တြန္း၍ ေရြ႕ေသာဘီး
|
12:46 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဘဝရထားၾကီးက မွတ္တမ္းမဲ့စြာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ခုတ္ေမာင္းေနခဲ့ရဲ႕…
တေန႔ စာအုပ္တအုပ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ျပီး ဟုိလွန္သည္လွန္ၾကည့္ရင္း အမွတ္မထင္ စာေၾကာင္းေလး ႏွစ္ေၾကာင္းကုိ သတိထားလုိက္မိသည္။ ဆရာမ‘ဂ်ဴး’ ရဲ႕ စာအုပ္ေလးပါ။ ဘာတဲ့ ‘ဘဝသည္တုိ၏။ အနုပညာ သည္ရွည္၏’။ အသိတရားတခု ဝင္ေရာက္သလုိ ခံစားလုိက္မိသည္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း တြန္းအား ေကာင္းေကာင္းေတြလည္း ရရွိခဲ့ဖူးသည္။ အဓိက က်ေနာ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေကာင္းၾကီး ေတြေပါ့..။ မရွိအတူ ရွိအတူအပူအေအးမွ်ေဝရင္း ဘဝတုိက္ပဲြမွာ အရႈံးမေပးစတမ္း တုိက္ပဲြဝင္ေနၾကဆဲ ရဲေဘာ္ေတြ။ အားလံုးက အခက္အခဲေတြကုိ တြန္းလွန္ရင္းတဖက္ကလည္း ဝါသနာပါရာ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ကုိယ္ပုိင္ Blog ေလးေတြလုပ္ၾက၊ စာေရးၾက။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေက်ာင္းတဖက္စာေရးတာတဖက္နဲ႔ သုူက်ရာက႑က သမုိင္းေပးတာဝန္ေတြကုိ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာ။
အဲဒီအထဲမွာ က်ေနာ္တေယာက္က ပရိသတ္။ နုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ ေထြရာေလးပါးပြားၾကတုိင္း ေဘးထုိင္ ေငးမႈိင္ျပီး ၾကည့္ေနတတ္သည္။က်ေနာ့္အေပၚမွာ အားမလုိအားမရ ျဖစ္ေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕.. တေန႔ဆံုစည္းၾကရာ ‘ေရႊထိပ္တန္း’ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ဆံုေတြ႔ၾကေတာ့ ကုိလူဗုိလ္က က်ေနာ့္ဘက္ကုိ ျမွားဦးလွည့္လုိက္သည္။
‘ကုိဝင္းကုိ ခင္ဗ်ားဘဝမွာ ျဖတ္သန္းမႈေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ဖူးတာပဲ.. အဲဒါေတြကုိ ခင္ဗ်ားေမ့ထားေတာ့မွာလား.. ခင္ဗ်ား ေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ စာေရးပါလားဗ်ာ.. ေရးတတ္တာ မေရးတတ္တာအပထား မွတ္တမ္းေလးေတြ က်န္တာေပါ့’
‘ကုိလူဗုိလ္ေျပာတာ သိပ္မွန္တယ္ ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥတခုလုိ႔ ျမင္တယ္’ ဟု ကုိေဝေမာ္က လွမ္း၍ ေထာက္ခံမႈျပဳ လုိက္သည္။
‘ၾကိဳးစားျပီးသာ ေရးစမ္းပါဗ်ာ ျဖတ္သန္းမႈတုိင္းဟာ သူ႔တန္ဖုိးနဲ႔သူ ရွိေနစျမဲပါ’ ဟု ကုိလွေရႊကလည္း ထပ္၍ အဆုိျပဳျပန္ေလသည္။
‘ေအးဗ် ခင္ဗ်ားတကယ္လုပ္ရင္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္၊ ခံစားခ်က္ခ်င္း အေတြ႔အၾကံဳခ်င္း တူညီ ၾကတာ မဟုတ္သလုိ ဘဝဆုိတာတေျပးညီေျပးေနၾကရတာမွ မဟုတ္တာ… ေရးသာေရးဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႔ အားလံုး ဝိုင္းကူၾကမယ္’ ဟု ကုိထူးေအာင္က ထပ္မံတြန္းအားျပဳလုိက္ျပန္သည္။ ျငင္းဆန္ဖုိ႔ ၾကိဳစားလုိက္ျပီး..
