ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ဆယ့္ ေလး ။ ။ စတုုတၳအသုုတ္

အမုုန္းေဖာ္ထုုတ္ပြဲ၏ တဒဂၤမွ်တာေသာ စကၠန္႔ပိုုင္းတိုု႔တြင္ နင္တိုု႔ မုုန္းခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူကိုုမဆိုု လိုုလိုုလားလား မုုန္းလိုု႔ရ ပါသည္။ ဘဘၾကီးကိုု မုုန္းသည္။ ဦးတာယုုေရႊပယင္းကိုု မုုန္းသည္။ စစ္အင္အား ၾကီးမားတဲ့ ျပည္ပႏိုုင္ငံၾကီးေတြ၊ လူမ်ိဳးၾကီးေတြရဲ႕ ရန္အထပ္ထပ္ ဝိုုင္းရံခခံရလိုု႔ ပိတ္ဆိုု႔မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ သဗုုဒၵရာဗမာျပည္ ကေလးက ငါတိုု႔ေလးေတြ၏ က်ပ္တည္း စိတ္အေျခအေန (Siege Mentality) ကိုု နားလည္လက္ခံမႈ မရွိသူ ‘သစၥာေဖာက္ေကာင္(မ)ၾကီး’ ဘယ္သူမဆိုုကိုု မုုန္းသည္။ ေနာက္ေကာ ဘယ္သူ႔ကိုု မုုန္းစရာ က်န္ေသးလဲ။

ထိုုင္ခံုုေနာက္က ႏွာေခါင္း နီရဲရဲေလး ပတ္လည္မွာ ညွင္းေပ်ာက္ညိဳကေလးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလး သည္ သူ႔ပါးေစာင္ကေလး ႏွစ္ဖက္ကိုု တဆံုုး ျဖဲကားကာ အာျပဲေအာ္ဟစ္ ေနတုုန္း။

ဥာဥ့္နက္သန္းေခါင္ အိပ္မက္ဆိုုးက လန္႔ႏိုုးလာသူတစ္ဦးသည္ ေခါင္းအံုုးမွ ေခါင္းကိုု အလန္႔တၾကား ဆြဲခြာလိုုက္သလိုု ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္ သူ႔ အမုုန္းတိုု႔ကိုု မွန္သားျပင္ေပၚက ဦးေရႊပယင္း ဒါမွမဟုုတ္လည္း ‘မယံုုၾကည္သူ’ သစၥာေဖာက္ ေကာင္(မ)ၾကီး တေကာင္ေကာင္ဆီက လမ္းလႊဲပစ္လိုုက္ကာ ေကာင္မအာျပဲကေလး အေပၚသိုု႔ ပံုုခ်ပစ္လိုုက္သည္။ လွ်မ္းလွ်မ္းလွပ ရက္စက္လွေသာ မေကာင္းဆိုုးဝါး အေတြးတိုု႔ သူ႔ အာရုုံထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ ေကာင္မကေလးကိုု ပုုလိပ္ကိုုင္ ရာဘာတုုတ္ဆစ္ျဖင့္ ေသေအာင္ ရိုုက္ပစ္ခ်င္သည္။ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ထဲက သူ ခိုုးဝယ္လာခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္း’က်မ္း’က ဇာတ္လမ္းမွာ ပါေသာ ႏြားသိုုးရူးၾကီးသဖြယ္ စိတ္ဆိုုးေနသည့္ ဥေတနဘုုရင္ၾကီး က ေမတၱာရွင္ သာမာဝတီ မိဖုုရားကိုု ျမွားေတြ တစင္းျပီး တစင္း ဒိန္းေဒါင္း ခ်ိန္ပစ္ေနသလိုု ပစ္ၾကည့္စမ္းခ်င္သည္။ ကေလးမကိုု မုုဒိမ္းက်င့္ျပီး ေကာင္မေလး ‘တက္’လာခ်ိန္တြင္ လည္ပင္းကိုု လွီးပစ္လိုုက္ခ်င္သည္။

