ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရး
လူထုစိန္ဝင္း
မိန္းကေလးလက္ေရးေသးေသးေလးေတြနဲ႔
ဆယ္မ်က္ႏွာရိွတဲ့ စာတစ္ေစာင္ဖတ္ၿပီး ေတြးစရာမ်ားေနတ ေၾကာင့္ေနာက္ေန႔လာယူမည့္ ဂ်ာနယ္ေဆာင္းပါး
ႏွစ္ပုဒ္မေရးႏိုင္ဘူး။ ဒီတစ္ပတ္နားခြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရ ေတာ့မွာပဲ။
မိေဝးဖေဝးမို႔
စာက စာတိုက္ကလာတာမဟုတ္ဘူး။ လူႀကံဳပါးလိုက္တာလဲမဟုတ္ဘူး၊
ေရးသူကိုယ္တုိင္ လာေပးတာပါ။ ေရးသူက အသက္ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္
သိရိွ နားလည္မႈရိွတယ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ သူရင္ဖြင့္ေျပာၾကားတာေတြ အမ်ားႀကီးကိုနားေထာင္ၿပီး
ျပန္ေျဖေနရင္ ေမာမွာစိုးလို႔ စာေရးယူလာခဲ့ပါတယ္။ နားနားေနေနဖတ္ပါ။ ေနာက္တစ္ေခါက္လာမွ
အႀကံေပးႏိုင္ရင္ ေပးပါ။ အေဖတစ္ေယာက္လို ေလးစားတဲ့အတြက္ အားကိုးၿပီး အႀကံေတာင္းရတာပါလို႔
ေျပာသြားခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕မိဘေတြက ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာေနပါတယ္။ သူကအလုပ္လုပ္ရင္း ပညာရွာဖို႔ ရန္ကုန္မွာလာေနတာပါ။
ရင္ဖြင့္ တိုင္တည္စရာ မိဘနဲ႔ေဝးကြာေနတာေၾကာင့္ အားကိုး တစ္ႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာရွာတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယအိမ္
ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာင္းဆရာလုပ္စဥ္ကလည္း
ဒါမ်ိဳးေတြ အၿမဲလုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေနရာ အႏွံအျပားက ရန္ကုန္ကိုလာၿပီး တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာပညာသင္ယူၾကရတဲ့
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအေတာ္ မ်ားမ်ားက ရင္ဖြင့္စရာေတြ တိုင္ပင္စရာေတြ အႀကံအဥာဏ္ေတာင္းခ်င္တာ ေတြရွိတုိင္း
အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ဖြင္ဟ ေျပာဆိုေလ့ရိွၾကတယ္။ ေက်ာင္းကေလးကို သူတို႔ရဲ႕ ‘ဒုတိယအိမ္္’
လို႔ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အခ်ိန္အမ်ားစုကို သူတို႔ရဲ႕ ‘ဒုတိယအိမ္’ မွာပဲကုန္ဆံုးေစခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အခုေရာက္လာတဲ့ မိန္းကေလးကို ေကာင္း ေကာင္းနားလည္းၿပီး ေျပာသမွ်နားေထာင္ေပးပါတယ္။
အလိုက္တသိထျပန္
ေခတ္မိန္းကေလးဆိုေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ကိုလိမၼာတယ္။
သူ႔ကိုဧည့္ခံစကားေျပာေနရင္ ေမာမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အလိုက္တသိ ထျပန္သြားရွာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ့
သူ႔စာေလးကို အစအဆံုးဖတ္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ သူက သူနာျပဳတကၠသိုလ္မွာ ၄ ႏွစ္တတ္ေရာက္သင္ၾကားၿပီးဘဲြ႔ရလာသူျဖစ္တယ္။
ငယ္ဘဝ စိတ္ကူးအိမ္မက္က ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၀တန္းမွာ ၄ဘာသာပဲဂုဏ္ထူးရလို႔ ေဆးမွတ္မမီွခဲ့ပါဘူး။
ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ႔ေဆးကုသခြင့္မရလဲ သူနာျပဳအျဖစ္နဲ႔ လူနာေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တာပဲဆိုၿပီး
သူနာျပဳ တကၠသိုလ္တတ္ခဲ့တယ္။ ၄ႏွစ္လံုးလံုးႀကိဳးစားပမ္းစားသင္ယူလိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ
ဘြဲ႔ရသြား တယ္။ ဒါနဲ႔တင္သူမေက်နပ္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေဆးပညာဆက္သင္ခ်င္တယ္။ အဂၤလိပ္စာလည္း သင္ခ်င္ တယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔
ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရင္မွာပိုက္ၿပီး ရန္ကုန္က
ပုဂၢလိက ေဆးရံုးႀကီးတစ္ရံုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္တယ္။ ဝါရင့္ သူနာျပဳဆရာမႀကီးေတြနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြဆီက
ရႏိုင္သမွ် ပညာေတြရယူဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီး တစ္ခြဲသားနဲ႔ေပ်ာ္ ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေပ်ာ္ေတြ
တစ္လေတာင္ မခံလိုက္ဘူး၊ လံုးလံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္။ ဝါရင့္အစ္မ ႀကီးေတြက ‘ပညာေပး’မယ့္အစား
‘ပညာျပ’တာပဲခံရတယ္။ သာမန္သန္႔ရွင္းေရး ဝန္ထမ္းေတြလုပ္ရမယ့္ ဖုန္သုတ္၊ ႀကမ္းတိုက္အလုပ္ေတြ ခိုင္းလိုခိုင္း၊
သူတို႔စားၿပီးတဲ့ထမင္းခ်ိင့္ ေဆးခိုင္း လို႔ခိုင္းနဲ႔လုပ္ၾကတယ္။
နာနာက်င္က်င္ရင္ခြင့္္
ခိုင္းယံုတင္မကဘူး၊ ပါးစပ္ကလည္း ဗ်က္ေတာက္ဗ်က္ေတာက္နဲ႔
ဘြဲ႔ရတယ္ဆိုၿပီး သိပ္အဟုတ္ထင္မေနနဲ႔ နင္တို႔ဘြဲ႔ေတြကို ဘာထင္တယ္၊ ညာထင္တယ္နဲ႔ေျပာလို႔မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူနာျပဳ အခ်င္းခ်င္းဒီလိုႏိွမ္ေနေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ ၿပီးခါစ ေခတၱခဏ MO လာေရာက္တဲ့
ဆရာဝန္ ေပါက္စေတြကပါ ထမင္းခူးေကၽြးခိုင္း ပန္းကန္ေဆးခုိင္း လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အၿမဲတမ္းအေပၚစီးက
ႏိုမ့္ႏိုမ့္ခ်ခ် ဆက္ဆံၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔
သင္ခဲ့တဲ့စာကို သူနာျပဳေတြက ၄ ႏွစ္သင္ခဲ့ရၿပီး သူတို႔က ၆ႏွစ္သင္ခဲ့ရရံုပဲ ရိွတာပါ။
လက္လွမ္းမမီွေလာက္ ေအာင္ကြာျခားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာဝန္က ဆရာဝန္အလုပ္လုပ္ သူနာျပဳက
သူနာျပဳအလုပ္လုပ္အားလံုး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလို႔ ဘာေၾကာင့္ သေဘာမထားႏိုင္ၾကတာလဲလို႔၊
မိန္းကေလးက နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ရင္ဖြင့္ေရးသားထားပါတယ္။
ဝါသနာပါလြန္းလို႔
ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ
ပညာဆက္သင္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရွာရင္ ေကာင္း မလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ သင့္မသင့္ အႀကံေပးပါလို႔
ေတာင္းပန္ထားတယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕စာအရ သူဟာဒီအလုပ္ကို တကယ္ဝါသနာပါလို႔လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
အခုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္သြားၿပီ လို႔ သိရတယ္။ သူစာဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုဘယ္လို႔ အႀကံေပးရမယ္ဆိုတာ
ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာတယ္။ အလုပ္မထြက္ပါနဲ႔။
အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ပညာရေအာင္ဆက္လုပ္ပါဦး။
ပညာယူတယ္ဆိုတာ မေကာင္းတဲ့အရာေတြကလည္း ေတြးတတ္ ယူတတ္ရင္ ယူလို႔ရတယ္။ မေကာင္းနည္းမ်ိဳးစံုကို
သိထားတဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္မေကာင္း တာေတြ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သင္ခန္းစာယူႏိုင္တယ္။ ဒီလိုသင္ခန္းစာယူတတ္တဲ့လူငယ္ေတြ
