ေက်ာ္၀င္း၏ ဂ်ဴးေရးတဲ့ “ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ပဲျဖစ္ပါရေစ ”အေပၚခံစားထားမႈ
|
9:03 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
အႏုပညာ
ဖန္တီးမႈတိုင္းတြင္ ပဥၥလက္ အာနိသင္ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ပန္းခ်ီကား
တစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေစ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေစဖန္တီးသူဘက္မွ သဴ႔ခံစားမႈႏွင့္သူ
ထူဆစ္ပံုသြင္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ပရိသတ္ဘက္မွလည္း သူ႔ျဖတ္သန္းမႈႏွင္သူ
သူ႔အတၱေနာမတိေစရာအတိုင္း တံု႔ျပန္ခံစားေပလိမ့္မည္။
ပရိသတ္အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေစ ဖန္တီးသူႏွင့္ ပရိသတ္ၾကားမွာ ျဖစ္ေစ
ခံစားမႈခ်င္းထပ္တူက်ေကာင္းမွ က်ပါလိမ့္မည္။ကိစၥမရွိ ။ထိုသို႔ေသာ
ပေဒသာခံစားမႈကို ေစ့ေဆာ္ႏိုင္သည္ကိုက ရသပညာ၏ လက္စြမ္းကို
ျငိတြယ္ခ်တ္ျဖင့္ပင္ စာေရးသူအေနႏွင့္ ရသ၀တၳဳမ်ားကို တရႈိက္မက္မက္
ဖတ္ေနျခငး္ျဖစ္ပါသည္။ယခုလည္း မိမိဖတ္လိုက္ရေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို
အေၾကာင္းခံျပီး အတၱေနာမတိ ရြက္လႊင့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။တိတိက်က်ဆိုရလွ်င္
“ဂ်ဴး”၀တၳဳ “ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ပါေစ..”
၀တၳဳေခါင္းစင္ၾကည့္ျပီး ဖတ္မေနေတာ့ပါဘူး ဟူ၍ပင္ စဥ္းစာ မိလိုက္ေသးသည္။
အသက္ေျခာက္ဆယ္တြင္း၀င္လာျပီမိ္ု႔ အခ်စ္ဆိုတာမ်ဳိး ရင္မခုန္တတ္ေတာ့တာလညး္ပါမည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ စာအုပ္အစကို ျမည္းစမ္းလိုက္သည္ႏ်င့္ ျပန္ခ်မရေအာင္ ဆဲြေခၚသြားေတာ့သည္။ပိုလန္ႏိုင္ငံ ပို႔ဇ္နန္ျမိဳ႔ ေအာက္ရွ္၀္ဇ္ အက်ဥ္းခန္းႏွင့္ မနီးမေ၀း။ထိုေနရာေလးတြင္ သူမ ႏွ႔င္ သူ ေတြ႕ျပီး ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ဇာတ္ပႏၷက္တည္လိုက္သည္။
သူမဆိုသူက ေရွးေဟာင္း သူေတသနပါရဂူဘဲြ႔ယူဖို႔ စာတမ္းျပဳစူေနသူ “ျမ၀န္းရံ”။ေအာက္ရွ္၀္ဇ္ အက်ဥ္းစခန္းေတြကို စိတ္၀င္စား၍ ဤေနရာသို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။သူ ဆိုသည္ကားသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေရး၀ါဒီ ပုဂၢလိက သစ္ေတာတစ္ခု လက္ေတြ႔တည္ေဆာက္ေနသူ “ျပည္မိုျငိမ္”။သူက ႏိုင္ငံတကာ ရာသိဥတု ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုင္ရာ ညီလာခံဆက္ဖို႔ ပို႔ဇ္နန္ျမို႔ေလးသို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ခုေသာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲတြင္ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုမိခဲ့ရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေလာင္းစားတစ္ရပ္ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့သည္။