မိန္းကေလးကိုု ဘာလိုု႔ သူမုုန္းတီးစက္ဆုုပ္ေနခဲ့သလဲ ဆိုုတာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ အရင္ကထက္ ပိုုျပီး နားလည္လာသည္။ မုုန္းသည္..မိန္းကေလးေရ..နင့္ကိုု၊ နင္ဟာ ငယ္မွငယ္..ေခ်ာမွေခ်ာ..ဒါေပမယ့္ လိင္မဲ့။ သဥၶာလီ ေမြ႔ရာနန္းမွာ…ေခြ႔ကာစမ္းကာ…နင့္ကိုုဖက္လို…ငါ အိပ္ခ်င္စမ္းေပမယ္ ရယ္လိုု႔ ဘယ္လိုုမွ အခြင့္အေရး မရွိ။ နင္ မိန္းကေလး၏ ခ်ိဳျမိန္ႏြဲ႔ေႏွာင္းတဲ့ ခါးကေလးဟာ ငါ့လက္ၾကမ္းမြၾကီးေတြနဲ႔ ဆြဲကပ္ သိုုင္းဖက္ထားလိုုက္ပါလိုု႔ ေျပာေနသေယာင္ ။ ဒါေပမယ့္ ရူတင့္မဆံုုးေအာင္ ႏြဲ႔က်င္တဲ့ ခါးယဥ္ကေလးမွာ ဝိုုင္းရံပတ္ထားတာက ပ်ိဳ႕အံေလာက္ေအာင္ ရြံစရာေကာင္းလွတဲ့ မေအေပး ရြာမဘုုန္းၾကီးဆိုုးရဲ႕  ပရိတ္ ခါးသိုုင္းၾကိဳး၊ လူတကာေပၚမွာ ေမာက္မာခက္ထန္ျပတဲ့ ျဗဟၼစရိယ သေကၤတ။

          အမုုန္းပြဲသည္ ေရခ်ိန္ထိပ္ဆံုုး ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ က်က္သေရ မရွိတဲ့ ဦးေရႊပယင္း ရဲ႕  အသံဟာ ဆိတ္သိုုးျမည္သံနဲ႔ တူသည္ထက္ တူလာျပီး ေနာက္ဆံုုးမွာ ၄င္း၏ မ်က္ႏွာဟာ ဆိတ္သိုုးၾကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕  မ်က္ႏွာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ တဖန္ အဲသည္ ဆိတ္သိုုးၾကီးမ်က္ႏွာဟာ အေရးေၾကာင္းေတြ လိမ့္လိမ့္နဲ႔ ပတ္ၾကားတက္လာကာ အက္ကြဲျပိဳက်သြားျပီး ဥေရာရွား စစ္သားေကာင္ၾကီး တစ္ေကာင္ဟာ မားမားနဲ႔ ခ်ီတက္လာတာကိုု ေတြ႔ရပါတယ္။ စစ္သားေကာင္ၾကီးဟာ လူေကာင္ၾကီးသလိုု ေၾကာက္စရာ အလြန္ေကာင္း၊ ၄င္းကိုုင္ထားတဲ့ စက္ေသနတ္နဲ႔ တဒိုုင္းဒိုုင္း…တဒက္ဒက္ တရစပ္ ပစ္ပက္ထည့္ေနသည္။ သည္ေကာင္ၾကီးဟာ သ႔ူရဲ႕ ပါးစပ္ၾကီးကိုု သံကုုန္ျဖဲကာ  တီဗြီမွန္သားျပင္ထဲကေန အျပင္ကိုု ေဖာက္ထြက္ပစ္လာေတာ့မယ့္ အလား ခုုန္ပ်ံခ်လာရာ ေရွ႕ဆံုုးတန္းမွာ ထိုုင္ေနတဲ့ လူေတြဟာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ထိုးတက္လာၾကျပီး ခံုုတန္းေတြမွာ အတံုုးအရုုံး ပက္လက္လန္ကုုန္ ၾကေလသည္။

