တေပါင္း၏ ၾသဇာႏွင့္ ဆရာအုိ၏ ျပႆနာ

by Lu Cifer on Saturday, March 24, 2012 at 9:35pm ·

ဆရာအိုျပႆနာ

အခ်ိန္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ တေန႔ေသာ နံနက္ခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ပင္စင္ ယူရခါနီးၿပီျဖစ္ေသာ ကထိက ဆရာအိုႀကီးတဦး ျဖစ္ေပ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မည္သူကမွ် မပညတ္မီကပင္ ကုိယ့္ဖာသာစည္းကမ္း သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းသို႔ ၉ နာရီ မွန္မွန္ေရာက္ေအာင္ လာေလ့ရွိသည္။

ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီးျဖစ္လ်က္ ဆရာမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမပိတ္ ေသးေသာ ရက္မ်ား၌ပင္လွ်င္ ဤအခ်ိန္ဇယားကို စည္းကမ္းႀကီးစြာႏွင့္ ေစာင့္ထိန္းေလ့ရွိသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ေနအိမ္မွ ေက်ာင္းသို႔ ေျခလ်င္ ေလွ်က္ရျခင္းကိုလည္း  ေနပူမေေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္ က်င့္သံုးေသာ အေလ့ လုပ္ထားေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ က်န္းမာေရး အေျခအေန ေကာင္းသည္မွာ ဤအေလ့ေၾကာင့္ တေၾကာင္းျဖစ္သည္။

လူငယ္ဆရာေတြက ေမာ့စ္ဗစ္၊ ဘဲေလာက္စ္ဗစ္တာ စေသာ ကားကေလးမ်ား ၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ လခထဲမွေသာ္၄င္း၊ စာေမးပြဲေျဖလႊာ ဖ်က္ခထဲမွေသာ္၄င္း အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစား၍ ေငြစုေနၾကခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပင္စင္ယူလွ်င္ ကိုယ့္၀င္း၊ ကုိယ့္ၿခံ၊ ကိုယ့္အိမ္ကေလးႏွင့္ ေနႏိုင္ေအာင္ စုေဆာင္း ေနရေပသည္။

ပင္စင္ယူၿပီးလွ်င္ ၿခံေျမထဲမွာ သစ္ပင္စိုက္ရင္း ရုကၡေဗဒ သုေတသန လုပ္ရန္စိတ္ကူး ထားသည္။ ရုကၡေဗဒသည္ ကၽြႏု္ပ္သင္ၾကား ျပသေနရေသာ ဘာသာရပ္ကား မဟုတ္ပါ။ ၀ါသနာအေလ်ာက္ ေလ့လာေနေသာ အေပ်ာ္လုပ္ငန္းတခုသာ ျဖစ္ေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းမႀကီး ကိုျဖတ္ၿပီး ပုဂံလမ္းထဲသို႔ ၀င္လာေလသည္။ ၀င္လာမိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ပုဂံလမ္းတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ဘူမိေဗဒပါေမာကၡ ေဒါက္တာ သာလွ၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေအးေမာင္၊ ရူပေဗဒပါေမာကၡ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခ၊ ပိဋကတ္တိုက္မႈး ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)၊ ေမာ္ကြန္းထိန္း အရာရွိ ဦးယုခင္ႏွင့္ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ထုတ္ေ၀ေရး ဦး၀န္(မင္းသု၀ဏ္) တို႔သည္ အားလံုးပင္ ကၽြႏု္ပ္ထက္ငယ္သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ၿဗံဳးကနဲ သတိရသြားေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္ ကူးျဖတ္ခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းမႀကီးႏွင့္ ပုဂံလမ္းမွာ ျခားနားလွသည္။ ပုဂံလမ္းထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းျခင္း အရသာကို ထူးထူးျခားျခား ခံစားလိုက္ရ၏။ နဂါးဘက္စ္ကားႏွင့္ ပရိုက္ဗိတ္ကားသံမ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ပူရွိန္ေကာင္းစ ေတာက္ပ၀င္းထိန္ေနေသာ ေနျခည္မ်ားမွ ကင္းလြတ္ခဲ့ၿပီး ပုဂံလမ္းေပၚသို႔ ျဖာဆင္းေနေသာ သစ္ပင္ရိပ္ႀကီးမ်ား ေအာက္သို႔ ေအးခနဲ ၀င္ေရာက္လာ ခဲ့ေလသည္။

လမ္း၏ဟိုဘက္ သည္ဘက္မွ ထင္းရူးပင္ႀကီးမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္အား ထီးမိုးေပးေန ကသည္ႏွင့္ တူ၏။

ၿခံစည္းရိုးမ်ားေပၚမွ ေက်ာ္ထြက္ေနၾကေသာ တရုတ္စကား အကိုင္းအခက္မ်ား သည္ ေငြျဖဴစကားပန္းရိပ္မ်ားျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္အား လက္ေ၀ွ႔ရမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္ ႏွင့္တူ၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ အစပထမ၌ ထင္းရူးပင္ႀကီးမ်ားကို ရုကၡေဗဒ အျမင္ျဖင့္ ေလ့လာၾကည့္မိ၏။ မ်ိဳးေစ့ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ သိုေလွာင္ေသာ အပင္မ်ိဳးႏွင့္ မ်ိဴးေစ့ကို တမင္ေဖာ္ ေပးထားေသာ အပင္ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ ထင္းရူပင္မွာ ဒုတိယအပင္မ်ိဳး ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ရန္ကုန္သည္ ထင္းရူးပင္၏ မူလေပါက္ဖြားရာ အရပ္မဟုတ္ေၾကာင္း သတိရေနေလသည္။