သူတို႔ေလာက္းေၾကးက မထိတ္သာ မလန္႔သာ၊ဘ၀ကို ေလာင္းေၾကးထပ္ၾကသည္ဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ေလာက္သည္။သူမရံႈးလွ်င္ သူ႔ကို လက္ထပ္ရမည္။သူရံႈးလွ်င္ လက္ရွိအလုပ္ႏွင့္ ပညာကို စြန္႔ရမည္။အမွန္စင္စစ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ရင္ဆိုင္ပဲြမွာ အေလာင္းစားသက္သက္မဟုတ္၊စဲြျမဲေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ထိပ္တိုက္ေ တြ႔ၾကေသာ ဒီဘိတ္ၾကီးဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ေ လာက္သည္။
ဆိုၾကပါစို႔။ အဆိုးျမင္ႏွင့္ အေကာင္းျမင္ဒိဘိတ္။
ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ ေရတစ္ခြက္ႏွင့္ေရတစ္၀က္ ဥပမာကိုေတြးမိၾကဖို႔မ်ားပါလိမ့္မည္။အဆိုးျမင္သမားက ေရတ၀က္ပဲရွိသည္ဟု ဆိုမည္။ အေကာင္းျမင္သမားက ေရတ၀က္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိသည္ဟုေျပာမည္။ ရိုးလြန္းလွ၍ ကလီေရွးဟုပင္ ဆိုရမေလာက္ ရွိေသာ ဤဥပမာ တုန္းတုန္းတာတာၾကီးကို ဆရာမဂ်ဴးကမသံုး။ကမၻာေပၚတြင္ ဆိုးယုတ္မႈမရွိေသာ ေနရာမရွိဟု သူမက အျပတ္ဆိုသည္။ဆိုးယုတ္မႈမရိွေသာ ေနရာတစ္ခု အေသခ်ာ ရွိပါသည္ဟု သူက အခိုင္အမာ ျငင္းသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ စမ္းသပ္နယ္ေျမကာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တစ္ေနရာ ...၊ေအာင္ေျမသာစံျမိဳ႕နယ္။
သည္လိုႏွင့္ ေအာက္ရွ္၀္ဇ္မွ စေသာ ဇာတ္မွာ ေအာင္ေျမသာစံသို႔ေရာက္လာေလေတာ့သည္။
စာေရးသူအေနႏွင့္ ေအာင္ေျမသာစံဆိုသည္ကို မႏၱေလးျမိဳ႕နယ္တစ္ခု၏ အမည္အျဖစ္သာသိထားသည္။၀တၳဳထဲမွ ေအာင္ေျမသာစံကား မႏၱေလး မဟုတ္တန္ရာ။မံုရြာ ခရွိင္ႏွင့္ ပခုကၠဴအစပ္ျဖစ္ေလမလားေတြးမိသည္။ ဤမွန္းဆခ်က္သာ မွန္မည္ဆိုလွ်င္ ေအာင္ေျမသာစံမွာ စာေရးသူႏွင့္ သိပ္မစိမ္းလွပါ။အေမ့ဘက္ကေဆြမ်ဳိးေတြမွာ ေအာင္ေျမသာစံဇာတိျဖစ္သည္။သူတို႔ဆီမွ ၾကားသိခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ ေခတ္ဦးေအာင္ေျမသာစံဇာတ္လမ္းေတြမွာ စာေရးသူး အတြက္ ငယ္ဘ၀အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။တစ္ရြာလံုး ကေလးလူၾကီးမက်န္ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံခဲ့ရေသာ ဆင္စြယ္ရြာ အျဖစ္ဆိုးဆိုလွ်င္ ယေန႔ထက္တိုင္ စုတ္တသပ္သပ္ ရင္တုန္ပနး္တုန္ ေျပာဆိုေနၾကသူေတြ မနည္းမေနာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
အႏွီ ေအာင္ေျမသာစံသို႔ ျမ၀န္းရံတစ္ေယာက္ ဆိုးယုတ္မႈ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ဖို႔ေရာက္လာသည္။ဆိုးယုတ္မႈဟုဆိုႏိုင္သည့္တိုင္ သိပ္မထူးဆန္းလွဟု ယူဆရမလို ရွိေသာ ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခုက သူမကို ဆီးၾကိဳႏွင့္သည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္အေပၚ ယုတ္ယုတ္မာမာျပုက်င့္ျပီး ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနေသာ တရားခံေျပးတစ္ေယာက္။ျမင္ရေတြ႔ရဖန္မ်ားလွျပီျဖစ္၍ သာမန္ထမင္စားေရေသာက္လိုကိစၥလိုပင္ ျဖစ္ေနေလ့ရွိေသာ ေနာက္ထပ္ ဆိုးယူတ္မႈေတြလညး္ရွိေသးသည္။လုပ္ေဖာ္ကိုဖက္ဆရာမတစ္ဦး၏ ေနာက္ေက်ာဓါးႏွင့္ထိုးမႈေၾကာင့္ အိပ္မက္ေတြ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ ရေသာ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးေဟာင္းတစ္ဦး။ထို႔ေနာက္ အလားတူအျဖစ္မ်ဳိးႏွ႔င္ ၾကံဳခဲ့၇ေသာ တကၠသိုလ္ ဆရာမေဟာင္း မသီရိ...။