          ဒါေပမယ့္လည္းေလ၊ အဲသည္ အခ်ိန္မွာကိုုပဲ ပူပန္စိုုးရြံ႕႔ေနမႈ အေပါင္းကေန လြတ္ေျမာက္သက္သာခြင့္ရသြားတဲ့ သက္ျပင္းဆြဲခ်သံၾကီးဟာ အခန္းထဲရွိ လူအားလံုုးဆီကေန ထြက္ေပၚလာပါသည္။ ရိုုင္းစိုုင္းၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ ဥေရာရွား စစ္သားေကာင္ၾကီးရဲ႕  မ်က္ႏွာဟာ အရည္ေပ်ာ္က်ကာ လြင့္ေပ်ာက္သြားျပီး မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးရဲ႕  မ်က္ႏွာဝင္းပ ခ်မ္းျမျမဟာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ၾကြားၾကြားဝံ့ဝံ့ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဆံပင္နက္နက္၊ ႏူတ္ခမ္းေမြးမည္းမည္း၊ ၾသဇာျပည့္ဝသလိုု ရုုန္႔ရင္းတည္ျငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာၾကီးဟာ ျပန္႔က်ဲၾကီးမားလိုုက္သဟာျဖင့္ ပိတ္ကားတစ္ခုုလံုုး နီးပါး မ်က္ခြက္ၾကီးနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါေတာ့သည္။ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးဟာ တိုုးတိုုးတိုုးတိုုးနဲ႔ ဘာေတြ ေရရြတ္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ ၾကည့္ရတာ အားေပးႏွစ္သိမ့္စကား အနည္းငယ္ေျပာၾကားေနပံုု ရပါသည္။ စစ္ပြဲၾကီးတစ္ခုုရဲ႕  ဗေလာင္ဆူညံေနတဲ့ ေသနတ္သံ ဗံုုးဆံသံေတြၾကားမွာ ေထာင္းေထာင္းညက္ေက်ေနတဲ့ ဒုုကၡသည္တိုု႔အား တရားေသာစစ္ကိုု တန္ျပန္ဆင္ႏြဲေနတဲ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးက ႏွစ္သိမ့္အားေပး စကား အနည္းငယ္မွ် ေျပာၾကားေပးေန သလိုုေပါ့။ ဘဘၾကီး ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ၊ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မၾကားရပါ၊ ဒါေပမယ့္ တိုု႔မ်ား ဒုုကၡသည္ေတြရဲ႕  ငယ္ခဲ့ရတဲ့ စိတ္အားေတြ ျပန္လည္ တက္ၾကြရွင္သန္လာႏိုုင္ခဲ့ပါသည္။

         

          သည့္ေနာက္မွာ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး ရဲ႕  မ်က္ႏွာဟာ မွိန္က်ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ပိတ္ကားဟာ ျဖဴျဖဴလင္းလင္းၾကီး ျဖစ္သြားကာ အဲသည္မွာ တက္လာတာကေတာ့ စာလံုုးမည္းၾကီးေတြနဲ႔ ထုုိးထားတဲ့ ပါတီရဲ႕  ေဆာင္ပုုဒ္သံုုးခုုပါပဲ။

တိုင္းရင္းသားအားလံုးျငိမ္းခ်မ္းေရးကို စစ္ဘီလူးေစာင့္သည္။ War is Peace

လြတ္ေျမာက္ငံ့လင့္လူသားတိုုင္း မ်ိဳးဆက္ကြ်န္အျဖစ္ သဘာဝအေလ်ာက္ခံယူသည္။ Freedom is slavery

တိုင္းျပည္ခြန္အားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္လမ္းျပအသိ ျဖစ္ျပီး က်န္မေကာင္းအသိအားလံုးကို ငါတို႔ ပစ္ပယ္သည္။ Ignorance is strength

          စကၠန္႔အေတာ္မ်ားမ်ား လြန္ေျမာက္သြားသည့္တိုုင္ေအာင္ လူအားလံုုးရဲ႕  အျမင္အာရုုံထဲမွာ မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီးရဲ႕  ပံုုရိပ္ဟာ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သဲျဖဴေရာင္ဆံပင္နဲ႔ အမၾကီးဟာ ခံုုကိုု ေက်ာမွီကပ္ထားရာကေန ထရပ္လိုုက္ျပီး သူ႔လက္အစံုုကိုု ေရွ႕ထုုတ္ ၾကက္ေျခခတ္ပံုုစံနဲ႔ ေခါင္းေပၚေျမွာက္တင္လိုုက္ကာ ပိတ္ကားရွိရာဆီသိုု႔ ဆန္႔တန္းလိုုက္ပါသည္။ သူမ၏ စိတ္ကိုု ေလွ်ာ့ခ်လိုုက္တာနဲ႔အတူ ထြက္ေပၚလာတဲ့ တီးတိုုးေရရြတ္သံ၊ ‘ကယ္တင္ရွင္ အဘေရ’ လိုု႔ မသဲျဖဴဟာ ဆုုေတာင္းေရရြတ္ေနပံုု ရပါတယ္။ သည့္ေနာက္ မသဲျဖဴဟာ သူ႔ေခါင္းကေလးကိုု ဆန္႔တန္းထားတဲ့ လက္အစံုုထဲ ပစ္ျမဳပ္ထည့္လိုုက္ေပသည္။ ဘုုရားကိုု ဝတ္ျဖည့္လိုု႔ရယ္ ေတာ္ပါေပ့တယ္ …သဲျဖဴေလး ခင္ရယ္…ဒါေပမယ့္ ကယ္တင္ရွင္ကိုု အာရုုံျပဳကာ ျငိမ္က်သြားတဲ့ မသဲျဖဴ သူ႔ လက္ေခ်ာင္းၾကီးေတြကိုု ေခါင္းေပၚမွာယွက္လိုု႔ သူ႔မ်က္လံုုးၾကီးေတြက ျပဴးထြက္လိုု႔။

