ေရႊ၀ါေရာင္ ဥပုသ္ေန႔

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Wednesday, August 1, 2012 at 5:15pm ·

၁

  

  ဆီေစ်းက်ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မေကာင္းလွေခ်။ ရွင္းပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အိပ္ခန္းသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိ၍မေနေသာ္လည္း မည္သို႔မည္ပံု ဆက္သြယ္ေနမွန္းမသိ။ မီးဖိုေခ်ာင္မွ တစ္စံုတစ္ခု ေၾကာ္ေလွာ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေညွာ္နံ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲသို႔ တန္းခနဲေရာက္ရွိလာ ေလေတာ့သည္။

    အရင္ကဆိုလွ်င္ ဆီေစ်းႀကီးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ ေၾကာ္ေလွာ္ျခင္းကို သိပ္မျပဳႏိုင္။ ေမေမေျပာေလ့ရွိေသာ 'လံုးခ်က္'ေခၚ ဆီနည္းနည္းျဖင့္ခ်က္သည့္ဟင္းမ်ားျဖင့္သာ ၿပီးခဲ့ရသည္။ ယခုအခါတြင္မူ ေမေမသည္ 'ဆီေစ်းေတြ က်ပတဲ့'ဟု ဆိုလွ်င္ နံနက္တုိင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေၾကာ္၍သာေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း နံနက္တိုင္း ေညွာ္၍သာ ေနေတာ့သည္။

    ယေန႔နံနက္တြင္လည္း ေညွာ္နံ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက 'ကိုကို ထေတာ့ေလ'ဟု လာေျပာေနသကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာႏႈိးေနေလသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ရာ ခုနစ္နာရီပဲရွိပါေသးသည္။

၂

    'ေမေမရယ္ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္။ ေညွာ္က ေၾကာ္ေနၿပီလား'

    'ဒီေန႔ ေစ်းမသြားဘူးေလ၊ မေန႔က ညေနကတည္းက ေတာသည္ေတြဆီက အမဲသား ၀ယ္ထားတယ္။ မင္းပဲ အမဲသားကိုမွ်င္ၿပီး ငရုတ္သီးနဲ႔ေၾကာ္တာ စားခ်င္တယ္ဆို'

    ေမေမက ဒယ္အိုးထဲသို႔ အခ်ဳိမႈန္႔ကို ခ်ိန္ဆ၍ထည့္ရင္း ျပန္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အစကတည္းက ေမေမ့ကို အျပစ္ဆိုရန္ ရည္ရြယ္၍ေျပာခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။

    မ်က္ႏွာသုတ္ၿပီး၍ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ထြက္လိုက္ေသာအခါ စားပြဲေပၚတြင္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကို အဆင္သင့္ျမင္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္ေၾကာင္းကို ေမေမသည္ မေျပာဘဲႏွင့္သိ၍ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေမေမသည္ 'အေမ'ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

    'ဟဲ့ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္လိုေနသလဲလို႔'

    ေမေမက အမဲသားေၾကာ္ နည္းနည္းထည့္ထားေသာ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးကေလးကို ေရွ႕မွာလာခ်၏။ အဖတ္တစ္ဖတ္ကိုယူ၍ျမည္းေနတုန္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။

    'ဆံပင္က ရွည္လွၿပီကြယ္၊ သြားညွပ္လိုက္ပါလား'

    အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း ေခါင္းမၿဖီးမိေသာေၾကာင့္ ဖြာဆန္ႀကဲေနေသာဆံပင္မ်ားကိုၾကည့္၍ ေမေမက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္အားျဖင့္လည္း လူႀကီးေတြက ရွည္လွၿပီဟု ထင္ၿပီး လူငယ္ေတြက မရွည္ေသးပါဘူးဟုထင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက အေနေတာ္ပဲဟု ထင္မည့္အေျခအေနမွာရွိသည္။

    'ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူး ေမေမရဲ႕၊ မေန႔ညက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရုပ္ရွင္ျပလိုက္ရလို႔ ကုန္ၿပီ'

    'ေမေမေပးပါ့မယ္'

