“ေျခေထာက္မ်ား” (၀သုန္)

by Sein Khat Soe on Tuesday, August 28, 2012 at 2:38am 

ကြ်န္ေတာ္႔မွာ အက်င္႔တစ္ခုရွိတယ္။ စကားလံုးတစ္ခုခုက စိတ္ထဲကို လာထိခတ္လာတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ

အဲဒီစကားလံုးနဲ႔ သံတူေၾကာင္းကြဲမ်ား၊ ဆက္ဆက္ရာမ်ားကို အနည္းငယ္ သို႔မဟုတ္ ထိထိ၀င္၀င္

တုိ႔ထိ ရွာေဖြမိတတ္သည္။

ဒီေန႔ ၀သန္..၀ဋ္ ဆုိတဲ႔ ကဗ်ာေလးတင္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ၀သန္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးနဲ႔

သူ႔ဆက္ဆက္ရာေတြကို လုိက္မႊရင္း ဆရာၾကီး ၀သုန္ရဲ႕ ၀ထၱဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားဖတ္ခြင္႔ရခဲ႔သည္။

အႏုပညာသမား(ပန္းခ်ီဆရာ) တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ၊ အႏုပညာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေဖာ္ထား တဲ႔တန္ဖုိးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မသိမျမင္၊ မစဥ္းစားမိလုိက္ေသာ ဆရာ႔ရဲ႕ေလးစားအတုယူဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ တန္ဖုိးထားမႈေလးကို သူ႔ ၀ထၱဳေလးထဲမွာ သြားေတြ႔လုိက္ရသည္။

၀ထၱဳေဖာ္ျပထားတဲ႔ ဆုိဒ္က ဆိုဒ္ပိုင္ရဲ႕ ၀ထၱဳမတင္ျပမွီအညႊန္းေလးကလည္း အေ၀းေရာက္သားတုိင္း ရင္ခံေနတဲ႔

အေျခအေနမ်ားျဖစ္တာကိုသြားေတြ႔ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ေစခ်င္လုိ႔ သူ႔ဆိုဒ္ကေန ကူးျပီးျပန္ရွယ္လုိက္ပါ

တယ္။ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ လူမ်ိဳး၊ ယဥ္ေက်းမႈစတဲ႔ ေလပြပြေတြကို အြန္လုိင္းေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္ မ်ား

မ်ား ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္ေနၾကေပမယ္႔ တကယ္႔လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ဆရာလုိအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ၾကံဳလာရတဲ႔အခါ

ဆရာလုိ႔ မာနထားျပီး ညင္းဆန္အန္တုႏုိင္ပါ႔မလားဆုိတဲ႔ ေမးခြန္းကို ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တစ္ေနကုန္ေမးေနမိတယ္။

ပြင္႔ေနျပီ၊ ပြင္႔သလုိလုိရွိလာျပီဆုိတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ အဘက္ဘက္ေသာ ႏုိင္ငံေရးရာသီဥတုေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲမွာ

မၾကာခင္ ၀င္လာေတာ႔မယ္႔ ဆရာ၀ထၱဳထဲကလုိ ေျခေထာက္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြ၊ ႏႈန္းစံအသစ္ေတြၾကားမွာ  ဘယ္လုိညင္းဆန္ေက်ာ္လႊားမလဲ။ တားဆီး ထိန္းကြပ္ျပီး ကိုယ္႔ေဘာင္ထဲကို ဘယ္လုိသြပ္သြင္းမလဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မမာရင္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မေသခ်ာရင္၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေပ်ာ႔ညံ႔ရင္ မာနတင္မက၊ ဘ၀ေတြကိုပါ အဲလုိေျခေထာက္

ေတြက ေျခေတာ္တင္သြားမယ္လုိ႔ တေနကုန္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ေလေက်ာေလျဖတ္ျပီး ဆရာ၀ထၱဳေလးကို ဖတ္ၾကည္႔

ေတာ္မူၾကပါဗ်ာ...................။

မူရင္းလင္႔ကို ေအာက္ဆံုးမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္..............။

