ႏိုင္ငံေရး၀ါသနာမပါေပါင္ – ေမာင္စြမ္းရည္

by So Min Oo on Monday, November 28, 2011 at 6:56am

‘က်ေနာ္တို႔ေတာ့ႏိုင္ငံေရး ၀ါသနာမပါေပါင္’၊
‘က်မတို႔လဲ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး’စတဲ့စကားမ်ိဳးေတြကိုမၾကာခဏဆိုသလိုၾကား ေနရပါတယ္။ ဒီလိုေျပာတာဟာ’ေၾကာက္’လို႔ လား။ ‘ေၾကာင္’တာလား။ ‘ျကြား’တာလား။တခုခုေတာ့တခုခုပါပဲ။
‘က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ္၀မ္းစာကိုယ္ရွာစားေနရလို႔ဒါေတြကို လွည့္မၾကည့္အားေသး ဘူးဗိ်ဳ႕’လို႔ေျပာသူကေျပာရဲ႔။ ဟုတ္ပ၊ သူႏိုင္ငံေရးကို လွည့္ၾကည့္ေတာ္မူေအာင္ ကိုယ္ကပဲသူ႔၀မ္းစာ ရွာေပးရဦးေတာ့မွာလိုလို။ ‘က်မတို႔ကေတာ့ ဒီလိုနည္းနဲ႔ မထင္ေပၚခ်င္ပါဘူးရွင္’ လို႔ေျပာသူမ်ိဳးလဲမရွားဘူး။
ေဩာ္..ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ‘အားလို႔ယားလို႔ လုပ္ၾကတာ။ထင္ေပၚခ်င္လို႔ လုပ္ၾကတာ’ဆိုျပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူ ေတြကိုပဲ အထင္အျမင္ေသးခ်င္သလိုလို။ ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္ခ်င္သလိုလို။

အာဇာနည္ေန႔တိုင္း အာဇာနည္ဗိမာန္ကိုတႏွစ္တေခါက္သြားျပီး အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးအေပါင္းနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးသူရဲေကာင္းေတြကို အေလးမျပဳႏိုင္အားရင္ေနပါေစ။
အိမ္မွာေန သမ္းရင္းေ၀ရင္းကိုယ့္ဘာသာႏိုင္ငံေရးငရဲမၾကီးၾကပါေစနဲ႔လို႔ သတိေပးလိုက္ပါရေစ။