    အ၀တ္အစားလဲ၊ ေမေမေပးေသာ ပိုက္ဆံႏွစ္က်ပ္ကိုယူ၍ ထြက္လာခဲ့သည္။

၃

    ကၽြန္ေတာ္ဆံပင္ညွပ္ရန္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ လက္ရွိကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္၏အေျခအေနေလာက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မညွပ္လိုေသး။ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ဆံပင္ရွည္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္သည္။ ဆံပင္ရွည္ရျခင္း၏ အရသာကို နားလည္ေအာင္ေျပာျပရန္ ခက္လွသည္။ ေနာက္ဖက္ကဆံပင္သည္ အက်ၤီ ေကာ္လာတစ္၀က္ေလာက္အထိ ဖံုးအုပ္၍မေနလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပံုမက် ပန္းမက်ဟု ထင္သည္။ ေဘးကဆံပင္သည္ နားရြက္၏အဖ်ားမ်ားကို တစ္စြန္းတစ္စဖံုးအုပ္၍မေနလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မလံုၿခံဳဟု ထင္သည္။ ေက်ာကုန္းတစ္၀က္ေလာက္အထိ ဖံုးအုပ္ေလာက္ေအာင္ရွည္လ်ားေသာဆံပင္ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္လည္းမႀကိဳက္။ ထို႔အတူ ကုပ္သားေျပာင္၍ နားကြင္းက်ယ္ေသာဆံပင္တိုနန္႔နန္႔ကိုလည္း မႀကိဳက္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါ၏။

    အမွန္အားျဖင့္ ယခုထြက္လာခဲ့ျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥအတြက္ျဖစ္ေလသည္။ အခ်စ္ကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္၏ေကာင္မေလးျဖစ္ေသာမိစံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ိန္းထားသည္။ ေစ်းထဲမွာ။ ဤမွ်ေလာက္လူရႈပ္ေသာ ေစ်းထဲမွာ ခ်ိန္းၾကေသာေၾကာင့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အတြဲပဲဟု မထင္ၾကပါႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ခ်ိန္းစရာေနရာ သည္တစ္ေနရာသာရွိေသာေၾကာင့္ပါ။

၄

    ေက်ာင္းမွာတုန္းကဆိုလွ်င္ ေန႔တိုင္းေတြ႕ႏိုင္သည္။ တကၠသိုလ္စာေမးပြဲေတြစစ္ၿပီး၍ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးလ်က္ႏွင့္ ေ၀းၾကရေလသည္။

    မိစံ၏မိဘမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သိပ္ၾကည္ျဖဴပံုမရဟု ဆိုေလသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စစ္ၾကည့္ေသာအခါ အျပစ္တစ္စံုတစ္ရာမရွိဟု ထင္မိသည္။

    မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ခ်ိန္းေတြ႕ရန္ အခြင့္အလမ္းမသာၾက။ သူ႕ကို အလြန္အမင္းလြမ္းဆြတ္လာေသာအခါ သူ မနက္ေစ်းအလာကို သြားေစာင့္ရသည္။ ထိုအခါ ေတြ႕ၾကေလသတည္းဟု ထင္လွ်င္ မွားေပလိမ့္မည္။

    သူေစ်းလာလွ်င္ သူ႕အစ္မတစ္ေယာက္ကေတာ့ ပါၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုက္ကားဂိတ္အနီးရွိ အေႏွးယာဥ္လုပ္သားမ်ား၏ေကာင္းမႈျဖစ္ေသာ တဲကေလးထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တဲေရွ႕က ျဖတ္သြားေသာအခါ သူ႕အစ္မ မျမင္ေအာင္ၿပံဳးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အတန္ငယ္ ျပန္ၿပံဳးျပပါသည္။

    သူတို႔ ေစ်း၀ယ္ၿပီး၍ ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္လည္း အျပန္အလွန္ ၿပံဳးတံု႔လွယ္ၾကၿပီးလွ်င္ တစ္ေန႔တာအတြက္ဇာတ္ထုပ္ ျပတ္ေလသတည္း။ သူ႕အစ္မသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ဖူးေသာေၾကာင့္ မမွတ္မိျခင္းအတြက္ပင္ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။

