ကမာၻေလာကျကီးေရ

ကြ်န္မသား စေကာ့ ေနသည့္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာျကီးက အေရးျကီးေသာ ကိစၥတစ္ခုေျပာလို၍ အိမ္သို့ လာေရာက္လိုေျကာင္းနွင့္၊ ေတြ ့ဆံုနိုင္မည့္အခ်ိန္ကို ျပန္ျကားေပးပါရန္ ဖုနး္ဆက္ေျပာဆိုသည္။

          စေကာ့၏ ေက်ာင္းဆင္းပြဲကလည္း ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့သည္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းအုပ္ျကီးဆက္သြယ္ျခင္းမွာ ယင္းကိစၥနွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္မယူဆ   မိေလသည္။

သို့ေသာ္ စေကာ့တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္သရုတ္ တစ္ခုခုမ်ားလုပ္ခဲ့ေလသလား ဟူ၍လည္း စိတ္ထဲေတြးပူမိေသး၏။  သို ့နွင့္ သတင္းေကာင္းပဲ ျကားပါရေစဟု က်ိတ္ ဆုေတာင္းကာ ဆရာျကီးအလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။

          သတင္းကသတင္းေကာင္းအစစ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္စား နွဳတ္ဆက္စကားေျပာျကားရန္အတြက္ စေကာ့အား ေရြးခ်ယ္အပ္နွင္းေျကာင္းျကားသိရသည္။ ထို့ေနာက္ ဆရာျကီးက သား၏ေအာင္ျမင္မွုကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းဆင္းပြဲနွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အမွတ္တရ စာတစ္ပုဒ္ေရးသားေပးပါရန္ ကြ်န္မအား ေမတၱာရပ္ခံသည္။ ကြ်န္မကလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေဆာင္ရြက္ေပးနို္င္ပါေျကာင္း ျပန္၍ ေျပာလိုက္သည္။ သားအတြက္ ကြ်န္မ တကယ္ပင္ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

`        လက္နွိပ္စက္ေရွ့မွာထိုင္ကာ စေကာ့ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ဘ၀ခရီးလမ္းအေျကာင္းျပန္ေျပာင္းေတြးေတာရင္း သူ့ဘ၀အတြက္ သည္ေက်ာင္းဆင္းပြဲ၏ ထူးျခားအေရးပါလွပံုက္ုိ ကြ်န္မ ထင္လင္းစြာ ျမင္လာသည္။ စေကာ့နွင့္ သူ၏အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူတို့အတြက္ လံုး၀စိမ္းေနေသးသည့္ လက္ေတြ့လူ ့ေလာကျကီးအတြင္းသို ့ ၀င္ေရာက္ျကရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သူတို့ကို ကြ်န္မတို့ ေနစဥ္ပံုမွန္ လိုက္လံထိန္းေက်ာင္းေပးေနနိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့၊ အျကံေပးျခင္း၊ ေဖးမကူညီျခင္းမ်ားလည္း မျပတ္လုပ္ေနနိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။

          သို ့နွင့္ သူတို့ နဖူးေတြ ့ ဒူးေတြ ့ ေတြ ့ျကရေတာ့မည့္ ကမာၻေလာကျကီးထံ ကြ်န္မ စာတစ္ေစာင္ ယခုလို ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။

                             @       @       @       @       @       @

ကမာၻေလာကျကီးေရ…

`        တို ့ကေလးေတြ ဒီေန့ေက်ာင္းဆင္းျကေတာ့မယ္။ ကာလအတန္ျကာတဲ့အထိ မင္းကို သူတို့ နားလည္နိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။  မင္း သူတို ့ကို ျကင္ျကင္နာနာ ဆက္ဆံေပးပါ လုိ့ ငါ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။

