အေရာင္ပ်ယ္ ေမွ်ာ္လင့္ ပန္းခ်ီ

by Yin Nint Aung on Monday, March 26, 2012 at 10:10am 

“ေတာင္ကညိဳ ျပိဳေတာ႕မယ္ မိႈင္းမိႈင္းမႈန္ေ၀ .. မိုးစက္ေတြ .. ေလေ၀႕လို႕ တေရြ႕ေရြ႕ယူသေလ

တိမ္ဦးေလးေရ .. လြမ္းေငြ႕ကို ဆင္ .. ေဖၚမစံုၾကြမ္း လြမ္းစိတ္ေတြေပြ …”

စစ္ေျမျပင္စခန္းတစ္ေနရာက ခ်စ္သူဇနီးကို ျပန္လြမ္းရတဲ႕ နတ္သွ်င္ေနာင္ရဲ႕ အလြမ္းကို သီၾကဴးထားတဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။

--------------------------------------

“ဒီအခြင့္အေရးကို အဆံုးအရံႈးမခံႏိုင္ပါဘူး”

သူ႕စကားဆံုးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ႕ ဖုန္းကိုသာ ခ်လိုက္ရပါတယ္။ ပီစီအိုဆိုတဲ႕ တယ္လီဖုန္းတဲေလးက ထြက္ျပီး ဆူးေလးဘုရားလမ္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္ေတာ႕ မႏၲေလးသားပါ။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာမို႕ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ သမီးျဖစ္သူကို ခြဲျပီး ေနရပါတယ္။ အခုေတာ႕ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ကလည္း နီးျပီမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုအတူတကြ ေနႏိုင္တဲ႕ ရက္ကနည္းလွပါတယ္။ ခုေတာ႕ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ သူေရာ နားရက္ရျပီ။ သမီးကို အခ်ိန္ေပးႏိုင္ျပီ။ နားလို႕ရျပီေလ။

ကၽြန္ေတာ္႕ အမ်ိဳးသမီးဟာ မႏၲေလးက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာအလုပ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္၊ စာေရးပါတယ္။ မနားၾကရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ သူေရာ အလုပ္ေတြနဲ႕ အားတယ္လို႕ မရွိခဲ႕ၾကဘူး။ ဒီေလာက္ လုပ္ေနတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုခ်င္တဲ႕ ျပည့္စံုတဲ႕ မိသားစုဘ၀ေလးကို မရၾကေသးပါဘူး။ ခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ အဲဒီကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုခ်င္တဲ႕ ျပည့္စံုတဲ႕ မိသားစုဘ၀ဆိုတာ ဘယ္လို အေနအထားလဲ။ ဘယ္လို စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ တိုင္းမွာလဲဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မေျပာျဖစ္ခဲ႕ၾကဘူး။

ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြက ေမးပါတယ္။

“ခင္ဗ်ား.. အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ ခြဲေနရေတာ႕

သူ႕ကို ခင္ဗ်ား အျပည့္အ၀ယံုၾကည္သလား” တဲ႕။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ယံုၾကည္သလားဆိုေတာ႕ ..။ အင္း..။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းအထိ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေတာ႕ မခ်ဘူးေပါ႕။ ကေလးတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ သူအဆင္ေျပပါ႕မလား၊ ကေလးကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ သြားေရးလာေရး စိတ္မခ်တာကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕အလြန္မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ သူက ဆိုင္ကယ္စီးတာ ကၽြန္ေတာ္႕ထက္ ၾကမ္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ စိ္တ္မခ်ပါဘူး။

“မိန္းမ .. မင္း .. ဆိုင္ကယ္ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းကြာ” လို႕ ေျပာတုိင္း သူ႕ဘက္က “အင္းပါ” ဆိုတဲ႕ တုန္႕ျပန္စကားေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္မခ်မႈေတြကို သူသိပါရဲ႕လားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲေတြးခဲ႕ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ႕ ေယာက်္ားေတြဟာ သူတို႕ ခ်စ္တဲ႕ အခ်စ္ကို အိမ္ေထာင္မက်ခင္က ေျပာေပမယ့္ အိမ္ေထာင္က်ျပီး ၾကာလာျပီဆိုရင္း ဘာလို႕ မေျပာေတာ႕တာလဲတဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အဆိုကို ျငင္းခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာေကာ အဲလိုေျပာျဖစ္ခဲ႕ၾကလား ျပန္စဥ္းစားေနလိုက္ပါတယ္။

---------------------------------------

“အခုတေလာမွာ  .. ငါမက္တဲ႕ အိပ္မက္ေတြ .. အရမ္း ထူးဆန္းတယ္ ..

