တတိယ မွန္နန္းေကာ္မရွင္၂၂၊ ၂၃၊ ၂၄

တတိယ မွန္နန္းေကာ္မရွင္၂၂

လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား။ ဒီတပတ္ဆက္ေျပာမွာက လြတ္လပ္ပီးေခတ္ ျမန္မာအစုိးရက ျမန္မာသမုိင္းျပန္လည္ျပဳစုေရးမွာ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းပညာရွင္ အရာရွိႀကီးမ်ားအေၾကာင္းနဲ႔ ျမန္မာသမုိင္းေကာ္မရွင္အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဗုိလ္မွဴးဘရွင္ဆုိတဲ့ ၿဗိတိန္စစ္သံမွဴးေဟာင္း သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာလုစ္ရဲ့ တပည့္ရင္းပုဂၢိဳလ္ႀကီးကုိ ေသာတရွင္မ်ားၾကားဘူး ဖတ္ဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
ကြယ္လြန္တာၾကာခဲ့ေပမယ့္ သူ႔လက္ရာေတြက က်န္ရစ္ထင္ရွားဆဲပါ။ သူက စစ္မျဖစ္ခင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာတုန္းက ေက်းလက္ျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ တက္ၾကြခဲ့သူပါ။ စစ္တြင္း အာရွလူငယ္အစည္းအရုံး ဥာဏဗလတာဝန္ခံ၊ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ ပညာေရးဌာန သမုိင္းဆရာလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သမိုင္းဆုိတဲ့စာအုပ္ကုိ နန္းရင္းဝန္သခင္ႏု ဗမာ့တပ္မေတာ္က ဗုိလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္ေဇာတုိ႔အမွာေတြနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ေန႔မွာ ထုတ္ခဲ့ပီး ရာဇဝင္မင္းဆက္ေတြအေၾကာင္းထက္ ႏုိင္ငံနဲ႔ လူေတြအေၾကာင္း ေျပာင္းလဲပုံုကုိ ေရးမယ္ဆုိပီး သမုိင္းစကားလုံးကုိ လူသုံးမ်ားေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ခဲ့သူပါ။ သူက တပ္မေတာ္စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးကထုတ္တဲ့ ျမဝတီမဂၢဇင္းနဲ႔ တခ်ိန္ထဲလုိ စာေပဗိမာန္ထုတ္ စြယ္စုံက်မ္းအတြဲေတြမွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း၊ ျမန္မာနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွေခတ္ေဟာင္းသမုိင္းေတြ အေၾကာင္း ေရးပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္က႑က ကုိယ္တုိင္ဆင္ႏႊဲခဲ့တဲ့ သူ႔အထူးျပဳအေၾကာင္းရပ္ေတြပါ။ ေတာ္လွန္ေရးေန႔က တပ္မေတာ္ေန႔လုိ႔ ဖဆပလေခတ္မွာ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ကိစၥမွာ ေနာက္ကြယ္က ၾသဇာရွိခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ပညာရွင္ေတြထဲက တေယာက္ပါ။ ေနာက္ သူမကြယ္လြန္ခင္မွာ အေနာ္ရထာအရင္ကျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။
ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ကေတာ့ ပထမဆုံးသမုိင္းပါရဂူဘြဲ႔ရ ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ လႊင့္တင္ထားတဲ့ သူလက္ခ်ာေပးပုံ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွတ္တမ္းေၾကာင့္ ယေန႔လူငယ္ေတြ သူ႔ကုိသိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ မြန္ျမန္မာမင္းမႈထမ္းမ်ိဳးကဆင္းသက္ပီး ဝုိင္အမ္ဘီေအပညာတတ္မိသားစုမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႀကီးတဲ့ သမုိင္းဆရာပါ။ သူေပးတဲ့ သမုိင္းလက္ခ်ာကုိ ေသခ်ာနားေထာင္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ကုိ ခ်စ္တီးေတြ လာေသြးစုပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ လက္ရွိဖဆပလအစုိးရက ဆုိရွယ္လစ္လမ္းေၾကာင္းကေန ဘက္မလုိက္ႏုိင္ငံတည္ေထာင္ေနေၾကာင္းစတဲ့ အစုိးရအာေဘာ္ဆန္ဆန္ေတြ ေျပာတာကုိေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ သူေရးတဲ့ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္းမွာလည္း ေဇာ္ဂ်ီရဲ့ မူလတန္းသမုိင္းဖတ္စာေတြလုိပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိစည္းလုံးေပးတဲ့ စစ္ဘုရင္ေတြက႑ကုိ အသားေပးေရးပါတယ္။ တပင္ေရႊထီးအေၾကာင္းမွာဆုိရင္ မြန္ပေဒသရာဇ္ေတြအေပၚ ရက္စက္ခဲ့ပုံေရာ မြန္လူထုကုိ သိမ္းသြင္းခဲ့ပုံကုိေရာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ရခုိင္ဟာ ျမန္မာနယ္ေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္သီးျခားျဖစ္တယ္ဆုိတာ အၿမဲျပေပမယ့္ ျမန္မာျပည္အေရးမွာ ပါေနတဲ့ တုိင္းရင္းသားတမ်ိဳးပဲလုိ႔ ဦးေက်ာ္သက္က ေကာက္ခ်က္ေပးပါတယ္။ သမုိင္းအေထာက္အထားစုံကေန ဆုိင္ရာေခတ္ေနာက္ခံအခ်က္အလက္သစ္ေတြယူပီး က႑ခြဲျခားသုံးသပ္တာကေတာ့ ရုိးရုိးစာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ စုတုကူးသမုိင္းေတြထက္ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းအစုိးရေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းနဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေရးခင္မင္မႈရွိေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ပီး ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားခ့ဲပါတယ္။ သူ႔ေနရာကုိ လန္ဒန္က မဟာဝိဇၨာရ ဦးတင္အုံးက ဆက္ခံပါတယ္။ ဦးတင္အုံးဟာ ေနာက္ပုိင္း မဆလအစုိးရ ဒုႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။
ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ထက္အရင္ ျပည္ပထြက္သြားတဲ့ သမုိင္းနဲ႔ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပါေမာကၡကေတာ့ မႏၱေလးတကၠသုိလ္က ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ႀကီးပါ။ အသစ္ေပၚခါစ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကုိ ေလွာင္ေျပာင္ေဝဖန္လုိ႔ ရပ္စဲခံရပီးေနာက္ အေမရိကကုိ ထြက္သြားပါတယ္။ သူဟုိမွာေရးတဲ့ ျမန္မာအာဏာရွင္စနစ္ရဲ့ရင္းျမစ္မ်ားစာအုပ္ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္မွာႀကီးစုိးခဲ့တဲ့ ဂုဏ္မက္ အာဏာရွိသူကုိ ေအာက္က်ိဳ႕တဲ့အေလ့ေတြ လြတ္လပ္ေရးရပီးတဲ့ထိ ဘယ္လုိတြယ္ကပ္ပါေနတယ္ဆုိတာကုိ ပုိင္းျခားသုံးသပ္ထားတာပါ။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ခင္ ဘာသာျပန္ပီးေနာက္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးစိတ္ဝင္စားသူ လူငယ္ပုိင္းထဲမွာ ပုိစိတ္ဝင္စားဖတ္ရႈခံရပါတယ္။
၁၉၅၅ မွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္သန္တဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ျမန္မာသမုိင္းကုိ ျမန္မာပညာရွင္ေတြကုိယ္တုိင္ စနစ္တက်ေရးဖုိ႔ဆုိပီး ျမန္မာသမုိင္းေကာ္မရွင္ကုိ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီေကာ္မရွင္မွာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အဂၤလိပ္စာေပနဲ႔ မႏုႆေဗဒပညာရွင္ ေဒါက္တာထင္ေအာင္၊ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အတြင္းဝန္ ဦးမ်ိဳးမင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္၊ စာေရးဆရာေဇယ်၊ ေမာင္ထင္၊ သီေပါမင္းေခတ္ ေရႊတုိက္အတြင္းဝန္သမက္ ပညာေရးမဟာဌာနမွဴး ပါေမာကၡဦးဘ၊ ပထဝီပါေမာကၡေဒါက္တာသင္းၾကည္ စတဲ့ သမုိင္းဘက္ကမဟုတ္တဲ့ ပညာရွင္ေတြအမ်ားစုပါတယ္လုိ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးဘူးပါတယ္။ ဦးေဆာင္သူက အဂၤလိပ္ေအာက္က်ခါစ ေအာက္ျမန္မာျပည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပညာေရးကုိ က်မ္းျပဳခဲ့တဲ့ ပညာမင္းႀကီးဦးေကာင္းပါ။ ပါေမာကၡဦးဘညြန္႔(ခ်စ္ဒုကၡ)၊ ေဒါက္တာေက်ာ္သက္၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးဘရွင္၊ ေဒါက္တာလုစ္စတဲ့ သမုိင္းဌာနပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ပါပါတယ္။ မင္းႀကီးဦးေကာင္းကြယ္လြန္ပီးေနာက္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္း ပါဠိနဲ႔ျမန္မာစာပညာရွင္ ဦးေဖေမာင္တင္က ဥကၠ႒တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစာနဲ႔ ကမၸည္းေက်ာက္စာဘက္ကပညာရွင္ေတြလည္း ဝုိင္းဝန္းၾကပါတယ္။
ေကာ္မရွင္အတြက္လုိတဲ့အေထာက္အထားေတြကုိလည္း ေဒါက္တာရီရီ၊ ေဒၚၾကန္စတဲ့ ပညာရွင္ငယ္ေတြကုိ လန္ဒန္လႊတ္ပီး ျပတုိက္ စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ရုံးမွတ္တမ္းေတြက လုိရာမ်ား ကူးယူေစပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးဦးေငြကုိင္လည္း ပစၥည္းအေထာက္အထား ပုံတူကူးဖုိ႔ သြားခဲ့ပါတယ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား စုေဆာင္းပီးေနာက္ ပညာရွင္အယ္ဒီတာအဖြဲ႔ကတည္းျဖတ္ထုတ္ေဝတဲ့ ျမန္မာသမုိင္းစာစဥ္ေတြ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဗုိလ္မွဴးဘရွင္ရဲ့ ေလာကထိပ္ပန္၊ သမုိင္းသုေတသနေကာ္မရွင္စာေစာင္လုိသုေတသနစာစဥ္၊ က်မ္းစဥ္၊ ပုဂံမင္စာသုေတသနခရီးလုိ မွတ္တမ္းစဥ္ေတြ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ေဒါက္တာလုစ္ ျမန္မာျပည္ကထြက္သြားရပီးေနာက္ ေကာ္မရွင္မွာ အဓိကလည္ပတ္တဲ့ဝင္ရုိးတေခ်ာင္းေလ်ာ့သြားတဲ့အျပင္ အစုိးရသစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းကလည္း ျမန္မာစာေကာ္မရွင္၊ ယဥ္ေက်းမႈေကာ္မရွင္စတဲ့ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္စီမံကိန္းေတြကုိ ပုိအားသန္ေနတာေၾကာင့္ ေကာ္မရွင္အလုပ္ေတြ အရွိန္က်သြားပါတယ္။
လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္ ဆုိရွယ္လစ္လႈိင္းလုံးေတြၾကား ျမန္မာသမုိင္းေရးပုံေတြ ဘယ္လုိေပၚထြက္လာတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေရွ႕တပတ္ဆက္ပါမယ္။ နားေထာင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
http://bobolansin.wordpress.com/2011/08/11/%E1%80%90%E1%80%90%E1%80%AD%E1%80%9A-%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%94%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%81%82/