          ထိုုအခါတြင္ လူအုုပ္ၾကီး တဖြဲ႔လံုုးဟာ သိမ္ဝင္အက္ကြဲစြာျဖင့္… ျဖည္းျဖည္းခ်င္း… နရီစည္းခ်က္လိုုက္ကာ သံျပိဳင္ အသံျပဳၾကသည္မွာ ‘ဘ-ဘ!...ဘ-ဘ!’ … တေခါက္ျပီးတေခါက္၊ အလြန္ ေႏွးေကြးစြာျဖင့္၊ ပထမ ‘ဘ’ တလံုုး ကိုု ရြတ္ျပီးရင္ အၾကာၾကီး ရပ္လိုု႔ ျပီးမွ ဒုုတိယ ‘ဘ’ တလံုုးကိုု — တလံုုးခ်င္း တုုန္ဟီးေလးလံ…တုုိးညွင္းစြာ…တနည္းတဖံုုအားျဖင့္ စိမ္းကားနာက်င္စြာ။ ေနာက္ခံဂီတဟာ ေျခဗလာေတြ ဖေနာင့္ တအားေဆာင့္လိုု႔ ဒုုန္းနင္းသြားသံ၊ ဗံုုတုုတ္ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ လက္ဗလာေတြ ရြေျပးလိုု႔ ေခါက္ေနသံေတြ…၄င္းသံတိုု႔ အၾကားမွာ။

         

စကၠန္႔သံုုးဆယ္ခန္႔ထိ လူအုုပ္ဟာ ပိတ္ကားရွိရာ လက္ေတြေျမွာက္ယွက္ သက္သာျငိမ္းခ်မ္း သြားေသာ “လံုုးစည္း” ခံစားမႈကိုု ဆြဲဆန္႔ထားၾကပါသည္။ တနည္းေတာ့လည္း မ်ိဳးေစာင့္ဘဘၾကီး ရဲ႕  ဘုုန္းကံသမာၻ နဲ႔ ပညာပါရမီကိုု ဧယဥ္ တူျပိဳင္က်ဳးေနၾကျခင္း။ တကယ္မွာေတာ့ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ အိပ္ေမြ႔ခ် …ဘဝကိုု ေမ့ပစ္လိုုက္ၾကျခင္း။