တရုတ္စကားပင္၏ မ်ိဳးစု၊ မ်ိဳးခြဲ၊ မ်ိဳးစပ္ စေသာ ရုကၡေဗဒ ဇယားကို သူ႕အေခၚအေ၀ၚ ႏွင့္တကြ မွတ္မိေအာင္ ေလ့လာၾကည့္သည္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ လူငယ္မ်ားလို မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ထိုးထြင္းဥာဏ္ တီထြင္ဥာဏ္ တို႕ကား ပိုမိုထက္ျမတ္လာသည္ဟု ထင္ပါ၏။

အခ်ိဳ႕ငုပင္မ်ားသည္ ပုဂံလမ္းေပၚ၌ ေရႊ၀ါပန္းကံုးမ်ားကို သြယ္ခ်ထားၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ငုပင္မ်ားကမူ နီလာပန္းကံုးမ်ား သြယ္ခ်ထားၾက၏။ ကၽြႏ္ုုပ္သည္ ငုေရႊ၀ါ၊ ငုနီလာတို႕ကိုကား ရုကၡေဗဒ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္၍ မရေတာ့ပါ၊ အလွၾကည့္သာ ၾကည့္မိပါ ေတာ့၏။  စိန္ပန္းပင္မ်ား သည္လည္း ပင္လံုးကၽြတ္ ပြင့္ကုန္ၾကေလၿပီ။ နီရဲ၀င္းထိန္ေသာ ပတၱျမားပန္းမ်ားေပတည္း။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ေႏြဦးပန္းမ်ား၏ အလွတြင္ ၾကည္ႏူးေနရာမွ အတန္ၾကာေတာ့ ယစ္မူးသြားေလၿပီ။ စကားပန္းေငြျဖဴ၊ ငုေရႊ၀ါ၊ ငုနီလာႏွင့္ စိန္ပန္းပတၱျမားတို႕သည္ ကၽြႏု္ပ္၏ မေနာအၾကည္ဓါတ္တြင္ ေရာင္စံုရိုက္ခတ္ၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္ ေနၾကေလၿပီ။

ပုဂံလမ္းသည္ အခါတိုင္းလိုပင္ ယာဥ္အသြားအလာ နည္းသည္။ ယေန႕မူ လူသူေလးပါးပင္ အသြားအလာမရွိ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ လွေပ၏။ ထိုအခိုက္ ေျမာက္ဖက္မွ မ်က္ႏွာ တူရူ ေဆာ္သြင္းလာေသာ္ ေလညင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ရင္ခြင္တြင္ တိုးေ၀ွ႕ကစားၿပီး ကၽြႏု္ပ္၏ ပါးစပ္မ်ားကို နမ္းရႈတ္လိုက္ေလသည္။ လတ္ဆက္ ထံုသင္းလွေသာ ေလညင္းေပတည္း။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ပုဂံလမ္းကို ကၽြႏု္ပ္ တစ္ဦးတည္း ပိုင္ဆိုင္ေနသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္မွတ္လိုက္ေပ၏။

ကၽြႏု္ပ္မွာပင္စင္ ယူရခါနီး ဆရာအိုႀကီးျဖစ္သျဖင့္ တခါတခါ ဒူးဆစ္မ်ား ကိုက္ခဲတတ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ခပ္မွန္မွန္ပင္ျဖစ္၏။ ထိုင္ေနေသာအခါ ခါးမွာ အနည္းငယ္ပင္ ကိုင္းေနပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ခပ္မတ္မတ္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ဆံပင္မ်ားမွာ ျဖဴကုန္ပါၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ေသသပ္စြာ ၿဖီးထားပါ၏။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အနီးၾကည့္အတြက္ ခပ္မြဲမြဲ ျဖစ္သျဖင့္ မ်က္မွန္ေဆာင္ထားရ၏။ အေ၀းၾကည့္အတြက္ကား မ်က္မွန္ မလိုပါ။

ပုဂံလမ္းသည္ လမ္းတိုကေလး ျဖစ္ၿပီး ဟိုဘက္ထိပ္မွ သည္ဘက္ထိပ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျမင္ႏုိင္သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ စကားေငြျဖဴ၊ ငုေရႊ၀ါ၊ ငုနီလာႏွင့္ စိန္ပန္းပတၱျမားတို႔တြင္ ပ်ံ၀ဲကာ အလွ၀တ္ရည္မ်ား ေသာက္သံုးေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ေရွ႕လွမ္းၿပီး တည့္တည့္လႊတ္ လိုက္ေလသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေငြျဖဴေရာင္၊ ေရႊ၀ါေရာင္၊ နီလာေရာင္ႏွင့္ ပတၱျမားေရာင္မ်ား ကြန္႕ျမဴးယွက္သန္းေနသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္္ ပုဂံလမ္းတခုလံုးကို ကၽြႏု္ပ္တစ္ဦးတည္း ပိုင္သည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့၏။