(စိမ္းခက္စိုး)

“ေျခေထာက္မ်ား”   (၀သုန္)

ပန္းခ်ီျပပြဲ ခန္းမ၏ ေနာက္ဘက္တစ္ေနရာမွာ ရံုးစုထိုင္ေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပန္းခ်ီဆရာတစ္သိုက္မွာ အျပင္ဘက္မွ ေျခေထာက္မ်ား ေရြ႕လ်ား သြားလာေနၾကပံုကိုသာ ေတြ႔ျမင္ေနရေလ၏။ ပန္းခ်ီကား မ်ားကိုကား ဘုတ္ျပားမ်ားေပၚသို႔ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး ၀င္လာသူ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္တို႔ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူထား၍ ျဖစ္ေလသည္။

*

ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္တည္လာဖို႔ ရင္ႏွင့္ ရင္းဖြဲ႔လွ်င္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာတတ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္စဥ္က ဆရာၾကီး ဦးျမတ္ေက်ာ္၏ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိပါသည္။ ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ရန္ အင္တာဗ်ဴး ေျဖစဥ္ကတည္းက ထိုပန္းခ်ီကားကို ေရးလက္စျဖင့္ ဆရာၾကီး ရံုးခန္းထဲမွာ ျမင္ရသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ဒုုကၠရစရိယာ က်င့္ေတာ္မူခန္း ပန္းခ်ီကား ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာၾကီး ဦးျမတ္ေက်ာ္သည္ စိမ္းျပာညိဳ့ အေရာင္မ်ားကို အလြန္ၾကိဳက္ႏွွစ္သက္သည္။ ေရးခ်က္ေရးလက္ တတို႔တို႔ႏွင့္ နံပါတ္ ၂ တို႔ ၊ ၃ တို႔ကို သံုးတတ္သည္။ ပန္းခ်ီကား ျပီးေျမာက္သြားေသာ အခါတြင္ကား ေရးခ်က္အဆင့္ဆင့္ မွန္ကန္ တိက်ေသာ ပန္းခ်ီကားသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

ေက်ာင္းတက္စဥ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေဟာတစ္ပံု ေဟာတစ္ပံုႏွင့္ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲ၍ ေရးေကာင္းေနစဥ္ ဆရာၾကီးက သူ႔ပန္းခ်ီကားကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပဲ တို႔ခ်င္တို႔သည္။ တစ္ခါတရံ လ ႏွင့္ခ်ီ၍ မတို႔ဘဲ ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကျဖင့္ အျပီးသတ္ ၾကည့္ခ်င္လွျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးႏွစ္ သင္တန္းေအာင္၍ ေက်ာင္းဆင္းလာခဲ့သည့္တိုင္ ထိုပန္းခ်ီကား အျပီးမသတ္ပါ။ ႏွစ္အတန္ၾကာမွ အင္ဗိြဳင္း ပန္းခ်ီျပပြဲတြင္ ထိုပန္းခ်ီကား ခ်ိတ္ဆြဲ ျပသထားသည္ကို ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။

' ကိုယ္ေရးတာက ဘုရားပံုေလကြာ ၊ တာ၀န္ၾကီးတယ္ ' ဟူ၍သာ ဆရာၾကီးက ေလေအးေအးႏွင့္ ရွင္းျပသည္။ ေအာက္ဒိုးေခၚ ျပင္ပ ရႈခင္း ေရးဆြဲၾကတုန္းက ဆရာၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ေရေဆးအၾကည္ သံုးကား တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေရးဆြဲျပဖူးသည္။ 'အဲ့ဒါက သဘာ၀ဆီက ေလ့လာတာ ေလကြာ၊ တစ္ခါတေလ "ကား" ျဖစ္သြားတာလည္း ရွိေတာ့ ရွိတာေပါ႔၊ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ ကန္႔သတ္ခ်က္ ရွိတယ္ကြ ၊ မင္းေရးေနတဲ့ တိမ္ေတြဟာ တေရြ႕ေရြ႕ လြင့္ေနတယ္ေလ ၊ မင္းေရးတာကို ေစာင့္မေနဘူး၊ ျပီးေတာ့ ေန ၊ ေနတျဖည္းျဖည္း ေစာင္းလာတာနဲ႔အမွ် အရိပ္ေတြ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္တယ္၊ အဲဒီ ေဇာနဲ႔ ေရးေတာ့ မင္းရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ငုပ္ေနတဲ့ စုတ္ခ်က္ေတြ အလိုလို ရလာတယ္။ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ စုတ္ခ်က္ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ေပၚလာပံုပဲ။ '

