“မပြင္႔လန္းေသးေသာျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင္႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အနာဂတ္”

on Wednesday, March 28, 2012 at 9:00by Sein Khat Soe am

 အေအးေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ရာသီဥတု၊ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာ မေနာေျမနယ္စပ္ျမိဳ႕ေလးဟာ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္း စြာလဲေလ်ာင္းေနပါတယ္။ မုိးရြာျပီးစညေနခင္းတစ္ခုလုိ ေအးေအးၾကည္ၾကည္ရႈခင္းေတြနဲ႔ ႏွင္းေငြ႔ရစ္သီေနတဲ႔ေတာင္စဥ္အ ထပ္ထပ္ဟာ အပူပိုင္းကေရာက္လာခဲ႔သူကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ဘယ္ေနရာၾကည္႔ၾကည္႔ ေအးစိမ္႔ဆြတ္ပ်ံ႕စဖြယ္ကိုျဖစ္လုိ႔ ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အျပင္မွာျပံဳးေနေပမယ္႔ အတြင္းမွာႏႈံးေနတယ္ဆုိတဲ႔စကားလုိ စစ္ဆုိတဲ႔နတ္ဆုိးရဲ႕လက္ေခ်ာင္း ေတြ ေအာက္မွာ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအားလံုး အပူလံုးၾကြေနခဲ႔ရရွာပါတယ္။ အခုဆုိရင္ ၉လရွိလာပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္သြားခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္တေလ်ာက္မွာေတာ႔ ထုိးစစ္ေတြ၊ တုိက္ပြဲငယ္ေတြလည္း မၾကားရေတာ႔သေလာက္ တိတ္ဆိတ္သြားပါျပီ…။ ဒါဟာ တစ္သက္လံုးအတြက္တိတ္ ဆိတ္ျခင္းလား၊ တစ္သက္လံုးအတြက္ ရပ္တန္႔သြားျခင္းလား လုိ႔ေမးရမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ “ဟုတ္ပါတယ္။”လုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ဘယ္ သူမွေျဖႏုိင္ဦးမွာမဟုတ္ပါဘူး။

  

ဒီလုိတိတ္ဆိတ္သြားျခင္း၊ ရပ္တန္႔သြားျခင္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာတပ္မေတြ ျပန္သြားၾကျပီ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာထုိးစစ္ ေတြႏုိင္သြားၾကျပီလုိ႔ ေကာလဟာလေတြၾကားရေပမယ္႔ တကယ္႔ဘဝအစစ္ တုိင္းရင္းသားညီအကိုေမာင္ႏွမေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္႔ရြာ၊ ကိုယ္႔အိမ္မျပန္ႏုိင္ၾကေသးပါဘူး။ သူတုိ႔ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္ရမွာလဲ။ အိမ္ျပန္ခြင္႔အတြက္ဘယ္သူေတြ တာဝန္ခံ ၾကမွာလဲ။

တခ်ိဳ႕ကျပီးခဲ႔တဲ႔မုိးရာသီကေျပးခဲ႔ၾကရတယ္။ ခုမိုးရာသီျပန္ေရာက္ေတာ႔မယ္။

တခ်ိဳ႕က ျပီးခဲ႔တဲ႔ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မွာေျပးခဲ႔ၾကရတယ္။ ခုျပန္စုိက္ပ်ိဳးခ်ိန္ကိုေက်ာ္လြန္ေတာ႔မယ္။

တခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းေခၚရာသီၾကီးတစ္ခုလံုးထားခဲ႔ရတယ္။ ခုေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းျပန္ထုိးဖုိ႔ ၂လဘဲက်န္ေတာ႔တယ္။

