မာရ္နတ္မင္း ႏွင့္ ရက္သတၱပတ္တာ
|
4:28 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
သူ
သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိလိုက္ ေသာအခ်ိန္တြင္ သူသည္ အေရးပါ အရာေရာက္သူ တဦး
ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔ ႐ွိရေလသည္။ သူ ယခင္
အခါေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့စဥ္က က်ီး ၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ေနခဲ့ရေသာ
မဂၤလာဒံုေလဆိပ္သည္ ယခုေတာ့ လည္း သူ႔အတြက္ တံခါးမ႐ွိ ဓားမ႐ွိ ျဖစ္ေနသည္ကို
သူ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ ရင္ဘတ္ တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ေလဆိပ္လံုျခံဳေရးမွ သူ႔ကို ေပး
ထားသည့္ တံဆိပ္ကေလးကို သူ တခ်က္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိစဥ္တြင္ပင္ သူ႔ေဘးမွ
ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ “လာၿပီ လာၿပီ ညီေလး ဦးေလး လာေေနၿပီ” ဟူေသာ
အသံကို သူ ၾကားလိုက္ ရသည္။
အေနာက္တိုင္း ဝတ္စံုျဖင့္ သပ္ရပ္ခန္႔ညား ေနေသာ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ ျဖစ္ သူသည္ ခန္႔ညားေသာ အျပံဳး ေတြကို ဆင္ျမန္းလ်က္ သူႏွင့္တကြ ႀကိဳဆိုေနသူေတြထံ ေလွ်ာက္လာသည္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ေလဆိပ္ အျပင္တြင္ေတာ့ နက္ျပာေရာင္ Land Cruiser ကား အသစ္စက္စက္ ႀကီး တစင္းက သူ႔ ဦးေလးကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ သည္ကားႀကီးကို ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ ပိုင္ဆိုင္သည္။
အရင္အေခါက္ေတြ သူ႔ ဦးေလး ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ျပန္လာတုန္းကေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ႏွင့္ ယဥ္ယဥ္ကေလးေတြပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚ ျပန္လာသည္။ သူတို႔ မိသားစု သြားႀကိဳသည္။ ရန္ကုန္တြင္ တလ ဝန္းက်င္ ေနမည္။ ၿပီးေတာ့ တာ ဝန္က် အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရာ အေမရိကန္သို႔ ျပန္သြားမည္။ ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္က ဒါပဲ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ဒါေတြ အားလံုးက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ ဦးေလး၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ သစ္ေတာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဖုန္း ၏ ဆက္သြယ္မႈမွ တဆင့္ သူ႔ ဦးေလး သည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဧည့္သည္တဦး ႐ုတ္ျခည္း ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ ဦးေလး လိုအပ္သမွ် ကိစၥအဝဝ ကို စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ေပးသည္။ သည္တႀကိမ္ သူ႔ဦးေလးအား ေတြ႔ဆံုလိုသူမွာ အျခားမဟုတ္၊ ျမန္မာတျပည္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ အမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ား၏ အ႐ွင္သခင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေလာက္ေတာ့ သူလဲ သူ႔ ဦးေလး ေခတၱေနထိုင္ရာ သုဝဏၰ႐ွိ သူ႔ ဦးေလးပိုင္ အိမ္တြင္ ဘာမွန္း မသိေသာ ကိစၥေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကိုေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ေရာက္ၿပီး ေလးငါးရက္ အၾကာ တြင္ ဒုတိယမၸိ ထပ္ေတြ႔ရသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ၄ခ ဗင္ ဖင္ေကာက္ တစင္းႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ႔ အေဒၚျဖစ္သူတို႔ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ စကားေျပာၾကသည္ (သူ႔ ဦးေလးက ေရခ်ိဳးေနေလ သည္)။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ ဦးေလး အိမ္အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာသည္။ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ခဏ စကား ေျပာၿပီး ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ ဦးေလးကို သူ႔ ဦးေလး ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ေနစဥ္ အသံုးျပဳရန္ လက္ကိုင္ဖုန္း တလံုး လွမ္းေပးသည္။ သူ႔ ဦးေလးက ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ က တလံုး ေပးထားေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးက ဖုန္းကို သူ႔ အေဒၚလက္ထဲသို႔ အတင္းထည့္သြားသည္။ သူ႔ အေဒၚက အနက္ေရာင္ ဖုန္းလွလွကေလး ကို ထိုင္ခံုေဘး စားပြဲပုေလးေပၚ လွမ္းတင္လိုက္ေတာ့ သူ မသိမသာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ႔တသက္တာတြင္ တခါမွ လက္ကိုင္ဖုန္း အသံုးမျပဳဖူးေသးေၾကာင္း သူ သတိရသည္။
ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မံ ဆံုေတြ႔ၾကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျခံဝမွ ကား ဟြန္းသံၾကား၍ သူ သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို သူ႔ စီးေတာ္ယာဥ္ ဖင္ေကာက္ေပၚတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ အေဒၚ ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္၍ စကားေျပာေနၾကသည္။ သူကေတာ့ ေဘးမွ နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ေတြက ဟိုဟိုသည္သည္ လြင့္ေနသည္။ “တေလာကမွ ဝယ္လိုက္တာ အန္တီ၊ ၅၀ ပဲ ေပးရပါ တယ္” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ အေဒၚကို လက္တြင္ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ စိန္လက္စြပ္ကို ေျပာေျပာျပျပ ျပလိုက္မွ သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ လက္သူႂကြယ္မွ စိန္လက္စြပ္ကို သတိျပဳမိသည္။ သူ႔ အေဒၚကေတာ့ အသာၿပံဳးရင္း စစ္သား တေယာက္၏ ဟန္ပန္ အမူအရာမ်ိဳး လံုးဝမ႐ွိဘဲ ကားဝယ္ေရာင္း တေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနေသာ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးကို အသာအရာ ၾကည့္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ အေဒၚ အဝတ္အစားလဲရန္ အိမ္ေပၚတက္သြား၍ သူႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ျခံထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။
ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ ကားေ႐ွ႕တြင္ေတာ့ ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ က သူ႔ ဦးေလး အသံုးျပဳရန္ ေပးထားေသာ လင္ခရူ ဆာ ကားနက္ျပာႀကီးက အဖိုးတန္ ကိတ္မုန္႔ႀကီး တလံုးလို ထည္ထည္ဝါဝါ ရပ္ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ကား ေဘးတြင္ရပ္ရင္း လက္ကိုင္ဖုန္းကိုဖြင့္၍ ဖုန္းဆက္ေနတာ သူ ေတြ႔ရသည္။ “၅၂ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို အားလံုး လြတ္တာ ေပါ႔၊ မဂၤလာပဲေဟ့” ဟု ေျပာေနေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ အသံကို သူ ၾကားရသည္။ ခဏေနေတာ့ ေခါက္ခ်ိဳး ဖုန္းက ေလးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး အိတ္ထဲမွ မာလ္ဘို႐ိုဘူးကို ထုတ္၍ တလိပ္မီးညႇိသည္။ “၅၂ ထြက္သြားတာလား အစ္ကို၊ မေန႔က ဂဏန္းပဲဗ်” ဟု သူ စကားေထာက္လိုက္ေတာ့ “မေန႔က ဂဏန္းေလ၊ ဒီမနက္ ထပ္ထြက္ေတာ့ ဇယားအားလံုး ၿငိမ္းေပါ႔ ကြာ” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က အားရေက်နပ္စြာ သူ႔ကို ျပန္ေျပာေလသည္။ ၿပီး တဆက္တည္း “ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ပံုးငါးဆယ္ ေလာက္ရတယ္၊ ဒီတပတ္လဲ ခုထိေတာ့ မဆိုးဘူး ညီေရ” ဟု သူ႔ကို ဆက္ေျပာသည္။ “အစ္ကို က ဘယ္ ေလာက္ လစ္မစ္ကိုင္တာလဲ၊ အေပၚကို ဘယ္ေလာက္ ျပန္ပုတ္ရလဲ” ဟု သူ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ကို သည္ေလာကႏွင့္ မစိမ္းေသာ လူတေယာက္ အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပံုမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ရင္း “သိပ္မ်ားလာမွ ပုတ္တယ္ ညီရ၊ မပုတ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္၊ ေအးေဆးပါကြာ၊ ညီေကာ လုပ္လား၊ တင္ေလကြာ အစ္ကို႔ဆီ” ဟု သူ႔ကို ထပ္ေျပာ သည္။ သည္မွာပင္ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာ၍ သူတို႔ စကားျဖတ္လိုက္ရသည္။
