ကြဲအက္ ေခါင္းေလာင္းသံ ....

 

" ဆရာမ ... ဆရာမ ...."
ကေလးငယ္မ်ား၏ အထိန္႔အလန္႔ ေအာ္ေခၚသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။
" ဆ ရာ မ .... မဂြမ္းပံုေလး ဆံုးသြားၿပီ  ဆ ရာ မ ..."
" ဟင္ ... ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ....."
အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ .. မွင္သက္ေနမိလိုက္သည္။
ေရးႀကီး သုတ္ျပာ ႏွင့္ပင္ တပည့္ ကေလးမ်ားကို ဆိုလိုက္မိသည္။
" လာ ...  လာ ...  ဂြမ္းပံုေလးတို႔  အိမ္ကို  သြားၾကရေအာင္ ..."

ကၽြန္မ ႏွင့္ တပည့္ ကေလးငယ္ မ်ား၏ ေၾကကြဲ ၀မ္းနဲမႈ ၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္မႈ ၊ တုန္လႈပ္မႈေတြေၾကာင့္ပင္ထင္သည္။
ႏႈတ္ ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စု  ရြာေတာင္ပိုင္းရိွ တပည့္မေလး မဂြမ္းပံုအိမ္သို႔ သုတ္ေျခတင္လိုက္ၾကသည္။

ရြာမွ  လူ အမ်ား  အျပားပင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
က်ယ္ေလာင္စြာ  လူးလိမ္႔ ငိုေၾကြးေနသည့္ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အသံ ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
" သမီးေလးရယ္ .... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ... အေမ႔သမီးေလးရယ္ ....
သံစူးလို႔ ေမးခိုင္ပိုး၀င္ၿပီး ေသရသတဲ႔  ေတာ္ေရ ... အေမသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ႔ သမီးရယ္...."
ေသဆံုးသူ သမီးငယ္ကို ဖက္၍ ရိွဳက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေနေသာ မိခင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
မိခင္ အနားသို႔ သြားကာ ႏွစ္သိမ္႔  စကားေျပာဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ ကၽြန္မသည္  စိတ္မထိန္းႏိုင္၍ လိုက္ပါ ငိုေၾကြး မိပါသည္ ။
" ဆရာမေလးေရ  ..... သမီးကို ေခၚေပးပါအံုး .... သမီးကို ေခၚလို႔ မရေတာ႔ဘူး ....."
ကၽြန္မကိုလည္းဖက္  သမီးငယ္ေလးကိုလည္းဖက္၍ ေျပာလည္းေျပာ  ငိုလည္းငို မယ္ပဓါေျမလူး ရိွဳက္ႀကီးတငင္
ငိုေၾကြးေနပါေတာ႔သည္။   တပည့္မေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ..... ျဖဴေရာ္ေရာ္  မ်က္ႏွာ ...
နႈတ္ခမ္းကေလးက မပြင့္ တစ္ပြင့္....  အျပစ္ ကင္းစင္သည့္  ရုပ္သြင္ျပင္ ႏွင့္   ......
ေၾသာ္ .... ငါ႔ တပည့္မ  တစ္ခုခုမ်ား ေျပာခ်င္ေနတာမ်ားလား ......
အၾကည့္ကိုလႊဲ . . . ကၽြန္မ  ႏွလံုးအိမ္မွာေတာ႔  ရင္ခုန္သံျမန္စဲ .....စီးက်သည့္ မ်က္ရည္မ်ားလည္း တသဲသဲ ....
စိတ္ထဲမွာလည္း  ၀မ္းနည္းလို႔မဆံုး .... ကေလးရယ္ ေစာေစာစီးစီး ေလာကႀကီးကို စြန္႔ခြားသြားရတယ္လို႔ကြယ္ ...
လိုက္ပါလာၾကသည့္ အတန္းေဖာ္ ကေလးငယ္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔  သူတို႔ကေလးေတြလဲ ငိုေၾကြးေနၾကပါလား ...
တပည့္ကေလးမ်ားကို ႏွစ္သိမ္႔ ... ကၽြန္မ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္စမ်ားကို သုပ္ရင္း နာေရးအိမ္မွ ျပန္လာခဲ႔ၾကပါသည္။

ညက အေတြးနယ္လြန္၍ အိပ္ယာ၀င္ ေနာက္က်ခဲ႔ပါသည္။ အေတြးနယ္တြင္လည္း တပည့္မကေလး မဂြမ္းပံု
က လႊမ္းမိုးလို႔သာေနသည္။   ေမွးကနဲ႔ တခ်က္ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ၿပီး ဆူညံသည့္ အသံမ်ားၾကား၍ လန္႔ႏိုးမိသည္။
ေအာ္.... မိုးေတာင္  စင္စင္ လင္းပါေရာ႔လား ....
အိမ္တခါးအဖြင့္မွာ တပည့္ကေလးမ်ားက လြမ္းသူ႕ပန္းေခြေလးကိုင္၍  ငိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ 
ပန္းကေလးေတြက  အဖိုးတန္ပန္း ႏွင္းဆီ ၊ သစ္ခြ မ်ား မဟုတ္ၾက ....ၿခံစည္းရိုးေတြမွာ  အလြယ္တကူေတြ႕ရသည့္..
ေသာကပန္း၊ ပံုနရိတ္ပန္း၊ဇီဇ၀ါပန္းေတြ ႏွင့္  လုပ္ထားတဲ႔ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြေလး.....
ပန္းေခြအလယ္မွာက.....   စတုတၳတန္း  ေက်ာင္းသား/သူမ်ား ၏  လြမ္း သူ႔ ပန္း ေခြ ....
ျဖဴစင္လိုက္တဲ႔ ကေလးေတြ....သူ႔တို႔  သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ....
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕  ေနာက္ဆံုးခရီးအတြက္ .... အမွတ္တရေလးပါလား ...