ဆိုခဲ့ပါ ဆိုးယုတ္မႈမ်ားၾကားမွ ေကာင္းျမတ္မႈအစအန အခ်ဳိ႕ကိုလညး္ ေအာင္ေျမသာစံမွာ ပင္ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးသည္။ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္သဘာ၀၊ရီုးသားေဖာ္ေရြ ကူညီလိုမႈ...။ထို႔ေနာက္ ၀တၳဳေရးဆရာမ၏ေခတ္မွီေသာ(လက္ရွိအေျခအေနအရ ေခတ္ေရွ႔ေျပးသည္ဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ေသာ)စိတ္ကူပံုရီပ္မ်ား...။ပုဂၢလိကသစ္ေတာ....။စံျပဥယ်ာဥ္၊ငွက္ေပ်ာရြက္
(ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မဟုတ္)ႏွင့္ ထမင္းေကၽြးေသာသင္တန္း... စသည္ျဖင့္။ဤေနာက္ခံအခင္းအက်င္းမွာပင္ သာမန္ဇာတ္ရံတစ္ဦးဟု ထင္ရသည့္တိုင္ အေရးအၾကီးဆံုးဇာတ္ေကာင္ျဖစ္လာမည့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စာေရးဆရာမက မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ဦးေကာက္ရ..။
ဦးေကာက္ရမွာ အသက္၆၀ေက်ာ္၊၇၀ ၀န္းက်င္ အဘိုးအို။စကားမေျပာတတ္။နားေတာ့ၾကားသည္။ နားလည္းလည္သည္။ရုပ္စံုေက်ာင္းဆရာေတာ္၏အကို အရင္းအခ်ာေတာ့လည္းမဟုတ္။ဆရာေတာ့္ မယ္ေတာ္ၾကီး၏ေမြးစားသား..။ဆရာေတာ္က ဦးေကာက္ရဇာတ္ေၾကာင္းကို အခုလိုရွင္းျပသည္။
“အေမက အဲဒီေန႔က ဖရဲခင္းထဲသြားတာ။ဖရဲခင္းထဲမွာ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ဖရဲခင္းၾကီးထဲမွာ ဖရဲသီးအၾကီးၾကီးကို ဖက္ျပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔ေရာ။အနီးအနားမွာလည္း အေဖာ္မိဘမပါ။အ၀တ္အစားဆိုလို႔ အကၤ်ီပဲပါသည္။၀တ္လာတဲ့ အကၤ်ီကလည္း စုတ္ဖြာလို႔ ေသြးေတြကလည္းဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ စြန္းထင္းေနေသးတယ္။အေမက သနားလို႔ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ အေမ့ကိုဖက္ျပီး ငိုလိုက္တာ။သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တုန္ေနတာပဲတဲ့။ေၾကာက္လြန္းလို႔ေပါ့။အဲဒီကတည္းက အေမက“ေကာက္ရ” လို႔နာမည္ေ့ပးျပီးေမြးလိုက္တာ....။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္။ထုိစဥ္ကာလေလာက္က ထိုအနီးနားတ၀ိုက္တြင္ ရြာလံုးကၽြတ္အသတ္ခံရ၊မီးရႈိ႔ခံရသည့္ဇာတ္လမ္းက လည္းရွိေနရာ၊ဦးေကာက္ရဘ၀၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆိုးယုတ္မႈတစ္ခုခုအေသခ်ာရွိလိမ့္မည္မွန္းဆျပီး ျမ၀န္းရံအားတက္လာသည္။ အားတက္လို႔မရသည္က ျပည္မိုးျငိမ္း။နာက်င္စရာ အတိတ္ေၾကာင့္ ဦးေကာက္ရ၏လက္ရွိအေနအထားကေန အလႈပ္အရမ္းေတြျဖစ္လာမွာကို သူမလိုလား...။အတိတ္ကို တူးဆြေဖာ္ထုတ္ေနသည္ထက္ အတိတ္၏ေျမပံုေပၚတြင္ အနာဂတ္သစ္ပင္ စိုက္သည္ကသာ ပိုအက်ဳိးမ်ားဖြယ္ရွိလိမ့္မည္ဟု သူယူဆသည္။ျမ၀န္းရံကမူ အဲဒီလိုမေတြး။နာၾကည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ အတိတ္ျဖစ္ေစဦး သမိုင္းမွတ္တမ္းဆိုသည္ကို မေဖ်ာက္ဖ်က္သင့္။သို႔ျဖင့္ အေကာင္းျမင္ အဆိုးျမင္ဒီဘိတ္မွသည္ အတိတ္အနာဂတ္ေရြးခ်ယ္မႈသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။