    သည္ေန႔တြင္ ေတာ္ေတာ္ထူးျခား၏။ သူသည္ မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျမင့္ေသာင္း၏အေဒၚအိမ္မွာ ေဂၚရခါးသီး၀ယ္ရင္း စာတိုကေလးတစ္ေစာင္ ေပးခဲ့သည္။ ျမင့္ေသာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ယူလာေသာေၾကာင့္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရာ သည္ေန႔ သူ ေစ်းအလာတြင္ လာေတြ႕ရန္ေျပာစရာရွိသည္။ တစ္ေယာက္တည္းလာခဲ့မည္ဟူ၍။

၅

    အမွတ္တစ္ဆယ့္သံုးဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္သည္ ေစ်းေရွ႕မွာမရွိ။ ေစ်းလြန္ၿပီးမွ ကားရပ္သည္။ ေစ်းေရွ႕တြင္ လူရႈပ္ေသာေၾကာင့္ ကားအရွိန္ေႏွးသြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေပါက္မွ ခုန္ခ်လိုက္ေလ၏။

    'လုပ္လိုက္ေလ၊ အေၾကာ္နဲ႔ ႏွစ္ပြဲ'

    ကတၱရာလမ္းႏွင့္ေျခေထာက္အထိတြင္ အသံတစ္သံကိုၾကား၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ခ်စ္၀င္းျဖစ္ေနေလသည္။

    'ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေသသြားလို႔ ငါတို႔ မုန္႔ဟင္းခါး အေၾကာ္နဲ႔ႏွစ္ပြဲ စားေနရဦးမယ္'

    'ခ်စ္၀င္း သူ လာသြားၿပီလား'

    'ဘယ္သူလဲ၊ ေမာင္လြင္လား။ အိမ္သာတက္ေနတယ္'

    'မင္းကလဲကြာ သိရက္သားနဲ႔'

    'မိစံ မလာေသးဘူးကြ။ ၀ဋ္ရွိသေရြ႕ေတာ့ ေစာင့္လိုက္ဦးေပါ့။ ငါလစ္ေတာ့မယ္၊ အဘိုးႀကီးခိုင္းထားလို႔။ ေၾသာ္ ခ်စ္ဒုကၡ၊ ခ်စ္ဒုကၡ'

    ခ်စ္၀င္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေလွာင္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုက္ကားတဲထဲ ၀င္ထိုင္ေနလိုက္သည္။

    မိစံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်ိန္းသနည္း။ ေျပာစရာဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။ သူ႕မိဘက အျခားလူတစ္ေယာက္ႏွင့္လက္ထပ္ရန္ အတင္းအက်ပ္စီစဥ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ခုပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခိုးရာလိုက္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္လုိလုပ္မည္နည္း။ ခိုးၿပီဆိုလွ်င္ ဘယ္သူ႕အိမ္ေခၚသြားရမည္နည္း။ အစ္ကိုႀကီးၿငိမ္းေက်ာ္၊ ျမင့္ေသာင္း၊ ခင္ေမာ္၊ သန္းသန္းဦး၊ ေအးျမင့္တို႔ဘႀကီးရွိရာသိမ္ေက်ာင္းရြာ။

    'ဆံေတာ္ရွင္ က်ဳိကၠဆံေစတီေတာ္ျမတ္ မုခ္ဦးေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္ အလွဴခံေနပါတယ္ခင္ဗ်ား'

    ေစ်းအလယ္ေပါက္အနီးတြင္ မ႑ပ္ထိုး၍ အလွဴခံေနေသာေနရာမွ အသံခ်ဲ႕စက္သံ ထြက္လာသည္။ မ႑ပ္ေရွ႕တြင္လည္း ေဆာက္လုပ္မည့္မုခ္ဦးပံုစံကို ဆိုင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆြဲျပထား၏။

    ေၾသာ္ ဒီေန႔ ဥပုသ္ေန႔ေပကိုး။

    အသံခ်ဲ႕စက္မွသီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

    'အလွဴ႕ဒကာ အလွဴ႕ဒကာ သီရိဓမၼာ အာေသာကရာဇာ'