သူတို႔ ကားႏွစ္စင္း ျခံထဲမွ ထြက္လာေတာ့ သူက ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကားႏွင့္ ပါလာေလသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ေဘးတြင္ သူ ထိုင္လိုက္လာရင္း သူ႔ ေျခေထာက္က ကားၾကမ္းခင္းတြင္ ခ်ထားေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ သြားတိုက္မိသည္။ သတိျပဳမိသြားေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “ညီေရ အဲဒီ အထုပ္ ေနာက္ဘက္ ပစ္လိုက္ပါလား၊ ထိုင္ရတာ လြတ္လပ္သြားေအာင္” ဟု ကားေမာင္းေနရင္း သူ႔ ကို လွမ္းေျပာသည္။ သူ အထုပ္ကို မလိုက္ေတာ့ အထုပ္ထဲ တြင္ အစိမ္းေရာင္ ေထာင္တန္အုပ္ေတြကို တနင့္တပိုးႀကီး ေတြ႔ရသည္။ တဆက္တည္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ထံမွ “ပံုး ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေတာ့ ေဆာင္ထားရတယ္ ညီေရ၊ ဇယားေတြ ဘာေတြ ႐ွင္းစရာ႐ွိ ႐ွင္းဖို႔၊ ေနာက္ လူႀကီးဧည့္သည္ေတြ အတြက္ လိုရမယ္ရေပါ႔” ဟု သူ႔ကို လွမ္းေျပာသံ ထြက္လာသည္။ သူကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိေတာ့။ ေခါင္းသာ အ သာ ညိတ္မိရင္း ကားေပၚ ပါလာခဲ့သည္။
ျမဳပ္ေနေသာ အေတြးေတြထဲက ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ သူ ျပန္ႏိုးလာသည္။ ကားေတြႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ အေနာ္ရထာလမ္းကို သူတို႔ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ မဂိုလမ္းေရာက္ေတာ့ ကားေတြရပ္ၿပီး သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ က သြားေဆးခန္း တခုထဲသို႔ ဝင္ သြားသည္။ သူ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရာက္ဖူးေနခဲ့ေသာ သြားေဆးခန္း ထဲသို႔ သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ ဝင္သြားရင္း ခဏေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ တနာရီခြဲ ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကာျမင့္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမထိုင္မီ ကား ဆီနည္းေနေသာေၾကာင့္ ဆီ အလ်င္ ဝင္ထည့္ရန္ သူတို႔ ဗိုလ္တေထာင္ ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ၅၆ လမ္းထိပ္က ဆီဆိုင္သို႔ ေရာက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကားေတြ ႐ွင္းေနသည္။ ဆီပန္႔ေ႐ွ႕ ကားအရပ္တြင္ “အစ္ကို ဆီစာအုပ္ေပး၊ က်ေနာ္ သြားလိုက္မယ္” ဟု သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေျပာလိုက္သည္။ “ေန ေန ညီ မလုိဘူး၊ ဆီစာအုပ္ မ႐ွိဘူး၊ အစ္ကို ဆင္းေျပာလုိက္မယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကားေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကား႐ွိရာ ျပန္မေရာက္ခင္ပင္ “ဒီဇယ္ ေျခာက္ဂါလံ ထည့္လိုက္ေဟ့” ဟု လွမ္းေျပာ လိုက္ေသာ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ လုပ္သူ၏ အသံကို သူ ၾကားရသည္။ သူ ေန႔စဥ္ ဆီထည့္ေနက် ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိ ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆီဆိုင္မွ ဆီျဖည့္သူက သူ႔ကို ၿပံဳးျပရင္း ဆီပိုက္ကို ကိုင္၍ ကားဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “ကကလွမ္း က ကားပဲကြာ၊ စာအုပ္ မလိုပါဘူး” ဟု သူ႔ကို ေျပာသည္။ သည္ ေတာ့မွ သူ အမွတ္မထင္ ကားဝွီးတက္စ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ့ ႐ွိရာ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ ၾကည့္မွန္တြင္ ဘာမွမ႐ွိ။ သူ႔ကို လူရင္းတေယာက္လို သေဘာထားလာ၍ ပဲလား၊ သူ႔ ဦးေလး အ႐ွိန္အဝါ ေၾကာင့္ပဲလား ေတာ့ သူ မသိ။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ဘက္ တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ရင္း “ဝစ္ေသာက္ေလကြာ ကိုယ့္ညီရ၊ ကိုယ္တို႔ တပ္သံုးကားပဲေပါ႔” ဟု လွမ္းေျပာသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ အေကာင္ထင္လာသည္။ သူ ယခု စီးလာေသာ ကား၏ ကား နံပါတ္မွာ အတု ျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မာက်ဴရီ ေ႐ွ႕တြင္ ကားရပ္လုိက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ စကားေတြကို သူ အလုိက္သင့္ ေခါင္းညိမ့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ စီးကရက္ေတြက တလိပ္ ၿပီး တလိပ္ ျပာျဖစ္သြားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ မဂိုလမ္းဘက္ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
သြားေဆးခန္းေ႐ွ႕ ကားရပ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေဆးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေဆးခန္းထဲတြင္ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ ထိုင္ေန သည္ကို သူတို႔ ေတြ႔ရသည္။ သူ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္သည္ မသိ။ သြားျပဳျပင္ရာတြင္ သူ႔ ဦး ေလး အဆင္ေျပပံု မရေၾကာင္း သူ မွန္းဆမိသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ အေဒၚ ေျပာသမွ် နားေထာင္ေနၿပီး သြား ေဆးခန္းထဲ စြတ္ခနဲ ဝင္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးႏွင့္ သြားဆရာဝန္ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ “က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ပါၿပီ အန္တီ၊ သူ အားလံုး ျပန္လုပ္ေပးပါ လိမ့္မယ္” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ အေဒၚကို လွမ္း ေျပာသည္။ သူ႔ အေဒၚကေတာ့ သြားဆရာဝန္ကို ျပန္လည္ အားနာသြားဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ သူ သတိထား မိလိုက္သည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ေနာက္မွ သြားဆရာဝန္၏ မ်က္ႏွာကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ထိုခဏတြင္ပင္ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ဘာသာျပန္ခဲ့ေသာ နာဇီ စာအုပ္ေတြထဲက ခါးပတ္ တင္းက်ပ္စြာ စည္းထားေသာ မိုးကာအက်ႌအနက္ႏွင့္ ဂတ္စတာပို တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြကို သူ ျမင္ ေယာင္လာသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကေတာ့ လည္ကတံုးႏွင့္ ကခ်င္ပုဆိုး ဝတ္ထားေလသည္။
ထိုကိစၥေတြ ၿပီးေတာ့ သူလဲ ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ တို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ ႐ွာေဖြသေယာင္ေယာင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ပဲ ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမေယာင္ေယာင္လုပ္ရင္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ ေလးငါးရက္ခန္႔ မေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ လဲ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚျဖစ္သူ အိမ္တြင္ပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔နံနက္ က ေနေရာင္ျခည္တို႔ စူးစူး႐ွ႐ွ ဝင္းပ ေနသည္။ သာယာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေသာ နံနက္ခင္းကို သူ ေငးၾကည့္ရင္း ခုနက ၾကားခဲ့ရေသာ သတင္းကိုပဲ ထပ္ ဖန္တလဲလဲ သူ႔ ဦးေလးအိမ္႐ွိရာ သူအလာတြင္ ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သူ သူ႔ဦးေလးဆီ ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို သူ႔အေဒၚ ႏွင့္တကြ ေတြ႔ရသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ဆင္းလာ သည္။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း သတင္း ၾကားၿပီးဟန္ ျဖစ္ေသာ သူ႔ ဦးေလးက ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ထိုသတင္းႏွင့္ ပတ္ သက္၍ အကဲခတ္သလို ၾကည့္ရင္း အနည္းအက်ဥ္း ေမးလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ဘာမွျပန္ မေျဖ။ သူ႔ ဦးေလး ျဖစ္သူကို ျပန္ၾကည့္ရင္း “ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္၊ ၾကားေတာ့ ၾကားေနတာပဲ၊ အတိအက်ေတာ့ မသိ ေသးဘူး” ဟု မယုတ္မလြန္ ျပန္ေျဖသည္။ မေန႔ညက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါဝင္ေသာ ယာဥ္တန္းကို အစိုးရက လူ အုပ္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ခဲ့၍ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္မ်ား ေသဆံုးခဲ့သည္။
