လြမ္းမေျပ မန္းေျမသုိ႔ ( ေရး - ဘုိဘုိလန္းစင္ )
|
9:48 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေဒၚအမာေရ...
မာရဲ့ေနာ္။ ဘာလုိလုိနဲ႔ ခဗ်ားလဲ တႏွစ္ႀကီးသြားျပန္ေပါ့။ အသက္သာႀကီးလာတာ ခဗ်ားက အုိမသြားဘူး၊
ဘယ္အုိမလဲဗ် ေသပီကုိး ဟဲဟဲ။
ေခတ္ကာလက ေသသူကုိ ရွင္သူတရတဲ့ေခတ္ႀကီးဆုိေတာ့ ေသသြားတာ ေကာင္းပါတယ္ေဒၚအမာရယ္။
အေကာင္းတရျခင္းမွမဟုတ္ပဲ။ ရွင္က်န္ေနရတာ ကံဆုိးျခင္းတမ်ိဳးပါပဲ။ တုိင္းျပည္အေျခအေနက
ေသာင္မတင္ေရမက်က တဆင့္တက္ပီး ဘယ္ေသာင္တင္လုိ႔ ဘယ္ကမ္းဆုိက္ပါလိမ့္ဆုိတဲ့ လမ္းေၾကာင္းႀကီးမွာေရြ႕ေနတာကုိး။ ထီလက္မွတ္ပါတဲ့ ထမ္းပုိးလႊတ္ပစ္ပီး ‘ေပါက္’သြားတဲ့ ေရထမ္းသမားလုိပါပဲ ၊ တခ်ိဳ႕ေသာႏုိင္ငံေရးပုဂိၢဳလ္မ်ားဟာ သံပတ္ကုန္ ဘက္ထရီခမ္းကုန္လားမသိပါဘူး၊
အေရးႀကီးဆုံးစခန္းေရာက္ပါမွ လက္တြဲျဖဳတ္တဲ့အခ်ိဳးေတြ ခ်ိဳးျပ တာဝန္မဲ့စကားေတြေျပာၾကတာကေတာ့ အံ့ပဗ်ာ။ အံ့လဲမအံ့ပါဘူး၊
ဒီလူမ်ားသတၱိဗ်တၱိကုိ တုိင္းျပည္က ပီးခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္တြင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ပီးသားပဲ။
ပြဲက်မယ့္အလုံးေလးေတြေျပာ၊ ပီးေတာ့လဲပီးေရာဆုိသလုိ ေမ့ထားႏုိင္သူေတြ၊ ဒီစကားမ်ိဳး သူတုိ႔မေျပာခဲ့
မျပခဲ့ပါဘူးဆုိတဲ့ ေၾကာင္ကြက္ေလးေတြက ရႈပ္ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ေတာ့ ႏုိင္သားဗ်ာ။ အလုိတူအလုိပါ မီဒီယာ
ဆုိတာေတြနဲ႔အတူ လူပါးလဲ ဝၾကပါေပရဲ့။ တကယ့္သာေျပာင္းေတြပါပဲ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေကြ႔မွာ ဘယ္လုိပဲေသြးက်ဲပါေစ ျပည္သူေတြကေတာ့ မင္းေလာင္းတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေတာင့္ခံၾကရအုံးမွာေပါ့။ သူတုိ႔လဲ ဒါပဲတတ္ႏုိင္ေတာ့တာကလား။
မင္းေလာင္းေမွ်ာ္ဆုိ က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္ႀကီးမွာ ပေဒသရာဇ္ေစာ္နံတဲ့ ဟန္ပန္ေလလံေတြက
ဟာ ..ခုတေလာ တယ္ပြေနပါလား။ ဘယ္သူ႔သားသမီးမုိ႔ ဘာေတြအနစ္နာခံခဲ့လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္ႏုိင္ခြင့္
