အေနာက္ဘက္တံတိုုင္းသိုု႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ျခင္း (၁၂)

by ၿငိမ္းေအးအိမ္ on Monday, August 27, 2012 at 10:07am ·

1961 ခုႏွစ္တြင္ ေမယုခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖြဲ႕စည္းၿပီးေနာက္ ထုိးစစ္မ်ားဆင္ႏြဲခဲ့ရာ၊ ႏွစ္လအၾကာတြင္ ဘူးသီးေတာင္ ေတာင္ပိုင္း မူဂ်ာဟစ္ပါတီဥကၠဌ “ေရာ္ဘီဟူလာ”၊ ဒုဥကၠဌ“ေမာ္စေတာ္ဖီ”ႏွင့္ အဖြဲ႕၀င္290ေက်ာ္ လက္နက္ခ်ခဲ့ရာမွ မူဂ်ာဟစ္တို႕ အင္အားေလွ်ာ့နည္းသြားခဲ့သည္။

1962ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းအာဏာရခ်ိန္္္္္္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာအဖြဲ႕သည္ ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ “ခြဲထြက္ေရး”ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္လုပ္လာၾကျပန္သည္။

1966 ခုႏွစ္ခန္႕တြင္ “ကာဆင္”၏ မူဂ်ာဟစ္လက္က်န္မြတ္ဆလင္မ်ား ျပန္လည္လႈပ္ရွားလာၾကျပန္သည္။ ယခင္ က မြတ္ဆလင္ဘာသာေရး ေၾကြးေၾကာ္သံျဖင့္ “ဂ်ီဟတ္”စစ္ပြဲဆင္ႏြဲရန္ လႈံ႕ေဆာ္စည္းရုံးေရး မေအာင္ျမင္သည့္အခါ၊ နည္းဗ်ဴဟာသစ္မ်ားခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္လာၾကသည္။

၎နည္းဗ်ဴဟာကိုအေကာင္ထည္ေဖၚေဆာင္ရြက္ခဲ့သူမွာ ဖဆပလ အမတ္အျဖစ္လည္းေကာင္း ဖဆပလ၏ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္“စူလ္တန္မာမြတ္” ျဖစ္သည္။ ၎၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေမာ္လ၀ီဆရာမ်ားရွိသည္ဟု ယူဆရသည္။ ၎တို႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေမယုကမ္းသြယ္(ေမာင္ေတာ၊ ဘူးသီးေတာင္၊ ရေသ့ေတာင္ၿမို႕နယ္၏ အေနာက္ဘက္ၿခမ္း) တစ္ခုလုံးကို “အာကစၥတန္” (Arkistan) အမည္ျဖင့္၊ ႏိုင္ငံသစ္ တစ္ခု ထူေထာင္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုေဒသသည္ ရခိုင္(Arkan) ႏွင့္ ပါကစၥတန္ၾကားရွိ ေဒသျဖစ္သျဖင့္ ထိုေဒသႏွစ္ခု အမည္ပါေသာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရန္ ၾကံစည္ျခင္းျဖစ္သည္။

1969တြင္ ဘီေအေဇာ္ေဖာေခါင္းေဆာင္ေသာ ေျမေအာက္ေသာင္းက်န္းသူမ်ာသည္ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ေျမာက္ပိုင္း ေဒသမ်ားတြင္ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပန္လည္စတင္လာခဲ့သည္။

1971 တြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီအစိုးရသည္ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးအတြက္၊ ျပည္သူ တို႕ထံ အၾကံအဥာဏ္ေပးရန္ေတာင္းခံခဲ့သည္။ ထိုအခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး၊  ေျမေပၚေျမေအာက္ မြတ္ဆလင္ လႈပ္ရွားသူမ်ား ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္လာခဲ့ၾကသည္။ ၎တို႕က ရိုဟင္ဂ်ာအမည္ခံ မြတ္ဆလင္တို႕အတြက္ အခြင့္အေရး ေတာင္းေသာ “ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးမ်ားက အၾကံေပးဆႏၵျပဳစာတမ္း” ဟူေသာအမည္ပါ စာတမ္းကို အစိုးရသို႕ တင္ျပခဲ့သည္။ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူမ်ား၏ သေဘာထားႏွင့္ အၾကံေပးခ်က္တြင္ ရိုဟင္ဂ်ာကို တိုင္းရင္းသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ေပးရန္ အၾကံျပဳထားသည္။(ထိုေဒသတစ္ခုလုံးကို မြတ္ဆလင္ဦးေရက အမ်ားဆုံးႀကီးစိုးထားသည္။) ဘူးသီးေတာင္ ၿမိဳ႕နယ္မွ အၾကံေပးခ်က္တြင္ ဘူးသီးေတာင္ႏွင့္ေမာင္ေတာကို ေမယုခရိုင္အျဖစ္ဖြဲ႕စည္းေပးရန္၊  ေမယုခရိုင္ရွိ မြတ္ဆလင္ မ်ားကို ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးအျဖစ္ျပဌာန္းရန္ ေတာင္းဆို အၾကံေပးထားသည္။   

1974 ခုႏွစ္တြင္ တပ္မေတာ္ထိုးစစ္ေၾကာင့္ ဘီေအေဇာ္ေဖာ အဖြဲ႕သည္ တျဖည္းျဖည္း ျပိဳကြဲသြားခဲ့ရသည္။ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာရွိ မူဂ်ာဟစ္တို႕လည္း တစ္ဘက္ႏိုင္ငံသို႕ ထြက္ေျပးၾကရျပန္သည္။

1978 ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ(၆)ရက္ေန႕မွ စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ “နဂါးမင္းစစ္ဆင္ေရး”တြင္ သုံးလအတြင္း၌ မြတ္ဆလင္ေပါင္း ႏွစ္သိန္းႏွင့္ႏွစ္သိန္းငါးေသာင္းၾကား ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သို႕ ထြက္ေျပးခိုလႈံခဲ့ရသည္။ UN မွ ဒုကၡသည္ စခန္း မ်ားဖြင့္၍ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏို္င္ငံသည္ ထို ထြက္ေျပးသြားသူမ်ားကို ႏွစ္ႏိုင္ငံ သေဘာတူညီခ်က္အရ “ဟသၤသာ စီမံခ်က္” ျဖင့္ ျပန္လည္ လက္သင့္ခံခဲ့သည္။  သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာ တို႕ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ အရွိန္ေသသြားခဲ့သည္။

1990 တြင္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ရိုဟင္ဂ်ာတို႕ကို ေမာင္းထုတ္စဥ္တြင္ ရိုဟင္ဂ်ာတို႕၏ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ အလြန္အားေပ်ာ့သြားခဲ့သည္။

1994တြင္ ေမာင္ေတာေဒသအတြင္း၊ (Rohingya Solidarity Organization/ RSO) က ထိုးေဖါက္ စစ္ဆင္ေရး လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေစာစီးစြာ ေခ်မႈန္းျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ၎ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာတို႕၏ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ မယ္မယ္ရရ မေတြ႕ေတာ့။

ထိုကာလမ်ား(1963-2000) အတြင္း ရိုဟင္ဂ်ာအဖြဲ႕အစည္းမ်ားအေၾကာင္းကို “ရဲထြန္း၏မွတ္တမ္း” ဟူေသာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းေရးသားေဖၚျပခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရသည္။

“မူဂ်ာဟစ္အဖြဲ႕၏ မူ၀ါဒလုပ္ထံုးမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ မူဂ်ာဟစ္အဖြဲ႕၀င္ေဟာင္းမ်ား ပါ၀င္သည့္ ရိုဟင္ဂ်ာလြတ္လပ္ေရးတပ္ဖြဲ႔ (Rohingya Independence Force)ကို ၁၉၆၃ခုႏွစ္တြင္ ဦးေန၀င္း အစိုးရ၏ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား ဖိႏွိပ္မႈမွ ကာကြယ္ရန္ႏွင့္ ရိုဟင္ဂ်ာေက်ာင္းသား မ်ားသမၼဂၢ (Rohingya Students Union) ႏွင့္ ရိုဟင္ဂ်ာလူငယ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (Rohingya Youth League) ကဲ့သို႕ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအားပိတ္ပင္မႈအား တားဆီးရန္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။