ဒါေပမယ္႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဟာ ေဝးျမဲေဝးေနစဲ။ မေသခ်ာတဲ႔ ေတာလမ္းထဲမွာ….။ မေရရာတဲ႔ ဘုရာေက်ာင္းဝန္းေတြထဲမွာ….။ မလြယ္လွတဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲမွာ…။ ၾကံခင္းေတြေဘးမွာ….။ သူတပါးအိမ္ဝန္းေလးေတြထဲမွာ…။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးဟာ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာကို သိပ္တြယ္တာသံေယာဇဥ္ၾကီးတဲ႔လူမ်ိဳးပါ။ ကိုယ္႔အသီးနဲ႔ ကိုယ္သားေျမးကို တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည္႔ တသိမ္႔ သိမ္႔ၾကည္ႏူးေနတတ္ၾကတဲ႔ လူမ်ိဳးပါ။ ဒီလုိသံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္တဲ႔လူမ်ိဳးေတြကို စစ္ဆုိတဲ႔နတ္ဆုိးက ေမႊေႏွာက္ရိုက္ခတ္ လုိက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔……………………………………………“ျပန္လုိ႔ရတယ္ဆုိရင္ အခုကိုထျပန္ခ်င္တယ္။” ဆုိတာ ကေလး ေမးေမး၊ လူၾကီးေျပာေျပာ တစ္သံထဲထြက္လာတဲ႔ ရင္နာဖြယ္စကားေတြပါ။

  

ကြ်န္ေတာ္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ တရုတ္ျပည္နယ္စပ္တေလ်ာက္မွာရွိေနၾကတဲ႔ စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းမ်ားကုိ ျပီးခဲ႔ တဲ႔ လဦးပိုင္း ၅-၁၅ရက္ေန႔အထိက “အျဖဴေရာင္တြဲလက္မ်ား”အဖြဲ႔ကို ကိုယ္စားျပဳျပီးသြားေရာက္ခြင္႔ရခဲ႔ရာမွာ ပထမတစ္ ေခါက္ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ႔တုန္းကထက္ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အေျခအေနဆုိးလာတာကိုေတြ႔ရသလုိ၊ တခ်ိဳ႕႔ေနရာေတြမွာ စနစ္တက်စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ တာဝန္ယူမႈေလးေတြနဲ႔ လည္ပတ္လာေနတာကို ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရတဲ႔အခ်ိန္ အတုိင္း အတာအတုိေလးအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သြားေရာက္ႏုိင္ခဲ႔ေသာ စခန္းစုစုေပါင္း ၁၃ ခုရွိခဲ႔ပါတယ္။

  

စခန္း ၁၃ခုေပါင္းမွာ အိမ္ေထာင္စုေပါင္း ၁၅၀၀၀ေလာက္ အုိးအိမ္ပစ္ခြာျပီး ဒီလုိေနရာေတြမွာ လာခုိလႈံေနရရွာပါတယ္။ ေရာက္ရာေနရာတုိင္းမွာ ကေလးဦးေရဟာ သံုးပံုပံုတစ္ပံုေလာက္ ရွိေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေရရွည္မွာ ဒီကေလးေတြရဲ႕ အ နာဂတ္ကို ဘယ္သူေတြတာဝန္ယူၾကမွာလဲ ေမွာင္ခုိလမ္းမေပၚမွာ၊ သူတစ္ပါးႏုိင္ငံရဲ႕ စက္ရံုေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြ၊ သစ္ ခုတ္စခန္းေတြမွာ အလုပ္သမားအျဖစ္နဲ႔ သူတုိ႔ဘဝရဲ႕အနာဂတ္ကို ႏွစ္ျပစ္ၾကရဦးမွာပါလားလုိ႔ ေရွ႕ကိုေတြးျပီးလည္း ရင္ ေမာမိတယ္။