ရွိတယ္တုိ႔ မေဝဘန္ရဘူးတုိ႔ ေျပာလားေျပာၾကရဲ့။ သဟာျဖင့္ လြတ္လပ္စြာေဝဖန္ေျပာဆုိခြင့္ဆုိတာ ဒီမုိကေရစီန႔ဲ
မဆုိင္ဘူးထင္ပ။ ေနာက္ပီး ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ေျပာတာက ဒီမုိကေရစီစကား၊ ပီးေတာ့ လူေတြကပဲ
သူတုိ႔လုပ္သမွ် ေစာင့္ပီးၾကည့္ရ လုိက္လုပ္ရအုံးမယ့္ပုံလုိ ခက္တာပါပဲ။ ေျမွာက္ခံရတာမ်ားပီး ေျမာက္ကားကား
ကုန္တာထင္ပါရဲ့။ ဒီမယ္ေလ ေဒၚအမာ၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလမ္းညႊန္သမွ် နာခံရတာ တိတ္ေစစေျမွာင္ အဓိပတိ
ေမာ္ေခတ္ကေန ဘဝရွင္ကုိေရႊႏု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔လူအဆက္ဆက္ ျပည္သူေတြ နားရြက္မွ လႈပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပဲဟာ။
ေတာ္ပါပီ။ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းေတြ ဘုရားေလာင္းေတြ မလုိေတာ့ပါဘူး။ လူေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးအသိခ်ိဳ႕တဲ့ပီး လူစြဲကုိးကြယ္မႈပဲက်န္တာကုိ အခြင့္ေကာင္းယူပီး လူဘုန္းႀကီးလုပ္ခ်င္သူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ၾက
ေပမေပါ့။ အဲဒိကုိးကြယ္မႈဒဏ္ေတြကုိ ခဗ်ားလဲ သိသားပဲ။ ကာယကံရွင္ေတြမွာ ေနရင္းထုိင္ရင္း နတ္ရုပ္ျဖစ္ပီး
ၾသဝါဒပဲေခြ်ေနရတာ။ အလုပ္ပ်က္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔လုိေနတာက ပုံမွန္လူလုိေတြးေခၚေဆာင္ရြက္မယ့္
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြပဲ။ ဇာတ္သမား ေဘာက္သမားေလေတြေတာ့ ၿငီးပါပီပဲ။ ေခါင္းမပါသူမ်ား ေရာင္ေတာ္ျပန္နဲ႔
ေရာႀကိတ္ခ်င္သူမ်ားသာ ေရာေယာင္လုိက္ပါလိမ့္မယ္။
မီဒီယာဆုိတာေတြမွာ ဒီမုိကေရစီသံျမည္ေနၾကပုံမ်ား ဇာဂနာ လွ်ပ္စစ္ျပက္လုံးလုိပဲ ကုိင္ဖတ္ရင္
လူပါေျမာက္ပါသြားမယ္ မွတ္ရတာပါပဲ။ တကယ္ကေတာ့ ဇာတ္ခုံေနာက္မွာ လည္ပင္း ဓားနဲ႔ႀကိတ္လွီးေနတာ
မျမင္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာကလား။ လူအမ်ားစုကေတာ့ ခုေခတ္ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ သူတုိ႔မုိခ်င္တဲ့သူသာ
မုိတာ ၊ မင္းသမီးရည္းစားထဲမွာ နင္မပါဘူး ကုိကုလားရဲ့ဆုိတာမ်ိဳး ဟန္႔ခံရမွာ လန္႔ေနၾကတာပါ။ ေအးေလ..
