" သူရဲေကာင္းတို႔ တိုင္းျပည္ "

Kyaw Naing

ရွစ္ေလးလုံးဟုျမန္မာတစ္ ႏိုင္ငံလုံးကေခၚဆိုေလ့ရွိၾကသည့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္ကမွတ္တမ္း တင္ခြင့္မရခဲ့ရရွာ။ မွတ္တမ္း မွတ္စုမ်ားရွိၾကေသာ္လည္း ပံု ႏွိပ္ထုတ္ေဝခြင့္မရခဲ့။ ယခုႏွစ္ ေပါင္း (၂၅)ႏွစ္ ၾကာေညာင္း ေသာအခါတြင္မူ အမ်ားျပည္သူ ကို ပြင့္လင္းစြာေရးသားတင္ျပ ခြင့္ရလာခဲ့ရသည္။ အခ်ိဳ႕ကား ေငြရတုဟုလြန္ကဲစြာဆိုၾကကုန္၏။
အထိမ္းအမွတ္ေပါင္းမ်ား စြာျပဳလုပ္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္ ကိုျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရသည္။

အခြင့္အေရးရခိုက္ရွစ္ေလးလုံး (၂၅)ႏွစ္ျပည့္ဝယ္မွတ္တမ္းငယ္ တစ္ခုကိုေရးသားခ်င္ပါသည္။ ၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ ပိုင္းႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမ်ားစြာျဖစ္ခဲ့သည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊အဆင့္အတန္း အမ်ိဳး မ်ိဳးႏိုင္ငံေရးတြင္ပါဝင္လာရသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္ဟူေသာ စကားရပ္တြင္ဝိဝါဒကြဲစရာမ်ား ရွိေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ႏိုင္ငံေရးသမား (တခ်ိန္က ေတာ့
အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ သူ)မ်ားစြာေပၚေပါက္လာခဲ့ သည္။ မည္သူမွ်အေၾကာင္းမဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားျဖစ္လာသည္ကားမဟုတ္ ေပ။

၁၉၈၈ခုႏွစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ အသက္(၁၅)ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ဦး အဖို႔ ၈၈ခုႏွစ္ကို ပညာသင္ႏွစ္ (၂)ခုျဖင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။

သမိုင္းဝင္မတ္လအေရးအခင္း တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ျဖစ္ပ်က္ေနေသာအခ်ိန္ ဘီဘီစီနားေထာင္ ရင္းစာက်က္မပ်က္ခဲ့ပါ။ ၉တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအဖို႔အတန္း တင္စာေမးပြဲတည္းဟူေသာ နီး ရာဓားကိုေၾကာက္ရသည္။ သို႔ ေသာ္လည္းေက်ာင္းသား အေရး အခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ္ပညာ သင္ၾကားရာဒဂံု(၁)ေက်ာင္းတံ ခါးကိုလာေခါက္ခဲ့သည္။

အတန္း ႀကီးေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား ဝယ္စာေမးပြဲႏွင့္မတ္လအေရးအခင္းသည္ တြဲလ်က္ျဖစ္လာ သည္။ေနာက္ဆုံးအတန္းတင္ စာေမးပြဲေျဖေနဆဲ စာေမးပြဲခန္း
ထဲအထိေရာက္လာသည္။

ေနရာအႏွံ႔ေက်ာင္းသား မ်ားျဖန္႔ေဝေသာ စာရြက္စာ တမ္းမ်ား၊ လံုထိန္းမ်ား၏ ရက္ စက္ေသာႏွိပ္ကြပ္မႈမ်ားအေၾကာင္း၊ မဆလပါတီ၏ဆိုးရြားေသာအမွန္တရားမ်က္ကြယ္ျပဳမႈမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႔
ေနသည္။ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ရွိေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ား စာ ေမးပြဲ ေနာက္ဆုံးေန႔ကိုေျဖရန္ မလို ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ၿပီဆိုေသာ သတင္းမ်ားထြက္လာသည္။ေနာက္ ဆုံးဘာသာေနာက္ ဆုံးရက္လည္း ျဖစ္၊အိမ္ႏွင့္လည္းနီးေသာေၾကာင့္ ဒဂံု(၁)ေက်ာင္းသို႔ထြက္လာခဲ့ေသာ အခါမွစာေမးပြဲကို ရေအာင္စစ္မည္ဟူေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ၏
သေဘာထားကိုသိရသည္။