ကေလးေတြဟာ စစ္ေၾကာင္႔ ပညာေရးဆံုးခန္းမတုိင္ခဲ႔ၾကသလုိ၊ မိဘမ်ားကိုယ္တုိင္လည္း ေက်ာင္းထားခ်င္လ်က္ထားခြင္႔ မသာတဲ႔အေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ အနာဂတ္အတြက္စိုးရိမ္စရာပါ။ ၈၈ ကာလတုန္းက ေက်ာင္းေတြ တစ္ႏွစ္ပိတ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားအရြယ္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြ အထူးနစ္နာရသလိုမ်ိဳးဘဲ ယခုကေလးငယ္ ေလးေတြဟာလည္း အဲဒီတုန္းကကေလးငယ္ေတြလုိပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး စိုးရိမ္စရာအေျခအေနေတြမွာေတြ႔ရပါတယ္။

၂၀၁၁ ဇြန္လကေန ယေန႔အခ်ိန္အထိ ပညာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးလံုးကို လူမသိ၊ သူမျမင္ ေတာခ်ိဳအံုၾကားမွာ ေျပးလႊားပုန္း ေရွာင္ခဲ႔ရသလုိ၊ တရားဝင္ေစာင္႔ေလ်ာက္မႈအျပည္႔အဝမရွိရွာတဲ႔ စစ္ေဘးေရွာင္စခန္းအသီးသီးမွာ ခိုလႈံရင္း ပညာေရးကို အလွမ္းေဝးသြားခဲ႔ပါျပီ။ အခုဘဲဧျပီလကိုဝင္ေတာ႔မယ္။ ေနာက္ပညာသင္ႏွစ္ဟာ မၾကခင္အခ်ိန္မွာစရေတာ႔မယ္။ ဆရာမ ေျပာနဲ႔ ရြာထဲမွာလူေတာင္မရွိဘူး။ စခန္းေတြမွာလည္း တရားဝင္ေက်ာင္းရယ္၊ ဆရာ၊ ဆရာဆရာမရယ္ဆုိတာမရွိဘူး။ သူ တုိ႔အနာဂတ္ဟာဘာလဲ။ သူတုိ႔အနာဂတ္အတြက္ ဘယ္သူေတြမွာ တာဝန္ရွိပါသလဲ။

က်န္းမာေရးေစာင္႔ေလ်ာက္မႈဟာလည္း ေက်နပ္စိတ္ခ်စရာမရွိတဲ႔အျပင္ ထင္သာျမင္သာမရွိ၊ အဟာရအားျဖင္႔လည္း ျပည္႔ စံုေလာက္ငွမႈမရွိပါဘူး။ စခန္းတာဝန္ခံေတြအေနနဲ႔လည္း ကေလးေတြအေရးကို လုပ္ရမယ္မွန္းသိေပမယ္႔ တရားဝင္ရရွိေန တဲ႔ အလွဴေငြနဲ႔ လူဦးေရ ျခားနားကြာဟေနမႈေၾကာင္႔ ကေလးေတြအတြက္ သီးျခားဦးစားေပးစီစဥ္ႏုိင္မႈမရွိေသးတာလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္။