ဆရာၾကီး ဦးျမတ္ေက်ာ္သည္ ပန္းခ်ီ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ လုပ္ငန္းတာ၀န္လည္း မ်ားျပား လွေလရာ ၊ ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ၾကိဳက္ ပန္းခ်ီကားတစ္ကား ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အေတာ္ ၾကိဳးပမ္းရေပလိမ့္မည္။ ဒါကို ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့။ ယခုေတာ့ သိျပီးရင္း သိ၍သာ လာေနရေလသည္။

ေနာက္ထပ္ ကားထြက္က်ဲသူ ဆရာၾကီး တစ္ဦးလည္း ရွိပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ သင္တန္းနည္းျပ ဆရာၾကီး " ဦးသိန္းဟံ " ။ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈ တာ၀န္မ်ား ပိျပီးရင္း ပိေနေသာ ဆရာၾကီးမွာ မည္သည့္အခါမ်ား ကိုယ္ပိုင္ စိတ္လိုလက္ရ ပန္းခ်ီကား ေရးဆြဲေနမိပါလိမ့္။

တစ္ခါတရံ ေက်ာင္းဆင္းပန္းခ်ီျပပဲြမ်ားတြင္ ဆရာၾကီး ခ်ိတ္ဆြဲျပသတတ္သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား သင္ၾကား ျပသရင္း ေရးဆြဲျဖစ္ေသာ " သက္ျငိမ္ " ပန္းခ်ီကားတို႔ ၊ " ေမာ္ဒယ္ (လ္) " ပန္းခ်ီကားတို႔သာ ျဖစ္သည္။ ဆရာၾကီး ကြယ္လြန္၍ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ပန္းခ်ီျပပြဲ ျပဳလုပ္သည္တြင္ ဆရာၾကီး၏ ပန္းခ်ီကားမ်ား စုေဆာင္းၾကရေသာအခါ ခဲ၊ မင္ျခစ္ ၊ ေရေဆး ၊ ဆီေဆး အားလံုးေပါင္းပါမွ ပန္းခ်ီကားအခ်ပ္ တစ္ရာ မရွိေပ။

သို႔ေသာ္ သမိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္တည္က်န္ရစ္ေသာ ပန္းခ်ီကား "သူ" ကိုေတာ့ ဆရာၾကီး ေရးဆြဲျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။ ဆရာၾကီး ကေတာ္၏ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားျဖစ္သည္။ ထုိပန္းခ်ီကားကို ဆရာၾကီး အၾကိမ္ေပါင္း မည္မွ် တုိ႔ဆစ္ ေရးျခယ္ခဲ့လဲ မသိပါ။ ဆရာ ကေတာ္အေပၚ သြန္းထုေသာ ေမတၱာဓါတ္ အဟုန္တို႔ျဖင့္ ထုိပန္းခ်ီကားကို ၾကည့္ေလတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ခံစားရေလသည္။ ငယ္နာမည္ ေမာင္စစ္ ၊ ဆရာ ဦးဘဥာဏ္၏ တပည့္ရင္း "ဦးသိန္းဟံ"။ ခေပါင္း စီးကရက္ကို ခဲရင္း ပါးစပ္မွ အျမွဳပ္တစီစီ ထြက္လာသည္အထိ သင္ၾကားျပသခဲ့သည့္ ဆရာၾကီး။

