မိုးေကာင္းကင္ၾကီးတဲ့လား… နဲေတာင္နဲေသးတယ္..
|
8:42 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
မနက္ျဖန္ဆို ဆိုမားလီးယား (Somalia)
ႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္မိသားစု (၈)ေယာက္ေရာက္လာမွာျဖစ္လို့
၀မ္းသာမွုနဲ့အတူကြ်န္ေတာ္႕စိတ္ေတြ လွုပ္ရွားေနမိတယ္။
ဒုကၡသည္ေတြကိုကူညီေပးတဲ့အလုပ္လုပ္လာတာလြန္ခဲ့တဲ့အပတ္က (၆)
နစ္ျပည့္သြားျပီျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဆိုမားလီးယားက ဒုကၡသည္္ေတြနဲ့
တစ္ခါမွအလုပ္မလုပ္ဘူးေသးပါဘူး။ အဲဒီ (၆) နစ္အတြင္းမွာ ဒုကၡသည္ေပါင္း (၁၀၀၀)
ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို သူတို့ေျခေထာက္ေပၚသူတို့ ရပ္လာႏိုင္တဲ့ အထိ ေအာင္ျမင္စြာ
ကူညီႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္၀မ္းသာေက်နပ္မိတယ္။ အဲဒီ ဒုကၡသည္ေတြထည္း မွာ
ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဒုကၡသည္ေတြက အမ်ားဆံုးျဖစ္ျပီး အဲဒီအထဲမွာ အီရတ္ (Iraq) ၊
ဘူတန္္ (Bhutan) ၊ ကြန္ဂို (Congo)၊ ဗီယက္နမ္(Vietnam)၊ ယူကရိန္း (Ukraine) ၊
အရထေရးရာ (Eritrea) ၊ ရ၀န္ဒါ (Rwanda) နဲ့ ဘရြန္နီ (Burundi)
တိုင္းျပည္မ်ားကလာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြလည္းပါၾကတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့နစ္လေလာက္က ကြ်န္ေတာ္႕ဆီကိုရ၀န္ဒါက ကြ်န္ေတာ္႕ ရဲ့ ဒုကၡသည္္ အမူသည္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။သူအေမရိကန္ကိုေရာက္တာနစ္နစ္ေက်ာ္ရွိသြားျပီျဖစ္တယ္။ သူက သူ႕ မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြသူမ်က္စိေရွ့မွာတင္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတာကို ကုိယ္တိုင္ ျမင္ထားခဲ့သူ၊ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္လို့ ယူဆရတဲ့သူညီမေလးကို တမ္းတမ္းတတနဲ့ စံုစမ္းရွာေဖြေနတဲ့ အလြန္သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ ႕ကိုေတြ့ေတာ့ သူက ၀မ္းသာအားရနဲ့ သူ အေမရိကန္အေျခခံပညာအထက္ေက်ာင္းကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္လုပ္ရင္း ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုရာ ေအာင္ျမင္ သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၀မ္းပမ္းတသာေျပာျပလို့ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိျပီး သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္႕ အထက္အရာ႐ွိ ဆီခ်က္ခ်င္းေခၚသြားမိတယ္။ အထက္အရာ႐ွိ ကလည္း ကရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေၾကာင္ သြားပံုရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႕ကိို အထက္အရာ႐ွိ နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးျပီး သူဘာေတြေျပာခ်င္ေနသလည္းဆိုတာ ခဏကေလးနားေထာင္ေပးပါ လို့ ေျပာ လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အမူသည္က အခုလိုေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အထက္အရာ႐ွိက "မင္းအဲဒီေတာ့အနာဂတ္မွာဘာဆက္လုပ္မလည္း" လို့ တျပိဳင္ထည္းေမးျဖစ္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကသူ့ရဲ့အင္အားနဲ့ၾကိမ္း၀ါးခ်က္ကိုပံုေဖၚျပရရင္္.. သူဟာမိုးေကာင္းကင္ၾကီး တခုလံုးကို သူ့စိတ္ၾကိဳက္ဆြဲကိုင္လွုပ္ရမ္းလိုက္သလိုမ်ိဳးပါပဲ။