ယခုေတာ့ ကၽြႏု္ပ္တစ္ဦးတည္း ပိုင္သည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသျဖင့္ ၀န္တိုျခင္းျဖင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မိေလသည္။ ပုဂံလမ္းကို ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ပူးတြဲ၍ ပိုင္သူမွာ မိန္းမပ်ိဳေလးတဦး ျဖစ္ေန၏။

ရုတ္တရက္ေသာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ေရွ႕ကသြားေနသူမိန္းမပ်ိဳအား ေနာက္မွေျခ ၄-၅ လွမ္းလိုက္ရင္း စူးစိုက္ၾကည့္မိေသာအခါ စိတ္၀င္စားသြားေလသည္။

သူမလမ္းေလွ်ာက္သြားပံုမွာ ၾကည့္၍ေကာင္းလွသည္။ ဖ်က္ဖ်က္လတ္လတ္ ေလွ်ာက္သြားေသာ္လည္း ေၾကာ့ရွင္းယဥ္ေက်းမႈ မပ်က္ျခင္းမွာ ထူးျခား၏။

ဤမိန္းမပ်ိဳသည္ ဘယ္ကလာသနည္း။ ဆရာမကေလးေလာ။ ေက်ာင္းသူေလာ။ ကၽြႏု္ပ္ သို႕ ေလာသို႕ေလာ ေတြးေတာ ေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳသည္ ေအာက္သူေလာ၊ အညာသူေလာ၊ ရခိုင္ေလာ၊ ရွမ္းေလာ၊ ထား၀ယ္သူေလာ၊ ဘိတ္သူေလာ။

သို႕ကလို ေတြးေတာ ၾကည့္ေနရာမွ မႏုႆေဗဒေခၚ အင္သရိုပိုလိုဂ်ီ အတိုင္းအထြာ စံခ်ိန္မ်ားႏွင့္ တိုင္းထြာ ၾကည့္လိုစိတ္မ်ား ေပၚလာေလသည္။ အင္သရိုပိုလိုဂ်ီ အမ်ိဳးအစား ဇယားမ်ားတြင္ သြင္းၾကည့္လွ်င္ ဘယ္လို ေနပါလိမ့္ မည္ဟု စဥ္းစားရန္ စမိသည္။ သို႕ရာတြင္ထိုသို႕စဥ္းစား၍ မရပါ။ ငုေရႊ၀ါ၊ ငုိနီလာတို႕အား ရုကၡေဗဒအျမင္ျဖင့္ ဆင္ျခင္မရခဲ့သည့္ အတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။ ရွင္းေနေသာ လမ္းေပၚတြင္ ထုိမိန္းမပ်ိဳအား ျမင္လိုက္ရသည္မွာ ပြင့္ခ်ပ္ အာခါစ ၾကာပန္းႀကီး ထိုးစိုက္ထားေသာ ပန္းအိုးကို ထီးထီးႀကီး ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တူေန၏။

သူမ၏ အရပ္အေမာင္းမွာ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေနာင္းေနာင္း ျဖစ္၏။ သို႕ရာတြင္ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ကား ေတာင့္တင္း က်စ္လစ္ သည္ပင္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ရံုမက အသက္အရြယ္လည္း ႀကီးေပၿပီ။ သို႔ရာတြင္ မိန္းမပ်ိဳ၏ အိစက္ေဖါင္းႀကြေသာ တင္သားႏွင့္ ေသးသြယ္ ၀ိုင္းက်စ္ေသာ ခါးတို႕အေပၚတြင္ မ်က္စိမကစားပဲ မေနႏိုင္ပါ။ စိတ္လည္း မကြန္႕ျမဴးပဲ မေနႏိုင္ပါ။ ေကြးေကြး ကေလး ေျပျပစ္စြာ က်ဆင္းေသာ ပခံုးမ်ားကိုလည္း သတိမျပဳဘဲ မေနႏုိင္ပါ။ ေရွ႕ကသာဆီးၿပီး ၾကည့္ရလွ်င္ ထင္ရွားစြာ ေဖါင္းမို႔ေနေသာ သူမ၏ ရင္သားမ်ားကို ျမင္ရလိမ့္မည္ဟု စိတ္ဆႏၵ မျဖစ္ဘဲလည္း မေနႏိုင္ပါ။ မယ္တကၠသိုလ္၊ သို႕မဟုတ္ မယ္ဗမာတို႕မ်ား ျဖစ္ေလသေလာ။

ခပ္မွန္မွန္ လွမ္းေနေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖစ္လာေလ၏။ ေနာက္ကေနၿပီး အကဲခတ္ရျခင္းျဖင့္ ထုိမိန္းမပ်ိဳသည္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္တြင္ရွိမည္ဟု ခန္႕မွန္းရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ကြာရေပမည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုခဏ၌ သူမႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္အသက္ ကြာျခားျခင္းကို ေမ့စျပဳေလၿပီ။