ဗမာျပည္ ဒီမုိကေရစီရဘုိ႔က ဗမာ့ကိစၥပဲ ဘယ္သူနဲ႔မွမဆုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္လူေတြသာ ဘုမသိ ဘမသိေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတာ။
မေတြ႔တာ ၾကာပီမု႔ိ ႏုိင္ငံရးေတြပဲ လွိမ့္ေရးေနတာ စိတ္ေတာ့မဆုိးေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။ ႏုိင္ငံေရးမပါပဲ
စကားေျပာလုိ႔မရဘူးလား ဆုိရမွာလဲ က်ဳပ္တုိ႔အေလ့က တုိင္းေရးျပည္ေရးနဲ႔ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း
ယဥ္ေက်းသမႈအေၾကာင္းမွ ေျပာခ်င္တာပဲ။ စာေပဆုိ အခုဗမာျပည္မွာ ဗမာစာကုိ ဗမာစာနဲ႔တူေအာင္
မေရးတတ္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုိေန႔က ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ရတယ္။
မေရးတတ္ဆုိ ရန္ကုန္မွာ ဗမာလုိ ေျပာမွမေျပာတတ္ပဲလား။ ဗမာစကားကုိ ဗမာသံထြက္ေအာင္
ပီပီျမည္ျမည္ေျပာမွ ဗမာစာကုိ ဌာန္ကရုိဏ္းက်ေအာင္ ေရးတတ္တာပါ။ စာေတာ့တတ္ရမယ္ေပါ့ေလ။
စာတတ္ဆုိ တတ္ေအာင္သင္ရမယ့္ဆရာေတြကုိယ္ႏႈိက္ကေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားတတ္ၾကေသးလဲမသိ။
ေခတ္ေတြ လူေတြ ေျပာင္းပုံမ်ားေတာ့ ေဒၚအမာရယ္ တရားရပီးရင္း ရရင္းပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာကုိမွ
အလြယ္လက္မခံ ၾကာၾကာမယုံတာ အေကာင္းဆုံးဆုိတဲ့ မူကုိလက္ကုိင္သုံးေနမိေတာ့တာပဲ။
ဒါနဲ႔ ေဒၚအမာတုိ႔မိတ္ေဆြ ဆရာေဇယ်ဦးေယာႀကီးကုိ ေတြ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္ေပးစမ္းပါ။ သူေရးတဲ့
ကေလာင္သြားနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးေလးကုိ သတိရလြန္းလုိ႔ပါ။ စာေရးဆရာဟာ စိတ္ကူးသမားပါ ဒါေပမဲ့
ကူးတဲ့စိတ္ကူးက လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အေရာင္ဆုိး ေသြးထုိးတာမ်ိဳးက မလုပ္ေကာင္းတဲ့အရာပါ။ ပတ္ဘလစ္မွာေပၚပ်ဴလာလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ဒီကိစၥေတြ ခုတုံးလုပ္ ေသြးထုိးတာဟာ စာသမားတေယာက္အဖုိ႔ အင္မတန္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္ပါ။ အသိတရားေစာင့္စည္းမႈမရွိတဲ့သူမ်ိဳးကေတာ့ ဘာမွရွက္ရရြံ႕ရမယ္မွန္း
သိမယ္မထင္ဘူး။ ဒီလုိစာဆုိးေတြဖတ္ပီး ေယာင္ေယာင္မွားမွားျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးေသြးၾကြေတြကုိ ၾကည့္ပီး
အာဏာရွင္ကေတာ့ ဝမ္းသာေနမွာပဲ။ မ်က္လွည့္ပါးရုိက္လုပ္လုိ႔ေကာင္းမယ့္ ကြ်န္လက္သစ္ေလးေတြဆုိပီး။
တျခားေတာ့ ထူးတေထြမရွိပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီေခတ္မွာ ဦးလွေထာင္စာအုပ္ေတြ ျပန္ထြက္လာတယ္။
ေဒၚအမာ ဝမ္းသာေပေရာ့ပဲ။ ျပန္ထြက္ရုံတင္မက ေထာင္မဂၢဇင္းဆုိတာမွာပါ ထည့္ေနေသး၊ ေထာင္က်တဲ့
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလဲ မလြတ္ေသး၊ အာစီယံဥကၠ႒ေတာ့ ျဖစ္သြားပါပီ။ အေမရိကန္မႀကီးလဲ ဒီမုိဘုရားလာဖူးရင္း
