ကၽြန္မ ႏွစ္သက္မိေသာ ‘ကံခၽြန္အမွတ္တရ စာစုမ်ား’

by Waing Wyut Yee on Wednesday, September 14, 2011 at 10:02am

ဆရာကံခၽြန္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၂-ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရေန႔ျပဳလုပ္ရာမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဆရာေရးဆရာ ၃၅-ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရစာမူမ်ားပါရွိတဲ့ “ကံခၽြန္အမွတ္တရစာစုမ်ား” ဆုိတဲ့စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီးေနာက္မွာ ဆရာကံခၽြန္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးေတြက ကၽြန္မအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလုိ အားေဆးေလးတစ္ခြက္ကုိ အမွတ္တရျဖစ္ဖုိ႔ရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္လည္း အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ကံခၽြန္အမွတ္တရစာစုမ်ား စာအုပ္ထဲက ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။


----------------------------------

ဆရာကံခၽြန္ရဲ႕ ခ်စ္ဖုိ႔အေကာင္းဆုံးစရိတ္ေလးကေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ အလုပ္လုပ္သလုိ သူနဲ႔ရင္းႏွီးခင္မင္သူေတြကုိလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္တာေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ က်ဴရွင္ကုိလာရင္း တစ္ျခားက်ဴရွင္ေတြကုိ သမီးပုိ႔ရင္း ‘ေခတ္ေက်ာင္းသား’၀တၳဳကုိ သူေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ၀တၳဳထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဇာတ္ေဆာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေအာက္မွာတင္ စာအုပ္ေတြ ေဟာတစ္အုပ္၊ ေဟာတစ္အုပ္ေရးခဲ့၊ ထုတ္ခဲ့ႏိုင္ခဲ့တာ။ ခုခ်ိန္ထိ စာအုပ္ ၇၃-အုပ္ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ၿပီးၿပီ။ ဆရာကံခၽြန္ရဲ႕ စကားေတြကို နားထဲမွာ ခုထိ ၾကားေနတယ္။ “သိပ္ေကာင္းမွသာ ေရးရမယ္ဆုိရင္ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနတာနဲ႔ မေရးျဖစ္ေတာဘူး။ ဒီေတာ့ ေရးျဖစ္ေအာင္ သတၱိေမြးရတယ္။ အေကာင္းစားမဟုတ္ေတာင္ အည့ံစားမျဖစ္ေအာင္ သတိထားလိုက္တယ္။ အနည္းဆုံး မည့ံေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့ ေရးျဖစ္သြားေရာ” [စာမ်က္ႏွာ-၁၆၊ ၿငိမ္းမင္း၊ ‘အမွတ္တရဆရာကံခၽြန္’]

တစ္ခါသားေတာ့ သူေရးၿပီးပုိ႔ထားတဲ့ စာမူတစ္ပုဒ္န႔ဲ အေၾကာင္းအရာတူ စာမူတစ္ပုဒ္က သတင္းစာထဲ ပါလာခ့တယ္။ အဲဒီစာမူေရးတဲ့သူက စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးလွ။ သူက အေၾကာင္းအရာတူစာမူျဖစ္ပါလ်က္ သူ႔စာမူမသုံးဘဲ ဘာေၾကာင့္ လူထုဦးလွစာမူမွ သုံးရသလဲဆုိတ့ဲေမးခြန္းကုိ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္စားပြဲေ႔ရွ၀င္ေတြ႕ၿပီး ေမးခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း သူေျပာျပေတာ့ တအ့ံတၾသနဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကုိ ၀င္ေတြ႕ၿပီးေမးၿပီးမွ ကုိယ္လုပ္တာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးၿပီး စုိးရိမ္ေနမိေသးတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဘယ္လုိျပန္ေျဖမလဲဆုိတာ သိခ်င္ေနမိတယ္။ သူေျပာတာလက္ခံႏိုင္ရင္ လက္ခံမယ္။ လက္မခံႏိုင္ရင္ ဘယ္လုိျပန္ေျပာဦးမယ္လုိ႔လည္း ဆုံးျဖတ္ထားတာ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဘယ္လုိေျဖသလဲသိလား။ ကုိကံခၽြန္ေလးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႔ေ႔ရွက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္ဗ်။ ကုိကံခၽြန္ေလးေဆာင္းပါးက ေကာင္းပါတယ္။ သုံးဖုိ႔လည္း ရည္ရြယ္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ လူထုဦးလွဆီက ေရာက္လာေတာ့ ကုိကံခၽြန္ေလးစာမူမသုံးဘဲ ဦးလွေဆာင္းပါးကုိပဲ သုံးလိုက္ရတယ္။ ကုိကံခၽြန္ေလးမွာ ပရိသတ္ရွိပါတယ္။ အနည္းဆုံး ပရိသတ္ငါးေထာင္ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူထုဦးလွက ပရိသတ္ငါးေသာင္းေျခာက္ေသာင္းေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ေစတနာခ်င္းတူရင္ ပရိသတ္ပုိၿပီး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္မယ့္ စာေရးဆရာကုိပဲ ေရြးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိကံခၽြန္ေလးစာမူကုိ မသုံးဘဲ လူထုဦးလွ စာမူသုံးရတာ နားလည္ေပးပါဗ်ာတဲ့ဗ်” [စာမ်က္ႏွာ-၃၈၊ သိုက္ထြန္းသက္၊ ‘စာေရးဆရာ ကာတြန္းဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ကံခၽြန္ကြယ္လြန္ျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္အလြမ္းေျပ’]

