“ေအာက္ျပည္ဆို ေလွေတာ္ထိုး ပိုးမွာလိုက္တယ္ေလေလ႔”

by Soe Min on Saturday, August 11, 2012 at 3:49am 

          ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေတာ႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသဆိုတာ မြန္တို႔ဌာနီ ရာမညထဲမွာ ပါသတဲ႔။ ေလးမြန္တိမြန္စ ဆိုတဲ႔ အရပ္ေတြက ပဲခူး၊ ဒလ၊ မုတၱမ နဲ႔ တြံေတး လို႔ ေခၚတယ္တဲ႔။ အထက္အညာတလႊားက ပုဂံ၊ အင္း၀၊ ပင္းယ၊ စစ္ကိုင္း၊ အမရပူရ၊ မႏၱေလးတို႔လိုပဲ ထီးျပဳိင္နန္းၿပိဳင္ စံျမန္းလာခဲ႔ၾကတဲ႔ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံငယ္တစ္ခုထဲမွာ ပါ၀င္တယ္ လို႔ ေျပာရင္လည္း မမွားဘူး။ ပုဂံေခတ္မွာ ရာဇသၾကၤန္ႀကီး ပန္းကလပ္အပဲ႔နဲ႔ ခစားလို႔ ရွင္ဘုရင္ကို ဖဲ႔ကာရြဲ႕ကာလုပ္မိတဲ႔အတြက္ ဘုရားၿပီးရင္ ျငမ္းဖ်က္ရသပ ဆိုၿပီး ထရန္စဖာထုတ္လိုက္တာ ဒလကိုပါတဲ႔။ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပုံမွာ မင္းသားဗညားႏြဲ႔ ပုန္စားတဲ႔အခါ သူ႔အတြက္ အႀကီးဆုံး ဆူးေညွာင့္ခလုတ္က ေျမာင္းျမစား ေလာက္ဖ်ား တဲ႔။ ဒီဗရစ္တို ငဇင္ကာတို႔ ၿမဳိ႔ရိုးအခိုင္အမာနဲ႔ အင္း၀ကို ပုန္စားတာကေတာ႔ သန္လွ်င္မွာေပါ႔။ ဘုရင္မႀကီး ရွင္ေစာပုနန္းတည္တဲ႔ က်ခတ္၀ါးရံၿမဳိ႔ဆိုတာကေတာ႔ တခ်ဳိ႕က တြံေတးနားမွာ လို႔ ေျပာၾကတယ္။

ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးရဲ႕ မူလဒါယိကာ ဥကၠလာပမင္းႀကီးဆိုတာကေတာ႔ ဘယ္မင္းဆက္ထဲမွာမွ ရွာမရေသာ္ျငား သိဂၤုတၱရကုန္းေတာ္ေပၚက ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးနဲ႔အတူ ဆူးေလ၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္၊ က်ဳိကၠဆံ ေစတီမ်ားက ဒဂုံေနျပည္ေတာ္ႀကီးရွိခဲ႔တာကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပေနေလရဲ႕။ ဟံသာ၀တီေနျပည္ေတာ္ႀကီး  နဲ႔ ဘုရင္႔ေနာင္မင္းတရားႀကီး စိုးစံရာ ကေမၺာဇသာဒီနန္းေတာ္ႀကီးကေတာ႔ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာ အႀကီးက်ယ္ အခမ္းနားဆုံးလို႔ ေျပာတဲ႔သူေတြက ေျပာေနတုန္းပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္ဆိုတာ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက လွည္းလမ္း၊ ေလွလမ္း၊ သူ႔ေနာက္ေပၚလာတဲ႔ ကားလမ္း ရထားလမ္းေတြထက္စာရင္ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္ထဲမွာ ေလာင္းကေလး ေလွကေလးနဲ႔ အလြယ္တကူ သြားႏိုင္လို႔  လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလည္းလြယ္ကူ၊ ဆန္ေရစပါးအထြက္လည္း ေကာင္းတာမို႔ သာယာ၀ေျပာတဲ႔အရပ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ေရွးပညာရွိစကားမ်ား မွတ္သားဖူးတာကေတာ႔ ထီးရိပ္လည္း မခိုနဲ႔၊ ထီးနဲ႔လည္း လြတ္ေအာင္မေနနဲ႔တဲ႔။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ေခတ္မွာ ရွင္ဘုရင္မ်ားေအာက္ ပ်ားပ်ား၀ပ္ခစားေနေသာ္လည္း သိပ္အနီးကပ္မိရင္ မင္းခေယာကၤ်ား ကမ္းနားသစ္ပင္ဘ၀ ေရာက္တတ္လို႔ပါတဲ႔။ ထီးေ၀းရန္ကြာ ပစၦႏၱရာဇ္အရပ္ေနျပန္ေတာ႔လည္း မင္းအစိုးရ အာဏာစက္ လက္လွမ္းမမွီတာမို႔ ခိုးသားဓါးျပရန္က စိတ္မခ်ရပါဘူးတဲ႔။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္ကေတာ႔ အဲသည္လို ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးကလည္း ကင္းေ၀းေပသကိုး။ ျမန္မာဘုရင္ေတြ လက္ထက္တေလွ်ာက္လုံး ပင္လယ္ရပ္ျခားကလာတဲ႔ ျပည္ပသြင္းကုန္ေတြအားလုံးဟာ အဲသည္ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္ကသာ ၀င္လာၾကသတဲ႔။ ပုသိမ္ေအးပု၀ါကေလးေတြ၊ ေရႊက်င္ခတ္ေခါင္းေပါင္းပု၀ါကေလးေတြဆိုတာ အခုေခတ္ MK fasion shop က ပစၥည္းေတြ လိုေနမွာေပါ႔။

