သမီးေတာ္ ရာဇဝင္ ( ၈ )

Pretty Honey

တစ္ရက္ထဲမွာ သိန္းတစ္ေသာင္းေက်ာ္ဖိုး ေစ်းဝယ္တဲ့ သမီးေတာ္ေတြ

မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕တည္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးကို စိတ္အဆိုးဆံုးလူေတြျပပါဆိုရင္ မႏၲေလးနန္းၿမိဳ႕ထဲက အလယ္ပိုင္းတုိင္္းစစ္ဌာခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးနဲ႔ အရာရွိေတြကို ျပရပါလိမ့္မယ္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို ၿမိဳ႕တည္ခဲ့တဲ့အတြက္ သမီးေတာ္ေတြ ျပင္ဦးလြင္တက္တိုင္း မႏၲေလးဟာ ခရီးတစ္ေခါက္နားရာ ေစ်းဝယ္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ဒီတပတ္လည္း သမီးေတာ္ေတြ ဆံုညီႂကြျမန္းလို႔ လာျပန္ပါၿပီ။


နွစ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ၂၀၀၇ ခုနစ္ေပါ့၊ အလယ္ပိုင္းတိုင္စစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးကလည္း အသစ္စက္စက္တိုင္မွဴးေလးဆိုေတာ့ တိုင္းမွဴးရဲ႕ဂါရဝတရားဆိုတဲ့ အရိုအေသေပးမဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ ခႏၲီစဆိုတဲ့ သည္းခံႏိုင္ျခင္းဒီဂရီကို သမီးေတာ္ေတြက စမ္းသပ္ၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ တိုင္းမွဴးအသစ္ကေလးက ဝါရင့္သမာၻရင့္ ဒုတိုင္းမွဴး၊ စစ္ဦးစီးမွဴးေတြကို သမီးေတာ္ေတြလာရင္ ဘာေတြေဆာင္ရမယ္ ေမးရေတာ့တာေပါ့၊ အားလံုး တစ္ညီတၫြတ္ထဲေျဖတဲ့ အေျဖကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက စိ္န္ေ႐ႊရတနာဆိုင္ေတြကို တန္ဖိုးႀကီးတာေတြထုတ္မျပဖို႔ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားရလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ အေျဖရပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ သက္ဆိုင္သူေတြက ၿမိဳ႕ထဲက ေထာင္ကဲေတြကို လိုက္ေျပာရတာေပါ့၊ မနက္ဖန္ သမီးေတာ္ေတြ ေစ်းဝယ္ထြက္မယ္၊ ဆိုင္မွာ တန္ဖိုးႀကီးတာေတြ မျပနဲ႔ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ကမာၻလံုးမွာ စီးပြားရွာစားေနတဲ့ေထာင္ကဲေတြ၊ ေပါက္ေဖာ္ေတြကေတာ့ ဒီသတင္းကို ေျပာင္းျပနသေဘာေပါက္လိုက္တယ္။