ရင္ႏွင့္ရင္း၍ ပန္းခ်ီေရးလွ်င္ အခ်ိန္မွာ အတုိင္းအဆမရွိ။ မိမိ ေမတၱာဓါတ္ သက္ေရာက္သေလာက္ပင္ ထိုပန္းခ်ီကားသည္ အခ်ိန္မ်ားစြာ၊ ကာလမ်ားစြာကို ျဖစ္ေက်ာ္ ရပ္တည္ႏိုင္စြမ္းေပသည္။

ပန္းခ်ီ ေမွာ္ရံုေတာကို တမင္သိသိ တိုး၀င္မိခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို႔ပင္ နားလည္မိခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ ပန္းခ်ီသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ဖို႔ကလည္း အေတာ္ခက္သည္။ ဘ၀မ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ရပ္တည္။ ဆိုင္းဘုတ္ ၊ ယင္းပန္းခ်ီ ၊ လက္ေရး ပို႔စကတ္ ၊ ကားနံပါတ္ျပား ၊ တစ္ခါတရံ ထဘီပန္းေရးသည့္ ပန္းခ်ီဆရာပင္ ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။

လင္ကုိယ္မယား ပါးစပ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ရပ္တည္ေရးမွသည္ သားကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားလာ။ ျမိဳ႕သစ္မ်ားတြင္ ဟိုနား ငွားေန ၊ သည္နား ငွားေနႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဖခင္၏ အိမ္ေနာက္ဘက္တြင္ အေတာ္ၾကာ နားခိုခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ သမီးေလး ...။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာနယ္ဇင္း သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီသမား ေပါက္စဘ၀သို႔ ေရာက္ေနပါျပီ။ ပို၍ၾကိဳးစား ၊ ပို၍ရုန္းကန္ ၊ ပိုမို၍ မိမိလက္ရာကို ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ ဖန္တီးေနခ်ိန္ ။ ရင္ႏွင့္ ရင္းမိတာေတြလည္းရွိ ၊ အျခားသူတို႔၏ အလိုကို လိုက္၍ ေရးရတာေတြလည္းရွိ။ သို႔ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလး ေလးေယာက္ အေဖအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။

ရုပ္ျပဇာတ္လမ္းမ်ား ၊ သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ား ၊ ဝတၳဳမ်က္ႏွာဖံုးမ်ား ၊ ပန္းခ်ီကားမ်ား ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ား ၊ ထိုသံသရာမွာ ၀ဲလည္ လွည့္ေနခဲ့သည္မွာ အေတာ္ေလးေတာ့ ၾကာလာခဲ့ျပီ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နာမည္ေလး တစ္လံုးေတာ့ ရလာခဲ့ပါျပီ။ ခက္သည္ကား မတ္တတ္စာသာရွိသည္၊ တံုးလံုးစာ မရွိေသး။ "မုိးရြာတုန္း ေရခံပါလား ၊ ေရခံပါလား" ဆိုသည့္ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ားကို နားထဲမွာ ၾကားပါလ်က္ မသိက်ိဳးကၽြန္ ျပဳေနမိ သည္။

မိမိ လက္မွတ္ထိုး တာ၀န္ယူရမည့္ အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရိုရိုေသေသပဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လုပ္ရမည္။ လုပ္လည္း လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္က ရုပ္ရွင္ ျပဇာတ္ မင္းသားေတြေလာက္ ၊ စတီရီယို အဆိုေတာ္ေတြေလာက္ " စန္း " မလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘတၾကီး ရွာေဖြေနသည္မွာ ေနာက္ထပ္သိဖို႔ ၊ ေနာက္ထပ္ သိဖို႔အတြက္ " အခက္ " ေတြကို ရင္ဆုိင္ ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔။ သည္အခက္ျပီးလွ်င္ ေနာက္အခက္ ၊ ေနာက္အခက္ ၊ .... ။