သန္းထြန္း ပြဲဦးထြက္၂၃

လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား။ ဖဆပလေခတ္ သမုိင္းပညာရွင္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရရင္ ဒီ ၁၉၅၀ ေက်ာ္ကာလ ကုိရီးယားစစ္အတြင္း ဆန္ေစ်းေကာင္းခဲ့ရာက ျမန္မာအစုိးရမွာ ျပည္ပေငြပုိလွွ်ံပီး အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကုိ ပညာေတာ္သင္ေတြ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေစလႊတ္ရာမွာလည္း တုိင္းျပည္ ထူေထာင္ေရးမွာ အသုံးက်မယ့္ ဘာသာရပ္ေပါင္းစုံပါဝင္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္တခုရဲ့ လမ္းေၾကာင္း အနာဂတ္ကုိပဲ့ျပင္ရာမွာ အေရးႀကီးတဲ့ သမုိင္းပညာရပ္အတြက္လည္း အဂၤလန္ အေမရိက တကၠသုိလ္ႀကီးေတြကုိ ေစလႊတ္သင္ၾကားေစခဲ့တာပါ။ အဲဒီထဲမွာ ျမန္မာသမုိင္းေလ့လာေရးအတြက္ အစဥ္အလာ ႀကီးတဲ့ လန္ဒန္တကၠသုိလ္နဲ႔ စစ္ေအးေခတ္ၾသဇာခ်ဲ႕ထြင္ေရးမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အေရွ႕တုိင္းႏုိင္ငံမ်ား ေလ့လာေရးကုိ ေစာက္ခ်လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ အေမရိကန္တကၠသုိလ္ေတြဆီ လႊတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာသင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာသမုိင္းပညာရွာေတြထဲက ေနာင္မွာ သမုိင္းဌာနေတြကုိ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ရတဲ့ ပညာရွင္ေကာင္းေတြေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပည္ပျပန္ထြက္သြားသူေတြရွိေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာအေျခခ်ပီး သမုိင္း သုေတသန ကုိစူးစုိက္ ေလ့လာ ပုိ႔ခ် ျဖန္႔ျဖဴးေနတဲ့ ဆရာေတြလည္းရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက ထင္ရွားသူ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေဒါက္တာရီရီ၊ ဦးထြန္းေအာင္ခ်ိန္၊ စုိင္းေအာင္ထြန္း၊ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညြန္႔ စသူေတြပါ။ သူတုိ႔ေတြဟာ ျပည္ပကျပန္လာၿပီး တကၠသုိလ္ေတြ
သုေတသနဌာနေတြမွာ ဝင္အမႈထမ္းရင္း အဂၤလိပ္ျမန္မာဘာသာေတြနဲ႔ သုေတသနစာတမ္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္နဲ႔ ရႈမဝ ျမဝတီစတဲ့ အမ်ားဖတ္မဂၢဇင္းႀကီးေတြမွာ ထည့္သြင္းၾကပါတယ္။ ေနာက္ ၁၉၆၀-၇၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြမွာ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ့ စာအုပ္ေတြ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ထြက္ရွိလာပါတယ္။ ဒီလုိထြက္လာခဲ့တဲ့စာအုပ္စာတမ္းေတြထဲမွာ လူေျပာသူေျပာအမ်ားဆုံး ကေတာ့ မႏၱေလးတကၠသုိလ္သမုိင္းပါေမာကၡေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ စာအုပ္ေတြလုိ႔ဆုိရင္ ရႏုိင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာသန္းထြန္းကုိ အမ်ားပရိသတ္ စပီးသိၾကတာက ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သမုိင္းကထိက ခန္႔အပ္ေရး ကိစၥမွာ ဗုိလ္မွဴးဘရွင္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ေလွ်ာက္ထားတာက စပါတယ္။ ၁၉၆၀ စစ္အာဏာမသိမ္းခင္ လြတ္လပ္တဲ့ ပုဂၢလိကသတင္းစာေတြေခတ္မုိ႔ တကၠသုိလ္ေကာင္စီမွာ အေခ်အတင္ေဆြးေႏြးၾကတာေတြက အျပင္ပရိသတ္ေတြၾကား အုတ္ၾသေသာင္းသဲျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီႏွစ္ပုိင္းမွာပဲ ျမန္မာစာပါေမာကၡ
ေနရာအတြက္ မင္းသုဝဏ္ (ဦးဝန္)နဲ႔ ဦးဧေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ေလွ်ာက္တာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ ျမန္မာဘာသာပါေမာကၡ နဲ႔ ျမန္မာစာေပပါေမာကၡဆုိၿပီး
( ၂ )ေနရာခြဲေပးခဲ့တဲ့ကိစၥကလည္း အမ်ားသူငါ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီတခါ သမုိင္းကထိကေနရာမွာ ပညာရွင္ေတြ ဘယ္သူ႔ဘက္က ရပ္ၾကမလဲဆုိတဲ့ကိစၥက လူသိခ်င္တဲ့သတင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကၠသုိလ္ပညာေရးအဖြဲ႔မွာရႈံးေပမယ့္ ေကာင္စီမွာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၆၁ မွာ ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာရာဇဝင္ ျမန္မာရာဇဝင္စာတန္းအမွတ္တစ္ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကုိ သူထုတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ပါရဂူဘြဲ႔ယူစာတမ္းနဲ႔ ေဒါက္တာလုစ္စာတမ္းေတြဘာသာျပန္ထားတာကုိ စုစည္းပီးထုတ္တဲ့ အဲဒီစာအုပ္မွာ အစဥ္အဆက္ ထြက္ခဲ့တဲ့ျမန္မာရာဇဝင္ေတြကုိ အရွိ္အတုိင္း ဘယ္သူ႔မွ မငဲ့ကြက္ပဲ ျပန္သုံးသပ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသမုိင္းကုိသိလုိသူေတြအတြက္ ဒီအမွာစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္တာဟာ အမ်ားႀကီး ခရီးတြင္လိမ့္မယ္လုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ အမွာစာမွာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အပုိအကဲနဲ႔ သူမ်ားရာဇဝင္ ကုိယ့္ရာဇဝင္ကုိ မေရးသင့္ဘူး၊ ျမန္မာရာဇဝင္ကုိ ျမန္မာေတြကုိယ္တုိင္ အပုိ မပါပဲ ေရးၿပီး ကမၻာကုိျပဘုိ႔ အခ်ိန္တန္ပီ၊ အဂၤလိပ္နဲ႔ ကုလားေတြက ျမန္မာအဆုိးေရးတာေတြကုိ မဟုတ္တာျပင္၊ ဟုတ္တာဝန္ခံဘုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ပီလုိ႔ သူ႔ရဲ့သမုိင္းအျမင္ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ တရားသေဘာ ကမၼ႒ာန္းစာ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဝါဒ၊ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ၊ လူတန္းစားအျမင္၊ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္ စတဲ့ အျမင္တမ်ိဳးမ်ိဳးစြဲကုိင္ပီး သမုိင္းေရးသူေတြက သူ႔စကားကုိ လက္ခံမွာမဟုတ္ဖူး၊ ရာဇဝင္ကုိ သူတုိ႔စိတ္ႀကိဳက္အေရာင္ျခယ္ေနအုံးမွာပဲ၊ ေပၚပင္လုိက္ေရးပီး ဘာသာရပ္တန္ဘုိး ေလ်ာ့ေအာင္ ေစ်းခ်ေနတာလုိ႔ သူျပင္းျပင္းထန္ထန္ေဝဖန္ခဲ့တဲ့စကားဟာ ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပုံေခတ္ တပ္မေတာ္ဦးေဆာင္ေသာ ျပည္ေထာင္စုသမုိင္းေခတ္ေတြထိ မွန္ေနဆဲလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ ျမန္မာသမုိင္းကုိ ကမၻာသိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ျမန္မာအငယ္ေတြေတာင္ မသိၾကတဲ့ေခတ္ေရာက္ေနပီး အဂၤလိပ္လုိေရးတဲ့ ျမန္မာသမုိင္းစာအုပ္ေတြမွာလဲ သူတုိ႔အျမင္အာေဘာ္ေတြကုိ မဝင္ဝင္ေအာင္ နည္းေပါင္းစုံနဲ႔ သြင္းေနၾကဆဲဆုိတာကုိ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေ၀ဖန္ေရးနဲ႕ပတ္သက္ပီး ေျပာရရင္ တကယ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းဟာ ရႈမဝမွာ စေရးတာကလြဲရင္ အျပင္စာဖတ္ ပရိသတ္ၾကားမွာ လူသိမ်ားလွေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သုေတသနအသင္းဂ်ာနယ္မ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္လုိ ေဆာင္းပါးေရးတဲ့သူမ်ိဳးပါ။ ရာထူး အားျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားမႈအားျဖင့္ သူ႔ထက္သာတဲ့သူေတြကုိ ဒီလုိ ေဝဖန္ေျပာၾကားရဲတာဟာ အဲဒီေခတ္မွာ အေတာ္ေလးအေျခက်ေနပီျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီယဥ္ေက်းမႈစနစ္ေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ ထင္ရွားတဲ့ဥပမာတခုကေတာ့ အေရွ႕ကေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ ဝတၳဳထဲမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္က စစ္ႀကီး မျဖစ္ခင္က ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီစာေရးခ်ိန္ ၁၉၅၀ေက်ာ္မွာ ျမန္မာျပည္တရားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးသိမ္းေမာင္ကုိ ေဝဖန္တာေတြလဲ ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိဝတၳဳကုိ ဖဆပလအစုိးရက စာေပဗိမာန္ဆုေပးခဲ့ပါတယ္။ အလားတူပဲ စစ္အာဏာမသိမ္းခင္ ျမန္မာစာေပနဲ႔ ပညာရပ္နယ္ လူမႈနယ္ေတြမွာ အေတာ္လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ေဝဖန္ေရးယဥ္ေက်းမႈ တခုရွိခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ အမွတ္ရၾကေစခ်င္ပါတယ္။ နားေထာင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။

Eco World Content From Across The Internet. Featured on EcoPressed Has sustainability education been hijacked?

3 thoughts on “သန္းထြန္း ပြဲဦးထြက္၂၃”

Reply ↓

kohlahan on August 20, 2011 at 3:00 am said:

ဆန္ေစ်းေကာင္းလို႔ ပို႔လွ်ံတဲ့ျပည္ပေငြ အသုံးနဲ႔ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ကရတဲ့ ျပည္ပေငြ အသံုး၊ အသံုးႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး လက္တံရွည္ရွည္နဲ႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးရင္ ေနာင္အက်ဳိးမ်ားလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အသံလႊင့္ေဆာင္းပါး မဟုတ္သည္႔တိုင္ သမိုင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ ဗဟုသုတျဖစ္ေစမယ့္ ေဆာင္းပါးသေဘာမ်ဳိးကို ေႏွာင္းလူမ်ားအတြက္ တစုတစည္းတည္း ေလ့လာႏိုင္တဲ့အတြက္ အက်ဳိးမ်ားမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္သည္။