ဝ႐ုန္းသုန္းကားမ်ားၾကားမွေျဖ လိုက္ရသည္။ဝ႐ုန္းသုန္းကား ဆိုသည္ကား သိမ္ႀကီးေစ်း မီး ေလာင္သည္အထိ ကူးစက္ေန ေသာေက်ာင္းသား အေရးအခင္း မွ အရပ္သားမ်ားပါပါဝင္ေသာ အဓိက႐ုန္း ျဖစ္ပြားေသာေန႔ပင္ တည္း။ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ပူပင္မႈ ျဖင့္မိဘေပါင္းမ်ား စြာေယာက္ယက္ခတ္ေနသလို၊ လမ္းမမ်ား
ေပၚတြင္လည္းဘတ္စကားမ်ား ကင္းမဲ့လ်က္ရွိသည္။

စာရင္းခ်ဳပ္ေသာ္ ၁၉၈၈ ၏ မတ္လအတန္းတင္ စာေမးပြဲက် ေလ၏။ ၁၉၈၈ဇြန္လတြင္ ၈၈-၈၉ ပညာသင္ႏွစ္သစ္အတြက္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည္။ တကၠသိုလ္ တြင္ေက်ာင္းသားမ်ားဆက္လက္ လႈပ္ရွားၾကသည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း ႏိုင္ငံ ေရး၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအေရး စာေဝၾကသည္။ ရွစ္ရက္ ရွစ္လ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္ေန႔ကား တေျဖး ေျဖးနီးကပ္လာေခ်ၿပီ။ လသာ(၁) စင္ထရယ္ႏွင့္ လမ္းမေတာ္(၁) စိန္ဂြၽန္းမွေက်ာင္းသားမ်ား ဘုရား လမ္းဘူတာႏွင့္ လမ္းမေတာ္နား
ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားတြင္စည္း ေဝးၾကေၾကာင္းသိရသည္။ဒဂံု(၁) မက္သဒစ္မွေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သြားေရာက္ပူးေပါင္းသည္။

တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သိစရာမလိုေက်ာင္းဝတ္စံုမ်ားေၾကာင့္သိႏွင့္ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ႀကီးက်ယ္ေသာႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြး ပြဲကားမဟုတ္ရရွိထားေသာစာ
ရြက္စာတမ္းမ်ားဖလွယ္ျခင္း၊ မိတၱဴပြားျခင္းသာျဖစ္သည္။ စိတ္ ဓာတ္တက္ၾကြေသာ ေက်ာင္း သားအခ်ိဳ႕ကား မ်က္ႏွာတြင္
လက္ကိုင္ပဝါမ်ားစည္း၍ ေက်ာင္း ဝင္းအတြင္းဟစ္ေအာ္ဆႏၵျပရန္ စီစဥ္ၾကသည္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းတြင္ကိုယ္ျပန္ဆႏၵျပပါက ဆရာ မ်ားသိရွိမည္စိုးသျဖင့္သူမ်ား ေက်ာင္းတြင္သြားေအာ္ရန္ျဖစ္ သည္။

ငယ္ရြယ္သည့္စိတ္ကူးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ထိေရာက္ သည္ဟုဆိုရေပမည္။ေကာလာ ဟလမ်ားတိုးပြားလာသည္။ ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္ေက်ာင္းမ်ား

"ဆူ" ၾကသည္ဟုသတင္းျဖစ္သည္။ အထက္ တန္းေက်ာင္းအားလုံးစည္းကမ္း တင္းက်ပ္လိုက္သည္။ဝါဆို သကၤန္း ကိစၥအတြက္ပင္ ေက်ာင္းတြင္း၊ ေက်ာင္းျပင္အဝင္အထြက္ မလုပ္ရ။