*

ေျခေထာက္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သလံုးသား ျဖဴ၀င္း၀င္း ၊ ေပါင္လယ္ စကတ္ ေတြႏွင့္ ၊ ေဒါက္ဖိနပ္ ျဖဴနီညိဳ စီးထားသူေတြကိုသာ ျမင္ရသည္။ ေနာက္ပိတ္ ရွဴးဖိနပ္ေရာင္ ေျပာင္လက္ မ်ား ၊ ဂ်င္းဖိနပ္မ်ား ၊ ရံခါ ကတီၱပါ ဖိနပ္မ်ား ၊ သကၠလပ္ ဖိနပ္ အနက္ေရာင္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုးခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ျမမာလာဖိနပ္ စီးထားသူတို႔ ၊ ရိုးရိုး ေျခညွပ္ဖိနပ္ စီးထားသူတို႔ လာၾကည့္ ေနတာကို ပိုျမင္ခ်င္သည္။

*

ယခု ကာလကို ပန္းခ်ီကားမ်ား အေရာင္းသြက္လာျပီ ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ စန္းထလာျပီ ဟု ဆုိသူတို႔က ဆုိၾကသည္။ ယခင္က ျပည္တြင္းရွိ ႏိုင္ငံျခားသံရံုးမ်ားႏွင့္ သံတမန္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားကိုသာ အားကိုး၍ ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့ၾကရာမွ အနည္းငယ္ က်ယ္ျပန္႔လို႔ေတာ့ လာပါသည္။

ျမန္မာျပည္သို႔ အတုိင္းတိုင္း အျပည္ျပည္မွ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္မ်ား ၊ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ား ၊ သည္မွာ အလုပ္ လာလုပ္သူမ်ားအျပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားထဲမွာပင္ သိန္းေသာင္းခ်ီ၍ ပန္းခ်ီကား ၀ယ္ယူ စုေဆာင္း သူမ်ား ေပၚေပါက္လာေနသည္မွာ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းပါသည္။

ဟိုတယ္ၾကီးေတြ ဟည္းဟည္းထေနျပီး ထိုမွာ ပန္းခ်ီကား ခ်ိတ္ဆြဲျခင္း ၊ ပန္းပုရုပ္မ်ား တန္ဆာဆင္ျခင္း တို႔ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ခ်ိတ္ဆြဲျပသျခင္း အမႈ ျပဳေနၾကပါျပီ။ ျမန္မာအိမ္ေတြမွာ ပန္းခ်ီကား ခ်ိတ္ဆြဲျခင္း အမႈ ျပဳသည့္အေလ့ ရွိဖို႔ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္နည္းနည္း ေစာင့္ၾကရပါဦးမည္။

ရင္ႏွင့္ ရင္းသည္ျဖစ္ေစ ၊ မရင္းသည္ ျဖစ္ေစ ..။ ဆီေဆးကား ပန္းခ်ီ ျဖစ္ေစ ၊ ေရေဆး ပန္းခ်ီကားပဲ ျဖစ္ေစ ကုန္က်ရသည့္ စရိတ္ေတာ့ အထိုက္အေလွ်ာက္ ရွိၾကေပသည္။ ပတၱဴဖ်င္စ ၊ ဆီေဆးေတာင့္မ်ား ၊ ငါးၾကီးဆီ ၊ တာပင္တိုင္ဆီ ၊ ေ၀ါ႔မင္ေခၚ ေရေဆးေရး စကၠဴအေကာင္းစား ၊ ရွဥ့္နားရြက္ေမြး စုတ္တံ နံပတ္ ၁ မွသည္ ၁၀ အထိ။ ဆီေဆးကား ဆုိလွ်င္ ကၽြန္းသားထု ေပါင္ ၊ ေရေဆးကား ဆုိလွ်င္လည္း ပိတ္ကတ္ ေရႊမင္သုတ္ မွန္ေပါင္ စသည္တို႔က မိမိ စိတ္တိုင္းက် ျပဳလုပ္သေလာက္ ကုန္က်ရလိမ့္မည္။