ကခ်င္ျပည္နယ္ၾကီးတစ္ခုလံုးမွာရွိတဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြကိုအသာထား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ရွိခဲ႔ရာ Camp ေပါင္း ၁၃ ခု က ကေလးငယ္ေလးေတြကိုေပါင္းရင္ေတာင္ ကေလးေပါင္း သံုးေထာင္႔ငါးရာေက်ာ္ေလာက္ဟာ အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ႔ ဘဝ ၾကမ္းၾကမ္း၊ အေတြ႔အၾကံဳၾကမ္းၾကမ္းေတြကို စိတ္နဲ႔ေရာ၊ ကိုယ္နဲ႔ပါ ေလာကၾကီးကေနသင္ယူေနရရွာတယ္။ စစ္ေရွာင္ရင္း၊ ေတာထဲမွာေမြးရတယ္၊ Camp ထဲမွာ ေမြးရတယ္။ သူမ်ားေကြ်းမွစားရတယ္။ အေဖေသတယ္။ အေမအသတ္ခံရတယ္။ အကို၊ အမေတြေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘုိးဘြားမိဘလက္ငုတ္လက္ရင္းနဲ႔ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြကို ဖ်က္ဆီးခံရတယ္..ဆုိတဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳဆိုးဆုိး၊ ခံစားခ်က္ျပင္းျပင္းေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာရတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ဘယ္လုိ အေျခအေန ကို၊ ဘယ္လမ္းကို ဦးတည္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးတြဲတုိက္ေပးျပီး ၃ႏွစ္ေလာက္ပဲ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဗိုလ္က်ယုတ္မာခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ဟုတ္တာေရာ၊ မဟုတ္တာေရာဇာတ္လမ္းေတြကို ခုခ်ိန္ထိ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ဇာတ္လမ္း ေတြမွာ ျပန္ေတာ္လွန္လုိ႔၊ မုန္းလုိ႔မျပီးေသးတာျဖစ္ေနၾကေသးရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုတုိင္းရင္းသားေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ား စြာခံစားခဲ႔ရတဲ႔၊ လက္ရွိလည္းခံစားေနရတဲ႔ စစ္ပြဲေၾကာင္႔ရတဲ႔ ခံစားမႈဆုိးဆုိးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဘယ္လုိရင္ ၾကားေစ႔ေပး လုိ႔ရလဲလုိ႔ Campsထဲ မွာေလ်ာက္ေျပးေဆာ႔ေနတဲ႔ ကေလးေလးေတြကို ၾကည္႔ျပီးေတြးေနမိတယ္။

ဒီလုိအႏုတ္အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ၾကီးျပင္းလာရတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ ကိုယ္႔ကံၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးဖုိ႔ သိတတ္လာတဲ႔အရြယ္မွာ ေလ်ာက္မယ္႔လမ္း၊ ခ်မယ္႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ လုပ္မယ္႔အလုပ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြးၾကည္႔လုိက္မယ္ဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ႔အေျခအေနတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ေနရပါတယ္ဆုိတာ အားလံုးလက္ခံ မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာရဲပါတယ္။ အေၾကာက္တရား၊ သိမ္ငယ္စိတ္၊ လူတန္းေစ႔မဆက္ဆံခံရတဲ႔ အေျခအေန ေတြကေန “အမုန္း”ဆုိတာပဲ ၾကီးထြားလာဖုိ႔ရွိပါတယ္။

  

ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ရွိခဲ႔တဲ႔ စခန္း ၁၃ ခုအတြင္း သာမန္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ႔ ကေလး ၅၀ ေက်ာ္အျပင္၊ ၁ ဦးဆံုး၊ ၃ ဦး ဝက္သတ္လုိ၊ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလ်ာလုိ ကူးစက္ေရာဂါခံစားေနရတာေတြ႔ရပါတယ္။ စခန္းတစ္ခုမွာ တစ္ေန႔တည္း ကေလး ၂ ဦးေဆးရံုတင္လုိက္ရတာကိုေတြ႕ရျပီး စခန္းတာဝန္ခံက အျပင္လူျဖစ္တဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကို ဘာေရာဂါရယ္လုိ႔ အတိအက် မ ေျပာျပပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ စည္းကမ္းနဲ႔ အေၾကာက္တရားမကြဲမျပားနဲ႔ စခန္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲေနတာဟာလည္း စိတ္ ပ်က္စရာျဖစ္ပါတယ္။ မရ ရတဲ႔နည္းနဲ႔ ေထာက္ပံ႔ေနၾကရရွာတဲ႔ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ဟာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာျဖစ္ပါတယ္။ 

