ေနမ်ဳိးမွတ္စု (၄)

by Nay Myo on Saturday, August 18, 2012 at 11:05pm 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်န္တဲ့လူႀကီးေတြကို ဘာမွမလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာၿပီးၿပီေလ။ တာ၀န္လႊဲေပးလိုက္ေတာ့လို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာဆံုးျဖတ္ရမလဲ။ ဘာအေတြ႕အႀကံဳမွလည္း မရွိဘူး။
အဲဒီေတာ့ ဦးစီးခ်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါမ်ဳိး တစ္ခါမွလည္း မလုပ္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ေအး၊ မင္းကေတာ့ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဒီေကာင္ေတြ၊ ဒီေကာင္ေတြကေန ဘာလုပ္ ဘာလုပ္ဆိုတာ သူတို႔ဆီကေန နည္းယူ၊ သူတို႔ဆီကေန အႀကံဥာဏ္ေတြယူ။ ယူၿပီးေတာ့မွ မင္းဆက္လုပ္။ ဒီလို ခိုင္းတာဗ်။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာ၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္သြားသလဲဆိုေတာ့ ၁၂ နာရီထိုးေလာက္အထိ ေရာက္သြားတယ္။

အဲဒီမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ၁၂ နာရီ ထိုးေလာက္ ျဖစ္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ မင္း ဒီကေနၿပီးေတာ့ ကဲ မင္းတို႔ အခ်ိန္လည္းမရွိဘူး။ ဒီေန႔ စလုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်ိန္ကမရွိဘူး။ ကဲ အဲဒါနဲ႔ ေအဒီလမ္းကေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမန္းကတမ္းနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ဘယ္ကိုသြားသလဲဆိုရင္ သမၼတ႐ံုး၊ ၀င္ဒါမီယာထဲက သမၼတ႐ံုးကို။

သမၼတ႐ံုးေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီမွာ၊ အဲဒီတုန္းက သမၼတ႐ံုး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္က အခု တိုင္းမွဴး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကက္စိန္ က ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၊ သမၼတ႐ံုးမွာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က မနက္စာလည္း မစားရေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုကက္ လုပ္ပါဦး။ မနက္စာေလး ဘာေလး ဖန္တီးပါဦး ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာမွလည္း ၀ယ္လို႔မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဆိုင္ေတြလည္း အကုန္ပိတ္ထားတာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္က ၀ယ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္လည္း အဆိပ္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္မွာ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္မွာသြား၀ယ္လဲဆိုေတာ့ ေခါက္ဆြဲ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ရယ္၊ ဟင္းခ်ဳိရယ္၊ အခု မရမ္းကုန္းက။ ေဟာဒီ မရမ္းကုန္းလမ္းဆံုမွာ အရင္တုန္းက တ႐ုတ္ဆိုင္ကေလးရွိတယ္။ ဘာလဲ တိုင္းခ်စ္လား ဘာလား မသိဘူး၊ တ႐ုတ္ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလး ရွိတယ္။ ဒီဘက္မွာ၊ မရမ္းကုန္လမ္းဆံုမွာ အခု တိုက္ႀကီးေတြ ေဆာက္ထားတဲ့ေနရာက၊ အဲဒီမွာ တ႐ုတ္ဆိုင္ေလး ႏွစ္ဆိုင္ တြဲလ်က္ရွိတယ္။ အဲဒီေနရာကို အရပ္၀တ္နဲ႔ သြားၿပီး ေခါက္ဆြဲသြား၀ယ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖစ္တဲ့ဘ၀ ၾကည့္ပါဦး။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ သြား၀ယ္ရတာ။ အဲဒီေခါက္ဆြဲရယ္၊ ဟင္းခ်ဳိရယ္ ၀ယ္လာၿပီးေတာ့မွ အဲဒီ သမၼတ႐ံုးမွာ ေန႔လည္စာ ကမန္းကတမ္း စားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စားလို႔မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆံုး ျဖစ္ေနတာကိုး။ အငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရးရတာေပါ့။

စၿပီးေတာ့မွ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ကေနၿပီးေတာ့မွ ကဲ၊ ပထမဦးဆံုး ေရးရမယ့္ဥစၥာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမည္နာမေပါ့၊ ဘာေခၚမလဲဆိုတာကို။ အဲဒါကို ေအဒီလမ္းကေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရြးလိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ ဆိုတာကို၊ နာမည္ကို။ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ ဆိုတာ ျငင္လည္းျငင္သာတယ္။ ဒါ ဒို႔ အာဏာသိမ္းတာ၊ သို႔ေသာ္ျငားလည္း အာဏာသိမ္းတယ္ရယ္လို႔ သေဘာမသက္ေရာက္ဘူး။ ဒီနာမည္ေလးကို သံုးရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ေအဒီလမ္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ေပးလုိက္ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ရဲ႕ ၁/၈၈၊ အဲဒီအမိန္႔ကို စၿပီးေရးတာ။