မိမိ၏ ရင္ႏွင့္ရင္းခ မပါ၀င္ေသးပါ။ ထုိအခကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အတိုင္းအဆမရွိ ထားခ်င္ပါသည္။ ပန္းခ်ီပဲြ တစ္ပြဲ ျပဳလုပ္ရသည့္ စရိတ္စက ကလည္း မေသးလွပါ။ ခန္းမငွားခ ၊ ဘုတ္ျပားငွားခ ၊ မီးေခ်ာင္းမ်ား ငွားခ ၊ အခမ္းအနား အျပင္အဆင္ ၊ ကက္တေလာက္ ၊ ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးစရိတ္ ။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ပန္းခ်ီကား တစ္ကားစ ၊ ႏွစ္ကားစ ေရာင္းရလွ်င္ အရင္းေက်သည္။ မေရာင္းရလွ်င္လည္း ပန္းခ်ီကား ေရးျဖစ္တာ အဖတ္တင္သည္ ဟူေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းခ်ီျပပဲြေတြ ျပဳလုပ္ ျပသခဲ့သည္မွာ ယခုတိုင္ေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္လုိႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္အတြင္း ျပပဲြေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ပါ၀င္ျပသ ဖူးခဲ့ေလျပီ။

ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ပန္းခ်ီကားေတြ ခ်ိတ္ဆဲြထားလ်က္ ရွိေလသည္။

ေဟာ .... ၊ ရွဴးဖိနပ္ အနက္ေရာင္ ၊ ေျပာင္လက္တစ္စံု ၊ ေနာက္တစ္စံု။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပန္းခ်ီကားမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားရာဆီသို႔ ဦးတည္လာေနျပီေလ။ ပန္းခ်ီကားမ်ား ေရွ႕တြင္ သူတို႔ခ်င္း ကြိကြိကြကြ ေျပာေနသံ ၊ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားသိေနရသည္။ ယခု ပန္းခ်ီျပပြဲေလး ဖြင့္တာ သံုးရက္ရွိသြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းဦး မေပါက္ေသးပါ။ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ကားတေလ ၊ ႏွစ္ကားႏွစ္ေလေလာက္ ေရာင္းရ လွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုန္က်စရိတ္မ်ား ေက်မည့္အျပင္ သမီး၏ က်ဴရွင္ဖိုး ၊ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသုိလ္ တက္ေနေသာ သားလတ္၏ ပုဂံသို႔ ေလ့လာေရးခရီး သြားမည့္ စရိတ္ ၊ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စားခ်င္ေနေသာ ပုစြန္တုပ္ ဆီျပန္ဟင္း။ ျပီးေတာ့ ပိုလွ်ံေသးလွ်င္ VAT - 69 တစ္လံုးေလာက္ေတာ့ တျမံဳ့ျမံ့ဳ ေသာက္ခ်င္ပါေသးသည္။

' ကို၀သုန္ ၊ ကုိ၀သုန္ ... အစ္ကို ခဏ လာပါဦး '

ျပခန္းတာ၀န္ခံ ပန္းခ်ီဆရာငယ္ေလးက အားရ၀မ္းသာ လာေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူႏွင့္အတူ ထြက္လိုက္ခဲ့ရေပသည္။ ' သူတို႔က ေစ်းနည္းနည္း ဆစ္ခ်င္တယ္ အစ္ကိုရ။ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုဟာ ေစ်းဆစ္လို႔ရတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာထားျပီးသား အစ္ကို '

ျပီးေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ေၾသာ္ ... သူလည္း အာရွတိုက္သား တစ္ေယာက္ပါပဲကလား။ ေဟာင္းဒူး ယူဒူး ၊ ဂလက္တူ ဆီးယူ လိုက္ၾကျပီးေနာက္ သူက စေျပာသည္။

' မေလွ်ာ့ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား '

' ဟုတ္ကဲ့ မေလွ်ာ့ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး '

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိုးေဆာင္းဘာသာ စကားျဖင့္ ေျပာၾကျခင္း။ သူလည္း သူ႔ေဒသသံ ၀ဲသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးပိသံ ထြက္သည္။ သူက ပိုသြက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေထာ့ကိ်ဳး ေထာ့ကိ်ဴး။

