာသာေခတ္စားျပီး လူငယ္ေတြက က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီ ၀ိႈက္ေဒးရဲ့ အစကေတာ့ ၁၉၇၈ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကစတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အခ်ိဳေခ်ာကလက္ေတြ( Confectionery ) ထုတ္လုပ္တဲ့အဖဲြ႔အစည္းက အေျဖျပန္ေပးတဲ့ေန႔အေနနဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေခ်ာကလက္ျပန္ေပးဖို့ဆို သတ္မွတ္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန့ကို စတင္ခဲ့ျပီး ယေန႔အခ်ိန္ထိ ဂ်ပန္နဲ့ ကိုရီးယားတြင္ အလြန္ေခတ္စားပါသည္။ ထိုေန႔က်င္းပျခင္းသည္လဲ ခ်စ္ျခင္း၏ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တခုပင္မဟုတ္ပါလား။
ဒီႏွစ္အဖို႔ေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ မည္သူမွ ၀ိႈက္ေဒးကို က်င္းပေနႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ က်မတို႔ေတြ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ဂ်ပန္ျပည္သူမ်ားျငိမ္းခ်မ္းမႈရွိဖို႔ ၀ိႈက္ေဒးမွာ အတူဆုေတာင္းၾကပါစို႔။
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္
အင္ၾကင္း (Incheon)
13-3-2011
1:11 p.m.
ရုတ္တရက္ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုေတာ့ က်မ ဘာေရးရမွန္းမသိ ...တခါမွေရးဖို့ စိတ္ကူးေတာင္မရွိဖူးပါ။
အခ်စ္အေၾကာင္းနဲ့ပါတ္သတ္ျပီး လူေတြကအမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆဖဲြ႔ႏြဲ႔ျပီး ေရးတာေတြေတာ့ ဖတ္ခဲ့ သိခဲ့ဖူးပါသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ေကာ ပါတ္၀န္းက်င္ရဲ့အေတြ႔အၾကဳံအရပါ အခ်စ္နဲ့ပါတ္သတ္ျပီး အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲလို့ေတာ့ သိပ္မေတြးခဲ့ဖူးပါ။
ငယ္ငယ္ကထဲက က်မက စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္၀တၱဳေတြဆို သိပ္မဖတ္ပါ။ ကိုယ္မသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးေတြသာ ရွာဖတ္ျပီး ၊ အခ်စ္၀ထၱဳစာအုပ္မ်ိဳးဖတ္မိလဲ တ၀က္ေလာက္က် ပစ္ထားလိုက္ျပီး ကိုယ့္ဖာသာစိတ္ကူးနဲ ့ပဲစဥ္းစားလိုက္သည္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို့..စိတ္ကူးလိုက္သည္။ ကိုယ့္ဖာသာေတြးယူလို႔ရတဲ့စာအုပ္မ်ိဳးေတြဆို ေခါင္းမာမာနဲ့ မဖတ္ပါ။ ကဲ ခုေတာ့ က်မအေတြးနဲ့ ခ်စ္ျခင္းအေၾကာင္းေျပာခ်င္ ေရးခ်င္ပါသည္။
က်မေတြးမိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဟာ ယဥ္ေက်းမူ႔ျဖစ္ပါသည္။ က်မတို့ေတြဟာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ခ်စ္ျခင္းနဲ့ ကင္းကြာ၍မရပါ။ မိသားစုေမာင္ႏွမ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူရီးစား စသည္ျဖင့္ တေယာက္နဲ့တေယာက္ ခ်စ္ၾကျခင္းသည္ ႏိုင္ငံတကာ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ၏ တူညီေသာ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ပါသည္။ ဒဂုန္တာရာ၏ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈစာအုပ္မွာ ဆရာက ဒီလိုေရးထားပါသည္။ ယဥ္ေက်းမႈဟူေသာ စကားလုံးကို ျငိမ္းခ်မ္းေရး ဟူေသာ အဓိပါယ္ျဖင့္သုံးႏႈန္းခဲ့သည္။ အဲဒီလိုေရးထားတာဖတ္ရလို႔ က်မသေဘာက်သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေနရာတိုင္းတြင္ က်မတို႔အတြက္ အေရးၾကီးပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းသည္လဲ ျငိမ္းခ်မ္းမႈတခုပဲ မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္ ခ်စ္ျခင္းတြင္ ေလာဘေတြပါလာသည့္အခါ ေဒါသနဲ႔ ပူေလာင္မႈေတြပါေရာပါလာတတ္သည္။ ဒါကို သီးျခားသတိထားသင့္ေသာ္လည္း ေလာကီလူသားတေယာက္ အေနႏွင့္ သတိမထားႏိုင္ပဲျဖစ္ရပါသည္။ ငါ့ရဲ့ အခ်စ္ကို ငါ့ရဲ့ေစတနာကို အသိအမွတ္အျပဳဘူးဟူေသာ စိတ္၊ ငါသာလွ်င္ပိုခ်စ္တာ ငါပဲပိုင္ဆိုင္ရမယ္ဆိုေသာစိတ္ျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကို ပ်က္ေစပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းသည္ လူတိုင္းႏွင့္ ပါတ္သတ္ပါသည္။ တခ်ိဳ့က ငါကေတာ့တခါမွ မခ်စ္ဖူးပါ၊ မခ်စ္တတ္ပါ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွမခ်စ္ပါဟု ေၾကႊးေၾကာ္တာၾကားဖူးပါသည္။ က်မကေတာ့ ထူးဆန္းသည္လို႔ပဲ ထင္ပါသည္။ ဘုရားေဟာတဲ့ေမတၱာထားပါဆိုတာ တဘက္သူအေပၚ မွာထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈတခုပဲျဖစ္ပါသည္။ ကိုရီးယားမွာဆိုလွ်င္ ယခုခ်ိန္မွာ လြန္စာေခတ္စားေနေသာ ဆာရန္းဟယ္ယိုဆိုသည့္စကားျဖင့္ ေခါင္းေပၚလက္ႏွစ္ဘက္ယွက္ကာ အသဲပုံလုပ္ျပတတ္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တခုပင္ရွိသည္။
