“ရည္ရြယ္ရာ အိပ္မက္လမ္း”

by Soe Min on Saturday, March 24, 2012 at 6:24am 

            ေခါင္းမာတာရယ္၊ ထင္ရာကို တစြတ္ထိုးလုပ္တတ္တာရယ္၊ သူမ်ားတကာေတြ က်ိတ္က်ိတ္တိုး အလုအယက္ သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ယူေနၾကၿပီဆို မလိုခ်င္ေတာ႔တဲ႔စိတ္ရယ္က ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတာလား၊ သည္လိုဘ၀ကို ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္တာလားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ျပင္သစ္ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္က အတန္းထဲမွာ စာေမးရင္း မွတ္ခ်က္ေပးဖူးတယ္။ “ငါသိတယ္။ မြန္ဆီယာစိုးမင္းကေတာ႔ သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ ေျဖလိမ္႔မယ္။ သူကေတြးရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ သူမ်ားေတြးသလို မေတြးဘူး” တဲ႔။ ဟုတ္သင္႔သေလာက္ေတာ႔ ဟုတ္သား။ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႔လြန္ဆက္တက္ခ်င္ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္ရမယ္မွန္းသိေပမယ္႔ ခုထက္ထိ မတက္ျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္ ဘာလုပ္ရတယ္ဆိုတာ မသိမဟုတ္ သိလ်က္သားနဲ႔။ အဲဒါလုပ္မွ အဲဒါျဖစ္ရမယ္ဆို မျဖစ္ခ်င္လည္း ေနပေစေတာ႔ ဆို ရြတ္တြတ္တြတ္စရိုက္ကလည္း ေဖ်ာက္မရ။ လမ္းေပ်ာက္ေနတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပသိ အဲဒီလမ္းကို မသြားခ်င္လို႔ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနတဲ႔ ခ်ဳိဘို႔တူ ႏြားျပာတုတ္မ်ားလိုပဲ။ ပ်ဳိတို႔လူက ယာကို မလုပ္တာ။ စားစရာမရွိ ၀ါးခုတ္စားေတာ႔မလို။

၀ါးခုတ္တာက ကိစၥမရွိဘူး ပ်ားတုပ္တာဆိုရင္ အဲဒီအက်င္႔နဲ႔ ဘယ္သူက ကယ္မွာတုန္း။ အခုတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းကဆို ကိုယ္႔အေၾကာင္းသိတဲ႔ အကိုလို ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ေခၚဆုံးမတယ္။ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တာ တစ္ခုကို မလုပ္ခဲ႔မိရင္ အခ်ိန္လြန္မွ ေနာင္တရမွာစိုးလို႔ သူ႔ဘက္ကေရာ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ ေခၚေမးတာပါ။ ေတာ္ၾကာ မေျပာလိုက္ရလို႔ မသိပဲ လုပ္မေပးလိုက္ရ ရွိမွာစိုးလို႔ တဲ႔။ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ သူ႔လိုမ်ဳိးလည္း ျပတ္သားခ်င္လိုက္တာ။ ကိုယ္က မျပတ္သားတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ေဗြဆိုးေဖ်ာက္မရတာေနမွာ။ သူေမးလိုက္လို႔ ကိုယ္႔မွာ ေခါင္းစားသြားရတဲ႔ေမးခြန္းက ရန္ကုန္ျပန္ၿပီး “အိမ္မွာပဲ ေနခ်င္တယ္ ေမေမ” လုပ္ေရး မလုပ္ေရး မဟုတ္ပါဘူး။ “စာေရးဆရာ လုပ္မလို႔လား။” တဲ႔။ မဆိုင္းမတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ အေျဖကေတာ႔ “ဟင္႔အင္း” ပါ။ အဲသည္ေနာက္ အမ္းကို ျပန္ေရာက္လာၿပီး မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲနစ္ေနလိုက္၊ လစ္ရင္လစ္သလို စာေျပးေျပးေရးလိုက္လုပ္ေနရင္းနဲ႔မွ ကိုယ္႔ဘာသာ အထပ္ထပ္ အခါခါ ေမးေနမိတဲ႔ ေမးခြန္းကေတာ႔ “တကယ္ ဟင္႔အင္း မလို႔လား။” ေပါ႔။

            အခုလည္း စဥ္းစားရင္း စာေရး၊ စာေရးရင္း စဥ္းစားေနတာ အဲဒီအေၾကာင္းပါပဲ။ ဟိုးအရင္ “ဘယ္သူမဗ်ဴး ၀မ္းတြင္းရူး”  ေရးကတည္းက ေျပာခဲ႔ၿပီးသားပါ။ စာေရးဆရာဆိုတာ ကိုယ္႔မ်က္စိထဲမေတာ႔ မ်ဳိးတုန္္းေပ်ာက္ကြယ္လုေနၿပီ ထင္မိတယ္။ ေခတ္မွ မရွိေတာ႔ပဲ။ စာမွ မဖတ္ၾကေတာ႔ပဲ။ စာအုပ္ႀကီး အလကားလက္ေဆာင္ သြားေပးရင္ေတာင္ အားေတာ႔ဖတ္လိမ္႔မယ္။ အိမ္သာတက္ရင္း ဘာရင္း။ သို႔ေသာ္လည္း လူတစ္ရာမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ကိုယ္ေရးတဲ႔ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္ကို နားလည္ႏိုင္မွာလဲ။ (သူကမွ နားလည္လြယ္ေအာင္မေရးပဲနဲ႔ လာလာခ်ည္ေသး) စာေရးသက္ကေလး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ႔ အရင္ကလို ဖရီးကစ္ေတြသိပ္မသုံးေတာ႔ပဲ ေထာင္႔ကန္ေဘာေလးေတြ၊ ေတ႔လုံး ခ်ိတ္လုံးကေလးေတြ သုံးျဖစ္လာတယ္။ နို႔မို႔ ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြနဲ႔ခ်ည့္ ထြက္ထိုင္ေနရတာ ၾကာၿပီ။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ႔စကားကို တစ္ခြန္းမွ ထည့္မေရးပဲ စာဖတ္သူရဲ႕အေတြးထဲမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔စကား ေပၚလာေအာင္ ေရးေရးၾကည့္မိတယ္။ မီးပ်က္တုန္း အြန္လိုင္းတက္တဲ႔သူလိုပ။ ေတြးမွ မေတြးတဲ႔ဟာ ဘယ္ဘေရာင္႔ဇာသုံးသုံး အဆက္ဒႏိုင္းခ်ည့္ပဲ။ “ေတြးေတာ႔ေတြးသားပဲ ခညားႀကီး အသက္အရြယ္နဲ႔ ေရွးေရွးတုန္းက အေၾကာင္းေတြက ကိုယ္မွ မမီလိုက္တာ။ ဘယ္လိုလုပ္နားလည္မွာလဲ။” ဆိုရင္လည္း သူတို႔အလြန္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္အေရးအသားမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္ေရးတဲ႔စာကို ဘယ္သူက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လိုက္ဖတ္ေနမွာတုန္း။ အားအားယားယား။ စာအုပ္ထုတ္သက္က ခုမွ ဘဲဥကြဲရုံရွိေသး။ မိုက္မိုက္မဲမဲ စာေရးစားေတာ႔မဟဲ႔လို႔ ေတြးစရာလား။