သူတို႔ အျခားစကားမ်ားကို ေျပာရန္ ႀကိဳးစားေသးေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ဘဲ စကားဝိုင္းက ေစာေစာစီးစီး ရပ္သြားသည္။ သူ ခဏေနၿပီး ျခံထဲသို႔ ဆင္းလိုက္ဦးမည္ ဟု သူ႔ ဦးေလးကို ခြင့္ေတာင္းက စကားဝိုင္းမွ ထြက္ခဲ့သည္။ ျခံထဲတြင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က သူ စိုက္ခဲ့ေသာ ပိေတာက္ပင္ပ်ိဳကေလးက ၿငိမ္ေနေသာ ေလထုထဲတြင္ မလႈပ္မေခ်ာက္ ရပ္ေနသည္။ သူ ဦးဝင္းေအာင္ လင္ခရူဆာႀကီးကို ေမာင္းေသာ ဒ႐ိုင္ဘာ ျဖစ္သူႏွင့္ စကားသြားေျပာ ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက သူ႔ကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္ရင္း “ေအးကြ မနက္ကေတာ့ ဒီအလာ လမ္းမွာ ၾကားခဲ့တယ္” ဟု သူ႔ကို ျပန္ေျဖသည္။ သူ ဦးဝင္းေအာင္ ကားႀကီး၏ ေနာက္ၾကည့္မွန္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သာမည ဆရာေတာ္ ဘုရား၏ ပံုကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆီ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတာ့ သာမည ဆရာေတာ္ကို သြားဖူးဖူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔လဲ သြားဖူးဖူးလိမ့္မည္။ သူ႔အေတြး သည္ေနရာကို အေရာက္ သူ႔ ဦးေလး ျဖစ္သူ က ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္အတူ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။ အေမွာင္ထု၏ မင္းသား (Prince of the darkness…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔အား အေနာက္တိုင္း စာနယ္ဇင္း တခုက ေပးထားေသာ အမည္) က ေနာက္လာမည့္ တနာရီတြင္ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း သူ အခုမွပဲ သတိျပန္ရလာသည္။
ေနာက္တရက္ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ေမးမိေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ အေၾကာင္း သူ႔ ဦးေလးက ျပန္ေျပာျပသည္။ “ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္း ေလာက္ပါပဲ” ဟု သူ႔ ဦးေလးက သူ႔ကို ေျပာသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ျခံေထာင့္တြင္ သူေတြ႔ေနက် အသိုက္ဖြဲ႔ေနေသာ ပင့္ကူအိမ္မ်ားကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကားကေလးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ခဏေန ေတာ့ သူ႔ ဦးေလးက အိမ္ေပၚ ျပန္တက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ေစ်းေတြ ၾကားၿပီးၿပီလား ဟု သူ႔ ကို တီးတိုးေမးသည္။ သူ မၾကားရေသးေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ၾကက္တူေ႐ြး တေကာင္လို ေဘာပြဲေစ်းေတြကို ႐ြတ္ျပသည္။ ၿပီး “မန္ခ်က္ပဲ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ကြ” ဟု သူ႔ကို ေျပာ သည္။ သူကေတာ့ “ေအာက္ပဲ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ အစ္ကို၊ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ေစ်းျပင္းလြန္းတယ္” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ျပန္ထြက္လာၿပီး “ယုဇန ပလာဇာသြားမလို႔ သားေကာ လိုက္ဦးမလား” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေမးသည္။ “လိုက္ခဲ့မယ္ေလ အန္ကယ္” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးက သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူကေတာ့ သူ႔ ဦးေလးကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေျပာ၍ ျငင္းလိုက္သည္။ သူ႔ ဦးေလးတို႔တသိုက္ ထြက္သြားေတာ့ သူ ပိေတာက္ပင္ကေလး ႐ွိရာ ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္တခါ မိုးေတြ႐ြာလွ်င္ သူ႔ ပိေတာက္ပင္ကေလး ပြင့္ ေကာင္း ပြင့္လိမ့္မည္။
ေနက္တရက္က်ေတာ့ သစ္ေတာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဖုန္းႏွင့္ ဇနီးက သူ႔ ဦးေလး သူ႔ အေဒၚႏွင့္ သူ႔အေဖ သူ႔အေမကို ဆီဒိုး နားတြင္လား မသိ၊ ထမင္းစား ဖိတ္ၾကားသည္။ သူကေတာ့ ဦးေအာင္ဖုန္း သားျဖစ္သူ သူႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ (သိကြ်မ္း ျခင္းေတာ့ မ႐ွိပါ) ျဖစ္သူအေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ ၉၆ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး သူတို႔ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ဦးေအာင္ဖုန္း သား ျဖစ္သူ သူ႔ဘဝအတြက္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် မလိုအပ္ခဲ့ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားဘဝ ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အေဝးသင္သို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အပစ္ရပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔တဖြဲ႔မွ ႐ွမ္းတ႐ုတ္မေလး တေယာက္ႏွင့္ ယူလိုက္ သလိုလို သတင္းၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြဲသြားသလိုလို ၾကားရျပန္သည္။ သတင္းေတြကေတာ့ အစံုပဲ ျဖစ္သည္။ သူ ျမန္မာႏိုင္ငံ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို ခြထိုင္ထားေသာ ဦးေအာင္ဖုန္း အေၾကာင္း ေတြးေနရင္း ႏွင့္ ဦးေအာင္ဖုန္း အီတလီ တြင္ သံအမတ္အျဖစ္ တာဝန္ယူေနစဥ္ ထို သားျဖစ္သူ အီတလီသို႔ လုိက္၍ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကို သံ႐ံုးတြင္ လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ သြားေျဖခဲ့ေၾကာင္း သူ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ သတင္းေတြ ပ်ံ႕ခဲ့ဖူးတာ သြားသတိရသည္။ တ ဆက္တည္း ၉၆ ႏွင့္ ၉၈ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို သူ သတိရလိုက္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ေထာင္ေတြထဲမွာ ေရာက္ေနသည္။