အထူးသျဖင့္ ဆရာကံခၽြန္သည္ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြန္အားေပးသည္။ အစြမ္းအစရွိသူမွန္သမွ် စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ လက္ကမ္းေခၚသည္။ ျမႇင့္တင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာေရးသားျခင္းျဖင့္သာ ဘ၀ရပ္တည္ေစလုိသည္။ ေတြ႕တုိင္းဒါပဲေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္ကေလး မျဖစ္စေလာက္ လူရာ၀င္လာေတာ့ ဟုိကဒီက စာမူေတြေတာင္းၾကတုိင္း “ဆူးငွက္ေရ ေတာင္းလုိ႔ေရးၿပီဆုိရင္ ကုိယ့္အတြက္ အဖက္တင္ေအာင္ေရး။ ဂ်ာနယ္မွာေရးရင္လည္း တစ္ပုဒ္နဲ႔ၿပီးသြားတာမ်ဳိးမေရးနဲ႔။ ေခါင္းစီးတစ္ခုနဲ႔ ပင္တုိင္ရေအင္ေရးၿပီး စာအုပ္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစား။ ေရးအားရွိတုန္းေရးကြ”ဟု အၿမဲအားေပးသည္။ [စာမ်က္ႏွာ-၅၄၊ ဆူးငွက္၊ ‘တူတဲ့အလုပ္ေတြ … အတူလုပ္ခဲ့ … အတုယူခဲ့ရဖူးသည္’]

ကၽြန္ေတာ္ ကံခၽြန္႔အိမ္သြားတုိင္း ေမာင္သာပုိကုိ ေခၚသြားေလ့ရွိပါသည္။ အလုပ္မ်ားကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မနားတမ္းလုပ္ေဆာင္ေနေသာ ေမာင္ကံခၽြန္ကုိ ဥိးသာပုိမွ “မင္းကြာ အလုပ္ေတြ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ နားနားေနေန ေအးေအးသက္သာေနပါလားကြာ”ဟု က႐ုဏာသက္စြာေျပာရာ ထုိအခါ ေမာင္ကံခၽြန္က “ဒီမယ္ ဦးသာပုိ လူဆုိတာ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဗ်ာ။ အလုပ္လုပ္တဲ့လူက တန္ဖုိးရွိတယ္။ သူ႔အလုပ္သူ သူ႔တန္ဖုိးထားၿပီး အအားမေနဘဲလုပ္ေဆာင္ေတာ့ အလုပ္လည္းၿပီးတယ္။ အခ်ိန္လည္း ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားတယ္။ အလုပ္ရဲ႕တန္ဖုိး၀င္ေငြကုိလည္း နားလည္လာတယ္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေဘာ္ေက်ာ့ေနသူကုိ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတယ္။ မေလးစားဘူး။ မခ်စ္ခင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမလာနဲ႔ဗ်ာ” ဦးသာပုိ ဘာမွ မေျပာပါ။ အသက္ႀကီး၍ ရင့္က်က္ေနသူတစ္ဦးပီပီ ကံခၽြန္ဘာကုိ ဆုိလာသည္ကုိသိ၍ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္တုန္႔ျပန္ပါသည္။ [စာမ်က္ႏွာ-၇၂၊ ၀င္းသူ(နန္းေတာ္ေ႔ရွ)၊ ‘ေမာင္ကံခၽြန္ ဘ၀ တေစ့တေစာင္း’]

