စိတ္ဓာတ္ေကာင္း ေမြးျမဴေရး
|
10:41 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
က်ေနာ္ဟာ ဟိုးအရင္တုန္းက ေက်ာင္းသင္ခန္းစာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေဒါင္းဖတ္္စာ
ပံုျပင္ထဲက အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို အမွတ္ရေနမိပါတယ္။ အဲဒီပံုျပင္က
ကုန္သည္ႏွစ္ဦးနဲ႔ သံဃာေတာ္တစ္ပါးအေၾကာင္းပါ။ ကုန္သည္ႏွစ္ဦးဟာ
ဆန္ကုန္သည္နဲ႔ သားေရကုန္သည္တို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး သူတို႔အတြက္
ကုန္ပစၥည္းဝယ္ယူဖို႔ အရပ္ေဒသတစ္ခုကို ေရာက္ရွိလာတဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔က
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ခြင့္ပန္တည္းခိုၾကပါတယ္။
ဒီအခါ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ဆန္ကုန္သည္ကို ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ခုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေစၿပီး သားေရကုန္သည္ကို ေအာက္မွာ အိပ္ေစပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ယူၿပီး ေနရပ္ကို မျပန္ခင္ တည္းခုိတဲ့ညမွာေတာ့ ဆရာေတာ္က သားေရကုန္သည္ကို ခုတင္ေပၚမွာ အိ္ပ္ေစၿပီး ဆန္ကုန္သည္ကို ေအာက္မွာ အိပ္ေစပါတယ္။
ဒီလိုကြဲျပားတဲ့ အေနအထားကို ကုန္သည္ႏွစ္ဦးက နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားၾကၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုအိပ္ေစတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ဆရာေတာ္က
“ကုန္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ဖို႔လာၾကတဲ့အခါမွာ ႏွစ္ဦးစလံုးက ကိုယ္ဝယ္ယူရမယ့္ကုန္ပစၥည္း ေစ်းက်ပါေစ၊ ေစ်းေပါပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းၾကမွာ ျဖစ္တယ္၊ ဆုေတာင္းစကားအရ ဆန္စပါးေပါမ်ားျခင္းဟာ ေကာင္းေပမယ့္ သားေရေတြေပါမ်ားဖို႔ တိရစၧာန္ေတြမ်ားမ်ား ေသရမယ့္သေဘာကို ေဆာင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆန္ကုန္သည္ရဲ႔ ဆုေတာင္းက ျမင့္ျမတ္တယ္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုးက ကုိယ့္ကုန္ပစၥည္း ေစ်းတက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းၾကမွာပဲ။ ဒီအခါ ဆန္စပါး ေစ်းတက္ျခင္းဟာ မေကာင္းဘဲ သားေရေစ်းျမင့္တက္ျခင္းဟာ တိရစၧာန္ေတြ ေသဆံုးရမႈ ေလ်ာ့နည္းမယ့္သေဘာကို ေဆာင္တာမို႔ ဆန္ကုန္သည္ရဲ႔ ဆုေတာင္းဟာ မျမင့္ျမတ္ေတာ့ဘူး”
လို႔ ရွင္းျပၿပီး အိပ္ရာခြဲျခားသိပ္ရျခင္းကို မိန္႔ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုန္သည္ႏွစ္ဦးလည္း သေဘာေပါက္သြားတာေပါ့။
ဒီဖတ္စာရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေနရာကို ယွဥ္တြဲၿပီး ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္တဲ့သူကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပိုၿပီးခ်ီးေျမွာက္သင့္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အေပၚယံၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူအမ်ားက ဒီအတိုင္း ႐ႈျမင္သံုးသပ္ၿပီး ဒီလိုပဲ ဆက္ဆံၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလိုမက်စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္မဟုတ္လား။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို တြက္ဆတဲ့အခါ အလြန္ပဲ ခက္ခဲလွပါတယ္။ တခါတရံ တြက္ဆသူမ်ားရဲ႕ တဦးခ်င္းတန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈစံႏႈန္းေတြနဲ႔သက္ဆိုင္သလို ဆႏၵစြဲေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈေတြေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အခက္အခဲတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက မွန္ကန္စြာ မၾကည့္႐ႈျခင္းပါပဲ။ လူတိုင္းလိုလိုဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူေတြကိုရယ္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ အမွတ္ျပည့္ေပးခ်င္ၿပီး တျခားသူမ်ားကိုက်ေတာ့ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အတိအက် မသံုးသပ္ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူ႔ေလာကရဲ႕၊ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာပဲရွိရွိ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေျခခံစိတ္ေတြကို ျဖဴစင္စြာ ေမြးျမဴထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္က အေရးပါတဲ့သူမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားက အေရးမႀကီးပါဘူးလို႔ မတြက္ဆေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ သူမ်ား