ျမက္ခင္းနဲ႕ ျခံ၀င္းနဲ႕ အိမ္ေလးကို တို႕ႏွစ္ေယာက္ပိုင္သတဲ႕ …”

အငဲရဲ႕ အိမ္ဆိုတဲ႕ သီခ်င္းကို နားေထာင္ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မရေတာ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လိုခ်င္တဲ႕ ျပည့္စံုတဲ႕ မိသားစုဘ၀ေလးမွာ အိမ္ေတာ႕ ရွိရမွာေပါ႕။ ဟုတ္တယ္။ ၾကီးမားတဲ႕ ျခံ၀င္းၾကီးက ခမ္းနားတဲ႕ အိမ္မဟုတ္ရင္ေတာ႕ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႕ ေနႏိုင္မယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမယ္၊ ေလေကာင္းေလသန္႕ရမယ္၊ လံုျခံဳမယ္ဆို အဲဒါဟာ အိမ္ပါပဲ။ မိသားစုအတြက္ ျပည့္စံုတဲ႕ အိမ္တစ္လံုးျဖစ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ သမီးအတြက္ လိုအပ္ေနတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။

အရံႈးမေပးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ႕တယ္။ ေလွ်ာက္ခဲ႕တယ္။ ခုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ အေမာေတြ ခဏတာ ေျဖဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံုေတြ႕ၾကရေတာ႕မယ္။ သၾကၤန္။ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္တဲ႕ သၾကၤန္ရက္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု လူၾကီးမိဘေတြ လိုက္ကန္ေတာ႕ၾကမယ္။ လည္ပတ္ၾကမယ္။ သမီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ ေျပာရမယ္။ သံုးႏွစ္မျပည့္ေသးတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သမီးေလးဟာ စကားေတာ႕ အင္မတန္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ႕ကို ဖုန္းဆက္ျပီး မပီကလာ ပီကလာ အသံမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေျပာေတာ႕တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ အခု သမီးေလးေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ျပီး သူ႕ကို အခ်ိန္ေပးႏိုင္ေတာ႕မယ္။

---------------------------------------

ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ႕ ကံၾကမၼာဟာ အနက္ေရာင္ေလးကိုင္းၾကီးကို ၀တ္ဆင္ျပီး ဆိုင္ထဲေရာက္လာတယ္ဆိုသလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြမွာ အျမဲလိုလို ကိုယ္ေဖ်ာက္ထားတဲ႕ ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးက အျမဲရွိေနျပန္တယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ ဘာေတြလဲ။ ဘာေတြလဲ။ ဘယ္သူေတြက မွားေနလဲ။ ကၽြန္ေတာ္မွားေနလား။ သူမွားေနလား။ ဒါမွမဟုတ္။ အဲဒီ ဒါမွမဟုတ္ရဲ႕ ေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ႕။ ဆူးေလလမ္းမၾကီးက ခိုေတြကို အစာေကၽြးရင္းဆိုတဲ႕ ဆရာေစာဘြဲ႕မွဴးသီခ်င္းကို သဲ႕သဲ႕ျပန္ၾကားလိုက္ရသလို ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလလမ္းမၾကီးကို လူကူးမ်ဥ္းၾကားက ျဖတ္ကူးလိုက္တယ္။ ဘုရားေပၚက ဆင္းလာၾကတဲ႕ မိသားစုေတြ။ ဘုရားဆီကုိလာၾကတဲ႕ မိသားစုေတြ။ ဘုရားအ၀ိုင္းၾကီးကို ပတ္ကာ ကားေပၚမွာ ပါသြားၾကတဲ႕ မိသားစုေတြ။