            ဒါေပမယ္႔လည္း သြားေလသူ ဆရာေမာင္သစ္ႀကီးကို မတ္စိပို႔လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ သီခ်င္းႀကီးသင္တာေရာ၊ ဆရာ၀န္လုပ္တာေရာ၊ အခုစာေရးေနတာေရာဟာ ကိုယ္႔ဘာသာ အရသာရွိလြန္းလို႔။ ေနကိုမေနႏိုင္လို႔ လုပ္ေနမိတာပါဗ်ာ။ လူျဖစ္အရမ္းအရမ္း ေနာက္က်မွန္း ကိုယ္႔ဘာသာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ သည္အရြယ္ႀကီးေရာက္မွေတာ႔ လူတကာသိတဲ႔ Super Geek လည္း မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ (လူမသိသူမသိ ေျခပုန္းခုတ္ခ်င္တာကိုး) စာတိုေပစေတြ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရးသာေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ စာေရးဆရာ မျဖစ္ခ်င္ရတာလဲဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စာေရးဆရာဆိုတဲ႔စံက သိပ္ျမင္႔လြန္းလို႔ပါ။ စာေပလုပ္သားအဖြဲ႔၀င္ကဒ္ရွိတိုင္း၊ သူ႔နံမယ္တပ္ထားတဲ႔ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးေနတိုင္း၊ မဂၢဇင္းထဲ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ သူေရးတာေတြ မွန္မွန္ဖတ္ရတိုင္း၊ ကုန္ကုန္ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္ေလ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာပါလို႔ အမ်ားကလက္ခံထားတိုင္း အဲဒါစာေရးဆရာအစစ္လို႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲသတ္မွတ္မထားပါဘူး။ “မဟုတ္မွလြဲေရာ။ သည္သူငယ္ေလး မႏၱေလးက ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ မန္းေလးကလူေတြက အဲလိုပဲ။ တျခားကဟာဆို လူစာရင္းမသြင္းဘူး။” လို႔ တုတ္ေရာင္းဓါးေရာင္း လာမလုပ္နဲ႔။ မ၀ယ္ဘူး စိတ္ခ်။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္ၾကည္ညဳိေလးစားမိတဲ႔ စာေရးဆရာေတြျဖင္႔ ေပါလြန္လြန္းလို႔ ေရေတာင္ မေရႏိုင္ဘူး။ အခုကိုယ္ေရးတဲ႔စာ ဖတ္ေနတဲ႔သူေတြက “ဟင္ .. ၾကားလည္းမၾကားဖူးဘူး။” လို႔ ေျပာလာရင္ အတည္းနာႏြန္းႏြန္းႏို႔ နံမယ္ေတြ အကုန္ထည့္မေရးေတာ႔ဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူတို႔ခမ်ာ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သိကၡာက်ကုန္မယ္။

            ဒါေပမယ္႔ နံရံကပ္စာေစာင္သာသာ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚကေန ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေလာကထဲ လွမ္းေတာ႔မယ္လို႔ ၾကံလိုက္ရင္ ရည္ရြယ္ရာ ဦးတည္ခ်က္ တစုံတရာေတာ႔ ရွိမွျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ မေနႏိုင္လို႔ ေရးတာေတာ႔ ဟုတ္ၿပီ။ ဘာေတြေရးမွာလဲ။ ဘာအတြက္ေရးမွာလဲ။ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။ သည္အခါမွ ေရွ႕ေဆာင္သြားၾကေလၿပီျဖစ္ေသာ ေလးစားၾကည္ညဳိသူ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ႕ အဆုံးအမၾသ၀ါဒေတြကို ျပန္ေလ႔လာမိပါတယ္။ မွတ္မွတ္သားသားတစ္ခုကေတာ႔ ဆရာႀကီးဦးေသာ္တာေဆြရဲ႕ အယူအဆပါ။ ဦး၀ဏၰႀကီးနဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညဳိတို႔ ေထြလီကာလီ ျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ႔အခါ စာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလာင္ဟာ ဗုဒၶရဲ႕အဆုံးအမေအာက္မွာ ရွိသင္႔တယ္လို႔ ဒြိဟျဖစ္ၾကပါသတဲ႔။ တို႔ဆရာႀကီးက ေထြသမားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔ ေထြအုပ္ႀကီးပဲဟာ “ဟဲ႔ ေကာင္ေတြ၊ ကေလာင္ရဲ႕အထက္မွာ ဘာမွ မရွိဘူး။ စာေရးဆရာကို ဘာနဲ႔မွ ထိန္းလို႔မရဘူး။ သူ႔ဟာသူထိန္း။ ကိုယ္႔ကေလာင္ကိုယ္ထိန္း။ ဒါပဲ။” လို႔ ဆုံးျဖတ္ေပးပါသတဲ႔။ ေစာဒကတက္လာတဲ႔အခါ “မင္းတို႔အေပၚမွာ မင္းတို႔ကေလာင္ရဲ႕ အေပၚမွာ ဘာပဲထားထား။ ထားခ်င္တာထား။ အဲသလိုထားလိုက္တာနဲ႔ မင္းတို႔ဟာ စာေရးဆရာအစစ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒါပဲ။” လို႔ ပြဲသိမ္းလိုက္ပါသတဲ႔။

        ဘိုေကတစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ အဲသည္စကားကို သေဘာေပါက္ၾကရင္ျဖင္႔ သားသား စာေရးစားလို႔ရၿပီရယ္လို႔ လက္ခေမာင္းခတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေတြးယူရတာဗ်။ သည္ကေန႔ေခတ္ေရာက္မွ စာဖတ္သက္ကေလး ျပတ္သြားရတဲ႔ေၾကာင္းကေတာ႔ စာေရးဆရာတိုင္းလိုလို ကိုယ္႔ကေလာင္ရဲ႕အထက္မွာ လူပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ၿပီး ကာကြယ္ေရးသားတဲ႔အခါ ေရးလိုက္၊ စည္းရုံးသိမ္းသြင္းတဲ႔အခါ စည္းရုံးလိုက္၊ ၀ါဒသတင္း ျဖန္႔ခ်င္သလိုျဖန္႔လိုက္ လုပ္ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ (မွားရင္လည္း သည္းခံေတာ္မူၾကပါ) စာေရးဆရာေနရာမွာ မရွိပဲ ေျပာေရးဆိုခြင္႔ရွိသူသေဘာ ျဖစ္ေနတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဖိတ္ၾကားၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္တာေတာင္ ေမးခြန္းေတြ ႀကဳိေပးထားရၿပီး ဆင္ဆာအရင္တင္ရသလိုပဲ။ “ဟုတ္ဘူးလား ငါ႔တူရယ္။” “ဟုတ္တာေပါ႔ ဦးေလးရယ္” ေလာက္ပဲ အေမးအေျဖ ရွိေစခ်င္ပုံေပါက္သဗ်။ အဲသည္မ်ဳိးဆက္ႀကီးတစ္ခုလုံး ျခားထားေတာ႔ ေနာက္ေပါက္ကေလးေတြခမ်ာ မိုက္ကရိုဖုန္းႀကီးထိုးေပးၿပီးရင္ “ဟိုေပါ႔ေနာ္။ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ။ အဲဒါေလး ေျပာျပေပးပါလား။” အျပင္ ေမးခြန္းမထုတ္တတ္ေတာ႔ဘူး။ “စပြန္ဆာလိုက္စားသည္။ ေၾကာ္ျငာေဆာင္းပါးေရးေပးသည္။” ကေလာင္ေတြက ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔အေပၚက ေဘာစိကေလာင္ႀကီးေတြကိုယ္တိုင္က သူမ်ားအိပ္ထဲေရာက္ေနေလေတာ႔ ဘယ္ဂ်ာနယ္၀ယ္ရင္ျဖင္႔ ဘယ္သူ႔ပုံ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းဖတ္ရေတာ႔မယ္ သိၿပီးသား။ ရက္စြဲေတာင္ ၾကည့္စရာမလို။ အေရာင္ေလး အျပင္အဆင္ေလးသာ ကြာလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အလယ္တန္းပညာေရးမွာကတည္းက အေတြးအေခၚမ်ဳိးေစ႔ကို ေပါင္းႏႈတ္သလို ႏႈတ္ပစ္ၿပီး သူတို႔လိုရာ သတင္း၀ါဒကိုသာ သင္အံေလ႔က်က္ရတဲ႔ ဦးေဏွာက္ဆိုေတာ႔ ေျပာတိုင္းယုံတဲ႔ ပုတ္သင္ညဳိျဖစ္ေနတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားသူႀကီးမ်ားဟာ ပိပိယိယိေတာင္ လိမ္စရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စား ဘာေျပာခ်င္ေသးတုန္း ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာေရးဆရာရယ္လို႔ ကိုယ္႔ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနသူေတြဟာ ေသခါနီးႀကီးေတြ ေသၿပီးသားလူေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ လြန္ေလၿပီးေသာသူမ်ားရဲ႕ ေျခရာလက္ရာကေလးေတြကို အခုမွ မိဂမၻီ ေျခရာေကာက္သလို လိုက္ေကာက္ေနရပါတယ္။

           ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြရဲ႕စကားကို အခုမွ ကိုယ္႔ေခတ္နဲ႔ခ်ိန္ထိုးၿပီး ေရးေတးေတး ျမင္လာရာက အင္မတန္ထူးျခားတဲ႔ ကိုယ္တို႔အာရွသား အႏုပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာကေလးေတြကို ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ သူကေတာ႔ ေဟာင္ေကာင္က ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီးပါ။ နံမည္က ၀မ္က်ားေ၀ တဲ႔။ ဒါရိုက္တာဆိုေတာ႔ ကေလာင္အထက္မွာ ဘာမွ မထားတာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ သူ႔ကင္မရာအထက္မွာ ဘာကိုမွ မထားသူႀကီး။ မထားတာမွ အင္မတန္စြဲၿမဲခိုင္မာေနတဲ႔ အေရွ႔တိုင္းသားေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြပါ ဘာဆိုဘာမွ မထားဘူး။ ေတာ္လွန္ထားတယ္။ ကမာၻေက်ာ္အႏုပညာရွင္ႀကီးေပမယ္႔ သူက အေနာက္မွာေက်ာ္တာ။ အေရွ႔ကလူေတြ သူ႔ကို ခံစားလို႔မရဘူး။ ၾကည့္ေနက် ျမင္ေနက်ေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္လို႔။ ပထမဆုံးၾကည့္ဖူးတာက မင္းသား လက္စလီခ်မ္းနဲ႔။ ေခါင္းစဥ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္နဲ႔ အေအးေရာင္းတဲ႔ တရုတ္မကေလးကို ရုပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေဟာဟိုနံရံက နာရီႀကီးကို တစ္မိနစ္ျပည့္ေအာင္ ၾကည့္ေပးစမ္းပါ” လို႔ ေျပာလာေတာ႔ ဘုမသိဘမသိ လိုက္ၾကည့္ၿပီးတဲ႔အခါ ေကာင္ေလးက “သူ႔ဘ၀မွာ နာရီေတြ မိနစ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။” တဲ႔။ “ဒါေပမယ္႔ မင္းနဲ႔အတူတူရွိခဲ႔ဖူးတဲ႔ အဲသည္တစ္မိနစ္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ပါဘူး။” ဆိုပဲ။ ဟိုက္ရွားဘား။ ေကာ္ပီ မကူးေၾကးေနာ္။ ဘာခံႏိုင္ရုိးလဲ။ ေကာင္မေလးခမ်ာ ေၾကြသြားေရာ။ ရုပ္ေခ်ာ အေျပာေကာင္း။ ၾကင္နာတတ္သူေလးေလ။ ဒါေပမယ္႔ ေကာင္မေလးက “လက္ထပ္ၾကရေအာင္” လို႔ ေျပာလာတဲ႔အခါ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ပုံေျပာပါတယ္။ “ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အေတာင္သာရွိလ်က္ ေျခေထာက္မပါရွာတဲ႔ ငွက္ေတေလကေလးတစ္ေကာင္ရွိသတဲ႔။ သူ႔ဘ၀စကတည္းက မေမာမပန္း ပ်ံသန္းလာခဲ႔တာ ဘယ္ေနရာမွာမွ နားခိုစရာမရွိပါဘူးတဲ႔။ ေျခေထာက္မွ မပါတာ။ ဘာနဲ႔သြားနားမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာေမာပန္းပန္း နားခ်င္ရွာေသာ္လည္းပဲ နားခြင္႔ရမယ္႔တေန႔ဟာ အဲဒီငွက္ကေလး ေသတဲ႔ေန႔က်မွသာ ျဖစ္ႏိုင္မွာပါ။” တဲ႔။ ေကာင္မေလးက ငိုယိုၿပီးျပန္သြားတဲ႔အခါ ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုယ္သူ မွန္ထဲမွာ စက္စက္ဆုပ္ဆုပ္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းေလးက်ဳိးသြားတယ္။ ခနေနေတာ႔ ေကာ္နီရဲ႕ “တို႔ရုပ္ကေလးဆိုးတယ္ေနာ္” ဆိုတဲ႔သီခ်င္းကေလးကို တရုတ္လိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ေခါင္းကေလးစလႈပ္ ေျခကေလး လက္ကေလး လႈပ္လာၿပီး မွန္ေရွ႔ကေန ေရခ်ဳိးခန္းထဲေရာက္ေအာင္ ကပါေလေရာ။ လူၾကမ္းစရိုက္နဲ႔ စြပ္က်ယ္အႏြမ္းကေလး၊ တရုတ္မေဘာင္းဘီအေဟာင္းေလးနဲ႔ စည္းခ်က္က်က် ကေနတဲ႔ အဲသည္မင္းသားရဲ႕ အခန္းကေလးဟာ ကမာၻေက်ာ္ပါသတဲ႔။ မိခင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သူမ်ားဆီမွာ စြန္႔ပစ္သြားတဲ႔အတြက္ စိတ္နာနာနဲ႔ အရြဲ႕တိုက္ေနတဲ႔ အဲသည္ေကာင္ေလးဟာ သူ႔အေမျဖစ္သူကို လိုက္မရွာပဲလည္း မေနႏိုင္ပါဘူး။ မရရေအာင္စုံစမ္းၿပီး ဖိလစ္ပိုင္မွာ အိုးသစ္အိမ္သစ္ထူေထာင္ေနတဲ႔ လူကုံထံမိခင္ဆီကို ရေအာင္လိုက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အေမျဖစ္သူက ထြက္မေတြ႔ဘူး။ “တေနရာက ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ႔ အမိမ်က္၀န္းေတြကို သားတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ သူခံစားလို႔ ရေနပါတယ္။” တဲ႔။ သည္ခရီးကို သူလာခဲ႔တာဟာ သူ႔အေမဆိုတာ ဘယ္လိုပုံမ်ဳိးေလးလဲ ျမင္ဖူးရုံကေလး ျမင္ဖူးခ်င္လြန္းလို႔ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားလာရပါသတဲ႔။ သားကို ေတြ႔ခြင္႔မေပးတဲ႔အေမကို သူ႔ဘက္ကလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္ၿပီးေတြ႔ခြင္႔ မေပးႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ေက်ာခိုင္းခဲ႔ပါတယ္။ အျပန္မွာေတာ႔ မူးယစ္ေဆး၀ါးေမွာင္ခိုေတြဆီက ပိုက္ဆံမေပးပဲ လုယူၿပီး ရထားေပၚတက္ေျပးရင္းက သူမ်ားလိုက္သတ္လို႔ ေသသြားပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ သူ႔ကိုကယ္တဲ႔သူကို မေသခင္ေလး ေျခေထာက္မပါတဲ႔ငွက္ေတေလပုံျပင္ ေျပာျပေတာ႔ အဲဒီတစ္ေယာက္က ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနၿပီ။ မိန္းကေလးေတြကသာ ယုံလိမ္႔မယ္တဲ႔။ (ဟိုက သူ႔ကို အစကတည္းကသိတယ္။ ေကာင္မေလး ေျပာျပလို႔) ဒါေပမယ္႔ သူ႔ေကာင္မေလးက သိပ္သိခ်င္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေတာ႔ ေမးပါရေစလို႔ဆိုတယ္။ “သူ႔ဘ၀မွာ အဲသည္တုန္းက တစ္မိနစ္ကေလးကို တကယ္ပဲ သတိတရရွိပါရဲ႕လား” ဆိုေတာ႔ “ဟြန္႔ ဘာလို႔ေျပာျပရမွာလဲ” ဆို ေခါက္ကနဲဂန္႔သြားေလတယ္။ ဟီး ဟီး ။ ေနာက္တာပါ။  သူဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ပါဘူးတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေကာင္မေလး မသိပါေစနဲ႔ လို႔ဆိုတယ္။ ငွက္ကေလး နားခိုရာမရတာ ေျခေထာက္မပါတဲ႔ သူ႔ဘ၀ေၾကာင္႔ပါ။ သစ္ကိုင္းကေလးကို မခင္တြယ္လို႔မွ မဟုတ္ပဲ။ ဇာတ္ကားက တန္းလန္းႀကီးဆုံးသြားတဲ႔အခါ “ဟဲ႔ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ္႔” ဆို ဒါရိုက္တာနံမယ္လိုက္ဖတ္ရာက စသိသြားတယ္။