' ေကာင္းျပီေလ၊ အဲဒီကားကို ယူမယ္၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေအာက္ကို ျဖဳတ္ခ်ေပးပါ '

ပန္းခ်ီကားက ေရေဆးပန္းခ်ီကား ၊ မွန္ထု နည္းနည္းထူ၍ အနည္းငယ္ေလးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာေလးတို႔ ဘုတ္ျပားေပၚမွ ဂရုတစိုက္ ျဖဳတ္ခ်၍ ျပခန္းအ၀င္ဘက္ အလင္းေရာင္ပိုရေသာ နံရံမွာ ေထာင္ျပရသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္ ၊ ေနာက္ဆုတ္ၾကည့္လိုက္ ၊ သူ႕အေဖာ္ကို တစ္စံုတခု ေျပာလိုက္ေနရာမွ

' ဒါ ဘာအေဆာက္အအံုလဲ '

သူ၏ နက္ေျပာင္လက္လက္ ဖိနပ္ဦးခၽြန္ျဖင့္ ထိုးျပ၍ ေမးေလသည္။ ဟင္ .....ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေသြးတိုး လႈပ္ခုန္ႏႈန္း ျမန္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာလည္း နီျမန္းလာေနမည္။

' ညီေလး လာဦး '

ပန္းခ်ီ ညီငယ္ကိုသာ အသာပုခံုးဖက္ေခၚ၍ ျပခန္းအလယ္ ဘုတ္ျပားမ်ား အကြယ္ေရာက္မွ

' အဲဒီ အေကာင္ကို ေျပာလိုက္ ၊ ငါ႔ပန္းခ်ီကား မေရာင္းေတာ့ဘူးလို႔ '

' ဟာ အစ္ကို ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ '

' ေနာက္ေတာ့ ငါ ရွင္းျပမယ္၊ ခုေတာ့ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း သြားေျပာေခ် ၊ သူ႔လက္ထဲေတာ့ ငါ႔ပန္းခ်ီကား အပါမခံႏိုင္ဘူး ၊ ျပန္ခ်ိတ္လိုက္ '

' အစ္ကိုရယ္ ....'

သူတို႔ကို ေက်ာခိုင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ မူလထိုင္ေနရာ ျပခန္း အေနာက္ဘက္သို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ မည္သို႔ ျဖစ္က်န္ရစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ေတာ့ျပီ။ ျပီးေတာ့ ေထာင့္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ရမ္ပုလင္းကို ဖြင့္၍ တစ္ပက္ " နိ " ေသာက္ပစ္သည္။ သို႔တိုင္ ေဒါသမာန္တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွ ထြက္ခြာမသြားေသး။

' ကို၀သုန္ ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ '

ေရးေဖာ္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၏ ၀ိုင္းေမးသံကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ကာျပသည္။ ကားတံခါး ေဆာင့္ပိတ္သံ၊ ၀ုန္းခနဲ ကားထြက္ခြာသြားသံ။

အတန္ၾကာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ျပပြဲတာ၀န္ခံကေလး ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေနာက္မွ ျပခန္းဖြင့္ထားသူ လူငယ္ ပန္းခ်ီဆရာေလးလည္း ပါလာသည္။

' အစ္ကိုရယ္ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ ေဖာက္သည္ေတြဗ် ၊ ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ ကားေပၚမွာ အစ္ကို ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေၾကာင္း ၊ နာမည္ၾကီးေၾကာင္း ေျပာလာလိုက္ရတာ '  ျပခန္းဖြင့္ထားသူ လူငယ္က ေျပာသည္။

' လာထိုင္ကြာ ၊ ငါရွင္းျပမယ္ '