ေနာက္ သံုးေလးရက္ ေနေတာ့ သူ႔ ဦးေလးလဲ ျပန္ခါနီးၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ႔အထက္ အရာ ႐ွိျဖစ္သူ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ျဖစ္သူက သူ႔ ဦးေလး အေဒၚ ႏွင့္တကြ သူ႔ မိသားစု တခုလံုးကို oriental house တြင္ မနက္ ဒင္းဆမ္း စားရန္ ဖိတ္ၾကားသည္။ သူတို႔ မနက္စာ စားရင္း ထို ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္ မွဴးႀကီး ျဖစ္သူသည္ ေရတပ္မွျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးရာ ကိစၥေတြကို ကိုင္တြယ္ေၾကာင္း စကားဝိုင္းမွသိရသည္။ စကားေျပာ ေနၾကစဥ္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ထံ ဖုန္းဝင္လာသည္။ ဖုန္းခဏေျပာၿပီး ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး က ဘယ္ေကာင္မေလး ဆီကလဲ ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို လွမ္းေနာက္သည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “မဟုတ္ဘူး အဘ၊ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆီက၊ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေလာင္းထားတာ၊ က်ေနာ္ တလအတြင္း ဝိတ္က်မက်၊ အဲဒါ အခု ေဟ့ေကာင္ ဖက္တီး၊ ေလာင္းထားတာ ရက္ေစ့ေတာ့မယ္ေနာ္ ဆိုၿပီး အခု က်ေနာ့္ကို လွမ္းေနာက္ေနတာ၊ က်ေနာ္ မနက္တိုင္း ထထေျပးေနတာ ဒီေကာင္ မသိဘူး” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျဖသည္။ ခဏေန ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက သူ အေမရိကန္ သံတဦးအား မည္သို႔မည္ပံု ဂ႐ုတစိုက္ ဆက္ဆံခဲ့ပံုေတြကို သူ႔ ဦးေလးကို ေျပာျပေနသည္။ သူကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ႔ၾကား တခုတည္းေသာ ေျပာစရာျဖစ္သည့္ မေန႔က ကန္သြားေသာ ေဘာပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာေနလုိက္သည္။ သူတို႔ စားပြဲ လက္စသတ္ခါနီးေတာ့ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ျဖစ္ဟန္ တူေသာ တ႐ုတ္တေယာက္ သူတို႔ဝိုင္းကို လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ခုမွပဲ oriental house က ငွားရမ္းထားေသာ ေျမသည္ ေထာက္လွမ္းေရးပိုင္ ေျမျဖစ္တာ သူ သြားသတိရသည္။
ထိုေန႔ကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ ေရစက္မကုန္။ သူ႔ ဦးေလး ျခံတြင္ ညေနဘက္ ျပန္ဆံုသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျခံေထာင့္က ႏွင္းဆီပန္းေတြနားမွာ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ညီလဲ ကိုယ္တို႔ အလုပ္ေတြ သိေနၿပီပဲ၊ ကိုယ္တို႔ အလုပ္က ဘာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး မဟုတ္ဘူး” သူ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနမွန္း ဘာမွ အေထြအထူး မေထာက္လွမ္းရဘဲ သိေနၿပီျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ကို ေျပာသည္။ “လုပ္ရမွာက ညဘက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္တို႔က ညမင္းသားေတြေလ” သူ ထပ္ၾကားရေသာ စကားေတြျဖစ္ သည္။
“ကြန္စထရပ္႐ွင္ေတြ လိုက္ၾကည့္ရမယ္ကြာ၊ ဝစ္ေသာက္ကိစၥေလးေတြ ျဖတ္စရာ ႐ွိတာ ျဖတ္ရမယ္ကြာ အဲဒါၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ၊ ေကတီဗီ ဝင္ႏွပ္႐ံုပဲ” ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး၏ စကားကို “ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပူပူေလး” ဟု ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္လိုက္သည့္ ျခံျပင္မွ အမ်ိဳးသမီးအသံ ျပာျပာႏြမ္းႏြမ္း က ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။
ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကေတာ့ သတိပင္ျပဳမိပံု မေပၚ။ သူ႔စကားကို ဆက္သည္။ “အေရးအႀကီးဆံုးက ႏႈတ္လံုဖို႔ပဲ၊ ဒါပဲ၊ အဲဒီ တခု ညီထိန္းႏိုင္ရင္ ျဖစ္ၿပီ” သူ ဖ်တ္ခနဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ိုးသားဖို႔ အေရးႀကီးပံု၊ ႐ိုး႐ိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံရန္ လိုအပ္ပံု သူ ေရးခဲ့ရေသာ စာစီစာကံုးေတြကို သတိရသည္။
“ညီ့ကို ဦးေလးတူမို႔လို႔ အစ္ကိုလဲ ေျပာတာပါ။ ညီ စိတ္ဝင္စားရင္ ဝဲလ္ကမ္းပဲ” သူ႔ ညာဘက္နားမွ ၾကားလိုက္ရေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ စကားလံုးေတြ သူ႔ ဘယ္ဘက္မွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ မေန႔ညက ၾကားခဲ့ရေသာ သူ႔ ဦးေလး၏ အစ္ကိုျဖစ္သူ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္မွဴးေဟာင္း ၏ “ဒီ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ေကာင္ေလးကေတာင္ ႏွစ္လံုးအ ေၾကာင္းေတြ လူႀကီးကို ေျပာလိုေျပာ၊ စိန္လက္စြပ္ ထုတ္ျပလိုျပနဲ႔ တပ္ေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး အေပၚ ေဝဖန္ခ်က္ကို သူ ျပန္ၾကားလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ ၏ ဒ႐ိုင္ ဘာႀကီးက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးေနေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတေခါက္ ႏွစ္ေယာက္သား ေတြ႔ၾကတာကေတာ့ သမား႐ိုးက်အတိုင္း ေလဆိပ္မွာပဲ ျဖစ္သည္။ ေလဆိပ္ထဲသို႔ သူ႔ ဦးေလး သူ႔အေဒၚ တို႔ႏွင့္ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္လိုက္သြားရင္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က VIP ဟု အတိအလင္း စာကပ္ထားေသာ အခန္းႀကီးထဲ ေခၚသြားသည္။
အခန္းႀကီးထဲတြင္ေတာ့ အျပင္ဘက္ ေလဆိပ္ ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္၊ သပ္ရပ္ခမ္းနားေနသည္။ ခန္းစီးစ အျပာႏုေရာင္ လြင္လြင္တို႔က ေအးစိမ့္ေနေသာ အဲကြန္းထဲတြင္ တခ်က္တခ်က္ လြင့္ေနသည္။ ေနာက္တခု သိသာေနတာက အခန္းႀကီးထဲတြင္ လူႏွစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ သစ္ေတာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဖုန္း ႏွင့္ သူ အမည္မသိေသာ စြမ္းအင္ ဒုဝန္ႀကီး ျဖစ္သည္။
သူကေတာ့ လူႀကီးေတြ ဝိုင္းထဲ ဝင္မထိုင္ေတာ့ဘဲ အခန္းေထာင့္ဘက္႐ွိ ကုလားထိုင္တြင္ သြားထိုင္ေနလုိက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ေရာက္လာသည္။ ဝန္ႀကီးႏွစ္ဦးကို အေလးျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ ေဘးနား ကုလားထိုင္မွာ လာထိုင္သည္။ ခဏေနေတာ့ အခန္းတံခါး ထပ္ပြင့္သြားၿပီး ၾကက္သားေၾကာ္ ပန္းကန္မ်ား ကိုင္ထားေသာ ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။
ၾကက္သားေၾကာ္ က အေတာ္ေကာင္းသည္။ သူ႔ေ႐ွ႕လာခ်ေသာ ၾကက္သားေၾကာ္ကို သူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားရင္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ အေမးကို ျပန္ေျဖသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ကပ်ာကသီ “႐ွဴး တိုး တိုး လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနတယ္” ဟု သူ႔ ကို လွမ္းေျပာသည္။ သည္ေတာ့မွ အသံကို သူ ျပန္ဘရိတ္အုပ္ရသည္။
ခဏေနေတာ့ သူ႔နည္းတူ ၾကက္သားေၾကာ္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားေနေသာ ဦးေအာင္ဖုန္း ထံမွ “ၾကက္သားေၾကာ္က ေကာင္းလွခ်ည္လားေဟ့” ဆိုေသာ အသံ ထြက္လာသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “ဟုတ္ကဲ့ အဘ၊ က်ေနာ္ သိလို႔ မွာ လိုက္တာ” ဟု သတိ အေနအထား ျဖင့္ ကပ်ာကယာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဦးေအာင္ဖုန္း ကို ျပန္ေျဖသည္။ ေနာက္ ျပန္ထုိင္ၿပီး သူ႔ကို “ေတာ္ေသးတယ္ အိုင္ဒီယာ မွန္သြားတယ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ မွာလိုက္တာ၊ တကယ္က ကို္ယ္လဲ သိတာမဟုတ္ ဘူး” ဟု သူ႔ ကို တိုးတိုးေျပာသည္။ သူကေတာ့ ဝန္ႀကီး ၾကက္သားေၾကာ္ ႀကိဳက္သည္ကို ႀကီးျမင့္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ တာ ဝန္တရပ္ကို ထမ္းေဆာင္လိုက္သည့္အလား ေပ်ာ္႐ႊင္အားရေနေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေျပာ မဆံုးေပါင္ ေတြကေတာ့ ေတာသံုးေထာင္ပင္ မကခ်င္ေတာ့တာက ခဏခဏ ျဖစ္သည္။
ထို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လလယ္တြင္ သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ကို သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ကိုင္လႈပ္ခဲ့သူမ်ားထဲတြင္ အပါအ ဝင္ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ အား ဖမ္းဆီး အရာခ်၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ အပါအဝင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔၏ အ ႏြယ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔မွ အ႐ာ႐ွိမ်ားကို အေရးယူမႈတခု ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ပြားအၿပီး လအနည္းငယ္အၾကာတြင္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး အား ခံု႐ံုးမွ “လာဘ္စားမႈ၊ တရားမဝင္ ကားမ်ား ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ အလြဲသံုးစားမႈ” မ်ားျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၂၉ ႏွစ္ က်ခံေစရန္ အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့ေၾကာင္း သူ ၾကားခဲ့ရသည္။ ။