ေနာင္ . .. ေ၀ ... ေ၀ ... ေ၀ ....
နာေရး၏  ေၾကးစည္သံ က ကၽြန္မ နားအတြင္းသို႔  စူးရွဳစြာ ၀င္လာပါသည္။ က်ယ္ေလာင္လွသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။
ထင္ရူးသား  ေခါင္းေသတၱာ  ေဘးနားမွာ  ေျပာေနၾကသည့္  ရြာသူ/သားမ်ား ၏  တီးတိုးေျပာသံ .....
" ဖိနပ္မပါပဲသြားလို႔ ... သံစူးၿပီး ေမးခိုင္ပိုး၀င္   ေသတာ တဲ႔ ေတာ္ေရ ....."
" ဘုန္းေတာႀကီးေတြ ၾကြလာၿပီေဟ႔ ... "
၀ိုင္း၀န္း ကူညီ  လုပ္ကိုင္ ေပးေနၾကသည့္ ရပ္ရြာ လူႀကီးမ်ား၏ အသံ ......
အေၾကာ္သည္ အေမလုပ္သူ ၏  ဆူးႏွစ္ သည့္ ေအာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးသံ ....
လႈပ္ လႈပ္ ရွား ရွား ရုတ္ ရုတ္ သဲ သဲ ႏွင့္ ထင္ရူးသား  ေခါင္းေသတၱာေလးကို ၀ိုင္း၀န္းထမ္းပိုးေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္း
ကၽြန္မ မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ေတာ႔   မ်က္ရည္မ်ား၀ဲ ၍ ေ၀၀ါးေနာက္က်ိ ေနပါသည္။
ေၾကကြဲ စို႔နင္စြာ ႏွင့္ ေလးလံေသာေျခလွမ္းမ်ားကို လွမ္းရင္း    ရြာ အေနာက္ဖက္ သခ်ိဳင္းဇရပ္ကို ေရာက္ခဲ႔ပါသည္။

ရိွဳက္သံ ႏွင့္ အတူ ၀တၳဳေငြ လွဴေနသည့္ ပံုရိပ္ ... သရဏဂံုတင္ၾကေတာ႔မွာပါလား ...
" ကန္ေတာ႔ၾကရေအာင္ .... သီလယူၾကရေအာင္ ..."
ရြာလူႀကီးရဲ႕ ေဆာ္ၾသသံ အၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားက သီလေပးေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏ အေတြးအာရံုထဲတြင္ေတာ႔
သရဏံဂံုတင္ေနသည္ကို စိတ္မ၀င္စားမိပါ .... ငါးပါးသီလေပးေနသည္ကိုပင္ သတိမထားမိလိုက္ႏိုင္ေတာ႔ပါ....
ေသာက မ်ားစြာ ႏွင့္ပင္  ေသသြားရွာသည့္  တပည့္မေလး မဂြမ္းပံုကိုသာ  စဥ္းစားေနမိပါသည္။
ေအာ္ .... မိဘကို ကူတဲ႔သမီးေလး ... သူ႔မိသားစု အပူူေတြကို ယူခဲ႔တဲ႔သမီးေလး ...ေက်ာင္းလာၿပီး ခဲတံမပါတဲ႔သမီးေလး...
စာအုပ္ေတာင္ ယူမလာႏိုင္တဲ႔သမီးေလး ... ပိုက္ဆံေကာက္ရင္ အလွဴေငြ မထည့္ႏိုင္တဲ႔သမီးေလး...
အခုေတာ႔ သမီးေလး .... တပည့္မေလး. မဂြမ္းပံု ... ဒုကၡအပူေတြ ၿငိမ္းခဲ႔ပါေရာ႔လား .....
ဘ၀တစ္ျခားကို  ကူးသြားပါေရာလား ....
ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ရင္း ကၽြန္မ၏ အေတြးအာရံုမ်ား ဗ်ာမ်ားေနစဥ္မွာပင္ သရဏဂံုတင္ၿပီး သြားပါသည္။