            ဒုတိယကားက မင္းသမီးကတူတူပဲ။ မင္းသားေျပာင္းသြားတယ္။ တိုနီလင္းနဲ႔။ ျပည္မႀကီးကေန အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ရွိေနတဲ႔ ေဟာင္ေကာင္ကို အလုပ္လာလုပ္သူ သတင္းေထာက္ကေလးဟာ သူလိုပဲ တစ္အိမ္ထဲမွာ အခန္းေလးတစ္ခန္းငွားေနတဲ႔ ကုမၸဏီစာေရးမကေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလန္းသြားတယ္။ စြဲေလာက္ပါတယ္။ ဒီကားထဲမွာ အဲသည္မင္းသမီးကေလးက ကိုယ္ျမင္ဖူးခဲ႔သမွ် တရုတ္မေလးေတြထဲမွာ အလွဆုံးလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ အရမ္းေက်ာ႔ေက်ာ႔ရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ၾကည့္မ၀ေအာင္လွတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မွာလင္နဲ႔။ ေယာကၤ်ားက သေဘၤာသား။ ၾကာကူလီဇာတ္အိမ္ကို ကိုယ္တို႔ဆီက တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္ရိုက္သလိုပဲ လွလွပပ ရိုမန္းတစ္ျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ျပတယ္။ တစ္ခုပဲ သည္ႏွစ္ေယာက္က မသိလို႔မိုက္မိတာ မဟုတ္ဘူး။ အတန္တန္ စိတ္ထိန္းၾကရင္းက စြဲလန္းမႈကို ဆြဲငင္အားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ မွားၾကတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ဦးစလုံး ေနာင္တမ်ားစြာနဲ႔၊ တုန္႔ဆိုင္းမႈမ်ားစြာနဲ႔။ ၾကည့္ေနတဲ႔သူကိုယ္တိုင္ပါ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္တဲ႔သေဘာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားမိတယ္။ သေဘၤာတက္တဲ႔ဘဲစိန္ႀကီး ျပန္လာတဲ႔အခါမွာ ေကာင္ေလးက မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ျပည္မႀကီးကို ထြက္ေျပးၾကဖို႔ေခၚတယ္။ မင္းသမီးက မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ မလိုက္ႏိုင္တာက လင္ႀကီးနဲ႔မခြဲႏိုင္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ လင္ႀကီးနဲ႔က ကြဲကိုကြဲမွ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ သူ႔မွာကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ေကာင္ေလးကို လုံး၀ မေျပာျပလိုက္ဘူး။ သိသြားလို႔ ဇြတ္တိုးရင္ တစ္သက္လုံး သူမ်ားမယားၾကာခိုထားတာဆိုတဲ႔ ေနာင္တမရေစခ်င္ဘူး။ ခုဟာက မေရွာင္သာတဲ႔ လမ္းေျမွာင္ၾကားက ကိစၥ။ သူ႔ဘ၀သူဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ ခြဲခြာၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ကြဲကြာသြားေပမယ္႔ မေမ႔နိုင္ၾကတဲ႔ႏွစ္ဦးဟာ ေဟာင္ေကာင္ကို ေရာက္လာတိုင္း သူတို႔ေနခဲ႔တဲ႔အခန္းေလးကို လာလာၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ၾကဘူး။ ေကာင္မေလးဆီမွာ ကေလးပါသြားတာ မသိတဲ႔ေကာင္ေလးက သူခံစားရသမွ်ေတြကို စာရြက္လိပ္ကေလးေတြမွာေရးၿပီး အန္းေကာ၀ပ္က ဘုရားအိုႀကီးေတြရဲ႕ အုတ္ခ်ပ္ၾကားမွာ သြားထားရာက သည္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္မိလာတာပါတဲ႔။ ဆုံးျပန္ေရာ တန္းလန္းႀကီး။  အစပိုင္းမွာပ်ဳိးထားၿပီး အလယ္ပိုင္းမွာ သယ္လာရမယ္။ ဇာတ္အထြတ္အထိပ္ကိုေရာက္မွ အားလုံးရွင္းသြားေအာင္ ေျဖခ်လိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ ေဖာ္ျမဴလာနဲ႔ေတာ႔ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ႀကီးဆန္႔က်င္တယ္။ ေလာကဇာတ္ခုံဆိုတာ အရာရာတိုင္း အေျဖရွိခ်င္မွ ရွိတယ္။ အတက္အဆင္းတိုင္ပင္ ကိုက္ခ်င္မွ ကိုက္တယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဆုံးခ်င္တဲ႔ေနရာမွာ ဇာတ္ေပါင္းေသာ္ဆိုၿပီး ပြဲရွိလူကုန္ သီခ်င္းထြက္ဆိုျပလို႔ မရဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာလည္း စံျပဇာတ္ေကာင္ႀကီးေတြ၊ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါကသူ႔သေဘာကို ကိုယ္နားလည္မိတာ။ သူ႔အျပကို ကို္ခံစားမိတာကေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မတူႏိုင္ဘူး။ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ကင္မရာကလြဲလို႔ ဘာဇာတ္ပို႔ကမွ စကားေျပာေတြနဲ႔ခံစားခ်က္ေတြကို အတုံးလိုက္ႀကီး သေဘာေပါက္ေအာင္ ၀င္၀င္မရွင္းေပးဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာ ခံစား။ သူကရိုက္ျပမယ္။ ကိုယ္ကလိုက္ခံစား။ အဆုံးသတ္မွာ ျမင္လာမိတာက ကိုယ္႔ရဲ႕အတြင္းစိတ္နဲ႔ ပုံရိပ္ပဲ။ အဲလိုႀကီးမွ အဲလိုႀကိီးဗ်ား။ ေဘာက်ာရဲ ေဘာက်ာရဲ။ (ထား၀ယ္လိုဖတ္ရန္)