ေရးေတာ့ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ကေနၿပီးေတာ့ ဒီလို ဒီလိုေရး ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ႏႈတ္တိုက္ ေျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က လိုက္ေရးရတာေပါ့။ ၁/၈၈ ရယ္၊ ၂/၈၈ ရယ္၊ ၃/၈၈၊ အဲဒီမွာ သံုးေစာင္ကို။ ပထမဦးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔က အာဏာသိမ္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို တာ၀န္ယူခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ဟာကို ၁/၈၈ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပထမဦးဆံုး အဲဒါကိုေရးတယ္။ ေရးၿပီးေတာ့မွ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္မယ့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြ ေနာက္တစ္ေစာင္။ ေနာက္တစ္ေစာင္က ႏိုင္ငံျခားေရး၀ါဒ၊ ဒါ ကမာၻကို ေၾကညာရမွာကိုး။ ေၾကညာရမွာဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရး၀ါဒဟာ၊ ဒါ ႏိုင္ငံတကာက ေနၿပီးေတာ့မွ ဒါမပါရင္ ကၽြနေတာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ အလုပ္လုပ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀ါဒဆိုတာ သံုးတယ္။

သံုးေစာင္၊ အဲဒီမွာ အၾကမ္းေပါ့ေလ။ ေရးၿပီးေတာ့မွ အျပန္အလွန္ ျပန္ဖတ္။ ဖတ္ျပၿပီးေတာ့မွ ေအး-အဲဒါ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးေတာ့မွ အဲဒီလို အၾကမ္းေရးၿပီး၊ ေရးၿပီးမွာ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္က စစ္႐ံုးကို လွမ္းၿပီး သတင္းပို႔ရေသးတယ္။ တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေရာက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္႐ံုးကို ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္မယ္။ ညေန သံုးနာရီေလာက္မွာ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ ေရာက္မယ္။ အဲဒီေရာက္တဲ့ အခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္က အရာရွိႀကီးေတြ၊ အဲဒီမွာ စစ္႐ံုးမွာရွိေနတဲ့ အရာရွိႀကီးေတြ အားလံုး စုစည္းထားပါ။ ဦးစီးခ်ဳပ္ကေန ေတြ႕ၿပီးေတာ့ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့တပ္ေတြ ရွိတဲ့ဟာေတြ၊ အင္အားစုေတြကလည္း အားလံုး (Stand By) လုပ္ထားပါ။ ဒါပဲ ေျပာလို႔ရတယ္။ သံုးနာရီထိုးေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရာက္လာပါမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာထားတယ္။

ေျပာထားၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ လူႀကီးေတြကေနၿပီး၊ ေအာ္ဒါလည္းၿပီး၊ အားလံုးေရးလည္း ေရးၿပီးၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔ကို ဖမ္းေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖမ္းမယ္ဆို ဖမ္း။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘယ္လို လုပ္မလည္းဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ထဲမွာေပါ့ဗ်ာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္တာေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဟာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႀကီးအကဲေတြ ဘယ္ဖမ္းလို႔ျဖစ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဖမ္းပါဘူး။ ဆန္႔က်င္ဘက္လူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က မဖမ္းပါဘူး။ ဖမ္းသင့္တဲ့လူမွပဲ ဖမ္းမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျငင္ျငင္သာသာနဲ႔ပဲ လုပ္သြားမယ္ဆိုၿပီး အဲဒီမွာ လူႀကီးေတြကို တစ္ခါတည္း ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ အေလးျပဳၿပီးေတာ့ အဲဒီက ျပန္ထြက္လာတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြနဲ႔ လမ္းခြဲတာပဲ။ အဲဒီ ၀င္ဒါမီယာ သမၼတ႐ံုး၊ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းခြဲတာပဲ။ အဲဒီက အေလးျပဳၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီက ထြက္လာခဲ့တာပဲ။

စစ္႐ံုးေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သံုးနာရီထိုးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္လာတယ္။ ညေနေလးနာရီမွာ ေရဒီယိုက စလာေတာ့မွာ၊ ေရဒီယိုက ေလးနာရီ လာေတာ့မွာကိုး။ ေလးနာရီမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီဟာကို (Declare) လုပ္ခ်င္တယ္။ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္႐ံုးေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္ဆင္ေရးအခန္းမွာပဲ။ ကဲ လက္ႏွိပ္စက္သမား တစ္ေယာက္ရယ္၊ လက္ႏွိပ္စက္သမား တစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ စာအိတ္ပိတ္ဖို႔ ဘာဖို႔ တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ပဲ၀င္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အဲဒီမွာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ျမန္မာ့အသံ သြားဖို႔အတြက္ကို အဆင္သင့္ လုပ္ခိုင္းထားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မ်ဳိးသန္႔ က (Signal Director)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မ်ဳိးသန္႔ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီမွာပါတာက ကကသံက ကိုၫြန္႔တင္ႀကီးရယ္ ထင္တယ္။ ကိုၫြန္႔တင္ - ကကသံ ဒါ႐ိုက္တာ၊ သူက (Escort) ေပါ့ေလ။