မိန္းမပ်ိဳသည္ ဘယ္သို႕ေသာ ပန္းကိုပန္ၿပီး ဘယ္သို႕ေသာ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕နည္းမ်ား ကိုသံုးသည္၊ ဘယ္အေရာင္ ဘယ္ပံုရွိေသာ အကၤ်ီႏွင့္ ဘယ္အဆင္အေသြး ရွိေသာ ထမီတို႕ကို ၀တ္ဆင္သည္ စသည့္ျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္စာမဖြဲ႕တတ္ပါ။ ေခတ္သိပ္မမွီေသာ အဘိုးႀကီး ျဖစ္သျဖင့္ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ အေခၚအေ၀ၚမ်ား ကိုလည္း နားမလည္။ သူမ၏ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈ၌လည္း အေသးစိတ္စိတ္မ၀င္စားပါ။

သို႕ရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္တခုေတာ ့ေျပာခ်င္သည္။ သူမ၏ အဆင္းရူပကာႏွင့္ သူမ၏ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈတို႕သည္ စကားေငြျဖဴ၊ ငုေရႊ၀ါ၊ ငုနီလာ၊ စိန္ပန္းပတၱျမားတို႔ႏွင့္ကား အျပန္အလွန္ အေရာင္ဟပ္၍ မ်ားစြာ ပနံရေနေပသည္။

ေျမာက္ဖက္မွ ေဆာ္သြင္းလာေသာ ေလညင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ရင္ခြင္မွာ ေ၀ွ႔ကစားသလုိ မိန္းမပ်ိဳ၏ ရင္ခြင္မွာလည္း ေ၀ွ႔ကစားခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ေလညင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ပါးကို နမ္းရႈတ္သလုိ သူမ၏ပါးကိုလည္း နမ္းရႈတ္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယင္းသုိ႔ ဆင္ျခင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကၽြႏု္ပ္၏ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးသည္ ေလကဲ့သုိ႔ ေပါ့ပါးသြားေလသည္။ ထုိင္ေနလွ်င္ ခပ္ကိုင္းကိုင္း ျဖစ္တတ္ေသာခါး၊ ေလွ်ာက္လွ်င္ မတ္မတ္ထားၿပီး ေလွ်ာက္ရေသာခါး။

ကၽြႏု္ပ္၏ ထုိခါးသည္ စစ္ေရးျပေသာ ခါးကဲ့သို႔ မတ္သြားသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ဆံပင္ျဖဴတုိ႔သည္ မည္းနက္လာကုန္၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ မဲြမဲြေျခာက္ေျခာက္ မ်က္လုံးတုိ႔သည္ ၾကည္လင္ ထြန္းေတာက္လာကုန္၏။ ကၽြႏု္ပ္ ဆရာအုိႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားကေလး ျဖစ္သြားေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္က ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ၿပီး လိုက္ေသာ္လည္း သူမသည္ မွန္မွန္သာ ေလွ်ာက္၏။ တဖက္တခ်က္ နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ တင္သားမ်ားမွာ ဆန္ေကာ၀ိုင္းသလို လည္ေနေပရာ ၾကည့္မၿငီးေအာင္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေထြအထူး လုပ္ရန္ စိတ္ကူးသည့္ျပင္ မေပါက္ေသာ္လည္း သူမ၏ တင္သားမ်ားကို လက္၀ါးျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္ပြတ္စမ္း လိုက္ခ်င္စိတ္ကား ေပါက္လာပါသည္။ ပါးလႊာေသာအက်ီ ၤ ႏွင့္ေသးးငယ္ေသာ ဇာေဘာ္လီႀကိဳး မ်ားၾကားမွ ထြင္းေဖာက္ ေပၚလာေသာ ၀ါ၀င္းသည့္ ေက်ာျပင္မွာ ေရႊတလင္းျပင္ႏွင့္ တူေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူမအား မီလာၿပီးေဘးတုိက္ ေလွ်ာက္ေနေလၿပီ။

ကၽြႏု္ပ္က သူမဘက္သို႔ ငဲ့ၾကည့္လိုက္လာေသာအခါ သူမသည္ တခ်က္ေလာက္သာ ကၽြႏု္ပ္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ၿပီး ရုတ္ျခည္းပင္ မ်က္လႊာခ်သြားေလသည္။ သူမ၏ ေျခလွမ္းမ်ား သည္ကားမတုံ႔ပါ။ ေနာက္တႀကိမ္လည္း ထပ္မၾကည့္ပါ။

ကၽြႏု္ပ္ကသာ သူမအား ထပ္ထပ္ၾကည့္ေနသည္။ သူမသည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့၊ ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေဘးတုိက္ျမင္လိုက္ရေသာ ရင္သားမွာ တင့္ထြားထင္ရွားလွေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူမအား ေဘးတုိက္ၾကည့္ရရုံ ျဖင့္အားမရ။ ေရွ႕ကေနၿပီး ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္ ျပန္ေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ခပ္သြက္သြက္ ေက်ာ္တက္ ေလွ်ာက္သြား၏။ ေပတရာေလာက္ေရွ႕က ေလွ်ာက္သြား မိေသာအခါ လမ္းေဘးသို႔ ကပ္လုိက္၏။ ၿခံစည္းရုိးမွ ထုိးထြက္ေနေသာ ၾကက္ေသြးေရာင္ ပန္းစကၠဴ ကိုင္းမ်ားကို ဆဲြခ်ိဳးမည္ကဲ့သို႔ ဟန္ေဆာင္ ေနေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ပန္းမွာ စိတ္၀င္စားေနသည္ မဟုတ္ပါ။ မိန္းမပ်ိဳ အေပၚမွာသာ စိတ္၀င္စား ေနပါသည္။

