ႏွလံုးသား ဒုိင္ယာရီ (၁)

by Win Ko on Wednesday, August 29, 2012 at 6:52pm 

၂၀၀၂-ခုႏွစ္ႏိုဝင္ဘာလ-ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတခုရဲ႕အခ်ဳပ္ခန္းက်ဥ္ေလးထဲက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့က်ေနာ္…သဘာဝရဲ႕ေလေျပေအးေအးေလးကို အငမ္းမရ တ႐ႈိက္မက္မက္ 

႐ႈသြင္းရင္း ေခါင္းအထက္က ပ်ံသြားတဲ့ငွက္ကေလးကို ေငးေမာရင္း ငါလည္မင္းလိုလြတ္လပ္ၿပီကြလုိ႔ စိတ္ထဲကႀကံဳးဝါးလိုက္မိ…………။

စိုးရိမ္စိတ္အျပည့္နဲ႔ေစာင့္ေမ်ာ္ေနမယ့္ မိသားစုရွိရာအသိုက္အၿမံဳကို သုတ္ေျခတင္ၿပီးျပန္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့...

အိမ္အဝင္ လွမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက ရင္ကိုနင္႔ကနဲျဖစ္သြားေစျပန္တယ္.. ဇနီးသည္ရဲ႕မ်က္ခြံကမို႔လို႔အစ္လို႔ ငိုရလြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕….။

သူရဲ႕နံေဘးမွာငိုင္ငိုင္ေလးေတြ ထိုင္ၿပီးေခါင္းစိုက္ေနတဲ့(၈)ႏွစ္အရြယ္ သမီးႀကီး ၊ (၅)ႏွစ္အရြယ္ သမီးလတ္၊ (၃)ႏွစ္မျပည့္တျပည့္ုသားေလး၊ ဇနီးရင္ခြင္တဲမွာ အာဟာရမျပည့္ဝလို႔ ငိုေႂကြးပူဆာေနတဲ့ ေလးလအရြယ္ သမီငယ္ေလး ျမင္ကြင္းက ရင္ကြဲလုမတတ္…။

ႏႈတ္တို႔ကတဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ရာဖြင့္ဟမရ….အားစီမိေနၿပီ…..။ေျခသံေၾကာင့္တင္ပါရဲ႕သမီးႀကီးနဲ႔ သမီးလတ္ တုိ႔ဝမ္းသာအားရနဲ႔ အေသာ့ႏွင္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးေဝွ႔ဝင္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဦးေခါင္းေလးေတြကို ပြတ္သတ္ႏွစ္သိမ့္ရင္း တလိပ္လိပ္ျမင့္တက္လာတဲ့ ႏွလံုးသားရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြစီးဆင္းလာခဲ့ရၿပီ…။

အျပစ္မဲ့တဲ့သူတို႔ေလးေတြ စိတ္ထိခိုက္ေနတာ ဘယ္မိဘက ၾကည့္ရက္မွာလဲဗ်ာ…။

ဇနီးသည္က ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ က်ေနာ္ကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္တြင္းစကားေတြကို ေျပာလာခဲ့…..။ စီးဆင္းမျပတ္မ်က္ရည္ၾကားက…

 ”နင္ဒီေဒသကေနအေဝးကိုထြက္သြားလိုက္ပါလားတဲ့…. အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားလြန္းလို႔ပါ.. အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ဘဝကိုစာနာေထာက္ထားပါဟယ္”

“ငါဘာလို႔ထြက္သြားရမွာလဲ ငါဘက္ကမွန္ေနတဲ့ကိစၥ၊ ေသရင္လည္းေသသြားစမ္းပါေစ၊ နင္တို႔ဝမ္းနည္းမေနၾကနဲ႔လို႔ အတၱနဲ႔ယွဥ္ၿပီးေျပာလုိက္ေသာအခါ ဇနီးသည္ထံမွ ပြင့္အန္လာျပန္သည္။ ေလာကမွာဘယ္ေလာက္ဘဲ ကိုယ္ဘက္က မွန္ေနပါေစ…၊ ဒါေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔အမ်ား… နင့္ေနာက္မွာကေလးေတြရွိတယ္…၊ သူတို႔ဘဝမွာ အေဖဆိုတာ လိုအပ္တယ္…၊ ဖခင္မဲ့တဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ငါမျမင္ရက္လို႔ပါဆိုၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံဟာ မိုးၿခိမ္းသံအလား နားထဲမွာ ပဲ့တင္သံေတြလိႈင္လို႔…။

‘ေတာ္ပါေတာ့ဟာ နင္ဆက္မေျပာပါနဲ႔’ လို႔တားလုိက္မိသည္…၊ နင္ဆႏၵအတိုင္း မိုးလင္းတာန႔ဲ ဒီအရပ္ေဒသကေန အေဝးဆံုးကို ငါထြက္သြားပါမယ္…၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ တို႔မိသားစုေတြျပန္ဆံုဆည္းၾကမယ္ဆိုတာ ကံတရားရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ေပၚမွာ မႈတည္မွာေပါ့…၊ နင္သာ ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ…၊ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ အဆက္သြယ္လုပ္ၾကမယ္ေနာ္…။