စိမ္းစို
အေနာက္တိုင္း ဝတ္စံုျဖင့္ သပ္ရပ္ခန္႔ညား ေနေသာ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ ျဖစ္ သူသည္ ခန္႔ညားေသာ အျပံဳး ေတြကို ဆင္ျမန္းလ်က္ သူႏွင့္တကြ ႀကိဳဆိုေနသူေတြထံ ေလွ်ာက္လာသည္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ေလဆိပ္ အျပင္တြင္ေတာ့ နက္ျပာေရာင္ Land Cruiser ကား အသစ္စက္စက္ ႀကီး တစင္းက သူ႔ ဦးေလးကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ သည္ကားႀကီးကို ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ ပိုင္ဆိုင္သည္။
အရင္အေခါက္ေတြ သူ႔ ဦးေလး ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ျပန္လာတုန္းကေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ႏွင့္ ယဥ္ယဥ္ကေလးေတြပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚ ျပန္လာသည္။ သူတို႔ မိသားစု သြားႀကိဳသည္။ ရန္ကုန္တြင္ တလ ဝန္းက်င္ ေနမည္။ ၿပီးေတာ့ တာ ဝန္က် အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရာ အေမရိကန္သို႔ ျပန္သြားမည္။ ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္က ဒါပဲ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ဒါေတြ အားလံုးက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ ဦးေလး၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ သစ္ေတာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဖုန္း ၏ ဆက္သြယ္မႈမွ တဆင့္ သူ႔ ဦးေလး သည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ဧည့္သည္တဦး ႐ုတ္ျခည္း ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ ဦးေလး လိုအပ္သမွ် ကိစၥအဝဝ ကို စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ေပးသည္။ သည္တႀကိမ္ သူ႔ဦးေလးအား ေတြ႔ဆံုလိုသူမွာ အျခားမဟုတ္၊ ျမန္မာတျပည္လံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ အမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ား၏ အ႐ွင္သခင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ ျဖစ္သည္။
ေနာက္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ေလာက္ေတာ့ သူလဲ သူ႔ ဦးေလး ေခတၱေနထိုင္ရာ သုဝဏၰ႐ွိ သူ႔ ဦးေလးပိုင္ အိမ္တြင္ ဘာမွန္း မသိေသာ ကိစၥေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကိုေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ေရာက္ၿပီး ေလးငါးရက္ အၾကာ တြင္ ဒုတိယမၸိ ထပ္ေတြ႔ရသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ၄ခ ဗင္ ဖင္ေကာက္ တစင္းႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ႔ အေဒၚျဖစ္သူတို႔ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ စကားေျပာၾကသည္ (သူ႔ ဦးေလးက ေရခ်ိဳးေနေလ သည္)။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ ဦးေလး အိမ္အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာသည္။ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ခဏ စကား ေျပာၿပီး ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ ဦးေလးကို သူ႔ ဦးေလး ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ေနစဥ္ အသံုးျပဳရန္ လက္ကိုင္ဖုန္း တလံုး လွမ္းေပးသည္။ သူ႔ ဦးေလးက ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ က တလံုး ေပးထားေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးက ဖုန္းကို သူ႔ အေဒၚလက္ထဲသို႔ အတင္းထည့္သြားသည္။ သူ႔ အေဒၚက အနက္ေရာင္ ဖုန္းလွလွကေလး ကို ထိုင္ခံုေဘး စားပြဲပုေလးေပၚ လွမ္းတင္လိုက္ေတာ့ သူ မသိမသာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ႔တသက္တာတြင္ တခါမွ လက္ကိုင္ဖုန္း အသံုးမျပဳဖူးေသးေၾကာင္း သူ သတိရသည္။
ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မံ ဆံုေတြ႔ၾကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျခံဝမွ ကား ဟြန္းသံၾကား၍ သူ သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို သူ႔ စီးေတာ္ယာဥ္ ဖင္ေကာက္ေပၚတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ အေဒၚ ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္၍ စကားေျပာေနၾကသည္။ သူကေတာ့ ေဘးမွ နားေထာင္ေနရင္း စိတ္ေတြက ဟိုဟိုသည္သည္ လြင့္ေနသည္။ “တေလာကမွ ဝယ္လိုက္တာ အန္တီ၊ ၅၀ ပဲ ေပးရပါ တယ္” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ အေဒၚကို လက္တြင္ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ စိန္လက္စြပ္ကို ေျပာေျပာျပျပ ျပလိုက္မွ သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ လက္သူႂကြယ္မွ စိန္လက္စြပ္ကို သတိျပဳမိသည္။ သူ႔ အေဒၚကေတာ့ အသာၿပံဳးရင္း စစ္သား တေယာက္၏ ဟန္ပန္ အမူအရာမ်ိဳး လံုးဝမ႐ွိဘဲ ကားဝယ္ေရာင္း တေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနေသာ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးကို အသာအရာ ၾကည့္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ အေဒၚ အဝတ္အစားလဲရန္ အိမ္ေပၚတက္သြား၍ သူႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ျခံထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။
ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ ကားေ႐ွ႕တြင္ေတာ့ ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ က သူ႔ ဦးေလး အသံုးျပဳရန္ ေပးထားေသာ လင္ခရူ ဆာ ကားနက္ျပာႀကီးက အဖိုးတန္ ကိတ္မုန္႔ႀကီး တလံုးလို ထည္ထည္ဝါဝါ ရပ္ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ကား ေဘးတြင္ရပ္ရင္း လက္ကိုင္ဖုန္းကိုဖြင့္၍ ဖုန္းဆက္ေနတာ သူ ေတြ႔ရသည္။ “၅၂ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို အားလံုး လြတ္တာ ေပါ႔၊ မဂၤလာပဲေဟ့” ဟု ေျပာေနေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ အသံကို သူ ၾကားရသည္။ ခဏေနေတာ့ ေခါက္ခ်ိဳး ဖုန္းက ေလးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး အိတ္ထဲမွ မာလ္ဘို႐ိုဘူးကို ထုတ္၍ တလိပ္မီးညႇိသည္။ “၅၂ ထြက္သြားတာလား အစ္ကို၊ မေန႔က ဂဏန္းပဲဗ်” ဟု သူ စကားေထာက္လိုက္ေတာ့ “မေန႔က ဂဏန္းေလ၊ ဒီမနက္ ထပ္ထြက္ေတာ့ ဇယားအားလံုး ၿငိမ္းေပါ႔ ကြာ” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က အားရေက်နပ္စြာ သူ႔ကို ျပန္ေျပာေလသည္။ ၿပီး တဆက္တည္း “ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ပံုးငါးဆယ္ ေလာက္ရတယ္၊ ဒီတပတ္လဲ ခုထိေတာ့ မဆိုးဘူး ညီေရ” ဟု သူ႔ကို ဆက္ေျပာသည္။ “အစ္ကို က ဘယ္ ေလာက္ လစ္မစ္ကိုင္တာလဲ၊ အေပၚကို ဘယ္ေလာက္ ျပန္ပုတ္ရလဲ” ဟု သူ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ကို သည္ေလာကႏွင့္ မစိမ္းေသာ လူတေယာက္ အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပံုမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ရင္း “သိပ္မ်ားလာမွ ပုတ္တယ္ ညီရ၊ မပုတ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္၊ ေအးေဆးပါကြာ၊ ညီေကာ လုပ္လား၊ တင္ေလကြာ အစ္ကို႔ဆီ” ဟု သူ႔ကို ထပ္ေျပာ သည္။ သည္မွာပင္ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာ၍ သူတို႔ စကားျဖတ္လိုက္ရသည္။