မန္းအေခၚ ေရႊေဘ (ခ်) အုံးမယ္။ ေကာင္းၾကပါတယ္ ေဒၚအမာ အားလုံးေကာင္းၾကတာပါပဲ။ နင္ပလီရင္ေတာ့
ခံရမွာမလြဲဆုိတဲ့ ငုိခ်င္းေလးကုိသာ သတိရပါရဲ့။
ဗမာမႈ ဗမာဓလ့ေလ့လာေရးေတြ သူမ်ားတုိင္းျပည္ေတြမွာ လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္ေနတာလဲ မုဒိတာပြားမိပါတယ္။
ကုိယ့္ဆီမွာ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ထြန္းထြန္းမထြက္လာေတာ့ပဲ ရွိပီးသားေလးေတြေတာင္ ဆုတ္ယုတ္လာတာလဲ
ေတြးမိတုိင္း မခ်ိပါဘူး။ မွတ္မွတ္သားသားတင္က်န္ခဲ့ေအာင္ ၿမိဳ႕ေတြ နယ္ေတြမွာ ျပတုိက္ဆုိတာေလးေတြ
ထူေထာင္ၾကပါ၊ ျပတုိက္ကုိ စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ တြဲဖြင့္လုိ႔ရပါတယ္။ ျပတုိက္မွာ ျပရုံအျပင္ ေျပာတာေဟာတာေတြလဲ
ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါ၊ ၿမိဳ႕က ေဟာေနက်ေတြ ေခၚေဟာတာအျပင္ နယ္က ရြက္ပုန္းသီး ပညာရွိေတြ စာသမား
လူငယ္ေတြ အေလ့အက်င့္လုပ္ပီး လူေရွ႕ထြက္ေျပာတာေလးမ်ိဳးလဲ တြဲတင္ေပးၾကပါလုိ႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္လာက္
ေရးပါ ေဒၚအမာရယ္။ ေဒၚကလ်ာစာမူရရင္ သိပ္ေပ်ာ္ရွာမွာပဲ။ တလက္စထဲ ေဒၚခင္စု (ခင္ႏွင္းယု)၊ ဆရာသန္းထြန္း
တုိ႔ဆီကပါ ေတာင္းေပးပါအုံး။ ခုေခတ္စာအုပ္ေတြမွာ လူႀကီးကေလာင္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြပီး လူေပါေတြပဲ
မ်ားလာတာေၾကာင့္ပါ။
ေဒၚအမာေရ ဒါပဲေနာ္ ေသေန႔အလြန္ ေမြးေန႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္တာပါပဲ။ ကံႀကံဳရင္ ျပန္ဆုံပီး သတင္းစာထုတ္ၾက
ေသးတာေပါ့။
မာပါေစ မာ၏
ဘုိဘုိလန္းစင္ (ေဟ့ မင္းနာမည္ႀကီး ငါမႀကိဳက္ဘူးလုိ႔ ေျပာလွည့္အုံးေလ)
http://bobolansin.wordpress.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ၿပပါတယ္။
မာရဲ့ေနာ္။ ဘာလုိလုိနဲ႔ ခဗ်ားလဲ တႏွစ္ႀကီးသြားျပန္ေပါ့။ အသက္သာႀကီးလာတာ ခဗ်ားက အုိမသြားဘူး၊
ဘယ္အုိမလဲဗ် ေသပီကုိး ဟဲဟဲ။
ေခတ္ကာလက ေသသူကုိ ရွင္သူတရတဲ့ေခတ္ႀကီးဆုိေတာ့ ေသသြားတာ ေကာင္းပါတယ္ေဒၚအမာရယ္။
အေကာင္းတရျခင္းမွမဟုတ္ပဲ။ ရွင္က်န္ေနရတာ ကံဆုိးျခင္းတမ်ိဳးပါပဲ။ တုိင္းျပည္အေျခအေနက
ေသာင္မတင္ေရမက်က တဆင့္တက္ပီး ဘယ္ေသာင္တင္လုိ႔ ဘယ္ကမ္းဆုိက္ပါလိမ့္ဆုိတဲ့ လမ္းေၾကာင္းႀကီးမွာေရြ႕ေနတာကုိး။ ထီလက္မွတ္ပါတဲ့ ထမ္းပုိးလႊတ္ပစ္ပီး ‘ေပါက္’သြားတဲ့ ေရထမ္းသမားလုိပါပဲ ၊ တခ်ိဳ႕ေသာႏုိင္ငံေရးပုဂိၢဳလ္မ်ားဟာ သံပတ္ကုန္ ဘက္ထရီခမ္းကုန္လားမသိပါဘူး၊
အေရးႀကီးဆုံးစခန္းေရာက္ပါမွ လက္တြဲျဖဳတ္တဲ့အခ်ိဳးေတြ ခ်ိဳးျပ တာဝန္မဲ့စကားေတြေျပာၾကတာကေတာ့ အံ့ပဗ်ာ။ အံ့လဲမအံ့ပါဘူး၊
ဒီလူမ်ားသတၱိဗ်တၱိကုိ တုိင္းျပည္က ပီးခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္တြင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ပီးသားပဲ။
ပြဲက်မယ့္အလုံးေလးေတြေျပာ၊ ပီးေတာ့လဲပီးေရာဆုိသလုိ ေမ့ထားႏုိင္သူေတြ၊ ဒီစကားမ်ိဳး သူတုိ႔မေျပာခဲ့