‘ကာတြန္းကုိ အားရေက်နပ္ေလာက္တဲ့အထိ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္’လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ … “လူတစ္ေယာက္ဘ၀မွာ ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္။ အားရေက်နပ္မႈဆုိတာ ေသအထိမရႏိုင္ဘူးကြ။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာတစ္ခုထဲကုိ ၾကည့္လုိ႔မရဘူး။ လုပ္သင့္တာေတြလည္း လုပ္ရေသးတယ္။ ငါကေတာ့ ကုိယ္လုပ္ႏိုင္တယ္လုိ႔ထင္တာေတြ အကုန္လုပ္တာပဲ။” ‘အစ္ကုိက ပါရမီရွင္ကုိးဗ်’လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေနာက္ေတာ့ “စကားေကာင္းေျပာရင္ မေဖာက္နဲ႔ကြာ”ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ်ဳိၾကည့္လွမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ႕ လူမႈဆက္ဆံေရးအျမင္သေဘာထားကုိလည္း ခုလုိေျပာတယ္။ “လူေတြက ငါ့ကုိ နားမလည္ၾကဘူး။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြက မ်ားလာတယ္။ ကုိယ့္အသက္ရြယ္နဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ အခ်ိန္ေတြက နည္းလာၿပီ။ တစ္ခါတုန္းက စာေရးဆရာမေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ကုိေရာက္လာတယ္။ ဘာကိစၥရွိလဲလုိ႔ေမးေတာ့ သူက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ပ်င္းလုိ႔ အလည္လာတာလုိ႔ေျပာတယ္။ ငါ့မွာလည္း အခ်ိန္က သိပ္ရွားတယ္။ ဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ ပ်င္းလုိ႔ဆုိၿပီး ငါ့ဆီမလာနဲ႔။ ငါက မပ်င္းတတ္ဘူး။ အားလုိ႔ဆုိၿပီး ငါ့ဆီမလာနဲ႔ ငါက ဘယ္ေတာ့မွ မအားဘူး။ ေအးတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ငါ့အတြက္ အက်ဳိးရွိတဲ့ကိစၥဆုိရင္လာခဲ့။ ငါ့အတြက္ အက်ဳိးမရွိေပမယ့္ မင္းအတြက္ အက်ဳိးရွိမယ့္ကိစၥဆုိရင္လာခဲ့။ မင္းအတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိဘူး။ ငါ့အတြက္လည္းအက်ဳိးမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအတြက္ အက်ဳိးရွိမယ့္ကိစၥဆုိရင္လာခဲ့ ရတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥအတြက္ ငါ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူးလုိ႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ ငါက အလုပ္ကုိ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု လုပ္ေနတာ။ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူး။ ျဖဳန္းတီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြထက္ ခုထိ ႏွေျမာတုန္း။” သူ႕ရဲ႕ အျမင္သေဘာထား မွန္မမွန္ မွတ္ခ်က္မေပးခ်င္ေပမယ့္ ဒီသေဘာထား အျမင္ေတြေၾကာင့္ အႏုပညာနယ္ပယ္မွာ ကံခၽြန္ဆုိတဲ့ နာမည္ဟာ အခိုင္အမာ အခိုင္အခံ့ ျဖစ္ေစခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ [စာမ်က္ႏွာ-၁၁၃၊ ကာတြန္း၀င္းေအာင္၊ “ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိ ကံခၽြန္”]