    မ႑ပ္ဆီသို႔ ေငးၾကည့္ေနမိေသာေၾကာင့္ မိစံကိုေစာင့္ၾကည့္ရန္ ေခတၱမွ်ေမ့သြား၏။ အျပင္ေစ်းတန္းဆီသို႔ မ်က္လံုးကို ကစားလိုက္ရျပန္သည္။ ေစ်းသြားေစ်းျပန္တို႔ ရႈပ္ေထြးေနေသာေနရာမို႔ မ်က္စိေညာင္းလွသည္။ သို႔ရာတြင္ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ ပလတ္စတစ္ျခင္းေတာင္းအနီကေလးကို ဆြဲထားေသာ လက္ေမာင္းျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ဆတ္ခနဲ ထလိုက္သည္။ လက္ေမာင္းကေလးကိုပင္ ျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ သူျဖစ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိႏိုင္သည္။

၆

    ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ ျပန္ထြက္လာေအာင္ ေစာင့္ရမလား။ သူ႕အစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္ေတြကမ်ား တစ္ေနရာရာက ေစာင့္ၾကည့္မလား။ စိတ္ထဲတြင္ ဒြိဟျဖစ္ေန၏။ ခုပဲ လိုက္သြားပါေတာ့မည္ဟု လမ္းကို ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။

    ေစ်းအေပါက္၀တြင္ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ အျဖဴတစ္ပြင့္၀ယ္လိုက္သည္။ ျပားသံုးဆယ္။ ေစ်းထဲေရာက္ေသာအခါ သူ႕ကို ဘယ္မွာသြားရွာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေစ်းထဲမွာ ပန္းအျဖဴပြင့္တစ္ပြင့္ကိုင္၍ ေယာင္တိေယာင္တျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူရယ္စရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။

    သူသည္ မုန္႔ဟင္းခါးႀကိဳက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ဘက္ သြားၾကည့္မည္ဟု ထြက္လာခဲ့သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တြင္ လူေတြ အံုေနၾကသည္။ ထိုင္ေနသူမ်ားထဲမွာမ်ား ရွိေနမလားဆိုၿပီး ဆိုင္နားသို႔ မေယာင္မလည္ကပ္သြားမိသည္။

    'ဟဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားမလို႔လား။ လူရႈပ္ေနရင္ ငါ့ဆိုင္ေပၚမွာ ထိုင္စားပါလား'

    ျမင့္ေသာင္းတို႔အေဒၚ၏ဆိုင္သည္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သတိမရမိခဲ့။ အေဒၚသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ ပန္းပြင့္ကိုျမင္သြားၿပီးလွ်င္

    'အမယ္၊ ပန္းေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား ငါ့တူက'

    'ဟိုဥစၥာ၊ ေမေမ့ဖို႔ပါ ေဒၚေဒၚရဲ႕'

    'အလိုေတာ္၊ မင့္အေမႀကီးက ဒီအရြယ္ႀကီးက်မွ ပန္းပန္သတဲ့လား၊ ယုတၱိရွိေအာင္လဲ လွိမ့္စမ္းပါဦးကြယ္'

    ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားၿပီး 'သြားမယ္ ေဒၚေဒၚ'ဟု အျမန္ႏႈတ္ဆက္ထြက္လာခဲ့၏။

    ငါးတန္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္ေသာအခါတြင္မွ သူ႕ကို ေတြ႕ရေလသည္။ မိစံသည္ ငါးသေလာက္ေရာင္းေသာအေဒၚႀကီးႏွင့္ တစ္စံုတစ္ခုေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အနားေရာက္သြားေသာအခါ ငါးသည္၏အသံကို ၾကားရသည္။

    'လတ္ပါတယ္၊ က၀က္ကင္းဟဲ့ ကေလးမရဲ႕၊ ေရခဲရိုက္မဟုတ္ဘူး'

    အျခား၀ယ္သူတစ္ေယာက္ေရာက္ေသာေၾကာင့္ စကားစျပတ္သြားသည္။ မိစံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေသာအခါ ၿပံဳးျပေလသည္။