မျပခဲ့ပါဘူးဆုိတဲ့ ေၾကာင္ကြက္ေလးေတြက ရႈပ္ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ေတာ့ ႏုိင္သားဗ်ာ။ အလုိတူအလုိပါ မီဒီယာ
ဆုိတာေတြနဲ႔အတူ လူပါးလဲ ဝၾကပါေပရဲ့။ တကယ့္သာေျပာင္းေတြပါပဲ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေကြ႔မွာ ဘယ္လုိပဲေသြးက်ဲပါေစ ျပည္သူေတြကေတာ့ မင္းေလာင္းတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေတာင့္ခံၾကရအုံးမွာေပါ့။ သူတုိ႔လဲ ဒါပဲတတ္ႏုိင္ေတာ့တာကလား။
မင္းေလာင္းေမွ်ာ္ဆုိ က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္ႀကီးမွာ ပေဒသရာဇ္ေစာ္နံတဲ့ ဟန္ပန္ေလလံေတြက
ဟာ ..ခုတေလာ တယ္ပြေနပါလား။ ဘယ္သူ႔သားသမီးမုိ႔ ဘာေတြအနစ္နာခံခဲ့လုိ႔ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္ႏုိင္ခြင့္
ရွိတယ္တုိ႔ မေဝဘန္ရဘူးတုိ႔ ေျပာလားေျပာၾကရဲ့။ သဟာျဖင့္ လြတ္လပ္စြာေဝဖန္ေျပာဆုိခြင့္ဆုိတာ ဒီမုိကေရစီန႔ဲ
မဆုိင္ဘူးထင္ပ။ ေနာက္ပီး ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ေျပာတာက ဒီမုိကေရစီစကား၊ ပီးေတာ့ လူေတြကပဲ
သူတုိ႔လုပ္သမွ် ေစာင့္ပီးၾကည့္ရ လုိက္လုပ္ရအုံးမယ့္ပုံလုိ ခက္တာပါပဲ။ ေျမွာက္ခံရတာမ်ားပီး ေျမာက္ကားကား
ကုန္တာထင္ပါရဲ့။ ဒီမယ္ေလ ေဒၚအမာ၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလမ္းညႊန္သမွ် နာခံရတာ တိတ္ေစစေျမွာင္ အဓိပတိ
ေမာ္ေခတ္ကေန ဘဝရွင္ကုိေရႊႏု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔လူအဆက္ဆက္ ျပည္သူေတြ နားရြက္မွ လႈပ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပဲဟာ။
ေတာ္ပါပီ။ ေနာက္ထပ္ သူရဲေကာင္းေတြ ဘုရားေလာင္းေတြ မလုိေတာ့ပါဘူး။ လူေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးအသိခ်ိဳ႕တဲ့ပီး လူစြဲကုိးကြယ္မႈပဲက်န္တာကုိ အခြင့္ေကာင္းယူပီး လူဘုန္းႀကီးလုပ္ခ်င္သူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ၾက
ေပမေပါ့။ အဲဒိကုိးကြယ္မႈဒဏ္ေတြကုိ ခဗ်ားလဲ သိသားပဲ။ ကာယကံရွင္ေတြမွာ ေနရင္းထုိင္ရင္း နတ္ရုပ္ျဖစ္ပီး
ၾသဝါဒပဲေခြ်ေနရတာ။ အလုပ္ပ်က္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔လုိေနတာက ပုံမွန္လူလုိေတြးေခၚေဆာင္ရြက္မယ့္
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြပဲ။ ဇာတ္သမား ေဘာက္သမားေလေတြေတာ့ ၿငီးပါပီပဲ။ ေခါင္းမပါသူမ်ား ေရာင္ေတာ္ျပန္နဲ႔
ေရာႀကိတ္ခ်င္သူမ်ားသာ ေရာေယာင္လုိက္ပါလိမ့္မယ္။
မီဒီယာဆုိတာေတြမွာ ဒီမုိကေရစီသံျမည္ေနၾကပုံမ်ား ဇာဂနာ လွ်ပ္စစ္ျပက္လုံးလုိပဲ ကုိင္ဖတ္ရင္
လူပါေျမာက္ပါသြားမယ္ မွတ္ရတာပါပဲ။ တကယ္ကေတာ့ ဇာတ္ခုံေနာက္မွာ လည္ပင္း ဓားနဲ႔ႀကိတ္လွီးေနတာ
မျမင္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာကလား။ လူအမ်ားစုကေတာ့ ခုေခတ္ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ သူတုိ႔မုိခ်င္တဲ့သူသာ
မုိတာ ၊ မင္းသမီးရည္းစားထဲမွာ နင္မပါဘူး ကုိကုလားရဲ့ဆုိတာမ်ိဳး ဟန္႔ခံရမွာ လန္႔ေနၾကတာပါ။ ေအးေလ..
ဗမာျပည္ ဒီမုိကေရစီရဘုိ႔က ဗမာ့ကိစၥပဲ ဘယ္သူနဲ႔မွမဆုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္လူေတြသာ ဘုမသိ ဘမသိေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတာ။
မေတြ႔တာ ၾကာပီမု႔ိ ႏုိင္ငံရးေတြပဲ လွိမ့္ေရးေနတာ စိတ္ေတာ့မဆုိးေလာက္ဘူးထင္ပါရဲ့။ ႏုိင္ငံေရးမပါပဲ
စကားေျပာလုိ႔မရဘူးလား ဆုိရမွာလဲ က်ဳပ္တုိ႔အေလ့က တုိင္းေရးျပည္ေရးနဲ႔ စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း
ယဥ္ေက်းသမႈအေၾကာင္းမွ ေျပာခ်င္တာပဲ။ စာေပဆုိ အခုဗမာျပည္မွာ ဗမာစာကုိ ဗမာစာနဲ႔တူေအာင္
မေရးတတ္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုိေန႔က ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေဆြးေႏြးတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လုိက္ရတယ္။
မေရးတတ္ဆုိ ရန္ကုန္မွာ ဗမာလုိ ေျပာမွမေျပာတတ္ပဲလား။ ဗမာစကားကုိ ဗမာသံထြက္ေအာင္
ပီပီျမည္ျမည္ေျပာမွ ဗမာစာကုိ ဌာန္ကရုိဏ္းက်ေအာင္ ေရးတတ္တာပါ။ စာေတာ့တတ္ရမယ္ေပါ့ေလ။
စာတတ္ဆုိ တတ္ေအာင္သင္ရမယ့္ဆရာေတြကုိယ္ႏႈိက္ကေကာ ဘယ္ေလာက္မ်ားတတ္ၾကေသးလဲမသိ။
ေခတ္ေတြ လူေတြ ေျပာင္းပုံမ်ားေတာ့ ေဒၚအမာရယ္ တရားရပီးရင္း ရရင္းပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာကုိမွ
အလြယ္လက္မခံ ၾကာၾကာမယုံတာ အေကာင္းဆုံးဆုိတဲ့ မူကုိလက္ကုိင္သုံးေနမိေတာ့တာပဲ။
ဒါနဲ႔ ေဒၚအမာတုိ႔မိတ္ေဆြ ဆရာေဇယ်ဦးေယာႀကီးကုိ ေတြ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္ေပးစမ္းပါ။ သူေရးတဲ့
ကေလာင္သြားနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးေလးကုိ သတိရလြန္းလုိ႔ပါ။ စာေရးဆရာဟာ စိတ္ကူးသမားပါ ဒါေပမဲ့
ကူးတဲ့စိတ္ကူးက လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အေရာင္ဆုိး ေသြးထုိးတာမ်ိဳးက မလုပ္ေကာင္းတဲ့အရာပါ။ ပတ္ဘလစ္မွာေပၚပ်ဴလာလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ဒီကိစၥေတြ ခုတုံးလုပ္ ေသြးထုိးတာဟာ စာသမားတေယာက္အဖုိ႔ အင္မတန္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္ပါ။ အသိတရားေစာင့္စည္းမႈမရွိတဲ့သူမ်ိဳးကေတာ့ ဘာမွရွက္ရရြံ႕ရမယ္မွန္း
သိမယ္မထင္ဘူး။ ဒီလုိစာဆုိးေတြဖတ္ပီး ေယာင္ေယာင္မွားမွားျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးေသြးၾကြေတြကုိ ၾကည့္ပီး
