ေမးခြန္း

by Zay Ya on Thursday, December 1, 2011 at 12:01pm

ဤကမၻာသား တို႔သည္ အလွအပ ကို အလွအပဟု သိလာၾက ေသာအခါ
အက်ည္းတန္ျခင္း သည္ ေပၚေပါက္လာရသည္။
ဤကမၻာသားတို႔သည္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကို ေကာင္းျမတ္ျခင္းဟု သိလာၾက ေသာအခါ
ဆိုးယုတ္ျခင္း ေပၚေပါက္လာရသည္။

ေလာက္ဇူ ဟာ စင္စစ္ ျပည့္ဝတဲ့ မင္းမဲ့ဝါဒီ တစ္ေယာက္ လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ဒီေနရာ မွာ မင္းမဲ့ဝါဒီ ဆိုတာဟာ - Anarchist ကို သံုးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းမဲ့ စရိုက္ လို႔ ဆိုရင္ ဆိုးသြမ္းတဲ့ အျပဳအမူ၊ စည္းမရွိ ကလနား မရွိ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တဲ့သူေတြလို႔ အျမင္ ရွိတတ္ၾကတယ္။ စင္စစ္ Anarchist ဆိုတာ အဲ့ဒီ ဆိုးသြမ္းမႈကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ ဘူး။ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာရင္ - မင္းအစိုးရ တည္ရွိေနမႈ ကို ဆန္႔က်င္တာ သက္သက္ ျဖစ္ပါတယ္။ Anarchist ဆိုသူေတြ ရဲ႕ အတြင္းမွာတင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား ကြဲျပားေန ပါေသးတယ္။ Anarchist ေတြရဲ႕ မူရင္းသရုပ္ က အအုပ္ခ်ဳပ္ခံနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ရယ္လို႔ ခြဲျခားေနမႈ ကို ဖယ္ရွား ထားျခင္း သက္သက္၊ တစ္ဦးပုဂၢလ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈ ကို ရည္ညႊန္းျခင္း သက္သက္ လို႔ - ဒီေနရာမွာ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေျပာႏိုင္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ Aarchist ေတြကို လြတ္လပ္တဲ့ တစ္ဦးတည္း သီးျခား ပုဂၢလိက ဝါဒီေတြလို႔ ဒႆန ဆရာေတြ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမား အုပ္စုေတြက ေခၚဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ Aarchist အေၾကာင္းကို ဒီေနရာမွာ ေျပာရင္ မျပည့္စံုဘူး။ အလ်ဥ္းသင့္ရင္ ေနာက္မွ နည္းနည္း ေရးၾကည့္ပါမယ္။ လိုရင္းကို ျပန္ဆက္မယ္။

ေလာက္ဇူဟာ ျပည့္ဝတဲ့ Anarchist တစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႔မွာ မင္းအစိုးရ မရွိဘူး။ သူေနထိုင္တာဟာ သဘာဝ အတိုင္းပဲ။ သူ႔အတြက္ ႏိုင္ငံ ဆိုတာ၊ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း တစ္အုပ္စု၊ တစ္ဘာသာ ဆိုတာ မရွိဘူး။ သူဟာ “သူ” သက္သက္ပဲ။ ဒီကမၻာေလာက တစ္ခုလံုးမွာ သူ ရပ္တည္ေနတဲ့ ဒီ ခဏတာမွာ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္တယ္။ အဲ့ဒါပဲ ရွိတယ္။ သူက ဘယ္သူ႕ကို မွ မအုပ္ခ်ဳပ္ေနသလို၊ ဘယ္သူကမွလည္း သူ႕ကို အအုပ္ခ်ဳပ္ မခံဘူး။ သူ႕ေျမ ၊ သူ႕ႏိုင္ငံ၊ သူဘာလူမ်ိဳးဆိုတဲ့ အစြဲမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ရွင္သန္ေနမႈကို အျပည့္အဝ “ရွင္သန္ေနမႈ” အျဖစ္ သက္သက္ပဲ ထားရွိတယ္။ ( ဒီေနရာမွာ “ထားရွိတယ္” ဆိုတဲ့ စကားကလည္း လိုရင္းကို အတိအက် မေရာက္ပါဘူး။ သူဟာ “သူ” ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒါပဲ။ )