ဤတြင္ အေရးတၾကီးေျပာဖို႔ရွိလာသည္ီမွာ ဦးေကာက္ရ၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း၀ါသနာ။သူက ငယ္စဥ္က ပင္ ေျမၾကီးကို တူးဆြျပီး ဟိုပစၥည္းေကာက္ ဒီပစၥည္းေကာက္လုပ္တတ္သည္။ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ သူ႕ငယ္ဘ၀ကိုျပန္လည္တူးဆြရွာေဖြေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။မည္သို႔ပင္ရွိေစ ဤ၀ါသနာေၾကာင့္ပင္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္က အရုိးတြန္သံမ်ားကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။ဦးေကာက္ရတို႔ရြာေလး၏ ငရဲေန႔ျမင္ကြင္း တစ္ေက်ာ့လည္လာခဲ့ရသည္။ျပည္မိုးျငိမ္း၏အနာဂတ္စိတ္ကူး စိမ္းျမသစ္ေတာအုပ္ေအာက္ ဆယ္စုႏွစ္အခ်ုိဳ႕နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ အတိတ္၏ မီးေလာက္ေျမကို အမွတ္မထင္ ရွာေဖြတြ႔ရွိလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေရာက္လြယ္ေအာင္ ဆိုၾကပါစို႔။ အေကာင္းျမင္ အဆိုးျမင္ အားျပိဳင္မႈတြင္ အဆိုးျမင္က ႏိုင္လိုက္သည္။သို႔ႏွင့္တိုင္ အႏိုင္ရလိုက္ေသာ ျမ၀နး္ရံ ကိုယ္တိုင္ကဇေ၀ဇ၀ါ။အတိတ္ကို တူးေဖာ္ျပီး ဆိုးယုတ္မႈကို ရွာေဖြသည့္အမႈမွာ ပစၥဳပၼန္ႏွင့္ အနာဂတ္အတြက္အမွန္တကယ္ အက်ိဳးမ်ားပါ၏ေလာ...။ေနာက္ဆံုး ဆိုးယုတ္မႈအာဃာတေတြကို ေက်ာ္ျပီး ေကာင္းျမတ္မႈ အနာဂတ္ကိုသာ မ်က္ႏွာမူလိုသည့္ ျပည္မိုးျငိမ္းကို ေလာင္းေၾကးတြင္ မပါေသာ တစ္စံုတစ္ရာေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
၀တၳဳျပီးသြားေသာ္လညး္ အေတြးေတြက မဆံုးေတာ့ပါ။ငယ္ဘ၀ အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ ထဲမွ ဆင္စြယ္ရြာႏွင့္ ၀တၳဳထဲမွ ကုကၠိဳတန္းတို႔မွာ နီးလိုက္ေ၀းလိုက္ရွိေနသည္။အေမ့ဘက္က ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးေကာက္ရတို႔မွာ ပူးတံုခြာတံုရွီေနသည္။ကမၻာေပၚတြင္ သက္တမ္း အရွည္ဆံုး ျပည္တြင္းစစ္ၾကီးကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရသည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ ဆင္စြယ္ရြာေတြ ဘယ္ႏွစ္ရြာ ရွိခဲ့ျပီနည္း။ဦးေကာက္ရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ျပီနည္း။ေခတ္ျပိုင္ ပညာရွင္ ေပါကိုလီယာက ေအာက္ဆံုးမွ သန္းတစ္ေထာင္ (The Botton Billion by Paul Callier)ႏီုင္ငံမ်ား ဆင္းရဲတြင္းမွ မတက္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းရငး္ တစ္ခုမွာ ညီအစ္ကိုခ်င္း စစ္ခင္းေနၾကေသာ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ၏ျပည္တြင္းစစ္မွာ တကယ့္ကို ညီအကိုခ်င္း စစ္ခင္းေနၾကသည့္ ရင္နာစရာ အေကာင္းဆံဳးစစ္ပဲြျဖစ္သည္။ စစ္တိုက္သည္ ဆိုသည္မွာ ပန္းႏွင့္ေပါက္တာ မဟုတ္ေလ၍ ႏွစ္ဘက္ နာၾကည္းစရာမ်ား အေသခ်ာရွိပါလိမ့္မည္။သို႔ႏွ႔င္တိုင ္ဤသို႔ အေသေၾကသတ္ၾကျဖတ္ၾကသူမ်ား ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အမ်ဳီးသားလြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းကာလက ေသြးသစၥာႏွံခဲ့ၾကေသာ ညီရင္းအကို မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။နာစရာေတြကို လြမ္းစရာေတြႏွင့္ မေျဖႏိုင္ၾကေတာ့ျ့ပီေေလာ။
