ေတြးေတြးျပီးရယ္....

(1) လူနာတေယာက္ဟာ ေဆးရံုထဲ ၀င္လာပါတယ္။
လူနာ.....“ ဆရာ...ဘယ္လိုလုပ္မလဲ....ကြ်န္ေ

တာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္တ
ေကာင္လို႔ ထင္ေနတယ္”
ဆရာ၀န္....“ဟာ...အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား....ဘာျဖစ္လို႔ ေစာေစာ
လာမကုတာလဲ”
လူနာ.....“အိမ္က လူေတြက ကြ်န္ေတာ္ ဥ ဥမဲ့ ေန႔အထိ ေစာင့္ေနလို႔ပါ”

(2) လူနာတေယာက္ဟာ ေဆးရံုထဲ ၀င္လာပါတယ္။
လူနာ.....“ ဆရာ ....ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.... ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ငွက္တ
ေကာင္လို႔ ထင္ေနတယ္”
ဆရာ၀န္..“ဟာ..အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား..ဘယ္ကတည္းက စထင္
တာလဲ”
လူနာ.....“ဟို..ကြ်န္ေတာ္ ငွက္ေပါက္စ ျဖစ္ကတည္းကပါ”

(3) ဆရာ၀န္က လူနာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ ေမးျမန္းတာပါ။
ဆရာ၀န္..“ခင္ဗ်ားရဲ႔ နားတဖက္ကို ျဖတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ”
လူနာ......“ကြ်န္ေတာ္ မၾကားရေတာ့ဘူးေပါ့”
ဆရာ၀န္..“ အင္း....ဒါဟာ ပံုမွန္စိတ္ပဲ....ေနာက္နားတဖက္ကို ထပ္ျဖတ္လိုက္
မယ္ ဆိုရင္ေကာ...”
လူနာ........“ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့”
ဆရာ၀န္....“ ဟာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
လူနာ........“ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္မွန္ ျပဳတ္က်သြားမွာေပါ့”

(4) လူနာႏွစ္ဦး ေဆးရံုကေန ထြက္ေျပးလာျပီး သစ္ပင္တပင္ေပၚ တက္ေနပါ
တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ လူနာတဦးဟာ သစ္ပင္ေပၚက ခုန္ခ်ျပီး ေနာက္လူနာတ
ဦးကို ခုန္ခ်ဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ေပၚက လူနာျပန္ေျဖလိုက္တာက..
“ငါမမွည့္ေသးဘူး...ငါခုန္ခ်လို႔ မရေသးဘူး” ဟူတည္း။

(5) ေဆးရံု၀င္းထဲမွာ လူနာတဦးဟာ အကၤ်ီအမဲေရာင္နဲ႔ ထီးအမဲကို ေဆာင္းျပီး
အျမဲတမ္း တံခါး၀ေရွ႔မွာ ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္တဦးက.. သူ႔ကို ကုသဖို႔ရာ
သူ႔ အေျခအေနကို အရင္သိရမယ္ လို႔စဥ္းစားမိျပီး အဲဒီလူနာ နည္းတူ အကၤ်ီမဲ
ထီးမဲနဲ႔ လူနာေဘးမွာ ႏုတ္ဆိတ္လို႔ အတူ လိုက္ထိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တလအ
ၾကာမွာ လူနာဟာ စကား စေျပာလာခဲ့တယ္။ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားက......
“ ခင္ဗ်ားလဲ ကြ်န္ေတာ့္လို မွုိပဲလား” ဟူတည္း။

နိုင္းနိုင္းစေန




--
Be Happy,
          Moe Moe.