ေတြ႕ဆံုျခင္း၊ ျဖတ္သန္းျခင္း၊ အတူတကြ တို႕ရဲ႕ အႏွစ္သာရေတြကို ခြဲခြာမႈသေကၤတေတြနဲ႕ ေရးမွ ဘာေၾကာင့္မ်ားပီျပင္ေနရပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းမိပါတယ္။

“ကိုကို .. သၾကၤန္ပိတ္ရက္ ျပန္လာမွာလား”

ကၽြန္ေတာ္႕ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူက ေမးေတာ႕ ျပန္လာမွာေပါ႕ လို႕ ၀မ္းသာအားရေျဖလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ႕ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဖုန္းထဲကျဖစ္လို႕ လိုင္းမေကာင္းတဲ႕ၾကားက ေသခ်ာနားေထာင္ရပါတယ္။

“……………………………………….”

သူေျပာတာက သူႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕ရွိတဲ႕အေၾကာင္း။ ေဟာင္ေကာင္ဆိုတဲ႕ တစ္ေနရာကို သူအလုပ္ကိစၥနဲ႕ သြားရမယ္တဲ႕။ ျပီးေတာ႕ ပိုဆိုးတာက သူသြားမယ့္ အခ်ိန္က သၾကၤန္တြင္းၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ပ်က္မိသြားပါတယ္။ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ။ ဘာအေရးၾကီးလို႕ သြားရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမွာ သိရက္ ဘာလို႕မ်ားသြားခ်င္ရတာလဲေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္႕ ေလသံေတြဟာ အေတာ္အတန္ တင္းမာခဲ႕ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႕တာဟာ သူ႕ကို ႏိုင္ငံျခား မသြားေစခ်င္လို႕မွ မဟုတ္တာပဲေလ။ သူသိခဲ႕ပါသလား။ မသိခဲ႕ဘူးလား ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မကြဲျပား။

“ကိုကိုကလည္း ကိုယ့္ဘာသာဆို ဘယ္သြားႏိုင္မွာလဲ

သူေဌးက ပို႕ေပးတုန္း သြားရမွာေပါ႕

ဒီအခြင့္အေရးကို အဆံုးအရံႈးမခံႏိုင္ပါဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ႕။ ဖုန္းကိုခ်လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ႕တာပါ။

---------------------------------------

“ဟိုႏွစ္ သၾကၤန္ … ဒီႏွစ္ သၾကၤန္ … ေႏွာင္ႏွစ္ခါ သၾကၤန္ .. ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည္ အမွန္”

ေၾသာ္ ..။ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြ။ သၾကၤန္မေရာက္ေသးပါဘူး။ လူေတြဟာ တစ္ခုခုကို ေပ်ာ္ဖို႕ အတြက္ အျမဲျပင္ဆင္ျပီး ၾကိဳတင္ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဟာသဇာတ္ကားေတြကို ၾကည္ဖို႕ ဟာသဇာတ္ကားေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ မီးမလာရင္ မီးစက္ႏိုးၾကတယ္။ ေခြထည့္ၾကတယ္။ ၾကည့္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ႕ တ၀ါး၀ါးရယ္ေမာၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ ရယ္ေမာဖို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ဖို႕ ျပင္ဆင္ျပီးျပီလား။ မျပင္ဆင္ရေသးပါဘူး။ ျပင္ဆင္ျပီးမွ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပင္ဆင္ေနတုန္း အဲဒီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရမွာ စိုးပါတယ္။ အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာၾကီး ေရာက္လာမွ ယံုၾကည္စြာ ေပ်ာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေတာ႕ သူက ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ႕ သူအထင္ၾကီးတဲ႕ တစ္ေနရာ၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ သူမေရာက္ဖူးေသးတဲ႕ တစ္ေနရာကို သြားမယ္တဲ႕။