အမွန္စင္စစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအင္းအားစု အသီးသီးမွာ သူတို႔ေရြးခ်ယ္ခံယူထားၾကေသာ အိုင္ဒီယိုေလာဂ်ီအလိုက္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ ရွီၾကသူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္မူ အမုန္းျခင္းအားျပိဳင္ၾကရာမွ အာဃာတမီးလွ်ံေတြသာ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့ရသည္။သည္လိုႏွင့္ ကာလအတန္ၾကာလာေသာအခါ တိုင္းျပည္ ကံၾကမၼာမွာ မီးပံုထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေတာ့...။ အမုန္းမျပိဳင္ၾကဘဲ အခ်စ္ျပိဳင္ၾကေသာ ပဲြသာ ျဖစ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု အသီးသီးသို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံ ပန္ၾကားလိုသည္မွာ “ပိုခ်စ္ရတဲ့ သူ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ၾကပါေစ”...ဟူ၍။
၀တၳဳေခါင္းစင္ၾကည့္ျပီး ဖတ္မေနေတာ့ပါဘူး ဟူ၍ပင္ စဥ္းစာ မိလိုက္ေသးသည္။
အသက္ေျခာက္ဆယ္တြင္း၀င္လာျပီမိ္ု႔ အခ်စ္ဆိုတာမ်ဳိး ရင္မခုန္တတ္ေတာ့တာလညး္ပါမည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ စာအုပ္အစကို ျမည္းစမ္းလိုက္သည္ႏ်င့္ ျပန္ခ်မရေအာင္ ဆဲြေခၚသြားေတာ့သည္။ပိုလန္ႏိုင္ငံ ပို႔ဇ္နန္ျမိဳ႔ ေအာက္ရွ္၀္ဇ္ အက်ဥ္းခန္းႏွင့္ မနီးမေ၀း။ထိုေနရာေလးတြင္ သူမ ႏွ႔င္ သူ ေတြ႕ျပီး ပိုခ်စ္ရတဲ့သူ ဇာတ္ပႏၷက္တည္လိုက္သည္။
သူမဆိုသူက ေရွးေဟာင္း သူေတသနပါရဂူဘဲြ႔ယူဖို႔ စာတမ္းျပဳစူေနသူ “ျမ၀န္းရံ”။ေအာက္ရွ္၀္ဇ္ အက်ဥ္းစခန္းေတြကို စိတ္၀င္စား၍ ဤေနရာသို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။သူ ဆိုသည္ကားသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေရး၀ါဒီ ပုဂၢလိက သစ္ေတာတစ္ခု လက္ေတြ႔တည္ေဆာက္ေနသူ “ျပည္မိုျငိမ္”။သူက ႏိုင္ငံတကာ ရာသိဥတု ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုင္ရာ ညီလာခံဆက္ဖို႔ ပို႔ဇ္နန္ျမို႔ေလးသို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ခုေသာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးထဲတြင္ မထင္မွတ္ဘဲ ဆံုမိခဲ့ရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေလာင္းစားတစ္ရပ္ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့သည္။
သူတို႔ေလာက္းေၾကးက မထိတ္သာ မလန္႔သာ၊ဘ၀ကို ေလာင္းေၾကးထပ္ၾကသည္ဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ေလာက္သည္။သူမရံႈးလွ်င္ သူ႔ကို လက္ထပ္ရမည္။သူရံႈးလွ်င္ လက္ရွိအလုပ္ႏွင့္ ပညာကို စြန္႔ရမည္။အမွန္စင္စစ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ရင္ဆိုင္ပဲြမွာ အေလာင္းစားသက္သက္မဟုတ္၊စဲြျမဲေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ထိပ္တိုက္ေ တြ႔ၾကေသာ ဒီဘိတ္ၾကီးဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ေ လာက္သည္။
ဆိုၾကပါစို႔။ အဆိုးျမင္ႏွင့္ အေကာင္းျမင္ဒိဘိတ္။
ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ ေရတစ္ခြက္ႏွင့္ေရတစ္၀က္ ဥပမာကိုေတြးမိၾကဖို႔မ်ားပါလိမ့္မည္။အဆိုးျမင္သမားက ေရတ၀က္ပဲရွိသည္ဟု ဆိုမည္။ အေကာင္းျမင္သမားက ေရတ၀က္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိသည္ဟုေျပာမည္။ ရိုးလြန္းလွ၍ ကလီေရွးဟုပင္ ဆိုရမေလာက္ ရွိေသာ ဤဥပမာ တုန္းတုန္းတာတာၾကီးကို ဆရာမဂ်ဴးကမသံုး။ကမၻာေပၚတြင္ ဆိုးယုတ္မႈမရွိေသာ ေနရာမရွိဟု သူမက အျပတ္ဆိုသည္။ဆိုးယုတ္မႈမရိွေသာ ေနရာတစ္ခု အေသခ်ာ ရွိပါသည္ဟု သူက အခိုင္အမာ ျငင္းသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ စမ္းသပ္နယ္ေျမကာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တစ္ေနရာ ...၊ေအာင္ေျမသာစံျမိဳ႕နယ္။