          သီေပါမင္းနန္းတက္တဲ႔အခါ အရပ္ထဲမွာ တေဘာင္ေပၚတာက “တုံးေအာက္ကတီတြန္ လူလြန္မသား၊ မုန္႔ဆီေက်ာ္ အလယ္အက္ ျပည္ဖ်က္မည့္သား။” လို႔ ဆိုၾကပါသတဲ႔။ မင္းတုန္းမင္းသားေတာ္ထဲမွာ ဟိုးေအာက္ဆုံးက မထင္မရွား မင္းသားဘ၀ကေနတက္လာၿပီး မယ္ေတာ္ ေလာင္းရွည္မိဖုရားကို မလိုသူေတြက သူ႔အေဆာင္ထဲလူ၀င္သလိုလို ေကာလာဟလလႊင္႔တာေၾကာင္႔ မယ္သီလရင္ဘ၀နဲ႔ ေနရလို႔ပါတဲ႔။ သူ႔လက္ထက္ေရာက္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္တ၀က္က မုန္႔ဆီေၾကာ္အလယ္ကပိုင္းထားသလို အဂၤလိပ္ လက္ထဲပါသြားၿပီေလ။ မတည္ၿငိမ္တဲ႔ နန္းတြင္းေရးအျပင္ ႀကီးေလးတဲ႔ အခြန္အတုပ္ေတြနွိပ္စက္မႈေၾကာင္႔ အထက္အညာက ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုန္းေၾကာင္းေရေၾကာင္း အသြယ္သြယ္နဲ႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚအရပ္က စိမ္းလန္းတဲ႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ လယ္ယာကိုင္းကၽြန္းေတြ ဖြံ႔ၿဖဳိးစည္ပင္ရာ အရပ္ေတြဆီကို ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ကုန္ၾကပါသတဲ႔။ ကိုလိုနီလက္ေအာက္မွာ ေစာေစာစီးစီး ကၽြန္ဇာတာပါခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပမယ္႔ ဗုဒၶဘာသာပီပီ ပဥၥမေျမာက္ရန္သူလက္က ေ၀းေ၀းေနခ်င္တဲ႔သူေတြ၊ ဘယ္ရွင္ဘုရင္လက္ထက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔ဘာသာ ဓါးမဦးခ်စိုက္ပ်ဳိးထြန္ယက္ စားေသာက္မွ ၀မ္း၀မယ္႔သူေတြ ပါမယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။