အာဏာရွင္ကေတာ့ ဝမ္းသာေနမွာပဲ။ မ်က္လွည့္ပါးရုိက္လုပ္လုိ႔ေကာင္းမယ့္ ကြ်န္လက္သစ္ေလးေတြဆုိပီး။
တျခားေတာ့ ထူးတေထြမရွိပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီေခတ္မွာ ဦးလွေထာင္စာအုပ္ေတြ ျပန္ထြက္လာတယ္။
ေဒၚအမာ ဝမ္းသာေပေရာ့ပဲ။ ျပန္ထြက္ရုံတင္မက ေထာင္မဂၢဇင္းဆုိတာမွာပါ ထည့္ေနေသး၊ ေထာင္က်တဲ့
ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလဲ မလြတ္ေသး၊ အာစီယံဥကၠ႒ေတာ့ ျဖစ္သြားပါပီ။ အေမရိကန္မႀကီးလဲ ဒီမုိဘုရားလာဖူးရင္း
မန္းအေခၚ ေရႊေဘ (ခ်) အုံးမယ္။ ေကာင္းၾကပါတယ္ ေဒၚအမာ အားလုံးေကာင္းၾကတာပါပဲ။ နင္ပလီရင္ေတာ့
ခံရမွာမလြဲဆုိတဲ့ ငုိခ်င္းေလးကုိသာ သတိရပါရဲ့။
ဗမာမႈ ဗမာဓလ့ေလ့လာေရးေတြ သူမ်ားတုိင္းျပည္ေတြမွာ လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏုိင္ေနတာလဲ မုဒိတာပြားမိပါတယ္။
ကုိယ့္ဆီမွာ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ထြန္းထြန္းမထြက္လာေတာ့ပဲ ရွိပီးသားေလးေတြေတာင္ ဆုတ္ယုတ္လာတာလဲ
ေတြးမိတုိင္း မခ်ိပါဘူး။ မွတ္မွတ္သားသားတင္က်န္ခဲ့ေအာင္ ၿမိဳ႕ေတြ နယ္ေတြမွာ ျပတုိက္ဆုိတာေလးေတြ
ထူေထာင္ၾကပါ၊ ျပတုိက္ကုိ စာၾကည့္တုိက္နဲ႔ တြဲဖြင့္လုိ႔ရပါတယ္။ ျပတုိက္မွာ ျပရုံအျပင္ ေျပာတာေဟာတာေတြလဲ
ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါ၊ ၿမိဳ႕က ေဟာေနက်ေတြ ေခၚေဟာတာအျပင္ နယ္က ရြက္ပုန္းသီး ပညာရွိေတြ စာသမား
လူငယ္ေတြ အေလ့အက်င့္လုပ္ပီး လူေရွ႕ထြက္ေျပာတာေလးမ်ိဳးလဲ တြဲတင္ေပးၾကပါလုိ႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္လာက္
ေရးပါ ေဒၚအမာရယ္။ ေဒၚကလ်ာစာမူရရင္ သိပ္ေပ်ာ္ရွာမွာပဲ။ တလက္စထဲ ေဒၚခင္စု (ခင္ႏွင္းယု)၊ ဆရာသန္းထြန္း
တုိ႔ဆီကပါ ေတာင္းေပးပါအုံး။ ခုေခတ္စာအုပ္ေတြမွာ လူႀကီးကေလာင္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြပီး လူေပါေတြပဲ
မ်ားလာတာေၾကာင့္ပါ။
ေဒၚအမာေရ ဒါပဲေနာ္ ေသေန႔အလြန္ ေမြးေန႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္တာပါပဲ။ ကံႀကံဳရင္ ျပန္ဆုံပီး သတင္းစာထုတ္ၾက
ေသးတာေပါ့။
မာပါေစ မာ၏
ဘုိဘုိလန္းစင္ (ေဟ့ မင္းနာမည္ႀကီး ငါမႀကိဳက္ဘူးလုိ႔ ေျပာလွည့္အုံးေလ)
http://bobolansin.wordpress.com/ မွ ကူးယူေဖာ္ၿပပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment