သူရႆဝါႏွင့္ မသိျခင္းဒုကၡ (၂)

by ThuRa ThaWah on Tuesday, March 13, 2012 at 10:48am ·

ေလာကမွာ မသိျခင္း ေတြေၾကာင့္ ရယ္လည္း ရယ္ရ၊ စိတ္ဒုကၡလည္း ေရာက္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြက အမ်ားသား ကလား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ပရိသတ္ ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း “မသိျခင္းဒုကၡ” ကို ေရးခဲ့ ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳခဲ့တဲ့ မသိျခင္း ဒုကၡေလးေတြ ေခါင္းထဲ အစီအရီ ျပန္ေပၚ လာပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြကို ေရးခ်င္တာေရာ၊ စာဖတ္သူ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရယ္ရတယ္၊ မသိျခင္း ဒုကၡေတြ ႐ွိေသးရင္ ဆက္ေရးပါဦး၊ ရယ္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး ပြဲေတာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီတစ္ပတ္ မသိျခင္းဒုကၡ (၂) ကို ဆက္ေရးျဖစ္ပါတယ္။


စီစီတီဗီဟာ ေနရာအႏွံ႔မွာ
ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္တဲ့ ႐ံုးက အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္ ႏွစ္ထပ္႐ွိတဲ့ Sales Office တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ႐ံုးမွာ Web ပိုင္း ဆိုေတာ့ အေပၚထပ္ အခန္းထဲမွာ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ံုးက ေအာက္ထပ္မွာ အေရာင္းဝန္ထမ္း ေကာင္မေလးေတြက ကုန္ပစၥည္း အေရာင္း ကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ ေနတတ္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေပၚထပ္ အခန္းထဲက ကြန္ပ်ဴတာ ေ႐ွ႕မွာပဲ တစ္ေနကုန္ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ တစ္ေလာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ံုးကို အသစ္ခန္႔ လိုက္တဲ့ အေရာင္းဝန္ထမ္း ေကာင္မေလးေတြ ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူတို႔က အသစ္ ဆိုေတာ့ ႐ံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လည္း မသိဘူး။ အေပၚထပ္ကို တက္လာၿပီဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ နဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ စိတ္ထဲလည္း “ငါတို႔က ေအာက္ထပ္မွာ ဟိုေျပးလုိက္ ဒီလႊားလိုက္၊ ထမင္းေတာင္ အခ်ိန္မွန္ မစားႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားတဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ဒီအစ္ကိုႀကီးက အခန္းထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ ကေလး ဘာမ်ား လုပ္ရပါလိမ့္” လို႔ ထင္မွာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း မခင္ေသးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမးဝံ့ၾကဘူး ထင္ပါရဲ႕။

အဲ… သံုးေလးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဟိုဖက္ ႐ံုးခ်ဳပ္က အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ လာေျပာပါတယ္။
“မင္းတို႔ ေအာက္ထပ္မွာ အသစ္ေရာက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ငါ့ကို မင္းအေၾကာင္း လာေမး ေနတယ္”
“ဘာေမးတာတုန္း”
“အေပၚထပ္ အခန္းထဲ မွာခ်ည္းပဲ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ေနတာ၊ အဲဒီ အစ္ကိုႀကီးက ဘာလုပ္ရ တာလဲတဲ့”
“ခင္ဗ်ား ဘာျပန္ေျဖလိုက္လဲ”
“ဟဲ ဟဲ ငါေျပာခဲ့တယ္၊ နင္တုိ႔ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ဆက္ဆံ၊ အဲဒီေကာင္က အခန္းထဲမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ၿပီး ထိုင္ေနတာ အေကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ အေပၚထပ္ အခန္းထဲ ထိုင္ၿပီး ေအာက္ထပ္က နင္တို႔ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈ မွန္သမွ်ကို စီစီတီဗီ ကေန ၾကည့္ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ အိပ္ငိုက္တာတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ Report ေရးၿပီး ႐ံုးခ်ဳပ္ကို တင္ေပးရတာလို႔ ေျပာခဲ့ တယ္”

ကၽြန္ေတာ္လည္း တဟဲဟဲ ရယ္ေနလိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး… ေနာက္ေန႔ အေပၚကေန ေအာက္ထပ္ ဆင္းၿပီး ေရေႏြး သြားထည့္ေတာ့ အဲဒီ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ျမင္ေရာ..