ထိုည က်ေနာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ အေတြးကိုယ္စီန႔ဲ အိပ္လုိ႔မရ၊ လူးကာလိွမ့္ကာနဲ႔ လင္းၾကက္တြန္သံကို ပင္ၾကားေနရၿပီ…။

ဇနီးသည္အိပ္ယာထဲက ထသြားၿပီးထမင္းခ်က္ရန္ျပင္ဆင္ေနေလၿပီ…၊ ေဝရီမံႈဝါးေသာ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ အိပ္ေမာၾကေနဆဲ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့သားသမီးေတြရဲ႕ ပါးျပင္ကိုႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတြ ေခၽြေနမိရဲ႕…။ က်ေနာ္ပါးျပင္ထက္က စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြေၾကာင့္ သမီးလတ္ေနျခည္ လန္႔ႏိူးသြားခဲ့တယ္…။ ေမာ္ၾ့ကည့္ၿပီးသမီးေလးေနျခည္က ”ပါပါ နင္ငိုေမေတး” (အေဖဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ) တဲ့...သမီးကိုေျဖရွင္းခ်က္မည္သို႔္ ေပးရမည္နည္း…။

ေျဖဆိုခြင့္ေတြ ရင္မွာေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီး သမီးရယ္လို႔႔ ရင္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာလိုက္မိသည္…။ အခုမွ သမီး အသက္က(၅)ႏွစ္ေက်ာ္(၆)ႏွစ္အတြင္း… အရာရာကို သူဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ…။

ဒီလိုနဲ႔သမီးႀကီးနဲ႔ အငယ္ဆံုးကေလးမႏူိးခင္ သုတ္ေျခတင္ၿပီး က်ေနာ္ထြက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္တယ္…။ ဇနီးသည္ကေတာ့ က်ေနာ္ကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ခြန္အား မရွိဘူးထင္ပါရဲ႕….။ လွည့္မၾကည့္ မီးထိုင္ေမႊးေနတယ္…။ ေမႊးေနတဲ့မီးက ေတာက္ေလာင္ဖို႔ အရွိန္မရ။ သူရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက မီးဖိုးတခုလံုး စိုနစ္ေနတာကို လွမ္းျမင္ေနရသည္…။ မငိုပါနဲ႔လို႔ တားပိုင္ခြင့္မရွိေပမဲ့ မၾကည့္ရက္တာကို က်ေနာ္ရင္တြင္က သိေနတယ္…။ အားေပးႏွစ္သိမ့္ဖို႔ စြမ္းအားေတြ က်ေနာ္မွာလည္း ကုန္ဆံုးေနၿပီ…။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲဗ်ာ…။

ေဝဒနာဆိုတာခံစားဖူးတဲ့ဲ့သူေတြကပိုၿပီး အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုႏိုင္ၾကမွာေလ…။

အိမ္ကလွည့္အထြက္ သမီးေလးေနျခည္က က်ေနာ့္လက္ကုိလွမ္းဆြဲၿပီး သမီးလိုက္ပို႔မယ္တဲ့…။ အဲဒါနဲ႔ျဖတ္လမ္းကို သမီးေလးေနျခည္နဲ႔က်ေနာ္ လက္ခ်င္းတြဲလို႔ ခ်ီတက္ခ့ဲၾကတယ္…။ လမ္းခြဲကိုေရာက္ေတာ့ ထိုင္ခ်ၿပီး သမီးေလးရဲ႕ပါးျပင္နဲ႔ နဖူးေလးကို နမ္းေနမိသည္…။ 

‘သမီးျပန္ေတာ့ေနာ္…အမိုးေစာင့္ေမ်ာ္ေနအံုးမယ္…လိမၼာၾက၊ စာလည္းႀကိဳးစား၊ အမိုးစကား ကိုလည္း နားေထာင္၊ တေန႔ ပါပါျပန္လာေခၚမယ္ေနာ္’ လို႔ အက္ကြဲသံအျပည့္နဲ႔ ေျပာေနမိတဲ့ က်ေနာ္…။ မ်က္နာကိုတစ္ဘက္လႊဲလို႔ ထြက္ခြာဖို႔ဟန္အျပင္ သမီးေလးေနျခည္က မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ငိုရင္း … ”ပါပါဟယ္ေအ့ဘဲ့နီး”(အေဖ သမီးတို႔ကိုျပန္လာေခၚ) တဲ့ဗ်ာ…၊ ေလးတဲြ႔စြာျဖင့္ ေခါင္းကေလးကို ညိွမ့္ျပလုိက္မိျပီးတဲ့ေနာက္ ႏွလံုးသားမဲ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို သယ္ေဆာင္ရင္း ဘဝခရီးကို ဆက္ႏွင္ရေပအံုးမည္…။

ဆက္ပါအံုးမည္

အစဥ္ေလးစားလွ်က္

အုပ္ႀကီးေဖ