သူမမွာ လွပၿပဳံးခ်ိဳေသာ မ်က္ႏွာရွိ၏။ နီရဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားမွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေဆးျဖင့္ေရးၿပီးတြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚတြင္ ၾကာရွည္မေနပါ။ ေဖာင္းၾကြျပည့္ၿဖိဳးေသာ ရင္သားမ်ားႏွင့္ သြယ္တန္း အိစက္ေသာ ေပါင္လုံးမ်ားဆီသုိ႔သာ ဆင္းသြားၾကကုန္၏။

ကၽြႏု္ပ္ အိေျႏၵမဲ့စြာ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မိန္းမပ်ိဳသည္ ရိႈးတုိးရွန္႔တံ့ လုံး၀မျဖစ္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္က တပ္မက္ျခင္းျဖင့္ စူးစုိက္၍ ၾကည့္ေနသည္ကိုပင္ သတိမူမိရွာ ပုံမေပၚပါ။ မ်က္လႊာခ်၍ ေရွ႕သုိ႔ေလွ်ာက္ေနသည္။ ေရႊေပးလုိ႔ မရေသာ အိေျႏၵမ်ိဳး ပင္တည္း။

မိန္းမပ်ိဳက ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္သြားျပန္ေလၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆဲြထားေသာ ပန္းစကၠဴကိုင္းႀကီးကို လႊတ္လုိက္သည္။ ပန္းပြင့္အခ်ိဳ႕ေၾကြက်သြားေလသည္။ ေၾကြက်ေသာပန္းပြင့္ အနည္းငယ္ကို ေကာက္ယူကာ သူမေနာက္သုိ႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ျပန္ေလသည္။

တဖက္တခ်က္တြင္ ျမင့္တုံနိမ့္တုံ ျဖစ္ေသာ ဆန္ေကာ ၀ုိင္းေနေသာ တင္သားမ်ားကို လက္၀ါးျဖင့္အသာအယာ ပြတ္ပြတ္စမ္းလုိေသာ စိတ္ပုိလာျပန္ပါၿပီ။ ေရႊသလင္းျပင္ႏွင့္တူေသာ သူမ၏ေက်ာျပင္ေပၚတြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ပါးကို ကပ္ထား လုိသည္။ သည္မွ်မကေသး။ သည့္ထက္ပိုကဲ၍ သူမ၏ ေသးသြယ္လုံးက်စ္ေသာခါးကို ဖက္၍ ညွစ္လိုက္ ဖ်စ္လုိက္ခ်င္ေတာ့သည္။ သူမသည္ ေက်ာင္းသူျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္ကား ေက်ာငး္သားျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္က သူမ၏ေသးသြယ္လုံးက်စ္ေသာ ခါးကိုဖက္လွ်က္ သူမကမူ ကၽြႏု္ပ္၏ေသးသြယ္လုံးက်စ္ေသာ ခါးကို ဖက္လ်က္ သူမကမူ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းအုံႀကီးေပၚတြင္ ေခါင္းမီလွ်က္ႏွစ္ေယာက္သား ညုကာ တာကာ ယုယကာပိုက္ေထြးကာျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။

သူမမွာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရင့္က်က္ေသာ မိန္းမပ်ိဳကေလး။ ကၽြႏု္ပ္မွာမူကား အသက္အစိတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရင့္က်က္ေသာလူပ်ိဳကေလး။ ေရႊေခ်ာင္းထဲက ျမေရယဥ္မွာ ပတၱျမားေလွကိုစီးၿပီး ေငြရြက္လႊင့္ေနၾကေလသည္။

သို႔ေသာ္ ပုဂံလမ္းထိပ္ စစ္ကုိင္းလမ္းေပၚသို႔ေရာက္ခါနီးေသာအခါ ေရႊေခ်ာင္းမွာဆုံးသြားၿပီး ျမေရယဥ္မွာ ရပ္စဲသြား ေလသည္။ ပတၱျမားေလွသည္ ေပါက္ကဲြၿပီး ေငြရြက္သည္ လဲက်သြားေလသည္။