သူတို႔ ကားႏွစ္စင္း ျခံထဲမွ ထြက္လာေတာ့ သူက ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကားႏွင့္ ပါလာေလသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ေဘးတြင္ သူ ထိုင္လိုက္လာရင္း သူ႔ ေျခေထာက္က ကားၾကမ္းခင္းတြင္ ခ်ထားေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ သြားတိုက္မိသည္။ သတိျပဳမိသြားေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “ညီေရ အဲဒီ အထုပ္ ေနာက္ဘက္ ပစ္လိုက္ပါလား၊ ထိုင္ရတာ လြတ္လပ္သြားေအာင္” ဟု ကားေမာင္းေနရင္း သူ႔ ကို လွမ္းေျပာသည္။ သူ အထုပ္ကို မလိုက္ေတာ့ အထုပ္ထဲ တြင္ အစိမ္းေရာင္ ေထာင္တန္အုပ္ေတြကို တနင့္တပိုးႀကီး ေတြ႔ရသည္။ တဆက္တည္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ထံမွ “ပံုး ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေတာ့ ေဆာင္ထားရတယ္ ညီေရ၊ ဇယားေတြ ဘာေတြ ႐ွင္းစရာ႐ွိ ႐ွင္းဖို႔၊ ေနာက္ လူႀကီးဧည့္သည္ေတြ အတြက္ လိုရမယ္ရေပါ႔” ဟု သူ႔ကို လွမ္းေျပာသံ ထြက္လာသည္။ သူကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိေတာ့။ ေခါင္းသာ အ သာ ညိတ္မိရင္း ကားေပၚ ပါလာခဲ့သည္။
ျမဳပ္ေနေသာ အေတြးေတြထဲက ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ သူ ျပန္ႏိုးလာသည္။ ကားေတြႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ အေနာ္ရထာလမ္းကို သူတို႔ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ မဂိုလမ္းေရာက္ေတာ့ ကားေတြရပ္ၿပီး သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ က သြားေဆးခန္း တခုထဲသို႔ ဝင္ သြားသည္။ သူ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရာက္ဖူးေနခဲ့ေသာ သြားေဆးခန္း ထဲသို႔ သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ ဝင္သြားရင္း ခဏေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ တနာရီခြဲ ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကာျမင့္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားမထိုင္မီ ကား ဆီနည္းေနေသာေၾကာင့္ ဆီ အလ်င္ ဝင္ထည့္ရန္ သူတို႔ ဗိုလ္တေထာင္ ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ၅၆ လမ္းထိပ္က ဆီဆိုင္သို႔ ေရာက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကားေတြ ႐ွင္းေနသည္။ ဆီပန္႔ေ႐ွ႕ ကားအရပ္တြင္ “အစ္ကို ဆီစာအုပ္ေပး၊ က်ေနာ္ သြားလိုက္မယ္” ဟု သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေျပာလိုက္သည္။ “ေန ေန ညီ မလုိဘူး၊ ဆီစာအုပ္ မ႐ွိဘူး၊ အစ္ကို ဆင္းေျပာလုိက္မယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကားေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကား႐ွိရာ ျပန္မေရာက္ခင္ပင္ “ဒီဇယ္ ေျခာက္ဂါလံ ထည့္လိုက္ေဟ့” ဟု လွမ္းေျပာ လိုက္ေသာ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ လုပ္သူ၏ အသံကို သူ ၾကားရသည္။ သူ ေန႔စဥ္ ဆီထည့္ေနက် ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိ ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆီဆိုင္မွ ဆီျဖည့္သူက သူ႔ကို ၿပံဳးျပရင္း ဆီပိုက္ကို ကိုင္၍ ကားဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။
ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “ကကလွမ္း က ကားပဲကြာ၊ စာအုပ္ မလိုပါဘူး” ဟု သူ႔ကို ေျပာသည္။ သည္ ေတာ့မွ သူ အမွတ္မထင္ ကားဝွီးတက္စ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေလ့ ႐ွိရာ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ေနာက္ ၾကည့္မွန္တြင္ ဘာမွမ႐ွိ။ သူ႔ကို လူရင္းတေယာက္လို သေဘာထားလာ၍ ပဲလား၊ သူ႔ ဦးေလး အ႐ွိန္အဝါ ေၾကာင့္ပဲလား ေတာ့ သူ မသိ။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ဘက္ တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ရင္း “ဝစ္ေသာက္ေလကြာ ကိုယ့္ညီရ၊ ကိုယ္တို႔ တပ္သံုးကားပဲေပါ႔” ဟု လွမ္းေျပာသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ အေကာင္ထင္လာသည္။ သူ ယခု စီးလာေသာ ကား၏ ကား နံပါတ္မွာ အတု ျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မာက်ဴရီ ေ႐ွ႕တြင္ ကားရပ္လုိက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ စကားေတြကို သူ အလုိက္သင့္ ေခါင္းညိမ့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ စီးကရက္ေတြက တလိပ္ ၿပီး တလိပ္ ျပာျဖစ္သြားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ မဂိုလမ္းဘက္ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
သြားေဆးခန္းေ႐ွ႕ ကားရပ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေဆးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ေဆးခန္းထဲတြင္ သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚ ထိုင္ေန သည္ကို သူတို႔ ေတြ႔ရသည္။ သူ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာျဖစ္သည္ မသိ။ သြားျပဳျပင္ရာတြင္ သူ႔ ဦး ေလး အဆင္ေျပပံု မရေၾကာင္း သူ မွန္းဆမိသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ အေဒၚ ေျပာသမွ် နားေထာင္ေနၿပီး သြား ေဆးခန္းထဲ စြတ္ခနဲ ဝင္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးႏွင့္ သြားဆရာဝန္ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ “က်ေနာ္ ေျပာလိုက္ပါၿပီ အန္တီ၊ သူ အားလံုး ျပန္လုပ္ေပးပါ လိမ့္မယ္” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ အေဒၚကို လွမ္း ေျပာသည္။ သူ႔ အေဒၚကေတာ့ သြားဆရာဝန္ကို ျပန္လည္ အားနာသြားဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ သူ သတိထား မိလိုက္သည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ေနာက္မွ သြားဆရာဝန္၏ မ်က္ႏွာကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ႏွင့္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ထိုခဏတြင္ပင္ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ဘာသာျပန္ခဲ့ေသာ နာဇီ စာအုပ္ေတြထဲက ခါးပတ္ တင္းက်ပ္စြာ စည္းထားေသာ မိုးကာအက်ႌအနက္ႏွင့္ ဂတ္စတာပို တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြကို သူ ျမင္ ေယာင္လာသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကေတာ့ လည္ကတံုးႏွင့္ ကခ်င္ပုဆိုး ဝတ္ထားေလသည္။
ထိုကိစၥေတြ ၿပီးေတာ့ သူလဲ ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ တို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ ႐ွာေဖြသေယာင္ေယာင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ပဲ ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမေယာင္ေယာင္လုပ္ရင္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ ေလးငါးရက္ခန္႔ မေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ လဲ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ ဦးေလး ႏွင့္ အေဒၚျဖစ္သူ အိမ္တြင္ပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔နံနက္ က ေနေရာင္ျခည္တို႔ စူးစူး႐ွ႐ွ ဝင္းပ ေနသည္။ သာယာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနေသာ နံနက္ခင္းကို သူ ေငးၾကည့္ရင္း ခုနက ၾကားခဲ့ရေသာ သတင္းကိုပဲ ထပ္ ဖန္တလဲလဲ သူ႔ ဦးေလးအိမ္႐ွိရာ သူအလာတြင္ ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သူ သူ႔ဦးေလးဆီ ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို သူ႔အေဒၚ ႏွင့္တကြ ေတြ႔ရသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ဆင္းလာ သည္။ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း သတင္း ၾကားၿပီးဟန္ ျဖစ္ေသာ သူ႔ ဦးေလးက ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ထိုသတင္းႏွင့္ ပတ္ သက္၍ အကဲခတ္သလို ၾကည့္ရင္း အနည္းအက်ဥ္း ေမးလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ဘာမွျပန္ မေျဖ။ သူ႔ ဦးေလး ျဖစ္သူကို ျပန္ၾကည့္ရင္း “ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္၊ ၾကားေတာ့ ၾကားေနတာပဲ၊ အတိအက်ေတာ့ မသိ ေသးဘူး” ဟု မယုတ္မလြန္ ျပန္ေျဖသည္။ မေန႔ညက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါဝင္ေသာ ယာဥ္တန္းကို အစိုးရက လူ အုပ္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ခဲ့၍ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္မ်ား ေသဆံုးခဲ့သည္။