          အဲသည္လူေတြထဲမွာ ကိုယ္တို႔အေဘးႀကီးေတြလည္း ပါပါလိမ္႔မယ္။ အဖြားက ေျပာျပခ်က္အရေတာ႔ ရြာမွာ ၾကက္တိုက္အရက္ေသာက္ ေဘာ္ေၾကာ႔ေနေနရင္းက ေလွၾကဳံရွိသခိုက္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ပါသြားရင္းကေန ဟိုမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်၊ သားသမီးေတြရၿပီးေတာ႔မွ ရြာကို တေခါက္တက်င္းျပန္လာေဖာ္ရတဲ႔အခါ မိဘသားခ်င္းမ်ားက မေသလို႔ေတြ႔ရ ေမ႔ႏိုင္ပါရုိးလား ဆို ငိုကာယိုကာ အလြမ္းသယ္ၾကပါသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အဖြားမွာ အေဖညီအကို အရင္းေမြး ၀မ္းကြဲညီအမေတြဟာ မင္းဘူး၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာ၊ ေပေတာ၊ ပန္းတုန္းက အထက္အညာေဒသမွာေရာ၊ က်ဳံမေငး၊ ေျမာင္းျမ၊ ပုသိမ္၊ ၀ါးခယ္မမွာပါ ရွိၾကတယ္။ အဲလို ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားရွိရာ အေက်အညာ စုန္ကာဆန္ကာနဲ႔ ကူးၾကသန္းၾကရင္း က်ဳံမေငးမွာ သကၤန္းပရိကၡရာေရာင္းတဲ႔အဖိုးဟာ ေပေတာမွာလယ္ပိုင္ရွင္သမီး အဖြားနဲ႔ အေၾကာင္းပါပါသတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔သူတို႔ေခတ္က စစ္ေျပးတဲ႔အခါ က်ဳံမေငးကေန အညာကို ေလွနဲ႔ေျပးတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ စစ္ၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ႔ သကၤန္းတိုက္အတြက္ တံဆိပ္ရိုက္ရေအာင္ ပုံႏွိပ္စက္ကေလးေထာင္ထားတဲ႔အဖိုးဟာ စစ္တလင္း မီးေလာင္ျပင္ ျပာပုံေတြၾကားက ရန္ကုန္ၿမဳိ႔ႀကီးဆီကို အျခားေထာင္ေသာင္းမကေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သူမ်ားနည္းတူ ေရာက္လာခဲ႔ၾကေတာ႔ အစတုန္းက စေကာ႔ေစ်းႀကီး အေပၚထပ္မွာေတာင္ ေနခဲ႔ဖူးေသးသတဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေရေက်ာ္ဘက္မွာ တဲတန္းႀကီးေတြထိုးၿပီး ေနၾကတဲ႔အရပ္ကို ေျပာင္းလာၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဖိုးရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ကေတာ႔ စစ္ၿပီးရင္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ႔မွာ။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ေတြေျမေတြအားလုံးက အသိမ္းခံရလိမ္႔မယ္ လို႔ဆိုသတဲ႔။ သူေျပာတာ မယုံခဲ႔တဲ႔ ဘိုးႀကီးေဘးႀကီးမ်ားကေတာ႔ တကယ္ဒုကၡေရာက္ၾကပါတယ္။ ျမင္သာမျမင္ဖူးလိုက္တာ။ ေပကပ္ကပ္ စြာက်ယ္က်ယ္ ေခါင္းမာတဲ႔ကိုယ္႔အက်င္႔ကေတာ႔ သူ႔ဆီကရတဲ႔အေမြ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဖိုးဟာ သူ႔သားကို ခ်စ္လိုက္တာ တုန္ေနေသာ္ျငား တစက္မွ မ်က္ႏွာသာမေပးပါဘူးတဲ႔။ အဲသည္ေခတ္က မက္ထရစ္စာေမးပြဲေျဖတဲ႔အခါ ပထမဆုံးတစ္ရက္အၿပီးမွာ ထူးထူးျခားျခား ေက်ာင္းလာႀကဳိၿပီး “ဘယ္လိုေနသလဲ။ ေျဖႏိုင္သလား။” လို႔ေမးပါသတဲ႔။ ေျဖႏိုင္တယ္ဆိုရင္ “ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ေနာက္ေန႔ ဆက္မေျဖနဲ႔ေတာ႔။ မင္႔ကို ဘယ္လိုေနသလဲ သိရေအာင္ပဲ ေျဖခိုင္းတာ။ ေအာင္စရာမလိုဘူး။ ေအာင္ရင္ လခစားေလာက္ပဲ လုပ္ၿပီး ကၽြန္စိတ္၀င္သြားလိမ္႔မယ္။” လို႔ ေျပာပါသတဲ႔။ အဲသည္ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို အံ႔ၾသမိပါတယ္။ သူ႔သားအတြက္ သူ႔မွာ အၾကံအစည္တစ္ခုခုေတာ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ရွိၿပီးသား ျဖစ္မွာေပါ႔။ သို႔ေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္ သူ႔အၾကံအစည္ကို မေစာင္႔ႏိုင္ပဲ အဆုတ္နာေရာဂါနဲ႔ ဆုံးသြားတဲ႔အခါ အသက္ေလးဆယ္သာသာေလး ရွိေသးသတဲ႔။

            ဖဆပလေခတ္ မတည္မၿငိမ္ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြၾကားမွာ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္နဲ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ မုဆိုးမျဖစ္သြားတဲ႔ အဖြားရဲ႕ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔မွာ ရပ္တည္ေရး ရုန္းကန္မႈကလည္း လြယ္မယ္ေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေျမးေတြလက္ထက္ေရာက္တဲ႔အထိ အထုပ္ပိုက္ ရြာျပန္ မျဖစ္ခဲ႔ရတာ ဘိုးဘြားမိဘမ်ားေက်းဇူးလို႔မွ မေျပာရင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ႔။ မတရားမႈ၊ အနိုင္က်င္႔မႈ၊ ေလာကဓံတရားေတြ အားလုံးကို ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္ခဲ႔တာ ေတာ္ရုံဇြဲသတၱိေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကေလးဘ၀ သုံးေလးႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက အဖြားရဲ႕ လက္ကတုံးေတာင္ေ၀ွးျဖစ္သြားတဲ႔

ေမာင္စံဖားဟာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ေလတိုင္း အညာကိုတလွည့္၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္ကိုတလွည့္ တေကာက္ေကာက္ပါေတာ႔တာပါပဲ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ လုံးလုံးေထြးေထြး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနတတ္တဲ႔အက်င္႔ဟာ အဲသည္ကရခဲ႔တယ္ ထင္ပါတယ္။ အခု အဲလို မေနႏိုင္ေတာ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ လက္ရည္တျပင္တည္း ေရွးကေတာ႔ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ ဆိုတာ အစစ္ပဲ။ အခုေတာ႔ အညာမ်ဳိး အေၾကမ်ဳိးေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိမ္းကုန္ၾကလို႔ သာေရးနာေရးမ်ားမွာေတာင္ မနည္းေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ စုယူေနရၿပီ။ သြားေရးလာေရးေတြ လြယ္ကူလွ်င္ျမန္ကုန္တဲ႔ ေခတ္ကိုေရာက္မွပဲ နာရီေတြက ပန္ကာလိုလည္ေနလို႔ စကားေတာင္ေအးေအး မေျပာရေတာ႔ဘူး။

