"ဦးစားေပးခံု ျပသနာ"

Thanlay Ko

စကၤာပူက MRT လို႔ ေခၚတ့ဲ ျမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ ဦးစားေပးခံုေတြ ရွိတယ္။
ကိုယ္ဝန္သည္၊ မသန္မစြမ္းသူ နဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကုိ ဦးစားေပးရတ့ဲ ထိုင္ခံုေတြေပါ့။
အဲဒီခံုေတြ လြတ္ေနရင္ထိုင္၊ ဦးစားေပးရမယ့္သူေတြလာရင္ ထေပး။ ဒါပဲ။

ခက္တာက... တခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြက သူတို႔လာလို႔ ထေပးရင္ မႀကိဳက္ဘူးဗ်၊ သူတို႔ကို အသက္ႀကီးတယ္လို႔ အထင္မခံႏိုင္တာ။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အဖြားႀကီးေတြက်ေတာ့လည္း ထမေပးရင္ ျပသနာရွာျပန္ေရာ။ ဆိုေတာ့ ...
ထေပးရမွာလား မေပးရဘူးလား ဇယားရႈပ္လို႔ အ့ဲခုံေတြမွာ မထိုင္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။
ဒီေန႔မနက္ အလုပ္အသြား ရထားစီးလာေတာ့ အဲဒီဦးစားေပးခံုမွာ ဘဂၤလားတစ္ေယာက္ထိုင္လာတယ္။
သံုးေလးဘူတာေလာက္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီဘဂၤလားေရွ႕ကို အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ဝင္ရပ္တာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ဘဂၤလားက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္လုပ္ျပီး ထတယ္၊
အဖိုးႀကီးက "ႏိုး ႏိုး" ဆိုၿပီး ဘဂၤလားပုခုန္းကိုဖိၿပီး ျပန္ထိုင္ခိုင္းတယ္။
ဘဂၤလားက အ့ံၾသသြားတ့ဲမ်က္ႏွာနဲ႔ အဖိုးၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကုန္းထျပန္တယ္။
ဒီတခါလည္း အဖိုးႀကီးက "ႏိုး ႏိုး" ဆိုၿပီး ဘဂၤလားပုခုန္းကိုဖိၿပီး ျပန္ထိုင္ခိုင္းျပန္တယ္။
ဘဂၤလားမ်က္ႏွာ ငုိမ့ဲမ့ဲ ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ ထ မရေတာ့ အဖုိးၾကီးကုိ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေမးတယ္... ...
"ဘာျဖစ္လို႔ ထလို႔ မရတာလဲ ငင္"
"ငါက သန္သန္မာမာရိွပါေသးတယ္ကြ"
"အန္ကယ္ သန္မာတာနဲ႔ အေနာ္က အဲဒီဘူတာမွာ ဆင္းမွာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဟင္"
"ဘာ... မင္းက ဆင္းမလို႔ ထ တာလား"
"ဟုတ္တယ္ဂ်... ခညား လုပ္တာနဲ႔၊ ခု တစ္ဘူတာေတာင္ ေက်ာ္လာျပီ"
"ငင္..."
အဲဒါေျပာတာေပ့ါ...
ေေေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႔မတန္... ဆိုတာ
ငိ ငိ ငိ
သန္၄ကုိ - ရမ္းဘာသာျပန္သည္။
https://www.facebook.com/thanlayko