အသံနဲ ့အမွန္၂၄

လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား၊ ယခင္အပတ္က ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ ရာဇဝင္ေဝဖန္မႈအေၾကာင္းေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒိ ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာရာဇဝင္ စာအုပ္နိဒါန္းမွာပဲ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ရာဇဝင္ကုိအသုံးခ်ပီး ဝါဒျဖန္႔ လူထုအျမင္ကုိ လႊမ္းမုိးတဲ့အေလ့အထေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ ကုိလုိနီအစုိးရက ျမန္မာျပည္ကုိ တုိက္ခုိက္သိမ္းရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ပီး အဂၤလိပ္ကုိလုိနီဝါဒီေတြေရးတဲ့ ရာဇဝင္စာအုပ္ေတြမွာ ေပးေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က ျမန္မာမင္းဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္ တရားသျဖင့္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာေတြ ႀကီးပြားတုိးတက္ေအးခ်မ္းလာပါသတဲ့။ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာလူျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႀကီးမ်ားရဲ့ အေျပာအဆုိေတြမွာ ဒီအျမင္မ်ိဳးပါလာတတ္တယ္လုိ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သုံးသပ္ပါတယ္။ လူထုေဒၚအမာ ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္က ေရးခဲ့တဲ့ တုိ႔ပေယာဂဆုိတဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ တဦးႏွင့္ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးစကားစမိၾကရာ၊ ထိုမိန္းကေလးက “လြတ္လပ္ေရး ဘာလုပ္ဘို႔လဲရွင့္ အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးေနတာ အေကာင္းသားဘဲ။ ကၽြန္မတို႔ လက္နက္လဲ ဘာမရွိ၊ ညာမရွိနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အုပ္စိုးေနရင္ တရုပ္ေတြ ဂ်ပန္ေတြက ဝိုင္းတိုက္ကုန္မွာေပါ့။ ပီးေတာ့ ဘမာမင္းဆိုတာ တေယာက္မေကာင္းရင္ တမ်ိဳးလံုးသတ္တယ္ဆို” စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္အမ်ိဳး၏ စြမ္းရည္ကို မယံု၊ ကိုယ့္အမ်ိဳး၏ မင္းမ်ားကို အလြဲလြဲထင္၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးကို ကိုယ္မရုိေသ။ ကိုယ္သင္ထားေသာ ပညာမွ်ျဖင့္ မခ်င့္ခ်ိန္ဘဲ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေနတယ္လုိ႔ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒါက ပညာေရးသမုိင္းသင္ရုိးကတဆင့္ လူထုၾကား လႊမ္းမုိးပုံပါ။
ဇာတ္ကတဲ့အခါမွာ ဘုရင္ကလူစြမ္းေကာင္းကုိသတ္၊ သူမ်ားသားမယားကုိသိမ္းတဲ့ဇာတ္ေတြကတာဟာ နယ္ခ်ဲ႕ဝါဒကုိအားေပးေနသလုိရွိတယ္လုိ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ ျမန္မာဘုရင္စနစ္အျပစ္ကုိ အဂၤလိပ္ကျပလွ်င္ ျမန္မာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မည္မွ်အေျခခံႀကီး၍ မည္သည္ကပဓာနခ်ီးမြမ္းဖြယ္ျဖစ္သည္ကုိ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ျပႏုိင္တာမေပၚခဲ့ဘူးလုိ႔ အဂၤလိပ္ဝါဒျဖန္႔တာကုိ တန္ျပန္ဖုိ႔ မ်ိဳးခ်စ္ပညာရွင္ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့သမုိင္းေတြရဲ့ အားနည္းခ်က္ကုိ ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ပင္မရင္းျမစ္ေတြကုိးကားပီး ေရးတဲ့ ပုဂံဦးတင္စာတမ္းႀကီးကုိက နယ္ခ်ဲ႕ဝါဒကုိလက္ခံလာေအာင္ေရးရတဲ့ ေပၚလစီစာမုိ႔လုိ႔ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာင္းတာကုိ သိသိသာသာနဲ႔ မသိမသာေဖာ္ျပေနရတယ္လုိ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကဆုိပါတယ္။
ျမန္မာရာဇဝင္ကုိ ျမန္မာစာမတတ္ပဲ ျမန္မာရာဇဝင္နဲ႔မညွိႏႈိင္းပဲ တဖက္စကားတဖက္နားနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ့ရာဇဝင္ေတြကုိ ျပန္စစ္ေဆးဖုိ႔ေကာင္းပီလုိ႔လည္း အဲဒိ ၁၉၅၀ ေက်ာ္က အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဦးတက္ထြဋ္စတဲ့ ျမန္မာပညာရွင္ေတြက အဂၤလိပ္ရာဇဝင္သမားေတြေရးခဲ့တဲ့ ျမန္မာရာဇဝင္စာအုပ္ေတြထဲက အမွားေတြ ကဲ့ရ့ဲေျပာင္ေလွာင္တဲ့စာေတြကုိ သုေတသနညီလာခံေတြမွာ ေထာက္ျပေဝဖန္တာေတြကုိ ကုိးကားပီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သတိေပးပါတယ္။ သူ႔သတိေပးစကားဟာ အႏွစ္ ၅၀ လြန္ေလပီးေနာက္ ခုခ်ိန္ထိကုိ မွန္ေနတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစာမတတ္ ျမန္မာျပည္ပင္ မေရာက္ဖူးပဲ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ေရးသားထုတ္ေဝေနတဲ့ ပညာရွင္ဆုိသူေတြ အေတာ္ေပၚထြန္းလာတာကုိ ေတြ႔ေနရလုိ႔ပါပဲ။ ႏုိင္ငံျခားသားေျပာရင္ အထင္ႀကီးအဟုတ္ထင္တတ္တဲ့ ဓေလ့စရုိက္အားနည္းခ်က္ကုိ ဂရုစုိက္ျပဳျပင္ခ်ိန္တန္ပီျဖစ္ပါတယ္။ ပီးေတာ့လည္း ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာသလုိ စစ္ေဆးေလ့လာပီး သုေတသနလုပ္တဲ့ က်မ္းျပဳတဲ့အက်င့္ ျမန္မာျပည္မွာ ေသခ်ာထြန္းကားဖုိ႔ လုိေနပါပီ။