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ရွိရာေနရာတခ်ိဳ႕မွာ UNလုိ၊ Care လုိ ႏုိင္ငံတစ္ကာအစိုးရမဟုတ္ေသာအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕အေထာက္ အပ႔ံ ကိုရရွိေနသလုိ ျပည္တြင္းက နာေရးကူညီမႈအသင္းၾကီးလုိ၊ One More လုိအဖြဲ႔ရဲ႕အလွဴေတြလက္ခံရရွိခဲ႔ရဖူးေပမယ္႔ လုိအပ္ခ်က္နဲ႔ အေထာက္အပံ႔ဟာ ကြာဟလ်က္ရွိေနတာကိုလည္း ေမးရင္း၊ ျမန္းရင္း၊ စကားစျမည္ေျပာဆုိရင္းကို သိရွိ ေတြ႔ထိခဲ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စခန္းေတြမွာ တစ္လစာေလာက္ပဲ ဆန္က်န္ေတာ႔တာမ်ိဳး၊ ထင္းတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ တစ္လ ၂ သိန္း ေလာက္ကုန္က်ေနတာမ်ိဳး၊ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေလ်ာက္မႈ မျပည္႔စုံတာမ်ိဳးေတြလည္းေတြ႔ေနရပါတယ္။ ထုိ႔အျပင္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ စိတ္ဓာတ္အေျခခံ ျပည္႔ဝတဲ႔ လုပ္အားေပးမ်ားလည္း လုိအပ္ေနေသးတာေတြ႔ေနရပါေသးတယ္။

လူေၾကာင္႔ျဖစ္တဲ႔ ေဘးဒုကၡေတြကို ကူညီစီမံခန္႔ခြဲတဲ႔သူဟာ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ တစ္ဘက္စြန္း ေရာက္သူ ျဖစ္မေနမွ ပိုေကာင္းမယ္ဆုိတာ ေလ႔လာသင္ယူခဲ႔ရဖူးတာေလးေၾကာင္႔ ဒီလုိစစ္ေဘးကူညီကယ္ဆယ္ေရးမွာ လည္း အဲလုိဝန္ထမ္း၊ လုပ္အားေပးဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္မ်ားလုိအပ္ေနမလဲလုိ႔ စခန္းေပါင္း ၃၉ခုေက်ာ္ေက်ာ္စာရင္းကို ကိုင္ၾကည္္႔ျပီး သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ INGOs, NGOs နဲ႔ CBOsအဖြဲ႕အစည္းေတြ အထူးအေလးထားျပင္ဆင္ေပးသင္႔တဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြလုိ႔လည္း တစ္ကိုယ္တည္းေတြးမိပါတယ္။ အထူးဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာကေတာ႔ လက္ရွိျဖစ္တည္ေန တဲ႔အေျခအေနေတြကို တရားဝင္အသိအမွတ္မျပဳပဲ မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳထားတဲ႔ တရုတ္ျပည္ၾကီးကေန ကူညီေထာက္ပ႔ံေရးဆုိင္ ရာ အေျခခံလူသံုးကုန္ေတြ၊ ေဆးဝါးေတြဝယ္ယူျပီး ကိုယ္႔အခက္မွာ သူ႔အခ်က္ျဖစ္ေစေနတာကိုေတာ႔ ႏုိင္ငံသားတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လွဴတဲ႔ပစၥည္းေတြကိုလည္း သက္ျပင္းေတြၾကားကပဲ မ ျဖစ္မေန သူ႔ဆီက ဝယ္လွဴခဲ႔ရတာပါပဲ။

တခ်ိဳ႕စခန္းေတြမွာ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ႔ လူငယ္၊ လူလတ္အရြယ္ေတြ လံုးဝမေတြ႔ရဘဲ ကေလးေလးေတြမ်ားေနတဲ႔အတြက္ ကေလးကေလးခ်င္းထိန္းေနရသလုိ၊ ကေလးေတြက ေရခပ္၊ ထင္းေကာက္၊ ဟင္းအုိးတည္စတဲ႔အလုပ္ေတြကို အေမနဲ႔ ဘိုး ဘြားေတြကိုဝင္ကူေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေမးၾကည္႔လုိ႔သိရသမွ်ေတာ႔ အရြယ္ေကာင္းတဲ႔ လူငယ္ေမာင္မယ္အရြယ္ေတြဟာ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ၾကံဳရာအလုပ္ေတြရွာက်န္လုပ္ရင္း ဘဝကိုရပ္တည္ေနရပါတယ္။ ေယာကၤ်ားေတြက ရြာျပန္ျပီးအေျခ အ ေနၾကည္႔လုိ႔ ရြာျပန္တည္ေရး၊ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ျပန္လည္စိုက္ေရးပ်ိဳးေရးေလးကို လံုးပန္းေနရရွာပါတယ္။