သူ ေျပာတယ္။  “ခင္ဗ်ား အမိန္႔အာဏာ ရယ္လို႔ စျပီး စဥ္းစားတာနဲ႔ - တစ္ဖက္မွာ အမိန္႔အာဏာဖီဆန္မႈ ဆိုတာ ေပၚလာမွာပဲ။ အလားတူ - ခင္ဗ်ားက ဘုရားသခင္ အေၾကာင္း စဥ္းစား ေနျပီ ဆိုတာနဲ႔ - တစ္ဖက္မွာ ေစတန္ မိစၦာ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာမွာပဲ” ဒီစကားကို သူေျပာရျခင္း အေၾကာင္းက - ေတြးေခၚမႈေတြ၊ စိတ္ကူး အျမင္ေတြဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အသြင္ ႏွစ္ရပ္ကို အျမဲတမ္း ေဖာ္က်ဴး ေပးထားတယ္။ အေတြးေတြမွာ အျမဲတမ္း ဒြိသဘာဝ ရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေတြး၊ ယုတၱိ၊ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ေတြ အားလံုးမွာ နက္နဲတဲ့ သိမ္ေမြ႕တဲ့ - ပဋိပကၡေတြ အျမဲ ရွိေနၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေတြးေတာမႈ တိုင္းဟာ ကစဥ့္ကလ်ား အျမဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလို ပဋိပကၡေတြနဲ႔ ၊ ဒီလို အစြန္းႏွစ္ဖက္ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္သမ်ွ ေတြကို ဖယ္ရွားဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္ ဆုိရင္ - ေတြးေတာမႈ တိုင္းကို ေလ်ာ့နည္း ေအာင္ ဖယ္ရွား သုတ္သင္ ပစ္ၾကရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခင္ဗ်ား အျပည့္အဝ ျငိမ္းခ်မ္း ခ်င္တာ ဆိုရင္ - ဘယ္ေတြးေခၚမႈမွ ရွိမေနေတာ့တဲ့ ၊ ဘယ္အေတြး ဘယ္ စကားလံုးမွ ရွိမေနေတာ့တဲ့ သႏၱာန္ ၊ ျဖစ္စဥ္ - အျဖစ္ ကို ရရွိဖို႔ ၾကိဳးစား ၾကရေတာ့တယ္။

အေၾကာင္းက - ဒီလို ေတြးေတာမႈ သရုပ္သကန္ ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ ဒြိသဘာဝေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာ မို႔လို႔ပါပဲ ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ အတြင္း ဘယ္ ဒြိသေဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ ပဋိပကၡ မွ ရွိမေန ေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုး ေျပာႏိုင္တာက ခင္ဗ်ားဟာ “ခင္ဗ်ား” အျဖစ္သက္သက္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အျခား ဘာမွ မပါဘူး။ ဧက၊ တစ္ခုတည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ခင္ဗ်ားက ေတြးစရာေတြ၊ စဥ္းစားေနမွာေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ ဆက္ျပီး ထားရွိေနသေရြ႕- ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ အျမဲတမ္း ( အနည္းဆံုး ) ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနမယ္။ ႏွစ္ပိုင္းကြဲေနမယ္။ ခင္ဗ်ား က “ဒီဟာက ေကာင္းတယ္” လို႔ စဥ္းစားရင္ “ဟိုဟာက မေကာင္းဘူး” ဆိုတာ အလိုအေလ်ာက္ ခြဲျခားျပီး ျဖစ္ေနမယ္။ ေကာင္းတယ္ - မေကာင္းဘူး ၊ ဆိုးတယ္ - မဆိုးဘူး ၊ ခ်မ္းသာ - ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းေျမ႕တယ္ - စိတ္ရွဳတ္တယ္ စသျဖင့္ အဲ့သလို - ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ဟာ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ စိတ္ကစဥ့္ကလ်ား ေရာဂါ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမ်ားလာေနတယ္။ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ တကယ္က အေနာက္ႏိုင္ငံရဲ႕ သိပၸံအျမင္ေတြ၊ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဘာသာေရးေတြ ဟာ လူေတြရဲ႕ အေတြး ကို ရပ္တန္႔ႏိုင္ေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္လို႔ ။ အဲ့ဒီ အစား - ပိုျပီး ေဝဖန္ ပိုင္းျခား၊ ခြဲျခား သြားေစဖို႔ ကိုသာ  တြန္းအား ေပးေနၾကလို႔ပဲ။ သူတို႔က - ဘုရားသခင္ဟာ ေကာင္းျမတ္တယ္-- လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဆို ကမၻာမွာ အခု မ်က္ျမင္ ရွိေနတဲ့ ဆိုးယုတ္ ေနသမ်ွ၊ ဒုကၡ ေတြကို ဘယ္သြား ထားမလဲ။ ဘုရားသခင္ ဟာ ေကာင္းျမတ္ျခင္း သက္သက္ ဆိုရင္ - ဆိုးယုတ္မႈ ဆိုတာ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႕ ဘဝမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဆိုးေတြ ခ်ည္း ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။ အဲ့ဒီ အဆိုးေတြကို ဘယ္နား သြားပို႔ ထားရမလဲ။ ဒီလို ေမးခြန္းေၾကာင့္ - ခင္ဗ်ားတို႔က ေစတန္ မာရ္နတ္ ဆိုတာကို ထည့္သြင္း ေျပာလာ ရျပန္တယ္။ စင္စစ္က - ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ထည့္သြင္း အသံုးျပဳ လာခဲ့လို႔ - ေစတန္ မာရ္နတ္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ကို ေနာက္ထပ္ ထည့္သြင္း ေျဖရွင္း ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏို႔မို ဆို အဲ့ဒါေတြက မလိုအပ္ဘူးရယ္။