က်မတို႔ေတြဟာ လူအခ်င္းခ်င္းသာမဟုတ္ပါ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္အရာေတြ႔လွ်င္ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏႈးစိတ္ျဖစ္ၾကရပါသည္။ တိရိစၦာန္ေလးေတြ ေခြးေလးေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ ခေလးေလးမ်ားရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အမူအရာေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ေတာင္ အလိုလိုျပဳံးသြားတတ္ၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြက ျဖဴစင္သျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ပဲ ခ်စ္သည့္အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ျပီးေနတတ္ၾကတာကို ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ခ်စ္ျခင္းသည္ ျငိမ္းခ်မ္းၾကည္ႏႈးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဒဂုန္တာရာ၏ စာထဲမွာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ရိုင္းရာမွ ယဥ္လာသည္အထိတိုးတက္လာျခင္းဟူေသာ အနက္ဟုပါပါသည္။ ခ်စ္ေနသည့့္အခါ ယဥ္ေက်းနဴးညံ့ေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေမတၱာျဖင့္ခြင့္လႊတ္လိုက္သျဖင့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈကိုရပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ၾကည့္ေသာအခါ သိလာရသည္။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္။ လူတေယာက္ကို မုန္းရန္ သူ႔အျပစ္မ်ားရွာၾကံေတြးကာမုန္းစိတ္ထားဖို႔လြယ္ပါသည္။ ခ်စ္စိတ္ထားဖို႔ခက္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္တာလဲဟု ေမးလွ်င္ ပညာတတ္လို႔ ရုပ္ေခ်ာလို႔ဟုေျဖလွ်င္ ဒီေလာကၾကီးမွာ ပညာတတ္သူ ရုပ္ေခ်ာသူေတြအလြန္ေပါပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို အကုန္မခ်စ္ႏိုင္ပါ။
ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ဟု အစရွာေျပာဖို႔ခက္သည္လို့က်မထင္ပါသည္။ တဘက္လူက ကိုယ့္ကိုမုန္းေအာင္လုပ္ရန္ အလြန္လြယ္ပါသည္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ေတာ့ အလြန္ခက္ပါသည္။ ကိုယ့္ဘက္က တခုခုေတာ့ေပးရပါမည္။ သူ႔ဆီသြားရတာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ဖုံးဆက္ရတာ ပိုက္ဆံကုန္တယ္လို႔ေတြးမိေပမယ့္ သူနဲ့စကားေျပာရတာ ေတြ႔ရတာ ၾကည္ႏႈးစရာေကာင္းသည္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈအလိုလိုရွိလာသည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္က သူ႔ဆီကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းကို တိုင္းတာတန္ဖိုးျဖတ္လို႔မရပါ။ စိတ္ေက်နပ္ျခင္းသည္ ခ်စ္ျခင္း၏ အစျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ မတ္လ ၁၄ရက္ေန႔ ဟာ အျဖဴေရာင္အခ်စ္ေန႔လို့ေခၚရမယ့္ ၀ႈိႈက္ေဒး (White Day )့ ေန့ျဖစ္ပါသည္။၊သူတို႔အယူအဆက Valentine Day မွာ မိန္းကေလးေတြက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာကို White Dayက်ေတာ့ ေယာက္က်ားေလးေတြက မိန္းကေလးေတြြကို ျပန္ျပီးလက္ေဆာင္ေပးတဲ့ေန႔ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ သိရသေလာက္ခုခ်ိန္ထိ ဒီယဥ္ေက်းမႈမေပၚလာေသးပါ။ အဲဒီေန႔အတြက္ က်မတို႔ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ေသာၾကာေန႔ကထဲက လက္ေဆာင္ေလးေတြစေရာင္းေနပါျပီ။ ၀ိႈက္ေဒးက ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုရီးယားမွာသာေခတ္စားျပီး လူငယ္ေတြက က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီ ၀ိႈက္ေဒးရဲ့ အစကေတာ့ ၁၉၇၈ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကစတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အခ်ိဳေခ်ာကလက္ေတြ( Confectionery ) ထုတ္လုပ္တဲ့အဖဲြ႔အစည္းက အေျဖျပန္ေပးတဲ့ေန႔အေနနဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေခ်ာကလက္ျပန္ေပးဖို့ဆို သတ္မွတ္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန့ကို စတင္ခဲ့ျပီး ယေန႔အခ်ိန္ထိ ဂ်ပန္နဲ့ ကိုရီးယားတြင္ အလြန္ေခတ္စားပါသည္။ ထိုေန႔က်င္းပျခင္းသည္လဲ ခ်စ္ျခင္း၏ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တခုပင္မဟုတ္ပါလား။
ဒီႏွစ္အဖို႔ေတာ့ ဂ်ပန္မွာ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ မည္သူမွ ၀ိႈက္ေဒးကို က်င္းပေနႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ က်မတို႔ေတြ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ဂ်ပန္ျပည္သူမ်ားျငိမ္းခ်မ္းမႈရွိဖို႔ ၀ိႈက္ေဒးမွာ အတူဆုေတာင္းၾကပါစို႔။
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္
အင္ၾကင္း (Incheon)
13-3-2011
1:11 p.m.
0 comments:
Post a Comment