ေက်ာင္းတံခါး ဂိတ္တြင္ ဆရာ(၃)ဦးေစာင့္ေန သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မင္းဘာသာအိမ္ မျပန္ရင္ ငါတို႔အိမ္လိုက္ပို႔ရလိမ့္ မယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းထဲဝင္ဟူ ၍ျပန္လွည့္လာရသည္။အိမ္ျပန္
ေရာက္ေတာ့ဘာျဖစ္လို႔ေရဒီယို ကသတင္းမထုတ္ဘဲေက်ာင္းမတက္ ခိုင္းရသလဲဟုစဥ္းစားသည္။

မြန္းလြဲေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ လက္ခုပ္သံမ်ား၊ တစ္ၿပိဳင္နက္ေၾကြး ေၾကာ္သံမ်ားကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ ဘက္မွၾကားရသည္။မီးရထားလမ္း ကိုေက်ာ္ကာေယာက္လမ္းအထိ
ၾကားရေသာအသံမ်ားကိုသြားၾကည့္ ရန္ညီအစ္ကိုတစ္စုကို အေဖက ဦးေဆာင္သည္။ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲဆိုင္ခန္းမ်ား ဖြင့္လ်က္ေျခာက္ကပ္ ေနေသာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကိုျဖတ္
ကာအသံမ်ားရွိရာေလွ်ာက္ခဲ့ၾက သည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔လို အသံမ်ား ဆီသို႔ခပ္သုတ္သုတ္သြားေနသူမ်ား အမ်ားအျပားပင္။

ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကား လူ ေပါင္းမ်ားစြာပါဝင္ေသာလူတန္း ရွည္ႀကီးမွျဖစ္သည္။ တစ္ေထာင္ ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမ ႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ေစ်းေရွ႕မွ ျဖတ္ ကာအေရွ႕အရပ္ဆူးေလဘုရား လမ္းဘက္ဆီခ်ီတက္သြားေနၾက သည္။ ေရွ႕ဆုံးမွဦးေဆာင္သူမ်ား ကိုမျမင္လိုက္ရ။ ၾကယ္ငါးပြင့္
ႏိုင္ငံေတာ္အလံေဟာင္းႏွင့္ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုသာလွမ္းျမင္ရသည္။

ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမွနားနဲ႔ဆတ္ဆတ္မၾကား ဘူးေသာစကားလုံးမ်ား။သပိတ္ သပိတ္ေမွာက္ေမွာက္၊ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္အလိုမရွိ။ ဖမ္းဆီး ေက်ာင္းသားျပန္လႊတ္ေပး။ အေရး ေတာ္ပံုေအာင္ရမည္။ညေန (၃) နာရီဝန္းက်င္ရွိၿပီမို႔ အစိုးရ႐ုံးဆင္း
ခါနီးအခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ကြၽန္ ေတာ္တို႔လိုရပ္ၾကည့္ေနရင္းမွ လူအုပ္ထဲဆင္းကာပူးေပါင္းခ်ီတက္သြားသူမ်ားအမ်ားအျပားပင္။

(၂၆)ႏွစ္တာခံစားခဲ့ရေသာ ဒုကၡေပါင္းစံုသည္ရန္ကုန္သူ ရန္ ကုန္သားမ်ားအား ဆႏၵျပသူမ်ား ႏွင့္ပူးေပါင္းရန္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို တဒဂၤအတြင္းျပတ္သားစြာခ်ႏိုင္ ေစခဲ့သည္။
အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ျဖတ္သန္းသြား ၿပီးသည္ႏွင့္အိမ္ဘက္ျပန္လွည့္ခဲ့ သည္။ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းပင္ မဆုံးပါေခ် ေနာက္ထပ္ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုၾကားရသျဖင့္ ျပန္ လွည့္ၾကည့္ရျပန္သည္။

ေနာက္ တစ္ဖြဲ႕ခ်ီတက္လာျပန္ပါၿပီ။ လက္ ခုပ္သံေတြေသာေသာညံသြား သည္။ ေရွ႕ဆုံးတြင္အလံကိုင္ထား သူမ်ားမွာေက်ာင္းသား ျဖစ္မည္ ထင္ရသည္။ အသက္အရြယ္ အရ (၂ဝ)ဝန္းက်င္ဟုခန္႔ မွန္းမိ သည္။ထိုအဖြဲ႕တြင္လည္း ေနာက္ တြင္ ဆႏၵျပသူအေရအတြက္ ေထာင္ေက်ာ္ရွိသည္။ၿမိဳ႕တြင္ (၆)ၿမိဳ႕နယ္လမ္းမႀကီးမ်ားတစ္ေလွ်ာက္

