ကိုယ္တိုင္ဖန္ဆင္းယူတဲ့အရာ

မိုးညတစ္ညမွာ သူေတာင္းစားတစ္ဦးဟာ သူၾကြယ္အိမ္တစ္အိမ္နားေရာက္လာၿပီး ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ ေပးသနားဖို႔ ေတာင္းရမ္းခဲ့တယ္။ ဒါကို သူၾကြယ္အိမ္ၿခံေစာင့္က ေမာင္းထုတ္တယ္။ သူေတာင္းစားက အထဲဝင္ၿပီး မိုးစုိေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြကိုေျခာက္ေအာင္ မီးကင္ခ်င္တယ္လို႔ ခယေတာင္းပန္တယ္။ ေငြေၾကးစြန္႔စရာမလိုဘဲ အဝတ္ေျခာက္ရံုမို႔ ၿခံေစာင့္က ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ သူေတာင္းစားဟာ အဝတ္ေတြကို မီးကင္ရင္း ေက်ာက္ခဲဟင္းရည္ခ်က္ဖို႔ ၿခံေစာင့္ဆီမွာ အိုးတစ္လံုးငွားတယ္။ "ေက်ာက္ခဲဟင္းရည္"က ၿခံေစာင့္ကို ထူးဆန္းအံ့ၾသသြားေစတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သိလိုစိတ္ေၾကာင့္ အိုးတစ္လံုးေပးလိုက္တယ္။ သူေတာင္းစားက ေက်ာက္ခဲတခ်ဳိ႕ကိုေကာက္ၿပီး ေရစင္ေအာင္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိုးထဲေရထည့္ၿပီး ျပဳပ္လိုက္တယ္။

ေရဆူလာေတာ့ တစ္ဇြန္းခပ္ျမည္းၿပီး "ေကာင္းလိုက္တာ.. ဒါေပမယ့္ ဆားနည္းနည္းထည့္ရင္ ပိုအရသာရွိမွာပဲ"လို႔ဆိုတယ္။ ၿခံေစာင့္က သူ႔ကိုဆားေပးလိုက္တယ္။ သူေတာင္းစားက ဟင္းရည္တစ္ဇြန္းျမည္းလိုက္ ၿခံေစာင့္ကတစ္မ်ဳိးေပးလိုက္နဲ႔ ပဲတခ်ဳိ႕ေပးတယ္၊ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္တခ်ဳိ႕ ေပးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အသားတခ်ဳိ႕ေတာင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဟင္းရည္က်က္ေတာ့ သူေတာင္းစားက ေက်ာက္ခဲေတြကိုဆယ္ၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ကို သူရသြားေတာ့တယ္။

ဘဝမွာလည္း စိတ္ပါဝင္တစားနဲ႔ အသိဉာဏ္တခ်ဳိ႕ထည့္၊ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈတခ်ဳိ႕ထည့္ရင္ သာမန္ရိုးစင္းတဲ့ကံတရားကို ေမႊးႀကိဳင္အရသာရွိတဲ့ ဟင္းရည္တစ္ခြက္ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္။

汪野Koizumiလို႔ေခၚတဲ့ အသက္၂၃ႏွစ္အရြယ္ ဂ်ပန္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကေန တိုက်ဳိကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တိုက်ဳိက တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တယ္။ ဘာမဆို ေငြေပးဝယ္ရတယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕သူေဌးေတြ ေရကိုေငြနဲ႔ဝယ္သံုးတာေတြ႔ေတာ့ "ေရကိုေတာင္ ေငြေပးဝယ္ရတယ္?"ဆိုၿပီး သူအရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။

ဒီလိုအျဖစ္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူနဲ႔အတူ တိုက်ဳိကုိေရာက္လာတဲ့လူေတြက ဒီလိုေတြးတယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕က ေရကိုေတာင္ ေငြနဲ႔ဝယ္ရတယ္ဆိုေတာ့ အစစအရာရာေစ်းႀကီးမွာပဲ။ ၾကာၾကာရပ္တည္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး တိုက်ဳိၿမိဳ႕ကိုခြာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ Koizumiက ဒီလိုမေတြးခဲ့ဘူး။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕မွာ ေရနဲ႔ေတာင္ ေငြရွာႏုိင္တယ္၊ ဒါဟာ အခြင့္အေရးတစ္ခုလို႔ သူျမင္တယ္။ ဒါကို သူစိတ္ဝင္စားတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ဘဝကိုသူ စဖန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ "ဘိလပ္ေျမဘုရင္"ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တူညီတဲ့ ေရတစ္ပံုးေပမယ့္ မတူတဲ့လူေတြရဲ႕အၾကည့္မွာ မတူတဲ့အျမင္၊ မတူတဲ့ကံၾကမၼာကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။

နာမည္ႀကီးဂီတပညာရွင္ Beethovenဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အၾကားခ်ဳိတဲ့သူျဖစ္တယ္။ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ နားလံုးဝကန္းသြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုအခက္အခဲၾကားမွာေတာင္ ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာတဲ့ symphony 9ကို သူေရးစပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

လူမည္းကၽြန္ေတြကို လြတ္ေျမာက္ေရးေပးခဲ့တဲ့ အေမရိကန္သမၼတလင္ကြန္းက မိဘမဲ့ကေလးျဖစ္တဲ့အျပင္ ရုပ္ဆိုးၿပီး အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူလည္း ၾကမ္းတမ္းသူျဖစ္တယ္။ ဒီလိုခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြကို ဖာေထးဖို႔ ပညာေရးဖက္မွာ သူအင္အားေတြယူခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္သင္ယူစနစ္နဲ႔ သူအစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကေလးဘဝက ဆင္းရဲခ်ဳိတဲ့ခဲ့တဲ့ အသိဉာဏ္၊ ဗဟုသုတနဲ႔ အထီးက်န္မႈကို သူျဖည့္ဆည္းခဲ့တယ္။ သူသင္ယူတယ္၊ သူႀကိဳးစားတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ခ်ဳိင့္ဝင္တဲ့အထိ သူစာေတြဖတ္ခဲ့တယ္။ စာထဲက အသိဉာဏ္၊ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ သူ႔ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြကို အစားထိုးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိမ္ငယ္စိတ္၊ အားငယ္စိတ္ထဲကေန သူရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တကယ့္တန္ဖိုးဆိုတာ ကုိယ္တိုင္တည္ခင္းထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကေန သူရုန္းထြက္ႏိုင္ မထြက္ႏိုင္ဆိုတာန႔ဲ ဆံုးျဖတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးျဖတ္ႏိုင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏိုင္သူက ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ "ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္သူေတြကိုပဲ ဘုရားသခင္က အကူအညီေပးတယ္"လို႔ ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။

မူရင္း---- Hu Bao Lin (胡寶林) ျပဳစုေရးသားေသာ "မိမိကိုယ္ကိုယ္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဆက္ဆံနည္း"စာအုပ္ထဲက ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

--
Be Happy,
          Moe Moe.