သည္လိုႏွင့္ ေအာက္ရွ္၀္ဇ္မွ စေသာ ဇာတ္မွာ ေအာင္ေျမသာစံသို႔ေရာက္လာေလေတာ့သည္။
စာေရးသူအေနႏွင့္ ေအာင္ေျမသာစံဆိုသည္ကို မႏၱေလးျမိဳ႕နယ္တစ္ခု၏ အမည္အျဖစ္သာသိထားသည္။၀တၳဳထဲမွ ေအာင္ေျမသာစံကား မႏၱေလး မဟုတ္တန္ရာ။မံုရြာ ခရွိင္ႏွင့္ ပခုကၠဴအစပ္ျဖစ္ေလမလားေတြးမိသည္။ ဤမွန္းဆခ်က္သာ မွန္မည္ဆိုလွ်င္ ေအာင္ေျမသာစံမွာ စာေရးသူႏွင့္ သိပ္မစိမ္းလွပါ။အေမ့ဘက္ကေဆြမ်ဳိးေတြမွာ ေအာင္ေျမသာစံဇာတိျဖစ္သည္။သူတို႔ဆီမွ ၾကားသိခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ ေခတ္ဦးေအာင္ေျမသာစံဇာတ္လမ္းေတြမွာ စာေရးသူး အတြက္ ငယ္ဘ၀အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ေတြျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။တစ္ရြာလံုး ကေလးလူၾကီးမက်န္ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံခဲ့ရေသာ ဆင္စြယ္ရြာ အျဖစ္ဆိုးဆိုလွ်င္ ယေန႔ထက္တိုင္ စုတ္တသပ္သပ္ ရင္တုန္ပနး္တုန္ ေျပာဆိုေနၾကသူေတြ မနည္းမေနာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
အႏွီ ေအာင္ေျမသာစံသို႔ ျမ၀န္းရံတစ္ေယာက္ ဆိုးယုတ္မႈ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ဖို႔ေရာက္လာသည္။ဆိုးယုတ္မႈဟုဆိုႏိုင္သည့္တိုင္ သိပ္မထူးဆန္းလွဟု ယူဆရမလို ရွိေသာ ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခုက သူမကို ဆီးၾကိဳႏွင့္သည္။ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္အေပၚ ယုတ္ယုတ္မာမာျပုက်င့္ျပီး ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနေသာ တရားခံေျပးတစ္ေယာက္။ျမင္ရေတြ႔ရဖန္မ်ားလွျပီျဖစ္၍ သာမန္ထမင္စားေရေသာက္လိုကိစၥလိုပင္ ျဖစ္ေနေလ့ရွိေသာ ေနာက္ထပ္ ဆိုးယူတ္မႈေတြလညး္ရွိေသးသည္။လုပ္ေဖာ္ကိုဖက္ဆရာမတစ္ဦး၏ ေနာက္ေက်ာဓါးႏွင့္ထိုးမႈေၾကာင့္ အိပ္မက္ေတြ ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ ရေသာ စိတ္ေ၀ဒနာရွင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးေဟာင္းတစ္ဦး။ထို႔ေနာက္ အလားတူအျဖစ္မ်ဳိးႏွ႔င္ ၾကံဳခဲ့၇ေသာ တကၠသိုလ္ ဆရာမေဟာင္း မသီရိ...။
ဆိုခဲ့ပါ ဆိုးယုတ္မႈမ်ားၾကားမွ ေကာင္းျမတ္မႈအစအန အခ်ဳိ႕ကိုလညး္ ေအာင္ေျမသာစံမွာ ပင္ေတြ႔ႏိုင္ပါေသးသည္။ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္သဘာ၀၊ရီုးသားေဖာ္ေရြ ကူညီလိုမႈ...။ထို႔ေနာက္ ၀တၳဳေရးဆရာမ၏ေခတ္မွီေသာ(လက္ရွိအေျခအေနအရ ေခတ္ေရွ႔ေျပးသည္ဟူ၍ပင္ ဆိုႏိုင္ေသာ)စိတ္ကူပံုရီပ္မ်ား...။ပုဂၢလိကသစ္ေတာ....။စံျပဥယ်ာဥ္၊ငွက္ေပ်ာရြက္
(ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မဟုတ္)ႏွင့္ ထမင္းေကၽြးေသာသင္တန္း... စသည္ျဖင့္။ဤေနာက္ခံအခင္းအက်င္းမွာပင္ သာမန္ဇာတ္ရံတစ္ဦးဟု ထင္ရသည့္တိုင္ အေရးအၾကီးဆံုးဇာတ္ေကာင္ျဖစ္လာမည့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စာေရးဆရာမက မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ဦးေကာက္ရ..။