          မင္းသိတဲ့အတိုင္း သူတို့က ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္ထိ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဗိုလ္လုပ္ေနခဲ့ျကတာ။ သူတို့ခံစားခ်က္ေတြ၊ ေ၀ဒနာေတြမွန္သမွ် မိဘက မျပတ္အကဲခတ္ျပီး ေျဖေဖ်ာက္ေပး ကုစားေပးေနခဲ့တာ။ နက္ဖန္သဘက္ခါက စျပီး အေျခအေနေတြက လံုး၀ျခားနားသြားေတာ့မွာ။ အရင္ တစ္ခါမွ မျကံုဖူးတဲ့ စြန့္စားခန္းအသစ္ေတြ၊ ၀မ္းနည္းေျကကြဲစရာေတြလည္း ျကံုရလိမ့္မယ္။ သူနိုင္ငါနိုင္ ယွဥ္ျပိဳင္ရတဲ့ တိုက္ပြဲေတြလည္း ဆင္ႏႊင္ရလိမ့္မယ္။ ဒီခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္ဖို့အတြက္ သူတို့မွာ ယံုျကည္မွုေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊ ခံနိုင္ရည္ေတြ၊ သိနားလည္မွဳေတြ အမ်ားျကီးလိုအပ္ပါလိမ့္မယ္။

          ဒါေျကာင့္မို ့ သူတို ့ေလးေတြကို ျကည့္ရွု ့ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို ့ ေမတၱာရပ္ခံေနရတာပဲ ကမာၻေလာကျကီးေရ…

          သူတို့ သိသင့္သိထိုက္တဲ့ အရာေတြ သိေအာင္တတ္ေအာင္ သင္ျပေပးစမ္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးျပဳျပီး တတ္နိုင္သမွ် ညွာညွာတာတာေတာ့ ကိုင္တြယ္ပါေနာ္။

          ေလာကျကီးမွာ လူတိုင္း သမာသမတ္ရွိတာမဟုတ္ဘူးး။ တရားသျဖင့္ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မမွန္မကန္တဲ့ လူေတြလည္းရွိတယ္ဆိုတာ သူတို့သိဖို့ လိုေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုးတစ္ေယာက္ရွိတိုင္း ဇာတ္လိုက္ လူစြမ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ လိမ္ညာေကာက္က်စ္တဲ့ နိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ရွိတိုင္း ေလးစားျကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ရန္သူတစ္ေယာက္ရွိတိုင္း ကိုယ့္ကို ကူညီရိုင္းပင္းမယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္ ဆိုတာလည္း သင္ျကားေပးေစခ်င္တယ္။

          အခ်ိန္ေတာ့ေပးရမွာေပါ့ ေလာကျကီးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ရွာ ေငြတစ္က်ပ္ဟာ အလကားရတဲ့ ေငြတစ္ရာထက္ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတဲ့အေျကာင္း၊ အရွံုးကို အျပံဳးမပ်က္ခံယူတတ္မွ ေအာင္နိုင္ခ်ိန္မွာ ျပည့္ျပည့္၀၀ ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ အျကာင္းေတြလည္း သူတို့ သိနားလည္ေအာင္ ေဆာင္ရြတ္ေပးေစခ်င္တယ္။

          ျဖစ္နုိင္ရင္ သူတို့မွာ ၀န္တိုမေစၦရစိတ္ေတြ ကင္းစင္ေအာင္၊ သူတစ္ပါးရဲ့အဆင္ေျပမွုူ၊ ေအာင္ျမင္မွုအတြက္လည္း မုဒိတာပြားတတ္ေအာင္ သင္ျကားေပးေစခ်င္တယ္။ မေအာင္ျမင္မွု နဲ့ ျကံဳရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အရွံူးဒဏ္ကို ျက့ံျက့ံခံနိုင္တဲ့ ဇြဲသတၱိရွိဖို့နဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့အထိဆက္ျကိုးစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ ဆက္လက္ျပင္းျပေနတတ္ဖို့လည္း သင္ျကားေပးပါ။ သိမ္ေမြ ့သူကို သိမ္ေမြ ့စြာ ဆက္ဆံတတ္ဖို့၊ မာေက်ာသူနဲ့ ေတြ ့တဲ့အခါ ကိုယ္လည္းမာေက်ာနိုင္ဖို ့ လမ္းညႊန္ေပးပါ။