သူတို႔ အျခားစကားမ်ားကို ေျပာရန္ ႀကိဳးစားေသးေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္ဘဲ စကားဝိုင္းက ေစာေစာစီးစီး ရပ္သြားသည္။ သူ ခဏေနၿပီး ျခံထဲသို႔ ဆင္းလိုက္ဦးမည္ ဟု သူ႔ ဦးေလးကို ခြင့္ေတာင္းက စကားဝိုင္းမွ ထြက္ခဲ့သည္။ ျခံထဲတြင္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္က သူ စိုက္ခဲ့ေသာ ပိေတာက္ပင္ပ်ိဳကေလးက ၿငိမ္ေနေသာ ေလထုထဲတြင္ မလႈပ္မေခ်ာက္ ရပ္ေနသည္။ သူ ဦးဝင္းေအာင္ လင္ခရူဆာႀကီးကို ေမာင္းေသာ ဒ႐ိုင္ဘာ ျဖစ္သူႏွင့္ စကားသြားေျပာ ေတာ့ ဦးေလးႀကီးက သူ႔ကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္ရင္း “ေအးကြ မနက္ကေတာ့ ဒီအလာ လမ္းမွာ ၾကားခဲ့တယ္” ဟု သူ႔ကို ျပန္ေျဖသည္။ သူ ဦးဝင္းေအာင္ ကားႀကီး၏ ေနာက္ၾကည့္မွန္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သာမည ဆရာေတာ္ ဘုရား၏ ပံုကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဆီ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတာ့ သာမည ဆရာေတာ္ကို သြားဖူးဖူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔လဲ သြားဖူးဖူးလိမ့္မည္။ သူ႔အေတြး သည္ေနရာကို အေရာက္ သူ႔ ဦးေလး ျဖစ္သူ က ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္အတူ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာသည္။ အေမွာင္ထု၏ မင္းသား (Prince of the darkness…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔အား အေနာက္တိုင္း စာနယ္ဇင္း တခုက ေပးထားေသာ အမည္) က ေနာက္လာမည့္ တနာရီတြင္ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ခ်ိန္းထားေၾကာင္း သူ အခုမွပဲ သတိျပန္ရလာသည္။
ေနာက္တရက္ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ေမးမိေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ အေၾကာင္း သူ႔ ဦးေလးက ျပန္ေျပာျပသည္။ “ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္း ေလာက္ပါပဲ” ဟု သူ႔ ဦးေလးက သူ႔ကို ေျပာသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ျခံေထာင့္တြင္ သူေတြ႔ေနက် အသိုက္ဖြဲ႔ေနေသာ ပင့္ကူအိမ္မ်ားကို ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကားကေလးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ ဦးေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ခဏေန ေတာ့ သူ႔ ဦးေလးက အိမ္ေပၚ ျပန္တက္သြားသည္။ သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ေစ်းေတြ ၾကားၿပီးၿပီလား ဟု သူ႔ ကို တီးတိုးေမးသည္။ သူ မၾကားရေသးေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ၾကက္တူေ႐ြး တေကာင္လို ေဘာပြဲေစ်းေတြကို ႐ြတ္ျပသည္။ ၿပီး “မန္ခ်က္ပဲ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ကြ” ဟု သူ႔ကို ေျပာ သည္။ သူကေတာ့ “ေအာက္ပဲ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ အစ္ကို၊ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ ေစ်းျပင္းလြန္းတယ္” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ ဦးေလး ျပန္ထြက္လာၿပီး “ယုဇန ပလာဇာသြားမလို႔ သားေကာ လိုက္ဦးမလား” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေမးသည္။ “လိုက္ခဲ့မယ္ေလ အန္ကယ္” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုးက သြက္သြက္လက္လက္ ျပန္ေျပာလိုက္ ေတာ့ သူကေတာ့ သူ႔ ဦးေလးကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေျပာ၍ ျငင္းလိုက္သည္။ သူ႔ ဦးေလးတို႔တသိုက္ ထြက္သြားေတာ့ သူ ပိေတာက္ပင္ကေလး ႐ွိရာ ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္တခါ မိုးေတြ႐ြာလွ်င္ သူ႔ ပိေတာက္ပင္ကေလး ပြင့္ ေကာင္း ပြင့္လိမ့္မည္။
ေနက္တရက္က်ေတာ့ သစ္ေတာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဖုန္းႏွင့္ ဇနီးက သူ႔ ဦးေလး သူ႔ အေဒၚႏွင့္ သူ႔အေဖ သူ႔အေမကို ဆီဒိုး နားတြင္လား မသိ၊ ထမင္းစား ဖိတ္ၾကားသည္။ သူကေတာ့ ဦးေအာင္ဖုန္း သားျဖစ္သူ သူႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ (သိကြ်မ္း ျခင္းေတာ့ မ႐ွိပါ) ျဖစ္သူအေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ ၉၆ အေရးေတာ္ပံုအၿပီး သူတို႔ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ဦးေအာင္ဖုန္း သား ျဖစ္သူ သူ႔ဘဝအတြက္ မည္သည့္အခါတြင္မွ် မလိုအပ္ခဲ့ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားဘဝ ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အေဝးသင္သို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အပစ္ရပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔တဖြဲ႔မွ ႐ွမ္းတ႐ုတ္မေလး တေယာက္ႏွင့္ ယူလိုက္ သလိုလို သတင္းၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြဲသြားသလိုလို ၾကားရျပန္သည္။ သတင္းေတြကေတာ့ အစံုပဲ ျဖစ္သည္။ သူ ျမန္မာႏိုင္ငံ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို ခြထိုင္ထားေသာ ဦးေအာင္ဖုန္း အေၾကာင္း ေတြးေနရင္း ႏွင့္ ဦးေအာင္ဖုန္း အီတလီ တြင္ သံအမတ္အျဖစ္ တာဝန္ယူေနစဥ္ ထို သားျဖစ္သူ အီတလီသို႔ လုိက္၍ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကို သံ႐ံုးတြင္ လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ သြားေျဖခဲ့ေၾကာင္း သူ စက္မႈတကၠသိုလ္တက္ေတာ့ သတင္းေတြ ပ်ံ႕ခဲ့ဖူးတာ သြားသတိရသည္။ တ ဆက္တည္း ၉၆ ႏွင့္ ၉၈ ခုႏွစ္ေတြတုန္းက သူ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို သူ သတိရလိုက္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ေထာင္ေတြထဲမွာ ေရာက္ေနသည္။
ေနာက္ သံုးေလးရက္ ေနေတာ့ သူ႔ ဦးေလးလဲ ျပန္ခါနီးၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ႔အထက္ အရာ ႐ွိျဖစ္သူ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ျဖစ္သူက သူ႔ ဦးေလး အေဒၚ ႏွင့္တကြ သူ႔ မိသားစု တခုလံုးကို oriental house တြင္ မနက္ ဒင္းဆမ္း စားရန္ ဖိတ္ၾကားသည္။ သူတို႔ မနက္စာ စားရင္း ထို ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္ မွဴးႀကီး ျဖစ္သူသည္ ေရတပ္မွျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးရာ ကိစၥေတြကို ကိုင္တြယ္ေၾကာင္း စကားဝိုင္းမွသိရသည္။ စကားေျပာ ေနၾကစဥ္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ထံ ဖုန္းဝင္လာသည္။ ဖုန္းခဏေျပာၿပီး ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရး မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး က ဘယ္ေကာင္မေလး ဆီကလဲ ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို လွမ္းေနာက္သည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “မဟုတ္ဘူး အဘ၊ ဗိုလ္ႀကီး ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆီက၊ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေလာင္းထားတာ၊ က်ေနာ္ တလအတြင္း ဝိတ္က်မက်၊ အဲဒါ အခု ေဟ့ေကာင္ ဖက္တီး၊ ေလာင္းထားတာ ရက္ေစ့ေတာ့မယ္ေနာ္ ဆိုၿပီး အခု က်ေနာ့္ကို လွမ္းေနာက္ေနတာ၊ က်ေနာ္ မနက္တိုင္း ထထေျပးေနတာ ဒီေကာင္ မသိဘူး” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျဖသည္။ ခဏေန ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက သူ အေမရိကန္ သံတဦးအား မည္သို႔မည္ပံု ဂ႐ုတစိုက္ ဆက္ဆံခဲ့ပံုေတြကို သူ႔ ဦးေလးကို ေျပာျပေနသည္။ သူကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ႔ၾကား တခုတည္းေသာ ေျပာစရာျဖစ္သည့္ မေန႔က ကန္သြားေသာ ေဘာပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာေနလုိက္သည္။ သူတို႔ စားပြဲ လက္စသတ္ခါနီးေတာ့ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ ျဖစ္ဟန္ တူေသာ တ႐ုတ္တေယာက္ သူတို႔ဝိုင္းကို လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ခုမွပဲ oriental house က ငွားရမ္းထားေသာ ေျမသည္ ေထာက္လွမ္းေရးပိုင္ ေျမျဖစ္တာ သူ သြားသတိရသည္။