ဦးေကာက္ရမွာ အသက္၆၀ေက်ာ္၊၇၀ ၀န္းက်င္ အဘိုးအို။စကားမေျပာတတ္။နားေတာ့ၾကားသည္။ နားလည္းလည္သည္။ရုပ္စံုေက်ာင္းဆရာေတာ္၏အကို အရင္းအခ်ာေတာ့လည္းမဟုတ္။ဆရာေတာ့္ မယ္ေတာ္ၾကီး၏ေမြးစားသား..။ဆရာေတာ္က ဦးေကာက္ရဇာတ္ေၾကာင္းကို အခုလိုရွင္းျပသည္။
“အေမက အဲဒီေန႔က ဖရဲခင္းထဲသြားတာ။ဖရဲခင္းထဲမွာ သံုးႏွစ္အရြယ္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ဖရဲခင္းၾကီးထဲမွာ ဖရဲသီးအၾကီးၾကီးကို ဖက္ျပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔ေရာ။အနီးအနားမွာလည္း အေဖာ္မိဘမပါ။အ၀တ္အစားဆိုလို႔ အကၤ်ီပဲပါသည္။၀တ္လာတဲ့ အကၤ်ီကလည္း စုတ္ဖြာလို႔ ေသြးေတြကလည္းဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ စြန္းထင္းေနေသးတယ္။အေမက သနားလို႔ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့ အေမ့ကိုဖက္ျပီး ငိုလိုက္တာ။သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တုန္ေနတာပဲတဲ့။ေၾကာက္လြန္းလို႔ေပါ့။အဲဒီကတည္းက အေမက“ေကာက္ရ” လို႔နာမည္ေ့ပးျပီးေမြးလိုက္တာ....။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္။ထုိစဥ္ကာလေလာက္က ထိုအနီးနားတ၀ိုက္တြင္ ရြာလံုးကၽြတ္အသတ္ခံရ၊မီးရႈိ႔ခံရသည့္ဇာတ္လမ္းက လည္းရွိေနရာ၊ဦးေကာက္ရဘ၀၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆိုးယုတ္မႈတစ္ခုခုအေသခ်ာရွိလိမ့္မည္မွန္းဆျပီး ျမ၀န္းရံအားတက္လာသည္။ အားတက္လို႔မရသည္က ျပည္မိုးျငိမ္း။နာက်င္စရာ အတိတ္ေၾကာင့္ ဦးေကာက္ရ၏လက္ရွိအေနအထားကေန အလႈပ္အရမ္းေတြျဖစ္လာမွာကို သူမလိုလား...။အတိတ္ကို တူးဆြေဖာ္ထုတ္ေနသည္ထက္ အတိတ္၏ေျမပံုေပၚတြင္ အနာဂတ္သစ္ပင္ စိုက္သည္ကသာ ပိုအက်ဳိးမ်ားဖြယ္ရွိလိမ့္မည္ဟု သူယူဆသည္။ျမ၀န္းရံကမူ အဲဒီလိုမေတြး။နာၾကည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ အတိတ္ျဖစ္ေစဦး သမိုင္းမွတ္တမ္းဆိုသည္ကို မေဖ်ာက္ဖ်က္သင့္။သို႔ျဖင့္ အေကာင္းျမင္ အဆိုးျမင္ဒီဘိတ္မွသည္ အတိတ္အနာဂတ္ေရြးခ်ယ္မႈသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။
ဤတြင္ အေရးတၾကီးေျပာဖို႔ရွိလာသည္ီမွာ ဦးေကာက္ရ၏ ထူးထူးဆန္းဆန္း၀ါသနာ။သူက ငယ္စဥ္က ပင္ ေျမၾကီးကို တူးဆြျပီး ဟိုပစၥည္းေကာက္ ဒီပစၥည္းေကာက္လုပ္တတ္သည္။ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ သူ႕ငယ္ဘ၀ကိုျပန္လည္တူးဆြရွာေဖြေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။မည္သို႔ပင္ရွိေစ ဤ၀ါသနာေၾကာင့္ပင္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္က အရုိးတြန္သံမ်ားကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။ဦးေကာက္ရတို႔ရြာေလး၏ ငရဲေန႔ျမင္ကြင္း တစ္ေက်ာ့လည္လာခဲ့ရသည္။ျပည္မိုးျငိမ္း၏အနာဂတ္စိတ္ကူး စိမ္းျမသစ္ေတာအုပ္ေအာက္ ဆယ္စုႏွစ္အခ်ုိဳ႕နစ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ အတိတ္၏ မီးေလာက္ေျမကို အမွတ္မထင္ ရွာေဖြတြ႔ရွိလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေရာက္လြယ္ေအာင္ ဆိုၾကပါစို႔။ အေကာင္းျမင္ အဆိုးျမင္ အားျပိဳင္မႈတြင္ အဆိုးျမင္က ႏိုင္လိုက္သည္။သို႔ႏွင့္တိုင္ အႏိုင္ရလိုက္ေသာ ျမ၀နး္ရံ ကိုယ္တိုင္ကဇေ၀ဇ၀ါ။အတိတ္ကို တူးေဖာ္ျပီး ဆိုးယုတ္မႈကို ရွာေဖြသည့္အမႈမွာ ပစၥဳပၼန္ႏွင့္ အနာဂတ္အတြက္အမွန္တကယ္ အက်ိဳးမ်ားပါ၏ေလာ...။ေနာက္ဆံုး ဆိုးယုတ္မႈအာဃာတေတြကို ေက်ာ္ျပီး ေကာင္းျမတ္မႈ အနာဂတ္ကိုသာ မ်က္ႏွာမူလိုသည့္ ျပည္မိုးျငိမ္းကို ေလာင္းေၾကးတြင္ မပါေသာ တစ္စံုတစ္ရာေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
၀တၳဳျပီးသြားေသာ္လညး္ အေတြးေတြက မဆံုးေတာ့ပါ။ငယ္ဘ၀ အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္ ထဲမွ ဆင္စြယ္ရြာႏွင့္ ၀တၳဳထဲမွ ကုကၠိဳတန္းတို႔မွာ နီးလိုက္ေ၀းလိုက္ရွိေနသည္။အေမ့ဘက္က ဦးၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးေကာက္ရတို႔မွာ ပူးတံုခြာတံုရွီေနသည္။ကမၻာေပၚတြင္ သက္တမ္း အရွည္ဆံုး ျပည္တြင္းစစ္ၾကီးကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရသည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ ဆင္စြယ္ရြာေတြ ဘယ္ႏွစ္ရြာ ရွိခဲ့ျပီနည္း။ဦးေကာက္ရေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့ျပီနည္း။ေခတ္ျပိုင္ ပညာရွင္ ေပါကိုလီယာက ေအာက္ဆံုးမွ သန္းတစ္ေထာင္ (The Botton Billion by Paul Callier)ႏီုင္ငံမ်ား ဆင္းရဲတြင္းမွ မတက္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းရငး္ တစ္ခုမွာ ညီအစ္ကိုခ်င္း စစ္ခင္းေနၾကေသာ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ မွတ္ခ်က္ျပဳထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ၏ျပည္တြင္းစစ္မွာ တကယ့္ကို ညီအကိုခ်င္း စစ္ခင္းေနၾကသည့္ ရင္နာစရာ အေကာင္းဆံဳးစစ္ပဲြျဖစ္သည္။ စစ္တိုက္သည္ ဆိုသည္မွာ ပန္းႏွင့္ေပါက္တာ မဟုတ္ေလ၍ ႏွစ္ဘက္ နာၾကည္းစရာမ်ား အေသခ်ာရွိပါလိမ့္မည္။သို႔ႏွ႔င္တိုင ္ဤသို႔ အေသေၾကသတ္ၾကျဖတ္ၾကသူမ်ား ကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အမ်ဳီးသားလြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းကာလက ေသြးသစၥာႏွံခဲ့ၾကေသာ ညီရင္းအကို မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။နာစရာေတြကို လြမ္းစရာေတြႏွင့္ မေျဖႏိုင္ၾကေတာ့ျ့ပီေေလာ။
အမွန္စင္စစ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအင္းအားစု အသီးသီးမွာ သူတို႔ေရြးခ်ယ္ခံယူထားၾကေသာ အိုင္ဒီယိုေလာဂ်ီအလိုက္ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ ရွီၾကသူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္မူ အမုန္းျခင္းအားျပိဳင္ၾကရာမွ အာဃာတမီးလွ်ံေတြသာ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့ရသည္။သည္လိုႏွင့္ ကာလအတန္ၾကာလာေသာအခါ တိုင္းျပည္ ကံၾကမၼာမွာ မီးပံုထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေတာ့...။ အမုန္းမျပိဳင္ၾကဘဲ အခ်စ္ျပိဳင္ၾကေသာ ပဲြသာ ျဖစ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု အသီးသီးသို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံ ပန္ၾကားလိုသည္မွာ “ပိုခ်စ္ရတဲ့ သူ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ၾကပါေစ”...ဟူ၍။
0 comments:
Post a Comment