ပုဂံလမ္းထိပ္၊ စစ္ကိုင္းလမ္းေပၚတြင္ လူငယ္တဦးသည္ အေရွ႕မွအေနာက္သုိ႔ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ မိန္းမပ်ိဳသည္ ထိုလူငယ္အားျမင္လုိက္ေသာအခါ `ဟလုိ´ဟု ေအာ္ကာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလသည္။ လူငယ္သည္ သူမအား ၿပဳံးရႊင္စြာျဖင့္ `ဟလုိ´ဟု တုံ႔ျပန္လုိက္ေလသည္။ ေလွာင္အိမ္တခုစီမွာ ေလွာင္ထားရာမွ လႊတ္လုိက္ေသာ ဟသၤာေမာင္ႏွံလုိ ျမဴးသြားၾကၿပီး တဦးထံတဦး ခ်ည္းကပ္သြားၾကေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္၏ ေရွ႕မွာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ မိန္းမပ်ိဳတြင္ ေရႊေပးလုိ႔မရေသာအိေျႏၵသည္မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲ တြင္ ဖက္ကာမွီကာ ယုကာယကာ ေလွ်ာက္သြားေနေသာ မိန္းမပ်ိဳသည္ တကယ့္အျဖစ္မွာေတာ့ ထုိလူငယ္ႏွင့္ ဖက္ကာ၊ မီကာ၊ ယုကာ ေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့မည္ဟု ထင္ရပါေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္ကား ပထမေသာ္ ႏွေျမာ၀မ္းနည္းသလို ျဖစ္မိ၏။ ေနာက္တခဏ၌ကား မိန္းမပ်ိဳႏွင့္လူငယ္တုိ႔သည္ ရြယ္တူ တန္းတူ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သတိရလာေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ မတ္မတ္ထားအပ္ေသာ ခါးသည္ကိုင္းသြားပါသည္။ သန္သန္ႏွင့္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ခ်ည္နဲ႔ၿပီး ေလးေကြးသည္။

ပိေနေအာင္ ဖီးထားေသာ ဆံပင္မ်ားသည္ ပြထလာကာ ျဖဴစြတ္ျခင္းကို တံခြန္လႊင့္ျပေနၾက သည္ႏွင့္တူ၏။

သူငယ္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳတုိ႔သည္ တဦးဆီတဦး ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သြားၿပီးေနာက္ နီးကပ္ေနမွ အရွိန္ သတ္လုိက္ၾကသည္။ တဦးႏွင့္တဦး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဖက္ယမ္းျခင္း၊ ကိုင္တြယ္ျခင္းမရွိ။ သုိ႔ရာတြင္ သူတုိ႔၏ အၿပဳံးႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားကား ဖက္ယမ္း နမ္းရႈတ္ေနၾကေပသည္။

လူငယ္သည္ ကၽြႏု္ပ္ထံသုိ႔ လွမ္း၍ `ဂြတ္ေမာနင္း ဆရာ´ဟု ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးေတာ့ `ဆရာ ဒီေန႔ နဲနဲ ေနာက္က်တယ္ ဆရာ´ဟု ေျပာေသး၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ မ်က္စိမ်ားသည္ မဲြေျခာက္သြားၾကဟန္တူ၏။ လူငယ္၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ သူကား ကၽြႏ္ုပ္၏ တပည့္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္သည္ဟု နာမည္နာမႏွင့္တကြ တပ္အပ္ သတိမရေတာ့ေခ်။ ကၽြႏု္ပ္သည္ တပည့္အား ရွက္ၿပဳံးျဖင့္ၾကည့္ၿပီး

`ေအး၊ နဲနဲေနာက္က်သြားတယ္။ ပန္းကေလးေတြ ေကာက္ေနရလုိ႔´ ဟု ေျပာစရာမရွိ ေျပာလုိက္ေလသည္။ မဖူလုံေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ အတြင္း ေဖာက္ျပန္မႈကို တပည့္မ်ား မိသြားသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေျခပ်က္ေနပါၿပီ။ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ပူထူေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ တပည့္တုိ႔သည္ တေယာက္ တေယာက္ၿပဳံးၾကည့္ရင္း ေရွ႕မတုိး၊ ေနာက္မဆုတ္ ရပ္ေနၾက၏။ သူတုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ေဖာက္ျပန္ပုံကိုသိၿပီး ကၽြႏု္ပ္အား ေလွာင္ေျပာင္ေသာ အားျဖင့္ ၀မ္းသာလုံးဆုိ႔ကာ ၿပဳံးရုံသာၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနၾကဟန္ တူပါသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ သူတို႔အားေက်ာ္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ` ပန္းပြင့္ေတြ ဘာလုပ္ဖုိ႔ ေကာက္လာသလဲ ဆရာ´ ဟု တပည့္ေက်ာ္က ထပ္ဆင့္ေမးျပန္လွ်င္ ႀကံဖန္ေျပာေနရဦးမည္။ ရူပေဗဒနည္းအရ ပန္းပြင့္ေပၚ အလင္းရုိက္ပုံကို ၾကည့္၍ မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေနပုံကို ေလ့လာရန္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာမည္ေလာ။ တခုခုႀကံဖန္ ေျပာေနရေပလိမ့္မည္။ မိန္းမပ်ိဳကုိ ေရွ႕ကဆီးၾကည့္ခ်င္၍ ပန္းခူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ကၽြႏ္ုပ္ႀကံဖန္ဖုံးဖိ မေနခ်င္ေတာ့ပါ။ကၽြႏု္ပ္သည္ ေရွ႕သို႔သာတြင္တြင္ေလွ်ာက္သြား၏။