လူမ်ိဳးစုခ်င္းသတ္ျဖတ္ၾကတဲ့စစ္ပြဲအတြင္းမွာ မိသားစုေဆြမ်ိဳးအားလံုး ဆံုးရွံဳးထားခဲ့ တဲ့သူ၊ မခန့္မွန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးရြားခက္ခဲလွတဲ့ အေျခအေနေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့သူ၊ အဲဒီလူငယ္ရဲ့ အားမာန္နဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြက ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို လြမ္းမိုးသြားျပီး ကြ်န္ေတာ္႕တို့ရိုးတြင္းျခင္ဆီေတြထဲအထိစိမ့္၀င္သြားသလို့ကြ်န္ေတာ္႕တို့နစ္ေယာက္လံုး ခံစားလိုက္ရ ပါတယ္။"သူနဲ့ယွဥ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္႕ကိုယ္ ကိုယ္ ေတာင္သိမ္ငယ္သြားသလိုျဖစ္မိတယ္" လို ႕ကြ်န္ေတာ္ က အထက္အရာ႐ွိကို ခ်က္ခ်င္းပဲေျပာ လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း အဲဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္မိပါတယ္.. သူ႕ဆီက ဒီလိုစကားၾကားရတဲ႕အတြက္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း ေက်နပ္မိတယ္။
ထိိုဒုကၡသည္လူငယ္ဟာ အဆိုးရြားတကာ့အဆိုးရြားဆံုးအေျခအေနေတြကို ၾကံဳခဲ့ရေပမယ့္လည္း တရစပ္ညည္းၾတြားေျပာဆိုျပီးအတိတ္ထဲမွာပဲ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနတဲ့သူ၊ မိမိဘ၀ကိုတစ္ျခားလူေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာအပ္ထားတဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ အနာဂတ္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳျပီး အခ်ိန္ရွိွိသေရြ့ ့ၾကိဳးစားေနသူ၊မိုးေကာင္းကင္ကို ဒူးနဲ့တိုက္ရံုတင္မကဘူး လိုအပ္ရင္ ဆုတ္ျဖဲပစ္မယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုအေကာင္အထည္ ေဖၚခ်င္ေနၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တို့အားလံုး စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ အတုယူသင့္တဲ့လူငယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လို႕ ေတြးမိရင္း.............။
ထြန္းသန္း
လြန္ခဲ့တဲ့နစ္လေလာက္က ကြ်န္ေတာ္႕ဆီကိုရ၀န္ဒါက ကြ်န္ေတာ္႕ ရဲ့ ဒုကၡသည္္ အမူသည္ တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။သူအေမရိကန္ကိုေရာက္တာနစ္နစ္ေက်ာ္ရွိသြားျပီျဖစ္တယ္။ သူက သူ႕ မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြသူမ်က္စိေရွ့မွာတင္ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတာကို ကုိယ္တိုင္ ျမင္ထားခဲ့သူ၊ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္လို့ ယူဆရတဲ့သူညီမေလးကို တမ္းတမ္းတတနဲ့ စံုစမ္းရွာေဖြေနတဲ့ အလြန္သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ ႕ကိုေတြ့ေတာ့ သူက ၀မ္းသာအားရနဲ့ သူ အေမရိကန္အေျခခံပညာအထက္ေက်ာင္းကို အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္လုပ္ရင္း ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုရာ ေအာင္ျမင္ သြားျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၀မ္းပမ္းတသာေျပာျပလို့ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိျပီး သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္႕ အထက္အရာ႐ွိ ဆီခ်က္ခ်င္းေခၚသြားမိတယ္။ အထက္အရာ႐ွိ ကလည္း ကရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေၾကာင္ သြားပံုရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႕ကိို အထက္အရာ႐ွိ နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးျပီး သူဘာေတြေျပာခ်င္ေနသလည္းဆိုတာ ခဏကေလးနားေထာင္ေပးပါ လို့ ေျပာ လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕အမူသည္က အခုလိုေျပာလိုက္ပါတယ္။
" ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို့ကူညီေပးမွုေၾကာင့္အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ အဂၤလိပ္စကား မတတ္ရာ ကေနအဂၤလိပ္စကားကိုေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ျပီ၊ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းေအာင္လက္မွတ္ကိုရခဲ့ျပီ၊ အခုအလုပ္ေကာင္းတစ္ခုရထားျပီးအဲဒီအလုပ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္႕ေျခေထာက္ေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္ေနႏိုင္ျပီ"..လို့၀မ္းပမ္းတသာ တံုတံုရီရီနဲ့သူကေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အထက္အရာ႐ွိက "မင္းအဲဒီေတာ့အနာဂတ္မွာဘာဆက္လုပ္မလည္း" လို့ တျပိဳင္ထည္းေမးျဖစ္မိတယ္။
သူက" ဆယ့္တစ္ ႏွစ္ အတြင္း ငါေဒါက္တာၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္.. အဲဒီအတြက္မင္းတို့ကိုကတိေပးတယ္" လို့ … ၾကိမ္း၀ါးေျပာဆိုလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကသူ့ရဲ့အင္အားနဲ့ၾကိမ္း၀ါးခ်က္ကိုပံုေဖၚျပရရင္္.. သူဟာမိုးေကာင္းကင္ၾကီး တခုလံုးကို သူ့စိတ္ၾကိဳက္ဆြဲကိုင္လွုပ္ရမ္းလိုက္သလိုမ်ိဳးပါပဲ။
လူမ်ိဳးစုခ်င္းသတ္ျဖတ္ၾကတဲ့စစ္ပြဲအတြင္းမွာ မိသားစုေဆြမ်ိဳးအားလံုး ဆံုးရွံဳးထားခဲ့ တဲ့သူ၊ မခန့္မွန္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆိုးရြားခက္ခဲလွတဲ့ အေျခအေနေတြ ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့သူ၊ အဲဒီလူငယ္ရဲ့ အားမာန္နဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြက ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို လြမ္းမိုးသြားျပီး ကြ်န္ေတာ္႕တို့ရိုးတြင္းျခင္ဆီေတြထဲအထိစိမ့္၀င္သြားသလို့ကြ်န္ေတာ္႕တို့နစ္ေယာက္လံုး ခံစားလိုက္ရ ပါတယ္။"သူနဲ့ယွဥ္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္႕ကိုယ္ ကိုယ္ ေတာင္သိမ္ငယ္သြားသလိုျဖစ္မိတယ္" လို ႕ကြ်န္ေတာ္ က အထက္အရာ႐ွိကို ခ်က္ခ်င္းပဲေျပာ လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း အဲဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္မိပါတယ္.. သူ႕ဆီက ဒီလိုစကားၾကားရတဲ႕အတြက္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း ေက်နပ္မိတယ္။
ထိိုဒုကၡသည္လူငယ္ဟာ အဆိုးရြားတကာ့အဆိုးရြားဆံုးအေျခအေနေတြကို ၾကံဳခဲ့ရေပမယ့္လည္း တရစပ္ညည္းၾတြားေျပာဆိုျပီးအတိတ္ထဲမွာပဲ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနတဲ့သူ၊ မိမိဘ၀ကိုတစ္ျခားလူေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားမွာအပ္ထားတဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ အနာဂတ္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳျပီး အခ်ိန္ရွိွိသေရြ့ ့ၾကိဳးစားေနသူ၊မိုးေကာင္းကင္ကို ဒူးနဲ့တိုက္ရံုတင္မကဘူး လိုအပ္ရင္ ဆုတ္ျဖဲပစ္မယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုအေကာင္အထည္ ေဖၚခ်င္ေနၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တို့အားလံုး စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ အတုယူသင့္တဲ့လူငယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လို႕ ေတြးမိရင္း.............။
ထြန္းသန္း
0 comments:
Post a Comment