သူနဲ႔ပတ္သက္၍ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုရွိပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္-၃၀ ေလာက္ကပါ။ ေဒါနၿခံဗလီေပါက္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ကံခၽြန္၊ နီေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထိုင္ေနၾကသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ရန္ကုန္က စာေရးဆရာတစ္ဦးႏွင့္ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးတုိ႔ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး လက္ဖက္ရည္အတူေသာက္ စကားေတြ အတူေျပာေနၾကသည္။ ဤတြင္လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ လုပ္ငန္းေၾကာ္ျငာအတြက္ ကာတြန္းသ႐ုပ္ေဖာ္ေရးေပးဖုိ႔ ကုိကံခၽြန္ကုိအပ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲဟု ေမးသည္။
“ငါးရာ”
“ဘယ္ေတာ့ေလာက္ရမလဲ”
“အခုေစာင့္ယူရင္ အခုရတယ္”
“ဒါျဖင့္လည္း ေစာင့္ယူမယ္ေရာ့”ဆုိၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ ကံခၽြန္အိမ္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ခဏထိင္ခိုင္းထားၿပီး သူက စားပြဲေပၚတြင္ မင္အုိးေတြ၊ ကံေလာင္တံေတြထုတ္သည္။ စာရြက္ေတြထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခဲတံျဖင့္ အရာေပးၿပီးေနာက္ ကေလာင္တံေတြ၊ စုတ္တံေတြျဖင့္ လုပ္ငန္းေၾကာ္ျငာ ကာတြန္းတစ္ပုဒ္ကုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္အတြင္း ေရးဆြဲေပးလိုက္သည္။
“ေရာ့ ေၾကာ္ျငာ၊ ေပးငါးရာ”
အလုပ္အပ္သူမွာ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
“ဆရာကလည္းဗ်ာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ကေလးလုပ္ရတဲ့အလုပ္ကုိ ငါးရာေတာင္ယူမွာလား”ဟု ေစ်းဆစ္ခ်င္သည့္ပုံစံျဖင့္ေျပာသည္။ သည္တြင္ ကုိကံခၽြန္ျပန္ေျပာလုိက္ေသာ စကားေလးက လြန္စြာ မွတ္သားစရာေကာင္းလွသည္။
“က်ဳပ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႔ ဒီပုံကုိဆြဲႏိုင္တာသာ ခင္ဗ်ားက ျမင္တာကုိး။ ဒီလုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႔ေရးႏိုင္ဖုိ႔ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ မနားမေန ေလ့က်င့္သင္ၾကားခဲ့ရတာကုိ ခင္ဗ်ားမွ မသိဘဲ” [စာမ်က္ႏွာ-၁၄၁၊ ေမာင္သင္းေ၀၊ ‘အမွတ္ရဆဲပါ ကုိကံခၽြန္’]

“ေျခလွမ္း တစ္လွမ္းကုိ ၾကည့္႐ုံျဖင့္  လူတစ္ေယာက္ လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုလုံးကုိ နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ဘ၀လမ္းေကာင္း တစ္ခုလုံးကုိ ေတာင္ထိပ္ေပၚ တက္ၾကည့္မွ ျမင္ရပါသည္” ဆုိသည့္ စာသားအတိုင္း အခုလည္း ဆရာကံခၽြန္လမ္းေၾကာင္းကငုိ သိလုိေသးလွ်င္ေတာ့ ….. ေဘးထိုင္ဘုေျပာေနမည့္အစား၊ ဆဲေရးပုတ္ခတ္ေနမည့္အစား၊ အမနာပ ဆုိေနမည့္အစား အေကာင္းဆုံးအႀကံဥာဏ္ေပးလုိသည္က ‘ေတာင္ထိပ္ေပၚတက္ၾကည့္ပါ’ဟူ၍သာ။ [စာမ်က္ႏွာ-၁၆၈၊ ေဇာ္ခိုင္ဦး၊ ‘ေတာင္ထိပ္ေပၚတက္ၾကည့္ပါ’]