သမီးေတာ္ေတြ ကားကိုယ္စီ၊ ေမာင္းမမိႆံကိုယ္စီနဲ႔ ေ႐ႊမႏၲဆလးရဲ႕ နာမည္ႀကီးစိန္ေ႐ႊရတနာဆိုင္ေတြကို တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ လွည့္လည္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြ ေထာင္ကဲႀကီးေတြက တန္ဖိုးႀကီးေပ့ဆိုတဲ့ ရတနာပစၥည္းေတြကို ေစ်းပါတင္ၿပီး ျပၾကပါေတာ့တယ္၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသိတာက ဒီေငြကို တိုင္းမွဴးကရွင္းမယ္ဆိုတာရယ္၊ သမီးေတာ္ေတြက ႀကိဳက္တာေတြကိုပဲ ေကာက္ယူသြားတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းမဆစ္ဘူးဆိုတာရယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့က ျပင္ဦးလြင္မတက္ခင္ မႏၲေလးမွာ တစ္ေန႔တာ ခရီးနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တဲ့စာရင္းက ေနာက္ေန႔မွာ တိုင္းမွဴးကေတာ္လက္ထဲ ေရာက္လိူ႔လာပါၿပီ၊ ေငြပမာဏကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တိုင္းမွဴးကေတာ္ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္သြားပါတယ္၊ ေဘးမွာ အရိပ္အေျခၾကည့္ေနတဲ့ တပ္မွဴးကေတာ္ေတြက ေျခမခ်ိဳးသူနဲ႔ နွာေခါင္းကို ရႈေဆးေတ့ေပးသူနဲ႔ လုပ္မွ ဟင္း ဆိုၿပီး သက္မႀကီးခ်လို႔ သတိျပန္လည္လာပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ ေငြစာရင္းကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး အလယ္ပိုင္းတိုင္းက ရိပ္သာထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ၊ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ တစ္ရက္တာ ေစ်းဝယ္စာရင္းက ဘယ္ေလာက္လို႔ ထင္ၾကပါသလဲ၊ က်ပ္သိန္းေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ အေမရိကန္ေဒၚလာနဲ႔ဆို ေဒၚလာတစ္သန္းေက်ာ္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ဒီေငြဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းမွဴးကရွင္းေပးဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာ အာဏာရွင္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး သိလာၾကေလေတာ့ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ရွင္းရမွာျဖစ္ပါတယ္၊ သမီးေတာ္ေတြ ေစ်းဝယ္တာ သိန္းေလးရာေက်ာ္ေနတယ္၊ ကႊ်န္ေတာ္ဘယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ ရွင္းရမလဲဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းက တိုင္းမွဴးကို က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ျဖဳတ္ထားတာကလည္း ေရွ႕မွာ စံနမူနာျဖစ္ေလေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕သစ္ကို ထပ္မံတိုးခ်႕ဲၿပီး ေျမကြက္ေတြ ထပ္ေဖာ္ရေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီေျမကြက္ေတြကို တရုတ္ေတြကိုေရာင္းၿပီးမွ သမီးေတာ္ေတြ ေစ်းဝယ္ခဲ့တဲ့ စိန္ေ႐ႊရတနာဆိုင္ေတြကို အေႂကြးျပန္ဆပ္ရပါတယ္၊ ဒီလို လယ္ေတြသိမ္း၊ ေျမကြက္ေတြေဖာ္တာကို ဘယ္သူကမွ အေရးမယူတဲ့အတြက္ တိုင္းမွဴးစိတ္ထဲမွာ သမီးေတာ္ေတြကသူ႔ကို ဘယ္လိုစားကြက္ေတြ မႏၲေလးမွာရွိတယ္ဆိုတာ ျပသြားတယ္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း ေက်နပ္စိတ္ေတြ၊ သမီးေတာ္ေတြကို ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေနပါေတာ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သိမ္းလို႔ရတာ အကုန္သိမ္း၊ ေဆာက္လို႔ရတာ အကုန္ေဆာက္ မူဝါဒခ်မွတ္ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္ စိန္႔တိုင္းသားေတြလက္ထဲ ဝကြက္အပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အလြန္ေအးပါတယ္၊ အလြန္ရိုးပါတယ္၊ ေတာသားႀကီးအတိုင္းပါပဲလို႔ နာမည္ရတဲ့တို္င္းမွဴးဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေျမကြက္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔နဲ႔ ေျမကြက္ေတြေရာင္းဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ပါေတာ့တယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ရဲဇတ္ရဲရွိလာၿပီး ေ႐ႊတစ္ေခ်ာင္းေျမာင္းေပၚမွာေတာင္ ကြန္ကရစ္ခင္းၿပီး ေစ်းဆိုင္ေတြကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနရာခ်တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္၊ မူလေစ်းကိုေတာ့ သူနဲ႔လက္ဝါးခ်င္းရိုက္ထားတဲ့ ကန္ထရိုက္လက္ထဲ ထုိးအပ္လိုက္တာေပါ့ေလ။