ရြာဓေလ႔ ထံုးစံ အရ အေခါင္းကို ပိတ္ ေျမျမဳပ္ ၾကရပါေတာ႔မည္။
" သမီးေလးကို ေျမျမဳပ္ မျပစ္ၾကပါနဲ႔ " ဟု မိခင္ျဖစ္သူ၏ ေတာင္ပန္တိုးလ်ိဳးသံ ... မိခင္ျဖစ္သူ၏
" သမီးေရ .. သမီးေလးေရ ..."  ဟု တစာစာ ေအာ္ဟစ္   ထင္ရူးသား  ေခါင္းေသတၱာ ေပၚတြင္ အုပ္မိုး
မယ္ပဓါေျမလူး  ေျမႀကီးေပၚမွာ လိမ္႔ငိုတာေတြ႕ လိုက္ရသည္။
ကၽြန္မသည္လည္း ...ယူႀကံဳးမရ  ....တပည့္မကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သမီးေရ ....
မနက္ျဖန္  ေက်ာင္းတက္ရင္ ဟိုး  ေနာက္ဆံုးခုန္ ေဒါင့္မွာ  သမီးကို ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး ..
ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ေခၚတဲ႔ အခ်ိန္ၾကလို႔ခ်င္လဲ  သမီးေလး  မဂြမ္းပံု နာမည္ကို   ... ဆရာမ ေက်ာ္ ေခၚရေတာ႔မွာပဲ..
စာစစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာလဲ .. ေလ႕က်င့္ခန္း စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ႔ ေလ်ာ႔ေနေတာ႔မွာပဲ..
ဘယ္ေတာ႔မွ ေက်ာင္းစာမေတာ္လို႔ အပစ္ေပးခံရတဲ႔ ....    ခုန္ေပၚ မတ္တပ္ရပ္ခဲ႔တဲ႔ ငါ႔တပည့္  .
ေနာင္ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ဒီအျပစ္ေတြကို  ဆရာမ တပည့္မေလး  .. မခံပါရေစနဲ႔ေတာ႔ ...
ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔သာ ေက်ပါေစေတာ႔ကြယ္  ဟု   တုန္ရီေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားမွ တိုးတီးစြာ ဆုေတာင္းမိလိုက္ပါသည္။

တုန္ရင္ အက္ကြဲေနသည့္ က်ယ္ေလာင္ေသာ  အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
အမိန္႔ျပန္တမ္းဖတ္သည့္  ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏  အသံ ျဖစ္သည္။
" မင္းနဲ႔...  ဒီေက်ာင္းနဲ႔ ... ဘာမွ မပတ္သက္ေတာ႔ဘူး ... မင္းသြားလိုရာကို သြားႏိုင္ပါၿပီ.."
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ၏ အသံ မဆံုးခင္မွာပဲ ေျမကိုဖို႔ လိုက္ၾကပါေတာ႔သည္။
တပည့္မေလး မဂြမ္းပံု ၏ ဘ၀သည္လည္း ဒီဘ၀ ဒီခႏၶာ ေျမခ်ရပါေတာ႔မည္။
ကၽြန္မ၏ အေတြးအာရံုထဲတြင္ေတာ႔ .....
မနက္ျဖန္  ေက်ာင္းတက္  ေခါင္းေလာင္း   လႈပ္လိုက္သည့္  အခ်ိန္တြင္  ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ဳိခ်ဳိျမျမနဲ႔
သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ... ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ   ေက်ာင္းတက္တဲ႔ ျမင္ကြင္း ဆရာမ ျမင္ရပါေတာ႔မလား ..
ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း  ေခါင္းေလာင္းသံက  သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ...ေပ်ာ္ျမဴးဆင္းသြားၾကတာ ေတြ႕ရပါ႔မလား ..
ဆရာမ လႈပ္လိုက္တဲ႔ ေခါင္းေလာင္းသံဟာလည္း  ခ်ဳိ မွာ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး ..... အက္ ေန ေတာ႔ မွာ ပါ ပဲ ..
စိတ္ႏွလံုး မသာမယာ  အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ......
တပည့္မေလး မဂြမ္းပံုတစ္ေယာက္ ... ေကာင္းရာ ဘံုဘ၀ေရာက္ပါေစဟု ... ေတာင္းဆုေခၽြရင္း ...

                                                                                                        ေလးစားစြာျဖင့္....
                                                                                                                  ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ ...

ကၽြန္ေတာ္တို႔  ရပ္၀န္းမွာ  အဲဒီလို ဖိနပ္မစီးႏိုင္တဲ႔ စတုတၳတန္း  ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား  မ်ားေနမလဲ...
ဖိနပ္မပါလို႔   သံစုူးခဲ႔ရင္   ေမးခိုင္ေရာဂါ   ၀င္တတ္တယ္လို႔   မသိတဲ႔   အေမေတြ  ဘယ္ေလာက္မ်ား   မ်ားေနမလဲ...
သိခဲ႔ရင္ေတာင္မွ  ကာကြယ္ေဆး   မထိုးႏိုင္တဲ႔သူေတြ   ဘယ္ေလာက္မ်ား   ရိွေနမလဲဆိုတာ ေတြးဆရင္း .......

(ဆရာမ မအိ၏ ကဗ်ာ.. ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း၏ အေတြး... ကၽြန္ေတာ္   ျပန္လည္ ခံစား ဆန္းသစ္ ေရးဖြဲ႕မိပါသည္)