               ငယ္ငယ္က ေျမာင္းျမကအမ်ဳိးေတြလာလာ၊ က်ဳံမေငးကအမ်ဳိးေတြလာလာ၊ အညာကအမ်ဳိးေတြလာလာ။ ကိုယ္႔အိမ္မွာ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ႔ သည္လိုပဲ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ တည္းၾကတယ္။ ဦးသာဓုႀကီးရဲ႕ ဧည့္သည္ ဇာတ္ကားက ကိုယ္တို႔အိမ္အတြက္ေတာ႔ အားႀကီးဘုက်ရာေရာက္တယ္။ ဘယ္အမ်ဳိးမွ လက္ခ်ည့္လာတာမဟုတ္ဘူး။ အညာကဆို ဆီ၊ ငရုတ္၊ ပဲ၊ ႏွမ္း ပါမယ္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကဆို ငပိ ငေျခာက္၊ ငါးပုဇြန္ပါမယ္။ ေရာက္လာေတာ႔လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လည္ပတ္စားေသာက္ၾကနဲ႔။ အိမ္ကိုသာလို႔။ သူတို႔ျပန္သြားတဲ႔အခါက်ေတာ႔လည္း ကိုယ္႔ကို အလည္ေခၚသြားလို႔ ေရာက္ဖူးသြားပါတယ္။ အဲသည္တုန္းကေတာ႔ ကားလမ္းေတြ မေဖာက္ရေသးပါဘူး။ မနက္ေစာေစာကတည္းက သေဘၤာလက္မွတ္သြားတန္းစီ၊ လက္မွတ္ရေတာ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ေနရာဦးရပါတယ္။ အိပ္ယာလိပ္၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္၊ ခ်ဳိင္႔ႀကီးခ်ဳိင္႔ငယ္ ျခင္းႀကီးျခင္းငယ္ နဲ႔ လာရတဲ႔ခရီးပါ။ လမ္းမွာ တစ္ညအိပ္သြားရမွာေလ။ နွစ္ညလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္တယ္။ တခါတခါ မနက္ဖက္ နွင္းမကြဲေသးလို႔ရွိရင္ ျမစ္လယ္ေခါင္ ဥၾသတေဘာ္ေဘာ္ဆြဲလို႔ ေနမထြက္မခ်င္း ရပ္ထားရတယ္။ ဘာမွမွ မျမင္ရပဲကိုး။ ေရလမ္းခရီးမို႔လို႔ ဘုရားစာေလး တတြတ္တြတ္ရြတ္လို႔ သြားတယ္။ တိုးေအးသေဘၤာေမွာက္တယ္ ၾကားၿပီးကတည္းက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားတာ။ တြံေတးတူးေျမာင္းကိုေတာင္ အၾကာႀကီးျဖတ္ရတယ္။ သေဘၤာနံေဘးကေန ေလွကေလးေတြနဲ႔ ကပ္လာၿပီး မုန္႔ဟင္းခါး၊ ထမင္းသုပ္၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ မာလကာသီးေတြ လာေရာင္းၾကတာ ေစ်းလည္းခ်ဳိ၊ အရသာလည္းရွိဗ်။ အဲသည္ဟိုဘက္ေရာက္သြားရင္ ေစ်းသည္ကို မျပတ္ေတာ႔ဘူး။ ေဒသထြက္ စားကုန္ေသာက္ကုန္ေတြက စားလို႔ေသာက္လို႔ မကုန္တာနဲ႔ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ ျဖစ္သြားတာထင္တယ္။ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခါတစ္ခါ ကပ္ရင္ေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သေဘာၤဆိပ္ကဆင္းတဲ႔သူကို ပါးစပ္ေၾကးနန္း “ေျပာလိုက္စမ္းပါ” ဆိုလိုက္ရင္ မၾကာဘူး။ လူကိုယ္တိုင္ ၀မ္းသာအားရ ေပါက္ခ်လာတဲ႔ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကုန္းေပၚဆင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ ဘာေတြ ထိုင္လို႔ေတာင္ရေသး။ ကုန္ေတြခ်ေနေသးရင္ ၾကာတာကိုး။ ပုသိမ္ကိုသြားတဲ႔ ဗႏၶဳလတို႔ ဗႏၶကတို႔ဆိုတဲ႔သေဘၤာေတြကေတာ႔ ၾကယ္ငါးပြင္႔ကသေဘၤာ အႀကီးႀကီးေတြ၊ ပိုသစ္ၿပီး ပိုသားနားတယ္။ ေစ်းလည္းႀကီးတယ္။ အခ်ိန္မွန္တယ္။ ေျမာင္းျမသေဘၤာေတြက အဲေလာက္မေကာင္းဘူး။ က်ဳံမေငးသေဘၤာေတြက ပိုစုတ္တယ္။ ၾကက္ေတြဘဲေတြတင္လာလို႔ အရမ္းအနံ႔ဆိုးတယ္။ ေစ်းေတာ႔သက္သာတာေပါ႔။