          အမ်ားေနာက္ ေရာေယာင္္မလိုက္ဘဲ ကိုယ့္ အသိဥာဏ္၊ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ့ အလုပ္လုပ္တတ္ဖို ့၊ ဘယ္သူ ့စကားကိုမွ နားပိတ္မထားေသာ္လည္း ျကားသမွ်ကိုေတာ့ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ဆန္ခါ နဲ့ စစ္ျပီးမွ လက္ခံမွတ္သားတတ္ဖို့၊ ၀မ္းနည္းေျကကြဲခ်ိန္မွာလည္း အျပံဳးမပ်က္ေနတတ္ဖို ့ ၊ သို့ေသာ္ မ်က္ရည္က်ျခင္းကိုလည္း ရွက္စရာလို့ မယူဆဖို ့၊ ျပီး တစ္ခါတစ္ရံ ရွံုးနိမ့္ျခင္းမွာလည္း ဂုဏ္က်က္သေရရွိေနတတ္ျပီး ေအာင္ျမင္လ်က္ စိတ္ပ်က္ရျခင္းဆိုတာမ်ိဳးလည္းရွ္ိေျကာင္း သိရွိဖို ့ကိုပါ သင္ျကားေပးေစခ်င္ပါတယ္။

          ကိုယ့္ရဲ့ ဦးေနွာက္နဲ့ ျကြက္သားကို ေျကးအျမင့္ဆံုးေပးသူထံ ေရာင္းခ်တတ္ဖို့၊ ဒါေပမယ့္ နွလံုးသားနဲ့ ၀ိညာဥ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းနွဳန္းမသတ္မွတ္ဖို့ေတြလည္း သင္ဖို့ လိုလိမ့္မယ္။

          အကယ္          ၍ ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ့ သူတစ္ပါး နွိဳင္းယွဥ္တာမ်ိဳး မလုပ္ဖို့လည္း သင္ျပေပးေစခ်င္တယ္။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေလာကျကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ ျကီးက်ယ္တဲ့လူ၊ ကိုယ့္ထက္ နိမ့္ပါးတဲ့လူေတြဆိုတာ အျမဲရွိေနမွာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္စံခ်ိန္ ကိုယ္ခ်ိဳးနိုင္ေအာင္၊ ကိုယ့္ ယခင္ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြထက္ ထူးျခားသာလြန္ေအာင္ ျပိဳင္ဆိုင္ျကိုးစားဖို့သာ သူတို့ကို သင္ျကာူေစခ်င္တယ္။

          ျပီးေတာ့ ေလာကျကီးမွာ တစ္ခါတစ္ရံ အေလာင္းအစားလုပ္ရတဲ့ အခါမ်ိဳးရွိသလို အံစာတံုးကုိ လက္လႊဲေပးလိုက္ရတဲ့အခါမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ သူတို့ သိဖို့ လုိလိမ့္မယ္။

          ေလာကျကီးေရ… သူတို့ကို ျကင္ျကင္နာနာ ဆက္ဆံပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ အလိုေတာ့မလုိက္နဲ့၊ သိပ္လည္း မ်က္နွာသာမေပးနဲ့၊ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ မီးဒဏ္ကို နာနာခံျပီးမွ အသားေကာင္းတဲ့ သံမဏိ ျဖစ္မွာကိုး။ ဒီအတြက္ သူတို့မွာ မိမိကိုယ္ကို ယံုျကည္တဲ့စိတ္ထက္သန္ျပင္းျပစြာရွိဖို့ ေမြးျမဴေလ့က်င့္ေပးပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုျကည္စိတ္ရွိမွ လူသားတစ္ရပ္လံုးအေပၚ ယံုျကည္တဲ့စိတ္ သူတို့မွာ ကိန္းေအာင္းလာလိမ့္မယ္။

          မွာလိုက္တာေတြက သိပ္မ်ားေနျပီလားပဲ ေလာကျကီးေရ။ ဒါေပမယ့္ မင္းတတ္နိုင္သမွ်ေတာ့ လုပ္ေပးေနာ္။ သူတို ့က နုနယ္ေသးတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ…၊ ငါတို ့ရဲ့ ကေလးေတြပါ။

ေဖျမင့္

(မူရင္း- Avril Johannes ၏  Dear World)

--

Be Happy,

          Moe Moe.