ႏုိင္ငံျခားသားက ျမန္မာရာဇဝင္ကုိ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ေရးသလုိ ျမန္မာကေတာ့ ဖုံးဖိေရးတယ္၊ လွေအာင္ျပင္ေရးတယ္လုိ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ေဝဖန္ပါတယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကုိ ဦးစားေပးပီး မျဖစ္ဖူးပဲ ျဖစ္ခဲ့သလုိေရးတာေတြက တေကာင္းကုိ သာကီဝင္ေတြ ၂ ႀကိမ္ တည္ေထာင္တာ၊ အေနာ္ရထာက တရုတ္ဥတည္ဘြားကုိ ၿခိမ္းေျခာက္တာ၊ အေလာင္းစည္သူ ေဖာင္စၾကာနဲ႔တုိင္းခန္းလွည့္တာ၊ မြန္သူရဲေကာင္းသမိန္ဗရမ္း ၂ ေယာက္က အင္းဝကုိ တရုတ္စစ္ကေန ကာကြယ္ေပးတာေတြလုိ႔ သူကေထာက္ျပပါတယ္။ ေနာက္ မလုိတဲ့အုပ္စုကုိသမုိင္းမွာ နာမည္ဖ်က္တဲ့ဥပမာကုိေတာ့ အရည္းဂုိဏ္းနဲ႔ေပးပါတယ္။ ပန္းဦးလႊတ္တယ္ဆုိတာ သက္ေသအေထာက္အထားမေတြ႔ပါဘူးတဲ့။ ေနာက္ပီး ပုဂံေခတ္မွာ ဘုရင္ေတြက အရည္းေတြကုိ ႏွိမ္နင္းတယ္ဆုိတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ဝိနည္းလုိက္စားတဲ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္က်မွ သီဟုိဠ္သံဃာေတြကုိအားေပးလုိ႔ ဒီဂုိဏ္းအရွိန္က်သြားပီးေနာက္မွ မေကာင္းေရးတာေတြေပၚလာတယ္လုိ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကဆုိပါတယ္။ အရည္းဂုိဏ္းဟာ ပြဲေက်ာင္းဂုိဏ္း လက္ေဝွ႔သတ္သင္တဲ့ဂုိဏ္းအျဖစ္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ထိရွိခဲ့ပီး မင္းတုန္းမင္းအမိန္႔နဲ႔မွ ပြဲေက်ာင္းပညာေရးခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ရတာပါ။ ပတူႀကီးသဃၤရာဇာဟာ အင္းဝေခတ္မွာထင္ရွားတဲ့ လက္ေဝွ႔အေက်ာ္ သာသနာပုိင္ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ပီး ႏုိင္ငံျခားသားေတြစြပ္စြဲတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕တည္ရင္လူစေတးတယ္ဆုိတဲ့ဓေလ့ဟာ ဟုတ္မဟုတ္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြမွာ တူးေဖာ္ၾကည့္သင့္တယ္လုိ႔လည္း သူကအႀကံေပးပါတယ္။ အျပစ္ရွိတဲ့လူ ဆိတ္ႏြားၾကက္ဘဲစတာေတြသာ ၿမိဳ႕တည္ရင္ မဂၤလာယူပီးလႊတ္တာေတြ႔ရပါသတဲ့။ ဒီမွာေတာ့ မဇၥ်ိမတုိင္းမွာစီရင္တဲ့နည္းဆုိပီး အင္းဝေခတ္မွာ
သတၱဝါေတြေခါင္းကုိျဖတ္ပီးအင္းျမွဳပ္တဲ့ဓေလ့ရွိေၾကာင္း အမိန္႔ေတာ္ေတြကုိ ကုိးကားပီးေရးတဲ့ ျမန္မာဘေလာက္တခုကုိေတြ႔ထားပါတယ္။ ေနာက္ ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္တမ္းေတြမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ေဖာ္ျပတတ္တာတခုက အင္းဝ ဟံသာဝတီက ျမန္မာ မြန္အမ်ိဳးသားေတြရဲ့ တန္ဆာမွာ ခ်ဴဆြဲတဲ့အေလ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဇဝနစတဲ့ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြကေတာ့ ဒါဟာ ေတာင္ေပၚသား ကြ်န္းသားလူရုိင္းေတြနဲ႔မွားယြင္းတာပါလုိ႔ ျငင္းဆုုိေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးခဲ့သလုိပဲ လူမ်ိဳးတုိင္းတခါကရုိင္းခဲ့ ေနာက္မွာ ယဥ္ေက်းလာခဲ့တာရွိသလုိ ေအာင္ျမင္တာ က်ရႈံးတာေတြလည္းရွိတာပါပဲ။ သမုိင္းရဲ့တာဝန္က ဒါေတြကေန သခၤန္းစာထုတ္တတ္ဖုိ႔ျဖစ္ပီး အနိမ့္ကုိ ပုိနိမ့္ အျမင့္ကုိပုိျမင့္ေအာင္ မလွည့္စားသင့္ဘူးလုိ႔သူက သတိေပးသြားပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာပဲ ႏုိင္ငံေရးဝါဒျဖန္႔အတြက္ စစ္အာဏာမသိမ္းခင္ ကုိလုိနီေခတ္ ဖဆပလေခတ္ေတြကုိ ေခတ္ေကာင္းႀကီး၊ အာရွမွာ ဗုိလ္လုပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ အာဏာသိမ္းပီး အကုန္ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးတယ္လုိ႔ ဟုတ္တာထက္ ပုိလြန္ခ်ဲ႕ကားေျပာၾက ေရးၾကတာေတြကုိ ျပည္တြင္းျပည္ပမီဒီယာေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ တကယ္က ျမန္မာျပည္ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပည္တြင္းမၿငိမ္သက္မႈ၊ ဖိႏွိပ္ေသြးစုပ္မႈေတြက သူ႔အထြာနဲ႔သူ ရွိခဲ့တာျဖစ္ပီး အဆင္ေျပဝေျပာမႈဆုိတာ သူ႔ေခတ္သူ႔အထြာ လူလတ္တန္းစားတရပ္မွာသာရွိခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ သုေတသနက်မ္းျပဳခ်က္ေတြ ေခတ္ၿပိဳင္အေထာက္အထားေတြ ရွိပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းတာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ပုိမုိက်ပ္တည္းလာတာရွိသလုိ ေဒသဌာနအေပၚမူတည္ပီး အဆင္ေျပေခ်ာင္ခ်ိလာသူေတြလည္းရွိပါတယ္။ တကယ္က ေခတ္တုိင္းမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အေကာင္းအဆုိးေတြကုိ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာစာတင္ဖုိ႔က ကေလာင္သမား ပညာရွင္ေတြရဲ့ တာဝန္ႀကီးမုိ႔ ဒီတာဝန္ကုိ တည့္တည့္မတ္မတ္ထမ္းၾကဖုိ႔လုိပီး ကေလာင္သိကၡာကုိ ဆႏၵေဒါသအလုိလုိက္ကာ ဝါဒျဖန္႔အျဖစ္တလြဲမသုံးသင့္ဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Eco World Content From Across The Internet. Featured on EcoPressed Has sustainability education been hijacked?