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ရမ္ တစ္ပက္ ေသာက္သည္။

' ေရာမျမိဳ႕ကို ေရာက္ရင္ ေရာမသားလို က်င့္ႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားကို မင္းတို႔လည္းအသိ ၊ ငါလည္းအသိ။ အဲဒီေကာင္ေတြလည္း အသိ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ တို႔တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ပါကြာ။ တုိ႔တိုင္းျပည္မွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ေနလာခဲ့ျပီးပါျပီ။ တို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေရေျမသဘာ၀ေတြ ၊ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေလ့လာဖို႔ သူ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး ရပါတယ္။

ငါတို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ဆံုရင္ ေျပာလုိက္ရတဲ့ အဂၤလိပ္စကား ၊ တတ္တတ္ မတတ္တတ္ ၾကိဳးစားျပီး ေျပာရတာ။ မတတ္တဲ့ လူကလည္း တတ္ေအာင္သင္ျပီး ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ဆီက "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ၊ "သြားလိုက္ပါဦးမယ္" ဆိုတဲ့ ျမန္မာ စကားကို တစ္ခါတရံမွ ၾကားရတတ္တာပါ။ ဒီေကာင္ဟာ ဥေရာပတိုက္သား မ်က္ႏွာျဖဴ တစ္ေယာက္ဆိုရင္ "ေဟ့ေကာင္ ၊ မင္း အဲသလို မလုပ္ရဘူး" လို႔ ေျပာျပီး ၊ တားျပီး ငါခြင့္လႊတ္ေကာင္း ခြင့္လႊတ္မယ္၊ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ တို႔လိုပဲ အာရွတိုက္သားကြ။ သူတို႔ တိုင္းျပည္မွာလည္း ဒီလို အေဆာက္အအံုမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ရဘူးဆိုတာ သိသင့္တယ္။ သူ႔ဟာသူ "ဘို" ဆန္ခ်င္ရင္ တျခားပစၥည္းကို အဲသလုိ ဖိနပ္နဲ႔ ညႊန္ျပီး ေမးေပါ႔ကြ '

' ငါ ငါေရးထားတာ ပုဂံက ဓမၼာရံၾကီးဘုရားကြ ၊ ဓမၼာရံၾကီးေစတီ '

ကၽြန္ေတာ့္ အသံမ်ား ဆို႔နင့္ တုန္ခါလာသည္။ ပိုမို မာေက်ာလာသည္။

' ငါအခု ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္မွ မေရာင္းရေသးဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရိွဘူး။ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးဟာ တို႔ ေရွ႕မွာေတာင္ အဲသလုိလုပ္ရင္ တို႔ကြယ္ရာမွာ ဒီပန္းခ်ီကားကို သူဘယ္လိုထားမလဲ ၊ မင္းတို႔စဥ္းစား။ '

ေနာက္တစ္ပက္ ။ ျပီးေတာ့ ေဘးမွာ ခ်ထားေသာ လြယ္အိတ္ကို ေကာက္လြယ္။ ' ငါ ျပန္ေတာ့မယ္။ '

ကၽြန္ေတာ့္အား ညီငယ္ ႏွစ္ေယာက္က ျပခန္း၀ အထိ လိုက္ပို႔ေပးသည္။ စကားသံ တစ္ခုက လြင့္ပ်ံ လိုက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာကို ထိမွန္သည္။

' အစ္ကိုဟာ သိပ္မာနၾကီးတာပဲ '

ကိုယ့္အမ်ိဳး ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕ ဘာသာ သာသနာအတြက္ ၊ အားလံုးအတြက္ ဒီေလာက္ေတာ့ မာနၾကီးပါရေစ ငါ႔ညီရယ္။

*

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္သို႔ ေကာင္းေသာ ေျခေထာက္မ်ား ေျခခ် လာႏိုင္ပါေစ။

(မေဟသီ မဂၢဇင္း ၊ မတ္လ ၊ ၁၉၉၉)

* * * * * * * * * *

http://www.mingalarpar.org/2011/01/blog-post_23.html (ကြ်န္ေတာ္ကူးယူလာတဲ႔ မူရင္းေနရာက လင္႔ေလးပါ)

ဆရာ ၀သုန္ရဲ႕ပံုတူပါ။