ေမာ္ေတာ္သာသာေလာက္ ရွိတာ။ အိုေကတင္ဆိုတဲ႔ နံမယ္ေတာ႔မွတ္မိတယ္။ သည္တစ္သက္မွာ ပင္လယ္ဆိုတဲ႔ဟာႀကီးကို ပထမဦးဆုံး ျမင္ဖူးတာက အဖြားနဲ႔ ေမာ္တင္စြန္းဘုရားပြဲသြားတုန္းကေပါ႔။ ပင္လယ္ေရေတြက ငံလြန္းလို႔ ခါးေတာင္ေနတယ္။ မ်က္စိလည္း အားႀကီးစပ္တယ္။ စားေနက်ဟာ မဟုတ္ရင္ လမ္းခရီးမွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္မစိုးလို႔ ပင္လယ္စာဆိုတာေတာင္ မစားဖူးခဲ႔ဘူး။

          အိမ္ကို အမ်ားဆုံးလာေလ႔ရွိတာကေတာ႔ ေျမာင္းျမက အဖြားရဲ႕ ၀မ္းကြဲညီအမမ်ားပါ။ မိဘမ်ားဆုံးပါးသြားကတည္းက အမႀကီးမ်ားက ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားကို ရင္အုပ္မကြာ ထိန္းသိမ္းကြပ္ညပ္သူမ်ားျဖစ္လို႔ အင္မတန္မွပဲ စည္းကမ္းႀကီးလွပါတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥႏိုင္နင္းေအာင္ စိစိစစ္စစ္ စီမံႏိုင္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ သူတို႔ကို မွီတဲ႔သူ တစ္ေယာက္တေလေတာင္ မေတြ႔ဖူးသေလာက္ပဲ။ အိမ္ကအုန္းပင္ေတြက အုန္းသီး၊ အုန္းမႈတ္၊ အုန္းဆံႀကိဳးတင္မကဘူး၊ အုန္းလက္တံျမက္စည္းပါထြက္တဲ႔အထိ စီမံတတ္တယ္။ သရက္သီး၊ ပိႏၷဲသီးဆိုတာကေတာ႔ အစိမ္းအမွည့္စားလို႔ မကုန္ရုံတင္မဟုတ္ဘူး။ သရက္သီးသနပ္၊ သရက္ျပင္ ပိနၷဲျပင္ပါလုပ္တတ္ေသး။ ျခံထဲကသစ္ရြက္ေျခာက္ သစ္ကိုင္းက်ဳိးပါမက်န္ ထင္းမီးစာအျဖစ္ သိုမွီးတတ္တယ္။ ေရတံေလွ်ာက္ကက်တဲ႔မိုးေရေတာင္ အလဟႆမျဖစ္ေစရဘူး။ ဟင္းေကၽြးဟင္းလ်ာ စီမံတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ေျမာင္းျမတစ္ၿမဳိ႔လုံး အလွဴအတန္္းမွန္ သူတို႔မပါပဲၿပီးကို မၿပီးဘူး။ ဘာခ်က္ခ်က္ စားမေကာင္းဘူးဆိုတာ မရွိေစရဘူး။ အေလအလြင္႔လည္း တစိမွ မရွိေစရဘူး။ တကယ္႔ အံဖြယ္သုတဖြားေအမ်ားပါ။ စစ္ႀကဳိေခတ္ ၀တၳဳေတြထဲမွာပါတဲ႔ တူတယ္လုံခ်ည္တို႔၊ တိုဘရက္ကိုးလုံခ်ည္တို႔၊ စူရတီလုံခ်ည္တို႔ဆိုတာေတာင္ သူတို႔ဆီမွာ ေသတၱာႀကီးေတြနဲ႔ တပတ္မႏြမ္း မီးပူက် သိမ္းဆည္းထားၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကိုယ္႔အတြက္ ကရင္ထန္းလ်က္အိုးေတြ႔တာကေတာ႔ အိမ္အေပၚထပ္မွာ စီစီရီရီ သိမ္းထားတဲ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တခါယူဖတ္ရင္ တစ္အုပ္ပဲရတာ။ စုတ္ၿပဲျခင္း သည္းမခံပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဟိုနားခ်ထား သည္နားခ်န္ထားလည္း မရပါ။ ဂယ္ဘဲ ဂယ္ဘဲ။ အဲဒီထက္ဆိုးတာကေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ အိပ္ယာထ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆြဲသုတ္၊ ထမင္းေက်ာ္နဲ႔ ဘရိတ္ဖတ္ရတဲ႔ ေကာင္စုတ္ကေလးက ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္တစ္ခ်ပ္ကို အာသာကို မေျပဘူး။ ထမင္းက အခ်ိန္နဲ႔စားရတာ အတိအက်။ သူတို႔တစ္အိမ္လုံး လူနာရီႀကီးေတြလို လည္ပတ္ေနၾကတာ။ မနက္အိပ္ယာထ၊ ဘုရားရွိခိုး၊ တံမ်က္လွည္း၊ ေစ်းသြား၊ ထမင္းခ်က္။ ဘယ္သူဘာလုပ္ေနသလဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲ သိတယ္။ နာရီၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနလို႔ မဟုတ္ဘူး။ လူၾကည့္ၿပီး နာရီသိႏိုင္တဲ႔အစား။