One thought on “အသံနဲ ့အမွန္၂၄”

Tazar Aung on September 2, 2011 at 3:26 am said:

နုိင္ငံတကာ စာအုပ္ႏွစ္ထဲက ေဒါက္တာသန္းထြန္းဖတ္တဲ႔ စာတမ္း (ဖတ္စာအုပ္ သမုိင္း) ရယ္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း ရ၅ ႏွစ္ျပည့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ စာတမ္းမ်ားထဲက ျမင့္သန္း ေရး စာတမ္း -( လူျဖဴ၏ အျမင္/ လူျဖဴ၏ အေရးအသား) ထဲမွာ အသံနဲ႔ အမွန္အေၾကာင္း လည္း ဖတ္ဖူးတယ္….

http://bobolansin.wordpress.com/2011/08/25/%E1%80%A1%E1%80%9E%E1%80%B6%E1%80%94%E1%80%B2-%E1%80%B7%E1%80%A1%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%94%E1%80%B9%E1%81%82%E1%81%84/

တံခါးပိတ္သမုိင္း ၂၅

လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား၊ ယေန႔တင္ဆက္မွာကေတာ့ ၁၉၆၂ စစ္အာဏာသိမ္းပီးေနာက္ပုိင္း ျမန္မာသမုိင္းသင္ၾကားေရးနဲ႔ ေရးသားမႈမွာ ဘာအေျပာင္းအလဲေတြ ရွိလာတယ္ဆုိတာပါ။ သိတဲ့အတုိင္း စစ္အာဏာသိမ္းေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဟာ ဆုိရွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရး ပေဒသရာဇ္စနစ္ဖ်က္သိမ္းေရး ဓနရွင္အေဆာင္အေယာင္ႏုိင္ငံေရးစီးပြားေရးစနစ္ေတြကုိဖ်က္မယ္ဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံနဲ႔ တက္လာတဲ့ အာဏာသိမ္းအစုိးရပါ။ တနည္းေျပာရင္ ယခင္ ဦးႏုအရပ္သားအစုိးရထက္ ပုိပီး လက္ဝဲဆန္တဲ့ႏုိင္ငံေရးအျမင္ရွိပါတယ္။ အာဏာပုိင္ေလာကမွာ ဒီအျမင္ေတြေျပာင္းတာနဲ႔အတူ စီးပြားေရး လူမႈေရးေတြမွာ ႏုိင္ငံနဲ႔ခ်ီတဲ့အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။
ပညာေရးမွာ သိသာတာက ပုဂၢလိကစာသင္ေက်ာင္းေတြ ျပည္သူပုိင္သိမ္းခံရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြကုိ အဓိကသိမ္းပါတယ္။ သတင္းစာဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းတင္ရဲ့ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းစာအုပ္ No Time for Dreams မွာ သူ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝ သာသနာျပဳကြန္ဗင့္ေက်ာင္း ျပည္သူပုိင္သိမ္းခံရေတာ့ ၿဗိတိသွ်ရာဇဝင္စာအုပ္ေတြ ဆက္မသင္ရေတာ့ပဲ ျမန္မာသမုိင္းစာအုပ္ေတြကုိ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ သင္ရေတာ့တယ္ဆုိတာပါပါတယ္။ ဒီမွာတခုသြားသတိရမိတာက စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ႏွင္းယု ၁၉၅၀ ေက်ာ္က ျမဝတီမဂၢဇင္းမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ႏြားတေထာင္ဝတၳဳပါ။ အဲဒိဝတၳဳမွာ ဇာတ္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔သမီးေလးမိကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက အဂၤလိပ္မယ္သီလရင္ေက်ာင္းကုိ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားရေတာ့ ခေလးက အိမ္ကသင္ေပးတဲ့ ဗမာစာေပ ယဥ္ေက်းမႈ သမုိင္းေတြကုိ ေမ့ပီး အေနာက္တုိင္းအေလ့အထေတြပဲ ဝင္လာတယ္လုိ႔ စုိးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။ သူခုိးသတက္ျပားဆုိတာ ေရာ္ဘင္ဟုလုိေနမွာဘဲ၊ ေမေမေျပာတဲ့ ဗမာသူရဲေကာင္း က်န္စစ္သားဆုိတာ ဆုိပီး ခေလးစိတ္ကူးထဲမွာေပၚလာတဲ့ အလယ္ေခတ္ သံခ်ပ္ကာဝတ္ အဂၤလိပ္သူရဲေကာင္းပုံကုိ ပန္းခ်ီဆရာက သရုပ္ေဖာ္ဆြဲပီး ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ စာေပေတြဟာ လြတ္လပ္ပီးေခတ္ ျမန္မာလူ႔ေဘာင္မွာ ရုိးရာနဲ႔ အေနာက္တုိင္းယဥ္ေက်းမႈအားၿပိဳင္ပြဲေတြရွိတာကုိ ေဖာ္ျပေနတာပါ။
ပါလီမန္ေခတ္မွာ ကုိလုိနီေခတ္က က်န္ခဲ့တဲ့ ပညာေရး လူမႈယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ဆက္လက္ရပ္တည္ခြင့္ေပးတာကုိ မႏွစ္လုိတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ပညာတတ္အသုိင္းအဝုိင္းလည္း ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ စစ္ေအးေခတ္ အင္အားလြန္ပြဲေတြေၾကာင့္ အေမရိကန္ ဆုိဗီယက္ တရုတ္စတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြက ဝါဒျဖန္႔စာေပယဥ္ေက်းမႈေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ျဖန္႔ျဖဴးလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ တရုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ဆုိတဲ့ အင္အားႀကီးႏုိင္ငံႀကီး ၂ ႏုိင္ငံ စစ္တန္ခုိးၿပိဳင္တဲ့ စက္ကြင္းထဲမွာ အေရးပါတဲ့ ပထဝီႏုိင္ငံေရးအေနအထားရွိေနေတာ့ ျပည္ပၾသဇာေတြကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် နည္းေစခ်င္တာက အာဏာရအစုိးရမ်ားရဲ့ မူဝါဒျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးအားၿပိဳင္မႈေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းမတည္ၿငိမ္မႈေတြနဲ႔ ပတ္လည္ဝုိင္းေနတဲ့ ဦးႏုအစုိးရက ေသခ်ာမကုိင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့ပဲ သူ႔လက္ထက္မွာ ျပည္ပယဥ္ေက်းမႈေတြ အဆီးအတားနည္းနည္းနဲ႔ ထုိးေဖာက္ေနတာကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈလုံၿခံဳေရးလုိ႔ သူျမင္တဲ့ဘက္ကေန ကာကြယ္ေျဖရွင္းခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အာဏာသိမ္းျပီးတဲ့အခါ သာသနာျပဳ ေက်ာင္း ေတြပိတ္ခိုင္းခဲ့တဲ့အျပင္၊ အေမရိကန္၊ ျဗိတိသွ်၊ ဆိုဗီယက္၊ တရုတ္၊ ေျမာက္ကိုရီးယား စတဲ့ သံရံုးေတြက ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြကို အေသ အခ်ာစိစစ္ဖို႕လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ယဥ္ေက်းမႈလုံၿခံဳေရး လုိ႔ သူျမင္တဲ့ဘက္ကေန ကာကြယ္ေျဖရွင္းခဲ့တယ္လို႕ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကတဆင့္ စာေပစိစစ္ေရးအထိ ခ်ဲ႕ထြင္လာခဲ့တာကေတာ့ ေနာက္ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ေခတ္ေဟာင္းပုံစံ အဂၤလိပ္ဘာသာသက္သက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေပၚေနပီလုိ႔ ၾကားသိရပါတယ္။
ေနာက္ပီး ၁၉၆၂ မွာ ႏုိင္ငံေတာ္မူဝါဒျဖစ္လာတဲ့ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဆုိတဲ့ မည္သူ႔ၾသဇာမွမခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာစကားလုံးေတြနဲ႔ ဆုိရွယ္လစ္ဝါဒကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ တကၠသုိလ္လူမႈဝိဇၨာဌာနေတြ၊ ေနာက္ လမ္းစဥ္ပါတီဝါဒျဖန္႔စာအုပ္ေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြက လႈံ႔ေဆာ္ေပးရပါတယ္။ ဒႆနိကဌာန၊ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံဌာန၊ ေဘာဂေဗဒဌာနေတြေလာက္ သိသိသာသာ အသုံးခ်တာမခံရေပမယ့္ ရာဇဝင္ဌာနေတြနဲ႔ ျမန္မာစာဌာနေတြလည္း မဆလမူဝါဒေတြအတြက္ အားျဖည့္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ အေရွ႕တုိင္းနဲ႔ အေနာက္တုိင္းရာဇဝင္ဌာနေတြကုိ သမုိင္းဌာနေတြအျဖစ္ ပူးေပါင္းဖြဲ႔စည္းခဲ့ပီး ကမၻာ့သမုိင္း ျမန္မာ့သမုိင္းသင္ၾကားေရးေတြမွာ လက္ဝဲသေဘာတရားေရးအျမင္ျဖစ္တဲ့ သမုိင္းဦးဘုံေျမေခတ္၊ ေက်းပုိင္ကြ်န္ပုိင္ေခတ္၊ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္၊ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ဆုိတဲ့ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္ေျပာင္းလဲလာပုံအျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္သင္ၾကားရပါတယ္။ ဒီအျမင္ေတြကုိ ကမၻာ့သမုိင္းမွတ္တုိင္မ်ား ျမန္မာ့သမုိင္းမွတ္တုိင္မ်ားစတဲ့ လမ္းစဥ္ပါတီထုတ္ ေစာင္ေရေသာင္းနဲ႔ခ်ီျဖန္႔တဲ့ စာအုပ္ေတြမွာလည္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြဟာ ပီအက္စ္စီေခၚတဲ့ ဝန္ထမ္းေရြးခ်ယ္ေရးစာေမးပြဲေတြ ေျဖဆုိသူတုိင္း လက္ကုိင္ထားက်က္မွတ္ရတာေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၂၆ ႏွစ္တာ မဆလေခတ္ကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သက္လတ္ပုိင္းနဲ႔အထက္ မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ မဆလေခတ္ပါးရွားဖိႏွိပ္မႈေတြကုိ ဘယ္လုိပဲ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေစကာမူ အဲဒိေခတ္မီဒီယာစာေပနဲ႔ ပညာေရးကေပးတဲ့ မဆလသမုိင္းအျမင္ ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းေတြကုိ ေမ့ပစ္ဖုိ႔ ခက္ပါတယ္။ ေခတ္ႀကီး ၅ ေခတ္မွာ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ပီးလုိ႔ အရင္းရွင္ေခတ္ျပန္ေရာက္ေနတာကေတာ့ အစပုိင္းမွာ ထူးဆန္းေနမွာပါ။
ေနာက္ပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဟာ ဖက္ဒရယ္မူကုိအေၾကာင္းျပပီး အာဏာသိမ္းခဲ့တာျဖစ္ေတာ့ တုိင္းရင္းသားကိစၥကုိလည္း အထူးသတိထား စည္းရုံးပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြအၾကား အထင္အျမင္လြဲေစတဲ့ စကားအသုံးအႏႈန္း သမုိင္းေရးသားမႈေတြကုိ ေသခ်ာစိစစ္ပါတယ္။ မြန္လူမ်ိဳးေတြမႀကိဳက္တဲ့ တလုိင္းေဝါဟာရကုိတားျမစ္သလုိ ကရင္ျပည္နယ္ကုိ ဖလံေတာင္ေဝွးေပါက္ရာလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ေကာ္သူးေလျပည္နယ္လုိ႔ တုိင္းရင္းဘာသာနဲ႔ ေျပာင္းလဲ မွည့္ေခၚတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ ေရွးျမန္မာဘုရင္ေတြက ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈကုိျပတဲ့ ခ်င္းဖေဝး၊ နန္းေရႊက်င္ဇာတ္ထုပ္ေတြကုိ ယုတၱိမရွိေၾကာင္း မဆလဘက္ေတာ္သား စာေရးဆရာေတြက ေျဖရွင္းေပးၾကသလုိ လူမ်ိဳးစုျပ႒ာန္းခြင့္နဲ႔ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ စစ္အစုိးရကုိ လက္နက္ကုိင္တုိက္ခုိက္ေနတဲ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ေတြကုိ ေဒသခံေတြက မယုံၾကည္မေထာက္ခံၾကဘူး၊ ဒီသူပုန္ေတြဟာ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာ ေျခကုပ္ယူပီး ျပည္ေထာင္စုကုိၿပိဳကြဲေအာင္ ႀကံစည္ေနသူေတြ စသျဖင့္ ခရီးသြားေဆာင္းပါး သတင္းေဆာင္းပါးေတြေရးပီး ဝါဒျဖန္႔ေပးၾကတဲ့ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြလည္း အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာပါတယ္။ ဒီအျမင္အယူအဆေတြကုိ ျပည္နယ္ေဒသေတြဆီ အေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ျပည္မက ျမန္မာေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံယုံၾကည္ပီး တုိင္းရင္းသားသူပုန္ေတြကုိ အၾကမ္းပတမ္းလူသတ္လုယက္ဖ်က္ဆီးမုိင္းခြဲေနသူေတြလုိ႔ ယူဆေၾကာက္ရြံ႕မႈ အေတာ္ႀကီး အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း အစုိးရတပ္ေတြရဲ့ ျဖတ္ေလးျဖတ္ေခ်မႈန္းတာကုိ လက္ေတြ႔ခံရတဲ့ ျပည္နယ္သားေတြကေတာ့ မဆလဝါဒျဖန္႔ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးစာေပမီဒီယာေတြကုိ အယုံအၾကည္အေတာ္မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းပီး ၿမိဳ႕ေပၚက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြ တုိင္းရင္းသားနယ္စပ္ေတြမွာ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးစမွပဲ ဒီဝါဒျဖန္႔ယႏၱရားရဲ့ အေငြ႔အသက္ေတြ စျပယ္တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ရပါမယ္။ စစ္သားနဲ႔ ဝန္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ ျမန္မာေတြကုိ စေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ ျမန္မာမုန္းစိတ္ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြားသလုိ ၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း စစ္တပ္ရဲ့ ရက္ရက္စက္စက္ေခ်မႈန္းမႈကုိ လက္ေတြ႔ႀကံဳလုိက္ရေတာ့ သူတုိ႔အထင္နဲ႔ေၾကာက္တဲ့ သူပုန္ဆုိတာမ်ိဳး သူတုိ႔ကုိအုပ္စုိးေနတဲ့ စစ္တပ္လည္း ျပည္သူေတြေပၚ က်ဴးလြန္တတ္မွန္း ေကာင္းေကာင္းသိသြားၾကပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
http://bobolansin.wordpress.com/2011/09/01/%E1%80%90%E1%80%B6%E1%80%81%E1%80%AB%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%AD%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8-%E1%81%82%E1%81%85/

ဆုယူသမုိင္း၂၆

လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ
ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီတပတ္က်ေနာ္တင္ဆက္မွာက လြတ္လပ္ပီးေခတ္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ စာေပသုေတသီမ်ားရဲ့ လူမႈ ယဥ္ေက်းမႈသမုိင္းေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ပီးစကထဲက ျမန္မာစာေပပညာရွင္ေတြဟာ စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကုိ အဓိကထား အားထုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္တြင္း ၃ ႏွစ္မွာ မဟာမိတ္နဲ႔ ဖက္ဆစ္ ၂ ဖက္လုံးရဲ့ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ ၂ ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့တာမုိ႔ ျမန္မာျပည္ၿမိဳ႕ရြာေတြ အေတာ္ေၾကပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္းအႏုပညာအေဆာက္အအုံ၊ လက္ရာ၊ စာေပမွတ္တမ္းဆုိတာေတြလည္း အေတာ္ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ပါတယ္။ စစ္တြင္းပ်က္စီးတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအေမြေတြထဲမွာ အထင္ရွားဆုံးက မႏၱေလးနန္းေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါမယ္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က စုေဆာင္းလာတဲ့ ေရွးေဟာင္းစာစုေတြ တရုတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေထာက္အထားမွတ္တမ္းေတြ စစ္မီးဒဏ္ခံရသလုိ စစ္ႀကီးမျဖစ္ခင္က သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းစတဲ့ ျမန္မာပညာရွိႀကီးေတြ အားထားရာျဖစ္တဲ့ ဘားနတ္အခမဲ့ပိဋကတ္တုိက္ပုိင္ စာစုေတြလည္း ဖရုိဖရဲေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ အျခားပညာရွင္ေတြ ရႏုိင္သမွ် စုစည္းသိမ္းဆည္းထားတဲ့ထဲက ျပန္ပီး အမ်ိဳးသားစာၾကည့္တုိက္ တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္ေတြကုိ ထူေထာင္ခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စစ္ပီးေခတ္တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးကုိအားထုတ္တာနဲ႔အတူ ယဥ္ေက်းမႈထူေထာင္ေရးကလည္း အင္မတန္အေရးႀကီးလာပါတယ္။ ဒဂုန္တာရာရဲ့ တာရာမဂၢဇင္း၊ ဦးေက်ာ္ရဲ့ရႈမဝမဂၢဇင္း၊ ေနာက္ တပ္မေတာ္စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးကထုတ္တဲ့ ျမဝတီမဂၢဇင္း၊ မင္းယုေဝရဲ့ ေငြတာရီမဂၢဇင္းစတဲ့ စစ္ပီးေခတ္မွာထင္ရွားခဲ့တဲ့ မဂၢဇင္းႀကီးေတြဟာ ေခတ္ေပၚစာေပထြန္းကားေရးနဲ႔အတူ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔သမုိင္းထိန္းသိမ္းေဖာ္ထုတ္ေရးကုိလည္း သူရိယ၊ ဒဂုန္စတဲ့ေခတ္ေဟာင္းမဂၢဇင္းႀကီးေတြနဲ႔မျခား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
စစ္တြင္းမွာ ဦးဖုိးက်ား၊ အေဝးေရာက္မင္း၊ ေမာ္ပီဆရာသိန္းႀကီး၊ သိပၸံေမာင္ဝစတဲ့ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာပညာရွိႀကီးတခ်ိဳ႕ အနိစၥရာက္ကုန္တဲ့အျပင္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သဘင္ဝန္ဦးႏု၊ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလးစတဲ့ လက္ေဟာင္းကေလာင္ႀကီးေတြလည္း စာေရးက်ဲသြားပါတယ္။ ဒီေနရာကုိ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္၊ ေဇယ်၊ ေငြဥေဒါင္းစတဲ့ လူလတ္တန္းသုေတသီေတြက အစားဝင္ေရးလာၾကပါတယ္။ ရႈမဝမဂၢဇင္း အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္သက္တမ္းရဲ့ မာတိကာေတြကုိျပန္စဥ္လုိက္ရင္ စာေပေလာက ဝါစဥ္ႀကီးငယ္အေျပာင္းအလဲသေဘာကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔ဟာ မဂၢဇင္းသက္တမ္းတေလွ်ာက္ အဆက္မျပတ္ေရးသားခ်ီးျမွင့္ၾကသူမ်ားပါ။ အရင္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ပါခဲ့သလုိပဲ ဒီဆရာႀကီးေတြဟာ လြတ္လပ္စျမန္မာျပည္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုရဲ့ မိတ္ေဆြရင္းမ်ားျဖစ္တာနဲ႔အညီ တုိင္းျပည္ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈထိန္းသိမ္းျမွင့္တင္ေရးမွာ ေဒါက္တာထင္ေအာင္စတဲ့ အျခားပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ ဦးေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႔ဦးစီးတဲ့ စာေပဗိမာန္က စာေပဆုေပးတဲ့အခါ စာပေဒသာဆုဆုိတာပါပါတယ္။ ဝတၳဳနဲ႔ ဘာသာျပန္မဟုတ္ေသာစာေပလက္ရာေတြထဲက ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမွင့္တာပါ။
၁၉၅၁ မွာ ဒီဆုကုိ ပထမဆုံးဆြတ္ခူးသူက ရဟန္းေတာ္တပါးပါ။ စစ္မျဖစ္ခင္ မႏၱေလးေက်ာက္စာဝန္ရုံးစာေရးဘဝထဲက သူရိယမဂၢဇင္းမွာ ရတနာပုံလႈိင္ခင္ေအးနာမည္နဲ႔ သုေတသနစာေတြေရးခဲ့တဲ့ ကုိထြန္းလႈိင္ဟာ စစ္တြင္းမွာ ရဟန္းဘဝကူးေျပာင္းပီး စာေပသုေတသနအလုပ္ေတြဆက္လုပ္ရင္းနဲ႔ လူဘဝကေရးခဲ့တဲ့ ဆင္ယင္ထံုးဖဲြ႕မႈက်မ္းကုိ ေရႊကုိင္းသားနာမည္နဲ႔ အပီးသတ္ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ စစ္တြင္းနဲ႔ စစ္ပီးေခတ္ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႔မႈအခန္းေတြကုိ လူထုဦးလွျဖည့္စြက္ေရးသားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တေကာင္းေခတ္ကေန ပုဂံ၊ အင္း၀၊ ေတာင္ငူ၊ ဟံသာ၀တီ၊ ကုန္းေဘာင္၊ ဘုိးေတာ္ဘုရား၊ ဘႀကီးေတာ္၊ ရတနာပုံ၊ စစ္ၾကဳိ၊ စစ္တြင္းေခတ္ထိ ျမန္မာအမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြကို အေသးစိတ္ သုေတသနျပဳထားတာျဖစ္ပီး စစ္ေျပးဘဝမွာ စစ္ေဘးႀကံဳခဲ့ရင္ အႏွစ္ႏွစ္အလလစုေဆာင္းလာခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေတြ တုိင္းျပည္အတြက္ မသုံးလုိက္ရပဲ အလဟႆျဖစ္သြားမွာစုိးလုိ႔ ေလယာဥ္ပ်ံသံနားစြင့္ရင္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ေရးခဲ့တဲ့စာအုပ္လုိ႔ အမွာမွာ ဆရာေတာ္ကေရးထားပါတယ္။
ဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႔မႈဟာ စာေပဗိမာန္ထုတ္ ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈသုေတသနစာအုပ္ေတြရဲ့ အာဒိကမၸ မူလအစလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ့ အႏွစ္(၁၀၀)ျပည္႕မႏၱေလး၊ ပုဂံသြားမွတ္တမ္း၊
ႏွစ္ ၆၀၀ ျပည့္ အင္းဝ၊ အထက္ဗမာျပည္စာေရးဆရာအသင္း စာဆုိေတာ္ေန႔ေတြမွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာတမ္းေတြ စတဲ့က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ စာေပအလုပ္ေတြကုိျပန္ၾကည့္ရင္ ေခတ္ပညာမတတ္ေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္တပါးရဲ့ သမုိင္းနဲ႔သုေတသနျမတ္ႏုိးစိတ္က ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ တန္ဖုိးႀကီးလွတဲ့သုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္ေတြ ခ်န္ထားခဲ့ႏုိင္တာကုိ ေတြ႔ရမွာပါ။ ဆရာေတာ့္စာေတြက သူ႔လုိပဲ ေက်းလက္ေန ရဟန္းေတာ္၊ ေက်ာင္းဆရာႀကီးစတဲ့ ျမန္မာမႈသုေတသီေတြကုိ သုေတသနလမ္းေၾကာင္းေပၚ တက္လာေအာင္ တုိင္းျပည္ကုိ သူတုိ႔ေတြ႔ရွိ္ထားတဲ့ ရွားပါးစာစု အႏုယဥ္ေက်းမႈ အသိပညာေတြနဲ႔ ပုိၾကြယ္ဝလာေအာင္ အားထုတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၅ ရက္ေန႔ဆုိ ဆရာေတာ္ေရႊကုိင္းသား သက္ေတာ္ရာျပည့္ပီမုိ႔ ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရစာတမ္းဖတ္ပြဲ ျပပြဲေတြက်င္းပသင့္သလုိ သူ႔စာစုေတြလည္း မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ စုစည္းထုတ္ေဝသင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ သုေတသနမွာသာမက စာေပေရးခြ်တ္မႈမွာလည္း လက္ရာထူးျခားတဲ့ စာနယ္ဇင္းေဆာင္းပါးရွင္တေယာက္ပါ။
ေနာက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့့သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဋီကာ၊ ေရႊျပည္ဦးဘတင္ရဲ့ ျမဝတီစာေပဂီတ၊ ေဇယ်ရဲ့ ျမန္မာ့မ်က္ပြင့္၊
ေမာင္သုတရဲ့ စာဆုိေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ၊ သစ္ေတာဝန္ေထာက္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ေဟာင္းစည္သူေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ရဲ့ မဟာဂီတအေၾကာင္းစာစုေတြကုိ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဆရာ ဦးလွေမာင္ျပန္တင္ဆက္တာ စတာေတြဟာ အဲဒိေခတ္ မဂၢဇင္းႀကီးေတြရဲ့ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးေတြက ထြက္လာတာပါ။ ဒါေတြက သာမန္အမ်ားႀကိဳက္ အခ်စ္ဝတၳဳကဗ်ာစတာေတြနဲ႔တင္ မတင္းတိမ္ပဲ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္သစ္ဗဟုသုတေတြမွ်ေဝႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာတင့္တယ္၊ သန္းေဆြ၊ ဗုိလ္မွဴးေက်ာ္ေသာင္း၊ ဇဝန၊ ဦးသိမ္းေမာင္စတဲ့ စာဖတ္နာတဲ့ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕တပတ္မွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ေတာ္လွန္ေရးေမာ္ကြန္းတင္စာေပေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာပါ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
http://bobolansin.wordpress.com/2011/09/08/%E1%80%86%E1%80%AF%E1%80%9A%E1%80%B0%E1%80%9E%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%81%82%E1%81%86/