          တတိယကားကေတာ႔ လက္လန္ရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ တစ္ကိုယ္လုံးလန္ ဆယ္ခါျပန္။ အကယ္ဒမီေတြ အေနာက္တိုင္းက ရုပ္ရွင္ဆုေတြ တသီႀကီးရတယ္။ အေရွ႕တိုင္းမွာေတာ႔ ေဟာင္ေကာင္မွာေတာင္ ျပခြင္႔ရရဲ႕လား မသိဘူး။ ၾကည့္ဖူးတဲ႔ သုံးကားမွာ နံမည္သိတာဆိုလို႔ အဲဒီတစ္ကားပဲ ရွိတယ္။ Happy together တဲ႔။ ဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ႔ သည္းခံ၍သာ ဖတ္ၾကေပေတာ႔ ဟိုမိုကား။ ဖ်ားဖ်ား မတနဲ႔။ ေကာင္းလြန္းလို႔ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕ကားႏွစ္ကားက မင္းသားႏွစ္လက္ ဆုံေပးထားတယ္။ ေဟာင္ေကာင္က ဟိုမိုတရုတ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ကမာၻေက်ာ္ ေရတံခြန္ႀကီးဆီ ေရာက္ေအာင္သြားမလို႔ အိမ္ကမိဘပိုက္ဆံ ဘတ္ေငြေတြနဲ႔ အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတယ္။ ပထမဆုံးအခန္းက ရိုင္းတယ္ထင္ရင္ ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္။ သူ႔အတြက္ကေတာ႔ ဆင္ဆာျဖတ္လို႔မရဘူး။ သည္ကေလးႏွစ္ေယာက္က ဘာလဲဆိုတာကို သိရုံကေလးျပရတာ။ အဲဒီေနာက္မွာမွ ဇာတ္လမ္းကို စကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႔ စတယ္။ “တို႔ လမ္းခြဲၾကပါစို႔” တဲ႔။ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဘာမွန္းမသိပဲ အာဂ်င္တီးနားႏိုင္ငံမွာ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ႏိုးႏိုး ကာားအစုတ္ကေလးတစ္စီး ေျမပုံကေလးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေရတံခြန္လိုက္ရွာတဲ႔ အဲသည္သူငယ္ႏွစ္ေယာက္မွ ရြာမလည္ရင္ ဘယ္သူလည္မွာတုန္း။ ကားပ်က္ လမ္းေပ်ာက္လို႔ အိုဗာစေတးဘ၀နဲ႔ ကိုယ္႔၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္းၾကရတဲ႔အခါ စရိုက္စိတ္ထား အေျခခံမတူတဲ႔အတြက္ သူတို႔စိတ္ကူးယဥ္ဘ၀ေလးက အက္ရာထင္သြားတယ္။ ေပါ႔ေပါ႔ေန ေပါ႔ေပါ႔စား အလွမက္ အေပ်ာ္မက္တဲ႔ေကာင္ေလးက ေဂးကလပ္ေတြမွာ ေဖာ္ရိန္နာေတြနဲ႔တြဲၿပီး ရုပ္ကေလးဘန္းျပခ်ဴရတဲ႔ သူငယ္ကေလးျဖစ္သြားတယ္။ လက္ေက်ာတင္းတင္း ဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္ေလးက ရရာအလုပ္ ေန႔ညမအား၀င္လုပ္ၿပီး ငတ္တလွည့့္ျပတ္တလွည့္ ၀မ္းေက်ာင္းရတယ္။ ရင္နာနာနဲ႔အတင္းျဖတ္လိုက္တဲ႔ သူငယ္ေကာင္ကေလးဟာ ဧည့္သည္ဆီက ၿမဳိးၿမဳိးျမက္ျမက္ စို႔စို႔ပို႔ပို႔ေလးရလာတိုင္း သူ႔တစ္ေယာက္တည္း မ်ဳိမက်ရွာဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေလးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေဟာ္တယ္မွာ ကိုကာကိုလာ ေသာက္ဖို႔သူေခၚတယ္။ ဟိုက “မင္းခႏၶာကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ငါမသတီဘူး” တဲ႔။ “ဒါျဖင္႔ မင္းကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ အလုပ္ရွင္ေတြဆီမွာ မင္းရဲ႕တေန႔တာေတြကို ေရာင္းစားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။” တဲ႔။ “ငါက မင္းလိုမ်ဳိး ဆင္းဆင္းရဲရဲ မရပ္တည္ႏိုင္လို႔ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ သုံးေလာက္စြဲေလာက္ေအာင္ ရွာရတာ။ သ၀န္မတိုစမ္းပါနဲ႔။” တဲ႔။ အၿမဲတမ္း တက်က္က်က္ ရန္ျဖစ္ေနက်။

          ဧည့္သည္တရုံးရုံးနဲ႔ ကားတစ္စီးေပၚတက္သြားတဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုျမင္ေတာ႔ ကားေပၚက ျပန္ဆင္းလာၿပီး “မင္းဖို႔” ဆို လက္ပတ္နာရီတစ္လုံးေပးသြားတယ္။ စိတ္ဆိုးလို႔ လႊင္႔ပစ္ၿပီးမွ အေကာင္းစားႀကီးမွန္းသိတာနဲ႔ ျပန္ေကာက္ယူသြားေရာ။ ညဘက္က်ေတာ႔ သူအၿမဲတမ္း လာမ်ားလာမလား ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနက် ပ်ံလႊားသူငယ္ခ်င္းကေလးက ဖူးေယာင္ကြဲၿပဲက်ဳိးပဲ႔ၿပီး တံခါးလာေခါက္တယ္။ ဖြင္႔လိုက္တာနဲ႔ေခြကနဲမို႔ ေဆးရုံပို႔လိုက္ရတာေပါ႔။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေမးေတာ႔ “မင္းဆီက နာရီျပန္ေတာင္းခိုင္းလို႔ ျဖစ္တာ” တဲ႔။ အေပါင္ဆိုင္မွာ နာရီသြားေရြး၊ ကလပ္မွာ ေသာင္းက်န္းရိုက္ႏွက္ၿပီးျပန္လာေတာ႔ ဒဏ္ရာရွင္ကေလးက “ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္ရလဲ။ ငါက သူတို႔ပစၥည္းသြားခိုးတာေလ။ အရိုက္ခံရတာေတာင္နည္းေသး။” လို႔ ဆိုသဗ်။ ကိုယ္႔လက္နဲ႔ကိုယ္ တူကိုင္ၿပီးထမင္းမစားႏိုင္တဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ဳိးကေလး အိမ္မွာၿမဲေနတဲ႔အခါ ဟိုတစ္ေယာက္က ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးရွာပါတယ္။ “မင္းက ငါ႔ကို ျပတ္ႏိုင္တာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔” လို႔ က်ီစယ္ၿပီး ဇိမ္နဲ႔မိန္႔မိန္႔ႀကီး အျပဳစုခံေနတဲ႔ သူငယ္ကေလး နာလန္ထလာတဲ႔အခါ မကုန္ေသးတဲ႔ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းျပန္စဖို႔ ႀကဳိးစားပါေသးတယ္။ အိမ္ရွင္ေကာင္ေလးက ခါးခါးသီးသီးပဲ။ မျပတ္ႏိုင္တာ မျပတ္ႏိုင္တာ တျခား။ စိတ္နာတာ စိတ္နာတာတျခား ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ တသက္လုံးဒုကၡိတအျဖစ္ က်ဳိးကန္းသြားေစခ်င္ပုံေပါက္တယ္။ အျပင္မထြက္ေစခ်င္လို႔ စီးကရက္ေတာင္ အေတာင္႔လိုက္ပုံေနေအာင္ ၀ယ္ထားေပးတယ္။ သိတဲ႔အတိုင္း ဟိုက အေတာင္ပါတဲ႔ ငွက္ပဲေလ။ ေလၿငိမ္တဲ႔အခိုက္ဟာ မေခၚပဲ မေမွ်ာ္ပဲ ေရာက္လာေရာ။ လမ္းရွာဖို႔ ေတာင္ပံျဖန္႔သံၾကားေတာ႔ “မင္းတို႔ ကလပ္မွာ က ကေနတဲ႔ လက္တင္အကမ်ဳိး ငါ႔ကို သင္ေပးပါလား။” လို႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ဒါေလးမ်ား ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ႔။ အိ ေအာ႔ စန္း စစ္ နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ထပ္သင္ေပးရွာတယ္။ ဇာတ္ကားေခါင္းစဥ္ေပးထားသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အတူတူေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခိုက္ကေလးဟာ တစ္ကားလုံးမွာ အဲသည္ ဆယ္မိနစ္စာေလးပဲ ရွိတယ္။ က်န္တဲ႔အခ်ိန္ တေဇာင္းေစးနဲ႔မ်က္ေခ်း။ က်က်နန ကတတ္သြားတဲ႔ သီခ်င္းအဆုံးမွာ အကဆရာေလးက သူ႕သူငယ္ခ်င္းပုခုံးေပၚကို မွီခ်လိုက္တယ္။ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွလည္း ေျပာဘူး။ မ်က္ႏွာအမူအရာလည္း မျပဘူး။ သူ႔မွာ အားကိုးစရာ တျခားလူမရွိဘူးဆိုတာ မေျပာပဲ သိသာေစတယ္။ ေဆးရုံက ျပန္လာတုန္းက ကားေပၚမွာ “ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာတုန္းက ဟိုက “မင္းမွာ လက္ပါသားပဲ။ ကိုယ္႔ဘာသာ ေသာက္” လို႔ ေျပာရင္းက လက္ႏွစ္ဘက္လုံး ေက်ာက္ပတ္တီးေတြကို သတိရသြားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ မီးညွိလို႔တိုက္တဲ႔အခါ “ငါ႔သူငယ္ခ်င္းက သည္လိုေတာ႔လည္း ငါ႔အေပၚမဆိုးပါဘူး။” လို႔ ေခါင္းကေလးမွီထားတဲ႔ပုံက ရုံတင္ပိုစတာပါ။ သရုပ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ အိုက္တင္ အမူအရာကို ပါးပါးကေလးပဲျပၿပီး ကင္မရာရဲ႔ရႈေထာင္႔၊ အလင္းအေမွာင္လႈပ္ရွားမႈ၊ ေနာက္ခံေတးဂီတနဲ႔ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို သရုပ္ေဖာ္ပါတယ္။

         အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ တစ္လမ္းစီဆက္သြားၾကေပမယ္႔ ကလပ္မွာ သူမ်ားေတြနဲ႔ကတဲ႔အခါတိုင္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ကေနတာလို႔ သူ႔စိတ္သူ လွည့္စားတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္ကလည္း သူ ငါနဲ႔ကေနတာလို႔ပဲ ျမင္ေယာင္တယ္။ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စကား စပ္လို႔မရေတာ႔ဘူး။ မျဖစ္ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ တစ္ေယာက္က ေန႔မအားညမအား အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကလပ္ေပၚကေန လမ္းေဘးေရာက္သြားၿပီ။ အိမ္မျပန္ခင္မွာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားခ်င္တဲ႔ဆႏၵတစ္ခုက ေရတံခြန္ႀကီးကို သြားျဖစ္ေအာင္သြားၾကည့္ဖို႔။ ညဆိုင္းအလုပ္ဆင္းတဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္က စားပြဲထိုးကေလးကို ေရတံခြန္အိပ္မက္ခရီးစဥ္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ႔ ဟိုက သူလည္း ေတာင္အေမရိကတိုက္အဖ်ားက ထိပ္ခၽြန္ခၽြန္ကေလးကို သြားခ်င္တဲ႔အိပ္မက္ရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒီေနရာကို ေဒသခံေတြက ကမာၻႀကီးရဲ႔အဆုံးလို႔ ေခၚၾကၿပီး ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ မလိုခ်င္ေတာ႔တဲ႔အရာေတြကို စြန္႔ပစ္ဖို႔အတြက္ အဲဒီကို သြားၾကပါသတဲ႔။ “ဒါဆို အပန္းမႀကီးရင္ ငါလည္း လူၾကဳံထည့္ေပးလို႔ရသလား။” လို႔ေမးၿပီး ကက္ဆက္ေခြေလးတစ္ေခြ အသံသြင္းၿပီးေပးလိုက္သတဲ႔။ နိုက္ဂါရာကအျပန္ ေဟာင္ေကာင္ေရာက္သြားတဲ႔အခ်ိန္ေလာက္မွာ သူ႔အခန္းကေန သူအလာကိုေစာင္႔ေနတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဓါးနဲ႔လွီးသြားပါတယ္။ ကမာၻ႔အစြန္ဖ်ားက တရုတ္ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကက္ဆက္ေခြကေလးကို အေ၀းႀကီးလႊင္႔မပစ္ခင္ ဘာေတြပါလိမ္႔လို႔ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ႔ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငင္ငိုသံေတြကလြဲလို႔ ဘာမွ မၾကားရဘူးတဲ႔ကြယ္။