ေက်ာက္ညိုရဲ႕  အူအသည္းေတြဟာ ဌက္ဖ်ားထသလိုု ဟီးဟီး တုုန္ခ်မ္းလာပါသည္။ ႏွစ္မိနစ္အမုုန္းပြဲက အမ်ားႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် အရက္ဆိပ္သင့္ ရူးသြပ္ေမ့ေမ်ာသြားတဲ့ ေဝဒနာကိုု နာက်င္သက္စြာ ေဝမွ်ခံစားရမႈကိုု သူမေရွာင္ရွားႏိုုင္ခဲ့ ၊ သည့္ထက္ လူလိုု႔မွမျပည့္တဲ့ လူႏွစ္ပိုုင္းတျခမ္းအျဖစ္နဲ႔ ‘ဘ-ဘ!...ဘ-ဘ!’ ကုုိ ေခၚတမ္းတရေသာ အခါတိုုင္းမွာ ေက်ာက္ညိဳဟာ သူ႔မွာ ပ်ိဳ႔အန္ရြံရွာစိတ္ေတြ ဖံုုးလႊမ္းလာခဲ့ရပါသည္။ က်န္လူေတြ နဲ႔အတူ တေျပးညီ သူလိုုက္လုုပ္တာကေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ ဒါမ်ိဳး လိုုက္မလုုပ္ဘဲ ေနလိုု႔လဲ ရတာမွ မဟုုတ္တာ။ နင့္ကိုုနင္ ခံစားမႈေတြ မေပၚလြင္ေအာင္ ရုုပ္ဖ်က္၊ မ်က္ႏွာ အမူအရာကိုု ထိန္းခ်ဳပ္၊ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲလုုပ္လုုပ္ နင္အကုုန္လိုုက္လုုပ္၊ ဒါကိုုက ရူပ္ေထြးတဲ့ အဆင့္ျမင့္သက္ရွိသတၱဝါ တေကာင္ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေစ့ေဆာ္မႈကိုု အလိုုအေလ်ာက္ တံုု႔ျပန္ႏိုုင္တဲ့ အေျခခံသဘာဝ။

သည္လိုု ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ၄င္းစကၠန္႔ကေလး အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကိုုေက်ာက္ညိဳဟာ သတိလြတ္သြားခဲ့ပါသည္။ တဒဂၤ — လူလိုု႔မျပည့္ႏိုုင္တဲ့ လူမည္ကာ မတၱဘဝကိုု သတိသြားရမိတဲ့ စကၠန္႔ပိုုင္း တဒဂၤကေလး— အဲသည္ စကၠန္႔ပိုုင္းကေလးမွာမွ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္။ သြားျပီးဆံုုလိုုက္မိတာက ဦးထင္ဂီရိရဲ႕  မ်က္လံုုးတစံုု။ ဦးထင္ဂီရိဟာ သူ႔ထံုုးစံအတိုုင္း ႏွာေခါင္းေပၚမွာ သူ႔မ်က္မွန္ဝိုုင္းကေလးေတြကိုု ျပန္ေနရာခ်လိုုက္တုုန္း တခဏတာ အခ်ိန္မွာ သူတုုိ႔ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လံုုးခ်င္း သြားဆံုုမိေလသည္။ အဲသည္ အခ်ိန္ပိုုင္းကေလး အတြင္းမွာ ကိုုေက်ာက္ညိဳ သိလိုုက္တာက — ဟုုတ္ျပီ၊ ဒီလူ ငါ့ကိုုသိသည္ — ဦးထင္ဂီရိဟာ သူစဥ္းစားတဲ့အတိုုင္း တထပ္တည္း စဥ္းစားေနသည္၊ ငါတုုိ႔ ႏွစ္ဦးၾကား ဘယ္လိုုမွ မမွားႏိုုင္တဲ့ ေၾကာ္ျငာခ်က္။

သူတိုု႔ ႏွစ္ဦး၏ စိတ္ေတြဟာ တံခါးခ်ပ္ေတြ ဟင္းလင္းဖြင့္လို႔ တဦးနဲ႔ တဦး အေတြးအာရုုံေတြကိုု မ်က္လံုုးမ်ားမွ တဆင့္ အသံတိတ္ရထားႏွင့္ သယ္ေဆာင္ေပးပိုု႔ႏိုုင္လိုုက္သည္။ ‘ေက်ာက္ညိဳေရ၊ ငါ မင္းနဲ႔ အတူရွိေနတယ္ေနာ္’ လိုု႔ ဦးထင္ဂီရိဟာ လွမ္းေျပာေနပံုု ရသည္။ ‘မင္းဘာေတြ ခံစားေနရသလဲ ဆိုုတာကိုု ငါသိတယ္၊ မင္းရဲ႕  ခါးသီးမႈ၊ စက္ဆုုပ္မႈ၊ ရြံရွာမႈေတြ အားလံုုး ငါသိထားပါတယ္။ စိတ္မပူသြားပါနဲ႔ ၊ ငါက မင္းဘက္က လူရယ္ပါ!’ ။ အဲသလိုု သိလိုုက္တဲ့ ဥာဏ္မီးပြင့္ကေလး ေက်ာက္ညိဳရဲ႕  အာရုုံမွာ ဖ်တ္ကေလး လင္းလက္သြားျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ဦးထင္ဂီရိရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ အမ်ားသူငါလိုုပဲ ေဖာက္ထြင္းအကဲခတ္လိုု႔ မရတဲ့ မ်က္ႏွာတည္ၾကီးအျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းသြားေလသည္။

ပံုုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။ ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာလားဆိုုတာ ေက်ာက္ညိဳ မေသခ်ာေတာ့ပါ။ သည္လိုု အမွတ္မထင္ ကိစၥေတြဟာ အေကာင္အထည္ တကယ္ေပၚလာတယ္ရယ္လိုု႔ မရွိတတ္ပါဘူး။ ဒါမ်ိဳး ခံစားမႈေတြ သူ႔မွာ ဘာလိုု႔ ေပၚထြန္းလာတတ္မွန္း သူ မေဝခြဲႏိုုင္ေပမယ့္ သူ႔ ေဘးနားဝန္းက်င္က တျခား ပါတီဝင္ေတြအားလံုုးဟာ ပါတီကိုု ပုုန္ကန္ဖိုု႔ တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္ ဆိုုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးက ကိုုေက်ာက္ညိဳအတြက္ ေနာက္ဆံုုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပါ။ [မွတ္ခ်က္။ ။ ၾကံ႔ဖြံ႔ပါတီကေန သေဘာထားကြဲလြဲသူဆိုုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသူရဲေကာင္းေတြ ေပၚလာတိုုင္း ပရိသတ္ၾကီး လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ မယံုုပါနဲ႔]

ေနရာတိုုင္းမွာ စြယ္စံုု ေျမေအာက္ လွ်ိဳ႔ဝွက္ေတာ္လွန္ေရး အၾကံအစည္ေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုုတဲ့ ေကာလာဟလဟာ မွန္ရင္လည္း မွန္ေနပါလိမ့္ ― ‘လူသားအားလံုုး ညီရင္းအစ္ကိုုမ်ား သမဂၢၾကီး’ ဟာ အမွန္တကယ္ တည္ရွိေနတယ္ဆိုုတာ ဟုုတ္ရင္လည္း ဟုုတ္ေနပါလိမ့္။ သည္ေလာက္ေတာင္ အေတာမသတ္ႏိုု္င္တဲ့ ဖမ္းဆီးမႈေတြ၊ ခံဝန္ေျဖာင့္ခ်က္ေပးမႈေတြ၊ ျပစ္ဒဏ္စီရင္မႈေတြ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ‘ညီရင္းအကိုုမ်ား’  သမဂၢ လူဆိုုးဂုုိဏ္းၾကီးဟာ ယံုုတမ္းသက္သက္ ဟုုတ္မဟုုတ္ဆိုုတဲ့ ကိစၥဆိုုတာဟာ သ႔ူအတြက္ မေသခ်ာႏိုုင္ခဲ့ေသးပါ။ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ယံုုၾကည္ခ်င္တယ္ဆိုု ဒါကိုု ယံုုပစ္လိုုက္၊ တခ်ဳိ႔ရက္ေတြမွာေတာ့ မယံုုေရးခ် မယံုုရင္လဲ မယံုုနဲ႔။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုုတာဟာ ဘယ္ဟာကမွ သက္ေသ အေထာက္အထား တခုု ခုိင္ခိုုင္မာမာ ဟူ၍ ဘယ္တုုန္းကမွ မရွိ။

ခုုျမင္ခုုေပ်ာက္သြားတဲ့ ညပြဲခင္းကေလးမွာ ထြန္းတဲ့ မီးခြက္စြန္းက ယွက္ျဖာပံုုရိပ္…လႈပ္လႈပ္လြန္႔လြန္႔ ရုုပ္ေသးရုုပ္ေတြရဲ႕  ေလးတြဲ႔တြဲ႔ သ႑န္ေတြလိုု၊ ပံုုရိပ္ တစ္ခုဟုုတ္ရင္ဟုုတ္…ဘာမွမဟုုတ္ရင္လည္း မဟုုတ္။ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားရတဲ့ စကားေျပာသံေတြ…အိမ္သာနံရံေတြမွာ မွိန္ပ်ပ် ျခစ္ဆြဲထားတဲ့ လႈံ႔ေဆာ္စာေတြ …တစိမ္းႏွစ္ေယာက္ ပန္းျခံေဒါင့္ ဆံုုမိတယ္ေဟ့ ဆိုုရင္ လက္ေခ်ာင္းကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း မသိမသာ ေထာင္ျပတာဟာ တိုုးတိုုးတိတ္တိတ္ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုုတဲ့ သေဘာေလလား။ ဒါေတြ အကုုန္လံုုး သူ႔ရဲ႕  စိတ္ကူးမွန္းဆမႈ သက္သက္ေပလား။ ေသခ်ာႏိုုင္တာကေတာ့ သူဟာ အရာရာကိုု…တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳး စိတ္ကူးေနခဲ့မိတာပါ။

ဦးထင္ဂီရိကိုု ဆက္လက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ညိဳဟာ သူ႔ ရုုံးေပါင္းမိုုးခန္းကေလးထဲ ရွိရာ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဤပုုဂၢိဳလ္ႏွင့္ တဒဂၤမွ် အၾကည့္ခ်င္းဆံုုခဲ့သည့္ အျဖစ္ဟာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ထပ္ျပီး ေပၚေပါက္လာဖိုု႔လည္း ခဲယဥ္းပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုုတာ စိတ္ထဲမွာ ၾကံစည္မိျပီ ဆိုုရင္ေတာင္ အႏၲရယ္ ရွိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးပဲေလ။ တစကၠန္႔…ႏွစ္စကၠန္႔မွ် ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ မသဲမကြဲ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္မႈ၊ ပံုုျပင္ေလးက သည္မွ်ႏွင့္တင္ သည္ဘဝမွာ နိဂံုုးခ်ဳပ္လိုုက္စမ္းပါ။ သိုု႔ေပေသာ္လည္း တိုုက္ပိတ္ေသာ့ခတ္ခံထားရတဲ့ အထီးက်န္ အက်ဥ္းသမား ဘဝတစ္ခုုအတြက္ေတာ့ သည္တဒဂၤဟာ အမွတ္ရဖြယ္ အေကာင္းဆံုုး အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုုရယ္ပါ။

ကိုုေက်ာက္ညိဳသည္ ငူငိုုင္ စဥ္းစားေနခဲ့ရာမွ ဝန္းက်င္ကိုု အသက္ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ က်ိဳ႔တစ္ခ်က္သည္ အင့္ကနဲ ရင္ဘတ္ထဲက ထိုုးထြက္သြားသည္။ တရုုတ္ ဆန္အရက္သည္ ဗိုုက္ထဲမွာ အစြမ္းျပေနျပီ ျဖစ္၏။

သူ႔မ်က္လံုုးတိုု႔သည္ ဖြင့္လက္စ ဒိုုင္ယာရီ စာရြက္ေပၚကိုု ျပန္ေဝွ႔ဝဲသြားခဲ့သည္။ ဒိုုင္ယာရီ ေရးေနတုုန္းမွာ သူဟာ ေတာက္ေလွ်ာက္ကိုု အေတြးေရယဥ္ေၾကာမွာ ေမွ်ာေနခဲ့တာပါလား။ တမင္ရယ္လိုု႔လည္း မဟုုတ္၊ အလိုုအေလ်ာက္သာပင္ (spontaneous impulse) အဲသလိုုပဲ ေမွ်ာပါေနေလ့ ရွိပါသည္။ သူ သတိျပဳလိုုက္မိသည္မွာ ေမွ်ာလြင့္ေနစဥ္ အလိုုအေလ်ာက္သာပင္ စာလံုုးေတြကိုု ဒိုင္ယာရီ စာရြက္ေပၚမွာ သူဟာ ခ်ေရးေနခဲ့တာ ပါလား။

ဘဘၾကီးနဲ႔ ေဝးရပါလိုု၏

မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘၾကီးနဲ႔ ေဝးရပါလိုု၏

ဘဘၾကီးနဲ႔ ေဝးရပါလိုု၏

မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘၾကီးနဲ႔ ေဝးရပါလိုု၏

တေၾကာင္းျပီးတေၾကာင္း အလ်င္မျပတ္။ စာမ်က္ႏွာ ထက္ဝက္ခန္႔  ဤစာေၾကာင္းေတြ ငါ ခ်ေရးေနခဲ့တာပဲ။