ဟုတ္ပါတယ္။ သူေျပာခဲ႕သလို ကိုယ့္ဘာသာ သြားဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ သူသြားခ်င္တဲ႕ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို မပို႕ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညံ႕သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူရွိေနတဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနတဲ႕၊ ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ ေမြးဇာတိျမိဳ႕ေလးကိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာႏိုင္သူပါ။ ျပန္လာဖို႕လည္း အခ်ိန္ရျပီမုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေပ်ာ္ခဲ႕တာေလး။ ခုေတာ႕ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။

သူေျပာတဲ႕ ေဟာင္ေကာင္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံထက္ေတာ႕ အမ်ားၾကီးတိုးတက္ေနတဲ႕ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေပါ႕။ အဲလိုေနရာကို သြားရမယ္ဆိုတာ သူ႕အတြက္ အခြင့္အေရးပါတဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံလို႕မွ မရတာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕သူေဌးက အမ်ားသူငွာ ရံုးပိတ္ရက္မွ ဘာလို႕ ပို႕ခ်င္ရတာလဲ။ ဒါအခြင့္အေရးေပးတာလား။ လူ႕အခြင့္အေရးကို မ်က္လွည့္ျပျပီး ခ်ိဳးေဖါက္ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရံုမွ်ထက္ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖမရွာခ်င္ေတာ႕ပါ။ သူေျပာတဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘက္က အခြင့္အေရးတို႕ဟာ ဆန္႕က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ႕ရျပီ။

ကၽြန္ေတာ္႕ဘက္က တန္ဖိုးထားတဲ႕ မိသားစုဆိုတဲ႕ တန္ဖိုးဖ်က္မရတဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈေလးကို အဲဒီႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ႕ အခြင့္အေရးတစ္ခုက ကာဆီးလို႕သြားခဲ႕ျပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ခ်င္ေသးပါတယ္။ ေခတ္ဆိုတဲ႕ အရာၾကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႕တိုလို အေျခခံလူတန္းစားေတြဟာ ဒီလိုပဲ အျမဲတမ္း လႈပ္ရွားသြားလာရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သမီးေလး စကားစေျပာတတ္ခါစမွာ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႕ ခြဲရတာကို ၀မ္းနည္းမဆံုးဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေျပာတတ္ခါစ အခ်ိန္ဆိုတာ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္၊ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အခ်ိန္ပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပညာေရးအစပါ။ ေဖေဖ .. ဒါဘာလဲ၊ ေမေမ.. ဒါဘာလဲ လို႕ သူေမးတတ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ခြဲေနရပါတယ္။ ခုလို ျပန္ဖို႕အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ရတဲ႕အခ်ိန္မွာ .. သူက …………..။

ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ႕ပါ။

ဘ၀မွာ အဲလိုမတူညီတဲ႕ အခြင့္အေရးေတြ၊ မတူညီတဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို ဘာနဲ႕ ညွိယူၾကမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ အျမဲလိုလို တစ္ခုခုျဖစ္တိုင္းမွာ ေဒါသကို ေရွ႕တန္းတင္ခ်င္ေပမယ့္ အခုေတာ႕ လူေတြကို နားလည္တတ္လာခဲျပီ။ အမ်ားၾကီးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အနည္းငယ္ေတာ႕ နားလည္တတ္ခဲ႕ျပီ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုလည္း နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။

“အင္းကြာ .. မင္းသြားမယ္ဆိုလည္း သြားေပါ႕

ကိုကို သမီးကို ထိန္းျပီး ေနခဲ႕ပါ႕မယ္” လို႕သူ႕ကို ေျပာေတာ႕ သူစိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ခဲ႕ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ အတၱေတြကို ေလွ်ာ႕ခ်လိုက္ရတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘက္က ႏွလံုးသားကို သူခံစားတတ္ခဲ႕ပါသလား။ မိသားစုေတြ၊ ကမာၻေပၚက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြဲခြာေနၾကရတဲ႕ မိသားစုေတြ..။ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆံုစည္းႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆူးေလဘုရားကို အေ၀းက လွမ္းကန္ေတာ႕ဆုေတာင္းလ်က္ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႕ပါေတာ႕တယ္။

ရင္နင့္ေအာင္