လွည့္ပတ္ေၾကြးေၾကာ္ၾကသည္။ ဖိနပ္ျပတ္သူမ်ားကို ဖိနပ္ဆိုင္က လမ္းေပၚအထိထြက္ကာ အသစ္ တစ္ရန္ေပးသည္။ သမိုင္းစာအုပ္ ထဲမွာပါသည့္ဒုတိယေက်ာင္းသား မ်ားသပိတ္၊ေရနံေျမလုပ္သား မ်ားသပိတ္ခ်ီတက္ၾကပံုကို ဖတ္ဖူး သည္သာရွိသည္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲတြင္ ပင္မျမင္ဘူးေပ။ ေတာ္လွန္ေရး ေန႔ခ်ီတက္တာကိုသြားၾကည့္ဖူး သည္၊ ျပည္ေထာင္စုအလံေတာ္ ကိုႀကိဳခဲ့ၾကဖူးသည္၊ ယခုလိုလိႈက္ လိႈက္လွဲလွဲမခံစားရ။ေဘးမွေျပာသံမ်ားၾကား သည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕တြင္စုရပ္လုပ္ထားသည္တဲ့။

ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚ ေျခခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ေမွာင္စျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။မီးရထားခုံးေက်ာ္ တံတားေပၚမွပင္ မီးသတ္အေဆာက္ အအံုေရွ႕ခန္႔မွစ၍ လူစုလူေဝး ေတြကိုျမင္ရသည္။

အားလုံးက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၏ မ်က္ႏွာစာ ဘက္ကိုဦးတည္သြားေနၾကသည္။ ဆူးေလဘုရားကိုလက္ယာရစ္အျပင္ဘက္ကလွည့္ကာေကြ႕ လိုက္သည္ႏွင့္
ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ထိုင္ေနသူမ်ားကိုေတြ႕ ရသည္။ ေခြးေျခ အျမင့္မ်ား၊ ေခါက္ကုလားထိုင္မ်ားေပၚတက္ ကာမတ္တတ္ရပ္၍လက္သီးလက္ ေမာင္းတန္းကာ တရားေဟာေန
သူမ်ားႏွင့္ထိုင္လ်က္တစ္ဖံု၊ မတ္ တတ္တစ္နည္း နားေထာင္ေနၾက သူမ်ားကို သုံးေလးေနရာခြဲ၍ ကြက္လပ္က်ယ္ထဲတြင္စုေဝးစြာ ေတြ႕ရသည္။

ဗႏၶဳလပန္းၿခံ၊ဆူးေလဘုရား၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမႏွင့္ ဧမာေႏြလ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ေလးဖက္ ကာ ရံလ်က္လမ္းလုံးျပည့္လူမ်ား လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း ျဖင့္တရားေဟာသူမ်ားကိုအား ေပးေနၾကသည္။ ၿခံစည္း႐ိုးအတြင္းဘက္ ၿမိဳ႕ ေတာ္ခန္းမမွာေတာ့ လံုထိန္း ကားမ်ား၊ မီးသတ္ကားမ်ား၊ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္နင္းေရးကား မ်ားသံခေမာက္အနီေဆာင္းရဲမ်ား၊ စစ္သားမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ အမိန္႔တစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္ေနသူ မ်ားပင္ျဖစ္မည္။ ဝင္ေပါက္ရွိရာ ဘားလမ္းကိုပိတ္ထားကာလွံစြပ္ တပ္စစ္သားမ်ားေစာင့္ၾကပ္ၾကသည္။

ညရွစ္နာရီေလာက္ကစၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ လူစုခြဲရန္ေၾက ညာသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ ရ မွန္းမသိျဖစ္သြားၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္တစ္ေယာက္ကစ၍
ေဟး ခနဲေအာ္လိုက္ရာအားလုံးတၿပိဳင္ နက္ေဟးဟုဝိုင္းေအာ္လိုက္ၾက သည္။ေသာင္းခ်ီေသာလူစုႀကီးသည္အသံခ်ဲ႕စက္ေအာ္သံကို ေၾကာက္ရြံ႕ပံုမေပၚပါ။ ေနရာမွ မေရြ႕။

အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္နာရီဝက္ တစ္ခါေၾကညာသည္၊၊ဒုတိယအႀကိမ္ မွစ၍လူအုပ္ႀကီးက အသံခ်ဲ႕ စက္သံကို ဟာသလုပ္ၾကသည္။ အင္အားသုံးလူစုခြဲမည္ဟူေသာစကားကိုအနက္အဓိပၸာယ္
မေပါက္ သလိုပင္ ရယ္စရာလုပ္ေနသည္။ လူတခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ဘုရားပြဲတစ္ခုနယ္ လာၾကည့္ကာ ျပန္ သြားၾကသည္။ ဤသည္ကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သားတို႔၏စ႐ိုက္ပင္။

ညရွစ္နာရီသတင္းတြင္ေက်ာင္း ေတြပိတ္လိုက္ေၾကာင္းေၾကညာသည္ဟုေျပာဆို သံၾကားသည္။ဆယ္နာရီထိုးေသာအခါ ကြၽန္ ေတာ္အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္ တြင္ ေသနတ္သံမ်ားေၾကာင့္လန္႔ ႏိုးခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္းသာမက အတြဲလိုက္ပစ္သံမ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္ အေဖက "ငါထင္တယ္ ဒီေကာင္ ေတြ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကို" ဟု ေျပာသည္။၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လကိုးရက္ေန႕မနက္ပိုင္း မွ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔လြန္ ေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းမွ ရက္ စက္ေသာ
လူသတ္ပြဲေပါင္းမ်ား စြာကိုဆက္ျမင္ရၾကားရေတာ့၏။ ပါတီဥကၠဌႀကီး၏ (အေရးေပၚ ညီလာခံ) လႊတ္ေတာ္မိန္႔ခြန္း သည္ အမွန္တကယ္ပင္ ျဖစ္ ခဲ့ေလသည္။ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး သို႔ သြားၾကည့္သူ အမ်ားအျပား တြင္ ကြၽန္ေတာ္လည္းပါဝင္ သည္။ ငါး၊ေျခာက္ဟုေခၚေသာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ

လူနာေဆာင္ မ်ားတြင္တည့္တည့္မွန္ေသာ သူ မ်ားအျပည့္။လူထုအံုၾကြမႈႀကီး
ျဖစ္ေပၚခဲ့ရျခင္းမွာ နဝတအစိုးရ ေခတ္တြင္ ဝါဒျဖန္႕ခ်ိသကဲ့သို႔ ဗကပယူဂ်ီေျမေပၚေျမေအာက္ အဖ်က္သမားတို႔၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ေပၚေပါက္လာခဲ့ရျခင္း မဟုတ္သည္ကို ပြင့္လင္းမႈ
အတန္ ရွိ လာၿပီျဖစ္ေသာယေန႔ အခ်ိန္ တြင္၈၈ေနာက္ပိုင္းေမြးဖြားလာ ခဲ့ၾကေသာမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ား ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏိုင္ရန္သမိုင္း အေထာက္အထားမ်ားကိုစာနယ္ ဇင္းမီဒီယာမ်ားကေရး သားေဖာ္ထုတ္ၾကရန္အခ်ိန္အခါေရာက္ေခ်ၿပီ။

အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔၏မီဒီယာမွ ေပးေသာအမည္ဆိုးမ်ားႏွင့္ မတိုက္ဘဲ အာဇာနည္သူရဲေကာင္း မ်ားသာျဖစ္သည့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္သည္ သူရဲေကာင္း တို႔တိုင္းျပည္ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ တမ္းတင္ထိုက္ပါသည္။

မ်ိဳးထြန္း
[ဒီကေန႔အထိ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ေသး ေသာ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္အသက္စြန္႔သြား ခဲ့ရသည့္ အမည္မသိသူရဲေကာင္းမ်ားစြာကို
ဂုဏ္ျပဳလိုက္ရပါ၏။]


by Popular Journal