ဒါမ်ိဳးလုုပ္မိတိုုင္း သူ႔အဖိုု႔ ထိုုးႏွက္နာက်င္စြာ မခံစားရလိုုက္ ရတာရယ္လိုု႔ မရွိခဲ့ပါ။ နာက်င္ထိုုးႏွက္ေနလိုု႔လည္း ဘာအဓိပၺာယ္မွ မရွိ။ ဘာလိုု႔လဲဆိုု  ဤစာေၾကာင္းေတြ ခ်ေရးမိျခင္း အတြက္ က်ခံရမယ့္ ျပစ္ဒဏ္ဟာ ဒိုုင္ယာရီစာအုုပ္ကိုု သူ စဖြင့္လိုုက္ကတည္းက က်ခံရမယ့္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ဘာမွလည္း ကြာမွာမဟုုတ္။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ…သူဟာ…တခ်ိန္ခ်ိန္…တခါခါတြင္… ႏြမ္းေၾကေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ဒိုုင္ယာရီစာရြက္ေတြကိုု ဆြဲစုုတ္ျပီး လက္ရွိ လုုပ္ရပ္တစ္ခုုလံုုးကိုု စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုုက္ခ်င္လာ ပါသည္။

သိုု႔ေပမယ့္ သည္လိုု သူ တကယ္ မလုုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လုုပ္လိုု႔လည္း ဘာမွ ထူးသြားလိမ့္မွာ မဟုုတ္ပါ။ ‘မ်ိဳးေစာင့္ ဘဘၾကီးနဲ႔ ေဝးရပါလိုု၏’ ေပါက္ကြဲစြာနဲ႔ ေရးသားေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သည္ေပါက္ကြဲမႈကို မေဖာ္ထုုတ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုုင္သည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ ဒိုုင္ယာရီကိုု ဆက္ေရးေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒိုုင္ယာရီ ေရးတဲ့အလုုပ္ကိုု ဆက္မလုုပ္ေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႔လိုုက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆံုုးသတ္ ျဖစ္ပ်က္လာမယ့္ ကိစၥကေတာ့ ဘာမွ ကြာျခားလိမ့္မွာ မဟုုတ္ပါ။ မ်ိဳးေစာင့္ဒႆနေစာင့္ ရဲဟာ သူ႔ကိုု ေနာက္ဆံုုး လာကုုပ္မွာကေတာ့ အတူတူ ပါပဲ။ ငါဟာ ― မ်ိဳးမေစာင့္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈကိုု က်ဳးလြန္ခဲ့ျပီး ျဖစ္သလိုု ― ဆက္လက္ျပီးေတာ့လည္း က်ဳးလြန္ေနဆဲ ၊ တကယ္ေတာ့ ေဖာင္တိန္ကညစ္ဟာ မည္သည့္ စာရြက္တရြက္ ေပၚတြင္သိုု႔ တၾကီမ္တခါမွရယ္လိုု႔ မက်ေရာက္ဖူးခင္ အခ်ိန္ကပင္လွ်င္ အစဥ္ပင္ က်ဳးလြန္ခဲ့ျပီးသား ျဖစ္တဲ့ ငါ့အျပစ္။

‘မ်ိဳးဖ်က္အေတြးအေခၚ ရာဇဝတ္မႈ’  သည္လိုုပဲ သူတိုု႔ ေခၚၾကသည္။ မ်ိဳးမေစာင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ ဟာ ရာဇဝတ္ေလ၊ သည္ရာဇဝတ္မ်ိဳးကိုု နင္ ဖံုုးကြယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားလိုု႔ မရပါဘူး။ အခ်ိန္အတိုုင္းအတာ တစံုုတခုုထိေတာ့ နင္ ေရွာင္ၾကဥ္ေကာင္း ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုုင္ေအာင္လည္း နင္ ကြယ္ဝွက္ထားႏိုုင္ေကာင္း ကြယ္ဝွက္ထားႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ္လိုု႔ တခ်ိန္မဟုုတ္ တခ်ိန္ခ်ိန္  အေတြးအေခၚေဖာက္ျပန္သူ၊ သစၥာေဖာက္ေလာက္ေကာင္ နင္ဆိုုတဲ့ ေက်ာက္ညိဳဟာ ရာဇတ္ေဘးက ေျပးလိုု႔ လြတ္ရိုုးလား။

….အခန္း (၂) ဆက္ပါမည္…