တပည့္ေက်ာ္ကေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ ေက်ာင္းေနာက္က်သျဖင့္ ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္သြားသည္ဟု ထင္ေကာင္း ထင္ေပမည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာကား မိန္းမပ်ိဳႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲပူးတဲြကာ ပုဂံလမ္းကို ပိုင္လိုက္ရသည့္ တခဏ၌ စိတ္ေဖာက္ျပန္မိျခင္းအတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ အခန္းထဲေရာက္ၿပီး ကုလားထုိင္ေပၚမွာ ထုိင္မိေသာအခါ ဒူးေတြကိုက္ေနသည္ကို သတိရမိေလသည္။ ၅၀ ေက်ာ္ကတည္းက ဒူးဒုကၡေပးလာခဲ့သည္။ သည္ေတာ့ အုိျခင္းတရားကို ပုိၿပီးစဥ္းစားမိသည္။ သို႔ကလုိ အုိပါလွ်က္ ပုဂံလမ္းေပၚမွာ မိန္းမပ်ိဳကေလးေတြ႕ေသာအခါ ႏုပ်ိဳစိတ္ေတြ၀င္ၿပီး တက္ၾကြလာတာ ဘာေၾကာင့္လဲဟု စဥ္းစားေနမိျပန္သည္။

ကၽြႏု္ပ္၏ သီးသန္႔ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ျဖစ္သေလာ။ ပုထုဇေနာ၊ ဥမၼာတေကာ ေတြမုိ႔လူ႔သဘာ၀ ျဖစ္ေလသေလာ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ပုဂံလမ္း၏ စကားေငြျဖဴ၊ ငုေရႊ၀ါ၊ ငုနီလာႏွင့္ ပတၱျမားေရာင္စုံ ရွက္သန္းေသာ ေႏြဦးအလွႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ၏ ႏုပ်ိဳလန္းဆတ္ေသာ အလွတို႔ကပင္ ကၽြႏု္ပ္အား ေသြးသစ္သားသစ္ ေလာင္းေပးၿပီး ႏုပ်ိဳေသာ စိတ္ကူးတြင္ ယစ္မူးေပ်ာ္ျမဴးေစသေလာ။ ကၽြႏု္ပ္ကား မေျဖတတ္ေအာင္ ရွိပါသည္။

အိမ္မွ တလနီးပါး ထြက္ခြာကာ ဥပုသ္ေစာင့္ေနေသာ အိမ္ကဟာမႀကီးျပန္လာလွ်င္ သည္အေၾကာင္းေမးၾကည့္ရ ေကာင္းမလား။ အိမ္ကဟာမႀကီးကေတာ့ ကေလးကလားစကားေတြ မေျပာစမ္းပါႏွင့္ဟုေျပာကာ ဆီးပိတ္လိမ့္မည္လား မဆုိႏုိင္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္မွာေတာ့ ျပႆနာျဖစ္ေနပါသတည္း။    ။

သိန္းေဖျမင္႔

( ၁၉၅၉)

ေနာက္ဆက္တြဲ

တေပါင္း၏ ၾသဇာႏွင့္ ဆရာအုိ၏ ျပႆနာ

ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းက ရႈမ၀မဂၢဇင္းတြင္ `ဆရာအုိ၏ ျပႆနာ´ဟူေသာ ၀တၱဳတုိကေလး တပုဒ္ကို ေရးလုိက္ေလသည္။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ထုိ၀တၱဳကေလးကို မဖတ္မီ ေခါင္းစဥ္ကို ျမန္လိုက္ရရုံျဖင့္ ျမင္းအုိ၊ ႏြားအုိႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ သက္ႀကီးရြယ္ႀကီး ဆရာအိုႀကီးမ်ားမွာ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္ပုံဘယ္နည္း အခက္အခဲေတြ႕ပုံကို ျပႆနာလုပ္ၿပီး ေရးထားဟန္ရွိသည္ဟု ထင္မွတ္လုိက္ၾကေၾကာင္း သိရေလသည္။

သို႔ေသာ္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါျပႆနာတမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ၾသစြာေတြ႕ရွိၾကရေလသည္။ အခ်ိဳ႕က သေဘာက်ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်ီးက်ဴးၾက၏။ တခ်ိဳ႕ကမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤလုိကိစၥကို ျပႆနာ လုပ္ကာ စာေပတပုဒ္ မေရးသင့္ဟုဆုိၾကသည္။ ဤလုိ မေရးသင့္ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသူမ်ားထဲတြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီလည္း ပါ၀င္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ့္လုိ စာေရးဆရာသည္ စိတ္ေဖာက္ျပန္တာေတြကို ေရးေနရန္မဟုတ္။ စိတ္ေဖာက္ျပန္မႈဆုိသည္မွာ သည့္ထက္ဆုိးရြား စြာပင္ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးရန္မွာ စိတ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္ပုံ၊ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ စိတ္ကုိ ႏုိင္နင္းစြာ ပဲ့ျပင္ႏုိင္ပုံ စသည္တုိ႔သာ ျဖစ္သင့္သည္ဟုဆုိေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကား ဆရာအုိ၏ ျပႆနာ၀တၱဳတုိကုိ ေရးရာ၌ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးေတြ တမင္လက္ကိုင္ျပဳ၍ စိတ္ေဖာက္ျပန္တတ္ပုံ ေဖာ္ျပရန္ေသာ္၄င္း၊ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ စိတ္ကိုႏွိင္နင္းစြာ ပဲ့ျပင္ပုံ ကိုေသာ္လည္းေကာင္းသရုပ္ေဆာင္ရန္ ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။