‘ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေရးခ်င္ေရးေပါ့.. က်ေနာ္က အေတြ႔အၾကံဳေတြ ေျပာျပမယ္ေလ.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းတက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ေရးတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ’ လုိ႔ ေျပာလုိက္မိ သည္။
‘မဟုတ္ေသးဘူးဗ် ခံစားခ်က္ဆုိတာ ငွားယူအသံုးခ်လုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ခံစားခ်က္မွ အနုပညာရသ ေျမာက္နုိင္မွာ.. သူမ်ားလုိပဲကုိယ္လည္းေရးနုိင္ရမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ေလးသာ ေမြးလုိက္စမ္းပါ’ ဟု အားလံုးက ဝုိင္း၍ အားေပးေတာင္းဆုိလုိက္ေတာ့ တံုဏွိဘာေဝျဖစ္သြားရသည္။မခံခ်င္စိတ္ေလးကလည္း ႏွလံုးအိမ္ကုိ ႏႈိးဆြလာေတာ့သည္။
ထုိႏွင့္ က်ေနာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ စြန္႔ခြာခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြ ေဘာပင္ႏွင့္စာအုပ္ကုိ ကုိင္ေဆာင္၍ စတင္ ေရးေတာ့သည္။
စာေရးမည္ဆုိေတာ့လည္း ညည အိပ္မရ။ ဘယ္ကစရမည္မွန္း မသိျဖစ္ေနျပန္သည္။ စိတ္ကလည္း ေတာင္စဥ္ ေရမက် ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေတာ့သည္။ တခါတရံ အိပ္မက္ထဲသုိ႔ပင္ ခုန္ကူးသြားလုိက္ေသးသည္။
တေန႔ ရွစ္ေလးလံုး (၂၃) ႏွစ္ေျမာက္အခမ္းအနားအတြက္ နံရံကပ္စာေစာင္ေပးပုိ႔ၾကရန္ ႏႈိးေဆာ္စာ ကပ္ထား ေသာေၾကာင့္ ရွစ္ေလးလံုးအေၾကာင္းစတင္ေရးသားမိေလသည္။ ေရးျပီးေတာ့လည္း ဟုိလူ႔ဖတ္ခုိင္း ဒီလူ႔ဖတ္ခုိင္းႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနရျပန္သည္။ မိမိကုိယ္ကုိ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္။ ေခါင္းစဥ္မည္သုိ႔တပ္ရမည္နည္း ဟု ဆုိလာျပန္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ မေပးတတ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဖတ္လုိက္ စဥ္းစားလုိက္ႏွင့္ ေခၽြးတုိ႔ပင္ အုိင္ထြန္းခဲ့ရျပီးေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ထဲေပၚလာသည့္ ‘အတိတ္မွသည္ ပစၥဳပၸန္ဆီသုိ႔’ ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္လုိက္မိ ေတာ့သည္။
ဟုတ္ပါျပီ.. ေရးလည္းျပီးျပီ.. ေခါင္းစဥ္လည္းရွိျပီဆုိေတာ့ ကေလာင္နာမည္ ဘယ္လုိေပးမလဲဟု ကုိေဝေမာ္က ေမးေသာအခါၾကိဳတင္စဥ္းစားမႈမရွိခဲ့ေသာေၾကာ
က်ေနာ္ပထမဆံုးေရးျဖစ္လုိက္ေသာ စာမူေလး နံရံကပ္စာေစာင္သာမက အင္တာနက္ ဝက္ဆုိဒ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေဒါင္းအုိးေဝ စာေစာင္မွာပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းလိမ့္မလဲဗ်ာ ရင္ထဲမွာ မေပ်ာ္သဖူး အေပ်ာ္ထူးလုိ႔ ၾကည္နူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိ ျဖစ္ရျပီေပါ့…
ေက်းဇူးတရားဆုိတာ ဆပ္တတ္လွ်င္ ေက်ရုိးထံုးစံ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဘဝမွာ နိမ့္ရာကေန တျဖည္းျဖည္း အျမင့္ကုိ ေရာက္ေအာင္ ဆဲြကူေဖးမေပးၾကတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕အကုိေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားက ၾကီးျမတ္လြန္းပါတယ္။ ဆရာမ ‘ဂ်ဴး’ ရဲ႕ ေရးသားခ်က္နဲ႔သူတုိ႔ရ႕ဲတြန္းအားေတြေၾကာင့္သာ ျဖတ္သန္းခဲ့ ျဖတ္သန္းဆဲ ကာလေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကုိ မွတ္တမ္းဖဲြ႔ ေရးသားခြင့္ရရွိခဲ့တာပါ။
က်ေနာ့္မ်ဳိးဆက္အတြက္လည္း က်ေနာ့္ဘဝျဖတ္သန္းမႈေတြ သူတုိ႔ထိေတြ႔ခံစားခြင့္ရေတာ့မွာ
အုပ္ႀကီးေဖ
၂၇-၈-၂၀၁၂
0 comments:
Post a Comment