“အစ္ကိုႀကီး … ထမင္းစားၿပီးပလား အဟီး” ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး
“အစ္ကိုႀကီး … ထမင္းစားေကာင္းလား အဟဲ” ဆိုတာက တစ္ဖံု ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ံုးခ်ဳပ္က အစ္ကိုႀကီး ေျပာစကားကို အမွတ္ရၿပီး၊ ႐ုပ္ကို တည္လိုက္ ၿပီးေတာ့….
“နင္တို႔ သတိထား ေန၊ နင္တုိ႔က အသစ္ေတြ မို႔လို႔ ေျပာတာ၊ ငါ နင္တုိ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုး ၾကည့္ေနတာေနာ္၊ မူမမွန္ရင္ ႐ံုးခ်ဳပ္ကို Report ေရးတင္လိုက္မွာ”
“ဟုတ္.. အစ္ကိုႀကီး၊ ဒါနဲ႔ စီစီတီဗီက ေအာက္မွာ ဘယ္ႏွစ္လံုးေတာင္ တပ္ထားတာလဲဟင္”
“စုစုေပါင္း (၇)လံုး၊ အေ႐ွ႕ျခမ္းမွာ ႏွစ္လံုး၊ အခန္း အလယ္မွာ ႏွစ္လံုး၊ အေနာက္ေပါက္ နားမွာ ႏွစ္လံုး”
“တစ္လံုးလိုေသးတယ္ေလ၊ တစ္လံုးက ဘယ္မွာတပ္ထားလဲ”
“အိမ္သာထဲမွာ ….”
အဲဒီလိုလည္း ေျပာလိုက္ေရာ “ဟင္” ခနဲဆို ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ပ်က္သြား ၾကတာပဲ။

“ဟင္.. အဲဒါဆို သမီးတို႔ အိမ္သာဝင္ေတာ့ေရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ကိုႀကီးက အခ်ိန္ျပည့္ ဖြင့္ထားတာပဲလား စီစီတီဗီေတြကို”
“ဟဲ့… နင္တို႔ အိမ္သာထဲ ဝင္လည္း ဖြင့္ထားရတာပဲ၊ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲဟာ၊ ေတာ္ၾကာေန မသမာတဲ့လူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဧည့္သည္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး အိမ္သာထဲမွာ ေပါက္ကြဲေစတတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘာေတြ ထားသြားေတာ့ နင္တို႔ တာဝန္ယူမလား ေျပာ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေပၚစီး ေရာက္ေနတဲ့ သူဆိုေတာ့ ဖိေဟာက္တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို ရယ္ခ်င္ေနၿပီ… သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာငယ္ ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေလ။ ဒါေတာင္ မေက်နပ္ေသးလို႔ သူတို႔ နားက ျပန္ထြက္ခါနီး တစ္ခု ထပ္ေျပာခဲ့ေသးတယ္။

“ေအး.. အဲဒီ အိမ္သာထဲက စီစီတီဗီကို ပိတ္တဲ့အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ႐ွိတယ္၊ သိလား”
ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေလးေတြ ျပန္ “ဝင္း” သြားတယ္။ အားတက္သေရာနဲ႔ ကၽြႏ္ေတာ့္ကို သံၿပိဳင္ ေမးတယ္။
“ဘယ္အခ်ိန္လဲ ကိုႀကီး”
“ငါ အိမ္သာဝင္တဲ့အခ်ိန္”
ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အေပၚထပ္ ျပန္တက္ လာခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလး ေတြကေတာ့ ေနာက္မွာ ပြစိပြစိနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။ ေနာက္ရက္ေတြက် ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ျမင္တာနဲ႔ လက္ၫွိဳးေထာင္၊ မ်က္ေမွာင္ကို ႀကံဳ႕ၿပီး “သတိထားေနာ္၊ သတိ၊ အခ်ိန္ျပည့္ ဖြင့္ထားတာ၊ ဟင္း ဟင္း” လို႔ ေျပာတာ အက်င့္ကို ျဖစ္ေနပါ ေတာ့တယ္။

အခုေတာ့ သူတို႔လည္း အမွန္ကို သိသြား ၾကပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Media Dept. က ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စီစီတီဗီနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ေၾကာင္း ကိုေပါ့။ အခုမွသာ သူတို႔ စိတ္ထဲ ရယ္ႏုိင္မွာပါ။ မသိခင္တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔လည္း စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ခံစားရမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပါပဲေလ… အခု အခ်ိန္မွာသာ သူတုိ႔ကို ေနာက္ေျပာင္ ႏုိင္တာ… ကိုယ္ ႐ံုးကို စေရာက္တဲ့ ဂ်ဴနီယာ အသစ္ေလး ဘဝတုန္းကလည္း ကိုယ့္စီနီယာေတြက ကိုယ္ ဘာမွမသိေသးခင္ ကိုယ့္ကို ၾကပ္ရင္ သူတို႔လိုပဲ ခံခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနရာသစ္၊ ႒ာနသစ္ကို ေရာက္လာ တတ္ၾကတဲ့ လူသစ္ေလးေတြရဲ႕ မသိျခင္း ေတြဟာလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ၿပီး ရယ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဒုကၡတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္တာေပါ့ဗ်ာ။


(အထက္ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးကို ယခုတစ္ပတ္ထုတ္ Net Guide Journal, Volume 2, Issue 25 တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ေဆာင္းပါး သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကို ကာတြန္းေနႀကီး မွ ေက်းဇူးျပဳေရးဆြဲေပးပါသည္)


သူရႆဝါ
12. March. 2012

www.thurathawah.net
www.facebook.com/ThuRaThaWah

www.facebook.com/LiteraryArtBlog