  

အခုဆုိရင္ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခဲ႔ရာ ေဒသတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ရာသီဥတုအေျခအေနအရ စိုထိုင္းစျမင္႔မားတဲ႔ ကာလဘက္ကိုကူး လာ ျပီျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျခင္ေတြေပါလာပါတယ္။ ျခင္ေထာင္ေတြလုိအပ္ေနပါတယ္။ အိမ္သာေတြ၊ သန္႔ရွင္းေသာ ေသာက္သံုးေရ နဲ႔ ထင္းဟာ သူတို႔အတြက္ အဓိက အေရးေပၚလုိအပ္ေနတဲ႔အရာေတြျဖစ္သလုိ၊ ဆန္၊ အနီးကပ္က်န္းမာေရးေစာင္႔ေလ်ာက္ မႈနဲ႔ မုိးလုံေလလံု အေဆာက္အဦးေတြဟာလည္း အေရးေပၚလုိအပ္ေနပါတယ္။ ဧျပီေႏွာင္းရင္မုိးလာေတာ႔မွာမုိ႔ ဒါဟာ တ ကယ္႔ကို အျမန္ေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္႔အရာေတြျဖစ္ေနပါတယ္။

  

လူတစ္ေယာက္ကို ပါးစပ္ကေနျပံဳးလာေအာင္လုပ္ဖုိ႔လြယ္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲကေန စိတ္ပါလက္ပါ ျပံဳးလာေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ဆုိတာၾကေတာ႔ ပိုျပီးမလြယ္ဘူး။ အဲလုိျပံဳးလာခဲ႔ရင္ သိသာတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ သူတုိ႔မ်က္လံုးေတြပါ ႏႈတ္ကေနျပံဳးလာတဲ႔ အျပံဳးလုိ လင္းၾကည္ရႊန္းလဲလာရတာပဲဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းရင္းသားညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ မႈတစ္စက္တစ္ေပါက္နဲ႔ မ်က္လံုးေရာ၊ ႏုတ္ခမ္းပါျပံဳးလာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုပ္ဖုိ႔၊ ေဖ်ာ္ေျဖဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔ၾကတယ္။ တ နည္းေျပာရရင္ သူတုိ႔ေတြကို မ်က္ရည္က်ေအာင္လုပ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သူတုိ႔ကိုက်ေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ ရည္ေတြဟာ ဝမ္းသာလြန္းလုိ႔ က်တဲ႔မ်က္ရည္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခၚမၾကားေအာ္မၾကားဆုိတဲ႔လူမ်ိဳးေတြကိုလည္း အဲဒီေနရာေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္ဗ်။ အထူးသျဖင္႔ ဘဝေနဝင္ ခ်ိန္နီးေနျပီျဖစ္တဲ႔ သက္ၾကီးရြယ္အုိေတြ အႏွစ္ႏွစ္အလလက လယ္ေလး၊ ယာေလးနဲ႔ ဘဝတည္ မ်ိဳးဆက္ခ်ခဲ႔ရတဲ႔ အေျခ အေနတစ္ခုကို ခဏခ်င္းနဲ႔စြန္႔ပစ္ေျပးထြက္လာရျပီး အခုလုိ သူမ်ားကူမွ ထရတဲ႔ (ဒုကၡသည္စခန္း)လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ လာေန ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာ သူတုိ႔ဘာမ်ားေတြးေနလိမ္႔မယ္လုိ႔ထင္လဲဗ်။

ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ သူတုိ႔ေတြးေနလိမ္႔မယ္။ ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ႔မယ္႔ သူတုိ႔သားေတြအေၾကာင္း၊ ေနာက္ႏွစ္ မ်ားစြာျပန္လည္စုေဆာင္းရွာေဖြမွရေတာ႔မယ္႔ ႏြား၊ ၾကက္၊ ဝက္ေတြအေၾကာင္း၊ ျပီးခဲ႔တဲ႔တစ္ႏွစ္လံုးစိုက္ထားပ်ိဳး ထားျပီး ရိတ္သိမ္းခ်ိန္က်မွ လက္လြတ္ခြက္လြတ္ ပစ္ေျပးခဲ႔ရတဲ႔ စိုက္ခင္း၊ ပ်ိဳးခင္းေတြအေၾကာင္း….ဘုိးေဘးေတြတည္ခဲ႔ျပီး သူတို႔လက္ထက္က်မွ ပစ္ေျပး၊ထားေျပးခဲ႔ရတဲ႔ နတ္ကြန္းေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ အိမ္ေတြေျမေတြ…။ နားရွိလ်က္မၾကား၊ မ်က္လံုးဖြင္႔လ်က္မျမင္ဆုိသလုိ သူတုိ႔အားလံုးကိုၾကည္႔လုိက္ရင္ ေနဝင္ခါနီးအခ်ိန္မွာေတာင္ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ဖန္ တီးတာမ ဟုတ္ဘဲ သူတို႔ရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ဒုကၡေတြအတြက္ ေခၚမၾကားေအာ္မၾကား စိတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ဘုရားေတြကိုတုိင္ တည္ေနမ လဲဆုိတာ Camp ေတြေရာက္တုိင္း၊ အဲလုိ အဖိုးအဖြားအ ရြယ္ေတြေတြ႔ရတုိင္း ေတြးမိတယ္ဗ်။ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ေန ထုိင္ခြင္႔လုိပဲ အသက္ၾကီးလာတဲ႔အခါလူဆုိတာ သားသမီးေျမးျမစ္ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ ဓါးမဦးခ်ေနရာမွာ၊ ေျမမွာေသ ခ်င္တာ လူတုိင္းရဲ႕သဘာဝပါ။

  

ဒီလုိမ်ိဳးျပႆနာေတြကို အလွဴေငြေလးသြားလွဴျပီး အင္တာနက္တင္လုိက္ယံု၊ သတင္းထဲ၊ ဂ်ာနယ္ထဲေဖာ္ျပလုိက္ရံုနဲ႔ ျပီး ေပ်ာက္ သြားမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေျပာပါရေစ။ NGOs INGOs ေတြကို အခက္အခဲမွန္သမွ် ေထာက္ပံ႔ကူညီခြင္႔ ေပးလုိက္ယံုနဲ႔လည္း ေျပလည္သြားမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာပါရေစ။

  

ေျမျပန္႔မွာေနေန၊ ေတာင္ေပၚမွာ ၾကီးၾကီး၊ ပင္လယ္မွာ ေမြးေမြး၊ အပူပိုင္းမွာ ရွင္ရွင္ လူမွန္ရင္ ကိုယ္႔ကံၾကမၼာကိုယ္ လြင္႔လြင္႔ ရဲရဲ တည္ေဆာက္ခြင္႔ရွိရပါမယ္။ လြတ္လပ္တရားမွ်တတဲ႔ လံုျခံဳမႈအျပည္႔အဝခံစားခြင္႔ရွိရပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ္အရင္ကေျပာ ခဲ႔ ဖူးသလုိပါဘဲ။ စစ္ၾကီးကိုရပ္ၾကပါေတာ႔ ကိုယ္႔စစ္တန္းလ်ားကိုယ္ျပန္ၾကပါေတာ႔လုိ႔ ႏွစ္ဘက္ေသာ စစ္သားေတြ၊ တာဝန္ရွိ သူေတြကို ေျပာပိုင္ခြင္႔မရွိပါဘူး။ ေျပာႏုိင္တဲ႔အဆင္႔အတန္းလည္းမရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာႏုိင္တာက၊ ေျပာခ်င္တာက ေတာ႔ အျပစ္မဲ႔ျပည္သူေတြကို မစာနာ၊ မေထာက္ထားဘဲတုိက္တဲ႔ စစ္ဟာ ဘယ္သူတုိက္တုိက္၊ ဘယ္ဘက္ကတုိက္တိုက္ မတရားေသာစစ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ျပည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္လုိျပည္သူ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကိုယ္စား ဒါကို ကြ်န္ ေတာ္တုိ႔အားလံုးက လံုးဝကန္႔ကြက္ရပါမယ္။