ေလာက္ဇူက ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မသံုးခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ အေၾကာင္း ဆိုတာကိုေတာင္ မေျပာခဲ့ ပါဘူး။ ဒါဟာ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ေလာက္ဇူရဲ႕ က်မ္းျဖစ္တဲ့ “Tao Teh Ching” ကို ဘာသာစကား အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ဆိုၾကရာမွာ အခ်ိဳ႕ ေနရာေတြ မွာ God လို႕ ထည့္သြင္း ျပန္ဆိုထားတာ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါ မွားယြင္းေနပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပန္ ထြက္ရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြေတာ့ သိပ္မရွိလို႔ ျမန္မာမွာ သံုးထားတာေတာ့ မေတြ႔ဘူး ေသးဘူး။ “Tao Teh Ching” ကို ပံုစံတစ္မ်ိဳးစီ ေရးသားျပၾကတဲ့ ျမန္မာ စာေရးဆရာ ေတြက - က်ေနာ္ သိသေလာက္ - ဆရာ သက္လံု၊ တာရာမင္းေဝ နဲ႔ မင္းသိခၤ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဘုရားသခင္ ဆိုတဲ့ စကားလံုး တစ္ခါမွ မသံုးခဲ့ဘူး။ ေတာက္တယ္က်င္း က်မ္းမွာ ဘုရားသခင္လို႔ အဓိပၸာယ္ ရတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးမွ မပါခဲ့ပါဘူး။ ေလာက္ဇူဟာ ဘာလို႔ ဘုရားသခင္ ဆိုတာကို မသံုးႏႈန္းခဲ့သလဲ။ ဘာလို႔ မေျပာခဲ့သလဲ။

အေၾကာင္းက - ခင္ဗ်ား ဘုရားသခင္လို႔ ေျပာျပီ၊ ေတြးမိ ျပီ ဆိုရင္ - ေစတန္ မာရ္နတ္ကိုလည္း ဖယ္ခ်န္ထားလို႔ မရေတာ့ဘူးရယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ခုစလံုး ကို ခင္ဗ်ား အတူတူ လက္ခံရေတာ့မယ္။ ဆိုလိုတာက အေတြးေတြ၊ စကားလံုးေတြ ဆိုတာ ဆန္႔က်င္ဘက္ နွစ္ရပ္ကို အျမဲတမ္း ကိုယ္စားျပဳ ရည္ညႊန္းထား ၾကတယ္။ အဲ့ဒါကို ခင္ဗ်ား ေရွာင္လႊဲလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အစြန္းတစ္ဖက္ကို ခင္ဗ်ား ဆြဲယူ လိုက္တာနဲ႔ အျခား အစြန္း တစ္ဖက္ဟာ တြဲဖက္ ပါလာမယ္။