ကၽြန္မႏွင့္ ဆရာစုိးဘားဒိုင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း စာအုပ္ ၀တၳဳလ္တစ္အုပ္ထုတ္ဖူးပါသည္။ လင္းလြန္းခင္ စာေပက ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ ‘ပင္လယ္ျဖတ္တဲ့လွည္း’စာအုပ္မွာ ကၽြန္မက မဂၤလာလွည္း ၀တၳဳလတ္တစ္ပုဒ္ေရးသည္။ ဆရာစုိးဘားဒိုင္က ပင္လယ္၀တၳဳ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားတဲပင္လယ္။ ကၽြန္မ၀တၳဳကုိ အရင္ဖတ္ျဖတ္ပုံရပါ၏။ ခ်က္ျခင္းဖုန္းေကာက္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္က သည္အခ်က္ကုိ ဂ႐ုမျပဳမိပါ။ ဆရာစုိးဘားဒိင္က သူ႔၀တၳဳလတ္ကုိ ေရးၿပီးတာၾကာၿပီ။ ကၽြန္မက လက္စမသတ္ႏိုင္ေသးေတာ့ ၿပီးခ်င္စိတ္က မ်ားေနသည္။ သည္ေတာ့ ဇာတ္ကုိ မကြန္႔ေတာ့ဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး သိမ္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲေတာ့ ၀တၳဳလတ္တစ္ပုဒ္အျဖစ္ အဆင္ေျပသြားတာပါပဲေလလုိ႔ ေတြးမိခဲ့သည္။ ဆရာခၽြန္ေထာက္ျပေတာ့မွ စ႐ိုက္ေတြ ဘ၀ေတြ ထပ္ျဖည့္လိုက္လွ်င္ ၀တၳဳႀကီးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ႏိုင္တာ သေဘာေပါက္မိခဲ့ရသည္။
“ဟုတ္ပါ့ဆရာ၇ယ္ … ကၽြန္မက ဇာတ္ကုိ ခ်ဳံ႕လိုက္မိတယ္။ … ဇာတ္လမ္းက ကၽြန္မေမာင္တစ္ေယာက္ ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေျပာျပေတာ့ သေဘာက်တာနဲ႔ စိတ္ရွိတုန္းေရးလိုက္တာ ဆရာရဲ႕။ ကၽြန္မေမာင္က တပည့္တ္စေယာက္ မိန္းမသြားေတာင္းတာမွာ လမ္းခရီးဒုကၡေရာက္ရတာကုိေျပာျပမိတာပါ။ ဒါကုိ ကၽြန္မက ဇာတ္ထည့္ၿပီး ခ်ဲ႕လိုက္တာပါ။ ဆရာခၽြန္ေျပာျပေတာ့မွ ႏွေျမာေတာင္ေနေသးတယ္။ ….”
“ႏွေျမာစရာေပါ့ဟ … ငါေျပာမယ္ …. စာေရးဆရာဆုိတာ ေရးစရာရွိတာ ကုန္ေအာင္ေရးရတယ္ … ဘယ္သူ႔မွ မငဲ့နဲ႔ …. စိတ္က ခ်ဳပ္ထားတာရွိရင္ …. မလြတ္လပ္သလုိျဖစ္ေနရင္ …. Pressure တစ္ခုခုရွိေနရင္ အျပည့္မလွေတာ့ဘူး။ … ညည္း၀တၳဳေတြ ငါေစာင့္ဖတ္ျဖစ္တယ္ … ျမင္တာရွိေျပာမယ္ …. ငါက ည့ံရင္ ည့ံတယ္ေျပာမွာပဲ … ေကာင္းရင္လည္း ခ်ီးက်ဴးမွာပဲ ….. ” [စာမ်က္ႏွာ-၁၈၉]

တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မက ကၽြန္မရင္ထဲ စေနာင့္စနင္ရွိတာကေလးေတြ ေျပာျပသည့္အခါ ဆရာခၽြန္ေျပာေလ့ရွိသည့္ စကား႐ွိပါ၏။
“အဲဒါေတြက ညည္းေ႔ရွလာေျပာေနတာေတြလား … အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ ပါး႐ိုက္လႊတ္လိုက္ဟ … ကြယ္ရာမွာ ေျပာတာဆုိရင္ေတာ့ ရွိပါေစေအ … ညည္းမေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ အခုထိ အေျပာမလြတ္ေသးဘူး …. ေျပာေနတဲ့ လူေတြက မေရးဘူးဟ … ေရးေနတဲ့သူေတြက မေျပာအားဘူး … ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ …” [စာမ်က္ႏွာ-၁၉၀၊ ခင္ခင္ထူး၊ ‘စိတ္ေကာင္းရွိသူ’]

===========================


ဆရာကံခၽြန္အမွတ္တရေန႔အစီအစဥ္ေလးကုိ ကၽြန္မတက္ေရာက္ခ်င္ေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာပဲရွိေနတာေၾကာင့္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဆရာကံခၽြန္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရစာအုပ္ထုတ္ေ၀မယ္ဆုိသိရေတာ့ ကၽြန္မ ဖတ္ခ်င္ေၾကာင္းကုိ ဆရာကံခၽြန္ အမွတ္တရေန႔စီစဥ္သူမ်ားထဲမွတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဟာဂ်ီဘီလားလ္ @ ကုိေဇာ္မင္းထြန္းကုိ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူက ကၽြန္မအတြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ခ်န္ထားေပးမယ္၊ ကၽြန္မ မႏၱေလးလာတဲ့အခါ ေပးပါ့မယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မ မႏၱေလးျပန္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေလးကုိ  အမွတ္တရေပးခဲ့တဲ့ ဟာဂ်ီဘီလားလ္ @ Ko Zaw Min Tun ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

http://www.mmsy.org/profiles/blogs/2609488:BlogPost:609700?commentId=2609488%3AComment%3A611571&xg_source=msg_com_blogpost