ပထမေမးၾကည့္ခ်င္တာက ကြ်န္ဘ၀နဲ႔သခင္ဘ၀ဘယ္ဟာ ကေကာင္းသလဲလို႔ပါပဲ။ ဒါေမးစရာလိုလုိ႔လားလို႔ၾကားမိသူတိုင္းကေျပာၾကမွာပါ။ ဟုတ္ကဲ့၊
ျမန္မာျပည္ၾကီး ျဗိတိသွ်ကြ်န္ဘ၀ကေနလြတ္ ေအာင္ဘယ္သူေတြကလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ။ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ သခင္ျမ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ ရဲ့မ်က္ႏွာကို မျမင္ေယာင္ေလေရာ့သလား။
သူတို႔ဟာ ေက်ဇူးရွင္ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးေတြပါ။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အားယားေနသူေတြရဲ့၀ါသနာပါလုပ္ငန္းမဟုတ္ပါ။ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊လူမ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ရဲသူေတြရဲ့လုပ္ငန္းပါ။
မိတ္ေဆြ စာေပ၀ါသနာပါသလား၊ ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါသလား။ မိတ္ေဆြ ဇာထိုးပန္းထိုး၀ါ သနာပါသလား၊ ေဘာလံုး၀ါသနာပါသလား။စတဲ့၀ါသနာေမးခြန္းေတြထဲမွာ’မိတ္ေဆြ ႏိုင္ငံ ေရး ၀ါသနာပါသလား’လို႔ထဲ့သြင္းေမးလို႔မရ ႏိုင္ေပဘူး။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ။ဒီလိုေမးေနစရာလဲမလိုဘူး။ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေနစရာလဲမလိုဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သူ႔ဘာသာ အဓိပၸါယ္ရွင္းေနတဲ့ စကားလံုးပါ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ့အေရးပါ ပဲ။
လူတိုင္းမွာ မလုပ္မျဖစ္ ေရွာင္လဲႊလို႔မရႏိုင္တဲ့ အေရးကိစၥကေတာ့ စား၀တ္ေနေရး ျဖစ္ပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ တဘ၀လံုးလႈပ္ ရွားရုန္းကန္ေနၾကရတာ အနည္းနဲ႔အမ်ားပါပဲ။ စား၀တ္ေနေရး မျပည့္စံုရင္ လူ႔ဘ၀မျပည့္စံုဘူး။ လူ႔ဘ၀အဆင့္အတန္းနိမ့္က်တယ္ဆိုရမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းဟာ (ႏိုင္ငံသားတိုင္းဟာ) လူ႔ဘ၀အဆင့္အတန္းမနိမ့္ေအာင္၊လူ႔ဘ၀မွာစား၀တ္ေနေရးျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ေနၾကရတာပဲ။ လူတေယာက္ဟာ ေျပာင္းဆန္ထမင္းကို ခ်က္စားေနရတဲ့ဘ၀က ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ (ယိုးဒယားစပယ္ေမႊးဆန္နဲ႔ ထမင္းခ်က္စားႏိုင္တဲ့ဘ၀ေရာက္ေအာင္၊ တဲကုပ္နဲ႔ေနရတဲ့ ဘ၀က တိုက္အိမ္နဲ႔ေနရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေအာင္၊ဖ်င္ၾကမ္းခ်ည္ထည္ကို ၀တ္ဆင္ေနရတဲ့ဘ၀ကပိုးဖဲကတီၱပါ၀တ္ဆင္ႏိုင္ေအာင္ စြမ္းအားၾကိဳးကုတ္အလုပ္လုပ္ေနရျမဲျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္းရဲ့ ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရးဘ၀ဟာႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ့ဘ၀ပဲျဖစ္ပါတယ္။စား၀တ္ေနေရးအတြက္လုပ္ေဆာင္လႈပ္ရွားေနတာဟာ ႏိုင္ငံရဲ့အေရးမွာ တနည္းတဖံုပါ၀င္လႈပ္ရွားေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လူေတြရဲ့စား၀တ္ေန ေရးဟာႏိုင္ငံေရးပါပဲလို႔ လြယ္ေအာင္ရွင္းလင္း ဖြင့္ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီစကားကိုၾကားဖူးသူမ်ား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရးအသိဟာ လဲ ႏိုင္ငံေရးအသိပဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။လူေတြ ဟာ ကိုယ့္ဘ၀မွာ စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေန သလားဆိုတာ ကိုယ္ဘာသာသိၾကပါတယ္။လူတိုင္းရဲ့စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေနတယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး အဆင္ေျပေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကအငတ္ဘံု၊ တခ်ိဳ႔ကနတ္ဘံု ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ ႏိုင္ငံေရး ကေမာက္ကမျဖစ္ေနျပီ။ဒီလိုသိတာဟာႏိုင္ငံေရးအသိတမ်ိဳးပါပဲ။
ေဩာ္ … ငါ့ဘ၀အဆင္မေျပပါလား။ ငါလဲအလုပ္ လုပ္တာပဲ။သူလဲအလုပ္လုပ္တာပဲ။သူ႔က်ေတာ့ ဘာလို႔ အဆင္ေျပေနသလဲ။ ဒီလိုဆက္ျပီးအေၾကာင္းအက်ိဳး ဆင္ျခင္တာလဲ ႏိုင္ငံေရးအသိတမ်ိဳးပါပဲ။
လူေတြ (ႏိုင္ငံသားေတြ) စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အဆင္ေျပေအာင္ အခ်င္းခ်င္း ေျဖရွင္းသြားႏိုင္တာေတြ ရွိသလို ေျဖရွင္းမရတာေတြ၊ ေျဖရွင္းမေပးခ်င္တာ ေတြလဲရွိပါမယ္။ ဒီလို အေႏွာင့္အယွက္ေတြ အဟန္႔အတားေတြ၊ ေဘးအႏၱရယ္ေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးရမယ့္ က႑ေတြအထိ က်ယ္ျပန္႔ သြားႏိုင္ပါတယ္။အစိုးရ (အုပ္ခ်ဳပ္သူ) က လူေတြရဲ့ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈေတြေျပျပစ္ေအာင္၊ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္၊လံုျခံဳမႈရွိေအာင္၊ တာ၀န္ယူရတဲ့အခါ သူ႔မွာ သူ႔ရဲ့စား၀တ္ေနေရးမွာ တျခားျပည္သူေတြလုပ္သလို စိုက္ဟယ္ ပ်ိဳးဟယ္၊ ထမ္းဟယ္ ပိုးဟယ္လုပ္ခ်ိန္မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြက သူ႔ အတြက္လဲလုပ္ေပးရတယ္။သူ႔အတြက္စား၀တ္ ေနေရး အဆင္ေျပေအာင္ လခေငြေၾကး ေပးရတယ္။ဒီအတြက္ျပည္သူကအခြန္ေဆာင္ရတာပါပဲ။ဒီလိုအစုိးရနဲ႔ျပည္သူအျပန္အလွန္သေဘာ တူညီခ်က္ ရွိရတယ္။ ဒါကိုအဓိပၸါယ္ေကာက္မွားျပီးအစိုးရဆို တာျပည္သူေတြကိုခိုင္းစားႏိုင္ခြင့္ရွိသူအမွတ္နဲ႔အရွင္သခင္နဲ႔ေက်းကြ်န္ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးလုပ္လို႔မရဘူး။

အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာကိုအလဲြသံုးစားျပဳျပီးကိုယ္က်ိဳးရွာဇိမ္ခံဖို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိတာလဲႏိုင္ငံေရးအသိပါပဲ။ 
ႏိုင္ငံသားအမ်ားစုကေတာ့ကိုယ့္ဘာသာ တရားသျဖင့္လုပ္ကိုင္ရွာေဖြစားေသာက္ႏိုင္ရင္ေက်နပ္ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအသိရွိသူေတြကေတာ့ တ၀မ္းတခါး၀ရင္၊ လွရင္ေတာ္ပါျပီဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ေက်နပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။သူ႔ထက္ပိုျပီးစားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္သူေတြ၊ သူ႔ေအာက္နိမ့္ ျပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္သူေတြကိုလဲျမင္ေတြ႔ျပီးအေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ အက်ိဳးတရားေတြရွာေဖြ ၾကည့္မွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လူေတြက လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခြင့္ေတြ ပိုမိုရရွိေနသလဲ။ဘယ္ သူေတြက လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခြင့္ေတြ ေလ်ာ့နည္းေနသလဲ။ဘာေၾကာင့္လဲ။
ဘယ္သူေတြကမလုပ္မကိုင္ရဘဲစား၀တ္ေနေရးအဆင့္အတန္းေတြျမင့္မားေနသလဲ။
ဘယ္သူေတြက ဆင္းရဲပင္ပန္းစြမ္းအားၾကိဳးကုတ္လုပ္ကိုင္ေနၾကရပါ လ်က္နဲ႔ ၀မ္းမ၀ခါးမလွျဖစ္ေနရပါသလဲ။
ဘာေၾကာင့္လဲ။
ဒီလိုအခြင့္အေရးနည္း မ်ား မႈကိုစီစဥ္ဖန္တီးေပးသူရွိသလား။
ဒီအခြင့္အေရးဖန္တီးသူဟာအေၾကာင္းတရားပဲလား။
တရားသလား၊မတရားဘူးလား၊
ဒီလိုဆက္လက္စဥ္းစားတာလဲ ႏိုင္ငံေရးပဲ။ဒီအသိဟာႏိုင္ငံေရးအသိပဲ။လူက တိရစၦာန္ထက္သာတဲ့အသိပဲ။