        အဲသည္စည္းစံနစ္ေၾကာင္႔ အမႀကီးမ်ားဟာ ေမာင္ငယ္ေတြကို လူတလုံးသူတလုံး ေကာလိပ္ပို႔နိုင္ေပမယ္႔ အဘိုးေလးကလည္း ကိုယ္႔အမ်ဳိးပဲေလ။ သခင္ျဖစ္ရာက ဘီအိုင္ေအထဲ၀င္သြား၊ ေနာက္ေတာ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ေတာခိုသြား။ ေထာင္နန္းစံ။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ စီးကရက္လက္ဖ်ားကမခ်၊ တိုက္ပုံ၀တ္၊ ေမာ္ကြန္း၀င္တံဆိပ္ႀကီးတပ္၊ အဂၤလိပ္သတင္းစာဖတ္ရုံကလြဲလို႔ ဘာမွမလုပ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ လူႀကီးေတြအကုန္လုံး သူ႕ငယ္ေပါင္းေရာင္းရင္းေတြခ်ည့္ပဲမို႔ မင္းရယ္ငါရယ္ ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ စကားေျပာႏိုင္ေသာ္ျငား ဘယ္သူ႔ဆီမွေအာက္က်မခံပဲ ဖြားဖြားေလး အေၾကာ္ေရာင္းေၾကြးတာကို ေအးေအးေဆးေဆး ယပ္ခပ္ၿပီးစားတယ္။ ေတာထဲမွာ ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္ ဆင္းရဲတဲ႔ဒဏ္ကို အဆုံးစြန္ထိခံလာၿပီးမွေတာ႔ မစို႔မပို႔ ခ်မ္းသာရုံကေလးအတြက္ သိကၡာအပြန္းမခံေတာ႔ဘူး။  သို႔ေသာ္ထူးဆန္းစြာ သူ႔ပါးစပ္ကေန နိုင္ငံေရးနဲ႔စပ္တဲ႔စကား တစ္ခြန္းေတာင္ မၾကားခဲ႔ဖူးဘူး။ အဂၤလိပ္ကိုစစ္တိုက္ခဲ႔တဲ႔အဖိုးက သူ႔သားေတြကိုေတာ႔ ဟယ္ရီ၊ ဆန္နီ၊ လူ၀ီ၊ ခ်ာလီ၊ ဘိုနံမယ္ေတြပဲ မွည့္ထားၿပီး အဂၤလိပ္လိုမႊတ္ေနေအာင္ေတာ႔ သင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲခဲ႔ဆင္းရဲခဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြ ပညာမတတ္တာေတာ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ကိုယ္႔အမ်ဳိးကိုယ္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာေဖာ္ရန္ေကာလို႔ မေအာင္႔ေမ႔နဲ႔။ ၾကြားေနတာဗ်။ ၾကြားေနတာ။ ဘမ်ဳိးဘိုးတူဆိုေတာ႔ အဲဒါမ်ဳိးကိုပဲ ဂုဏ္ယူအထင္ႀကီးတတ္တယ္။

           ဘြားဘြားေဒၚစည္းကမ္းႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔ ေခ်ာ႔ကာေမာ႔ကာ ပင္႔ဖိတ္လာတဲ႔ ရန္ကုန္ေပါက္ေျမးကေလး သူတို႔ဆီ မေပ်ာ္မွာေတာ႔ စိုးရွာပါတယ္။ ဟင္းေကာင္းေကၽြးေကာင္း စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား စီမံရရွာတာ အေမာပါ။ ေကာင္နာေလးက ငယ္သာငယ္တာ ကဲ႔ရဲ႕တတ္ပါဘိသနဲ႔။ တေန႔ေသာနံနက္မွာ အလွဴလုပ္ရင္း အေကာင္းတကာ႔အေကာင္းဆုံး နန္္းႀကီးသုပ္မ်ားကို စားပိုးနင္႔ေအာင္ေကၽြးလိုက္မိတာ သုံးေလးရက္ေလာက္ ထမင္းမစားႏိုင္ပဲ ေဆးမ်ားေတာင္ ထိုးယူရတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆိုရင္ေတာ႔ သူတို႔လည္း အားလပ္ခ်ိန္ယူၿပီး တရားစာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ၀တၳဳ၊မဂၢဇင္းတစ္အုပ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ၀ါးပိုးဆစ္ျခမ္းေခါင္းအုံးေလးနဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔ အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထမင္းလုံးစီၾကတယ္။ အဲဒါ ေမာင္စံဖားကေလးအတြက္ စီးပြားရွာခ်ိန္ပဲ။ မီးဖိုထဲက ျပာကေလးတစ္ခြက္ရယ္၊ ဇာဂနာေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္နဲ႔ ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္ေပးရင္ တစ္ေခ်ာင္းဆယ္ျပားရတယ္။ အမည္းေတြပါသြားရင္ ငါးျပားျပန္ႏႈတ္တယ္။ Minus System ပဲ။ အဲသည္တုန္းက သူတို႔အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိပလဲ မမွတ္မိေတာ႔ေပမယ္႔ အခုကိုယ္႔မွာရွိေနတဲ႔ ဆံပင္ျဖဴေလာက္ေတာင္ မမ်ားဘူး လို႔ မွတ္မိတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ေတာ႔ ျမဳိ႕ျပင္က စစ္တပ္ထဲမွာေနတဲ႔ ကိုကို မမ မ်ားက စက္ဘီးေလးနဲ႔လာေခၚလို႔ ၿမဳိ႕လုံးပတ္လည္ ဟိုဟိုသည္သည္ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ စၾကာနႏၵဘုရားမွာ ကိုရင္ေလး တရားထိုင္ေနရင္း အထက္ဆရာႀကီးေတြလာေခၚလို႔ ေပ်ာက္သြားတာတို႔ဘာတို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ နားေထာင္တတ္တယ္။ ျမစၾကာေရးတဲ႔ သရဲ၀တၳဳေတြ ဖတ္တတ္ေနၿပီေလ။ ပုသိမ္က ကန္သုံးဆင္႔သိုက္တို႔၊ ဥစၥာေစာင္႔ပုံျပင္တို႔ကို ယုံတတ္တယ္။ သူတို႔အိမ္အက်ယ္ႀကီးရဲ႕ အေပၚထပ္ကို အေဖာ္မပါပဲ မတက္ရဲဘူး။ ကိုယ္ေနတဲ႔အခန္း ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆိုရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိတဲ႔ေနရာ လိုက္ေနတယ္။

ေျမာင္းျမအိမ္လိုပဲ တရင္းတႏွီး လည္ပတ္ဖူးတဲ႔အိမ္ကေတာ႔ က်ဳံမေငးအိမ္ပါ။ အဖြားရဲ႕ ညီမအငယ္ဆုံးေနတယ္။ အဖိုးဘက္က သားခ်င္းမ်ားလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔အိမ္က ေျမာင္းျမအိမ္လို အိမ္ႀကီးရခိုင္ မဟုတ္ေပမယ္႔ ေနာက္ေဖးအိမ္ကိုပါ၀ယ္ၿပီး အလယ္ေခါင္က ဆက္ယူလိုက္ေတာ႔ အိမ္အရွည္ႀကီးရတာေပါ႔။ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိလို႔ ပိုၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အေဖ႔ႏွမကေမြးတဲ႔ ၀မ္းကြဲအစ္မသုံးေယာက္နဲ႔ အရြယ္ခ်င္း မတိမ္းမယိမ္း ၿမီးေကာင္ေပါက္အမ်ဳိးတစ္သိုက္ဟာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ရင္ လက္ပံပင္ဆက္ရက္က်တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ကိုယ္ကကေလးဆိုေတာ႔ ထမင္းသုပ္ဟင္းသုပ္ ေဘာ္ဒီဂတ္ေမာင္ငယ္ကေလးေနရာပဲရတယ္။ လူရာမ၀င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ မနက္မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ တအုပ္တမႀကီး သြားလိုက္စားလိုက္ ေဆာ႔လိုက္ကစားလိုက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ကေလးဘာ၀ ပိုေပ်ာ္တာေပါ႔။ ေလွတစင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားလို႔လည္းရတယ္။ စြယ္ေတာ္ဘုရားပြဲရွိလို႔ ေရႊနန္းတင္တို႔ နန္း၀င္းတို႔လည္း ၾကည့္ရတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးဆို စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာမ်ားေလ။ ငါးဖယ္ေၾကာ္ေတြ၊ ငါးသေလာက္ဥေတြေရာ ပါတယ္။ ေစ်းကလည္း အလြန္ေပါ။ ကိုယ္တို႔ေမြးခ်င္း၀မ္းကြဲတစ္သိုက္ဟာ သူမ်ားတကာ ေဆြမ်ဳိးေတြထက္စာရင္ ပိုၿပီးေတာ႔ လုံးလုံးေထြးေထြး ေရာေရာေႏွာေႏွာရွိတာဟာ အဖြားေတြက သူတို႔ညီအမအခ်င္းခ်င္း စည္းစည္းလုံးလုံး ရွိခဲ႔ၾကလို႔ပဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။

          အခုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေညာင္းလာၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာေတာ႔ အညာကသားခ်င္းမ်ားရွိရာအရပ္ဟာ နဂိုေန မစိုေျပ၊ အရာမယြင္း၊ ကားလမ္းမေပါက္၊ ေရဘုံဘိုင္ မဖြင္႔တတ္၊ မီးခလုပ္အဖြင္႔အပိတ္မလိုတဲ႔အတိုင္း ရိုးရာအစဥ္အလာမပ်က္ ထိမ္းသိမ္းထားဆဲေပမယ္႔ ေအာက္ရြာအေၾက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကေတာ႔ အရင္ကနဲ႔ ဘာမွ မတူေအာင္ ေျပာင္းလဲလာခဲ႔႔ပါၿပီ။ ရန္ကုန္ကေန ပုသိမ္၊ ေခ်ာင္းသာအထိ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သြားလို႔ရတာလည္း ၾကာခဲ႔ၿပီ။ ေျမာင္းျမက ကေလးေတြဟာ အခုဆို သေဘၤာေတာင္ စီးတတ္ပါဦးမလား။ က်ဳံမေငးလည္း ကားနဲ႔ ရႊတ္ကနဲ ေရာက္ေနပတဲ႔။ ခုခ်ိန္က်မွ အေရာက္အေပါက္ မရွိရေတာ႔တဲ႔အေၾကာင္းကေတာ႔ ဟိုမွာလည္း ဘယ္သူမွ မက်န္သေလာက္ပဲေလ။ အားလုံး ရန္ကုန္ေရာက္လာကုန္ၾကၿပီ။ အိမ္ေစာင္႔ေလာက္ပဲ ထားရစ္ၾကေတာ႔တယ္။ မိသားစု အစုလိုက္အစုလိုက္ေတြဟာ ကိုယ္႔ေနရာနဲ႔ကိုယ္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ၾကလို႔ အသီးသီး အေျခက်ကုန္ၾကၿပီ။ ျမန္မာပီသတဲ႔ ခ်စ္စရာလူေနမႈစရိုက္ကေလးကေတာ႔ သားခ်င္းေတြထဲမွာ သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္းနားဆိုသလို အဆင္ေျပရာလူက ေနာက္လူေတြကို ေဖးမေစာင္႔ေရွာက္ၿပီး အၿပဳိင္းအယိုင္း ကိုင္းကၽြန္္းမွီ ကၽြန္းကိုင္မွီ တက္လာၾကတာပါပဲ။ ေမာင္နွမခ်င္း တရားဆိုင္လို႔ အေမြလုစရာ မယ္မယ္ရရ ပိုင္ဆိုင္မႈမရွိတဲ႔ ပိန္မသာလိန္မသာ ေမြးခ်င္းေတြဟာ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ လက္တြဲ ေက်ာပိုးလို႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာ ေတြးမိေတာ႔ အမ်ားႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ အဖြားမရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္ သူ႕ေနရာဆက္ခံရတဲ႔ ေမြးသမိခင္အေနနဲ႔ကေတာ႔ ကေလးေျခာက္ေယာက္အေမ မုဆိုးမဘ၀နဲ႔ ရုန္းကန္လာခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ေဆြထဲမ်ဳိးထဲ ေရာ႔ဟဲ႔ အင္႔ဟဲ႔ ေဖာေဖာသီသီ မေ၀ႏိုင္ မျခမ္းႏိုင္ေသာ္ျငား ဘယ္သူဘယ္၀ါေတာ႔ျဖင္႔ နာဖ်ားမက်န္းရွိပတဲ႔လို႔ သတင္းၾကားရင္ သားဆရာ၀န္နွစ္ေယာက္ထဲက နီးရာလူအမွီဖမ္းလို႔ လူမမာေမး၊ က်န္းမာေရးအၾကံေပးေဆြးေႏြးမႈ အကူအညီကိုေတာ႔ျဖင္႔ မပ်က္မကြက္ ေပးေနပါေတာ႔တယ္။ ဟုတ္ေတာ႔လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕ေလ။ သည္ဘက္ေခတ္ႀကီးထဲေရာက္လာတဲ႔အခါ ေနမေကာင္းထိုင္မေကာင္းမ်ားျဖစ္လာရင္ ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္ လူခံကေလးမ်ား လက္လွမ္းမမွီလို႔ကေတာ႔ အာယုဗ်ႆန၊ ေဘာဂဗ်ႆန၊ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းကေလးမ်ား ရွိတတ္လာသလို ကိုယ္႔ဘက္က ေဖးမေစာင္႔ေရွာက္ႏိုင္တာကလည္း ဒါေလးတစ္ခု ရွိေပသကိုးဗ်။

           ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးရဲ႕ အထက္အညာ မုန္းေခ်ာင္းအစပ္က ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြအေၾကာင္းကေတာ႔ အရင္စာေတြမွာတုန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ အဲသည္က စုန္ဆင္းလာလို႔ ေအာက္အရပ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကိုေရာက္တဲ႔အခါ အဲသည္မွာလည္း ကိုယ္႔သားခ်င္းေဆြမ်ဳိးေတြ ရွိၾကပါေလရဲ႕လို႔ ျပန္ၿပီး အစေဖာ္လြမ္းလိုက္မိပါတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ ဧရာ၀တီဟာ ေျခရာလည္းမေပ်ာက္သလို ေရလည္း မေနာက္ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွာ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနတဲ႔ ေသြးထဲမွာလည္း အေရာအေနွာ ကင္းစင္ေနေသးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ သည္ေဆြသည္မ်ဳိး သည္ေျမသည္ေရကို ျမတ္ျမတ္နိုးႏိုးႀကီး ခ်စ္လ်က္ခင္လ်က္ပင္ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဖားသူငယ္ကေလးလို႔ သနားခ်င္လည္း သနားလိုက္ပါေတာ႔ေလ။

“ေခ်ာင္းေပၚမွာ ျဖတ္လာရွာတဲ႔ ပဒတ္ကေလး နီၾကင္ၾကင္ရယ္ ႏြယ္ႀကိဳးရွည္နဲ႔သြယ္။ ငယ္မူကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ဘု၊ ေပ်ာ္ေလာက္ဖြယ္ ရင္ရယ္ေမာင္ရယ္။ လြမ္းပါဘိတယ္။ ကိုယ္႔ဇာတိႏြယ္ ကိုယ္တို႔ဇာတိႏြယ္။ ႏွစ္တိုင္းဆက္ထြန္္ ၾကက္သြန္ခင္းရဲ႕အလယ္။ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ လက္ရည္တျပင္တည္း ေရွးကေတာ႔ ပိုခ်စ္ၾကတယ္။”

http://soundcloud.com/tlwin/latyaetapyindi-dawkyiaung