အမ်ားႀကီး ရိွလာမွ မေကာင္းတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ေကာင္းတာေတြ ေရာက္လာမွာေပါ႔လို႔လည္း ေျပာရမယ္။
မိိဘကို အပူမကပ္ပဲနဲ႔
ပညာဆက္သင္ခ်င္တာကုိ အားေပးပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ
ေရွ႕ဆက္ သင္ယူႏိုင္ ဖို႔ လမ္းေၾကာင္းမရိတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ ႀကံရြယ္တာလည္းေကာင္းပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ TOEFL ျဖစ္ျဖစ္၊ IELTF ျဖစ္ျဖစ္ေျဖဖို႔ လိုအပ္တယ္၊ ဒါေလာက္ကေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္းေလ့လာလို႔ရတယ္။
မိဘကိုအပူမကပ္ရဘဲနဲ႔ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ေျပာတာပါ။ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းျပည့္မီၿပီဆိုမွ
တတ္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းကို အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္ၿပီးေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ အလြယ္ဆံုးလမ္း အျဖစ္နိုင္ဆံုးပညာရပ္ က ေတာ့
MPH လို႔ေခၚ တဲ့ လူထုက်န္းမာေရး မဟာဘြဲ႔ပဲ ျမန္မာေတြ ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။ နီးနီးနားနားတိုင္းက
မဟီေတာမွာတင္ တတ္လို႔ရတယ္။ စကၤာပူမွာလည္းတတ္လို႔ရတယ္။ ဒီဘြဲ႔က ဆရာဝန္မဟုတ္တဲ့ တျခား ဘြဲ႔ရသူေတြလည္းတတ္လို႔ရတယ္။ MPH ဘြဲ႔ရၿပီးမွ
တျခားေဆးပညာေတြ ဆက္တတ္ခ်င္ရင္လည္း လြယ္သြားၿပီ။
ထံုးစံျဖစ္ေန
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးအႀကံေတာင္းမႈကို
အခုလိုရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေရးျပေနတာ အေၾကာင္းရိွပါတယ္။ အလုပ္ခြင္မွာ ဒီမိန္းကေလးေတြ႔ႀကံဳရတာမ်ိဳးက
ဒီေလာက ဒီနယ္ပယ္တစ္ခုတည္း မွာသာ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာမဆိုရိွေနပါတယ္။
ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါက စတင္ခဲ့တယ္ဆိုတာမသိေပမယ့္ အျမစ္ေကာင္းေကာင္းတြယ္ေနၿပီျဖစ္ေတာ့ ၾကာလွၿပီလို႔ဘဲ
ေျပာရလိမ့္ မယ္ထင္တယ္။ ၾကာလွၿပီဆိုတဲ့ ထံုးစံတစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီး မေကာင္းဘူးလို႔ေတာင္
ဘယ္သူမွမထင္ၾက ေတာ့ဘူး။
အိမ္ေတာ္ပါကၽြန္
ျမန္မာျပည္က ဘယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာမဆို၊ ဝန္ထမ္းခ်င္းဆက္ဆံေရးပံုစံက
အထက္ေအာက္ ဆရာ တပည့္ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမရိွဘူး။ စာေရးေလးကို
စာေရးႀကီးက တပည့္လို႔မွတ္ယူတယ္။ စာေရးႀကီးကို ရံုးအုပ္ႀကီးက တပည့္လို႔ သေဘာထားတယ္။
ရံုးအုပ္ႀကီးကို သူ႔ထက္ တဆင့္သာျမင့္တဲ့အရာရိွက တပည့္ေခၚၿပီး အဲဒီအရာရိွကိုလည္း သူ႔အထက္အရာရိွက တပည့္လို႔ေခၚၾက တာပါပဲ၊
ဒီလိုနဲ႔ ရာထူးငယ္သူကို တပည့္ေခၚလိုက္၊ ရာထူးႀကီးသူကို ဆရာေခၚလိုက္နဲ႔ အားလံုး ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရး
ပံုစံ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ပံုစံျဖစ္ရံုနဲ႔ၿပီးသြားတာမဟုတ္ဘူး။ ‘ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါ’ျဖစ္ၿပီး၊
ရာထူးႀကီးသူ ကရာထူးငယ္သူကို ‘အိမ္ေတာ္ပါကၽြန္’ တစ္ေယာက္လိုသေဘာထားတဲ့ အထိျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေဆးခိုင္းတာတို႔၊ လက္ဖက္ရည္မွာခိုင္းတာတို႔လို လက္တို လက္ေတာင္းအလုပ္ေတြပါခိုင္းလာၾက
တယ္။
တန္းတူရည္တူ
ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္တဲ့ ပုဂၢလိကစီးပြားေရးအသားက်ေနတဲ့
ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ဘယ္အလုပ္ခြင္မွ မရိွဘူး။ အားလံုး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အျဖစ္ပဲ
သေဘာထားတယ္။ စာေရးေလးက စာေရးႀကီး မာစတာ ဘေရာင္းပဲ ေခၚတယ္။ မန္ေနဂ်ာႀကီး မာစတာ ဘလက္ကလည္း
စာေရးႀကီးကို မာစတာ ဘေရာင္းပဲေခၚတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္ဖက္ရည္မွာခိုင္းတာမ်ိဳး
ခ်ိဳင့္ေဆးခိုင္းတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကဘူး။စက္ရံု အလုပ္ရံုေတြမွာလည္းအလားတူပဲ အားလံုးတန္းတူ
ရည္တူပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဆရာတပည့္ဆက္ဆံ ေရးပံုစံမ်ိဳးမရိွဘူး။
တီခ်ယ္ ေခၚတာ
တကၠသိုလ္ေတြ ေက်ာင္းေတြမွာေတာင္ ဆရာတပည့္ပံုစံမရိွၾကဘူး။
တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡ မာစတာ ဝိႈက္ကို ေက်ာင္းသားေတြက မာစတာဝိႈက္လို႔ပဲေခၚတယ္။ ပါေမာကၡမစ္စႏိုးကိုလည္း
မစ္စႏိုးပဲ ေခၚတယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာေတာင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြက ဆရာမေတြကို
မစၥဂရင္း၊ မစ္ရက္ဒ္ စသည့္ျဖင့္ပဲ ေခၚၾကတယ္။ မူလတန္းမွာလည္း ဆရာမေတြကို တီခ်ယ္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့လည္း
ကထိကေတြ ပါေမာကၡေတြကို တီခ်ယ္လို႔ေခၚတာ ျမန္မာျပည္တစ္ခုပဲ ရိွမယ္ ထင္တယ္။
လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ
ႏိုင္ငံသားအားလံုးတန္းတူညီမွ်ရိွၿပီး လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕
‘လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ’ ကိုေလးစားရိုေသျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အနက္သာရေတြျဖစ္တယ္။ ဘယ္လုပ္ငန္းခြင္မွာမဆို
တန္းတူရည္တူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးရိွေစရမယ္။ အထက္ေအာက္၊ ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးဆိုတာ
အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ အေငြ႔အသက္ျဖစ္တယ္။ ဒီမိုုကေရစီ စနစ္မွာဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးဟာ
‘ပေရာဖင္ရွင္နယ္’ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။ သူ႔အလုပ္ကို ကိုယ္ေလးစားသလို ကိုယ့္အလုပ္ကို
သူကေလးစားရမယ္။ ဒီလို ပေရာ္ဖင္ရွင္နယ္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး မတည္ေဆာက္ႏိုင္သေရြ႕ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့
သူနာျပဳဆရာမေလး ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ စိတ္ညစ္စရာ ကိစၥမ်ိဳးေတြ
မေပ်ာက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေနရာေျပာင္းေျပာင္း ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္ႀကံဳေတြ႔ေနရမွာပဲ ဒါေၾကာင့္
အာဏာရွင္ အေငြ႔အသက္မကင္းတဲ့ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရး ပံုစံကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း
ေရးလိုက္ရပါတယ္။
ျပည္သူ႔ေခတ္၊
အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၆၆) မွ
0 comments:
Post a Comment