မိုးခါးေရေသာက္တိုင္း ကိုယ္လိုက္ေသာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးလည္း မရွိသင့္ပါဘူး။ တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ္က ကိုယ့္အေပၚျဖဴစင္စြာ ဆက္ဆံေစခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္အေပၚေက်းဇူးျပဳတာကို ခံယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကေရာ တပါးသူမ်ားအေပၚ အဲဒီလို မတံု႔ျပန္သင့္ဘူးလား။ ကိုယ္အေပၚအႏိုင္က်င့္တာေတြ၊ ကုိယ့္အေပၚမတရားတာေတြကို မႀကံဳခ်င္ဘူးဆိုရင္ တျခားသူေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဆက္ဆံသင့္ဘူးလား။ အဲဒီလို ယွဥ္တြဲၿပီး စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ျပဳမူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းတစံုတရာကို ေမြးျမဴၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အျခားလုိအပ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားကို ပ်ဳိးေထာင္ေရးပါပဲ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ က်င့္ႀကံမႈဆိုတာ အေရအတြက္မ်ားမ်ား က်င့္ႀကံႏိုင္ေလ အက်ဳိးရွိေလျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီလိုက်င့္ႀကံသူေတြတိုးပြားဖို႔လည္း တစ္ဖက္ကေနႀကိဳးပမ္းဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္ျဖဴစင္ေနပါလ်က္၊ ကုိယ္ကလည္း သိေနပါလ်က္ သူ႔ကို မေကာင္းေျပာမယ္၊ မဟုတ္မဟတ္ေတြေျပာရင္း သိကၡာခ်မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးလုပ္ရပ္ကို လုပ္ေဆာင္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေမြးျမဴသူမ်ားကို ပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ေရာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံဖို႔ပါ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္က မိသားစုတစ္စုရဲ႕ အႀကီးအမွဴးျဖစ္တယ္ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ က်န္တဲ့မိသားစုဝင္ေတြ အတုယူေလာက္စရာ စံျပျဖစ္ေနရင္အေကာင္းဆံုးပါ။ ကိုယ္ကစံျပျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္လည္း က်န္တဲ့သူေတြကို ကိုယ့္လိုစိတ္ေနစိတ္ထားမ်ဳိး ေမြးျမဴဖို႔ တိုက္တြန္းရပါမယ္။ “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔” ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတြကေတာ့ တကယ့္ကို မရွိသင့္တဲ့ ပံုစံေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကို တပါးသူလိုက္နာႏိုင္ဖို႔ ၫႊန္ျပသင့္သလို သူမ်ားကို ၫႊန္ျပတဲ့အတိုင္းလည္း ကိုယ္က က်င့္ႀကံဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ကမၻာတလႊားက လူေတြဟာ အတိတ္ကာလက ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားစြာကို စံနမူနာျပအေနနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး စိတ္ေနစိတ္ထားေမြးျမဴျခင္းဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာေတြ၊ ေလ့က်င့္မႈေတြ ဖန္တီးၾကပါတယ္။ သတ္မွတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ သေဘာထားကြဲျပားမႈေတြရွိႏိုင္ပါတယ္။ အဓိကကြဲျပားမႈကေတာ့ လူသားအားလံုးအတြက္ အက်ဳိးျပဳသူ၊ စံျပဳထိုက္သူေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးစုအလိိုက္၊ မိမိနယ္ပယ္ေဒသအလိုက္သာ စံျပဳထိုက္သူေတြလို႔ ခြဲျခားလိုက္ျခင္းပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြက မိမိတို႔ရဲ႕ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္ စံျပျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ တျခားေသာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို ထိပါးေႏွာင့္ယွက္သူျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူသားအားလံုးအတြက္ တကယ္ပဲ စံျပဳထိုက္သူျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုကြဲျပားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးေတြကို မိမိတို႔ရဲ႕စံျပပုဂၢဳိလ္ေတြအျဖစ္ သေဘာတူလက္ခံၾကမလဲ။ ဒါဟာလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ စစ္ဘုရင္နပိုလီယံဟာ သူ႔ျပည္သူေတြအတြက္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူသိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့ နယ္ေျမေတြက ျပည္သူေတြအတြက္ လူဆိုးတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိရဲ႕စိတ္ထားေတြ၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးပါ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အင္းဝေခတ္ကတည္းက ေရးသားခဲ့ၿပီး ခုထိအသံုးဝင္ေနေသးတဲ့ ေလာကသာရပ်ဳိ႕ထဲက