            သည္ဇာတ္ကားမွာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေကာင္းခ်က္ကေတာ႔ ဇာတ္၀င္ေတးသြားေတြပါပဲ။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံက ဂႏၱ၀င္ဂီတဆိုတာေတြကို တခါမွ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေအာင္ ခံစားၾကည့္လို႔ နားမလည္ဖူးဘူး။ မိုးဇက္တို႔၊ ဘီသိုဗင္တို႔၊ ရႈိပင္တို႔လို ဂႏၱ၀င္ကမာၻ႔ဂီတေတြကို နားေထာင္လို႔ ေကာင္းသလိုလိုနဲ႔ ခံစားလို႔ေတာ႔ မရခဲ႔ဖူးတာ ၀န္ခံရမွာပဲ။ သည္ကားထဲမွာ ႏိုင္ဂါရာေရတံခြန္ႀကီးကို တစ္ေယာက္တည္းသြားရတဲ႔ ေကာင္ကေလးစိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိႏိုင္မလဲ။ သူျပထားတာကေတာ႔ ေရေတြရယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေရေတြရယ္။ ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေထာင္႔ေစ႔ေအာင္ ရိုက္ျပတယ္။ လူမပါဘူး။ စကားမေျပာဘူး။ အျပန္ခရီးမွာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေနာက္ၿမီးဆီက ငိုင္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးကို ျမင္ရမယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတဲ႔အခန္းမွာ သိၿပီးသားဇာတ္ေၾကာင္းေနာက္ခံကို ဂီတသံသက္သက္နဲ႔ပဲ ပရိသတ္ကို ခံစားခိုင္းပါတယ္။ ဇာတ္သိမ္းစာတမ္းထိုးတဲ႔အခါမွ အဲဒါ ဂႏၱ၀င္ကမၻာ႔ဂီတေတြမွန္း သိရတာ။ အဲလိုအရသာမ်ဳိး တခါမွ မခံစားဖူးေလေတာ႔ ေရေတြခ်ည့္ ရစ္ရစ္ၾကည့္မိတာ ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းမသိ။ လူမိုက္ကေလးဇာတ္သိမ္းခန္းမွာေတာ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အစအဆုံးဖြင္႔ေပးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စပိန္လို။ Cucurucucu Paloma တဲ႔။ ျမန္မာလိုေတာ႔ ခ်ဳိးေလးတကူကူးဆိုပါေတာ႔။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ စာသားေတြပါ လိုက္ရွာၿပီး ဘာသာျပန္ပလိုက္တယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဂီတဆိုတာ ဘာသာစကားမလိုဘူးဆိုတာကို လက္ေတြ႔ သေဘာေပါက္သြားပါသဗ်ား။ လက္တင္အက ကတဲ႔ေတးသြားကလည္း ကမာၻ႔ဂႏၱ၀င္အကေတးသြား။ အဲဒီေပါက္ေဖာ္ႀကီး ဘာေတြစားလို႔ အဲေလာက္အနုပညာအေကာင္းေတြ ခံစားတတ္ေလသလဲမသိပါဘူး။ ဇာတ္သိမ္းသီခ်င္းက်ေတာ႔မွ အဂၤလိပ္လို။ လူတိုင္းနားလည္လိမ္႔မယ္။ “Happy together” တဲ႔။ ဇာတ္ကားကိုေပးထားတဲ႔နံမည္။ ဇာတ္ကားအၿပီးမွာ နားထဲစြဲက်န္ရစ္တဲ႔ စာသားကေလးတပိုင္းတစက “I can’t see me loving nobody but you for all my life …” ဆိုပဲ။

         ညႊန္းလွခ်ည္လား စိန္ခင္ေမာင္ရီရယ္။ တို႔မ်ားၾကည့္ဖူးပါတယ္။ အဲေလာက္လည္း ဟုတ္ပဲနဲ႔ ဆိုရင္လည္း ျငင္းစရာ မရွိေပါင္ဗ်ာ။ သေဘာတူပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းႀကီးက အေရွ႕တိုင္းမွာ ရုံတင္လို႔ ရစရာမွ မရွိပဲနဲ႔။ မိန္းမအခြင္႔အေရးေတာင္ အျပည့္အ၀ မရတဲ႔အရပ္မွာ မိန္းမရွာအခြင္႔အေရးဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ လာမမက္နဲ႔။ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ႔အလုပ္ေတြ။ (နတ္ေတြကေတာ႔ ႀကိဳက္သလား မေျပာတတ္။ နတ္ကေတာ္ေတြ အကုန္ အဲဒါေတြခ်ည့္ပဲ) သူ႔ဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီး ဗဟုသုတ အသစ္ရသြားတာက ဟိုမိုစုံတြဲဆိုတာ ကိုယ္ေတြစိတ္ထဲမွာစြဲေနသလို တစ္ေယာက္ကေယာကၤ်ား တစ္ေယာက္ကမိန္းမ ျဖစ္စရာမလိုဘူး။ (ဒါေတာ႔ နင္ေျပာမွပဲဟယ္။) သူတို႔စိတ္ထဲမွာ တျခားတစ္ေယာက္ကို ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အမွတ္နဲ႔ စြဲလန္းတြယ္တာတာ မဟုတ္ဘူး။ အတူတူခ်င္းမို႔လို႔သာ စြဲလန္းတာတဲ႔။ မထူးဆန္းလား ကတြတ္ပီရယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ ၀မ္က်ားေ၀ႀကီးျပခ်င္တာလည္း အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ဟိုမိုေတြ၊ ဟက္ထရိုေတြကို ေမ႔ပစ္ၿပီး လူသားႏွစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေပးျမင္ေပးလိုက္။ မယုံရင္ အဲဒီခြဲျခားမႈမပါပဲနဲ႔ အေပၚကဇာတ္လမ္းကို တေခါက္ျပန္ဖတ္ၾကည့္။ ခံစားရတာ တမ်ဳိးေျပာင္းသြားမယ္။ လူသားေတြမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ႔ထုံးစံေတြက ကန္႔သတ္ထားတဲ႔ေဘာင္ေတြေၾကာင္႔ အႏုပညာေတြ ဖန္တီးတဲ႔အခါ၊ ခံစားတဲ႔အခါ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားသလိုျဖစ္တဲ႔အတြက္ လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္အ၀ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သည္ေနရာမွာ ဆရာေသာ္တာေဆြ႔စကားျပန္ေကာက္ရရင္ အႏုပညာအေပၚမွာ ဘယ္အရာကိုမွ တင္မထားနဲ႔။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားနဲ႔။ အဲဒါဆို သူမ်ားေတြကေတာ႔ ခံစားတတ္ခ်င္မွ ခံစားႏိုင္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာကေတာ႔ လြတ္လပ္တဲ႔အႏုပညာအရသာကို လက္ေတြ႔ခံစားရမွာ မလြဲဘူး။ အျငင္းအခုံတို႔ ၀ိ၀ါဒတို႔ဆိုတာ အႏုပညာရွင္က လုပ္ရမယ္႔အရာ မဟုတ္ဘူး။ ခံစားသူေတြ အဲသည္လို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အေတြးအေခၚေတြ ႏႈိးဆြေပးဖို႔သာ ျဖစ္ေပလိမ္႔မယ္။

သည္လိုဆိုရင္ ကိုယ္႔ဘာသာလည္း ျပန္ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္ထဲကလို “လူငယ္ေလးတစ္ဦးပါ” လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတဲ႔အရြယ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ေသခါနီးလို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကမယ္။ အားလုံးမွန္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ႔ အိပ္မက္လမ္းကေတာ႔ လိမ္ညာလွည့္ဖ်ားျခင္းကင္းတဲ႔ အဆိပ္အေတာက္မဲ႔၊ အႏုပညာပစၥည္းစစ္စစ္ေတြ ခ်န္ထားရစ္ႏိုင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္အျဖစ္။ ေတာ္ေလာက္ေရာေပါ႔။ ေဆးေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။

http://www.youtube.com/watch?v=T2aUymalL5w