ထိုေန႔ကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ႏွင့္ သူ ေရစက္မကုန္။ သူ႔ ဦးေလး ျခံတြင္ ညေနဘက္ ျပန္ဆံုသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျခံေထာင့္က ႏွင္းဆီပန္းေတြနားမွာ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ညီလဲ ကိုယ္တို႔ အလုပ္ေတြ သိေနၿပီပဲ၊ ကိုယ္တို႔ အလုပ္က ဘာမွ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး မဟုတ္ဘူး” သူ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနမွန္း ဘာမွ အေထြအထူး မေထာက္လွမ္းရဘဲ သိေနၿပီျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ကို ေျပာသည္။ “လုပ္ရမွာက ညဘက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္တို႔က ညမင္းသားေတြေလ” သူ ထပ္ၾကားရေသာ စကားေတြျဖစ္ သည္။
“ကြန္စထရပ္႐ွင္ေတြ လိုက္ၾကည့္ရမယ္ကြာ၊ ဝစ္ေသာက္ကိစၥေလးေတြ ျဖတ္စရာ ႐ွိတာ ျဖတ္ရမယ္ကြာ အဲဒါၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ၊ ေကတီဗီ ဝင္ႏွပ္႐ံုပဲ” ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး၏ စကားကို “ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပူပူေလး” ဟု ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္လိုက္သည့္ ျခံျပင္မွ အမ်ိဳးသမီးအသံ ျပာျပာႏြမ္းႏြမ္း က ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။
ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကေတာ့ သတိပင္ျပဳမိပံု မေပၚ။ သူ႔စကားကို ဆက္သည္။ “အေရးအႀကီးဆံုးက ႏႈတ္လံုဖို႔ပဲ၊ ဒါပဲ၊ အဲဒီ တခု ညီထိန္းႏိုင္ရင္ ျဖစ္ၿပီ” သူ ဖ်တ္ခနဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ိုးသားဖို႔ အေရးႀကီးပံု၊ ႐ိုး႐ိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံရန္ လိုအပ္ပံု သူ ေရးခဲ့ရေသာ စာစီစာကံုးေတြကို သတိရသည္။
“ညီ့ကို ဦးေလးတူမို႔လို႔ အစ္ကိုလဲ ေျပာတာပါ။ ညီ စိတ္ဝင္စားရင္ ဝဲလ္ကမ္းပဲ” သူ႔ ညာဘက္နားမွ ၾကားလိုက္ရေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ စကားလံုးေတြ သူ႔ ဘယ္ဘက္မွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ မေန႔ညက ၾကားခဲ့ရေသာ သူ႔ ဦးေလး၏ အစ္ကိုျဖစ္သူ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္မွဴးေဟာင္း ၏ “ဒီ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ေကာင္ေလးကေတာင္ ႏွစ္လံုးအ ေၾကာင္းေတြ လူႀကီးကို ေျပာလိုေျပာ၊ စိန္လက္စြပ္ ထုတ္ျပလိုျပနဲ႔ တပ္ေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ” ဟု ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး အေပၚ ေဝဖန္ခ်က္ကို သူ ျပန္ၾကားလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ေတာ့ ဒဂံုစင္တာ ဦးဝင္းေအာင္ ၏ ဒ႐ိုင္ ဘာႀကီးက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးေနေလသည္။
ေနာက္ဆံုးတေခါက္ ႏွစ္ေယာက္သား ေတြ႔ၾကတာကေတာ့ သမား႐ိုးက်အတိုင္း ေလဆိပ္မွာပဲ ျဖစ္သည္။ ေလဆိပ္ထဲသို႔ သူ႔ ဦးေလး သူ႔အေဒၚ တို႔ႏွင့္ သူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္လိုက္သြားရင္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က VIP ဟု အတိအလင္း စာကပ္ထားေသာ အခန္းႀကီးထဲ ေခၚသြားသည္။
အခန္းႀကီးထဲတြင္ေတာ့ အျပင္ဘက္ ေလဆိပ္ ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္၊ သပ္ရပ္ခမ္းနားေနသည္။ ခန္းစီးစ အျပာႏုေရာင္ လြင္လြင္တို႔က ေအးစိမ့္ေနေသာ အဲကြန္းထဲတြင္ တခ်က္တခ်က္ လြင့္ေနသည္။ ေနာက္တခု သိသာေနတာက အခန္းႀကီးထဲတြင္ လူႏွစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးမွာ သစ္ေတာဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဖုန္း ႏွင့္ သူ အမည္မသိေသာ စြမ္းအင္ ဒုဝန္ႀကီး ျဖစ္သည္။
သူကေတာ့ လူႀကီးေတြ ဝိုင္းထဲ ဝင္မထိုင္ေတာ့ဘဲ အခန္းေထာင့္ဘက္႐ွိ ကုလားထိုင္တြင္ သြားထိုင္ေနလုိက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ေရာက္လာသည္။ ဝန္ႀကီးႏွစ္ဦးကို အေလးျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးဝင္းႏိုင္စိုး က သူ႔ ေဘးနား ကုလားထိုင္မွာ လာထိုင္သည္။ ခဏေနေတာ့ အခန္းတံခါး ထပ္ပြင့္သြားၿပီး ၾကက္သားေၾကာ္ ပန္းကန္မ်ား ကိုင္ထားေသာ ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။
ၾကက္သားေၾကာ္ က အေတာ္ေကာင္းသည္။ သူ႔ေ႐ွ႕လာခ်ေသာ ၾကက္သားေၾကာ္ကို သူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားရင္း ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ၏ အေမးကို ျပန္ေျဖသံ အနည္းငယ္ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က ကပ်ာကသီ “႐ွဴး တိုး တိုး လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနတယ္” ဟု သူ႔ ကို လွမ္းေျပာသည္။ သည္ေတာ့မွ အသံကို သူ ျပန္ဘရိတ္အုပ္ရသည္။
ခဏေနေတာ့ သူ႔နည္းတူ ၾကက္သားေၾကာ္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ စားေနေသာ ဦးေအာင္ဖုန္း ထံမွ “ၾကက္သားေၾကာ္က ေကာင္းလွခ်ည္လားေဟ့” ဆိုေသာ အသံ ထြက္လာသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး က “ဟုတ္ကဲ့ အဘ၊ က်ေနာ္ သိလို႔ မွာ လိုက္တာ” ဟု သတိ အေနအထား ျဖင့္ ကပ်ာကယာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဦးေအာင္ဖုန္း ကို ျပန္ေျဖသည္။ ေနာက္ ျပန္ထုိင္ၿပီး သူ႔ကို “ေတာ္ေသးတယ္ အိုင္ဒီယာ မွန္သြားတယ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္ မွာလိုက္တာ၊ တကယ္က ကို္ယ္လဲ သိတာမဟုတ္ ဘူး” ဟု သူ႔ ကို တိုးတိုးေျပာသည္။ သူကေတာ့ ဝန္ႀကီး ၾကက္သားေၾကာ္ ႀကိဳက္သည္ကို ႀကီးျမင့္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ တာ ဝန္တရပ္ကို ထမ္းေဆာင္လိုက္သည့္အလား ေပ်ာ္႐ႊင္အားရေနေသာ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေျပာ မဆံုးေပါင္ ေတြကေတာ့ ေတာသံုးေထာင္ပင္ မကခ်င္ေတာ့တာက ခဏခဏ ျဖစ္သည္။
ထို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လလယ္တြင္ သူ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး ကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ကို သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ကိုင္လႈပ္ခဲ့သူမ်ားထဲတြင္ အပါအ ဝင္ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ အား ဖမ္းဆီး အရာခ်၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔ အပါအဝင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔၏ အ ႏြယ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔မွ အ႐ာ႐ွိမ်ားကို အေရးယူမႈတခု ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ပြားအၿပီး လအနည္းငယ္အၾကာတြင္ ဗိုလ္ႀကီး ဝင္းႏိုင္စိုး အား ခံု႐ံုးမွ “လာဘ္စားမႈ၊ တရားမဝင္ ကားမ်ား ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ အလြဲသံုးစားမႈ” မ်ားျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၂၉ ႏွစ္ က်ခံေစရန္ အမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့ေၾကာင္း သူ ၾကားခဲ့ရသည္။ ။
စိမ္းစို
0 comments:
Post a Comment