ေပၚလြင္မျပဳ
ေကာင္းရာတုလ်က္
ေကာင္းမႈျမတ္ႏိုး
ေကာင္းေအာင္ႀကိဳး၍
ေကာင္းက်ဳိးကိုယ္၌ တည္ေစမင္း
ဆိုတဲ့ စာသားကေလးကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အဲဒီအဆံုးအမအတိုင္း က်င့္ႀကံႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ။
ထိန္လင္း
၁၄။ ၉၊ ၂၀၁၁
ဒီအခါ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ဆန္ကုန္သည္ကို ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ခုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေစၿပီး သားေရကုန္သည္ကို ေအာက္မွာ အိပ္ေစပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ယူၿပီး ေနရပ္ကို မျပန္ခင္ တည္းခုိတဲ့ညမွာေတာ့ ဆရာေတာ္က သားေရကုန္သည္ကို ခုတင္ေပၚမွာ အိ္ပ္ေစၿပီး ဆန္ကုန္သည္ကို ေအာက္မွာ အိပ္ေစပါတယ္။
ဒီလိုကြဲျပားတဲ့ အေနအထားကို ကုန္သည္ႏွစ္ဦးက နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားၾကၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုအိပ္ေစတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ဆရာေတာ္က
“ကုန္ပစၥည္းမ်ား ဝယ္ဖို႔လာၾကတဲ့အခါမွာ ႏွစ္ဦးစလံုးက ကိုယ္ဝယ္ယူရမယ့္ကုန္ပစၥည္း ေစ်းက်ပါေစ၊ ေစ်းေပါပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းၾကမွာ ျဖစ္တယ္၊ ဆုေတာင္းစကားအရ ဆန္စပါးေပါမ်ားျခင္းဟာ ေကာင္းေပမယ့္ သားေရေတြေပါမ်ားဖို႔ တိရစၧာန္ေတြမ်ားမ်ား ေသရမယ့္သေဘာကို ေဆာင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆန္ကုန္သည္ရဲ႔ ဆုေတာင္းက ျမင့္ျမတ္တယ္။ ကုန္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုးက ကုိယ့္ကုန္ပစၥည္း ေစ်းတက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းၾကမွာပဲ။ ဒီအခါ ဆန္စပါး ေစ်းတက္ျခင္းဟာ မေကာင္းဘဲ သားေရေစ်းျမင့္တက္ျခင္းဟာ တိရစၧာန္ေတြ ေသဆံုးရမႈ ေလ်ာ့နည္းမယ့္သေဘာကို ေဆာင္တာမို႔ ဆန္ကုန္သည္ရဲ႔ ဆုေတာင္းဟာ မျမင့္ျမတ္ေတာ့ဘူး”
လို႔ ရွင္းျပၿပီး အိပ္ရာခြဲျခားသိပ္ရျခင္းကို မိန္႔ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုန္သည္ႏွစ္ဦးလည္း သေဘာေပါက္သြားတာေပါ့။
ဒီဖတ္စာရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေနရာကို ယွဥ္တြဲၿပီး ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္တဲ့သူကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ပိုၿပီးခ်ီးေျမွာက္သင့္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အေပၚယံၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူအမ်ားက ဒီအတိုင္း ႐ႈျမင္သံုးသပ္ၿပီး ဒီလိုပဲ ဆက္ဆံၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလိုမက်စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္မဟုတ္လား။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို တြက္ဆတဲ့အခါ အလြန္ပဲ ခက္ခဲလွပါတယ္။ တခါတရံ တြက္ဆသူမ်ားရဲ႕ တဦးခ်င္းတန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈစံႏႈန္းေတြနဲ႔သက္ဆိုင္သလို ဆႏၵစြဲေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈေတြေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အခက္အခဲတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက မွန္ကန္စြာ မၾကည့္႐ႈျခင္းပါပဲ။ လူတိုင္းလိုလိုဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရယ္၊ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူေတြကိုရယ္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ အမွတ္ျပည့္ေပးခ်င္ၿပီး တျခားသူမ်ားကိုက်ေတာ့ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိကုိယ္မိမိ အတိအက် မသံုးသပ္ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူ႔ေလာကရဲ႕၊ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာပဲရွိရွိ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေျခခံစိတ္ေတြကို ျဖဴစင္စြာ ေမြးျမဴထားဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္က အေရးပါတဲ့သူမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ့္ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားက အေရးမႀကီးပါဘူးလို႔ မတြက္ဆေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ သူမ်ား မိုးခါးေရေသာက္တိုင္း ကိုယ္လိုက္ေသာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးလည္း မရွိသင့္ပါဘူး။ တစ္ခုစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ္က ကိုယ့္အေပၚျဖဴစင္စြာ ဆက္ဆံေစခ်င္တယ္၊ ကိုယ့္အေပၚေက်းဇူးျပဳတာကို ခံယူခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကေရာ တပါးသူမ်ားအေပၚ အဲဒီလို မတံု႔ျပန္သင့္ဘူးလား။ ကိုယ္အေပၚအႏိုင္က်င့္တာေတြ၊ ကုိယ့္အေပၚမတရားတာေတြကို မႀကံဳခ်င္ဘူးဆိုရင္ တျခားသူေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဆက္ဆံသင့္ဘူးလား။ အဲဒီလို ယွဥ္တြဲၿပီး စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ျပဳမူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းတစံုတရာကို ေမြးျမဴၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အျခားလုိအပ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းရွိသူမ်ားကို ပ်ဳိးေထာင္ေရးပါပဲ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ က်င့္ႀကံမႈဆိုတာ အေရအတြက္မ်ားမ်ား က်င့္ႀကံႏိုင္ေလ အက်ဳိးရွိေလျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီလိုက်င့္ႀကံသူေတြတိုးပြားဖို႔လည္း တစ္ဖက္ကေနႀကိဳးပမ္းဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္ျဖဴစင္ေနပါလ်က္၊ ကုိယ္ကလည္း သိေနပါလ်က္ သူ႔ကို မေကာင္းေျပာမယ္၊ မဟုတ္မဟတ္ေတြေျပာရင္း သိကၡာခ်မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးလုပ္ရပ္ကို လုပ္ေဆာင္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေမြးျမဴသူမ်ားကို ပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ေရာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံဖို႔ပါ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္က မိသားစုတစ္စုရဲ႕ အႀကီးအမွဴးျဖစ္တယ္ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ က်န္တဲ့မိသားစုဝင္ေတြ အတုယူေလာက္စရာ စံျပျဖစ္ေနရင္အေကာင္းဆံုးပါ။ ကိုယ္ကစံျပျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္လည္း က်န္တဲ့သူေတြကို ကိုယ့္လိုစိတ္ေနစိတ္ထားမ်ဳိး ေမြးျမဴဖို႔ တိုက္တြန္းရပါမယ္။ “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔” ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတြကေတာ့ တကယ့္ကို မရွိသင့္တဲ့ ပံုစံေတြျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကို တပါးသူလိုက္နာႏိုင္ဖို႔ ၫႊန္ျပသင့္သလို သူမ်ားကို ၫႊန္ျပတဲ့အတိုင္းလည္း ကိုယ္က က်င့္ႀကံဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
ကမၻာတလႊားက လူေတြဟာ အတိတ္ကာလက ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားစြာကို စံနမူနာျပအေနနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး စိတ္ေနစိတ္ထားေမြးျမဴျခင္းဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာေတြ၊ ေလ့က်င့္မႈေတြ ဖန္တီးၾကပါတယ္။ သတ္မွတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ သေဘာထားကြဲျပားမႈေတြရွိႏိုင္ပါတယ္။ အဓိကကြဲျပားမႈကေတာ့ လူသားအားလံုးအတြက္ အက်ဳိးျပဳသူ၊ စံျပဳထိုက္သူေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးစုအလိိုက္၊ မိမိနယ္ပယ္ေဒသအလိုက္သာ စံျပဳထိုက္သူေတြလို႔ ခြဲျခားလိုက္ျခင္းပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြက မိမိတို႔ရဲ႕ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္ စံျပျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ တျခားေသာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို ထိပါးေႏွာင့္ယွက္သူျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူသားအားလံုးအတြက္ တကယ္ပဲ စံျပဳထိုက္သူျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုကြဲျပားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးေတြကို မိမိတို႔ရဲ႕စံျပပုဂၢဳိလ္ေတြအျဖစ္ သေဘာတူလက္ခံၾကမလဲ။ ဒါဟာလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ စစ္ဘုရင္နပိုလီယံဟာ သူ႔ျပည္သူေတြအတြက္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူသိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့ နယ္ေျမေတြက ျပည္သူေတြအတြက္ လူဆိုးတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိရဲ႕စိတ္ထားေတြ၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုးပါ။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အင္းဝေခတ္ကတည္းက ေရးသားခဲ့ၿပီး ခုထိအသံုးဝင္ေနေသးတဲ့ ေလာကသာရပ်ဳိ႕ထဲက
ေပၚလြင္မျပဳ
ေကာင္းရာတုလ်က္
ေကာင္းမႈျမတ္ႏိုး
ေကာင္းေအာင္ႀကိဳး၍
ေကာင္းက်ဳိးကိုယ္၌ တည္ေစမင္း
ဆိုတဲ့ စာသားကေလးကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အဲဒီအဆံုးအမအတိုင္း က်င့္ႀကံႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ။
ထိန္လင္း
၁၄။ ၉၊ ၂၀၁၁
0 comments:
Post a Comment