ကမာၻလံုးဆိုင္ရာ အစၥလာမ္မစ္ လႈပ္ရွားမႈ (Pan Islamic Movement) ကိုအတုယူၿပီး မ်ိဳးခ်စ္ရိုဟင္ဂ်ာတပ္ (Rohingya Patriotic Force)၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာလြတ္လပ္ေရးတပ္ဖြဲ႔ (Rohingya Independence Force) ဟုသာသိရသည့္အဖြဲ႔ကို ၁၉၇၄ တြင္ ဖြဲ႕စည္းျပန္သည္။ ယင္းအဖြဲ႕သည္ ဘင္းဂလားေဒ့ရွ္ နိုင္ငံအနီးတြင္ လြတ္လပ္ေသာ မူဆလင္ျပည္နယ္ထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ မူဆလင္လူမ်ိဳးမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ထိေရာက္စြာ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပဲ အဖြဲ႔ငယ္မ်ားအျဖစ္ ျပန္႔က်ဲသြားခဲ့သည္။

 ၁၉၈၂ခုႏွစ္တြင္ မ်ိဳးခ်စ္ရိုဟင္ဂ်ာတပ္ (Rohingya Patriotic Force) မွခြဲထြက္ေသာအဖြဲ႔ သည္ ရိုဟင္ဂ်ာတပ္ေပါင္းစု (Rohingya Solidarity Organization) တည္ေထာင္သည္။ ထိုအဖြဲ႔မွ အာရကန္ရိုဟင္ဂ်ာမူဆလင္တပ္ဦး (Arakan Rohingya Muslim Front) က ၁၉၈၆ခုႏွစ္တြင္ ထပ္မံခြဲထြက္ခဲ့သည္။

 အထက္ပါအဖြဲ႔အစည္းႏွစ္ခုသည္ ဘင္းဂလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းတြင္ အေျချပဳလႈပ္ရွားၾက ၿပီး ၁၉၉၅ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းကာ အမ်ိဳးသားရိုဟင္ဂ်ာမဟာမိတ္အဖြဲ႔ (Rohingya National Alliance) အျဖစ္ပူးေပါင္မိၾကသည္။ ထိုအဖြဲ႔သည္ ၁၉၉၉တြင္ အာရကန္ရိုဟင္ဂ်ာအမ်ိဳးသားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (Arakan Rohingya National Organisation) အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ရိုဟင္ဂ်ာတပ္ေပါင္းစု (Rohingya Solidarity Organization) အမည္ကို ၂၀၀၀ခုႏွစ္တြင္ အာရကန္ရိုဟင္ဂ်ာအမ်ိဳးသား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (Arakan Rohingya National Organisation) မွခြဲထြက္ေသာအဖြဲ႕ငယ္ ၃ခုက ထပ္မံသံုးစြဲခဲ့ ၾကသည္။”

http://yehtunblog.blogspot.com/2012/06/fcaebook-rohingya-independence-force.html

            ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မ်ားအလိုက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို ၾကည့္လွ်င္ ႏိုင္ငံ့အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ တည္တံ့ေရး အတြက္ ဤအရပ္ေဒသ၏ အေရးပါမႈအားရွင္းလင္းစြာ ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရေပၚတြင္ ႀကံႀကံ႕ခံရပ္တည္ရင္ဆိုင္ေနၾကေသာ ေဒသသားတို႕အား အေလးအျမတ္ျပဳေသာစိတ္ျဖင့္ အေနာက္ဘက္တံတိုင္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္မိပါသည္။