ေခတ္သစ္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးပါရာဒိုင္း ပါေမာကၡ ဖူကူယားမား၏ ပို႔ခ်ခ်က္ ႏွင့္ စာေရးသူ၏အေတြးအခ်ိဳ႕

by cherrymyodaw on Monday, August 27, 2012 at 2:06pm ·

အေျပာင္းအလဲ၏ လတ္တေလာအရသာ

ျမန္မာျပည္ေျပာင္းပါၿပီ။ ဤအေျပာင္းအလဲကို၊ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ၊ သေဘာထားတင္းမာသူ အခ်ိဳ႕ကပင္၊

သိမွတ္လက္ခံလာၾကပါၿပီ။ ယခင္ကဆိုလွ်င္၊ လူအရွင္လတ္လတ္မဆိုႏွင့္၊ သူတို႔စာေတြကိုပင္၊

မရဲတရဲ မိတ္ဆက္ေနၾကရေသာ၊ ကမာၻသိ ပညာရွင္ေတြ၊ ဝင္လာ မဆဲ၊ တသဲသဲ ရွိလာသည္။

ယခုႏွစ္ပိုင္း ၂၀၁၂ ကိုပဲၾကည့္။ ေထာမတ္က႐ိုသာ၊ မန္မိုဟန္ဆင္း၊ ေပါ(လ)ကိုလီယာ၊ လာရီဒိုင္းမြန္း၊

အခု ဖရန္စစ္ ဖူကူယားမား …။ အားလံုးမွာ စာေရးသူ ဒိုင္ခံမိတ္ဆက္ေပးေနသည့္ ပညာရွင္ေတြခ်ည္း …။

သူတို႔စာေတြ ဖတ္ရင္း၊ အေဝးက ၾကည္ေမာ ေနရသူအေနႏွင့္ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႕ခ်င္ဆံုခ်င္သည္။

ေမးခ်င္ ျမန္းခ်င္သည္။ ၾကားခ်င္ နာခ်င္သည္။ သို႔တေစ၊ ဖိတ္စာမရ၍၊ အကုန္လံုးႏွင့္ေတာ့ ေတြ႕ခြင့္မရ။

သည္တစ္ခါ၊ ဖူကူယားမားကိုေတာ့၊ မဂၤလာျမန္မာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေက်းဇူးေၾကာင့္၊ ေတြ႕ခြင့္ဆံုခြင့္ရသည္။

သူ႕ပို႔ခ်ခ်က္ကို ၾကားနာခြင့္ရသည္။ အရေတာ္ေလစြ။ ေက်းဇူးအထူးပါ မဂၤလာ ျမန္မာ …။

စာေရးသူေရာက္ေတာ့၊ ခန္းမအျပည့္ ပရိတ္သတ္ေတြေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လူငယ္ေတြ။

ပါေမာကၡပို႔ခ်ခ်ိန္မွာေရာ၊ ေမးျမန္းခြင့္ေပးခ်ိန္မွာေရာ၊ အားတက္ရႊင္လန္း၊ ပညာဆာေလာင္ မ်က္ႏွာေတြကို

သတိျပဳမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္၊ ဖူကူယားမား၏ စာေတြကို မိတ္ဆက္ေပးစဥ္က၊ ၾကံဳခဲ့ရေသာ

အျဖစ္သနစ္ေတြကို ေတြးမိေတာ့ၿပံဳးရေသးသည္။ လူ႔သမိုင္း၏ အုိင္ဒီအိုလို ဂ်ီတိုက္ပဲြတြင္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ

အေရးနိမ့္သြားျပီ ဆိုေသာ၊ သူ႔ေကာက္ခ်က္ကို တဆင့္ျပန္ေျပာမိ၍၊ လက္ဝဲဆရာေတြက၊ အအုပ္အသင္းဖဲြ႔ကာ

ဝိုင္းတြယ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က၊ အေမရိကန္ mouthpiece ဟုစဲြခ်က္တင္ကာ ခၽြန္တြန္းလုပ္ၾကသည္။

ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ပညာတတ္ျမန္မာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကဆိုလွ်င္ ‘ဖူကူယားမားဆိုတာ၊

အိမ္ျဖဴေတာ္အတြက္ ဆြမ္းႀကီးခံထြက္ေနတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ပါ ’ စသျဖင့္ ခပ္ ရမ္းရမ္းမွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

အခုေတာ့ အျမင္ေတြေျပာင္းသေလာက္ ေျပာင္းျပီ ထင္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြ …။

၂၁ ရာစုေခတ္ တြင္ မိမိတိုင္းျပည္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးကို မ်က္ႏွာမူသူတိုင္း၊ စစ္ေအးေခတ္ အစြဲေတြ

ခဝါခ်ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါသေလာ…။

လူငယ္ေတြၾကားတြင္၊ လူၾကီးအခ်ိဳ႕ကိုလည္းေတြရရာ၊ ပို၍ပင္အားတက္မိသည္။ ပါတီအဖဲြ႕အစည္း

အသီးသီးမွ တာဝန္ရွိသူ မ်ား။ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီးလႊတ္ေတာ္မွလည္း ပါသည္။ USDP ၊ NLD ၊

ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ (ျမန္မာ) ႏွင့္ တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ား …၊ အေတာ္စံုပါသည္။ စာေရးသူက၊

ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုလွ်င္၊ အာဏာရပါတီမွျဖစ္ေစ၊ အတိုက္အခံပါတီမ်ားမွျဖစ္ေစ၊ မိမိမလုပ္ႏိုင္ေသာ

အလုပ္ေတြကို တာဝန္ယူေနၾကသူမ်ားျဖစ္၍၊ ေလးစားတန္ဖိုးထားသည္။ ယခုပဲြတြင္ သူတို႔ႏွင့္ သိကၽြမ္း

ခင္မင္ခြင့္ရ၍ ဝမ္းသာသည္။ ထုိ႔ထက္၊ သူတို႔အားလံုးက၊ ပါေမာကၡ၏ ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးဘာသာရပ္ကို

စိတ္ဝင္တစား နားစြင့္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရရာ၊ အနာဂတ္အတြက္၊ အမွန္ပင္အားတက္မိသည္။

တစ္ခုပဲ ဝမ္းနည္းမိသည္မွာ၊ ဖူကူယားမား၏ စာေတြကို၊ ပထမဆံုး ဦးေဆာင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူ

ဆရာႀကီး ေမာင္စူးစမ္းကို မေတြ႕ရျခင္းပင္။ ဆရာမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ pioneer ဟု စာေရးသူက

ခံယူထားသည္။

ေက်ာင္းဆရာ၏ ႐ိုးသားမႈ၊ ပညာရွင္၏ထက္ျမက္မႈ (ပါေမာကၡ၏ ပို႔ခ်ခ်က္)

ဖရန္စစ္ ဖူကူယားမားမွာ ဓာတ္ပံုေတြထဲက အတုိင္းပင္။ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ ( ႏိုင္ငံျခားစံခ်ိန္ႏွင့္ဆိုလွ်င္

ပုသည္ ဟူ၍ပင္ ဆုိႏိုင္မည္ထင္သည္။ ) မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ။ ပါေမာကၡတို႕၏

အမွတ္အသားေပပဲလားမသိ။ ထိပ္ကေတာ့ အေတာ္ေျပာင္သည္။ အဝတ္အစားမွာလည္း

ေတာက္ေတာက္ပပႀကီးမဟုတ္။ ကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီတြန္႔တြန္႔ေၾကေၾက။ မိုးျပာေရာင္ရွပ္လက္ရွည္

ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း။ ပန္းႏုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လည္စည္းေတာ့ပါသည္။ Lecture စေတာ့မွ အေပၚကုတ္အက်ႌ ထပ္ဝတ္သည္။

စကားေျပာေတာ့လည္း၊ တမင္ဖန္တီးထားေသာ တက္သံက်သံေတြႏွင့္ တက္ေထာင္ေမာင္းနင္းမဟုတ္။

မိုက္ခရိုဖုန္းကုိင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေအးေအးသက္သာပင္ ေျပာသည္။ သို႔တိုင္၊ ပီသည္၊ ရွင္းသည္၊

စကားလံုးအတိအက်ေရြးခ်ယ္သံုးသည္။ တကယ့္ကို ႐ိုးရွင္းသည့္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္၏ ဟန္ပန္။

သူ၏ ပို႔ခ်ခ်က္တြင္ကား၊ ပညာရွင္တစ္ေယာက္၏ ထက္ျမက္မႈကို၊ အထင္းသားျမင္ေနရသည္။

သူ႔ပို႔ခ်ခ်က္ေခါင္းစဥ္မွာ၊ “What Is Development” ယေန႔ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းႏွင့္ ခ်ိန္ခါသင့္

အေၾကာင္းအရာဟု ထင္သည္။ ပထမဆံုး၊ ‘ဖံြ႕ၿဖိဳးေရး’ ဆိုသည္၏ အဓိပၸါယ္ကို ဇီဝေဗဒ ႐ႈေထာင့္မွ စတင္ကာ၊

စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး အဆင့္မ်ားထိ ႐ွင္းလင္း ဖြင့္ဆိုျပသည္။ ေနာက္- ဖံြ႕ၿဖိဳးေရး၏ မ်က္ႏွာစာမ်ားကို

ယခုလို ခင္းျပသည္။ ပံု (၁) ကိုၾကည့္ရန္။

‘စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ’(Economic Growth) ဆိုရာတြင္ ၊ ‘နက္႐ိႈင္းေသာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ’

(intensive economic growth) ႏွင့္ ‘က်ယ္ျပန္႕ေသာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ’

(extensive economic growth) အျဖစ္ ခဲြျခားဖြင့္ဆိုၿပီး၊ နက္႐ိႈင္းေသာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ၏

အေရးပါပံုကို ေထာက္ျပသည္။ ၿပီးမွ၊ ‘လူမႈေရးႏိုးၾကားလႈပ္ရွားလာမႈ’ (Social Mobilization) ၏

အဆက္အစပ္ကိုရွင္းသည္။ အေရးအႀကီးဆံုးႏွင့္ အထူးျခားဆံုး ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈဟု

မွတ္ခ်က္ျပဳေသာ ‘ႏိုင္ငံေရးဖံြ႕ၿဖိဳးမႈ’ (Political Development) ကိုမူ အင္စတီက်ဴးရွင္းသုံးရပ္ျဖင့္

သရုပ္ခဲြစိစစ္ျပသည္။ နယ္ပယ္ ပိုင္နက္တစ္ခုအတြင္း၊ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို

ထိထိေရာက္ေရာက္အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ‘ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး’ (State Building) ။ အဆိုပါ

ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို ကန္႔သတ္ ထိန္းခ်ဳပ္ေရးအတြက္ ‘တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ’ (Rule of Law)။

လူထုဆႏၵကို အေျခခံေသာ၊ လူထုအက်ဳိးစီးပြားကို တာဝန္ခံႏိုင္စြမ္းရွိေသာ အစိုးရျဖစ္ေစေရးအတြက္

‘ဒီမိုကေရစီ’ (Democracy) ၊ ဆိုခဲ့ပါ အင္စတီက်ဴးရွင္းသံုးရပ္၏ အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားကို၊

သမိုင္းေခတ္ မ်ားႏွင့္ယွဥ္၍ ရွင္းျပသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ၊ စတုတၳမ်က္ႏွာစာ၊ ‘အေတြးအျမင္မ်ားႏွင့္

တရားနည္းလမ္းက်မႈ’ (Ideas and legitimacy) ၏အေရးပါပံုျဖင့္ အနားသတ္ပါသည္။

ေခတ္ၿပိဳင္ႏွင့္ျမန္မာ (စာေရးသူ၏အေတြး)

ဤသို႔ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရး၏မ်က္ႏွာစာမ်ားကို၊ ျဖန္႔ခင္း႐ွင္းျပၿပီးေတာ့မွ၊ အဆိုပါ မ်က္ႏွာစာအသီးသီး၏

အျပန္အလွန္ေက်းဇူးျပဳၾကပံုမ်ားကို၊ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္သံုးသပ္ျပပါသည္။

သို႔ႏွင့္တိုင္၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုထပ္တူမက်ႏုိင္ၾကသည္ကိုမူ၊ အေသအခ်ာ သတိေပးသည္။

ထိုသည္၏ ေနာက္မွ ေခတ္သစ္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးပါရာဒိုင္းအျဖစ္ ၁၉၅၄ မွ ၁၉၉၉ အတြင္း

ေတာင္ကိုရီးယားပံုစံကို ထုတ္ျပၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အားေကာင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္မ်ားကို

ခပ္ပါးပါးေထာက္ျပပါသည္။ စာေရးသူအတြက္ေတာ့၊ ေတြးစရာေတြတစ္ေထာႀကီး လွ်ံက်လာပါေတာ့သည္။

(ပံု ၂ ႏွင့္ ဆက္စပ္ဖတ္ဖို႔ျဖစ္ပါသည္။)

ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ၊ ကြန္ဖ်ဴး႐ွပ္ အစဥ္အလာအေမြေကာင္းႏွင့္ ဂ်ပန္ကိုလိုနီကာလ

(၁၉၀၅ - ၄၅) အတြင္းေပၚထြက္ခဲ့ေသာ ေခတ္သစ္အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား၏ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရးအားေကာင္းသည္။ သို႔ႏွင့္အမွ် ကိုရီးယားစစ္ပဲြအၿပီးတြင္၊

ျမန္ႏႈန္းျမင့္စီးပြားေရး တိုးတက္မႈကို တြန္းတင္ႏုိင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ျမား ၁ ကိုၾကည့္ရန္ျဖစ္သည္။ (ဤသို႔ဆိုလ်င္ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဓေလ့ေရာ၊ ဂ်ပန္ကိုလိုနီအေတြ႕အၾကံဳပါရွိသည့္

ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ေကာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဤသို႔ျဖစ္မလာပါသနည္း- စာေရးသူ ကိုယ့္ဖာသာ

ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အေျဖမွာ၊ ‘ေစ်းကြက္’ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဓေလ့၏

ေမြးရပ္ေျမ၊ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတြင္ ေစ်းကြက္မရွိေသာ ‘ေမာ္’ ေခတ္က၊ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈမရခဲ့ဘဲ၊

ေစ်းကြက္ကို ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ေသာ ‘တိန္႕’ ေခတ္ေရာက္မွ၊ စီးပြားေရးတိုးတက္လာသည္မွာ၊

ဤသေဘာပင္ျဖစ္လိမ့္မည္လား၊ စဥ္းစားမိသည္။)

အဆိုပါစီးပြားေရး တိုးတက္မႈေၾကာင့္၊ ပညာေရးေရခ်ိန္ျမင့္ကာ၊ လူမႈေရးအရ ႏိုးၾကားလႈပ္ရွားမႈမ်ား

အားေကာင္းလာသည္။ (ျမား - ၂) ၊ ဤသည္၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဒီမိုကေရစီသို႔ ဦးတည္လာသည္

(ျမား ၃) ကို ပါေမာကၡကဆက္ရွင္းသည္။ သို႔တေစ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ကား၊ ယခုထက္တိုင္ ‘ျမား ၃’

ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲဟု ေထာက္ျပသည္။ (ဤသို႔ - ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ကို၊ ဥာဏ္မီသမွ် ေတြးၾကည့္ရာ၊

ေတာင္ကိုရီးယား၏ အားေကာင္းေသာ ‘အရပ္ဘက္အဖဲြ႕အစည္းမ်ား’ (civil society) ကိုဆင္ျခင္မိသည္။

တ႐ုတ္ျပည္တြင္ကား၊ အရပ္ဘက္အဖဲြ႕အစည္းမ်ား၏ လႈပ္႐ွားမႈကို ဇက္ႀကိဳးသတ္ထားခဲ့သည္။)

ေတာင္ကိုရီးယား မိုဒယ္တြင္၊ ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲႏွင့္ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ စီးပြားေရးတုိ႔၊ ေပါင္းဆံုမိရာမွ၊

‘တရားနည္းလမ္းက်မႈ’ ခိုင္မာအားေကာင္းလာသည္။ (ျမား - ၄ ႏွင့္ ၅) တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္၊

စီးပြားေရးတိုးတက္မႈကေရာ၊ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေရးစနစ္ကပါ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈကို ကူညီအားျဖည့္ခဲ့ၾကသည္။

(ျမား - ၆ ႏွင့္ ၇)၊ ျမား ၃ ၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတြင္ကား ဤအက်ဳိးဆက္မ်ား

ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ့ - ဟု ပါေမာကၡက ႏိႈင္းယွဥ္သံုးသပ္ျပပါသည္။

စာေရးသူမွာ၊ သူဖြင့္ဆိုျပေသာ၊ ေခတ္သစ္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးပါရာဒုိင္း(ေတာင္ကိုရီးယားမိုဒယ္) ေပၚတြင္၊

ျမန္မာျပည္ကို တင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္၊ ကြန္ဖ်ဴး႐ွပ္ အသီးအပြင့္ဟု ဆိုႏုိင္ေသာ

‘အရည္အခ်င္းလိုက္ေျမႇာက္စားသည့္စနစ္’ (meritocracy) မ်ဳိး၊ အစဥ္အလာအရပင္အားမေကာင္း။

၎ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္၊ ‘သား၊တူ၊ညီမ်ား ေကာင္းစားေရးဝါဒ’ (nepotism) ႏွင့္ ‘လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚဝါဒ’

(cronism)တို႔သာ ေခတ္အဆက္ဆက္ထြန္းကားခဲ့သည္။ ဤသို႔တၿပီကား၊ ျမန္မာ့ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးကို၊

ဘယ္မ်က္ႏွာစာမွ စတင္ရမည္နည္း။ အေတြးမ်ားျဖင့္လံုးလည္လိုက္ေနစဥ္မွာပင္၊ ပါေမာကၡက၊

ခ်ိန္ခါသင့္အေျဖထုတ္ျပသည္။ ‘လူမႈေရးအရ ႏိုးၾကားလႈပ္ရွားလာမႈ’ ။ ဟုတ္သည္ေကာ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏

ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ အာရွေဒသသာမဟုတ္၊ ကမာၻသိျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ေရးအခ်ဳိးအေကြ႕တုိင္း

ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွ စသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။

သို႔ႏွင့္တိုင္၊ စာေရးသူအတြက္၊  ေတြးစရာေတြကား မဆံုးေသးပါ။ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရး တိုက္ပဲြတြင္

စတင္သေႏၶတည္ၿပီး၊ စစ္ေအးေခတ္ႀကီးကို ျဖတ္ခဲ့ရေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ၊

‘လႈံ႕ေဆာ္ႏိုင္ငံေရး’ (agitated politics) ကဲေနသလား စဥ္းစားဖို႔ရွိသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္အေတြးအျမင္မ်ားျဖင့္

ပံုေဖာ္ၾကရမည္။ ‘ရည္မွန္းခ်က္ရွိရွိ ႏိုင္ငံေရး’ (deliberate politics) သို႔တက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ လံုးပမ္းရဦးမည္

ထင္ပါသည္။ ဆက္လက္ၿပီး ပါေမာကၡက၊ ျမန္မာ့ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးျဖစ္စဥ္ အတြက္ အားနည္းခ်က္ျဖစ္ဖြယ္ ရွိသည္မွာ၊

‘လူမႈအရင္း’ (social capital) အားနည္းမႈ- ျဖစ္မည္ထင္ေၾကာင္း ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။ ဟုတ္တာေပါ့ …။

လူမႈအရင္းအားနည္း၍၊ ‘ယံုၾကည္မႈအခ်င္းဝက္’ (radius of trust) တို႔၊ ‘ဂိုဏ္းဂဏဝါဒ’ (factionalism)ေရွ႕ေရာက္ …။

စိတ္မသက္မသာ ေတြးေနဆဲမွာပင္၊ ပါေမာကၡက သူပို႔ခ်ခ်က္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ‘ေမးလိုသမွ် ေမးၾကပါ’ …။

ပတိ႐ူပ နိဒါန္း

ေမးခြန္းေမးသူအမ်ားစုမွာလည္း၊ လူငယ္ေတြသာျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး

အေျပာင္းအလဲ အေပၚ၊ ပါေမာကၡ၏ အျမင္ကို သိလိုၾကဟန္တူသည္။ ပါေမာကၡကေတာ့

ပညာရွင္ပီပီ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ပဲေျဖပါသည္။ သို႔တေစ သူ႔အေျဖက ထိမိသည္။

ေမးျမန္းသူေတြ ဘဝင္က်သြားဟန္ရွိသည္။

စာေရးသူတြင္၊ လူငယ္အခ်ဳိ႕က၊ ကိုယ္စားေမးေပးဖို႔ ေပးထားေသာ၊ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ရွိသည္။

စာေရးသူကိုယ္တိုင္လည္းေမးခ်င္တာအခ်ိဳ႕ရွိသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္၊ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။

အခ်ိန္နည္းသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေမးၾကျမန္းၾကသည့္ လူငယ္ေတြကို

ဦးစားေပးလို၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ဘာမွမေမးပဲ၊ ပီတိျဖင့္သာ နားေထာင္ေနခဲ့ပါသည္။

သည္လိုႏွင့္ ႏွစ္လရွည္ၾကာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာအေပ်ာ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ျဖင့္ ထိုေန႔က

အိမ္ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။  မဂၤလာတရားေတာ္လာ ‘ပတိ႐ူပ၊ ေဒသဝါေသာစ …’ ဆိုသည္ကို ႏွလံုးသြင္းရင္း၊

စိတ္ကူးျဖင့္ အားတက္ေနမိသည္။ “ပတိ႐ူပ၊ ပညာရွိတို႔ႏွင့္ ႏွီးေႏွာခြင့္ရေသာ အရပ္ေဒသတြင္

ေနထုိင္ရျခင္းသည္ မဂၤလာမည္ေပ၏” ဟု ပရိတ္ေတာ္က ဆိုသည္။ အမိျမန္မာျပည္၏

ပတိ႐ူပ နိဒါန္းအစေရာက္ၿပီေလာ …။

ေက်ာ္ဝင္း

၂၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၂