သူတို႔ကိုလည္း သိပ္ေတာ့ အျပစ္ေျပာလို႔မရေပဘူး၊ သမီးေတာ္ေတြက မႏၲေလးကို ဂဒိီးဂဒီး လာေနတာကိုး၊ သူ႔မွာလည္း ေစ်းဖိုးရွာရင္း သူ႔အတြက္ပါ ေရာရွာေနရတာ မဟုတ္လား၊ တကယ္ေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး အခုလို ေခတ္မီွ အေဆာက္အဥိီးေတြေပၚလာတာ သမီးေတာ္ေတြကို ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေစ်းဖိုးအတြက္ မႏၲေလးမွာၿမိဳ႕သစ္ အႀကီးႀကီးေပၚလာတယ္၊ ၿမိဳ႕ထဲက အေဆာက္အဥိီးေတြကို ကန္ထရိုက္စနစ္နဲ႔ အသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကရတယ္၊ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာတစ္ခုကေတာ့ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားစစ္စစ္ေတြပိုင္တာ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့တာပဲ၊ ဒီေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို စိန္႔တိုင္းသားေတြလက္ထဲ ဝကြက္အပ္လိုက္ရတဲ့ တရားခံကေတာ့ စိန္ေ႐ႊရတနာကို အလြန္မက္တဲ့ သမီးေတာ္ေတြ လက္ခ်က္ဟာ အဓိကပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီတိုင္းမွဴးကို ေတာ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူး တိုးေပးလိုက္ေပမယ့္ ေျမကြက္အရသာ သိသြားတဲ့ အဲဒိီ ဒုတိယဗို္လ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေနာက္ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေျမကြက္ေတြ ကုလားဖန္ထိုးတာ မ်ားသြားၿပီး သမီးေတာ္ေတြနဲ႔ ေပါက္ေရာက္တဲ့ မိသားစုတစ္စုပိုင္တာကို သိမ္းမိရက္သားျဖစ္သြားတယ္၊ ဒီအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ ရာထူးက ထုတ္ပယ္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။

သူ႔လက္ေအာက္က တိုင္းမွဴးေပါက္စတစ္ေယာက္လည္း ဘုမသိဘမသိ ေရာေယာင္ပါသြားေလရဲ႕၊ ေျပာရရင္ သမီးေတာ္ေတြရာဇဝင္မွာ ေထာက္ထားျခင္း၊ညႇာတာျခင္း၊ သနားျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာျခင္း လံုးဝမရွိဘူးဆိုတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေျပာရရင္ ၁၉၉၄ ခုနစ္မွာ သမီးေတာ္ေတြ အဂၤလိပ္စာ သင္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ နိုင္ငံျခားဘာသာသိပၸံက အဂၤလိပ္ကျပား ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ကို တာဝန္ခ်လိုက္ပါတယ္။

သမီးေတာ္ေတြ အိမ္ေတာ္မွာ စာသြားသင္ဖို႔ပါ၊ ဒီဆရာမႀကီးခမ်ာ သူ႔ရဲ႕အျပင္မွွာသင္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြပါဖ်က္ၿပီး ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွမရပဲ သြားသြားသင္ေပးရတယ္၊ အဲဒီလိုသင္ဖို႔ ပထမဆံုးေန႔မွာပဲ သမီးေတာ္ေတြက ဒီအိမ္မွာသင္ေပးရတယ္ဆိုၿပီး ဘာအခြင့္အေရးမွ ရမယ္မထင္ပါနဲ႔၊ ဒီအိမ္မွာ သင္ခြင့္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူပါလို႔ စစခ်င္းေဆာက္နဲ႔ထြင္းပါတယ္၊ ဆရာမႀကီးက စိတ္ဆိိုးေပမယ့္ ဘာတက္နိုင္မွာလဲဗ်ာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာသင္ရင္း မဟုတ္မခံဆရာမႀကီးကို ဘာေတြ ဘဝင္မက်လည္း မသိပါဘူး၊ ထားဝယ္ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခြင့္ အမိန္႔ထြက္လာပါတယ္၊ ဆရာမႀကီးမွာ အသက္ႀကီးမွ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး ထားဝယ္ကို သံုးနွစ္ေရာက္သြားရေလရဲ႕၊ ေျပာရရင္ေတာ့ သမီးေတာ္ရာဇဝင္ကေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္ပါဘဲဗ်ာ ---

လက္ေစာင္းထက္

—