ဒါေတြဟာ ဘယ္သူ႔မွာ တာဝန္ရွိပါသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္တာေျပာရရင္ သမုိင္းျပႆနာတစ္ခုကို တာဝန္ရွိသူ ေတြ ခ်ည္းဘဲ ေျဖရွင္းေနလုိ႔မရပါဘူး။ ေအာက္ေျခအထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတဲ႔၊ အတူတူပူးေပါင္းပါဝင္တဲ႔ ေျဖရွင္းမႈမ်ိဳးနဲ႔ ေျဖ ရွင္းမွသာ ေျပလည္မယ္။ ပိုအဓိပၸာယ္ရွိမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီလုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမတုိင္း ရင္း သားေတြရင္ဆုိင္ေနရတဲ႔ မျငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ မေျပလည္မႈေတြဟာ အစုအဖြဲ႕တစ္ခု၊ ႏွစ္ခုတည္းက စားပြဲဝုိင္းေလးမွာ ထုိင္ျပီး ေျဖ ရွင္းရမွာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး ေျမျပန္႔ပင္လယ္ေတာင္ေပၚဘယ္ေနရာမွာမဆုိရွိေနၾကတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလံုးရဲ႕ တာဝန္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကေလးသူငယ္ေတြ၊ ႏုနယ္ရိုးသားတဲ႔အမ်ိဳးသမီးမ်ားနဲ႔ ခံႏုိင္စြမ္းမဲ႔ေနတဲ႔ သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ားကိုအျမန္ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ ေပးၾကဖုိ႔ကို တာဝန္ရွိသူအသီးသီးနဲ႔ ဖြံ႔ျဖိဳးေရး၊ ကူညီေရး၊ အကာအကြယ္ေပးေရး NGOs နဲ႔ INGOsမ်ားကို ဒီေနရာကေန ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။ ေစာင္႔ေလ်ာက္ကူညီေနတဲ႔ INGOs၊ NGOs၊ CBOေတြကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကူညီခြင္႔ရ ေအာင္ အဖြဲ႔အစည္းအသိီးသီးက အားေပးကူညီေစခ်င္ပါတယ္။

တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေရးမွာ ေမတၱာထုိးစစ္ကို ခ်စ္ျခင္းတရားအျပည္႔နဲ႔ပစ္ခတ္မွသာ ၾကည္လင္ျငိမ္းခ်မ္းမႈကိုရမွာလုိ႔ ကြ်န္ ေတာ္ကေတာ႔ မတိမ္းမေစာင္းယံုၾကည္ပါတယ္။ “ျငိမ္းခ်မ္းေရး”ဆုိတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကေနအစျပဳလုိ႔ တစ္မ်ိဳး သားလံုးႏွင္႔ခ်ီျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္မွသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အျမဲသင္ၾကားေနရတဲ႔ ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈဆုိ တဲ႔အႏွစ္သာရကိုေပၚလြင္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ 

စိမ္းခက္စိုး

(စေနေန႔) မတ္လ ၂၄၊ ၂၀၁၂

“အျဖဴေရာင္တြဲလက္မ်ား” သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေဝငွခဲ႔တာေလးကို စီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္လည္ေရးသားပါသည္။