လူတိုင္းဟာ အမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံေနရတာဆို ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔သူမ်ားကို(ငါနဲ႔သူတပါးကို)ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိမွာပဲ။ လူသားေပကိုး။လူနဲ႔လူခ်င္းဆက္ဆံရင္းကျမင့္တာနိမ့္တာ၊ သာတာနာတာ၊
တရားတာ မတရားတာ၊ေတြကိုႏိႈင္းယွဥ္ခံစားလာရမွာပဲ။
ဒီအရႈပ္ေတြကိုေျဖရွင္းလို႔ရသလား၊ မတရားတာေတြကိုကာကြယ္လို႔ရသလား။လူမႈေရးအရႈပ္ေတြရွင္းဖို႔နဲ႔လူေတြေကာင္းေကာင္းလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ႏိုင္ဖို႔ ေျဖရွင္းေပးရမယ့္တာ၀န္ဟာဘယ္သူ႕မွာရွိသလဲ။
ႏိုင္ငံသားေတြ ကိုယ့္အလုပ္ကိုလုပ္ရင္းက ‘အခြန္ေဆာင္’ထားရတာေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။
ႏိုင္ငံသားတိုင္းဟာ အခြန္ထမ္းလူသား ေတြမဟုတ္လား။
အခြန္ေဆာင္ထားရတာဟာ ႏိုင္ငံသားအားလံုးအတြက္ကာကြယ္ေျဖရွင္းဖို႔တာ၀န္(အာဏာ)ကိုလူတစုလက္ထံ အပ္ဖို႔၀န္ေဆာင္ေၾကးေပးတာမဟုတ္လား။
အဲဒီလူတစုကိုအစိုးရလို႔ေခၚတယ္။ အစိုးရဟာ အခြန္ေဆာင္ထားတဲ့ေငြေတြကို စားသံုးျပီးႏိုင္ငံသားေတြအေပၚမွာေတာ့ တာ၀န္ေက်ရဲ႔လား။
အစိုးရ ကိုယ္တိုင္က’အစရိုး’ျပီး ေနာက္ေတာ့ တမ်ိဳးဆိုးလာေနသလား။ဒါေတြေတြးေခၚစဥ္းစားတာဟာ’ႏိုင္ငံေရး’ပါပဲ။ကိုယ့္အေရးပါပဲ။ငါသူတပါးအားလံုးအေရးပါပဲ။

အစိုးရဆိုတာကလဲဒီေခတ္မွာႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိေနျပန္ပါတယ္။အမ်ားျပည္သူကေရြးေကာက္ တင္ေျမာက္တဲ့ အစိုးရ နဲ႔ အစိုးရေနရာကို လက္နက္နဲ႔ပစ္ခတ္လုယူထားတဲ့အစိုးရဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အတိုဆံုးေခၚရရင္’ဒီမိုကေရစီအစိုးရ’နဲ႔’စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ’ျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုအစိုးရႏွစ္မ်ိဳးရွိေလရဲ့ဆိုတာ စာေပက်မ္းဂန္ထဲမွာေလ့လာမွသိရွိရတာမဟုတ္လား။
ဗမာျပည္မွာဆိုရင္လူတိုင္းေတြ႔ျမင္ခံစားရတဲ့ ဘ၀ေပးအသိပါ။ဘ၀ကေပးတဲ့ႏိုင္ငံေရးအသိေပါ့။ ကိုယ္ကေဘးလြတ္ေနလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊အရိုးအရြတ္ကေလး၀ါးေနရလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးႏႈတ္ပိတ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ သိေနမွာ ပါ။ ‘ဟန္ေဆာင္ေနတယ္’ဆိုတာကိုကလဲႏိုင္ငံ ေရးအသိတမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။

အဲဒီလိုအစိုးရႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိေနတာကို ဘ၀ေပးအရ သိေနျပီဆိုရင္ဘယ္ဟာကေကာင္းျပီး ဘယ္ဟာကဆိုးသလဲ ဆိုတာကိုလဲ သိေနမွာပါ ပဲ။ ကိုယ္တဦးတည္းအျမင္၊ လူနည္းစုအျမင္နဲ႔ေတာ့မဆံုးျဖတ္နဲ႔ေပါ့။ (ဥပမာ-ဗိုလ္သန္းေရႊလို လူမ်ိဳးကိုဆံုးျဖတ္ခိုင္းရင္ လက္ရွိအစိုးရဟာအေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုးအစိုးရလို႔ ေျဖမွာ ေပါ့။)
အဲဒီအေကာင္းနဲ႔အဆိုးကိုေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ဘယ္ဟာကိုေရြးမလဲဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဟာႏိုင္ငံသားတိုင္းမွာ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိဟာလဲပဲႏိုင္ငံေရးအသိပါပဲ။

အဲဒီအစိုးရႏွစ္မ်ိဳးမွာအာဏာရွင္အစိုးရဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွသူ႔ဘာသာသူ’သြားပါေတာ့မယ္’ဆိုျပီး ဖုတ္ဖက္ခါထသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။သူကလက္နက္နဲ႔အၾကမ္းဖက္လုယူထားတာကို လိုခ်င္လြန္းလို႔သံသရာမေၾကာက္ဘဲ(သမိုင္းမွာ နာမည္ပ်က္ခံျပီး) လုယူထားတာမဟုတ္လား။ဘယ္မွာ လြယ္လြယ္နဲ႔ဆင္းေပးမလဲ။ အမ်ားျပည္သူက ရွိသမွ်နည္းေပါင္းစံုနဲ႔(မရတဲ့အဆံုးလက္နက္နဲ႔ပဲ)တိုက္ထုတ္ျဖဳတ္ခ်ပစ္ရပါမယ္။ ဒါလဲသမိုင္းေပးႏိုင္ငံေရးအသိပါပဲ။

အမ်ားစုဆႏၵအရ၊လူအမ်ားစုက မဲဆႏၵေပးျပီး ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့အစုိးရကို လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတယ္။ မဲဆႏၵေပးခြင့္ဆိုတာေမြးရာပါ အခြင့္အေရးပဲ။ ဒီအခြင့္အေရးကိုေရာင္းစားရင္၊ လႊင့္ပစ္ ရင္၊မသံုးပဲထားရင္၊ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္၊ဆံုးရံႈးေအာင္လုပ္တာပဲေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ့မဲေပးခြင့္ လက္မွတ္ကိုအိမ္သာထဲခ်ပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔သိရပါမယ္။ဒီအသိဟာႏိုင္ငံေရးအသိေပါ့။
မဲေပးခြင့္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကိုမွန္ မွန္ကန္ကန္ အသံုးခ်ဖို႔ တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒ၊ လူထုကိုယ္စားလွယ္ေတြက လူထုကိုယ္စားေရးဆဲြတဲ့ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒရွိျပီး မဲလိမ္၊မဲလု၊မဲခိုးမႈေတြကင္းရွင္းတဲ့မဲရံုေတြေတာင္းဆိုရပါမယ္။ ဒီလိုေတာင္းဆိုခြင့္ အသိဟာႏိုင္ငံေရးအသိပါပဲ။

လူဆိုတာဖိတာႏွိပ္တာ၊လိမ္တာေကာက္တာအစရွိတဲ့မတရားမႈေတြကိုသိၾကျမဲျဖစ္ပါတယ္။လူလိမ္လူညစ္ေတြကိုဖယ္ရွားျပီး လူေကာင္းလူမွန္ေတြကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာလဲသိၾကမွာပါပဲ။ ခံႏိုင္သေလာက္ေတာ့ခံေနမွာပါပဲ။ ဖိ
တာႏွိပ္တာမေကာင္းတာကိုမသိလို႔ခံေနတာဆိုတာမရွိပါဘူး။ခံႏိုင္ေသးလို႔ခံေနတာပါ။မခံႏိုင္ေတာ့ေခြးေတာင္ေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္ရင္ရိုက္တဲ့သူရဲ့ လက္ကိုကိုက္ေသးတာပဲ။ေခြးထက္သိတဲ့လူကလဲမခံႏိုင္တဲ့တေန႔ခံခ်မွာပဲ။အတိတ္က၀ဋ္ေျြကး ရွိလို႔ခံရံုပဲဆိုရင္ေတာ့လဲခံေပေတာ့။

လူေတြမွာဖိရင္ျကမယ္၊ထိရင္ခ်မယ္ဆိုတဲ့သဘာ၀တရားရွိပါတယ္။လူဆိုတာ တာရွည္ခံ လာရရင္ေသနတ္နဲ႔လူကို ေျခသလံုးကုန္းကိုက္ မွာပါပဲ။ တေယာက္ခ်င္းဆိုရင္ငံု႔ခံေနရာကအမ်ားစုျဖစ္လာေတာ့အင္အားျဖစ္ျပီးမွထခ်လိုက္ၾကတဲ့အံုျြကမႈေတြေတာ္လွန္ေရးေတြဟာလဲ
နုိင္ငံေရးပါပဲ။
တခ်ိဳ႔က ႏိုင္ငံေရးကို ၀ါသနာမပါဘူးလို႔ေျပာမိတာဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုခုမွာပါ၀င္ ျပီးမလုပ္ခ်င္တာကို ေျပာတာမ်ိဳးလဲျဖစ္ႏိုင္ပါ တယ္။ အမ်ားလုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ငါတေယာက္ မပါလို႔အေရးမၾကီးပါဘူးဆိုျပီး အမ်ားရဲ့အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ေအာင္သီးေအာင္ႏွံ ကိုေစာင့္လင့္ေနသူ (အေခ်ာင္သမား) လဲရွိမွာပါပဲ။
ငါ အေခ်ာင္သမားလား၊အခြင့္အေရးသ မားလားဆိုတာလဲ ငါ့ဘာသာသိမွာပါ။
ဒီလို သိဖို႔ရာဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာစရာမလိုပါ။ ကိုယ့္အတၱကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ရံုသာ။ သူမ်ားကိုၾကည့္ခိုင္းစရာလဲ မလိုပါ။ သူမ်ားကလဲသိျပီးသားျဖစ္မွာပါပဲ။

သာသနာ့ဥေသွ်ာင္အဖဲြ႔ဥကၠဌ ပီနန္ဆရာေတာ္ ၾကီးဦးပညာ၀ံသမိန္႔ၾကားတာကိုသတိရလိုက္မိပါတယ္။ဆရာေတာ္ၾကီးကအိမ္တအိမ္မွာေနၾကတဲ့အိမ္သားတိုင္းဟာ အိမ္ေခါင္မိုးကမိုးမလံု တာ၊ၾကမ္းေတြက်ိဳးေပါက္လို႔ ၾကမ္းေပါက္ကြ်ံ တတ္တာေတြကိုေတြ႔ျမင္သိရွိရင္ လစ္လ်ဴရႈ မေနသင့္ဘူး။ အိမ္သားတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါကလားဆိုျပီး ပါ၀င္ဖါေထးျပဳျပင္ၾကရမွာပဲ။အဲသလိုပဲႏိုင္ငံထဲမွာေနၾကသူႏိုင္ငံသားတိုင္းမွာလဲႏိုင္ငံရဲ့အေရးမွန္သမွ်လစ္လ်ဴရႈမေနအပ္ေပ
ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဘုန္းၾကီးတို႔၊ သံဃာေတြလဲ ႏိုင္ငံၾကီး တိုးတက္ေကာင္းစားေရးအတြက္ လစ္လ်ဴရႈ မေနႏိုင္ပဲပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကရတာပဲတဲ့။ႏိုင္ငံသားတိုင္းမွာႏိုင္ငံေရးအသိရွိသင့္ေၾကာင္းကိုဆရာေတာ္ၾကီးကအရွင္းဆံုးဥပမာနဲ႔မိန္႔ၾကားထားတာကိုသတိျပဳသင့္ၾကပါတယ္။
လူတိုင္း ႏိုင္ငံေရးအသိ ေကာင္းေကာင္းရွိဖို႔၊ လူတိုင္းႏိုင္ငံသားတာ၀န္သိဖို႔ဆိုတာလူတိုင္း
စာတတ္၊စာဖတ္ဖို႔လဲလိုေပသေပါ့။ ဒီလိုအပ္ခ်က္ကို’ပညာေရး’လို႔ေခၚတာမဟုတ္လား။အဆင့္အတန္း
ျမင့္တဲ့ပညာေရးကိုလူတိုင္းရရွိဖို႔ဆုိတာအစိုးရမွာတာ၀န္ရွိပါတယ္။ ပညာမဲ့အာဏာရွင္အစိုးရမ်ိဳးကေတာ့ပညာေရးကိုဦးစား မေပးဘဲ၊ႏိုင္ငံသားေတြႏိုင္ငံေရးအသိမဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္၊ပညာမဲ့ျပီးကြ်န္စိတ္တာရွည္ေအာင္အားထုတ္မွာပဲ။ ဒီကြ်န္စိတ္၊ဒီအေခ်ာင္သမားစိတ္၊ပညာမဲ့စိတ္မ်ိဳးကပဲ ‘က်ေနာ္တို႔ေတာ့ႏိုင္ငံေရး၀ါသနာမပါဘူး’ေျပာတတ္တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ငါလူလည္ကြလို႔ တဖက္လွည့္ ၾကြားတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေလမလား။ဒီလိုစိတ္ကူးနဲ႔ေျပာတာဆိုရင္ေတာ့ေျပာင္းျပန္ေျပာမိသလိုျဖစ္ေနျပီေပါ့။ငါ လူညံ့၊ ငါအေခ်ာင္သမားလို႔ အဓိပၸါယ္ေရာက္ေနတယ္မဟုတ္လား။

ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူကိုစစ္အစိုးရလိုမရိုးမသားအစိုးရမ်ိဳးကလဲေၾကာက္တယ္။သူကျငိမ္ ၀ပ္ပိျပားေနတဲ့ ကြ်န္ေတြကိုပဲ အလိုရွိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးအသိရွိျပီး စကားတံု႔ျပန္မယ့္ဆင္ေျခ သမားေတြကို အလိုမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ႏိုင္ငံ ေရးဆိုတာ မရွိေစခ်င္သလို ႏိုင္ငံေရးသမားဆို တာမ်ိဳးကိုလဲ မရွိေစခ်င္ဘူး။ ဖိႏွိပ္ဖို႔ပဲၾကိဳးစား မယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ လူလည္ေတြ၊ လူေၾကာက္ ေတြက’ႏိုင္ငံေရး၀ါသနာမပါဘူး’ေျပာတတ္ျပန္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ရွင္းရွင္းပဲ။ႏိုင္ငံေရး၀ါ သနာပါတယ္။ႏိုင္ငံေရးဆိုတာလူတိုင္းနဲ႔ဆိုင္ တယ္လို႔လဲယံုၾကည္တယ္။

ေခါမေရာမေခတ္အဘိဓမၼာတရားအရ
‘လူဆိုတာ ႏိုင္ငံေရး သတၱ၀ါျဖစ္တယ္’ဆိုတာကို လက္ခံတယ္။ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ႏိုင္ေတာင္မွ ႏိုင္ငံေရး၀ါသနာ မပါဘူးလို႔ မေျပာအပ္ဘူးလို႔လဲ ခံယူတယ္။
ကမၻာ့ေဘာလံုးပဲြကို အိပ္ပ်က္ခံျပီး ညတိုင္းဆက္ၾကည့္ဖို႔ ၀ါသနာပါႏိုင္သူေတြရွိရင္ ႏိုင္ငံ ေရးကို ၀ါသနာပါတယ္လို႔ (အိပ္ပ်က္မခံဘဲ)မေျပာႏိုင္ၾကဘူးလား။

ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ခဲ့ရင္က်ေနာ္တို႔ကြ်န္ဘ၀ကလြတ္ေသးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။

ေမာင္စြမ္းရည္။
http://mandalaygazette.com