    'ရွာလိုက္ရတာဟာ'

    'တို႔လည္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာပဲ။ ေစ်းထဲမွာက ဒီလိုပဲ လာေနက်မဟုတ္ရင္ ရွာရတာမလြယ္ဘူး'

    သူ႕လက္ထဲသို႔ ႏွင္းဆီပန္းကိုထည့္ေပးရင္းက ေမးလိုက္သည္။ သူသည္ ပန္းပြင့္ကေလးကို ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္အစည္းမ်ားၾကားသို႔ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီးမွ ဘာ စိတ္ကူးေပါက္သြားသည္မသိ။ ေခါင္းမွာပင္ ပန္လိုက္သည္။

    'ဒီေန႔ မနက္စာထမင္း အိမ္မွာလာစားဖို႔ေျပာမလို႔'

    'ဟာ ျဖစ္ပါ့မလား၊ မိစံတို႔အိမ္က'

    'ျဖစ္လို႔ေျပာေနတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ အေဖနဲ႔အေမကလည္း သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့'

    'ဘာ အေဖနဲ႔အေမက'

    'ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူနဲ႔စကားေျပာၾကည့္ခ်င္လို႔တဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါးေမးမွာေပါ့၊ အဆင္ေျပမွာပါေလ'

    'ဒါဆို ေကာင္းတာေပါ့'

    'အင္း ဒါေပမယ့္ လာမယ္ဆိုရင္ ဆံပင္ေတာ့ညွပ္ခဲ့ေနာ္။ အေဖက ဆံပင္ရွည္တာမႀကိဳက္ဘူး။ တို႔ကေတာ့ႀကိဳက္ပါတယ္။ အေဖတို႔နဲ႔က ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ႕မွာဆိုေတာ့'

    'အင္းပါ ခု ဒီကအျပန္ ၀င္ညွပ္လိုက္မယ္ေလ'

    'ဟဲ့ ကေလးမ၊ အေကာင္လိုက္ခ်ိန္ရမွာလား၊ ခုတ္သားခ်ိန္မွာလား'

    ငါးသည္ႀကီးက စကားကိုျဖတ္၍ေမး၏။ ဟုတ္သားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူ႕ဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနၾကေပသကိုး။

    'ဟင့္အင္း မခ်ိန္နဲ႔ေတာ့အေဒၚ မယူေတာ့ဘူး'

    မိစံသည္ ျခင္းေတာင္းကို ေကာက္ကိုင္၏။ သူ႕ျခင္းေတာင္းကိုယူ၍ဆြဲခဲ့လွ်င္ ေကာင္းမလားဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ရာတြင္ မယူျဖစ္။

    'ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မိစံရဲ႕၊ ေသေသခ်ာခ်ာေမးၿပီးမွ ဘာလို႔မ၀ယ္ရတာလဲ'

    'ဒီေန႔မနက္ သူ ထမင္းလာစားမယ္မဟုတ္လား။ သူက ငါးသေလာက္ကို ညွီလို႔မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မ၀ယ္တာ။ ငါးခူပဲ ၀ယ္ေတာ့မယ္'

    'အို အလိုက္သိတတ္လွခ်ည္လား။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က မိစံကို'

    'တကတဲေတာ္ ေစ်းထဲမွာမ်ား ရုပ္ရွင္ရိုက္ေနတာက်ေနတာပဲ။ အလြမ္းသယ္ေနလိုက္တာ ေခတ္ကာလသားသမီးေတြမ်ား'

    သူ႕ငါးသေလာက္ကိုမ၀ယ္ေသာေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္က်န္ခဲ့ေသာ ငါးသည္အေဒၚႀကီး၏အသံက်ယ္ေလာင္ေလာင္ကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စကားကိုေရွ႕မဆက္၀ံ့ေတာ့ေခ်။

၇

    မိစံကို ဘတ္စ္ကားေပၚသို႔တင္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အူျမဴး၍ေနေလသည္။ အိမ္မွာသာဆိုလွ်င္ သီခ်င္းေအာ္ဆိုမိလိမ့္မည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အသိတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ႕မလားဟု ဟိုဒီၾကည့္မိသည္။ ေတြ႕လွ်င္ ၿပံဳးျပခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ရပ္ေနေသာကုလားမႀကီးတစ္ေယာက္ ေဘးမွျဖတ္သြားစဥ္ သူက ကြမ္းတံေတြး လွမ္းေထြးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္တြင္ ကြမ္းတံေတြး အနည္းငယ္ေပက်ံသြား၏။ သုိ႔ရာတြင္ ကိစၥမရွိပါဘူး ဟူေသာသေဘာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ ကုလားမႀကီးကား ဘာမွ်မသိလိုက္ဘဲ သူ႕ကုလားႀကီးကိုသာ စကားေတြေျပာေနသည္။

    ေလွ်ာက္လာရင္း ေစ်းအလယ္ေပါက္ကို ျဖတ္မိေသာအခ်ိန္တြင္ အသံခ်ဲ႕စက္သံကို ၾကားရျပန္သည္။

    'ဆံေတာ္ရွင္ က်ဳိကၠဆံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးမုခ္ဦးေဆာက္လုပ္ရန္ အလွဴခံေနပါတယ္ခင္ဗ်ား'

    ထိုအသံကို ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ လွဴခ်င္တန္းခ်င္စိတ္မ်ား ေပါက္လာေလသည္။ အိတ္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္ျပားေျခာက္ဆယ္သာရွိသည္။ ဆံပင္ညွပ္ခ တစ္က်ပ္ခြဲ၊ ကားခ ဆယ္ျပား၊ အတိပဲ။ မလွဴေတာ့ပါဘူးဟု စိတ္ကိုေလွ်ာ့၍ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ေလးငါးလွမ္းမွ လွမ္းလိုက္စဥ္တြင္

    'ဆိုက္ကားဆရာ ကိုလင္းဦးက လုပ္အားခေငြ တစ္က်ပ္တိတိကို လွဴဒါန္းပါသည္ခင္ဗ်ား။ ထိုသို႔လွဴရေသာအက်ဳိးအားေၾကာင့္'

    ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းသည္ တံု႔ခနဲ ရပ္သြား၏။ ခ်ာခနဲလွည့္လိုက္သည္။ အလွဴခံမ႑ပ္နဖူးစည္းမွ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ပံုေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို 'ဧဟိ ဧဟိ' ေခၚေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ မ႑ပ္ဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အလွဴေငြလက္ခံရန္ အလွည့္က်ေနေသာ ဦးေလးႀကီးကို ေငြတစ္က်ပ္ေပးလိုက္သည္။ ျပန္လွည့္ထြက္မည္အျပဳတြင္

    'ေဟ့သူငယ္၊ ေနပါဦးကြ။ မင္းနာမည္ ေျပာသြားပါဦး။ ေတာ္ၾကာ သိၾကားမင္းက အလွဴရွင္နာမည္ မသိဘဲေနဦးမယ္'

    ထိုဦးေလးႀကီးကား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူျဖစ္ဟန္တူေလသည္။

    'ေနပါေစ ဦးေလးရယ္၊ နာမည္ေတြ ဘာေတြထည့္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာသိရင္ ၿပီးတာပါပဲ'

    ကၽြန္ေတာ္လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေစာေစာက ဦးေလးႀကီး၏ ဆုေတာင္းသံကို အသံခ်ဲ႕စက္မွ ၾကားလိုက္ရေလသတည္း။

    'ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ သူငယ္ကေလးက အလွဴေတာ္ေငြတစ္က်ပ္တိတိ လွဴဒါန္းပါသည္ခင္ဗ်ား။ ဤသို႔လွဴဒါန္းရေသာ အက်ဳိးေၾကာင့္ ေပးမကုန္ လွဴမခန္း ပဒုမၼာေရႊၾကာပန္းကဲ့သို႔ လန္းဆန္းပါေစေသာ္'

    ထိုေန႔နံနက္ခင္းသည္ ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းမဟုတ္ဟု မည္သူ ေျပာ၀ံ့ပါသနည္း။

[ေငြတာရီ၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၇၉]