တေပါင္းလ ပတ္၀န္းက်င္၏ ၾသဇာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ သက္ေရာက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ တေပါင္းလ စိတ္ကူးႏွင့္ ခံစားမႈမ်ားေပၚလာ၏။ သုိ႔ကလုိ သဘာ၀အေလ်ာက္ ေပၚလာေသာစိတ္ကူးႏွင့္ ခံစားမႈမ်ားကိုမူ တည္ကာ ဆရာအုိ၏ ျပႆနာ ၀တၱဳတုိကေလးကို ဖန္ဆင္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

တေပါင္းတန္ခူးသည္ ေႏြဦးရာသီျဖစ္၏။ ေဆာင္းကိုေနရစ္ခဲ့ေတာ့ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေႏြကို ႀကိဳဆုိေနေလသည္။ ပိေတာက္ပင္ႏွင့္ သေျပပင္တုိ႔မွာ ရြက္ေဟာင္းေတြအကုန္ေၾကြၿပီး ရြက္သစ္ေတြေ၀ေနသည္။ မဒမပင္ကားရြက္ေဟာင္းေတြ အကုန္ေၾကြက်ၿပီး အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတုန္း ျဖစ္၏။ ကုကၠဳိပင္ႀကီးႏွင့္ သကၤန္းပင္ႀကီးတို႔မွာ ရြက္သစ္ေတြ ခက္ျဖာတင့္ေနရုံမွ်မက အပြင့္ေတြ ရွက္ျဖာဆင့္ေနသည္။

လက္ပံပင္ႀကီးကမူ အရြက္ဗလာျဖစ္ေနေသာ ရိုးတံမ်ားမွ နီရဲေသာအပြင့္ႀကီးမ်ားျဖင့္ စည္ကားလိႈင္ေ၀ ေနေပသည္။ ဥၾသတြန္သံကသာၿပီး ဂ်ိဳးကူသံက ေအးျမလွ၏။ သစ္ပင္ေတာေတာင္ႏွင့္ ငွက္အေပါင္းသည္ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆုိ ေနသည္။ တေပါင္း တန္ခူးေႏြဦးရာသီသည္ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္၊ ႏွစ္သစ္ကူးေသာ ရာသီျဖစ္ရုံမက ေတာေတာင္၊ သစ္ပင္၊ ေက်းငွက္စသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တုိ႔သည္ အေဟာင္းမွအသစ္သို႔ ကူးေျပာင္းခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏ အေဟာင္းမွအသစ္သို႔ ကူးေျပာင္းမႈသည္ လူကိုလည္း အေဟာင္း အသစ္ ကူးေျပာင္းေစထုိက္ေပသည္။ ရာသီမွာတေပါင္းရွိသလုိ လူ႔ဘ၀မွာလည္း တေပါင္းရာသီ ရွိထုိက္သည္။ ေဟာင္းျမင္း သည့္ဘ၀၊ အုိမင္းရင့္ေရာ္ရာမွ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ႏုပ်ိဳသင့္ေလသည္။ ရုပ္၀တၱဳကို ဆန္းသစ္၍ မရေသးသည့္တုိင္ေအာင္ စိတ္ကေတာ့ျပန္လည္ဆ္နးသစ္ ပ်ိဳျမစ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ရန္တမ္းတမိသည္။ လြမ္းဆြတ္ မိသည္။ သူငယ္ျပန္ခ်င္ သည္ဆုိပါက ဆုိေစေတာ့။

ဆရာအုိသည္ ျပန္ပ်ိဳခ်င္သည္။ ညိုးႏြမ္းေပ်ာ့ေခြေနေသာ ဆရာအုိ၏ ဖုိဓာတ္သည္ ျပန္လည္ သန္မာလာခ်င္သည္။ `ေသာတပန္ မဟာေထရ္တုိ႔ေတာင္ မဆည္ႏုိင္မ်က္ရည္ စုိ႔ရတယ္၊ လြမ္းဖုိ႔ အိုေကာင္း လတေပါင္း´တြင္ ဖူးပြင့္စ ပန္းကေလးလုိ သစ္လြင္လွပေသာ ေက်ာင္းသူကေလးကို ျမင္မိေသာ ဆရာအုိသည္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္လုိခ်င္သည္။

တကယ့္တကယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္မရလွ်င္ကား ဆရာအုိဘာတတ္ႏုိင္ရွာမည္နည္း။ လက္မိႈင္ခ်ရ မည္သာပင္။ သို႔ေသာ္ဆရာအုိ၏ လြမ္းဆြတ္တသခြင့္၊ စိတ္ကူးခြင့္ႏွင့္ စိတ္ေဖာက္ျပန္ခြင့္တုိ႔ကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးဆရာမ်ားက မခ်ဳပ္ခ်ယ္သင့္ ေသာ အေျခခံလူ႔သဘာ၀ အခြင့္အေရးေပတည္း။

(၁၉၆၄)

ဆရာသိန္းေဖျမင့္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္မွ ထုတ္ႏွႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။

Sunday, 25 March 2012 03:21

ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း

http://www.maukkha.org/index.php/book-store/short-stories/1981-maukkha-thein-phay-myint