ဤကမၻာသား တို႔သည္ အလွအပ ကို အလွအပ အျဖစ္ သိလာၾက ေသာအခါ
အက်ည္းတန္ျခင္း သည္ ေပၚေပါက္လာရသည္။

အလွအပကို သီးျခား ေရြးေကာက္ျပီး အေတြးစဥ္ ေတြနဲ႔ ခြဲျခားတဲ့ အခါ အက်ည္းတန္တယ္ ဆိုတာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ ေပၚထြက္လာရတယ္ ။ က်ေနာ္ တို႔ ၾကားဖူးၾကပါတယ္ -- “အႏူေတာ မွာ လူေခ်ာ” ဆိုတဲ့ စကားပါ ။ ဒီစကားကို က်ေနာ္တို႔ ေတြက တစ္ဖက္သားကို ႏွိမ္ဖို႔ အသံုးျပဳ တတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားဟာ က်ေနာ္တို႔ ကို သတိျပဳတတ္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္း ေပးေနတဲ့ စကားပဲ။ ေခ်ာေမာလွပျခင္း ဆိုတဲ့ သရုပ္ဟာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္ အရပဲ ထြက္ေပၚလာတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သြန္သင္တဲ့ စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔က ေရြးခ်ယ္ ေကာင္းေနတုန္းပါ။ ဘယ္ဟာ ေလးက ပိုလွတယ္။ ဘယ္ဟာေလးက ပိုေကာင္းတယ္ - မိမိ အၾကိဳက္ မိမိ အစြဲနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ ေနတုန္းပါ။ အဲ့လို ေရြးခ်ယ္ေလေလ ခင္ဗ်ား ေနာက္မွာ ခ်န္ထားရစ္ ခဲ့တဲ့ အရာေတြက အက်ည္းတန္သြား ရေလေလပဲ။

ဒီလို - အစြန္းႏွစ္ဖက္ ေတြ ရွိေနပါတယ္ ဆိုတာ သိပါလ်က္ကနဲ႔ - က်ေနာ္ တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အျမဲ ေရြးခ်ယ္ ေနတုန္းပဲ။ လွတာကို ေရြးတယ္ - အဲ့ဒီ အခါ ခင္ဗ်ားတို႔ မလိုခ်င္တဲ့ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မႈက အေနာက္မွာ အရိပ္လို ျပန္တြဲဆက္ ပါလာေနမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာသာတစ္ခုခုကုိ ဝင္ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ အဲ့အခါ အျခား ဘာသာေတြဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ သႏၱာန္မွာ - အနည္းဆံုး မိစၦာဝါဒ ေတြ ျဖစ္ သြားေတာ့တာပဲ။ အျခား ဝါဒမွာ ကပ္ညိေနသူ ေတြကလည္း ခင္ဗ်ား ယူဆတဲ့ ဝါဒကို မိစၦာဝါဒ လို႔ လက္ညွိဳးထိုးမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားက ျပန္ျငင္းခံုျပီ ဆိုတာနဲ႔ - ခင္ဗ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ျငင္းခံုပြဲဟာ ဘယ္ေတာ့ ျပီးမလဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မိဘ ေတြနဲ႔ အယူအဆ မတူတဲ့ အခါ အတိုက္အခံ ျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ားသားသမီးက ခင္ဗ်ားနဲ႔ အယူအဆ မတူတဲ့ အခါ အတိုက္အခံ ျဖစ္ဦးမယ္။ အဲ့ဒီ အတိုက္အခံေတြ ဘယ္ေတာ့ ျပီးမလဲ။

ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလို႔ ေရြးခ်ယ္ေနၾကသလဲ လို႔ ေမးတဲ့အခါ - ခင္ဗ်ားတို႔ အမ်ားစု  ျပန္ေျဖၾကတယ္။

“ငါတို႔မွာ ဆင္ျခင္တံု တရားရွိတယ္။ ငါတို႔ မွာ အသိဥာဏ္ ရွိတယ္။ ငါတို႔က လူေတြ။ အျခား တိရစၦာန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ ေဝဖန္စိစစ္ တတ္တယ္။ ပိုင္းျဖတ္ ခြဲျခား တတ္တယ္။ ဒီလို ပိုင္းျဖတ္ တတ္ ခြဲျခားတတ္ေအာင္ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကတည္းက သင္ၾကား လာခဲ့တယ္။ သြန္သင္ လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါေတြကို မလုပ္ရဘူး ဆိုရင္ - အလကား ဘယ္နား သြားထား မလဲ။”

အေျဖက - ခင္ဗ်ားတို႔ အဲ့သလို အလကား ထားပစ္ရမွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ အမွားၾကီးေတြ သယ္မလာပါနဲ႔။ တကယ္ ေဝဖန္စိစစ္ရမွာက အျပင္ပ အရာေတြကို မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ အသိဥာဏ္ကိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ငါတို႔က “လူေတြ” ဆိုတဲ့ စကားကိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါတို႔က လူေတြ - အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြလို႔ မာန္တက္ ၾကတာေၾကာင့္ - ကမၻာပ်က္ဖို႔ လက္နက္ဟာ က်ေနာ္တို႔ လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနရေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါကို သတိထားဖို႔ လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သင္ၾကားခဲ့တာေတြက က်ေနာ္တို႔ ကို ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ အသံုးခ်ခြင့္ ေပးဖို႔လား - က်ေနာ္တို႔ကို ေလွာင္ပိတ္ေနသလား။ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚ ဘယ္လို အက်ိဳး သက္ေရာက္ ေနသလဲ။ အနာဂတ္ကို မၾကည့္ပါနဲ႔။ အခု ကို စိစိငွငွ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ အခု - ျဖစ္ရွိေနတာကို  မညွာမတာ ၾကည့္ႏိုင္ ရင္ အနာဂတ္ကို သိပါလိမ့္မယ္။

ခ်က္ေကာ့ဖ္ရဲ႕ က်ီးကန္း ျပဇာတ္ မွာ -

က်ီးကန္း တစ္ေကာင္က ယာခင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ျပီး ျပန္လာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတြ႕တယ္။

က်ီးကန္း --- " မဂၤလာပါဗ်ာ "
လူ ---  မဂၤလာပါ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ နိစၥဓူ၀ ဒီလိုပဲ အစာရွာလိုက္ ျပန္လာလိုက္နဲ႔ ပဲလား ၊ ခင္ဗ်ား အသက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိျပီလဲ ၊
က်ီးကန္း --- ၃၇၆ နွစ္
လူ ---    အမ္....... နည္းနည္း ေနာေနာ အသက္လားဗ်ာ ၊ ဒီအတြင္း ခင္ဗ်ား ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္တုန္း ။
က်ီးကန္း --- ဘာမွ မလုပ္ခဲ႔ရ ပါဘူးဗ် ၊ ဘာေတြ မ်ားေကာ ထပ္လုပ္ ရဦးမွာလဲ ၊ အစာစားတယ္ ၊ ေရေသာက္တယ္၊ မ်ိဳးဆက္ ျပန္႔ပြား ေအာင္ လုပ္တယ္ ၊အိပ္တယ္ ၊ ဒါပဲေပါ့ -- အဟက္ ၊
လူ --- ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ က်ီးကန္းရယ္ ၊ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ အထိ ဒါနဲ႔ ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ သတဲ႔လား ၊ ရွက္စရာ ဗ်ာ ၊ဒီေလာက္ နွစ္အႀကာႀကီး ေနခဲ႔တာေတာင္ ခင္ဗ်ားမွာ အျခား ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူးလား ၊ အံ့ပါ့၊ မိုက္ပါ့ ၊
က်ီးကန္း --- အိမ္း ၊ ဂလိုေတာ့လဲ ဘယ္ဟုတ္ ပါ့မလဲေလ ၊ အသိဥာဏ္ ဆိုတဲ႔ဟာက အသက္ ရွည္တိုင္း အသက္ ႀကီးတိုင္း ရနိုင္တာမ်ိဳး ရယ္မွ မဟုတ္တာ ၊ေလ့လာမႈ သင္ယူ မွတ္သားမႈနဲ႔လဲ ဆိုင္ေသးတာကိုး ဗ် ၊
လူ --- ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေလဗ်ာ ၊ အသက္ ၃၇၆ နွစ္ ဆိုတာ ေလာက မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကို ႀကာရွည္တဲ႔ နွစ္ဗ်၊ က်ဳပ္သာ အဲလိုေနရမယ္ ဆိုရင္ တကၠသိုလ္ မွာ ပညာစံု အတတ္စံုသင္ျပီးေလာက္ျပီ ၊ အိမ္ေထာင္ လည္း အခါ နွစ္ဆယ္ ေလာက္ က်ေနေလာက္ျပီ ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈ လည္း စံုေလာက္ျပီ ၊ ရာထူးေတြ လည္း တက္ျပီ။ စီးပြားရွာရင္ က်ိက်ိတက္ သူေဌး ျဖစ္ေလာက္ျပီ ၊ ဘဏ္မွာ ေငြတစ္ရာ ကို တစ္မတ္နႈန္း နဲ႔ စုရင္ေတာင္ ခုေလာက္ဆို သန္းေပါင္း ရာခ်ီ ေနေလာက္ျပီ ၊ခင္ဗ်ား အဲ႔သေလာက္ ပိန္းရသလားဗ်ာ ၊ အင္းေလ -- ဒါေႀကာင့္မို႔လဲ က်ီးကန္း ျဖစ္ေနရတာ ထင္တယ္ ၊
က်ီးကန္း --- အမေလးဗ်ာ ၊ ဟာဟ ၊ က်ဳပ္ကျဖင့္ မရွက္ေသးဘူး ၊ က်ဳပ္တို႔ ကီ်းကန္းေတြ ေနတဲ႔ အနွစ္ သံုးရာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြ ေနတဲ႔ အနွစ္သံုးဆယ္ နဲ႔ပဲ ႏိႈင္းၾကည့္ပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္သံုးဆယ္ အတြင္း လုပ္ခဲ႔တဲ႔ မိုက္မဲမႈမ်ိဳး က်ဳပ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခါမွ မရွိဘူးဗ် ၊ က်ဳပ္တို႔ က်ီးကန္းေတြ အခ်င္းခ်င္း စစ္မတိုက္ဘူး ၊ ေငြတိုး ေခ်းမစားဘူး ၊ဘဏ္တိုက္မွာ ေငြမစုဘူး ၊ တကၠသိုလ္ ပညာရပ္ေတြ မရွိဘူး ၊ အသိေတြ အတတ္ေတြက ၀င္တဲ႔ မာနေတြ မရွိဘူး ၊အခ်င္းခ်င္း ျခိမ္းေျခာက္ ေငြမညွစ္ဘူး ၊ အေပါစား ကဗ်ာ ေတြ ၀တၳဳေတြ မေရးဘူ း၊ ကီ်းကန္းမ ေတြက လင္သားကုိ သစၥာမဲ႔တာ မရွိဘူး၊ က်ီးကန္းထီး ေတြကလည္း ကိုယ့္ အိမ္သူ သက္ထား အေပၚ ေဖာက္ျပားတာ မရွိဘူ း၊ ကပ္ဖား ရပ္ဖား မရွိဘူ း၊ ေျခာက္တြန္းမယ့္ သူ မရွိဘူး ၊ လူလိမ္ မရွိဘူး ၊ ေႀကာင္သူေတာ္ မရွိဘူး ၊ တတ္ေယာင္ကား မပါဘူး ၊ ကဲ --- ေျပာစမ္းပါဦး ကိုယ့္လူ ၊

အဲ့ေတာ့ - ဟိုးအထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို ျပန္ဆက္ရင္ - ေမးခြန္းေတြ ေပၚလာမယ္။

က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြ ေရြးခ်ယ္ၾကမွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္အသိဥာဏ္ေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ ၾကတာလဲ။ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ၊ မလႊတ္ပစ္ရက္တဲ့ အေဟာင္းအျမင္း ေတြနဲ႔လား။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လက္ရွိ အျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီး - နည္းနည္းေလးေတာင္ မေဖာက္ထြက္ ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ့္ရင္ထဲက အစြဲအလမ္းကို ကိုယ္ျဖဳတ္ခ်ပစ္ႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တုိ႔ သတၱိ မရွိႏိုင္ၾကဘူးလား ။ အဲ့ဒါ မိုက္ရူးရဲ ဆန္လြန္းေနတယ္လို႔ ျမင္သလား။ ဘာလို႔ သတၱိ မရွိရတာလဲ။ ဘာေတြကို ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ ေနၾကပါသလဲ။

ဒါေတြဟာ ကေန႔ေခတ္အခါမွာ လူတိုင္း လိုအပ္ေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

......................................
1.12.2011
11:30 AM
.....................................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/